Levensverhalen (pagina 1753)

het is nu bijna 5 jaar geleden dat zelfmoord in me op kwam, toen ik 15 was heb ik het ook geprobeerd. ik had een overdosis slaappillen in genomen, maar zoals alles wat ik ooit in mijn leven heb geprobeerdt is het mislukt er kwam namelijke plotseling een vriend van me langs die meteen het ziekenhuis belde.

toen me ouders er achter kwamen stopte ze me in een kliniek, daar probeerde ik het weer en uiteraard mislukte het weer. als ik er goed over had nagedacht het het wel gelukt maar je zelf op hangen 5 min. voor ze je eten komen brengen is niet echt slim.

na 2 jaar in die "hel" lieten ze me "vrij". ik was toen 17. sinds het moment dat ik er "uit" was was ik bezig met het zoeken naar een manier die ik niet kon verprutsen
ik dacht eerst aan voor een trein springen
ik denk dat ik wel een dag of 2 bij het spoor heb gestaan maar ik kon het niet want ik wil een einde maken aan me eigen leven en niet het leven van die bestuurder er bij meenemen. toen wist ik het ik zou me polsen door snijden en ja dat lukte in eerste instantie maar toch niet. ik werdt gereanimeerd door het ambulance personeel.

en ik moet eerljk zegen daar ben ik blij mee, want ik dacht dat ik in een hel leefde maar nu dat ik ik hem heb gezien weet ik wel beter. officieel ben ik 7 min dood geweest (ik ben dan blij de de ambulance broeder is door gegaan met reanimeren na de toegestane 5 min.) maar het leek een eeuwigheid.

inmiddels is mijn gevoel over zelfmoord bijna uit mijn hoofd geband en alleen al me littekens herrineren me er nog aan ik ben zelfs inmiddels gelukkig getrouw met een vrouw met een kind van 1 jaa oud en die van ons samen is onder weg.

Heb geen vrienden, partner gaat al 5 jaar virtueel vreemd, mijn gezondheid is zeer slecht en wordt alleen maar slechter, ik heb een minderwaardigheidscomplex, ben ontzettend dik en lelijk dus niet vreemd dat mijn partner het buiten de deur zoekt, moet ik nog verder gaan?

Daarom denk ik niet alleen aan zelfmoord, ik ga het ook doen.

