Ik ben een persoon die zeker positief in het leven staat en hoe raar dat ook klinkt, ik wil niet meer verder. Ik zie het als een keuze om het leven uit te stappen, mijn leven, mijn keuze. Ik ben vaak ziek, migraine, dit heb ik al sinds kind en de pijn is ondraaglijk als ik het heb. Het is geen hoofdpijn zoals zovelen denken, mijn hele lijf doet pijn tot aan mijn gedachten toe. Ik riep als kind al tegen mijn ouders dat ik dood wilde want ik kon de pijn niet verdragen. En het voelt nog steeds zo, elke keer weer. Door mensen in mijn omgeving, collega's etc. wordt ik er om veroordeeld. Juist omdat er gedacht wordt dat het een hoofdpijntje is waar je makkelijk mee door kan lopen. NEE, ik kan dan niets meer, de pijn overheerst. Het vake ziekmelden wat ik heb moeten doen, heeft mij zoveel verdriet gegeven, want ik wilde het niet, ik wilde doorzetten, ik wilde niet af laten weten, maar ik kon niet anders. Ik heb zovele oplossingen geprobeerd te vinden, allerlei medicijnen gebruikt waardoor ik me alleen maar slechter voelde en nog meer pijn had, therapieeen gevolgd, nou ja, noem het maar op. Niets heeft geholpen en het blijft mijn leven beinvloeden. Ik heb vaker de gedachte gehad om er een einde aan te maken, ooh zo vaak. Maar elke keer vond ik de kracht om door te gaan. Zoals ik al zei ben ik een positieve denker. Ik ben er van overtuigd dat wanneer je positief denkt er positiviteit op je pad komt. Maar nu sta ik toch weer op het punt om er mee te stoppen. Ik geloof er in dat wij onze eigen wereld kunnen creeeren en dat ons leven niet eindig is als we "overgaan". De dood bestaat niet, het is voor mij een verder gaan op een andere manier dan wij hier kennen in dit leven. Het houdt niet op als ons lichaam er mee stopt. Nee het gaat juist verder en het voelt voor mij als vrijheid, geen last meer van mijn lijf die ik nooit heb kunnen accepteren. Zonder mijn lichaam kan ik in vrijheid verder gaan. Ik zal niet meer veroordeeld worden omdat ik ziek ben want ik kan niet meer ziek worden, mijn lichaam is immers niet meer.
Ik zou het liefste nu in het andere leven zonder lichaam stappen maar er heerst een schuldgevoel. Mensen om mij heen die weten van mijn beslissing om er mee te stoppen proberen van alles om me er van af te brengen en lijken niet te begrijpen dat ze me hier proberen te houden voor hun geluk want ik doe hun dan zoveel verdriet aan. Maar eigenlijk wordt er van me gevraagd om verder te gaan voor hun geluk, maar ik dan? Moet ik me dan ongelukkig voelen om hun gelukkig te maken? Wiens leven is het eigenlijk? Wie mag deze keuze nou uiteindelijk maken? Iemand in mijn omgeving heeft vorig jaar zelfmoord gepleegd zoals ze dat noemen. Veel mensen zitten dan vol onbegrip en boosheid, had hij maar doorgezet want het had echt wel beter kunnen worden...het was de gemakkelijkste uitweg...waarom heeft hij geen hulp gezocht? Ik begreep hem heel goed en kon zijn keuze alleen maar accepteren en respecteren. Het is niet de makkelijkste weg als je leven uitzichtloos lijkt te zijn en je niet dat kan bereiken of bereikt hebt in het leven. Jeetje, hij heeft zelfs zijn natuurlijke overlevingsdrang overwonnen!
Het toont juist veel moed om zo'n beslissing te nemen in mijn ogen.
Een paar weken geleden is mijn partner mijn leven letterlijk uitgelopen, zo woonden we samen, zo was ik spontaan geen onderdeel meer van zijn leven. Ik kreeg alleen maar te horen dat hij nooit bij me weg wilde en tijd voor zichzelf wilde. Dit is voor mij onbegrijpelijk, onduidelijk en tegenstrijdig. We waren een leven aan het opbouwen en zo stond ik er alleen voor, in het duister en ik wist niet wat er aan de hand was en nog steeds niet. Op het moment dat hij de deur uit liep, liep er een belangrijk deel van mijzelf de deur uit, mijn vertrouwen en een deel van mijn ik. Wat ik met deze man deelde was zo belangrijk voor me, er is niemand waarbij ik zo mezelf mocht zijn en waarbij ik goed was zoals ik was. Daarom is mijn onbegrip zo groot. Ik ben overwelmd geweest door onmacht, pijn, verdriet en boosheid en ik kon niet anders dan zo reageren, menselijk lijkt me. En ik ben niet alleen hem kwijt maar ook zijn twee kinderen waar ik me aan gehecht heb.
Alles weg. Ik volgde een studie tot therapeut, ik zit nu in mijn examenjaar. Ik heb zeker een half jaar, nou ja, langer aan de ziekte van Pfeiffer geleden in combinatie met Cytomegalie, een ziekte wat een broertje is van Pfeiffer. Ik was alleen maar moe, moe, moe, ik kon me niet concentreren, lezen kostte me al moeite.
Fijn om dan een studie te volgen. Dat gaat dus domweg niet. Ik ben er wel achter dat vermoeidheid wordt onderschat. het wordt onderschat hoeveel het met de mens doet als je niet meer dat kan realiseren wat je zou willen doen. Afijn het resultaat is dat ik zo'n achterstand heb opgebouwd dat ik nu, in mijn examenjaar, dit nooit meer in kan halen. Dit was mijn wens en mijn droom. Ik heb er veel geld en tijd in geinvesteerd maar helaas door omstandigheden mag het niet baten. Nu zou ik allerlei andere oplossingen kunnen zoeken, zoals ik normaal zou doen, mijn kijk op het leven is tenslotte positief. Maar ik heb al die maanden zo'n druk op mijn schouders gevoeld van alles wat ik nog moest doen maar niet op kon brengen.....ik wil het niet meer voelen. Ik was bezig om een eigen praktijk op te zetten, een partime baan er bij te vinden, mijn studie te volbrengen ondanks dat ik het domweg niet op kon brengen, het is allemaal teveel geweest.
En nu, nu ik het losgelaten heb, geeft het me rust, geen vredig gevoel maar rust en dat is het enige wat ik nog wil voelen, rust. Laat mij met rust, laat mij gaan, het voelt voor mij niet als een verkeerde beslissing, het voelt als een bevrijding om te gaan waar ik wil zijn....aan de overkant.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.