Levensverhalen (pagina 1746)

HAVO is mislukt
VMBO nu is te makkelijk
Ik heb weinig vrienden
Vriendinnen heb ik maar 1
De meiden op wie ik echt viel, en waarvan ik d8 dat ze me leuk vonden, of ik t zeker wist, lieten me in de steek voordat ik een kans kreeg.
Ik ben mishandeld ,en heb daaraan een hersenbeschadeging.
Ik ben begonnen met roken en blowen
Ik kan niet stoppen ermee,, en dat is fucking moeilijk.
Ik ben gewoon mislukt in leven,
relaties, verslavingen,opleiding,contacten . . . alles!
Ik heb geen betere uitweg als dood,
als alles zo verneukt gaat,
Ik ben er achter dat ik iemand ben die waarschijnlijk, zn leven als mislukkeling doorbrengt, en niet de ware liefde meer zal leren kennen
En dat is wel hetgeen, wat ik zou willen
Zelfmoord is alleen nog een moeilijke uitweg , omdat ik wel goede vrienden heb,
maar meer houd mij niet meer tegen.

MISLUKT, is het woord, dat mijn korte leven beschrijft, en meer ook niet.

Ik wil dood,,
ik ben gwoon slecht met meiden ofzo,,
want ik heb al 2 x gehad, dat ik bijna met iemand had,, en toen hadden ze ineens iemand anders. Tlukt me gewoon nie meer,
en dan heb ik ook nog is te weinig contact met nieuwe mensen , ik kom gewoon nooit een leuk iemand meer tegen , en de gene die ik wel tegenkwam, die zijn dus niet voor mij weggelegd. Ik heb ook maar weinig vrienden en (*&%O^P& ik wil gewoon dood, is dat zo erg!?

ik ben een meisje van 18 bijna 19 jaar, ik ben jaren gepesst, en er is veel gebeurd in mijn leven, ik heb het gevoel dat niemand me gelooft, ik leef in mijn eigen wereld, en ik weet niet weleke weg ik moet kiezen, de pijn het verdriet en de angt, die ik door mijn leven heb mee gekregen worden me te groot, mijn hoofd te vol, ik wet het niet meer, als enige weg zie ik nog zelfmoord, mijn hoofd is zo vol van herrinneringen aan het verleden, aan de dingen die zijn gebeurd en aan aklle keren dat ze me niet zagen en me pijn deden. wanneer komt er een einde aan.

hallo ik ben 27 jaar en ben getrouwd heb een zoon van drie jaar en een zoon van acht maanden heb huisje boompje en beestjes ja alles lijkt heel normaal
maar voor mij gevoel is dat niet zo ik heb een hele nare jeugd gehad vroeger alles wat een vrouw kan mee maken heb ik mee gemaakt de nare dingen
ik gun dit nooit iemand
en ik sta altijd voor de mensen klaar in mijn omgeving maar ook voor mensen die ik eigenlijk niet ken ik ben er altijd voor hun
sinds kort een paar maanden heb ik het gevoel dat ik niet meer wil leven de dokter zegt al dat komt omdat je net bent bevallen dat gaat wel weer over maar mijn gevoel word steeds sterker heb al paar keer in mijn polsen gesneden en nu wil ik dat graag weer of van het dak af springen mijn kinderen interesseren me niet meer daar word wel voor gezorgd als ik er niet meer ben ik kan er eigenlijk met niemand over praten je staat wel voor anderen klaar maar als je zelf wil praten dan kunnen de anderen niet of ze begrijpen je niet want ik heb toch alles wat een mens zou willen een lieve man twee kinderen die gezond zijn maar mijn man begrijpt me niet familie en vrienden ook niet maarja ik praat er ook bijna niet over doe altijd neof er niks aan de hand is maar ik kan niet meer ik heb geen zin meer
doei

