Levensverhalen (pagina 1734)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

waarom alleen

Hallo ik ben jip vandaag 25 geworden alleenstaand moeder van een zoontje van 3 jaar.Ik denk vaak aan zelfmoord maar dan denk ik in dezelfde gedachte ook aan hoe het verder met m,n kleintje moet.Ik doe alles alleen er is zelden tot nooit iemand die me helpt en krijg ook weinig tot nooit bezoek van oude vrienden of kennisen mocht ik iemand ontmoeten dan willen ze nooit een vriendschap opbouwne maar alleen sex.Ik voel me alleen en is het niet menselijk dat je wel wat steun kan gebruiken iemand hebt om mee te kletsen of gewoon iemand die laat weten dat je ok bent dat het ok is om je heen.Als ik met iemand wil praten of contact zoek hebben ze nooit tijd voor me ,ik heb zelfs al een paar x tegen m,n familie laten doorschemeren dat ik het zo niet meer trek ik hulp nodig heb en wat gezelligheid en menselijk contact buiten dat van m,n zoontje ze praten er gewoon langs,er is geen tijd voor iedereen is met m,n broer bezig hij is junk en dat is nutuurlijk ook heel erg veel erger als eenzaamheid.Dat klinkt vies he! maar ik weet het nu echt niet meer vandaag wer de zoveelste ruzie in de familie m,n broer die door het dolle heen is en blijft bellen om geld m,n verjaardag na 30 min naar de klote door de telefoontjes en de spanning die stijgt ik verlangde zo naar een gezellig etentje en gezelligheid maar helaas en als ik dan zeg dat het me verdriet doet dan ben ik het monster die nooit blij is en ruzie maakt .Het is niet m,n bedoeling maar als ik al niet kan zeggen dat ik het niet trek dat iedereen constant met hem bezig is wat mag ik dan nog wel zeggen.Ik schreeuw om een klein beetje aandacht herkenning van een thuis situatie en dat het bla bla bla laat maar het is dit en nog zoveel meer.EENZAAMHEID dat maakt me kapot ik ben kapot er is geen dag meer dat de gedachte me met rust laten .dag jip
Datum:
27-03-2006
Naam:
jip
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

Uit gepraat

Ik ben 34 jaar en heb veel therapie ervaring. Mijn problematiek lijkt veel op borderline. Op dit moment ben ik uit ge-therapiet. Ik heb al vaker het gevoel op te zijn. Nu weer; de borderline symptonen bestieren mijn leven. Ik heb door de tijd heen een aardige veerkracht gekregen. Maar nu weet ik even echt niet meer. Ik ben uitgepraat en heb me leeg gedacht. Misschien is het nu tijd om te voelen. Ik wil er geen einde aan maken, tegemakkelijk maar heb ook geen zin meer in therapie.
Datum:
27-03-2006
Naam:
Rocky 6
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

eenzaam

ik ben een meisje van 17 jaar en ik heb vroeger meegemaakt dat mijn vader me moeder altijd sloeg ( nu niet meer) en dat komt nu allemaal weer boven water. Ik heb niet veel echte vriendinnen en aan mjin familie heb ik ook niet echt veel. met me vader kan ik echt niet opschieten en mijn moeder is altijd weg en heeft nooit tijd voor mij. Ik kan ook niet met haar praten. Niemand begrijpt me en mijn vader zegt ook al tijd rare dingen als hij boos en dat doet me echt wat en omdat ik altijd eenzaam ben en niet veel vrienden hebt en met niemand kan praten die het begrijpt. en daarom denk ik al eeen paar jaar over zelfmoord, ik probeer verder te gaan maar het wordt steeds moeilijker. ik hoop dat ik ooit weer gelukkig wordt
Datum:
27-03-2006
Naam:
tessie
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

depressief

hallo ik ben een moeder van 34 jaar ik heb drie pracht kids.ik ben al jaren depressief heb sinds een jaar hulp gezocht bij het ggz,toch zie ik het niet veel beter worden ik voel me steeds meer alleen ik sleep me door de dagen ik heb gewoon geen kracht meer om door te gaan.ik vind het het heel erg dat ik me kids moet achter laten daar voel ik me het meest schuldig over,ik laat ze zo goed mogelijk verzorgt achter en hoop maar dat ze goed terecht komen.
ik ben zelf slachtoffer van incest en kan dit niet verwerken,leef in het hier en nu zeggen ze dan,maar door elk dingetje luchtje verkeerde woord foute omgeving word ik terug getrokken naar het verleden.de zon schijnt maar ik zie hem niet.
groetjes een mama
die pijn ik kan het niet meer.
Datum:
26-03-2006
Naam:
een mama
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Verwarring

