Levensverhalen (pagina 1811)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

waarom

ik ben eigenlijk homo maar ik wil dat helemaal niet heel veeldenken het maar ik hou me voet stijf heb het er met niemand over zit hier al 9 jaar mee ga binnekort met mijn auto aan de gang
Datum:
23-10-2005
Naam:
ano
Leeftijd:
20
Provincie:
Overijssel

...

ik word boos met werken me ouders slaan mij en zoo!!
Datum:
23-10-2005
Naam:
zarina
Leeftijd:
10
Provincie:
Utrecht

lange nachten

ik mijn leven gewoon zat want ik mijn man zat hij slaat me elke dag meer en meer wat moet ik doen om er onder uit te komen als ik naaar mijn ouders er erover praat dan is het ook moeilijk niemand begrijpt mij daarom wil soms dat ik nooit gebornren was ik heb nou een mooi baby van 1 jaar een schat van een kind ik ben gek op hem maar de wereld laat me niet op mij manier leven ik zoek hulp want ik word om niets geslagen door mijn man .
Datum:
23-10-2005
Naam:
noori
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

Niet meer verder

Ik loop al een jaar rond met suicidale gedachtes ik heb het in totaal 5 keer geprobeerd. Het leven heeft voor mij geen zin meer, ik heb dingen gedaan die niet door de beugel kunnen. Ik heb mijn nichtje misbruikt en mijn broertje bijna vermoord. Met de schaamte en het berouw kan ik niet verder leven ik verdien het om dood te zijn. Er is niemand die dit weet ik loop al jaren met dit geheim rond. Het enige waar ik voor leef is aandacht krijgen ik schaam me verschrikkelijk. Alles in mij leven draait om aandacht vragen ik haat mezelf en ik wil niet meer verder.
Datum:
23-10-2005
Naam:
Annah
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Toen en nu

Kan me nog precies herinneren hoe het was.
Zijn ruwe vingers, de ruis van geluiden en de muffe geur dat alles omvattend was.
De geur die door alles heendringt en je nooit meer loslaat.
De geur die je pakt en dwingt om er te zijn, om te voelen, om te weten hoe klein je bent!
De geur die steeds onverwacht weer opduikt en je bij de strot grijpt.
De geur die plots alles omgooit en steeds opnieuw wegvaagt wat het gepakt heeft.
Het is donker en de geur is daar.

Er is een klein spleetje licht dat uiteenspat langs de twee onafgewerkte stenen muren. Opeengestapelde grijze blokken. Grijs en verlaten. Weg van de wereld, weg van de werkelijkheid.
Alleen ik en zijn ruwe vingers. De dwingende vingers. Routeplanners die gaan waar ze willen.
Soms lief en zacht, soms met haat…. zoveel haat!
Steeds opnieuw, zonder reden. Zonder mijn wil, zonder toestemming.
Losse beelden met zoveel kracht.
Weet wanneer het begonnen is, maar wanneer het ophoudt weet niemand.
Alleen dat het er is, hard, helder, koud en zonder veiligheid.
Als knallende zweepslagen in mijn hoofd. Consequent, ritmies haast. Alsof ze me er steeds aan willen herinneren hoe het was.
Zodat ik het niet vergeet, vergeet wie ik was. Om alles scherper te zien dan ooit.
Geheugensteuntjes die zich opdringen een soort eigen verlangen lijken te hebben.
Net of je naar een foto zit te kijken.
Dat kleine plaatje kan zoveel herinneringen oproepen; geuren van specerijen, geluiden….
Thuis op de bank, midden in een discotheek, in de stad, op mijn werk, steeds weer die lucht en die handen.
Met vlagen denk ik dan aan de dood. Verlang ik er naar. Zou ik het willen omarmen, heb ik het meer nodig dan mezelf.
Ik hoop nog steeds op het moment dat het beter met me zal gaan. Het moment van inzicht.
Dat relaties blijven en dat ik me met anderen kan identificeren.
Dat ik mezelf een keer niet anders voel dan anderen. Dat ik gewoon kan vrijen en liefhebben.
Een gedachte, zeker zo mooi als een vakantiefoto. Warm en veilig vol met prachtige herinneringen!
Soms voel ik me zo alleen in dit alles. Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die zich herkennen in mijn verhaal.
Het kan goed zijn je ervaringen te delen. Om even het gevoel te hebben dat je niet alleen bent in het verdriet wat je voelt.
Ik hoop dat iemand reageert,
Mike
Datum:
22-10-2005
Naam:
Mike
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