Ik ben al een tijdje verliefd op een meisje die ik ken van school en heb dat gister verteld in een mailtje aan haar. Ik liep er de hele tijd mee om en ik moest het echt ff kwijt aan haar. Het bleek dat ze al lang wist dat ik haar leuk vond. Gisteravond in de kroeg heb ik haar proberen te zoenen, tot 2 keer toe, alleen ze wou niet. Ze vond me niet leuk genoeg en ze dacht dat als wij met elkaar gingen, dat ik dan meteen een relatie verwachtte. Maar ze kan zich niet goed/lang aan jongens binden. Ik zei dat het toch wel één keer kon. Toen zei ze dat ze geen object was om zomaar een keer mee te gaan, wat ik ook helemaal niet bedoelde. We zien elkaar regelmatig op school en daar moet je ook normaal tegen mekaar kunnen blijven doen, wat ook wel zo is natuurlijk.

Het doet gewoon zo'n pijn in mijn hart nu ik weet dat ik haar niet kan krijgen. Toen ik afgelopen nacht tuiskwam heb ik eerst een lekker potje zitten grienen. Elke keer als ik aan haar denk komen de tranen weer boven. Ik heb niet zoveel zin om verder te leven zonder dat meisje. Ik ben helemaal stapel op haar en nu ik weet dat ze mij niet zo leuk vind als ik haar, vind ik dat het leven geen zin meer heeft eigenlijk.

Zelfmoord is misschien egoistisch en verschrikkelijk voor de nabestaanden maar ik voel me zo ongelofelijk k*t.

Als ik al deze verhalen zie.. Er zijn zoveel dingen die ik ook heb. Elke ochtend opstaan met een rot gevoel. Sacherijnig naar school. Ze kijken je in de school aan of je lelijk bent, dik, van een andere planeet komt. Ik kan daar elk moment in huilen uitbarsten. En dan die jongen die ik elke dag tegen kom op school... Ik word er gek van. Ik doe echt verkeerde dingen met jongens en nu... Nu kan ik het mezelf niet meer vergeven. Ik kan andere mensen wel vrolijk maken maar mezelf niet.. Ik kan tegen andere mensen wel positieve dingen zeggen maar tegen mezelf niet. En NIEMAND niemand snapt me... Huilend laat je de hond uit.. Schamend MOET je je lichaam laten zien aan je moeder... Je moet naar de Maatschappelijk werkster want het "helpt" Maar, bij mij niet.. Elke keer de dag na het gesprek voel ik me klote... De moed zakt me in de schoenen. En dan dat gezeik van een dokter. Ik zit bij een natuurgenezer. En je krijgt pillen omdat je niet goed slaapt. Omdat je te veel huilt. Hoe moet ik leven hoe doe je dat? Hoe kun je makkelijk leven? Zonder dat je in de DIEPE shit zit. En of je uit die SHIT komt.. Is een mooie vraag.. De vraag: Wat doe je op deze wereld. Je hoort hier niet komt zo vaak voor.. Hij zit gewoon in mijn hoofd geperst... Ik wil iedereen helpen, het lukt me ook. Maar ik kan mezelf niet helpen..! Ik snap het gewoon niet meer! Het is net de omgekeerde wereld. Als ik in groep 8 niet zo HEVIG werd gepest... Had ik misschien nu een beter leven. Meer lachen, meer mensen aan het lachen maken. En mijn pa en ma hebben soms geldnood. Wat dan gelijk in me op komt is: Als jij zelfmoord pleegt hebben ze zometeen meer geld. Meer geld om rond te komen.... Ik wil gewoon Dood...

Het begon eigenlijk in groep 8. Dan moet je gewoon al in de mode lopen en dun zijn. En ik was dus NIET dun. Heel veel mensen pesten me der mee. En ik ben nu afgevallen maar de onzekerheid bijft. Soms lijkt het gewoon of ik de haat van de mensen voel. Alle verdriet die ik heb verwerk ik verkeerd. Of ik ga mezelf vewonden (branden, snijden) Of ik loop gewoon van mijn problemen weg. En de laatste tijd denk ik er aan HOE ik zelfmoord kan plegen. En telkens kom ik verder.. Ik denk dat als ik zo door blijf gaan.. Ik dan op het punt sta om het te doen...

