Levensverhalen (pagina 1738)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zelfmoord

Ik zie het leven totaal niet meer zitten, en dat komt vooral door school en mij sociale positie... School oefent echt heel veel druk op me uit, men familie geeft niet om me, men ouders praten nooit met me, en ik heb altijd ruzie met men 2 zussen. Ik haat het eigenlijk ook om altijd alles te moeten doen zonder daar gewaardeerd voor te worden. Ik weet dat leven veel te bieden heeft, prachtige avonturen, en leuke dingen. Maar dit kan gewoon niet door vele mensen. Mensen maken het je te moeilijk... Mensen maken het je onmogelijk om nog van het leven te genieten! En dan denk ik wel, als ik nou mijn school carriere even doorzet, dan kan ik eindelijk van het leven genieten, was dit maar zo... Er komen zulke rottige tijden me te gemoet, dat ik mezelf gewoon hier en nu van het leven wil beroven. Het enige wat me tegenhoud is dat ik niet precies weet hoe, en met zo min mogelijke pijn. : ( Wat heeft het leven voor een zin? Wat is er zo leuk, als mensen je tegenhouden om te doen wat je wil? ... Misschien tot nooit meer, en misschien tot gauw voor een volgend verhaal...
Datum:
17-03-2006
Naam:
Philippe
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

geen weg meer terug

al 10 jaar, al 10 jaar voel ik me zo geen dag dat het anders was, elke dag als ik op sta moet in de energie uit het puntje van me teen halen, om op te staan om te doen alsof ik leef, in die 10 jaar tijd heb ik al 12 zelfmoordpogingen geprobeert, maar telkens stopte ik en werd ik weer met bebloede polsen na het ziekenhuis gestuurd, ik kan het niet, ik kan niet dood, mijn schuld gevoel houdt me tegen, ik voel me schuldig tegen over de andere die ik met een leeg gevoel achter laat als ik zelfmoord zou plegen, de enige reden dat ik leef is voor de mensen om me heen, voor mezelf hoeft het al jaren geleden niet meer, soms vraag ik me af zou er echt een moment komen dat ik geen pijn meer voel, dat ik weer het gevoel heb dat ik leef, dat ik verder kan in mijn leven of is dit het, en moet ik er inderdaad dan maar gewoon een einde aan maken.
zoveel vragen gaan er in me hoofd om, en op geen 1 weet ik een antwoord ik weet niks meer, er is geen weg meer terug, maar er gaat er ook geen vooruit.
Datum:
17-03-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

hoi

hallo ik ben 20 jaar en heb in mn hele leven al 4 zelfmoordpogingen gedaan. waarvan 3 in het ziekenhuis heb gelegen.. Mijn ouders en mijn zussen zijn er pas de laatste keer achter gekomen, en toen besefte ik dat ik ze heel veel pijn had gedaan.. Toen heb ik mezelf voorgenomen om dit nooit meer te doen en nooit meer de makkelijke weg te kiezen. Toen heb ik hulp gekregen, eerst van een medisch psychologe, dat klikte niet echt, toen Bureau Jeugdzorg en uiteindelijk maatschappelijk werk... Toch vond ik dit fijn, ik kon m'n ei kwijt, maar het allerbelangrijkste vond ik dat ik begrepen moest worden en dat werd ik niet, daar niet, thuis niet en ook door mn vriendinnen niet. Toen ben ik opgehouden met maatschappelijk werk, omdat ik dacht dat het toch geen nut meer had, en t ging eigenlijk wel goed met mij vond ik zelf. Toen heb ik een kleine terugval gehad, ik werd steeds ongelukkiger en toen ben ik gewoon een dag weggeweest, met de trein gereist etc. Mijn moeder is daar achter gekomen en toen zijn we naar de huisarts geweest, en die hebben me door verstuurt naar het ggz, nu zit ik in een praatgroep met 5 andere meiden, met ongeveer dezelfde problemen als ik. Ik wordt nog steeds nergens begrepen, maar wel daar.. En dat lucht echt zo erg op. Af en toe denk ik nog steeds aan zelfmoord, als ik ontzettend ongelukkig ben, of als ik weer thuis ofzo niet wordt begrepen (wordt ik echt gek van).. Maar dan ga ik weer naar die praatgroep, en dat lucht weer op! En stukje bij beetje gaat het eindelijk weer een beetje beter met mij, door die praatgroep.. Dus ik raad iedereen aan, als je iemand hebt die je begrijpt, koester 't en steek er tijd in. Anders kun je altijd bij een praatgroep gaan, via je huisarts of via een instelling zoals het ggz. Als begrip belangrijk is voor je, dan kun je dit zeker een keer proberen!!!
Datum:
16-03-2006
Naam:
...
Leeftijd:
20
Provincie:
Drenthe

