Levensverhalen (pagina 1750)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik kan niet meer

Ik ben een meisje van 18 jaar en ik denk al 8 jaar aan zelfmoord, maar steeds gebeurd er iets waardoor ik het niet doe. Ik snij wel in m'n polsen en al m'n littekens weet ik waar ze voor staan. Maar nu trek ik het niet meer. Ik zou het zo fijn vinden als het leven nu op hield, gewoon over zijn, geen gevoel van leegte meer geen gezeik niks. Zelfmoord, ik wil geen pijnleiden als ik dood ga, ik zit te denken aan een overdosis pillen, of iets in m'n drankje te gooien, zolang ik morgen maar niet wakker hoef te worden met weer zo'n kut gevoel!
Datum:
26-02-2006
Naam:
Ikke
Leeftijd:
18
Provincie:
Flevoland

MISLUKKELING

Haaii allemaal.. nu kom ik mijn verhaal vertelle..k ben nergens goed in alles wat k doe is fout..k heb mijn ouders zoveel pijn gedaan..vooral me moeder..er is vaak de politie gebeld voor mij..alles wat ik doe is fout..me ouders zijn uitelkaar me pa woont nu in het buitenland..k had een beste vriendin die alles voor me betekende ze hielp mij door al die moeilijke tijden door haar was me hele leven in balans..ze een kreeg een vriend die mij niet mocht dus groeide we uitelkaar..k heb dit aan haar vertelt maar het hielp niet we krege zelfs ruzie..k heb haar maanden niet meer gesproken..k denk elke dag aan haar..en wat we deden..het kan haar niet meer schelen..k belde der laatst na 5 maande om haar te feleciteren met der verjaardig de volgende dag stuurde ze me een mail..van dat we de schein op konde houde ze wil me niet in haar leven dus ik moet oprotte..iedereen zei vergeet haar zet haar uit je hoofd maar ik kan het niet.. k kan het NIET k houw van haar..en nu moet niemand mij op de wereld daarom denk ik aan zelfmoord..het is niet alsof iemand mij zou missen vooral niet ZIJ..
k ga elke dag kapot van binnen k weet niet wat ik moet doen ik voel me zo hopeloos..:(
Datum:
26-02-2006
Naam:
Selina
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

moe van het op en neer gaan

Ik kan me bijna niet indenken hoe een leven is zonder ups en downs, of tenminste niet zo standaard als in het mijne. Ik ben volgens mijn moeder mijn hele leven al 'gevoeliger' dan anderen en ik kom juist daardoor steeds in de problemen. Ik kan nergens grip op houden en altijd als ik net denk dat ik alles weer een beetje onder controle heb, gaat het weer mis. Het kunnen klien triggers zijn; eventjes geldproblemen, ruzie met mijn vriend, een verkeerde keuze van iets, ongesteldheid. Ik bben vroeger heel erg gepest op de middelbare school, mijn eerste grote liefde daarna brak mijn hart waaraan ik bijna kapot ging, op mijn 19e werd ik verkracht door een persoon die ik vertrouwde en nu word ik bijna 32 en ik heb nog steeds het gevoel dat ik een nobody ben, een niet gewenst iemand en een figuur die door velen wordt gehaat of geminacht. ik voel me nergens thuis, tenzij ik in een boek ben verdiept, ik kan geen contact met mezelf meer krijgen, geen echt contact met de mensen om me heen. Ik ben zo bang dat ik steeds weer terugval op mijn gevoelens van doodwensen en zelfmoord. Ik heb het gevoel steeds tegen een muur aan te lopen en ik zie nooit een deur. Ik vidn het verschrikkelijk als ik me zo voel, want ik weet dat er mensen zijn die om me geven en van me houden, maar hoe kan ik genoeg van hen houden en doorgaan de scherven van mijn bestaan bijeen te vegen als ik niet eens echt van mezelf kan houden????
Datum:
25-02-2006
Naam:
Kitty
Leeftijd:
31
Provincie:
Gelderland

het wordt tijd dat ik zelfmoord pleeg.zie 't niet meer zitten!

