Levensverhalen (pagina 1742)

ik heb altijd wel aan zelfmoord gedacht vooral als het niet lekker gaat.
Nu heb ik een vriend en dat gaat ook niet lekker maar ik hou zoveel van hem dat ik mezelf gewoon weg schuif en hem alles naar de zin wil maken we hebben nu bijna een hele week ruzie vooral nu zou ik willen dat ik er niet meer was hij kiest telkens weer voor zijn vrienden en zijn ouders ik kom hoe dan ook nooit op de eerste plaats ik zou dat graag willen eens een keertje op nummer 1 staan bij hem maar nee dat zal nooit gebeuren zijn ouders en vrienden zijn alles voor hem wat moet ik hier mij ik zou zo graag er niet meer willen zijn. ik vind het ergens ook heel erg laf om zelfmoord tedoen ik heb mezelf er niet mee maar de mensen die wel echt om mij geven wel.

Ik wil weg

wrom leef ik nog..?
is er dan iemand die om me geeft vaak denk ik van niet ik voel me niks ik denk niks.
elke dag ruzie met me ouder ik weet niet meer wat ik wil ik ben zelfs al zover dat ik afscheids brieven heb geschreven voor als ik er straks niet meer ben .
maar elke keer voel ik mezelf weer te laf om mezelf egt van het leven te beroven ik kan het niet en dat maakt me alleen nog maar bozer,,
nog meer reden om tog een einde te maken aan mij leven hier,,
zou iemand me missen,,,?

Op de basisschool werd ik gepest omdat ik te zachtaardig was, nogwel door het meisje wat zich mijn beste vriendinnetje noemde.
Ik heb altijd gedacht dat dat normaal was.
Eigenlijk heb ik daardoor nooit echt geleerd hoe ik met mensen om moet gaan.
Zodra ze dichterbij komen vliegt het me naar mijn keel.
Ik heb een veel te sterke drang naar perfectie, ik raak in paniek als ik iets niet in de hand heb.
Veel familieleden overleden aan kanker toen ik 14 was, mijn ouders kwamen daardoor nooit thuis en ik had dus een eigen huishouden te runnen.
Het enige wat ik in de hand had was mijn eetpatroon, ik kreeg een eetprobleem.
Ik heb een zelfmoordpoging gedaan door giftige peulen te eten en kwam op mijn 15e op de intensive care waar ze mij behandelden als een ziekelijk persoon.
Het eetprobleem is 2 jaar lang behandeld en wat er overbleef was een zelfbeeld probleem.
Het maakt niet uit hoe dun ik word, ik zal mezelf altijd als een dik lelijk monster blijven zien.
Ik heb nu bijna een jaar de perfecte vriend en de perfecte relatie met het perfecte huis wat we pas hebben gekocht, maar zoals ik al zei grijpt het me naar mijn strot.
Sinds ik ben behandeld als een ziek persoontje, zie ik mezelf ook alleen maar zo.
Ik heb de overtuiging dat alles waar ik van hou me in de steek laat en dat ik iedereen pijn doe, en daarom lijkt het wel alsof ik liefde afstoot omdat ik er bang voor ben, omdat ik vind dat zo'n ziek iemand als ik dat niet verdient.
Ik kan er écht niets aan doen!!
Ik durf zelfs niet eens aan kinderen te denken omdat ik bang ben dat ze alle ziekelijke eigenschappen van mij over zullen nemen!!
Het zou zo veel makkelijker zijn als ik gewoon kon stoppen met leven, alleen wil ik dat mijn ouders niet aandoen, zij hebben me al eerder in leven gehouden toen ik op het randje hing.
Praten doe ik bijna niet, alleen met mijn vriend af en toe.
De rest mag het niet weten, die zouden het ook niet snappen: ik heb immers de perfecte opleiding en de perfecte baan...ik ben marineofficier!!
Af en toe vraag ik me af hoe ik in hemelsnaam door die psychologische keuring heen ben gekomen, ik heb me namelijk nooit anders voorgedaan dan ik ben.
Ik jaag mijn dierbaren bij me weg om de pijn te kunnen voelen die ik (vind ik) verdien.
Ik kruip weg in een hoekje zodat ik me alleen voel, want dat is wat een ziekelijk iemand verdient, ik haat mezelf!!

