Levensverhalen (pagina 1753)

Ik ben moe van het leven
het heeft me alleen maar verdriet gegeven
van kinds af aan
is het niet goed gegaan
geen basis gehad
veel geslagen vernederd
in de steek gelaten
niemand had dat op tijd in de gaten
nu nog steds elke dag stijd
het leven is moeilijk voor deze meid! ben zo moe
van al het gedoe
Probeer van alles niks helpt echt
Voel me vaak van binnen slecht
blijf nog steeds voor een enkeling
die zecht houd de moed erin
maar het duurt al een halve leven lang
niemand die mijn wonden echt stelpen kan
de dood is de laaste uit weg
soms lijkt het helemaal niet zo heel slecht! gewoon rust
ben uit geblust
van dat vele vechten overal voor
soms niet uit tehouden hoor
sommigen zullen wel van me houden
daarom wordt ik nog vastgehouden
in het leven
anders had ik het allang opgeg

soms is het leven mooi,maar meer van de tyd niet.
ik voel mij zo alleen,ze roepen alleen wanneer het nodig is.
mij armen zijn al onder gekras,maar dat is maar voor effe om de pijn te vergeten.
heb bps,bordeline peroonslijk stoornis.
dit is soms geen pretje om mee te leven,mensen zeggen gelijk die is gek.
maar gelukkig weet ik beter.
soms wil ik ook graag dood,maar ben tog bang.
ik zie wel hoe het allemaal verder afloopt.
ik heb tog wel gelukkige momenten,maar als ik dan bij mij fam komt en weer afgekraakt word zie ik ut weer niet zitten.
dan ga ik er maar niet meer heen,lijk mij ook beter.
maar fdoet tog pijn en veel verdriet als je zo behandeld word.
NEE DAN ZEGGEN ZE JE BENT JALOERS.
ik weet het soms niet meer maar ja
KNUFFEL VAN EEN BORDELINER.
MENSEN ASJEBLIEFT KRAS NIET HET IS ZO ZONDER,IK BEN ZELF OOK GETEKENT,EN WEET DAT HET GEBEURT VOOR DAT JE ERG IN HEB.
MAAR ALS JE TOG VERDER LEEFT EN KIJK LATER NA JE ARMEN.NEEEEEEE.
MAAR JA IK HEB ER GELEERD MEE TE LEVEN.
DAN KRYG JE WEER VAN DIE VRAGEN WAT HEB JIJ GEDAAN.
BEN DOOR HET PRIKKELDRAAD GEVALLEN.
HET DOET ME OOK BEST WEL VERDRIET ALS JE HIER ZO LEEST,AL DIE JONGE MENSEN.
NOU GROETJES EN EEN DIKKE KNUFFYYYYYY

Ik ben leeg, helemaal kapot en gebroken.
Ik worstel nu al meer dan 11 jaar met zeer ernstige hoofdpijn. Ik slik dagelijks 3 Zaldiar tabletten ( morfine) en 's avonds 2 Zopiclon, zware slaaptabletten, die je minstens 8 uur onder zijl houden. Geen inslapers dus. Ik loop bij de huisarts, de neuroloog, een craio-osteopaat, en ik onderga Shiatsu therapie. Ondanks alle inzet van al die mensen die me zo goed willen helpen (inclusief mijn lieve vriedin) zit ik nu op een punt dat ik het volledig kwijt ben. Ik zie geen positieve uitweg meer, en krijg teleurstelling op teleurstelling wat betreft de hoofdpijn. Deze is nu op dit moment zo hevig, dat als er nu een inbreker of overvaller binnen komt stormen, ik hoop dat hij een pistool bij zich heeft, en mij uit mijn lijden kan verlossen.....
Ik weet echt absoluut geen raad met de ernst v/d hoofdpijn die ik nu onderga....ik ga hier volledig kapot aan....

Sorry, dat ik jullie heb lastig gevallen, maar ik moest dit echt kwijt.....

Hermen

Hallo,ik ben schizofreen en heb nog geen echte relatie gehad en ik krijg zware medicijnen,wat mijn hormonen blokkeerd en als ik ze niet inneem wordt ik psychotisch dan komt het eropneer dat je moet kiezen in een van deze twee situaties te leven.Ik moet dus de rest van mijn leven doorbrengen zonder dat mijn hormonen werken.En dat zie ik echt niet zitten.

