Levensverhalen (pagina 1741)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ruzie en depressiviteit

sins enige tijd heb in n relatie wonen ook samen sins 3 maanden ben ik depresiev voor de 2 keeer in 8 jaar het is cronisch helaas in de relatie loopt het vaal tot ruzie,s watmij wanhpoig maakt en nog deprssiever soms praten helpt soms nen reeds in behandeling met medicatie en gsprekken gat alleeen slechter tot nu toe zit er ver te denken om van huis weg tegaan en maar de straat op te gook gaat de gedachhte om er maar uit te stappen of om iets raars te doen had vorie weet n thuis crisis had geen zin on te leven naar weer n ruzie nu gaat het weer rdelijk zover het kan maar toch blijven de negatieve gedachtes moet m me maar op laaten nemen dan ?weet het niet meer rob
Datum:
13-03-2006
Naam:
rob
Leeftijd:
42
Provincie:
Zuid-holland

opgeven

Ik kan niet meer, het komt steeds terug, vaak gaat het beter en het gaat ook echt beter maar waarom komt het dan steeds terug. Mijn vriendje houdt van me maar ik geloof het niet,ik zoek alleen maar naar bevestiging dat hij niet van me houdt. Ik heb niemand, niemand begrijpt me ook hij niet. Ik ben het gewoon zat, ik ben zo bang voor morgen, zo bang voor het leven, ik moet nog zo lang en dit zijn nog wel mijn beste jaren en ik gooi ze gewoon weg, ik doe zoveek dingen fout omdat ik zo bang ben, ik wil het gewoon opgeven en mn polsen doorsnijden, gewoon doen zoals altijd maar dan dieper, maar ik ben te laf, ik durf niet, ik durf niet iets van mijn leven te maken en ik durf er ook geen eind aan te maken. Ik wil bijna nooit echt dood maar de laatste tijd meen ik het als ik dat denk en dan stel ik me voor hoe ik het doe en dat is zo lekker, en dan is het gewoon voorbij. elke dag is een worsteling, elke dag een strijd om de moed erin te houden, elke dag weer word ik geconfronteerd met mezelf en mijn fouten die ik elke dag weer maak, elke dag weer besef ik dat iedereen alleen is. Ik kan het niet, ik kan het niet ik kan het niet ik kan het echt niet. ik weet niet wat ik nog moet zeggen. ik kan het niet. echt niet. ik kan het niet.
Datum:
12-03-2006
Naam:
L
Leeftijd:
19
Provincie:
Groningen

Het beroerde toneelstuk genaamd "leven der mensen"

De enige reden waarom ik nu nog leef is vanwege het feit dat er mensen om me heen zijn die om me geven en op me steuen. Ik vind het vreemd, maar om een of andere reden zien zij nog het nut van mijn bestaan. Toch zou heel wreed van me zijn om ze nu zomaar in de steek te laten. Maar aan de andere kant heb ik echt geen zin meer in die eeuwenoude strijd die een mens voor de rest van zijn leven moet voeren. Ik ben moe om mezelf voor de gek te houden door te geloven in lege dromen die toch nooit realiteit zullen worden. Ik ben moe om mezelf zoet te houden met lege gedachten alleen om ons onvermijdelijke blok der depressie te ontkennen. Geloven in huisje boompje beestje, in zogenaamde schoonheid, populariteit, geliefd zijn in de samenleven. Nee ik houd mezelf niet langer voor de gek door te denken dat ik in mijn eentje uniek genoeg ben om maar iets positiefs te kunnen betekenen in deze hele grote prachtige wereld.Want de wereld is prachtig, maar de mens is dat niet. Als het kon zou ik mijn leven zo afstaan aan iemand die denkt er nog wat van te kunnen maken. En als ik mocht komen te overlijden draag ik mijn gezonde organen graag over aan mensen die het echt nodig hebben. Want als ik heel eerlijk ben haat ik niet de mensheid met haar onverklaarbare gedragingen en onvolkomenheden, maar mezelf. Omdat ik zwak ben te zwak en te laf om te blijven vechten. Omdat ik met zekerheid wil weten waar ik voor vecht. En tot nu toe heb ik niks in mijn leven meegemaakt wat mij maar een beetje het idee geeft dat mijn geboorte ergens goed voor is geweest. Op dit moment is de dood het meest aantrekkelijkste wat me ooit zou kunnen overkomen. Ik heb immers geen ambities voor onsterfelijkheid, zelfs al is er geen hiernamaals maar hiernaniksmeer. Al zou mijn hele bestaan uitgewist worden. En als ons lot eeuwige reaincarnatie is, dan zou ik noooit meer mens willen zijn. Nooit meer peinzen, nooit meer onomvatbare en onverklaarbare gevoelens hebben, nooit meer beseffen incompleet te zijn, nooit meer verlaten worden nooit meer schreeuwen om acceptatie, nooit meer jezelf verachten, nooit meer het gevoel hebben langzaam je verstand te verliezen , nooit meer bewust zijn van alles wat er fout aan je is, nooit meer afhankelijk zijn van de heilige graal genaamd "liefde" nooit meer verlangen naar onbereikbaarheden, nooit meer vragen naar het doel van het leven, nooit meer het altijd aanwezige, intense gevoel van eenzaamheid in de menigte. Ik kan zo eindeloos doorgaan en ik weet dat de lijst van alles wat ik zal missen minstens even lang kan zijn, als ik mijn best ervoor doe. Maar ik heb er geen zin in want het kost zoveel energie, verspeelde energie. Kortom ik voel me net een gedwongen actrice die door een verkeerde afslag achter het decor van een beroerd toneelstuk terecht is gekomen. En het voor te dragen stuk ziet er vanaf achter de schermen nog beroerder uit dan het al is. Ik wil zo graag mijn rol inleveren, maar ik moet verder want om een of andere reden kom ik niet van het podium af voor ik mijn rol uit heb gespeeld.........
Datum:
12-03-2006
Naam:
Marie
Leeftijd:
27
Provincie:
Zuid-holland