Ik weet het echt niet meer. Het lijkt alsof mijn hele leven één grote leugen is. Alleen de pijn is gewoon te echt. Ik wil echt dood. Elke dag vraag ik me weer af of ik vandaag het wel durf; echt snijden. Heb al een heel plan in me hoofd hoe ik het ga doen. Niemand weet dat ik daar echt over na zat te denken. Ik praat er wel over met iemand als ik me echt rot voel, maar heel veel dingen vertel ik dan ook weer niet, omdat ik bang ben. Bang voor hun reactie. Misschien als ik vandaag alleen thuis ben, wat waarschijnlijk niet zo is, pleeg ik wel zelfmoord. Ik weet dat er zoveel mensen zijn om me heen die van me houden, maar ik heb echt niet meer het gevoel dat ze me nodig hebben of dat ik belangrijk ben. Aan de ene kant wil ik graag leven, maar ik kan die pijn gewoon niet maar aan. Dat is de reden waarom ik ook wel geholpen wil worden. Het duurt alleen te lang voor dat ik die hulp krijg. Misschien ben ik er wel niet meer over een week of zo. Of ik doe een zelfmoordpoging en ik ben er nog wel. Wat dan? Dan heb ik nog meer pijn. Dat is uiteidelijk echt niet wat ik wil berijken. Ik wil leven. Ik wil gelukkig zijn. Ik heb alleen het sterke gevoel dat me dat nooit gaat lukken. Die pijn stopt maar niet. Die pijn word steeds sterker. Niemand begrijpt mij. Niemand zal dat ook ooit doen. Ze laten me bijna allemaal stikken, omdat ze me raar vinden. Ik weet dat ik soms stomme dingen doe, maar dat doet iedereen. Sommige willen me niet meer vertrouwen, omdat ze me niet meer willen helpen. Ik kan er niks aan doen dat ik niet zo'n geweldige jeugd heb gehad. Ik kan er niks aan doen dat ik vroeger vaak werd gepest, omdat ik dik was. Ik kan er niks aan doen dat me ouders gingen scheiden. Ik kan er niks aan doen dat ze soms ruzie hadden waar ik bij stont. Ik ben volgens mij gewoon nooit gelukkig geweest in mijn leven. Ik hoop wel dat ik dat ooit nog wordt. Dat ik de liefde van me leven ontmoed. Dat ik lieve kinderen krijg. En dat zij uiteindelijk ook heel gelukkig worden met hun leven. Het is alleen zo jammer dat mijn gedachte vaak tegen werkt. Dat ik heel vaak niet meer wil. Het lijkt alsof ik meerdere persoonlijkheden heb. Misschien is dat ook wel zo. Ik weet het niet zeker. Eén persoon die heel graag wil leven en heel graag gelukkig wil zijn. En één persoon die het allemaal niks kan schelen en het liefst dood wil, omdat ze het toch allemaal niet meer zie zitten en zo. Het is gewoon hartstikke moeilijk om mij te zijn. Misschien stel ik me soms wel aan. Vaak maak ik het groter. Dat is misschien gewoon omdat ik geholpen wil worden en dat mensen wil laten zien. Een vriendin van mij zegt wel eens tegen mij: Er zijn altijd andere die het moeilijker hebben. Dat zie ik vaak niet, omdat ik gewoon bezig ben met me eigen problemen.
Maar ja.. dit was mijn verhaal ff voor nu.
Datum:
26-03-2006
Naam:
Roos
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

verdrietig

ick weet niet meer wat ick m0et d0en.
ick ben in een half jaar tijd 3 beste vrienden verl0ren.
ick heb al 2 zelfmord pogingen achter de rug.
1x was dat ick 30 pilllen in had geslikt.
en de andere keer had ick van me pin t0t me eleboog me 0pen gesneeden.
ik weet dat het me tijd is 0m te gaan.
maar als ick er nu met een mes bij me aders 0f keel sla ken ick het niiet en m0et ick huilen.
ick ken eigelijk niet begrijpen waarom mensen dat willen en ick 00k.
mijn leven is gwoon veel vrienden veel uit gaan goede cijvers op sg00l haast nooit ruzie.
en t0ch v0el ick dat het me tijd is dat ick dood moet gaan en ick weet het allemaal even niet meer:(
Datum:
26-03-2006
Naam:
carola
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

pijn

Toen ik 8 jaar was werd ik heel erg gepest. Ik werd overal buitengesloten, opgewacht, nageroepen op straat. Er werden clubs tegen me opgericht, zonder dat er een duidelijke reden was. Ik bleef thuis van school, hopende dat het een bepaalde indruk zou geven, dat het zou stoppen. Maar het hielp niets. Ik kreeg woedeaanvallen, zo erg dat mijn ouders bovenop me moesten gaan liggen om me rustig te krijgen. Ik begon vanaf toen er ook moeite mee te krijgen dat ik een jongen ben. Ik begon zelfmoordneigingen te krijgen. eerst heel licht en toen steeds sterker. Er zijn een aantal momenten geweest dat mijn moeder een mes uit mijn handen probeerde te trekken. Toen heb ik een soort therapie gedaan, iets met hersen-stimulatie. De zelfmoordneigingen gingen weg, en het verdriet om mijn gelsacht ook.
Dit jaar werd ik verliefd op een jongen uit mijn klas. Ik kwam er achter dat ik bi ben. Ik wist dat die jongen, k, dat niet is. Het deed me heel pijn, en de zelfmoord kwam weer terug. Ik vraag me bijna iedere dag af wat het leven voor zin heeft. Mijn liefde voor k groeit alleen maar, en daarmee mijn verdriet. Ik droom over hem, bijvoorbeeld dat ik met hem aan het vechten/stoeien was, en toen begonnen we te zoenen. Die droom deed pijn, wetende dat het nooit werkelijkheid zal worden. Binnenkort ga ik weer naar een specialist. Mijn ouders weten nergens iets van, noch dat ik bi ben noch dat ik zelfmoordneigingen heb.
Datum:
25-03-2006
Naam:
ikke
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Zelfmoord

