Levensverhalen (pagina 1738)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik doe alsof

Hoi, ik ben 16 jaar en ik denk laatste tijd vaak aan zelfmoord, ik weet niet of ik hetero/bi of lesbisch ben. Ik word gek van het gepieker erover en het lijkt alsof niemand anders dat heeft en ik de enige op deze wereld ben die er nog niet over uit is. Ik ben de vrolijkste van mijn vriendengroep, (tenminste zo lijkt het) als iemand ergens mee zit komen ze naar mij en zorg ik dat ze er weer een beetje bovenop komen, het rare is dat niemand dit bij mij doet. Van binnen ga ik helemaal kapot, het is net of mijn gevoelens mij van binnen opknagen! Als ik geen familie zou hebben denk ik dat ik er allang niet meer was. Maar ik kan het mijn moeder niet aandoen van haar weg te gaan, en misschien wordt het ook wel nog allemaal beter. Ik weet zelfs niet of ik haar ooit zal kunnen vertellen of ik bi of lesbisch ben, ik denk niet dat ze het zal begrijpen omdat mijn broer en zus helemaal normale standaardmensen zijn. Ik ben altijd al een buitenbeentje geweest, mijn broer is 7 jaar ouder en mijn zus 14 jaar. Ze hebben mij nooit echt geaccepteerd zoals ik ben, misschien heb ik daardoor wel een minderwaardigheidscomplex ofzoiets. In ieder geval hoop ik dat dit gevoel snel weggaat zoals ik me op dit moment voel. En ik hoop dat ik er ooit eens zal bij horen als een \"gewoon\" meisje.
Datum:
19-03-2006
Naam:
Lisa
Leeftijd:
16
Provincie:
Drenthe

helaas

ik denk er vaak over deze wereld te verlaten, meestal zet ik niet door omdat ik het mes niet dsoor durf te drukken of omdat ik niet durf te springen
ik heb al vaak geneog geporbeerd zelfmoord te plegen 1 keer zette ik door maar ons dak was niet hoog genoeg wat bleek! ikz ij tgn iedereen dat ik uit het rsaam was geval vanaf de vensterbank mijn vader waar ik veel vsan hou heeft mij vroeger mishandeld waarm ik nog vaak aan denk heeft een goor huis ik wil vaker bij hem zijn maar dat lukt niet het is daar zo vies! en mijn hondjes leven er wel:S en hij heeft altijd op een geheim plekje viese sex films liggen mijn moeder houd wel vn me maar meer van mijn broertje en zeker meer van haar al 4 jaar lange vriend!! ik ben altijd al anders geweest ik wil hier weg!!!!!!!
Datum:
19-03-2006
Naam:
mij
Leeftijd:
14
Provincie:
Friesland

lege kern

Geen ongelukkige jeugd, misbruik of trauma's.

Kort samengevat is het een 'niets met andere mensen kunnen' en daar geen vrede mee kunnen hebben.

Geen plezier kunnen beleven aan uitgaan, terrasje pakken of naar de bioscoop, niet omdat ik depressief ben, maar omdat ik me er nooit lekker bij voel.
Wanneer ik ergens anders dan thuis ben voel ik me opgejaagd (door wat?) en kan ik letterlijk nergens van genieten.
Er is nooit veel te zeggen, ik kan mezelf niet manifesteren, niet omdat daarvoor het lef ontbreekt, maar omdat er niets is om te laten zien, de kern is leeg, ik sta met lege handen...het lijkt of ik een identiteit mis.

Een bijhangsel van anderen, een bijrol spelend in mijn eigen leven, op het vlak van de liefde zal het ook wel nooit lukken en dit is een realistische verwachting; niets kunnen laten zien, niets kunnen bepalen, continue sprakeloos zijn betekent ook dat je geen band kunt opbouwen met wie dan ook.
Mensen tolereren je hoogstens, je kunt als praatpaal fungeren, maar ze zullen nooit gevoelens voor je ontwikkelen, omdat er niets te zien en te horen is, er is niets om van te houden.

Ik had een tijdje geleden nog vrede met mijn isolement; ik heb toch een baan, ik kan thuis luisteren naar muziek, films kijken en videogames spelen.
Ik heb weinig tot geen verplichtingen, dus alle vrijheid om te bepalen wat ik wil, dus wat zeur ik?