Ik zie het niet meer zitten

Dit schrijf ik niet zomaar, ik meen het oprecht. Het is begonnen met mijn verlies van baan.
Ik ben altijd een hulpverlener geweest die stond voor zijn klienten en medewerkers. Door een stom beheer van de organisatie door mijn managers is mijn contract niet verlengt.
Ik heb nu zo ongeveer 120 sollicitatie gedaan, maar allemaal afwijzingen, terwijl ik een prima CV bezit en veel aandacht besteed aan e brief.

Er komt nog bij dat ik door verveling naar een porno site zat te kijken, zonder daarbij nau van die opwinddende gedavjte bij te hebben.. Mijn vouw zag waar ik weleens naar keek en maakte daar een hele grote zaak van en ik was de grootste viespeuk die er was.
Ik heb me daarover vreselijk beschaamd gevoelt , niet wetende dat het haar zo vernederde, ik voel elke dag de pijn.
Ze heeft compleet het vertrouwen in mij opgezegd en communiceer nauwelijks nog.

Ons romantische o0mgang is eigenlijk nooit goed geweest, ze vond sex maar gedoe en gedoogde me soms, daar moet je ongeveer 1 maal per maand gemiddeld aandenken. Dit was eigenlijk nooit prettig omdat ze het toeliet en er niet van genoot.

Ondanks mijn excuses en uitleg en het elke dag toch weer met goede moet te beginnen raak ik steeds depressiever, geen werk , geen geluk meer in mijn huwelijk en mijn gezondheid gaat sterk achteruit.

Telkens blijft zij het mij onder mijn neus duwen. Als ik vertel hoeveel brieven ik schrijf om werk te krijgen bij verjaardagen , dan moet ze nodig vertellen dat ik ook nog andere faforiete bezighedden doe, terwijl het alweer maanden geleden is en daarna nooit meer iets gedaan in die richting.

Ik hoiu zoels veel van haar, maar zij niet van mij.

Ik ben nu 58 en zie dat mijn toekomst er niet meer is, ik probeer alles, maar het heeft geen enkel effect.

Ik zoek alleen nog maar een methode die geen schade verricht bij iemand anders.

