Levensverhalen (pagina 1735)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Verwarring

Ik weet het echt niet meer. Het lijkt alsof mijn hele leven één grote leugen is. Alleen de pijn is gewoon te echt. Ik wil echt dood. Elke dag vraag ik me weer af of ik vandaag het wel durf; echt snijden. Heb al een heel plan in me hoofd hoe ik het ga doen. Niemand weet dat ik daar echt over na zat te denken. Ik praat er wel over met iemand als ik me echt rot voel, maar heel veel dingen vertel ik dan ook weer niet, omdat ik bang ben. Bang voor hun reactie. Misschien als ik vandaag alleen thuis ben, wat waarschijnlijk niet zo is, pleeg ik wel zelfmoord. Ik weet dat er zoveel mensen zijn om me heen die van me houden, maar ik heb echt niet meer het gevoel dat ze me nodig hebben of dat ik belangrijk ben. Aan de ene kant wil ik graag leven, maar ik kan die pijn gewoon niet maar aan. Dat is de reden waarom ik ook wel geholpen wil worden. Het duurt alleen te lang voor dat ik die hulp krijg. Misschien ben ik er wel niet meer over een week of zo. Of ik doe een zelfmoordpoging en ik ben er nog wel. Wat dan? Dan heb ik nog meer pijn. Dat is uiteidelijk echt niet wat ik wil berijken. Ik wil leven. Ik wil gelukkig zijn. Ik heb alleen het sterke gevoel dat me dat nooit gaat lukken. Die pijn stopt maar niet. Die pijn word steeds sterker. Niemand begrijpt mij. Niemand zal dat ook ooit doen. Ze laten me bijna allemaal stikken, omdat ze me raar vinden. Ik weet dat ik soms stomme dingen doe, maar dat doet iedereen. Sommige willen me niet meer vertrouwen, omdat ze me niet meer willen helpen. Ik kan er niks aan doen dat ik niet zo'n geweldige jeugd heb gehad. Ik kan er niks aan doen dat ik vroeger vaak werd gepest, omdat ik dik was. Ik kan er niks aan doen dat me ouders gingen scheiden. Ik kan er niks aan doen dat ze soms ruzie hadden waar ik bij stont. Ik ben volgens mij gewoon nooit gelukkig geweest in mijn leven. Ik hoop wel dat ik dat ooit nog wordt. Dat ik de liefde van me leven ontmoed. Dat ik lieve kinderen krijg. En dat zij uiteindelijk ook heel gelukkig worden met hun leven. Het is alleen zo jammer dat mijn gedachte vaak tegen werkt. Dat ik heel vaak niet meer wil. Het lijkt alsof ik meerdere persoonlijkheden heb. Misschien is dat ook wel zo. Ik weet het niet zeker. Eén persoon die heel graag wil leven en heel graag gelukkig wil zijn. En één persoon die het allemaal niks kan schelen en het liefst dood wil, omdat ze het toch allemaal niet meer zie zitten en zo. Het is gewoon hartstikke moeilijk om mij te zijn. Misschien stel ik me soms wel aan. Vaak maak ik het groter. Dat is misschien gewoon omdat ik geholpen wil worden en dat mensen wil laten zien. Een vriendin van mij zegt wel eens tegen mij: Er zijn altijd andere die het moeilijker hebben. Dat zie ik vaak niet, omdat ik gewoon bezig ben met me eigen problemen.
Maar ja.. dit was mijn verhaal ff voor nu.
Datum:
26-03-2006
Naam:
Roos
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

verdrietig

ick weet niet meer wat ick m0et d0en.
ick ben in een half jaar tijd 3 beste vrienden verl0ren.
ick heb al 2 zelfmord pogingen achter de rug.
1x was dat ick 30 pilllen in had geslikt.
en de andere keer had ick van me pin t0t me eleboog me 0pen gesneeden.
ik weet dat het me tijd is 0m te gaan.
maar als ick er nu met een mes bij me aders 0f keel sla ken ick het niiet en m0et ick huilen.
ick ken eigelijk niet begrijpen waarom mensen dat willen en ick 00k.
mijn leven is gwoon veel vrienden veel uit gaan goede cijvers op sg00l haast nooit ruzie.
en t0ch v0el ick dat het me tijd is dat ick dood moet gaan en ick weet het allemaal even niet meer:(
Datum:
26-03-2006
Naam:
carola
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