Het is vervelend om voor arrogant of hooghartig te worden aangezien in een winkel of bibliotheek, wanneer je niet kunt reageren op een vriendelijk verhaaltje van de verko(o)pster.
Ik mijd de bibliotheek sinds een tijd, omdat ik na een mislukt gesprekje op de cd-afdeling, waar mijn optreden - ik had niets te zeggen en voelde me opgejaagd - klaarblijkelijk als 'hooghartig' werd opgevat en de keren daarna werd genegeerd en nadrukkelijk onvriendelijk werd behandeld.
De biep is overigens niet de enige plek...het is vervelend om niet menselijk te kunnen zijn, de taal te missen om je vriendelijkheid (hoorbaar en zichtbaar) te bewijzen.
Datum:
19-03-2006
Naam:
anon
Leeftijd:
33
Provincie:
Noord-brabant

pijn is fijn?????

ik ben een meisje van 13 jaar en ik heb bij elkaar 9 keer in het ziekenhuis gelegen 3 keer voor een eetstoornis en 2 keer voor het leeghalen van mijn maag en 4 keer voor een zelfmoordpoging. mijn ouders zijn in augustus 8 jaar gescheiden en mijn vader net 3 jaar getrouwd het gaat de laatste tijd weer erg slecht met me en ik ben weer in mijn oude ik veranderd ik snij mezelf en als mensen vragen wat dat voor een sneeen zij op mijn armen buik en benen zeg ik dat ik ben gevallen of heb ik wel een ander smoesje klaar ik heb ook 2 jaar in een kliniek voor eetstoornissen gezeten en voor kinderen met geestelijke problemen maar het heeft mijn problemen juist niet geholpen maar alleen verergerd
ik ben ook verkracht toen ik net 13 was en dat heb ik niet tegen mijn moeder vertelt want dan weet ik zeker dat ik nooit meer alleen over straat mag. deze site heb ik sinds kort ontdekt maar kvind het fijn dat ik mijn verhaal kwijt kan bedankt
Datum:
17-03-2006
Naam:
tamara
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

...

Mijn leven is dag in dag uit 'n groot fiasco.
Elke dag vraag ik me nog steeds af wat ik hier nou eigenlijk doe? De economie tegenwoordig is slecht, de opleidingen die ik wil volgen dat gaat elke keer net niet. Mensen zien 'n mij alleen maar als het stille onzekere meisje..Ik wil niet meer in dat hokje gestopt worden..maar aan de andere kant ben ik 't wel..want wat heb ik te melden?Vertrouw niemand..weet niet eens of ik mezelf kan vertrouwen..dus waarom wel 'n ander?..
Datum:
17-03-2006
Naam:
Anne
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

emmer is bijna vol

ik wil gewoon even mijn hart luchten. als ik jullie verhalen lees dan herken ik veel. erg veel. de gedachte aan zelfmoord speelt al anderhalf jaar door mijn hoofd. ik ben nooit gekomen op een moment dat ik ook daadwerkelijk een poging gewaagd heb ookal was het soms close. ik ben het standaard kind van gescheiden ouders. mijn moeder te druk bezig om haar eigen hoofd boven water te houden na alles wat mijn pa haar geflikt heeft. en mijn pa, ja wat kan ik over hem zeggen. hij misbruikte je niet fysiek, maar psychisch kom je ook een heel eind. hij heeft nooit naar me omgekeken en alle alle opvoeding die ik genoten heb is mijn eigen ontwerp. helaas heb ik nogal wat steken laten vallen. mijn vader was al niet de beste man die moeder natuur heeft voortgebracht. maar na de scheiding heeft hij zoveel rancune en wraak gevoelens gekregen. dat hij voor de hele wereld te kakken was gezet voor wie hij eigenlijk was. dat hij sindsdien open oorlog heeft verklaard aan mijn moeder. een oorlog die hij vocht via de kinderen. mij en mijn zusje dus. hij had mij nodig om te zorgen dat hij een huis kreeg, dat kon namelijk alleen als 1 van de kinderen bij hem woonde. en hij wilde mijn zusje nog bij mama hebben want die kon hij daar lekker manipuleren. en toen hij zijn huis eenmaal had, moest ik zo snel mogelijk de deur uit. helemaal toen ik begon te beseffen hoe de vork in de steel stak.