het begon in de tweede klas vwo. Ik dacht bij mezelf in de eerste ging het bijna van zelf (overgaan) dus waarom niet in de tweede. Ik voerde niks uit voor school en haalde slecht cijfers. Een hoop gezeik van mijn ouders en de leraren. Er was een leraar latijn die weet dat ik het kan en me steeds stimuleerde maar ik deed nog niks. Toen moest ik 3 havo doen. Kwam in een hele stomme klas waar het in het begin helemaal niet mee klikte. Ik werd buitengesloten en als ik iets tegen iemand zei kreeg ik als reactie: nou en!! En dan gingen ze verder met hun gesprek. Ik kreeg later dar jaar twee goede vriendin in die klas waar ik een hoop lol mee had. Ging gewoon over dat jaar. Wel werd er thuis op me gelet of ik wel mijn huiswerk maakte ed. Ik mocht niet te lang naar buiten, na school gelijk naar huid enz. Thuis werd ik er heel vaak op gewezen dat ik van vwo nar havo was gegaan wat mij veel verdriet deed. ook zei mijn vader eind tweede klas dat hij zich schaamde voor me omdat ik van vwo naar havo was gegaan. Als ik daar nu aan denk moet ik nog steeds heel hard huilen.
Maar goed. 4de klas havo, k deed het profiel natuur en gezondheid omdat het me wel leuk leek en ik wilde mijn broer achterna die ook n&g had gedaan alleen dan op vwo. Ik wist dat ik met wiskunde in de knoop zou komen maar ik ben echt super eigenwijs en deed het toch. haalde het hele jaar door slecht cijfers, liet rapporten niet zien, loog over mijn cijfers, en spijbelde. kortom een klote jaar. Ook weer een hoop gezeik van ouders en leraren. De wiskunde leraar had hoge verwachtingen van mij omdat mijn broer ook les van hem had en altijd negens haalde. kom ik daar als klein zusje met mijn tweeën en drieën. Ik deed dat jaar ook niks, gewoon omdat ik het leren steeds uitstelde. En pas na de toets had ik zin om te leren. Te laat dus. Ik bleef toen zitten. Dit is nu mijn tweede keer havo 4 terwijl ik van vwo kwam!!! Ik weet dat ik het wel kan, maar ik ben gigantisch lui. Ik begon het jaar met het profiel N&g terwijl iedereen me aanraadde een ander profiel te kiezen. Ik ben echt eigenwijs, ik weet.
Tot december haalde ik weer dezelfde cijfers, tweeën en drieën. Mn ouders vonden het genoeg en gingen alles op alles zetten om voor een profielwissel te zorgen. En dat lukte, in januari dit jaar begon ik met het profiel cultuur en maatschappij. Toen begon het.
Ik moest veel inhalen, meedoen met de les, het allemaal begrijpen, en mijn eigen leven op een rijtje zetten. Ik verloor al mijn zelfvertrouwen, ik haal het toch niet het is te moeilijk ik ben te dom...
Ik wist niet meer waar ik moest beginnen met de stapels werk die me te wachten stonden. Huilbuien volgden. Maar gelukkig kreeg ik de steun van een goede vriendin die nu op een andere school zit omdat ze niet mee wilde op werkweek naar Londen en toen van school werd getrapt. Als die mensen eens wisten hoe hard ik haar nodig heb, hadden ze haar niet weggestuurd.
Na de profielwissel begon ik me heel dom te voelen, vwo, havo, blijven zitten, profiel wissel, ik kan niks ik ben dom. Nu voel ik dat nog steeds. Mijn vriendin kreeg het druk met haar eigen leven. En ik had/heb het gevoel dat ik er alleen voor sta.
Als ik mijn ouders tevreden wil houden moet ik goede cijfers halen, dat betekent dus alles boven de 6. En dat lukt nu niet omdat ik veel moet inhalen en geen uitleg heb gehad, nergens van. En als ik uitleg kreeg van iemand gaf hij/zij me verkeerde uitleg met verkeerde antwoorden. Heel frustrerend. Mijn eigen leraar heeft het te druk om me persoonlijk te helpen omdat er een andere leraar weg is gegaan en hij nu de enige is die dat vak geeft.

Ik heb geprobeerd om met iemand te praten over mijn problemen maar dat heeft tot nu toe niet gewerkt. Ik heb aan een meisje mijn hele verhaal verteld, maar ze is zelf ook niet helemaal van deze wereld. Dus dat helpt denk ik niet. Ik heb eraan gedacht het aan een vertrouwenspersoon op school te vertellen, maar ja, hij doet alles om je geen slecht gevoel te geven en ik vertrouw hem niet dus kan ik hem ook niet het hele verhaal vertellen.

Wat ik heel erg vind is als mijn ouders gaan zeiken. Over bijvoorbeeld mijn 4,8 voor economie. Ze gingen echt heel erg zeiken. Daar raakte ik van overstuur en ging in mijn kamer huilen. De volgende dag heb ik een mes gekocht. Ik had al wat ervaring met zelfbeschadiging en vind dat het tijd was voor de volgende stap, een mes. Vorig jaar begon het met een passer. Als mijn ouders weer een preek hadden gehouden of als ik depri was ging ik mezelf krassen met een passerpunt. Nu is het zo dat als mijn ouders zeiken of ik ben depri, grijp ik naar het mes. Ik probeer op plekken te snijden waar je zo weinig mogelijk te gene littekens krijgt. Dus handpalm en vingers. Ik heb al een aantal littekens op mijn arm en vond/vind dat zo erg dat ik een naar andere plekken zocht. Tot nu toe lukt het aardig om mijn emoties kwijt te raken met snijden. Maar ik ben heel bang dat mijn ouders erachter kom dat ik mezelf snijd.