Ik ben eigenlijk nooit over mijn nare ervaringen heen gekomen, maar ik kan wel zeggen dat je eigen leven nemen niet werkt.
Ik heb het nooit gesnapt, en ben altijd pissig geworden als een dokter zei dat het een schreeuw om hulp was, maar nu weet ik het...
Je eigen leven willen beeindigen is een verlaatte schreeuw om hulp, het is het eindstadium van wanhoop en moedeloosheid.
Als je dit hebt gelezen en je twijfelt nogsteeds, zoek dan een psycholoog die je vertrouwt en waarmee je kunt praten.
Die mensen snappen meer dan je denkt hoor!! En het zijn écht geen zielenknijpers (wat iedereen altijd denkt).
En het is al helemaal geen taboe om hulp te zoeken bij een psycholoog, want zal ik je een geheimpje verklappen??

Heel veel mensen die jij kent lopen bij een psycholoog met veel minder grote problemen dan jij!!

Ik heb geleerd dat het heel knap is om hulp te roepen, dat toont namelijk jouw sterke kant!!

Nu ik dit tegen jullie heb verteld moet ik ook even de moed bij elkaar rapen om het magische woord 'help' te zeggen.
In ieder geval ben ik blij dat jij zo verstandig bent geweest om dit tot het einde te lezen!!

ik ben zo erg verliefd op een meisje.. en zij ook op mij.. ik z0u alles voor haar over hebben.. aleen ze heefd een vriend waar ze niet van houwd En ze kiest altijd de makkelijkste weg.. ik ben zo kapot toe ik hoorde dat ze niet meer verder wouw.
dit klinkt misschien wel dom.. maar ik houw gewoon zo veel van haar !

ik denk heel veel aan zelfmoord, elke dag wel bijna, toch is er iets wat me tegen houdt een sprankje hoop ofzoiets dat het ooit wel weer goed zal komen, maar het komt steeds niet goed, het wordt steeds meer en erger, ik ben 43 jaar, heb nog nooit van mijn even een normale relatie gehad, geen verkering toen ik jong was want ik was best heel dik, dus dan val je buiten de boot he, mijn ouders waren wel lief hoor maar ouder, gebeurde nooit iets bij ons thuis, oneindig saai, dus ik zocht de spanning buiten huis op, veel en heftig puberen dus en wanhopig proberen ergens bij te horen, nu ben ik 43, werk al vanaf mijn 17e fulltime, heb wel een zoon uit een relatie met een buitenlander die wanhopig papieren nodig had en naast mij nog een meisje van 16 had tsjaaa die kon geen borg staan he...door alles heb ik ook nog eens teveel geld uitgegeven, ik had al een hoge lening door de vader van mijn zoon, maar ja, hij is te beroerd om te werken enzo dus ook geen allementatie of mee betalen, dus in schuldhulp.
Huis kwijt, spullen kwijt, eigenwaarde wat er over was ook kwijt..
Ik woon nu met mijn 12 jarige zoon bij mijn vader
Gaat best goed hoor, alleen er gebeuren elke keer van die dingetjes, auto kapot, tanden vallen uit mijn mond, zoon geschorst op school, jeugdzorg etc en dan zou je denken dat zijn incidenten....was het maar waar het is al 3 jaar bezig en het houdt niet op, elke maand weer wat anders en het vreet zo erg aan me
Mischien zijn deze problemen niks vergeleken met problemen die andere mensen hebben, maar ik wordt er zo vreselijk depri van, het rare vind ik dat je in de media veel leest over dat wij NL-ers veel aan depressie's burn out etc lijden, maar als je hulp zoekt in je omgeving geeft niemand thuis
Nou ben ik natuurlijk de eeuwige , geweldige trouwe vriendin, dus tsjaa de andere kant op is mischien wat ongewoon, maar als ik begin dan wordt het gewoon weggewimpeld van stel je niet aan en het komt wel goed joh met jou, je bent zo een geweldig mens
jaaaa geweldig voor een ander, alleen niet voor mijzelf
ik wil niet meer, ik ben zo moe
maar ja mijn zoon, ik kan hem dit niet aan doen toch?
of wel?
Ik hoop tpch nog, toch...die ene dag dat dingen anders worden, da tik een keer geluk heb of geluk vind, maar dan zal ik eerst het geluk in mijzelf terug moeten vinden..pfffffffffffffffffffff