hij heeft me op een kamer geflikkerd 10 km verderop met de boodschap dat ik niet welkom meer was. want zijn vriendin had veel te veel last van mij.
ik heb er vaak aan gedacht om zijn huis in de fik te steken. ik ben hem een aantal keer tegen gekomen en ik dacht dat ik zijn strot om ging draaien, maar gelukkig heb ik me daar altijd van kunnen weerhouden. dezelfde manier waarop ik mezelf tegenhoud de hand aan mezelf te leggen.

maar zoals de titel luidt de emmer is bijna vol. ik ben veel te vaak alleen. maar ik heb geen idee hoe ik weer tussen de mensen kom. en mijn hoofd zit zo vol met twijfel dat ik geen uitweg meer zie. het leven heeft voor mij zijn kleur verloren. het is alsof ik naar een schilderij kijk waar de kleuren met de jaren van vervaagd zijn. het eten smaakt niet meer de bloemen geuren niet meer. de uitdaging begint langzaam uit het leven weg te bloeden. ik heb het gevoel alsof ik langzaam dood aan het gaan ben. alsof ik aan het verdorren ben, langzaam in een levende mummie verander. zonder doel zonder plezier. gedoemd om rond te dolen.

het enige wat mij weerhoudt. is het geloof dat mijn ziel diep van binnen iets beters is dan wat de buitenwereld ziet. ik heb de beste bedoelingen. ik heb vrienden en vriendinnen die ik niet achter mag laten. en mijn moeder zou het niet overleven als ik weg zou gaan. misschien ben ik wel gedoemd een zombie te worden. ik ben opgegroeid met het geloof dat wanneer je zelfmoord pleegt je ziel aan je stoffelijke resten gebonden blijft tot de dag dat je daadwerkelijk zou sterven. ik weet niet of ik dat geloof, maar het is zeker geen mooi vooruitzicht. als laatste heb ik als eis gesteld aan mijzelf dat wanneer door eigen hand zal sterven. het hara kiri word. een eerzame dood voor hen die de schaamte van het leven niet langer op hun schouders kunnen dragen. ik kan het niet aanraden. het is geen prettige manier om te gaan. een laatste motivatie om nog door te blijven knokken. misschien komt er ooit licht aan het einde van deze tunnel
Datum:
17-03-2006
Naam:
charles
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord

Ik zie het leven totaal niet meer zitten, en dat komt vooral door school en mij sociale positie... School oefent echt heel veel druk op me uit, men familie geeft niet om me, men ouders praten nooit met me, en ik heb altijd ruzie met men 2 zussen. Ik haat het eigenlijk ook om altijd alles te moeten doen zonder daar gewaardeerd voor te worden. Ik weet dat leven veel te bieden heeft, prachtige avonturen, en leuke dingen. Maar dit kan gewoon niet door vele mensen. Mensen maken het je te moeilijk... Mensen maken het je onmogelijk om nog van het leven te genieten! En dan denk ik wel, als ik nou mijn school carriere even doorzet, dan kan ik eindelijk van het leven genieten, was dit maar zo... Er komen zulke rottige tijden me te gemoet, dat ik mezelf gewoon hier en nu van het leven wil beroven. Het enige wat me tegenhoud is dat ik niet precies weet hoe, en met zo min mogelijke pijn. : ( Wat heeft het leven voor een zin? Wat is er zo leuk, als mensen je tegenhouden om te doen wat je wil? ... Misschien tot nooit meer, en misschien tot gauw voor een volgend verhaal...
Datum:
17-03-2006
Naam:
Philippe
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