ik heb problemen ik had met 2 vrienden een fiets gejat, en nu moet 1 van hun naar de jeugdrechter. de moeder van die vriend wil mijn ouders er nu over spreken en dan worden mijn ouders egt ******* boos en mijn oma is gister overleden en dus moeten ze eerst dat verwerken en ik wil mijn ouders geen/niet teveel pijn doen.

wat moet ik doen ik weet het egt niet meer

jullie zien het niet merken het niet voelen het niet..
maar ik maak het allemaal mee..
ik wil het niet meer..
ik kan er niet meer tegen..
er worden dingen gezegt wat niet waar is..
waardoor ik weer problemen krijg..
ik word geslagen..
school gaat slecht..
ruzie's...
het hoeft voor mij allemaal niet meer!
waar ik me echt thuis voelde gaat uit elkaar..
die gene die alles voor me betekende kan ik niks meer zeggen..
ik heb het verpest..
met iets wat ik niet gedaan heb..
ik haat me leven..
ik wou dat het anders was..
de gedachte die ik heb.. nu ik dit typ is niet leuk..
ik ga weg van hier..
weg van alles om me heen..
het is beter zo..
niemand die zich nog zorgen hoeft te maken..
ik wil niks meer..
ik luister naar niks meer..
ik wil niks meer voelen..
niks meer merken..
alleen spijt..
dat blijf ik voelen..
spijt voor wat ik jullie heb gedaan..

