Levensverhalen (pagina 1751)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

de grote vraag waarom ?????

hallo ik ben youri ik heb op 10-02-06 een poging tot zelfmoord gedaan ik heb nog geluk en toch ook niet ik heb geluk gehad want de reden was een geintje die de emmer deed overlopen ik had een overdosis genoemen van een 150 pillen ritalin ik ben adhd'er van wat ik van me ouders heb gehoord wil ik al dood vanaf dat ik 9 a 10 jaar was ik weet niet beter dat ik dood wou tot voorkortals het was gelukt hadden me familie en vrienden my kunnen begraven op me verjaardag want die was 5 dagen later eerlyk gezegd had ik nooit verwacht dat ik het echt zou doen maar ik liep er al een tydje mee en ik had de plannen al klaar liggen maar door dit voorval zyn myn ogen wel geopend naar de mensen die ik om me heen heb en die om my geven en van me houden ik heb erg veel mensen pyn gedaan en gekwetst ik ben nu druk bezig om de juiste hulp te krygen want dit mag niet nog een x gebeuren het is het niet waard de gedacht die ik altyd byme droeg was deze en ik vind et een goeie omschryving van hoe ik mezelf zag en de wereld om me heen

ik voel me zo eenzaam ik weet niet hoelang ik dit nog vol ken houden vind ik ooit een uitweg of een oplossing voor het te laat is en zoniet hoe zal myn einde er uit zien

denk goed na voor je iets verkeerds doet ik heb nog geluk gehad inprincipe maar het had ook anders af kunnen lopen
peace n love 2 ya all youri
Datum:
21-02-2006
Naam:
youri
Leeftijd:
26
Provincie:
Flevoland

ik begin er meer en meer aan te denken

hallo.
ik ben een dertiger getrouwd en 1 kind.
men situatie is ronduit slecht ik zit zonder werk men vrouw werkt wel maar de financiele put word diep veel te diep.
normaal ben ik daar vrij rustig onder maar de laatste dagen spookt het door men hoofd de gedachte om er een eind aan te maken.
het is een gedachte waar ik geen controle over heb het is als een dagdroom die meer en meer realiteid word.
ik heb mischien het geluk dat ik bang van de dood maar ik vrees de dag dat ik dit laatste overwin.
ik probeer een oplossing te zoeken voor men problemen maar ik geraak er niet uit en dan komt die vreselijke gedachte.
ik hoop hier uit te geraken.
Datum:
21-02-2006
Naam:
mario
Leeftijd:
30
Provincie:
Limburg

waarOm??

iiCk weet niiet eCht sO gOed waarOm iiCk Op dese siite ben,, en waarOm iiCk wat intyp. iiCk ben geschrOkke hOeveel mensen zelfmoOrd wille plegen. twee jaar gelede wOu ik het Ook graag doOd,, alles wat ik dee was verkeerd,, met iedereen kreeg ik ruzie.. het vOelde net als Of ik in een zwart gat viiel. in die tusse tijd had iiCk iemand leren kenne en had iiCk verteld dat ik doOd wOu,, iiCk vOelde me veilig bij hem,, hij hielp me een tijdje,, daarna had ik geen cOntact meer met hem en giing het weer slecht met me. Sommige mensen zegge dat je met je Ouders erOver mOet gaan praten. maar hOu kan ik dat gaan dOen. hOu zOuden ze reageren? verklaren ze me dan als gek? zelf heb iiCk er met niiemand Over gesprOken,, alleen emt 1 iemand. maar die heb ik nu al een half jaar niiet meer gesprOken.
Datum:
21-02-2006
Naam:
A,,
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

waarom ik nog leef?