Woede stroomt door mijn aderen..
de spiegel breekt in vele stukken ..
Mijn drinkbeker smijt ik op de grond..
Overal ligt glas...
Mijn hand zoekend tussen de scherven ..
Op zoek naar een vlijmscherpe rand..
waarmee ik me uit m'n leven kan bevrijden ..

In de spiegel zie ik een meisje ..
betraande ogen kijken me aan..

waarom heb je dit n0u gedaan ?
Ik kijk naar de r0de stepen,,

In haar hand zie ik een mes..
met tegenzin laat ze het vallen..

Waarom je leven laten verknallen?!
MAchtel00s kijk ik in haar 0gen ..

Ik kan het nu pas geloven ...
dat Ik naar MEZELF sta te kijken....

Dit zijn één van de 2 stukken in mn gedachten .. die maar in me hooft spoken .. waarom toch .. waarom kn ik ni gw00n d00d .. als iedereen mij niet meer wilt .. elke dag die pijn ! en de schuld ,,
mensen staan om je heen en juichen als je het 0pgeeft ,, dit is v00r mij te veel .. i give up...

Tja waar moet ik beginnen
ik weet het niet,
ik zal met vorig jaar beginnen:
nou vorig jaar,, vanaf de grote vakantie 2004 ging het niet zo lekker met mij
Mijn ''beste'' vriendin Had tegen ''vriende'' vertelt dat ze gestalkt zou worden brieven zou krijgen waarin stond dat ze der wouden vermoorden en al die shit, ik vond het heel erg en leefde met haar mee,
maar omdat de dinge steeds erger werden bij haar zei k van : heb je het er al eens met jullie mam over gehad, Tuurlijk zei ze ik ga morge naar de politie. Nou dat vond ik natuurlijk fijn voor der want dan zou er nu eindelijk iets aan gedaan worden dacht ik. Nou toen op een gegeve moment werden haar verhalen steeds hefftiger en zei ze dat ze glas door de brievenbus kreegf enzo, en ik vond het allemaal beetje raar te vinden, dus belde ik die moeder op op een moment waarvan ik wist da marloes niet thuis was. en ik vroeg van hoe was het bij de politie ? en die moeder zei van: welke politie? ik ze marloes word toch gestalkt?
Nee daar weet ik niks vanaf!
dus ja toen werd het mij duidelijk, ze had alles verzonnen, ik zei dat tege haar en toen werd ze RAZEND ze verbrak meteen de vriendschap en verergerde haar verhaal tegen anderen en die geloofde haar natuurlijk,, ons ''vriendeclubje'' werd helemaal tege mij opgezet dus ik stond eigenlijk goed alleen. Dar heb ik mij heel lang rot over gevoelt en heel mijn grote vakantie heb ik mij zwaar rot gevoelt. Ik ben bedrogen door me beste vriendin die ik alles toevertrouwde,, en al mijn ''zogenaamde vrienden'' zijn boos op me omdat ik haar niet steun en zeg dat het onzin is, Ik wou me eigen verddeingen maar mijn ouders zeiden dat ik het beter kon negere, dus ja ik zei niks he. ik denk het waait wel over. Nou het nieuwe schooljaar begon, ging opzich wel oke, ik zat bij marloes in de klas maar die hield zich kalm. Maar deed nogsteeds rot, in die tijd heft mijn moeder mij nooit gesteund en ik voelde me echt heel erg rot en wist het niet meer, Toen werd het Herftsvakantie, : Ik zat thuis, de hele vakantie. Ik voelde me down en beetje depri maar het viel wel mee allemaal zei mijn moeder en mijn vader trouwens ook.