ik weet niet meer wie ik nog ben. mensen zullen nog in 2006 nog haten toch wordt het tijd om zelf moord te plegen verder ben ik bang om er niet meer over te praten.
Datum:
25-02-2006
Naam:
mevr.lelijk saai dom wanhopig
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

berijpen kan ik het!

ik heb al heel wat mensen om mert heen zien weg vallen door zelfmoord! Vroeger werd ik kwaad maar nu kan ik het steeds meer begrijpen! Heb zelf twee pogingen gedaan bijna gelukt en loop eigelijk weer rond met de gedachten omdat het leven me zwaar valt! Ik heb al vanalles gepronbeert en ben hier eigelijk alleen noig omdat ik anderen het verdriet wil besparen maar ja en ik dan! het leven is soms ewoon te zwaar en bijna niet te dragen en snap dat men er uitstapt! toch probeer ik nog even door te zetten omdat er ook wel af en toe leuke momentjes zijn alleen het wordt steeds moeilijker! ik wil anderen geen verdriet doen en weet wat het zelf is als je iemand verliest door zelfdoding! ik denk el dat het het laaste stadium is van het vechten maar dan moet je ook wel gevochten hebben en niet in een vlaag van wanhoop want je weet maar nooit hoe het verlopen gaat in het leven dus doe het niet en anders laat ik je gaan doe je dat bij mij dan ook???! sterkte allemaal! liefs van judith
Datum:
25-02-2006
Naam:
j.e.meijer
Leeftijd:
40
Provincie:
Utrecht

Ik zie het allemaal niet meer zitten

Ik ben een vrouw van 27 en ik zie het leven al zo'n acht jaar niet meer zitten. Acht jaar geleden is mijn vader overleden en sindsdien kan ik niet meer gelukkig zijn terwijl ik weet dat mijn vader dit absoluut niet gewilt zou hebben.
Voor die acht jaar had ik een heel onbezorgd leven veel vrienden altijd vrolijk en ik kon met iedereen goed overweg.
In de laatste acht jaar kan ik heel erg moeilijk met andere mensen overweg ik schreeuw tegen ze en om het minste of geringste val ik tegen ze uit. Hierdoor is mijn relatie ook uit gegaan. Ik heb nu vier jaar een nieuwe relatie en in het begin ging het heel erg goed maar nu val ik weer terug in het oude patroon. We gaan dit jaar trouwen en hebben grote toekomst plannen. We hebben een mooi huis en mijn vriend is altijd hardstikke lief voor mij. Eigenlijk moet ik op dit moment hardstikke gelukkig zijn. Maar ik maak alles kapot. Alles wat hij graag wil daar zeg ik op dat ik dat niet wil en ook tegen zijn familie val ik om het minste of geringste uit. We hebben zo vaak ruzie hierover en dan draai ik weer helemaal door. Elke keer pikt hij het weer van mij. Het enige waar ik aan denk is dat ik dood wil. Omdat ik gewoon niet kan genieten maar ik wil zo graag gelukkig zijn met mezelf en met mijn familie en schoonfamilie want die zijn allemaal zo goed voor mij maar ik stel ze iedere keer weer teleur. Ik heb al een paar keer met een psycholoog gepraat maar dat hielp mij allemaal niet. Toch heb ik hulp nodig want alleen red ik het niet.
Datum:
25-02-2006
Naam:
Marian
Leeftijd:
27
Provincie:
Gelderland