Ook heb ik een keer mijn verhaal verteld aan iemand en die vond net als een aantal andere dat ik met een psychiater moet praten. Maar daar heb ik geen behoefte aan ik wil gewoon dood.

Ik heb al een aantal zelfmoordpogingen achter de rug. Helaas zijn die mislukt of was ik te bang om het te proberen. Ik heb pillen geslikt, weet niet wat allemaal maar kreeg er alleen maar buikpijn van. Heb mezelf een keer opgehangen, maar de druk op je hoofd word dan heel groot en dat doet echt hele erg pijn. Ik ben een keer bijna van een flat gesprongen. Wilde voor de trein springen maar vond dat te eng. Nu op dit moment voel ik meer voor de flat. Ik voel me zo dom, mijn broer doet universiteit en haalt nog steeds negens. Ik zit op havo tweede keer 4de klas en haal nog steeds onvoldoendes. Ook ben ik het gezeik van die docenten over werkstukken en toetsen helemaal zat. Sommige begrijpen niet dat mijn hoofd er nu niet naar staat om een biologie praktische opdracht te maken. Of om een toets in te halen. Ik doe altijd heel vrolijk zodat de andere mensen niets merken. Ik weet dat het niet goed ik maar ja.
Ook is het heel stom dat er een jongen in mijn klas zit die om de zoveel tijd een opmerking maakt over mij waardoor ik al mijn zelfvertrouwen kwijt raak terwijl ik er al zo weinig van heb!!!! Ik ben dus heel onzeker over mezelf en ben alles zat. Ik wil stoppen met school, stoppen met luisteren naar gezeik, stoppen met leven. Ik wil niet meer, ik ben het zat. Ik haat mezelf. Morgen begint de vakantie, en mijn ouders gaan een strak rooster voor me maken omdat na de vakantie van ene week de toetsweek begint. Ik heb echt geen behoefte aan een week gezeik van mijn ouders over alles en dan moet ik nog de hele dag leren van hun. Het liefst zien ze me elke minuut van de dag leren. Hoewel ze weten dat dat onmogelijk is, zien ze me wel zo veel mogelijk tijd besteden aan school. Zo niet, dan komen de loszittende handjes van mijn vader.

Ik wil geen gezeik meer, ik wil geen strak leerschema voor in de vakantie, ik wil geen geheimen meer bewaren, ik wil niet meer naar school, ik wil niet dat mijn ouders zoveel van mijn prestaties op school eisen, ik wil geen psychiater, ik wil mijn problemen zelf oplossen of ik wil dood. DAT IS WAT IK WIL!

Gewoon stoppen met leven, morgen doe ik het misschien, van de flat springen. Ik ben het echt helemaal zat geworden. Ik wil niet meer, ik heb er geen fut meer voor, ik ben op, klaar voor de dood…….

hoi mensen

ik zelf heb geen zelfmoord neigingen mn zus wel ze loop er al zo lang mee dat ze het keer op keer schreeuwd omdat ze geen pijn mer wil en geen kut leven meer wil en zegt ze dan moet ik maar dood ik wordt hier zo ontzettend moe van omdat zij niet de einige is met verdriet ook wij hebben verdriet omdat zij zich zo kut voel wij proberen haar en hand aan te rijken maar zij weigert het aan te pakken en er iets mee te doen zij vergeet even dat wij ook pijn hebben en dat wij niet op een begrafenis zitten te wachten ik weet wel zij wil haar rust en ik he ber alle begrip voor maar doe het dan niet op deze manier want van uit de hemel kijk zij op ons neer en ziet zij hoeveel pijn wij hebben en hoe veel verdriet wij dan hebben maar de gene die het meeste de pijn moet verdragen is haar dochtertje die is nog jong en weet niet wat voor een pijn haar mama heeft en zij begrijpt nie waarom haar mama er dan niet meer is
en ik heb heel veel met mn zus gepraat als zij het niet zag zitten en keer op keer gezegt denk aan de kleine die heeft jou heel hard nodig maar met een koele blik in haar ogen zegt ze dan voor haar wordt wel goed gezorgt en ik weet dta ze in veilige handen is nachten lang liggen huilen van verdriet dat verdient iemand niet maar een zelfmoord plegen is ook geen oplossing want je loop van je eigen problemen weg en je bent te laf om je zelf deze uitweg te geven terwijl praten schrijfen en zingen je uitkomst kunnen zijn en je zelf wer naar voor duwen om verder te gaan en het geen dat gebeurd is ee plaats te geven en voor uit kijken en op het pad blijfen die recht door gaat
en er achter komen dat het leven meer heeft dan schaduw enzo
ik hoop dat jullie er wat mee kunnen en meschien gaan denken die mevrouw heeft gelijk