pogiingen..,,

__×Vandaag weer een poging ondergaan ..en WEER mislukt ik kan daar niet meer tegen .. waarom lukt het niet ?!?!? waarom wilt god dat ik hier blijf .. ? .. . wilt god mij ook al niet meer??
wat kan ik doen .. ? iedereen haat mij .. leerlingen , docenten ,, en vrienden hb ik nooit ghad... me ouderss weten nauwelijks van mij bestaan af .. waarom zal ik blijven geef me een reden ..
nee die is er neit . net als ik .. die is er ook ni ... de echte ik .. is al voor een deel dood .. anders had ik nog wel plesier in me leven maar nu ? op dit moment .. kan ik nergens aan denken !! ..:S .. alleen dat het op zal houden en mensen achter me laat .. mensen zijn zo hatelijk !! .. ze gunnen je alle pijn .. ik kan er zelf neitmeer bij .. de pijn .. ikkan geen adem halen en ik krijg het benauwdd.. dan voel ik de dood in me lichaam .. en ik zie en hoor dingen die er volgens andere niet zijn .. vervolgens ben ik ''gek'' zeggen ze.... ikkan er niet meer tege ... ..xxx
Datum:
16-03-2006
Naam:
Hopeloos meisje
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

ik ben bang om dood te gaan

ik verloor mijn ouders erg jong,
mijn moeder was alcoholist en mijn vader kreeg net toen hij een vriendin had kanker
na 5 dagen was hij dood.
Nu drink ik ook wel eens een biertje en ik ben en blijf een bordeline...
help... ik ban allejezus ban voor de dood. ik word in angstzweet wakker.. en ik ben zo onzeker,
whelp!
Datum:
16-03-2006
Naam:
ansepanss
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

King of Sorrow

Ik (23jr), ben er gister achtergekomen dat ik een jaar lang misbruikt ben door mijn zogenaamde droompartner. Hij was mijn laatste stukje hoop.
Ik zal niet zeggen wat mijn achtergrond is, maar in bepaalde culturen is homoseksualiteit onmogelijk, taboe, onacceptabel, oneervol en een verschrikkelijke schande. Alleen al om dit feit, ben ik sinds mijn 17e zwaar depressief en suïcidaal. Mijn leven slijt onder een masker, mijn familieleden en vrienden moesten eens weten wie ik daadwerkelijk ben.
Jaren heb ik ‘mijn ware ik’ kunnen verschuilen, achter ondoordringbare muren, die ik om mij heen heb gebouwd. Het is inmiddels zijn tol gaan eisen, mijn depressiviteit uit zich in mijn (niet meer te redden) studie, agressief gedrag, slaap- eetstoornis en een gesloten persoonlijkheid als nooit te voren. De verschrikkelijke huilbuien en inzinkingen kan ik niet meer aan. Mijn eerste zelfmoordpoging (18jr) is mislukt. Ik had een bloedvergiftiging opgelopen, door drank en medicijnen in te nemen. Tot op de dag van vandaag, denken de toen aanwezige vrienden en mijn broer, dat ik te diep in het glaasje gekeken had.

