Goh geen idee waar ik zou moeten beginnen, ik ben getrouwd en moeder van een zoontje, om nou helemaal terug naar mijn jeugd te gaan vind ik niet echt nodig daar kan ik kort over zijn: mooi was die niet. Wel hele lieve ouders maar door mijn onzekerheid heb ik mezelf goed in de weg gezeten drugs, noem maar op.
MIjn vaders nachtmerrie was ik. Ondanks dat hield hij veel van me, en begreep hij me hij was me alles. Ik ging trouwen en kreeg een kindje, alles leek geweldig, Heb uiteraard nog een postnotale depressie gehad (hoe kan het ook anders) maar mijn ouders en man steunde me, ik kwam er weer boven op. Diepe dalen bleven maar goed mooi huisje lieve man, mooi kindje wat wil je nog meer. Het is gewoon een gevoel van binnen. Een aantal jaren geleden kreeg mijn vader plotseling een hartstilstand na vele reanimatie pogingen is hij in mijn armen gestorven, mijn alles :( weg gewoon weg, de enige die altijd echt trots op je was gewoon weg! Binnen een maand was ik mijn baan ook nog eens kwijt en dat terwijl we net een nieuw huis hadden gekocht, het enige wat ik kon denken was en nu, verder dus als maar verder en verder. Bleh MIjn moeder had na 3 maanden een nieuwe man en woonden samen in mijn ouderlijke huis zij ging drinken samen met haar nieuwe vriend. Sávonds hoef je niet te bellen dan is het bal, overdag gaat het wel met haar, ik zal maar in het midden laten hoe ik me de laatste jaren heb gedragen onuitstaanbaar is zacht uitgedrukt, zoek me heil achter de pc en ik heb een baan gevonden. Onze socialecontacten heb ik laten verwateren totaal geen behoefte aan. Mijn moeder mijn schoonouders vrienden noem maar op ik zie ze nauwelijks en niemand heeft ook maar genig idee wat er in me omgaat. Tegen mijn man ben ik eerlijk geweest en heb het gezegt: als ik een flatgebouw zie dan denk ik zou het pijn doen. Zit elke dag aan de paracetemol codine geen idee wat voor effect het heeft maar t verzacht me hoofdpijn een stuk of 7 op een dag gebruik ik. voorraad genoeg. MIjn man snapt er niks van die denkt dat het aan hem ligt, hoe kan ik nu hier weg willen. HIj snapt t niet, en eerlijk gezegd ik ook niet. MIjn vechtlust is op, het enige wat me tegen houd is mijn zoontje en mijn man, het idee dat hun me moeten vinden als ik er niet meer ben, maar owee als mijn zoontje lastig is of als ik ruzie met mijn man heb, dan denk ik kan mij het schelen als ik weg zou zijn is iedereen beter af, dat shagerijnige wijf wat altijd wat te zeiken heb. MIjn man zou een lieve nieuwe vrouw kunnen krijgen en mijn zoontje een 2de moeder die vrolijk is. De dagen duren lang veel te lang. Eenzaam in je eigen lichaam snap er helemaal niks van!!!!
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.