liefs
silvia

ik ben een vrouw van 30 jaar!
ik hou niet genoeg van mezelf.
dit is gekomen omdat ik vroeger mishandeld en misbruikt ben!
altijd op verkeerde mannen val omdat ik niet genoeg van mezelf hou.
nu zit ik in een situatie dat mijn ex vriend sinds 2 maanden vreemd is gegaan en voor mij neus met haar belde en sms stuurde via de pc.
ook zegt hij dat hij niet van me houdt maar hij is nog steeds in me huis.
omdat hij in zijn flat geen spullen heeft.
ik kan dit niet meer aan hij is verliefd op een ander en laat dit elke dag aan me zien.dit is zo hartverscheurend niet normaal.
nu zegt hij tegen mij dat hij vrienden met me wilt zijn wat ik dus echt niet meer kan me gevoel is dood.
soms word het leven te zwaar en heb ik de gedacht om de wereld te verlaten en rust te krijgen.
ik heb hulp bij de angst polie en de nim dat helpt best wel goed maar ook al ben ik in gezelschap ik voel me altijd alleen.
en ik ben bang verlaten te worden omdat ik dan me hele leven opnieuw moet beginnen en wat volgt er dan weer die gedachte maakt me gek.

Ik had al heel lang geen zin meer om te leven en zocht afleiding op de chat.Ik wilde gewoon leuke mensen leren kennen.Opeens sprak een jongen mij aan op de chat die niet zo ver weg woonde.Ik vond dat leuk en hij voegde me uiteindelijk toe op msn.Hij kwam heel leuk over en hij zag er ook goed uit op foto en cam.We hebben leuke gesprekken gehad op msn.En we smste ook veel.Het voelde gewoon heel goed om de aandacht te krijgen van hem.Vooral omdat ik het idee had dat niemand iets om mij gaf.Van het 1 kwam het ander en we haddden een date.Het was op een vrijdagavond.Toen ik hem zag was ik gelijk verkocht.Hij was zo mooi.En ook in het echt was hij zo lief.Ik was zo blij dat ik zo'n leuke jongen had.Toen gaf hij me een zoen,en dat maakte helemaal alles goed.Ik voelde eindelijk weer liefde.Zondags zag ik hem weer.Ik kon het niet geloven,zo'n leuke jongen voor mij alleen.De tijd vloog voorbij,en het was tijd voor hem om naar huis te gaan.Ik verheugde me alweer op de volgende keer dat ik hem zou zien.Maar toen brak die vreselijke maandagavond aan.Een andere jongen belde me op om te zeggen dat het over was.Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken.Ik dacht dat ik eindelijk het geluk gevonden had.Maar dat had ik dus verkeerd.Toch zei hij dat het onzin was en dat hij van me hield,we smste nog een tijdje,en spraken elkaar nog wel eens op msn.Maar toch bleef het daarbij.Hij gaf me valse hoop.Ik was al onzeker over mezelf voordat ik hem ontmoette.En hij gaf me weer een beetje zelfvertrouwen.Maar doordat hij me nooit heeft uitgelegd waarom hij mij op zo'n gemene manier aan de kant heeft gezet is mijn zelfvertrouwen nog minder geworden. Want ik twijfel nu of ik iets verkeerd heb gedaan of dat hij gewoon een player is ofzo.Ik was er kapot van.En toen overleed mn opa ook nog plotseling.En dat is me allemaal teveel geworden.Ik heb echt geen zin meer om te leven,maar ik ga toch door.Ik wil niet opgeven. Misschien vind ik ooit het geluk nog.Maar ik heb er weinig vertrouwen in.Ik wil er met niemand over praten.Ik denk vaak aan zelfmoord maar ik vecht me er doorheen.