Het werd kerst : de twwede kerst dat we het samen met de ''familie'' zouden vieren, want wij hebben ''familiebreuk'' en daar hadden wij dus tot 2002 geen contact mee gehad. Dat is overigens de kant van mijn moeder. Mijn vader is enigskind en met zijn ouders gingen wij ook niet om, als ik vroeg waarom was het van ''je weet niet want ze ons hebben aangedaan'' later bleek dat dat om geld ging en weet ik wat, maargoed, we hadden dus kerst, en ik vond dat moeilijk want ja,, eerst had ik nooit familie en we zagen ze dus niet zo vaak dus het waren net vreemde die ik zag, nou en daar zaten we dan, met ze alle een happy familie te spelen met nadruk op SPELEN want thuis was vaak ruzie, om de kleinste dingen, als er anere bij zijn doet ze altijd zo schijnheilig maargoed, ik heb de eerste kerstdag in 2004 op me kamer doorgebracht omdat ik het simpel weg gwn niet kon, allemaal happy gedoe, en kerst had ik altijd al een happy familie gevoel dat er moet zijn maar er niet was, dus ja ik vond het raar. Toen in de kerstvakantie of de vakantie die erna komt trok ik het op een gegeven moment niet meer en heb ik gezegt van oke, ik wil hulp want ik ga eraan onderdoor, toen heb ik terecht gekung bij een psygoloog en tja dat ging wel goed, eindelijk iemand die naar me wo luisteren,! ik dacht dat het nu wel goed zou komen, en dat alles nu echt goed werd weet jewel.
niet dus,
met mijn verjaardag in maart 2005 was echt sucks, de dag erna ben ik weggelopen naar een vriendin de enige die ik al die tijd had gehad ik wist het echt niet meer, die vader was ''coach'' ofzoiets en die is toen snachts naar mijn ouders gereden om te zeggen dat ik helemaal overstuur daaraan kwam en daar bleef slape die hebben toen gepraat en mijn moeder is bij hem in terapie gegaan,, later is daar uitgekomen dat ze me geeste lijk verwaarloosd heeft, dat heeft lang geduurt voordat ze dat ZELF tege mij durfde toe te geven, maar ze deed het wel, ondertussen had ik dus mijn eigen psygoloog en ja ik kon met haar over alles praten en ze heeft me echt goed geholpen. moeder heeft nog een tijd bij die ''coach'' in terapie gezeten maar moes dat beeindigen omdat het simpel weg gwn te duur was. vanaf toen ging het wel even redelijk,, nodige ruzie''s gehad, maar de spanning in huis was weg en ik dacht nie meer aan zelfmoord enzo. Wat mss ook handig is om te weten is dat in groep 8 een gedoe met de politie was, wat met mij en een ander meisje te maken had, dat ik die andere iets aangedaan zou hebben, moes ik voor op t bureau komen ect, maar ik had het nie gedaan, ik von dhet echt zwaar erg om op t politie bureau te komen maar goed, Toen er uitkwam dat ik het niet had gedaan