Nu dacht ik eindelijk iemand gevonden te hebben, iemand die in hetzelfde schuitje zit. Eindelijk liefde, toekomstperspectief en hoop. Hij bleek echter een getrouwde man geweest te zijn en vader van vier kinderen. Wellicht gescheiden, maar de acceptatie van zijn kinderen viel mij al zwaar genoeg. Alleen is dit bij lange na, niet de druppel die de emmer deed overstromen. De reeks van relaties en sekspartners die hij heeft gehad is niet om aan te slepen, zowel mannelijk als vrouwelijk. Beetje bij beetje, heb ik uit wantrouwen zijn rotstreken uit hem kunnen trekken. Nu heeft hij bekent, bekent dat hij ook tijdens onze relatie seks heeft gehad met iemand anders. Hij heeft mij nota bene ontmaagd! Ik ben tot in de kern van mijn hart geschaad. In vertrouwen begon ik een serieuze, monogame relatie. Ik tast in het duister, het tellen van de lange dagen en nachten is ondraaglijk.
Hoe kan ik mijn ouders duidelijk maken dat ik hier klaar ben. Voor ouders bestaat niks erger, dan het verliezen van een kind. Ik ben hen dankbaar voor alles wat zij in mij hebben geïnvesteerd, maar zoals ze wel eens zeggen: “Life’s a choice”.
Datum:
15-03-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

Alleen

Ik heb echt wel vrienden, hele goede zelfs alleen zie ik ze niet vaak. Woon samen en tja met heel mijn privee situatie ben ik blij. Dit was ik niet,,, Sexueel mishandeld, me moeder heb ik bijna verloren na een lang ziekte bed, me vader is dood, er waren mensen om me heen die me de grond in hebben gestampt maar op een gevenmoment ging het goed. Nau tja da denk je maar dan....

Slachte relatie. Heb gebeden om verliefd te worden op iemand anders tja heel gek maar voor mijn gevoel kon ik niet alleen. Nau juiste partner gevonden maar dan. Vrienden die je laten stikken, nu sta ik dan alleen. Vrienden die gebleven zijn wonen zo ver en dat doet pijn. Stage die fout gaat en geen begeleiding van school. Overspannen echt overspannen en helemaal alleen. Zo en dan maar weer een nieuwe kans pakkken en hup 100 km verder zoeken en een school gevonden. Leuke stage alleen totaal niet wat ik wil. Niemand ken ik van school of leer ik kennen want ik ben er zo weinig, Dus loop ik bijna alleen. Mensen ken ik vaag en daar ga ik dan alleen naar huis waar ik dan weer 2 uur over doe.

Wat ik wil ik weet het niet heb nergens meer zin in echt nergens............................

Vandaag zat ik met het gevoel wat doe ik nu hier????

En tja ik zit wel vaak in de trein maar kan ik er niet beter onder liggen...
Ik schok van mij gedachtenis maar tja tis gewoon zo erg...

Ben het zat. School stage en alles wat er bij hoord. Heb geen zin in een andere opleiding maar ook niet om te werken....

Kan ik wel iets vraag ik me dan af
Datum:
15-03-2006
Naam:
stil meisje
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

VERTROUWEN

ik voel me verdrietig.
ik voel me niet goed.
niemand vertrouwt me:(
mijn broertje scheld me elke dag uit voor hoer en al maare DAT BEN IK NIET.
en hij zegt dat ik lieg ik voel me net in een gevangenis.
Datum:
15-03-2006
Naam:
GEBROKEN
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

Uhhh kutproblemen

Mijn vader woont sinds kort in frankrijk en die heb me steeds met allerlei verhalen mij te probere om te kleine zo van als jij de havo niet haalt ontvoer ik je en neem ik je mee naar frankrijk. Ik heb ook een beste vriendin die doet echt alles voor me maar die heb super veel problemen met der vriendje die denkt dat die is bezete ofzo die spoort echt niet en al die probleme same zijn ook zwaar depresief voor mij en daar ken ik niet tegen ik het wel bijna geprobeert maar me broertje kwam thuis. Dom tijdstip
Datum:
15-03-2006
Naam:
Gaat Juh Niks Aan
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

wie wil me helpen?

ik vind mezelf echt heel lelijk ik heb al een keer een verhaal geschreven maar dit is er niet opgekomen.
mijn ouders luisteren helemaal niet naar me en ik vind mezelf echt heel lelijk en dik ik zou het liefste dood willen ik heb dit al zo vaak gedacht en nooit echt gedaan wel eens een paar krasjes in mezelf gesneden maar nooit echt iets om mezelf te doden. dat vind ik namelijk heel eng.
groetjes en dikke knuff een onzekere ram
Datum:
15-03-2006
Naam:
missoverijsel
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.