Om het n beetje kort te houden... Ik heb gewoon een verkankerd leven!! ( sorry voor het taalgebruik) Ik heb een fam. die me liever dood ziet dan levend. Ik heb geen school en geen werk. En daarbij kom ook nog eens dat ik DIK en LELIJK ben.

Mijn hele leven is een groot drama!!! Ik wil gewoon DOOD..... Niemand die mij zal missen hoor, me moeder zei t zelf van de week!!


Dikke mensen kunnen hier gewoon niet leven,,, t is te zwaar :(!! Elke dag opstaan met het gevoel dat het toch nutteloos is, word te zwaar!!
Kan het niet meer aan !!

Over 5 weken maak ik er een eind aan. Heb namelijk nog 1 ding te doen op deze wereld!!

Als er in die 5 weken geen verbetering kom maak ik er echt een eind aan!!!!!

ik loop al enkele jaren rond met zelfmoordneigingen.. waarom doen me ouders altijd zo kut? waarom wordt me stiefpa vaak zo agresief? wat doe ik fout? hoe slecht ben ik dan wel niet dat iedereen me haat?.. ik voelde me echt in de steek gelaten door me eigen ouders/gezinnetje!
maar dit kon ik allemaal aan dankzij max.. ik leerde hem kennen via een vriendin.. max is een lieve begripvole en gevoelige jongen.. zo dacht ik toch.. ik kon bij max altijd terecht met problemen enzo..maar plots deed hij zo raar tegen me;. hij beon kwaaad te worden als ik niet kon komen. en hij vroeg steeds aan me of ik het niet besefte dat ik hem kwetste door niet te komen..op 1 avond was ik wat later dan beloofd bij hem aangekomen en toen werd die heel kwaad.. hij sloeg me en ik begon te huilen.. ik denk dat hij besefte dat hij fout zat.. altans dat wil ik geloven!maar toen werd hij kwaad en zei dat ik niet meost huilen dt ik maar flinke mied moest zijn.. toen deed hij me kleren uit en verkrachte me.. keer op keer.. ik wilde hem schoppen en slaan en kon gewoon nie;. ik was zoo bang/ hy deed me z'on pijn. ik wilde gillen en kon niet;. waar is me stem als ik die nodig heb.... ik snap het gewoon nie.. ik ben gewoon te laf om er iets tegen te doen. keer op keer deot hij het .. opnieuw en opnieuw iedere week opnieuw.. ik kan dit niet meer ..
vanbinnen heeft max me al vermoord, waarom is et dan zo erg als IK de buitenkant vermoor?

sorry!!

In het kort: slechte gezondheid, krijg het idee dat niemand mij lief heeft inclusief mijn eigen vrouw, lichtelijke alcoholverslaving, zwaar depresief, ADHD, psychiater die ik niks durf te vertellen, alle zaken slecht op orde, kortom, ikke, 29 jaartjes oud heeft er geen zin meer in.

hallo ik ben radeloos ik weet niet meer wat ik moet doen.
mijn twee dochters van 9 jr zijn allebei misbruik door hun halfbroer.
ik weet niet meer hoe ik hier uit moet komen was zelf al heel erg depressief en heb al een keer geprobeert door pillen te sikken er een eind aan te maken.
er gaat momenteel zoveel woede en verdriet door me heen ik geen uitmeer zie.
ik weet het echt niet meer.
helppppppppp