vroeg ik aan mijn moeder, Jij geloofde het niet he, jij dacht dat ik het had gedaan he,m en toen zei ze JA, mijn bloedeigen moeder dacht dat ik het wel had gedaan terwijl ik zelf zei van niet, en steun nodig had, en het niet kreeg, dat is voor mij ook altijd belangrijk geweest, mijn moeder zei toen van Nee ik vertrouw je niet. nou lekker, dat heb ik altijd meegenomen.
maar goed,,, het ging dus wel redelijk ect, paar keer flinke ruzie gehad maaar ik dacht niet meer aan zelfmoord.
Nu is het sinds een maandje weer goed mis,
3 maanden geleden is er ook iets voorgevallen waarin ik HEEL hard de stein van me ouders ofja moeder nodig had, maar had die weer niet gekregen
en dat deed pijn en alles kwam weer bove,
ik voelde me er down door en nu,, zo een 2 weken is het weer echt MENENS,. weer lekker net voor me verjaardag
en ik denk weer aan zelfmoord, weglopen ect
want gister,, ws ik dus weggegaan en toen kwam k thusi omda k wou gaan slapen en toen Bleek dus, dat ze mijn gedichtenbundel hadden gelezen : ik dicht om me eigen te kunnen uiten het is net een dagboek voor mij,, ik schrijf er elke dag wel eentje in mijn gedichtenbundel, en daar stond dus in heozeer ik mijn moeder haate en dat hadden ze dus geleze,, en toen zeide ze bij de deur van Ja je moet naar je eigen kijken en het ligt aan jou en tja mam segt ook altijd dat ik dik aan t worden ben ( ik ben 1.71 en weeg 58 kilo oordeel zelf. ) en ik d8 dus dat ik niet dik was, maar zij zegt steeds vaker van wel dus ik twijfel , ik twijfel gewoon aan me eige,
ik twijfel echt of ik niet gek ben
of ik er mss wel allemaal te zwaar aan til ik weet het niet ik weet het echt niet meer,
vorig jaar toen * 2 jaar geleden twijfelde ik ook kei erg an mezelf en toen zei mijn psygoloog ook van Ja het loigt niet aan jou,, want ik was dan alles behalve goed volgens mijn ouders en zolang ik me kan herinnnere hebbe we altijd ruzie gehad en dat was dan mijn schuld,. maar mijn psygolloog zei toen van,,
als jij je altijd maar ruzie kunt herinnere kan het nie jou schuld zijn
want als klein kind van 3 kun je niet zegge van oe kut moeder ik vind je stom laat ik ruzie met je gaan make, snap je wat ik hiermee bedoel? het probleem ligt bij je ouders.
ik ben er ook schuldig aan
maar het begon bij mijn ouders ofja voornamelijk dan mijn moeder
maar goed weet je,, daar twijfel ik nu aan
want als k naar me ouders,, zelf als ik naar pap moet luistere,, die normaal me nooit afkraakte dan ligt het aan mij
en als het aan mij ligt
Ik wil gwn een fucking eigen moeder die van me houd en om me geeft,, maar dat is schijnbaar teveel gevraagt..
ik weet het echt niet meer..