geen weg meer terug

al 10 jaar, al 10 jaar voel ik me zo geen dag dat het anders was, elke dag als ik op sta moet in de energie uit het puntje van me teen halen, om op te staan om te doen alsof ik leef, in die 10 jaar tijd heb ik al 12 zelfmoordpogingen geprobeert, maar telkens stopte ik en werd ik weer met bebloede polsen na het ziekenhuis gestuurd, ik kan het niet, ik kan niet dood, mijn schuld gevoel houdt me tegen, ik voel me schuldig tegen over de andere die ik met een leeg gevoel achter laat als ik zelfmoord zou plegen, de enige reden dat ik leef is voor de mensen om me heen, voor mezelf hoeft het al jaren geleden niet meer, soms vraag ik me af zou er echt een moment komen dat ik geen pijn meer voel, dat ik weer het gevoel heb dat ik leef, dat ik verder kan in mijn leven of is dit het, en moet ik er inderdaad dan maar gewoon een einde aan maken.
zoveel vragen gaan er in me hoofd om, en op geen 1 weet ik een antwoord ik weet niks meer, er is geen weg meer terug, maar er gaat er ook geen vooruit.
Datum:
17-03-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

hoi

hallo ik ben 20 jaar en heb in mn hele leven al 4 zelfmoordpogingen gedaan. waarvan 3 in het ziekenhuis heb gelegen.. Mijn ouders en mijn zussen zijn er pas de laatste keer achter gekomen, en toen besefte ik dat ik ze heel veel pijn had gedaan.. Toen heb ik mezelf voorgenomen om dit nooit meer te doen en nooit meer de makkelijke weg te kiezen. Toen heb ik hulp gekregen, eerst van een medisch psychologe, dat klikte niet echt, toen Bureau Jeugdzorg en uiteindelijk maatschappelijk werk... Toch vond ik dit fijn, ik kon m'n ei kwijt, maar het allerbelangrijkste vond ik dat ik begrepen moest worden en dat werd ik niet, daar niet, thuis niet en ook door mn vriendinnen niet. Toen ben ik opgehouden met maatschappelijk werk, omdat ik dacht dat het toch geen nut meer had, en t ging eigenlijk wel goed met mij vond ik zelf. Toen heb ik een kleine terugval gehad, ik werd steeds ongelukkiger en toen ben ik gewoon een dag weggeweest, met de trein gereist etc. Mijn moeder is daar achter gekomen en toen zijn we naar de huisarts geweest, en die hebben me door verstuurt naar het ggz, nu zit ik in een praatgroep met 5 andere meiden, met ongeveer dezelfde problemen als ik. Ik wordt nog steeds nergens begrepen, maar wel daar.. En dat lucht echt zo erg op. Af en toe denk ik nog steeds aan zelfmoord, als ik ontzettend ongelukkig ben, of als ik weer thuis ofzo niet wordt begrepen (wordt ik echt gek van).. Maar dan ga ik weer naar die praatgroep, en dat lucht weer op! En stukje bij beetje gaat het eindelijk weer een beetje beter met mij, door die praatgroep.. Dus ik raad iedereen aan, als je iemand hebt die je begrijpt, koester 't en steek er tijd in. Anders kun je altijd bij een praatgroep gaan, via je huisarts of via een instelling zoals het ggz. Als begrip belangrijk is voor je, dan kun je dit zeker een keer proberen!!!
Datum:
16-03-2006
Naam:
...
Leeftijd:
20
Provincie:
Drenthe

pogiingen..,,

__×Vandaag weer een poging ondergaan ..en WEER mislukt ik kan daar niet meer tegen .. waarom lukt het niet ?!?!? waarom wilt god dat ik hier blijf .. ? .. . wilt god mij ook al niet meer??
wat kan ik doen .. ? iedereen haat mij .. leerlingen , docenten ,, en vrienden hb ik nooit ghad... me ouderss weten nauwelijks van mij bestaan af .. waarom zal ik blijven geef me een reden ..
nee die is er neit . net als ik .. die is er ook ni ... de echte ik .. is al voor een deel dood .. anders had ik nog wel plesier in me leven maar nu ? op dit moment .. kan ik nergens aan denken !! ..:S .. alleen dat het op zal houden en mensen achter me laat .. mensen zijn zo hatelijk !! .. ze gunnen je alle pijn .. ik kan er zelf neitmeer bij .. de pijn .. ikkan geen adem halen en ik krijg het benauwdd.. dan voel ik de dood in me lichaam .. en ik zie en hoor dingen die er volgens andere niet zijn .. vervolgens ben ik ''gek'' zeggen ze.... ikkan er niet meer tege ... ..xxx
Datum:
16-03-2006
Naam:
Hopeloos meisje
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.