uitgeput!

ik voel me vanaf mijn 14e jaar alleen en leeg met goede periodes ertussen in. Nu is het weer zover, er is weer iets veranderd in mijn leven en ik kan er niet mee omgaan.. ik weet niet hoe ik verder moet.. maar ik heb het lef nog niet om zelfmoord te plegen, al heb ik alle opties al door mijn hoofd laten gaan. ik heb een paar jaar geleden zelfmoord willen plegen door pillen te slikken, maar mijn lichaam accepteerde ze niet helaas. ik loop al een tijd bij een psychotherapeut, zij kan goed luisteren, maar ik denk niet dat ze mij van zelfmoord kan weerhouden, ik moet zelf de kracht en zin vinden om te leven.. ze denkt dat ik een dysthyme stoornis heb, ik heb dat begrip opgezocht op internet, maar daar wordt je niet veel wijzer van. Sinds 2 weken ben ik weer aan de prozac, maar ik voel nog niet dat het werkt, ik moet nu kiezen, verder leven met overtuiging...of eindelijk kiezen voor de dood. Bang ben ik niet voor de dood, ik ben alleen bang voor de pijn van het doodgaan..
Datum:
20-10-2005
Naam:
karin
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

-

ik ben deze leven echt zat elke keer weer rond geslagen te worden uitgescholden te worden te horen krijgen dat ik moet op donderen waar naar toe dan soms denk ik dat de dood me enigste uitweg nog is het is alleen de vraag hoe wat is het snelste wat doet minsten pijn ik haat me zelf zo erg was dit alles maar voorbij
Datum:
19-10-2005
Naam:
-
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

waarom nog...


11 oktober heb ik mijn verhaal al een keer geplaatst.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, ben alles zo ontzettent beu!
Ben boos, verdrietig, voel me eenzaam en weet ondertussen niets zinnig meer aan mijn leven toe te voegen.
Mensen willen horen dat het goed met je gaat. Dat het dankzij therapie de goede kant op gaat!!
Ik ben 1,5 jaar opgenomen geweest, loop nu nog bij een psychologe, maar op één of andere manier kom ik niet verder.
Voel me leeg en verlaten. En nee, dat is niet op te vullen om er nog eens goed over na te denken, met vrienden te praten of iemand in vertrouwen te nemen!!
Ik heb mijn verhaal al eens gedaan, al zo vaak. Zo vaak dat het m´n strot uitkomt!