Ik loop over straat, kijk door de ramen. Overal zie ik gelukkige gezinnetjes. Mensen die het gezellig hebben samen. Ik loop naar huis. Een huis dat stil en leeg is. Ik denk aan een man, een man die mij zo dierbaar en lief is, een man waar ik zielsveel van hou met heel mijn hart. Hij is niet bij mij, waarschijnlijk gaat dat ook nooit gebeuren. Hij is bij zijn vrouw en kinderen. Hij zegt dat hij meer van mij houd, maar niet bij mij kan wonen. Ik huil van binnen. Ik voel mij zo eenzaam. Er is niemand die mij kan helpen. Ik wil niet meer leven, het heeft voor mij geen zin. Teveel mislukte relaties, ik hou teveel van allemaal. Ik kan het niet aanzien hoe ze gelukkig zijn bij een ander. Ik wil niets meer voelen, ik ben een en al pijn.

Mijn vader heeft 2 maanden geleden zelfmoord gepleegd, ik weet nog steeds niet waarom hij dit heeft gedaan. Wij missen hem zo erg, het verdriet is ondraaglijk. Het is allemaal zo plotseling gebeurd, niemand zag het aankomen. Ik hield heel veel van mijn vader, hij hield ook van mij maar toch heeft hij mij in de steek gelaten. Het is echt heel moeilijk om dit te verwerken. Mensen die met zelfmoordneigingen rondlopen, alsjeblieft denk er goed over na voordat je een beslissing neemt. Sta stil bij het feit dat je familie en vrienden met een schuldgevoel achterblijven. Het is makkelijk om zomaar uit het leven te stappen, dat is de oplossing voor alle problemen denk je misschien, maar denk aan de mensen die om je geven, want straks als je er niet meer bent zal het heel zwaar zijn voor je nabestaanden om door te gaan zonder jou. Ik hoop dat de mensen die zelfmoord willen plegen, hier goed over nadenken..... een verdrietige dochter....

het is nu bijna 5 jaar geleden dat zelfmoord in me op kwam, toen ik 15 was heb ik het ook geprobeerd. ik had een overdosis slaappillen in genomen, maar zoals alles wat ik ooit in mijn leven heb geprobeerdt is het mislukt er kwam namelijke plotseling een vriend van me langs die meteen het ziekenhuis belde.

toen me ouders er achter kwamen stopte ze me in een kliniek, daar probeerde ik het weer en uiteraard mislukte het weer. als ik er goed over had nagedacht het het wel gelukt maar je zelf op hangen 5 min. voor ze je eten komen brengen is niet echt slim.

na 2 jaar in die "hel" lieten ze me "vrij". ik was toen 17. sinds het moment dat ik er "uit" was was ik bezig met het zoeken naar een manier die ik niet kon verprutsen
ik dacht eerst aan voor een trein springen
ik denk dat ik wel een dag of 2 bij het spoor heb gestaan maar ik kon het niet want ik wil een einde maken aan me eigen leven en niet het leven van die bestuurder er bij meenemen. toen wist ik het ik zou me polsen door snijden en ja dat lukte in eerste instantie maar toch niet. ik werdt gereanimeerd door het ambulance personeel.

en ik moet eerljk zegen daar ben ik blij mee, want ik dacht dat ik in een hel leefde maar nu dat ik ik hem heb gezien weet ik wel beter. officieel ben ik 7 min dood geweest (ik ben dan blij de de ambulance broeder is door gegaan met reanimeren na de toegestane 5 min.) maar het leek een eeuwigheid.

inmiddels is mijn gevoel over zelfmoord bijna uit mijn hoofd geband en alleen al me littekens herrineren me er nog aan ik ben zelfs inmiddels gelukkig getrouw met een vrouw met een kind van 1 jaa oud en die van ons samen is onder weg.

Heb geen vrienden, partner gaat al 5 jaar virtueel vreemd, mijn gezondheid is zeer slecht en wordt alleen maar slechter, ik heb een minderwaardigheidscomplex, ben ontzettend dik en lelijk dus niet vreemd dat mijn partner het buiten de deur zoekt, moet ik nog verder gaan?

Daarom denk ik niet alleen aan zelfmoord, ik ga het ook doen.