Cees van Winden
Datum:
12-03-2006
Naam:
Cees van Winden
Leeftijd:
58
Provincie:
Gelderland

klote leven

ik heb altijd wel aan zelfmoord gedacht vooral als het niet lekker gaat.
Nu heb ik een vriend en dat gaat ook niet lekker maar ik hou zoveel van hem dat ik mezelf gewoon weg schuif en hem alles naar de zin wil maken we hebben nu bijna een hele week ruzie vooral nu zou ik willen dat ik er niet meer was hij kiest telkens weer voor zijn vrienden en zijn ouders ik kom hoe dan ook nooit op de eerste plaats ik zou dat graag willen eens een keertje op nummer 1 staan bij hem maar nee dat zal nooit gebeuren zijn ouders en vrienden zijn alles voor hem wat moet ik hier mij ik zou zo graag er niet meer willen zijn. ik vind het ergens ook heel erg laf om zelfmoord tedoen ik heb mezelf er niet mee maar de mensen die wel echt om mij geven wel.
Datum:
12-03-2006
Naam:
colinda
Leeftijd:
18
Provincie:
Drenthe

iedereen is tegen me,,

Ik wil weg
Datum:
12-03-2006
Naam:
Gebroken
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

wrom ben ik hier nog,,?

wrom leef ik nog..?
is er dan iemand die om me geeft vaak denk ik van niet ik voel me niks ik denk niks.
elke dag ruzie met me ouder ik weet niet meer wat ik wil ik ben zelfs al zover dat ik afscheids brieven heb geschreven voor als ik er straks niet meer ben .
maar elke keer voel ik mezelf weer te laf om mezelf egt van het leven te beroven ik kan het niet en dat maakt me alleen nog maar bozer,,
nog meer reden om tog een einde te maken aan mij leven hier,,
zou iemand me missen,,,?
Datum:
11-03-2006
Naam:
J.
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

Ik kan er écht niets aan doen!! (DIT IS BELANGRIJK, LEES DIT)

Op de basisschool werd ik gepest omdat ik te zachtaardig was, nogwel door het meisje wat zich mijn beste vriendinnetje noemde.
Ik heb altijd gedacht dat dat normaal was.
Eigenlijk heb ik daardoor nooit echt geleerd hoe ik met mensen om moet gaan.
Zodra ze dichterbij komen vliegt het me naar mijn keel.
Ik heb een veel te sterke drang naar perfectie, ik raak in paniek als ik iets niet in de hand heb.
Veel familieleden overleden aan kanker toen ik 14 was, mijn ouders kwamen daardoor nooit thuis en ik had dus een eigen huishouden te runnen.
Het enige wat ik in de hand had was mijn eetpatroon, ik kreeg een eetprobleem.
Ik heb een zelfmoordpoging gedaan door giftige peulen te eten en kwam op mijn 15e op de intensive care waar ze mij behandelden als een ziekelijk persoon.
Het eetprobleem is 2 jaar lang behandeld en wat er overbleef was een zelfbeeld probleem.
Het maakt niet uit hoe dun ik word, ik zal mezelf altijd als een dik lelijk monster blijven zien.
Ik heb nu bijna een jaar de perfecte vriend en de perfecte relatie met het perfecte huis wat we pas hebben gekocht, maar zoals ik al zei grijpt het me naar mijn strot.
Sinds ik ben behandeld als een ziek persoontje, zie ik mezelf ook alleen maar zo.
Ik heb de overtuiging dat alles waar ik van hou me in de steek laat en dat ik iedereen pijn doe, en daarom lijkt het wel alsof ik liefde afstoot omdat ik er bang voor ben, omdat ik vind dat zo'n ziek iemand als ik dat niet verdient.
Ik kan er écht niets aan doen!!
Ik durf zelfs niet eens aan kinderen te denken omdat ik bang ben dat ze alle ziekelijke eigenschappen van mij over zullen nemen!!
Het zou zo veel makkelijker zijn als ik gewoon kon stoppen met leven, alleen wil ik dat mijn ouders niet aandoen, zij hebben me al eerder in leven gehouden toen ik op het randje hing.
Praten doe ik bijna niet, alleen met mijn vriend af en toe.
De rest mag het niet weten, die zouden het ook niet snappen: ik heb immers de perfecte opleiding en de perfecte baan...ik ben marineofficier!!
Af en toe vraag ik me af hoe ik in hemelsnaam door die psychologische keuring heen ben gekomen, ik heb me namelijk nooit anders voorgedaan dan ik ben.
Ik jaag mijn dierbaren bij me weg om de pijn te kunnen voelen die ik (vind ik) verdien.
Ik kruip weg in een hoekje zodat ik me alleen voel, want dat is wat een ziekelijk iemand verdient, ik haat mezelf!!