moe van het moe zijn

bijna 30 jaar lang ben ik chronisch vermoeid. Sinds 2 jaar ben ik ziek thuis. enkele maanden geleden heb ik een revalidatieprogramma gevolgd. Pas nu wordt het voor mij duidelijk dat ik ziek ben en niet mij aanstel. Een verlaat rouwproces. Ik zit thuis en ben niet in staat een hobby uit te voeren. Ik heb geen kracht. En vandaag voel ik me weer zo machteloos, zovreselijk machteloos. Ik wil zo graag, zo graag zo veel dingen maar ik zit maar te wachten tot de dag voorbij gaat. En dan kan ik soms zo verlangen naar de dood. Naar mijn vrienden en familie die al aan de andere zijde zijn.
Datum:
24-02-2006
Naam:
pietje
Leeftijd:
43
Provincie:
Zeeland

Mijn verhaal.

Hoi.. waarom ik nu aan zelfmoord denk? Nou daarbij spelen verscheidene, vele momenten, personen en gevoelens een rol. Ze zijn een voor een anders en toch vormen ze met zijn drieën een negatieve effect op mijn 'leven'. Dat was heel oppervlakkig gezegd, maar goed. Die negatieve drie eenheid van mij, groeit met de tijd mee. Ze worden alsmaar groter en groter en groter. Hoe groot ze ook moge zijn, je zult ze niet snel zien. Nee, sterker nog, je merkt er niets van. Mijn negatieve drie eenheid zit verstopt,verstopt in mijn achterhoofd. Nee, als omstander zul je geen last hebben van mijn 3 eenheid. Maar ik wel, ik zeul ze mee. Als een last, een grote zware last dat mijn leven alsmaar onprettig maakt. En het ergste is, dat ik weet dat ze niet zullen verdwijnen. Ook niet door geluk, dat wéét ik zeker. Ik ken die last beter als geen ander. Mensen zeggen vaak dat alles kan, dat is waar maar dat betekent niet dat het ook zal gebeuren. En dat is nou het ergste juist. Mijn last kan wél verdwijnen, hoe weet ik niet, maar of het ook zal gebeuren? Ik betwijfel het. Ik denk het niet en dat móet je geloven, want zoals ik al zei: Ik ken mijn last beter als geen ander.

Op de vraag van: 'Denk je dat je met zelfmoord van je last verlost kan zijn?' Kan ik enkel beantwoorden met: 'Ik weet het niet. Het is een poging, een risico, een keuze die je neemt. En aangezien de dood een van de grootste mysteries is in het leven, is het een keuze, een risico, een poging, waarbij je niet zal weten wat de gevolgen zal zijn.' En ik ben bereid om die keuze, die risico en die poging te nemen. Ongeacht de gevolgen.

Wat die negatieve drie eenheden precies inhoud, is moeilijk te beschrijven. Het is net een smaak, voor iedereen zal het anders zijn. Over smaak valt immers niet te twisten. Bovendien is de kans groot dat ik ze zó oppervlakkig kan beschrijven. En dat wil ik niet. Mijn last is alles behalve oppervlakkig. Ik zal mijn drie eenheden om die redenen niet beschrijven. Maar denk aan de rollen die daarbij spelen, en wat voor verschrikkingen ze bewust en onbewust, direct en indirect kunnen richten.

Op dit moment ben ik op zoek naar pillen. Pillen met de dood als gevolg bij een overdosis. Pillen die ik zo snel mogelijk kan krijgen. Kortom: pillen die als snelle transport mij naar de dood kan leiden. Maar verdomme, tot nu toe heb ik nog niks. Het is zó moeilijk om aan die pillen te komen en op internet kom je niet verder dan sites die proberen om je zelfmoordneigingen te stoppen en/of te verminderen. Heel sneaky vind ik dat.
Toch wel aardig, dat ze daar de moeite voor nemen.

Tenslotte wil ik nog even kwijt dat men niet zo eenvoudig moet denken over mensen die zelfmoord plegen. Ik denk en ben ook van mening dat zulke mensen zo hun reden voor hebben om hun leven te beëindigen. Het leven ís mooi, de wereld daarentegen niet. Mijn mening althans.