het begon in de tweede klas vwo. Ik dacht bij mezelf in de eerste ging het bijna van zelf (overgaan) dus waarom niet in de tweede. Ik voerde niks uit voor school en haalde slecht cijfers. Een hoop gezeik van mijn ouders en de leraren. Er was een leraar latijn die weet dat ik het kan en me steeds stimuleerde maar ik deed nog niks. Toen moest ik 3 havo doen. Kwam in een hele stomme klas waar het in het begin helemaal niet mee klikte. Ik werd buitengesloten en als ik iets tegen iemand zei kreeg ik als reactie: nou en!! En dan gingen ze verder met hun gesprek. Ik kreeg later dar jaar twee goede vriendin in die klas waar ik een hoop lol mee had. Ging gewoon over dat jaar. Wel werd er thuis op me gelet of ik wel mijn huiswerk maakte ed. Ik mocht niet te lang naar buiten, na school gelijk naar huid enz. Thuis werd ik er heel vaak op gewezen dat ik van vwo nar havo was gegaan wat mij veel verdriet deed. ook zei mijn vader eind tweede klas dat hij zich schaamde voor me omdat ik van vwo naar havo was gegaan. Als ik daar nu aan denk moet ik nog steeds heel hard huilen.
Maar goed. 4de klas havo, k deed het profiel natuur en gezondheid omdat het me wel leuk leek en ik wilde mijn broer achterna die ook n&g had gedaan alleen dan op vwo. Ik wist dat ik met wiskunde in de knoop zou komen maar ik ben echt super eigenwijs en deed het toch. haalde het hele jaar door slecht cijfers, liet rapporten niet zien, loog over mijn cijfers, en spijbelde. kortom een klote jaar. Ook weer een hoop gezeik van ouders en leraren. De wiskunde leraar had hoge verwachtingen van mij omdat mijn broer ook les van hem had en altijd negens haalde. kom ik daar als klein zusje met mijn tweeën en drieën. Ik deed dat jaar ook niks, gewoon omdat ik het leren steeds uitstelde. En pas na de toets had ik zin om te leren. Te laat dus. Ik bleef toen zitten. Dit is nu mijn tweede keer havo 4 terwijl ik van vwo kwam!!! Ik weet dat ik het wel kan, maar ik ben gigantisch lui. Ik begon het jaar met het profiel N&g terwijl iedereen me aanraadde een ander profiel te kiezen. Ik ben echt eigenwijs, ik weet.
Tot december haalde ik weer dezelfde cijfers, tweeën en drieën. Mn ouders vonden het genoeg en gingen alles op alles zetten om voor een profielwissel te zorgen. En dat lukte, in januari dit jaar begon ik met het profiel cultuur en maatschappij. Toen begon het.
Ik moest veel inhalen, meedoen met de les, het allemaal begrijpen, en mijn eigen leven op een rijtje zetten. Ik verloor al mijn zelfvertrouwen, ik haal het toch niet het is te moeilijk ik ben te dom...
Ik wist niet meer waar ik moest beginnen met de stapels werk die me te wachten stonden. Huilbuien volgden. Maar gelukkig kreeg ik de steun van een goede vriendin die nu op een andere school zit omdat ze niet mee wilde op werkweek naar Londen en toen van school werd getrapt. Als die mensen eens wisten hoe hard ik haar nodig heb, hadden ze haar niet weggestuurd.
Na de profielwissel begon ik me heel dom te voelen, vwo, havo, blijven zitten, profiel wissel, ik kan niks ik ben dom. Nu voel ik dat nog steeds. Mijn vriendin kreeg het druk met haar eigen leven. En ik had/heb het gevoel dat ik er alleen voor sta.
Als ik mijn ouders tevreden wil houden moet ik goede cijfers halen, dat betekent dus alles boven de 6. En dat lukt nu niet omdat ik veel moet inhalen en geen uitleg heb gehad, nergens van. En als ik uitleg kreeg van iemand gaf hij/zij me verkeerde uitleg met verkeerde antwoorden. Heel frustrerend. Mijn eigen leraar heeft het te druk om me persoonlijk te helpen omdat er een andere leraar weg is gegaan en hij nu de enige is die dat vak geeft.

Ik heb geprobeerd om met iemand te praten over mijn problemen maar dat heeft tot nu toe niet gewerkt. Ik heb aan een meisje mijn hele verhaal verteld, maar ze is zelf ook niet helemaal van deze wereld. Dus dat helpt denk ik niet. Ik heb eraan gedacht het aan een vertrouwenspersoon op school te vertellen, maar ja, hij doet alles om je geen slecht gevoel te geven en ik vertrouw hem niet dus kan ik hem ook niet het hele verhaal vertellen.

Wat ik heel erg vind is als mijn ouders gaan zeiken. Over bijvoorbeeld mijn 4,8 voor economie. Ze gingen echt heel erg zeiken. Daar raakte ik van overstuur en ging in mijn kamer huilen. De volgende dag heb ik een mes gekocht. Ik had al wat ervaring met zelfbeschadiging en vind dat het tijd was voor de volgende stap, een mes. Vorig jaar begon het met een passer. Als mijn ouders weer een preek hadden gehouden of als ik depri was ging ik mezelf krassen met een passerpunt. Nu is het zo dat als mijn ouders zeiken of ik ben depri, grijp ik naar het mes. Ik probeer op plekken te snijden waar je zo weinig mogelijk te gene littekens krijgt. Dus handpalm en vingers. Ik heb al een aantal littekens op mijn arm en vond/vind dat zo erg dat ik een naar andere plekken zocht. Tot nu toe lukt het aardig om mijn emoties kwijt te raken met snijden. Maar ik ben heel bang dat mijn ouders erachter kom dat ik mezelf snijd.