pijn

Toen ik 8 jaar was werd ik heel erg gepest. Ik werd overal buitengesloten, opgewacht, nageroepen op straat. Er werden clubs tegen me opgericht, zonder dat er een duidelijke reden was. Ik bleef thuis van school, hopende dat het een bepaalde indruk zou geven, dat het zou stoppen. Maar het hielp niets. Ik kreeg woedeaanvallen, zo erg dat mijn ouders bovenop me moesten gaan liggen om me rustig te krijgen. Ik begon vanaf toen er ook moeite mee te krijgen dat ik een jongen ben. Ik begon zelfmoordneigingen te krijgen. eerst heel licht en toen steeds sterker. Er zijn een aantal momenten geweest dat mijn moeder een mes uit mijn handen probeerde te trekken. Toen heb ik een soort therapie gedaan, iets met hersen-stimulatie. De zelfmoordneigingen gingen weg, en het verdriet om mijn gelsacht ook.
Dit jaar werd ik verliefd op een jongen uit mijn klas. Ik kwam er achter dat ik bi ben. Ik wist dat die jongen, k, dat niet is. Het deed me heel pijn, en de zelfmoord kwam weer terug. Ik vraag me bijna iedere dag af wat het leven voor zin heeft. Mijn liefde voor k groeit alleen maar, en daarmee mijn verdriet. Ik droom over hem, bijvoorbeeld dat ik met hem aan het vechten/stoeien was, en toen begonnen we te zoenen. Die droom deed pijn, wetende dat het nooit werkelijkheid zal worden. Binnenkort ga ik weer naar een specialist. Mijn ouders weten nergens iets van, noch dat ik bi ben noch dat ik zelfmoordneigingen heb.
Datum:
25-03-2006
Naam:
ikke
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Zelfmoord

Ik denk aan zelfmoord, omdat ik het gevoel heb dat ik voor niets leef. Ik ben niet belangrijk voor mijn famile en vrienden, zo voelt het tenminste. Op verjaardagen bijvoorbeeld praat er niemand met mij of ze hebben het over school, omdat ze niet weten waar ze het anders over moeten hebben. En ze steken ook heel vaak de gek aan met mij en mijn pricipes. Me familie begrijpt me niet en er zijn nogal wat problemen in de familie. Ik heb ze al vaker dingen duidelijk geprobeerd te maken, maar ze vatten alles verkeerd op en snappen me niet. Ik vertel ze nu helemaal niets meer, omdat ze me toch niet begrijpen. Ik voel me nu dus eenzaam. Mijn vriendinnen weten niets meer van mij; we zijn uit elkaar gegroeid. Ik zit in het examenjaar van de HAVO, maar kan de druk niet aan. Dat is dus ook niets om voor te gaan. Ik had zin in mijn vervolgopleiding (dat was dan ook het enige waar ik nog een lichtpuntje in zag), maar dat heb ik nu ook al niet meer. Ik weet niet hoe dat komt. Ik heb ook niets anders om voor te gaan.
Ik wil het liefste weglopen en proberen ergens anders gelukkig te worden, maar ik heb niemand waar ik heen kan. Als dat niet kan dan weet ik het écht niet meer.
Me toekomst zie ik ook niet rooskleurig in, ik krijg waarschijnlijk nooit een man en voor kinderen ben ik te onstabiel.
Ik ben heel depressief de laatste tijd en denk veel aan zelfmoord. Dan leef ik tenminste niet meer.
Ik weet het op het moment echt even niet meer. Ik zit vlak voor een schoolexamenweek en zou niet weten hoe het verder moet. Leren heeft in ieder geval geen zin, want ik kan me niet concentreren op de stof.
Datum:
25-03-2006
Naam:
Alleentje
Leeftijd:
16
Provincie:
Drenthe

Gewoon niet meer willen

Ik ben een meisje van 17. Ik loop al 4 jaar met zelfmoordneigingen rond. Mijn armen zitten vanaf mijn polsen tot aan mijn schouders vol met littekens en ook mijn buik en benen zitten vol met littekens. Ik ben 1 keer van een hele hoge flat afgesprongen maar ik werd jammer genoeg opgevangen. Ik baalde daar heel erg van. Mijn ouders weten niets van mijn zelfmoordneigingen af. Ik ben op dit moment een afscheidsbrief aan het schrijven waarin ik iedereen bedank die ik lief heb. Ik voel dat mijn leven bijna aan zijn einde is gekomen.
Ik wil tegen iedereen zeggen die met zelfmoordneigingen rondloopt: Hou vol.. Praat met mensen over je problemen. Ik hoop niet dat jullie zover in de put komen als ik.!! Succes..!! Maak er wat van..!!
Datum:
25-03-2006
Naam:
Anja
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Suicide Solution

