ik wil gewoon even mijn hart luchten. als ik jullie verhalen lees dan herken ik veel. erg veel. de gedachte aan zelfmoord speelt al anderhalf jaar door mijn hoofd. ik ben nooit gekomen op een moment dat ik ook daadwerkelijk een poging gewaagd heb ookal was het soms close. ik ben het standaard kind van gescheiden ouders. mijn moeder te druk bezig om haar eigen hoofd boven water te houden na alles wat mijn pa haar geflikt heeft. en mijn pa, ja wat kan ik over hem zeggen. hij misbruikte je niet fysiek, maar psychisch kom je ook een heel eind. hij heeft nooit naar me omgekeken en alle alle opvoeding die ik genoten heb is mijn eigen ontwerp. helaas heb ik nogal wat steken laten vallen. mijn vader was al niet de beste man die moeder natuur heeft voortgebracht. maar na de scheiding heeft hij zoveel rancune en wraak gevoelens gekregen. dat hij voor de hele wereld te kakken was gezet voor wie hij eigenlijk was. dat hij sindsdien open oorlog heeft verklaard aan mijn moeder. een oorlog die hij vocht via de kinderen. mij en mijn zusje dus. hij had mij nodig om te zorgen dat hij een huis kreeg, dat kon namelijk alleen als 1 van de kinderen bij hem woonde. en hij wilde mijn zusje nog bij mama hebben want die kon hij daar lekker manipuleren. en toen hij zijn huis eenmaal had, moest ik zo snel mogelijk de deur uit. helemaal toen ik begon te beseffen hoe de vork in de steel stak.
hij heeft me op een kamer geflikkerd 10 km verderop met de boodschap dat ik niet welkom meer was. want zijn vriendin had veel te veel last van mij.
ik heb er vaak aan gedacht om zijn huis in de fik te steken. ik ben hem een aantal keer tegen gekomen en ik dacht dat ik zijn strot om ging draaien, maar gelukkig heb ik me daar altijd van kunnen weerhouden. dezelfde manier waarop ik mezelf tegenhoud de hand aan mezelf te leggen.
maar zoals de titel luidt de emmer is bijna vol. ik ben veel te vaak alleen. maar ik heb geen idee hoe ik weer tussen de mensen kom. en mijn hoofd zit zo vol met twijfel dat ik geen uitweg meer zie. het leven heeft voor mij zijn kleur verloren. het is alsof ik naar een schilderij kijk waar de kleuren met de jaren van vervaagd zijn. het eten smaakt niet meer de bloemen geuren niet meer. de uitdaging begint langzaam uit het leven weg te bloeden. ik heb het gevoel alsof ik langzaam dood aan het gaan ben. alsof ik aan het verdorren ben, langzaam in een levende mummie verander. zonder doel zonder plezier. gedoemd om rond te dolen.
het enige wat mij weerhoudt. is het geloof dat mijn ziel diep van binnen iets beters is dan wat de buitenwereld ziet. ik heb de beste bedoelingen. ik heb vrienden en vriendinnen die ik niet achter mag laten. en mijn moeder zou het niet overleven als ik weg zou gaan. misschien ben ik wel gedoemd een zombie te worden. ik ben opgegroeid met het geloof dat wanneer je zelfmoord pleegt je ziel aan je stoffelijke resten gebonden blijft tot de dag dat je daadwerkelijk zou sterven. ik weet niet of ik dat geloof, maar het is zeker geen mooi vooruitzicht. als laatste heb ik als eis gesteld aan mijzelf dat wanneer door eigen hand zal sterven. het hara kiri word. een eerzame dood voor hen die de schaamte van het leven niet langer op hun schouders kunnen dragen. ik kan het niet aanraden. het is geen prettige manier om te gaan. een laatste motivatie om nog door te blijven knokken. misschien komt er ooit licht aan het einde van deze tunnel
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.