Ook heb ik een keer mijn verhaal verteld aan iemand en die vond net als een aantal andere dat ik met een psychiater moet praten. Maar daar heb ik geen behoefte aan ik wil gewoon dood.

Ik heb al een aantal zelfmoordpogingen achter de rug. Helaas zijn die mislukt of was ik te bang om het te proberen. Ik heb pillen geslikt, weet niet wat allemaal maar kreeg er alleen maar buikpijn van. Heb mezelf een keer opgehangen, maar de druk op je hoofd word dan heel groot en dat doet echt hele erg pijn. Ik ben een keer bijna van een flat gesprongen. Wilde voor de trein springen maar vond dat te eng. Nu op dit moment voel ik meer voor de flat. Ik voel me zo dom, mijn broer doet universiteit en haalt nog steeds negens. Ik zit op havo tweede keer 4de klas en haal nog steeds onvoldoendes. Ook ben ik het gezeik van die docenten over werkstukken en toetsen helemaal zat. Sommige begrijpen niet dat mijn hoofd er nu niet naar staat om een biologie praktische opdracht te maken. Of om een toets in te halen. Ik doe altijd heel vrolijk zodat de andere mensen niets merken. Ik weet dat het niet goed ik maar ja.
Ook is het heel stom dat er een jongen in mijn klas zit die om de zoveel tijd een opmerking maakt over mij waardoor ik al mijn zelfvertrouwen kwijt raak terwijl ik er al zo weinig van heb!!!! Ik ben dus heel onzeker over mezelf en ben alles zat. Ik wil stoppen met school, stoppen met luisteren naar gezeik, stoppen met leven. Ik wil niet meer, ik ben het zat. Ik haat mezelf. Morgen begint de vakantie, en mijn ouders gaan een strak rooster voor me maken omdat na de vakantie van ene week de toetsweek begint. Ik heb echt geen behoefte aan een week gezeik van mijn ouders over alles en dan moet ik nog de hele dag leren van hun. Het liefst zien ze me elke minuut van de dag leren. Hoewel ze weten dat dat onmogelijk is, zien ze me wel zo veel mogelijk tijd besteden aan school. Zo niet, dan komen de loszittende handjes van mijn vader.

Ik wil geen gezeik meer, ik wil geen strak leerschema voor in de vakantie, ik wil geen geheimen meer bewaren, ik wil niet meer naar school, ik wil niet dat mijn ouders zoveel van mijn prestaties op school eisen, ik wil geen psychiater, ik wil mijn problemen zelf oplossen of ik wil dood. DAT IS WAT IK WIL!

Gewoon stoppen met leven, morgen doe ik het misschien, van de flat springen. Ik ben het echt helemaal zat geworden. Ik wil niet meer, ik heb er geen fut meer voor, ik ben op, klaar voor de dood…….

hoi mensen

ik zelf heb geen zelfmoord neigingen mn zus wel ze loop er al zo lang mee dat ze het keer op keer schreeuwd omdat ze geen pijn mer wil en geen kut leven meer wil en zegt ze dan moet ik maar dood ik wordt hier zo ontzettend moe van omdat zij niet de einige is met verdriet ook wij hebben verdriet omdat zij zich zo kut voel wij proberen haar en hand aan te rijken maar zij weigert het aan te pakken en er iets mee te doen zij vergeet even dat wij ook pijn hebben en dat wij niet op een begrafenis zitten te wachten ik weet wel zij wil haar rust en ik he ber alle begrip voor maar doe het dan niet op deze manier want van uit de hemel kijk zij op ons neer en ziet zij hoeveel pijn wij hebben en hoe veel verdriet wij dan hebben maar de gene die het meeste de pijn moet verdragen is haar dochtertje die is nog jong en weet niet wat voor een pijn haar mama heeft en zij begrijpt nie waarom haar mama er dan niet meer is
en ik heb heel veel met mn zus gepraat als zij het niet zag zitten en keer op keer gezegt denk aan de kleine die heeft jou heel hard nodig maar met een koele blik in haar ogen zegt ze dan voor haar wordt wel goed gezorgt en ik weet dta ze in veilige handen is nachten lang liggen huilen van verdriet dat verdient iemand niet maar een zelfmoord plegen is ook geen oplossing want je loop van je eigen problemen weg en je bent te laf om je zelf deze uitweg te geven terwijl praten schrijfen en zingen je uitkomst kunnen zijn en je zelf wer naar voor duwen om verder te gaan en het geen dat gebeurd is ee plaats te geven en voor uit kijken en op het pad blijfen die recht door gaat
en er achter komen dat het leven meer heeft dan schaduw enzo
ik hoop dat jullie er wat mee kunnen en meschien gaan denken die mevrouw heeft gelijk

liefs
silvia