En nee ik woon niet in Friesland.
Datum:
24-02-2006
Naam:
Tifa
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

Ik weet het niet meer

Ik weet het niet meer... Eigenlijk wil ik helemaal niet dood, maar ik wil weg van alle pijn en ellende en mijn gevoelens. En de enige oplossing die ik zie is dood gaan...
Ik heb echt verschillende gevoelens.. Ik wil niet uit het leven stappen, ik wil trouwen, kinderen krijgen, een leuke baan hebben en gelukkig worden. Maar daar tegenover staat dat ik zoveel gevoelens heb, dat ik al dieper in de put raak.
Ik ben nu 2 en een halve maand bij een psycholoog, maar het idee dat ik daar nog maar 10 weken zal zijn, maakt mij enorm bang.. Daarna moet ik het weer alleen doen, en dat kan ik niet...

Mijn gevoelens: Ik voel mij in de steek gelaten, boos, alleen, verdrietig, heb het gevoel dat niemand van me houdt, ik kan mijn moeder niet uitstaan en dat zelfde gevoel begint nu ook bij mijn broertje te komen, ik heb geen vader (ook nooit gehad), mis mijn oma heel erg (zij was mijn alles en is helaas 23 juli 2003 overleden aan longkanker).
Sinds dat mijn oma is overleden, voel ik mij enorm alleen. Ik kan niet meer vertellen wat ik dagelijks heb gedaan, ik kan niet meer vertellen wat ik van me moeder vindt, waar ik me aan erger. Me oma luisterde altijd, en daar voelde ik me op mijn gemak. Ik had het gevoel dat zij echt van mij was... Bij mijn moeder heb ik dat niet.. ik wil haar het liefste uit mijn buurt houden.. Ik heb een soort van afkeer tegen haar gekregen en dat gevoel gaat niet weg...
Ik heb zo ongelooflijk
Datum:
24-02-2006
Naam:
MCatharina
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Als het leven zo blijft!!!!

Als een klein ventje ben ik verhuist vanuit Amsterdam naar het kleine dorp "Zwaagwesteinde." Vanaf het moment dat we in Zwaagwesteinde kwamen wonen, werden we als famillie niet gerespecteerd. Dit kwam omdat we ten eerste geen friezen waren, en niet een geloof uitdroegen.

Ik kom uit een gezin met drie kinderen, en hadden twee pleegkinderen in huis. Dit ging tot hun twaalfde erg goed, ik wasw op dat moment 11. Vanaf mijn elfde begonnen de pleegkinderen vreslijk te puberen en was geen land mee te bezeilen. Mijn ouders waren constant bezig met de pleegkinderen. Waar wij als gezin uiteindelijk onder kwamen te lijden. Tot mijn zestiende hebben we de pleegkinderen gehad, ze zijn allebei weggegaan omdat het echt niet meer ging.

Vanaf mij elfde/twaalfde ben ik aardig de verkeerde weg ingeslagen. Niet op het gebied van drugs/drank etc maar ben inmezelf geslagen. Het grootste probleem is dat ik alles opneem. Alle problemen die ik eigenlijk tegenkom neem ik op.
Natuurlijk snap ik zelf ook wel dat je er met iemand over kunt praten, maar dit vind ik toch wel heel erg moeilijk.

Hierdoor heb ik vaak dagen dat ik volledig dwars ben, in mezelf, en niet meer weet waarom ik eigenlijk leef. Waarom leven we, waarom moet ik leren om te gaan werken en dit vervolgens weer uitgeven en weer gaan werken.

Ik weet waar mijn probleem ligt, maar waarom zou je dit verbeteren. Ik vind het leven en genieten van het leven een bodemloze put, om altijd maar te leven, naar de standaard van hoe en de richtlijnen van het leven.
Datum:
23-02-2006
Naam:
Jens
Leeftijd:
21
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.