hallo donkere wolken,

ik heb heel wat gelezen en heel wat herkend. ik zou jullie graag mijn verhaal vertellen in de hoop dat het opklaart. mijn vader is alcoholieker, ik heb een groot gezin en mijn moeder zorgt nog eens voor de kinderen van de hele wijk. ik ben de jongst en ik ben 5 jaar oud. de enige herinneringen die ik heb van die tijd zijn flarden van geweld politie angst geschreeuw. ik herineer me dat we vaak van huis door de sneeuw naar de buren moesten, als het koudst was, was papa het kwaadst.
nadat mijn vader mij bijna had vermoord, is mijn moeder bij hem weggegaan. hierdoor plus het feit dat ik een lage weerstand had en 3/4 van mijn kindertijd aan de ademhalings apparaat zat resulteerde tot een eenzaam, omaanvaard, gesloten depressief, gepest kind. bimijn eerste poging was ik 8, ik was op een flatgebouw geklommen en op het dak gaan staan. ik stond te huilen en over de rand te kijken, moed bijeen te rapen om ts springen toen ik plots een oude vrouw zag aan de andere kant van de straat op een terras. ik wou geen getuigen, als ik alleen lijd, wil ik ook alleen sterven. ik heb het op mijn 11, mijn 13 ook nog geprobbeerd, maar toen durfde ik niet. toen ik 14 was bleek mijn vader die ik nog af en toe zag mijn vader niet te zijn. ik heb dan een identieitscrisis gehad. ik ben weggelopen, ik leefd op straat, sliep in stadsparken, bedelde voor geld. mijn moeder en haar vriend hebben me teruggevonden, mijn echte vader was wel mijn vader, hij had het alleen gezegd om me te kwetsen. toen kwam ik ook te weten dat mijn moeder ooit abortus overweegt had, omdat ze geen kind op de wereld wou zetten met zo'n vader. ik heb het haar toen kwalijk genomen dat ze het niet gedaan had. toen ik zestien was, kwam mijn oudere broer weer thuis wonen en doordat hy hypernervosia heeft, krijgt hij zware kalmerings middelen. ik heb er een keer een stuk 3 geslikt terwijl hij een halfje per dag gebruikte, en ik ben in bad gekropen in de hoop in mijn slaap te verdrinken, ik had ergens gelezen dat deze manier de minst pijnlijkste was en met de grootste kans van slagen. ik ben uren later wakker geworden met mijn hele torso en bekken over de badrand. dat was der laatste poging die ik ooit heb gedaan.
maar dat heeft mijn donkere wolken niet opgeklaard. maar als ik dan ben gaan nadenken. mijn hele leven lang hing mijn leven aan een zijde draadje. de abortus, mijn ziektes als kind, een auto-ongeval, mijn depressies, mijn hele familiale toestand. en ik ben er nog steeds. mijn moeder en mijn vader hebben geprobeerd mij weg te krijgen, virussen, bacteries hebben geprobeerd mijn leven te verpesten, mijn broer heeft mij overreden. ik heb zelf 5 geprobeert mijn leven te ontnemen en het is mij nog niet gelukt.
ik ben nu al sinds een jaar of 8 intensief bezig mezelf tot een beter mens te krijgen, zonder therapie, zonder medicijnen, zonder vrienden. (ik heb vrienden, maar zij kunnen mijn problemen niet aan). ik steek nog vaak de straat over en ik hoop dat er een vrachtwagen langskomt die mij niet ziet. soms hoop ik s'avonds te stikken in mijn slaap om de volgende dag niet te moeten doorgaan. ik haat het leven, maar net daarom ga ik verder. het leven heeft mij alleen maar ongeluk gebracht, life is truly a bitch. maar het leven krijgt mij niet klein. ik heb op vele momenten mensen en aandacht en hulp nodiggehad en ik heb die niet gekregen. ik probeer nu die peroon te zijn voor de anderen, ik probeer mensen te doen nadenken, ik help, ik luister, ik geef raad. ik ben de persoon die ik als kind nodig had.
in jou zit er ook zo iemand.
Datum:
21-02-2006
Naam:
Benn
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

kop op allemaal

Hoi ik ben een vrouw van 40 en heb heel veel mee gemaakt! Echt heel veel geloof me. Een moeder die aan de drank was vanaf ik me zo ongeveer kan herinneren. Een vadre die nooit thuis was (die werkte in de kroeg) dus kwam s`nacht als wij al lagen te slapen een keer thuis. S`morgens afwachten hoe zijn bui was als hij nou had gewonnen met kaarten dan was hij ok maar anders.... NIET TE GENIETEN!Op mijn 25e getrouwd met een man die ook alcolhollist werdt. Daar ook nog een kind van gekregen. Kind woont nu niet meer bij mij omdat ze ook niet erg gelukkig was met de woon omgeving heb steeds maar tijdelijke woningen vanwegen mijn scheiding. Nu ben ik alleen. En geloof me het valt allemaal niet mee. Ik gebruik drugs ik drink regelmatig en heb een eetprobleem. Dus je zult begrijpen dat ik meer dan 1 x een zelfmoordneiging heb gehad! Maar toch.... Ik geef niet op en jongens alsjeblieft proberen jullie dat ook niet te doen! Er is altijd wel ergens een licht puntje te vinden. Geloof me ook al moet je dat heeel erg ver zoeken maar het is vast de moeite waard! Ik blijf altijd maar dromen dat het vast een keer beter gaat en voor die droom blijf ik zeker leven ik geef niet op!!! Jullie toch ook niet hoop ik? heel veel sterkte en een hele dikke kus van mij. En vergeet niet GEEF NOOIT OP!!! GELOOF IN JEZELF! Als ik dan kan weet ik zeker dat jullie dat ook kunnen!
Datum:
20-02-2006
Naam:
chrissie
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-holland