ik weet niet wat ik moet doen ik heb vrij vaak ruzzie met een vriendin van mij om de reden weet ik niet maar ik stel haar dan voor dat ik haar dan beter met rust kan laten en dan word ze boos en dan wil ze zelfmoord plegen en ze zegt dat ze niet verliefd op me is maar ik mag haar niet met rust laten wat moet ik doen ik voel me er best kloten door ook schuldig wat moet ik doen bedankt voor de gene die dit heeft gelezen :) vriendelijke groet jamie

Eiglk zou ik niet goed weten waar te beginnen.
Het is geloof ik allemaal begonnen met het feit dat we naar duitsland verhuisden. Voor mijn vader met mijn moeder trouwde was hij al eens een keer getrouwd geweest en hij heeft uit dat vorige huwelijk 2 kinderen. Mijn stiefbroer en stiefzus. Hun moeder overleed in de periode dat we in Duitsland woonden en ze kwamen dan ook bij ons wonen. Mijn moeder had het hier moeilijk mee omdat ze nogal kortaf tegen haar deden en begon zich dan ook op hen af te reageren. In die periode is mijn vader dan ook beginnen drinken en hij bleef dan ook tot 's morgens vroeg weg. De weinige keren dat hij wel thuis was ontstond er altijd ruzie. En soms hadden mijn ouders wel eens last van losse handen. Toen ik naar het lager onderwijs moest, verhuisden we weer naar België. de 6 jaren dat ik op de basisschool zat waren er thuis constant ruzies. Over mij, over mijn stiefbroer en zus, over het drinkgedrag van mijn vader, over de domste dingen. Toen ik naar de middelbare school zou gaan besloten mijn ouders uit elkaar te gaan. Ik ging met mijn moeder mee. Mijn moeder heeft het een hele tijd moeilijk gehad om een baan te vinden en reageerde dat regelmatig op mij af. roepen, tieren, slaan, vernederen. In het eerste middelbaar kwam ik er al gauw achter dat ik niet in de juiste richting zat, maar ik kon er niet over praten en haalde ontzettend slechte punten. Hierdoor moest ik na dit jaar toch zakken. Ondertussen begonnen mijn ouders opeens weer met elkaar om te gaan en gingen ze het verliefde koppel uithangen. Dit terwijl ze mekaar maanden aan een stuk zwart hadden lopen maken en mij alles verwijtten. In het derde middelbaar werd ik gepest omdat ik van nature een nogal bleke huid heb. Het is ook in dit jaar dat ik ben beginnen snijden. Niemand heeft er ooit iets van gemerkt. Het kon toch niemand schelen. In het vierde middelbaar is mijn grootvader dan ziek geworden. De enige persoon in mijn leven die er echt voor me was als hij kon. Al van kinds af aan was hij er voor me geweest en hij was zowat het enige dat ik nog als steun had. Ik zag hem helemaal aftakelen. De kanker maakte hem helemaal kapot en hij snel achteruit. 1 van zijn laatste zinnen tegen mijn grootmoeder was " ik had ze zo graag nog 18 zien worden". In het begin van dit schooljaar (het vijfde dus) werden we in klassen ingedeeld waarbij mijn 2 beste vriendinnen opeens van klas veranderden zonder het me te zeggen. Ze vonden het leuker met hun tweeën. Hierna ben ik van school veranderd. Ik zou een nieuw begin krijgen. Nieuwe vrienden, nieuwe school, nieuwe kansen. Ik kreeg zelfs een vriend. Maar het is ook begin dit schooljaar dat mijn ouders besloten terug te gaan samenwonen waarna de ruzies al snel herbegonnen. Gelukkig woonden mijn stiefbroer en stiefzus nu al apart, maar nu kreeg ik alles over mij alleen heen. De enige plaats waar ik graag was, was school. Omdat ik daar een hele goede vriendin had. Maar niet zolang geleden kreeg ik ook ruzie met haar om iets waar ik niks aan kon doen. Ze heeft zelf heelveel problemen en reageerde die gewoon af op de mensen die het dichtst bij haar stonden. Maar toch deed het me pijn. Hierbij kwam nog dat het na 5 maand bijna uitgeraakte met mijn vriend. Hij wou een tijdje zijn vrijheid terug en hierdoor kreeg ik ook een klap omdat hij echt ongelooflijk vel voor me betekent.
Ik wissel periodes van snijden af met periodes van huilbuien.
Ik loop de hele tijd rond met slechte gedachten. Negatieve gedachten. De hele dag lang denk ik aan zelfmoord en 's nachts droom ik ervan. Niemand merkt het en ik probeer zo goed als ik kan de schijn op te houden dat alles goed met me gaat. Maar ik ben zo moe. Zo verschrikkelijk moe. Ik heb er gewoon geen zin meer in. Niets kan me nog schelen. Iedere morgen word ik wakker met de gedachte dat ik nóg een dag moet leven, nog een dag moet doen alsof. Ik kàn dat niet meer. Ook ik heb grenzen en die zijn nu overschreden.
Constant voel ik die doffe pijn, constant heb ik het gevoel dat alles aan me voorbijgaat en ik kan er niet meer tegenin gaan. Ik wil er niet meer tegenin gaan.