11okt
vrij ben je pas als je het voelt
Mijn verhaal is begonnen op hele jonge leeftijd..
Ik was zes jaar oud toen ik voor de eerste keer werd meegenomen door de buurman uit onze straat.
Vanaf dat moment ben ik drie jaar lang, soms dagelijks seksueel misbruikt.
Dit heb ik jaren lang voor me weten te houden. En kreeg al snel de stempel van moeilijk kind.
Op school werd mijn achterstand steeds groter en thuis waren er veel conflicten.
Het enige wat ik wilde was weg, weg van alles!
Alsof ik van mijn problemen weg kon lopen..
Op een avond heb ik mijn eerste zelfmoordpoging gedaan.
Na deze poging ben ik uit huis gevlucht, en in een crisisopvang in Zeeland terechtgekomen.
Zij hebben voor mij een plaatsje gezocht waar ik zelfstandig kon wonen.
1 keer per week kwam er een begeleidster langs om de dagelijkse beslommeringen te controleren.
Ik heb toen aangegeven dat het allemaal niet zo lekker met me ging.
Zij heeft mij in contact gebracht met een orthopedagoog van de instelling. Maar al snel werden de gesprekken steeds zwaarder en had ik geen grip meer.
We hebben toen samen besloten om het mijn ouder te vertellen.
Ik ben op die bewuste avond naar een vriendin van mij gegaan, en heb mijn ouder vanuit daar gebeld.
Toen ik mijn vader aan de telefoon kreeg stortte ik helemaal in.
Leek als een soort verlamming, kon niks meer..
Het enige wat ik wilde was er niet meer zijn. De schaamte die ik voelde was groter dan ik zelf was!
Tegelijkertijd was het voor het eerst in mijn leven dat ik iets zeker wist..
Ik wilde dit alles gewoon niet meer, dat idee gaf me zo'n rust!!!
Een aantal vrienden hebben me toen met de fiets naar mijn ouders gebracht.
Ik kan me nog zo goed herinneren hoe het voelde, die leegte, de schaamte..
Het was één grote desillusie. Niks opluchting, alleen die enorme schaamte!
Ik wilde en kan daar met mijn ouders niet over praten.
Het blijft gewoon te moeilijk om daar over te praten.
Wat moet je er over zeggen..
Dat ik me walgelijk, vies, angstig, en vernederd gevoeld heb, en nog steeds voel!
Ik ben die avond naar een psychiatrische kliniek gebracht.
Daar ben ik 1,5 jaar opgenomen geweest.
De situatie is nu nog niet echt verandert, en loop nog steeds vast..
Soms weet ik het gewoon niet meer. Mijn relaties lopen op niks uit en vrienden lijken steeds meer afstand te nemen.
Misschien ligt het ook wel aan mezelf, wat moet je er nog over zeggen.
Goede vrienden en familie kennen het verhaal.
Maar het gaat niet weg. Het spookt door me heen, houd me wakker uit m'n slaap..
Huilen kan ik al jaren niet meer en ik heb het gevoel dat ik aan het vereenzamen ben.
Waarom herken ik alle signalen, maar kan ik er geen omzwaai in maken!
Voel me weer zo leeg..
Ik heb nu de lef niet om mezelf van kant te maken, maar loslaten kan ik het ook niet.
Het klinkt misschien allemaal een beetje flauw, maar ik vraag me steeds vaker af voor wie ik het allemaal nog doe!
Mensen zeggen maar; niet opgeven, en we houden van je..
Maar wie voelt er mijn pijn.., niet proberen te begrijpen wat ik voel.., voelen!!
Gek, ik zou wel eens willen weten wie ik echt ben.
Wat voor kind ik was, en wat veiligheid en vrijheid nu eigenlijk zijn...
Mensen kunnen wel zeggen dat je vrij bent, maar je bent pas vrij wanneer je het zelf zo voelt.

Oproep:
Kan iemand aan medicijnen komen, zodat het stopt.
Ik doe alles wat je wilt, echt alles! Ik kan niet meer..
Kan niet meer huilen, der niet nog eens over praten, wil gewoon rust.
Mike
Datum:
19-10-2005
Naam:
Mike
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

niet meer leven!

voor mij houd het niks meer in,
dood zijn is beter,
ik doe iedereen pijn kan niks goed doen!
maar als ik het doe raak ik te veel mensen kwijt!ik kan ze niet missen!
maar als ik dood ben is alles beter voor mij!!
Datum:
19-10-2005
Naam:
............
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

myn verhaal

ik heb 4 stoornissen ,enwas steeds suicidaal,sinds 4 maanden kryg ik andere medicatie,voor my was het niet dat ik dood wide maar ik wilde eenbeter levenik raadt ieder aan hulp te zoeken
Datum:
19-10-2005
Naam:
akbakker
Leeftijd:
53
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.