Ik denk aan zelfmoord, omdat ik het gevoel heb dat ik voor niets leef. Ik ben niet belangrijk voor mijn famile en vrienden, zo voelt het tenminste. Op verjaardagen bijvoorbeeld praat er niemand met mij of ze hebben het over school, omdat ze niet weten waar ze het anders over moeten hebben. En ze steken ook heel vaak de gek aan met mij en mijn pricipes. Me familie begrijpt me niet en er zijn nogal wat problemen in de familie. Ik heb ze al vaker dingen duidelijk geprobeerd te maken, maar ze vatten alles verkeerd op en snappen me niet. Ik vertel ze nu helemaal niets meer, omdat ze me toch niet begrijpen. Ik voel me nu dus eenzaam. Mijn vriendinnen weten niets meer van mij; we zijn uit elkaar gegroeid. Ik zit in het examenjaar van de HAVO, maar kan de druk niet aan. Dat is dus ook niets om voor te gaan. Ik had zin in mijn vervolgopleiding (dat was dan ook het enige waar ik nog een lichtpuntje in zag), maar dat heb ik nu ook al niet meer. Ik weet niet hoe dat komt. Ik heb ook niets anders om voor te gaan.
Ik wil het liefste weglopen en proberen ergens anders gelukkig te worden, maar ik heb niemand waar ik heen kan. Als dat niet kan dan weet ik het écht niet meer.
Me toekomst zie ik ook niet rooskleurig in, ik krijg waarschijnlijk nooit een man en voor kinderen ben ik te onstabiel.
Ik ben heel depressief de laatste tijd en denk veel aan zelfmoord. Dan leef ik tenminste niet meer.
Ik weet het op het moment echt even niet meer. Ik zit vlak voor een schoolexamenweek en zou niet weten hoe het verder moet. Leren heeft in ieder geval geen zin, want ik kan me niet concentreren op de stof.
Datum:
25-03-2006
Naam:
Alleentje
Leeftijd:
16
Provincie:
Drenthe

Gewoon niet meer willen

Ik ben een meisje van 17. Ik loop al 4 jaar met zelfmoordneigingen rond. Mijn armen zitten vanaf mijn polsen tot aan mijn schouders vol met littekens en ook mijn buik en benen zitten vol met littekens. Ik ben 1 keer van een hele hoge flat afgesprongen maar ik werd jammer genoeg opgevangen. Ik baalde daar heel erg van. Mijn ouders weten niets van mijn zelfmoordneigingen af. Ik ben op dit moment een afscheidsbrief aan het schrijven waarin ik iedereen bedank die ik lief heb. Ik voel dat mijn leven bijna aan zijn einde is gekomen.
Ik wil tegen iedereen zeggen die met zelfmoordneigingen rondloopt: Hou vol.. Praat met mensen over je problemen. Ik hoop niet dat jullie zover in de put komen als ik.!! Succes..!! Maak er wat van..!!
Datum:
25-03-2006
Naam:
Anja
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Suicide Solution

Lieve mensen,
Luister naar mij, ik kom hier niet met god of jezus christus aanzetten. Ik geloof daar niet in.. met alle respect voor de mensen die wat wel doen. Wat er ook is gebeurd, hoe erg hoe afgrijselijk ook. Blijf geloven naar dat ene lichtpuntje, want dat is de kracht die je door de afgrijselijke tijd heen sleurt. Al is je situatie nog zo erg, en zie je echt geen uitweg meer. Luister naar deze raad, er is (zeker weten) een lichtpunt in je leven. Hoe down, en slecht je je ook voelt. Relaties, slechte ouders, van alles wat. Het maakt niet uit. Voor iedereen komt het ooit echt waar. Zo ook voor mij. Ik heb me een tijd heel erg slecht gevoelt, suicide notes geschreven naar mensen. Vrachtauto's waren mij ding, ik wou er heel graag voor springen. En ook staan wachten op vrachtwagens. Urenlang... dagen.. Nu heeft het lot (of god, hoe het het zelf wil beschrijven) me laten zien dat het ook anders kan. Alles loopt soepel, ik heb de nare tijden achter me gelaten. En ik ben verder gegaan. Een suicide solution is geen oplossing. Ik wil leven, ik wil niet meer dood. Ik geniet van de menesn om mij heen. Ik geniet van alles. GENIET OOK.. Geniet..van de kleine dingen, maak ze groot. Geniet..
Datum:
25-03-2006
Naam:
itdoenstmatteranyway
Leeftijd:
20
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.