sorry

Ik ben een persoon die zeker positief in het leven staat en hoe raar dat ook klinkt, ik wil niet meer verder. Ik zie het als een keuze om het leven uit te stappen, mijn leven, mijn keuze. Ik ben vaak ziek, migraine, dit heb ik al sinds kind en de pijn is ondraaglijk als ik het heb. Het is geen hoofdpijn zoals zovelen denken, mijn hele lijf doet pijn tot aan mijn gedachten toe. Ik riep als kind al tegen mijn ouders dat ik dood wilde want ik kon de pijn niet verdragen. En het voelt nog steeds zo, elke keer weer. Door mensen in mijn omgeving, collega's etc. wordt ik er om veroordeeld. Juist omdat er gedacht wordt dat het een hoofdpijntje is waar je makkelijk mee door kan lopen. NEE, ik kan dan niets meer, de pijn overheerst. Het vake ziekmelden wat ik heb moeten doen, heeft mij zoveel verdriet gegeven, want ik wilde het niet, ik wilde doorzetten, ik wilde niet af laten weten, maar ik kon niet anders. Ik heb zovele oplossingen geprobeerd te vinden, allerlei medicijnen gebruikt waardoor ik me alleen maar slechter voelde en nog meer pijn had, therapieeen gevolgd, nou ja, noem het maar op. Niets heeft geholpen en het blijft mijn leven beinvloeden. Ik heb vaker de gedachte gehad om er een einde aan te maken, ooh zo vaak. Maar elke keer vond ik de kracht om door te gaan. Zoals ik al zei ben ik een positieve denker. Ik ben er van overtuigd dat wanneer je positief denkt er positiviteit op je pad komt. Maar nu sta ik toch weer op het punt om er mee te stoppen. Ik geloof er in dat wij onze eigen wereld kunnen creeeren en dat ons leven niet eindig is als we "overgaan". De dood bestaat niet, het is voor mij een verder gaan op een andere manier dan wij hier kennen in dit leven. Het houdt niet op als ons lichaam er mee stopt. Nee het gaat juist verder en het voelt voor mij als vrijheid, geen last meer van mijn lijf die ik nooit heb kunnen accepteren. Zonder mijn lichaam kan ik in vrijheid verder gaan. Ik zal niet meer veroordeeld worden omdat ik ziek ben want ik kan niet meer ziek worden, mijn lichaam is immers niet meer.
Ik zou het liefste nu in het andere leven zonder lichaam stappen maar er heerst een schuldgevoel. Mensen om mij heen die weten van mijn beslissing om er mee te stoppen proberen van alles om me er van af te brengen en lijken niet te begrijpen dat ze me hier proberen te houden voor hun geluk want ik doe hun dan zoveel verdriet aan. Maar eigenlijk wordt er van me gevraagd om verder te gaan voor hun geluk, maar ik dan? Moet ik me dan ongelukkig voelen om hun gelukkig te maken? Wiens leven is het eigenlijk? Wie mag deze keuze nou uiteindelijk maken? Iemand in mijn omgeving heeft vorig jaar zelfmoord gepleegd zoals ze dat noemen. Veel mensen zitten dan vol onbegrip en boosheid, had hij maar doorgezet want het had echt wel beter kunnen worden...het was de gemakkelijkste uitweg...waarom heeft hij geen hulp gezocht? Ik begreep hem heel goed en kon zijn keuze alleen maar accepteren en respecteren. Het is niet de makkelijkste weg als je leven uitzichtloos lijkt te zijn en je niet dat kan bereiken of bereikt hebt in het leven. Jeetje, hij heeft zelfs zijn natuurlijke overlevingsdrang overwonnen!
Het toont juist veel moed om zo'n beslissing te nemen in mijn ogen.
Een paar weken geleden is mijn partner mijn leven letterlijk uitgelopen, zo woonden we samen, zo was ik spontaan geen onderdeel meer van zijn leven. Ik kreeg alleen maar te horen dat hij nooit bij me weg wilde en tijd voor zichzelf wilde. Dit is voor mij onbegrijpelijk, onduidelijk en tegenstrijdig. We waren een leven aan het opbouwen en zo stond ik er alleen voor, in het duister en ik wist niet wat er aan de hand was en nog steeds niet. Op het moment dat hij de deur uit liep, liep er een belangrijk deel van mijzelf de deur uit, mijn vertrouwen en een deel van mijn ik. Wat ik met deze man deelde was zo belangrijk voor me, er is niemand waarbij ik zo mezelf mocht zijn en waarbij ik goed was zoals ik was. Daarom is mijn onbegrip zo groot. Ik ben overwelmd geweest door onmacht, pijn, verdriet en boosheid en ik kon niet anders dan zo reageren, menselijk lijkt me. En ik ben niet alleen hem kwijt maar ook zijn twee kinderen waar ik me aan gehecht heb.
Alles weg. Ik volgde een studie tot therapeut, ik zit nu in mijn examenjaar. Ik heb zeker een half jaar, nou ja, langer aan de ziekte van Pfeiffer geleden in combinatie met Cytomegalie, een ziekte wat een broertje is van Pfeiffer. Ik was alleen maar moe, moe, moe, ik kon me niet concentreren, lezen kostte me al moeite.
Fijn om dan een studie te volgen. Dat gaat dus domweg niet. Ik ben er wel achter dat vermoeidheid wordt onderschat. het wordt onderschat hoeveel het met de mens doet als je niet meer dat kan realiseren wat je zou willen doen. Afijn het resultaat is dat ik zo'n achterstand heb opgebouwd dat ik nu, in mijn examenjaar, dit nooit meer in kan halen. Dit was mijn wens en mijn droom. Ik heb er veel geld en tijd in geinvesteerd maar helaas door omstandigheden mag het niet baten. Nu zou ik allerlei andere oplossingen kunnen zoeken, zoals ik normaal zou doen, mijn kijk op het leven is tenslotte positief. Maar ik heb al die maanden zo'n druk op mijn schouders gevoeld van alles wat ik nog moest doen maar niet op kon brengen.....ik wil het niet meer voelen. Ik was bezig om een eigen praktijk op te zetten, een partime baan er bij te vinden, mijn studie te volbrengen ondanks dat ik het domweg niet op kon brengen, het is allemaal teveel geweest.
En nu, nu ik het losgelaten heb, geeft het me rust, geen vredig gevoel maar rust en dat is het enige wat ik nog wil voelen, rust. Laat mij met rust, laat mij gaan, het voelt voor mij niet als een verkeerde beslissing, het voelt als een bevrijding om te gaan waar ik wil zijn....aan de overkant.