Lieve mensen,
Luister naar mij, ik kom hier niet met god of jezus christus aanzetten. Ik geloof daar niet in.. met alle respect voor de mensen die wat wel doen. Wat er ook is gebeurd, hoe erg hoe afgrijselijk ook. Blijf geloven naar dat ene lichtpuntje, want dat is de kracht die je door de afgrijselijke tijd heen sleurt. Al is je situatie nog zo erg, en zie je echt geen uitweg meer. Luister naar deze raad, er is (zeker weten) een lichtpunt in je leven. Hoe down, en slecht je je ook voelt. Relaties, slechte ouders, van alles wat. Het maakt niet uit. Voor iedereen komt het ooit echt waar. Zo ook voor mij. Ik heb me een tijd heel erg slecht gevoelt, suicide notes geschreven naar mensen. Vrachtauto's waren mij ding, ik wou er heel graag voor springen. En ook staan wachten op vrachtwagens. Urenlang... dagen.. Nu heeft het lot (of god, hoe het het zelf wil beschrijven) me laten zien dat het ook anders kan. Alles loopt soepel, ik heb de nare tijden achter me gelaten. En ik ben verder gegaan. Een suicide solution is geen oplossing. Ik wil leven, ik wil niet meer dood. Ik geniet van de menesn om mij heen. Ik geniet van alles. GENIET OOK.. Geniet..van de kleine dingen, maak ze groot. Geniet..
Datum:
25-03-2006
Naam:
itdoenstmatteranyway
Leeftijd:
20
Provincie:
Friesland

bordeliner

kan de ziekte niet meer aan naar 15 jaar is het genoeg geweest.
Datum:
25-03-2006
Naam:
noonkid
Leeftijd:
44
Provincie:
Groningen

K Geef Het Op.

Ik kan egt niet meer. Ik ben alles al kwijt me ouders, m'n vrienden en mijn vriend.
ik heb vaak aan zelfmoord gedacht.
Ik zit aan de druks (ben niet verslaafd)
en ik kan gewoon niet meer.
Ik woon nu bij mijn peet ouders.
en dat is egt F*cking stom ze zijn zooo streng.
Ik geef het op.
Datum:
24-03-2006
Naam:
*annoniem*
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

het is teveel

Drie en halve week geleden kreeg ik een miskraam ik was 10 weken zwanger. Twee keer moest ikworden gecurreteerd omdat ze de eerste keer de helft van het kind hadden laten zitten. Door al deze spanningen begon mijn vriend te drinken. Liters bier en rum gingen er op een dag doorheen. Hij werd aggresief en wilde sex tegen mijn zin in. Een dag later is hij opgenomen in een inrichting met een psygose. Ik ben elke dag bij hem geweest en heb hem gesteund. In die week viel zijn broer mijn lastig door mij de dood vanhet kind te verwijten. Ook zei hij dat het mijn schuld was dat zijn broertje daar zat. Alsof ik daar wat aan kon doen! Na een week wilde mijn vriend naar huis. Ik was daar nog niet aan toe en zei dat ik dat niet wilde. Hij werd erg boos en heeft diezelfde avond nog ontslag genomen bij de ggz en is naar zijn broer gegaan. Ik heb toen gezegt dat als zijn broer belangrijker is dan ik, hij maar niet meer terug hoefde te komen. Sindsdien word ik elke dag door hem bedreigd met de dood. Hij staat me op te wachten bij mijn huis. De politie doet en kan weinig. Ik ben het spoor totaal bijster. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Als dit zo doorgaat kap ik ermee.
Datum:
24-03-2006
Naam:
ikke
Leeftijd:
22
Provincie:
Utrecht

Echt geen zin meer...

Ik heb geen zin meer om 's ochtends op te staan. Mijn hart is gebroken. Mijn lach is niet meer echt. Ik moet de hele tijd huilen. De pijn van binnen voel ik de hele tijd. Ik kan niks goed doen. Mijn ''vriendinnen'' praten niet meer met me. Niemand begrijpt me. Ik lijk vaak wel ontzichbaar. Ik ben veel te zwak.
Kortom; ik heb echt geen zin meer in het leven!
Datum:
24-03-2006
Naam:
Roos
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.