wat heeft mijn leven nog voor zin

hoi,
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt.
Ik ben een vrouw van 35, getrouwd en ik heb 3 kinderen. Reden genoeg om gelukkig te zijn zou je zeggen, niet dus.
Op mijn 18de ben ik verkracht en mishandeld, en toen zijn de problemen begonnen. Ik ging trouwen op mijn 20ste en toen ik 23 was kreeg ik mijn 1ste kind. Daarnaast werkte ik fulltime als doktersassistente. Op mijn 25ste ben ik gescheiden en kort daarop kwam ik mijn huidige man tegen. Met hem heb ik nog 2 kids gekregen.
Psychisch zat ik toen al helemaal aan de grond. Eerst bij de riagg gelopen, daarna een jaar dagbehandeling gevolgd. Direkt daarna weer bij de riagg. Een diagnose hebben ze me nooit gegeven.
Ik heb 3 keer een zelfmoordpoging gedaan en in 1999 werd ik opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Daar heb ik 8 maanden gezeten. Maar een diagnose had ik nog steeds niet. Weer terug naar het riagg.
Uiteindelijk kreeg ik de diagnose borderline en manisch depressief. Ik heb heel wat medicatie geslikt. Maar de drang om te sterven is nooit weggegaan.
Voor ik mijn jongste 2 kids kreeg heb ik 7 miskramen gehad, wat er ook aardig ingehakt heeft. En de laatste jaren ben ik ook heel veel dierbaren verloren.
Eerst mijn oma, dan de opa van mijn man, toen mijn schoonmoeder, daarna de oma van mijn man en tenslotte afgelopen 2 januari stierf mijn vader.
En dat laatste heeft mij echt genekt. Ik was een echt vaderskindje en ik kan het niet verkroppen dat hij er niet meer is. Mensen zeggen wel dat het verdriet zal slijten en dat ik door moet, al is het alleen maar voor mijn gezin. Maar ik kan het niet, ik heb maar 1 wens en dat is mij zo snel mogelijk weer bij mijn vader voegen. Ik kan echt niet leven zonder hem. Hoe veel pijn ik mijn nabestaanden er ook mee zal doen, ik zie echt geen andere uitweg meer.....
Sorry, maar dit moest ik even kwijt
Datum:
20-02-2006
Naam:
nicky
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-holland

vrienden..

ik heb oOk neigingen naar selfmoOrd.. al begrijpt niemand me.. ik ben vOlgens me vrienden heel pOpu in de 1e en dat wOrden er steeds meer(2e.. 3e.. enz..) ik heb veel "vrienden".. ik sta steeds Op et punt Om zm te plege .. maar dan denk ik aan me vrienden.. voOral jOep.. hij is er altijd voOr me.. een betere vriend is er egt nieJ! ik wil hun geen verdriet aanbrenge.. maar k wil oOk nieJJ meer leven..:( nu ik julie verhalen heb gelese vind ik een beetJe dat ik meself aanstel.. er sijn veel ergere dingen dan een brOer dieJJ J elke dan in elkaar rOst(sOals mijne..) maarJJa..

-xxXxx- mira.. klein duisternisJJ uit haarlem..
Datum:
20-02-2006
Naam:
mira
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland

Help

Ik red het niet langer meer,
ik ben verkracht ,gepest zins de kleuterschool,en ik wordt geslachen.
Mijn ouders doen dingen die ouders niet horen te doen.
Aub. laat m`n ouders niet weten dat ik deze brief geschreven heb.
liefs,T......
Datum:
19-02-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

........

ik zit al vanaf me 9e natedenken over weglopen maar het lukt steeds niet vorige keer wou ik bijna een mes pakken en me polsen doorsnijden omdat ik niet kon weglopen en ik een kut leven heb ik krijg iedere dag minstens 3 klappen in me gezicht en daarna doen ze alsof alles normaal is ze luisteren nooit naar me en als ze eens naar me luisteren doen ze alsof ik bullshit zit te lullen nou ik kan er gewoon niet meer tegen niemand houd van me behalve mijn konijn pluisje maar voor de rest niemand ik ga me egt een keer vermoorden als het zo doorgaat!!!!!
vaarwel
van
IkkE
Datum:
19-02-2006
Naam:
IkkE
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Leven?

Ik wil dood. Niemand heeft mij ooit gevraagd of ik wou leven, of ik hier wou zijn. Wel, ik wil het niet. Ik hoor niet te leven. Ik wil niet leven, ik wil niet voelen. Ik heb toch nooit gevraagd om geboren te zijn?!!! Ze hebben mij gedwongen, zomaar op de wereld gezet zonder mijn toestemming. Ik wil hier en nu niet leven, ik wil hier geen deel van uitmaken. Het is nooit de bedoelinggeweest dat ik hier terecht zou komen.
Datum:
19-02-2006
Naam:
Verdwaald
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.