Ik ben eigenlijk nooit over mijn nare ervaringen heen gekomen, maar ik kan wel zeggen dat je eigen leven nemen niet werkt.
Ik heb het nooit gesnapt, en ben altijd pissig geworden als een dokter zei dat het een schreeuw om hulp was, maar nu weet ik het...
Je eigen leven willen beeindigen is een verlaatte schreeuw om hulp, het is het eindstadium van wanhoop en moedeloosheid.
Als je dit hebt gelezen en je twijfelt nogsteeds, zoek dan een psycholoog die je vertrouwt en waarmee je kunt praten.
Die mensen snappen meer dan je denkt hoor!! En het zijn écht geen zielenknijpers (wat iedereen altijd denkt).
En het is al helemaal geen taboe om hulp te zoeken bij een psycholoog, want zal ik je een geheimpje verklappen??

Heel veel mensen die jij kent lopen bij een psycholoog met veel minder grote problemen dan jij!!

Ik heb geleerd dat het heel knap is om hulp te roepen, dat toont namelijk jouw sterke kant!!

Nu ik dit tegen jullie heb verteld moet ik ook even de moed bij elkaar rapen om het magische woord 'help' te zeggen.
In ieder geval ben ik blij dat jij zo verstandig bent geweest om dit tot het einde te lezen!!
Datum:
11-03-2006
Naam:
S..
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

liefde

ik ben zo erg verliefd op een meisje.. en zij ook op mij.. ik z0u alles voor haar over hebben.. aleen ze heefd een vriend waar ze niet van houwd En ze kiest altijd de makkelijkste weg.. ik ben zo kapot toe ik hoorde dat ze niet meer verder wouw.
dit klinkt misschien wel dom.. maar ik houw gewoon zo veel van haar !
Datum:
11-03-2006
Naam:
Erik
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

kweenie

ik denk heel veel aan zelfmoord, elke dag wel bijna, toch is er iets wat me tegen houdt een sprankje hoop ofzoiets dat het ooit wel weer goed zal komen, maar het komt steeds niet goed, het wordt steeds meer en erger, ik ben 43 jaar, heb nog nooit van mijn even een normale relatie gehad, geen verkering toen ik jong was want ik was best heel dik, dus dan val je buiten de boot he, mijn ouders waren wel lief hoor maar ouder, gebeurde nooit iets bij ons thuis, oneindig saai, dus ik zocht de spanning buiten huis op, veel en heftig puberen dus en wanhopig proberen ergens bij te horen, nu ben ik 43, werk al vanaf mijn 17e fulltime, heb wel een zoon uit een relatie met een buitenlander die wanhopig papieren nodig had en naast mij nog een meisje van 16 had tsjaaa die kon geen borg staan he...door alles heb ik ook nog eens teveel geld uitgegeven, ik had al een hoge lening door de vader van mijn zoon, maar ja, hij is te beroerd om te werken enzo dus ook geen allementatie of mee betalen, dus in schuldhulp.
Huis kwijt, spullen kwijt, eigenwaarde wat er over was ook kwijt..
Ik woon nu met mijn 12 jarige zoon bij mijn vader
Gaat best goed hoor, alleen er gebeuren elke keer van die dingetjes, auto kapot, tanden vallen uit mijn mond, zoon geschorst op school, jeugdzorg etc en dan zou je denken dat zijn incidenten....was het maar waar het is al 3 jaar bezig en het houdt niet op, elke maand weer wat anders en het vreet zo erg aan me
Mischien zijn deze problemen niks vergeleken met problemen die andere mensen hebben, maar ik wordt er zo vreselijk depri van, het rare vind ik dat je in de media veel leest over dat wij NL-ers veel aan depressie's burn out etc lijden, maar als je hulp zoekt in je omgeving geeft niemand thuis
Nou ben ik natuurlijk de eeuwige , geweldige trouwe vriendin, dus tsjaa de andere kant op is mischien wat ongewoon, maar als ik begin dan wordt het gewoon weggewimpeld van stel je niet aan en het komt wel goed joh met jou, je bent zo een geweldig mens
jaaaa geweldig voor een ander, alleen niet voor mijzelf
ik wil niet meer, ik ben zo moe
maar ja mijn zoon, ik kan hem dit niet aan doen toch?
of wel?
Ik hoop tpch nog, toch...die ene dag dat dingen anders worden, da tik een keer geluk heb of geluk vind, maar dan zal ik eerst het geluk in mijzelf terug moeten vinden..pfffffffffffffffffffff
Datum:
11-03-2006
Naam:
Annemarie
Leeftijd:
43
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.