Levensverhalen (pagina 1733)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Het leven is kut

Hallo mensen... Ik weet niet of tnou wel zo handig is om hier me verhaal te zetten en ik wil helemaal niet dat iemand er ooit achter komt, maar ik moet het gewoon kwijt. Ik ben dus 15 (bijna 16) en de laatste keer dat ik me ECHT gelukkig voelde kan ik me niet herinneren. M'n jeugd is gewoon klote geweest (althans, zo ervaar ik het) en liep de hele basisschool al depressief rond. Ik had een pesthekel aan mezelf, vond mezelf dom, dik, lelijk, stom en boven alles: ik had geen vrienden. Dat is allemaal nooit veranderd: ik ben nog steeds dik (1.72 en 73kg) en lelijk, ik zit nu in 4vwo, maar ik voel me nog steeds dom. Dat alles heeft er wel voor gezorgd dat ik misschien wel een nog grotere hekel aan mezelf heb gekregen. Ik heb nog steeds geen vrienden en ik heb het gevoel dat er niemand is die om me geeft. Zelfs m'n ouders niet, die zijn alleen maar geinteresseerd in hoe het gaat op school (en dan dus alleen de cijfers die ik haal). Vrienden heb ik nooit gehad, vertrouwenspersonen ook niet. Ik ben altijd anders geweest dan anderen (qua doen en laten, muzieksmaak, kleding (maar dat kwam vooral door m'n ouders), sporten, interesses etc.) en daarom ben ik nooit echt geaccepteerd zoals ik ben, denk ik. Soms zou ik het liefst op school willen gaan zitten janken, maar jongens huilen niet, alleen als ik thuis ben lig ik soms uren op me bed te denken, te huilen, te balen van m'n leven. Ik voel me nu dus TE kut en soms denk ik er serieus over om zelfmoord te plegen. Maar ik denk dan ook aan daarna: zou er iemand zijn die het erg zou vinden? Zou iemand me missen? Daarom zou ik me eigen begrafenis willen meemaken ofzo om te zien of iemand zich er druk om zou maken, zoniet dan blijf ik lekker dood en anders wil ik weer leven. Maargoed, dat kan dus niet en dat weerhoudt me tot nu toe ervan om mezelf te vermoorden. Toen (nu bijna een jaar geleden) kwam er opeens een meisje in m'n leven die mijn hart stal. Zij gaf me hoop op gelukkig zijn en ze zorgde ervoor dat ik weer wilde leven. Ik werd smoorverliefd op haar (en dat ben ik nu nog steeds, helaas), ik droom nog steeds praktisch elke nacht over haar, denk de hele dag aan haar en ik kan haar gewoon niet vergeten. Maar ik ben jammer genoeg zo'n prutser dat ik niet op haar af durfde te stappen, dus ik heb haar via msn benaderd... en dat ging fout. Ze heeft al een paar keer gezegd dat ze niks met me wil, no matter what ik doe. Ik heb gedichten voor haar geschreven en verder alles fout gedaan wat ik maar fout kon doen. Toen is ze op valentijnsdag (na het zoveelste gedicht) heel boos geworden en besta ik niet meer voor haar. Maw, ik moet haar dus gewoon uit me hoofd zetten, maar dat lukt me nog steeds niet. Zij was al die tijd het enige waarvoor ik nog leefde (zo voelde het in ieder geval), ik ging naar school om haar te zien. Als zij naar me lachte (want dat deed ze vreemd genoeg wel soms:S) voelde ik me toch wel gelukkig en bijzonder. Ik hoopte dat ik tenminste 1 keertje samen zou mogen zijn met haar, om me dan heel even supergelukkig te voelen ('t lijkt me echt geweldig om bij haar te zijn). Maar helaas, dat mocht blijkbaar niet, ik verdien het niet om gelukkig te zijn. Nu voel ik me al bijna 2 maanden heel erg verdrietig en waardeloos (nog veel erger dan eerst in ieder geval) en ik wil gewoon dood het grootste deel van de tijd. Naast dat heb ik een heel groot probleem met mezelf (zoals ik eerder al zei) omdat ik mezelf niet kan accepteren zoals ik eruit zie en zoals ik doe/ben. Ik heb geen vrienden en ik voel me compleet nutteloos in dit leven. Ik vraag me heel vaak af waarom ik nou leef en of ik ooit nog gelukkig word. Zoniet dan wil ik het liever gister dan vandaag dood, maar voor een heel klein beetje geluk zou ik willen blijven leven. Ik word echt gek van mezelf, ik weet echt niet meer wat ik er mee moet. Het ergste is dat ik er met niemand over kan praten (geen vrienden en me ouders mogen het niet weten!), vandaar dat ik nu hier me verhaal maar dump. Nouja, 't lucht wel een klein beetje op om dit allemaal op te schrijven...
Datum:
01-04-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

het heeft geen rede

hallo.ik heb las van selmoord gedagtes en de hele shit die er bij hoort,
dit is de eerste keer dat ik er overpraat/schrijf
ik heb er nu 2.5 jaar last van ik weed niet hoe het komt het is een diep tragiesch gevoel van binnen,ik voel me heel zwaar en huil veel op zulke momenten
ik snij krap me self ook,de pijn van binnen voel ik dan niet meer maar alleen de pijn van buiten
op school draag ik een masker ik ben vrolijk en laggerig ,maar so ben ik niet in het egt
ik weet niet egt hoe ik hier overpraten moet met anderen,ik voel me beter als ik muziek luister dan word ik rustig ,het is dan net of ik in mijn eigen wereldje zit er kan me niks gebeuren.ik heb een tijdje geleden 2jaar op min rug gevallen toen zijn de gedachtes begonnen
ik werd gepest en had heel veel pijn innenlijk en aan de buiten kant( het is nie so dat ik geen vriendinnen heb , se zijn heel aardig tegen mij)ik dagt een half jaar geleden er af te zijn maar het begon op n ieuw ,uit het niets
ik heb de gedagte in mijn hoofd dat ik me ooit gavermoorden ik weed niet waneer de ene keer is het genoeg geweest en dan duurt het nog een hele boos

ik vind het heel fijn dat ik hier mijn verhaal kweid kan ---dag -xxx- mij---
Datum:
31-03-2006
Naam:
---
Leeftijd:
13
Provincie:
Drenthe

het leven is stom ! ! !

het leven is stom... ik zit vaak met gedachten in mn hoofd om er een keer een eind aan te maken. Ik vind er niks meer aan,ik heb altijd ruzie, ik zie het niet meer zitten ik wil dood. Snel en niet pijnlijk.
Datum:
31-03-2006
Naam:
Jimmy
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

ik wil graag dood, maar mag niet van mezelf

Wat me van zelfmoord weerhoudt is mijn moeder die zo zielsveel van mij houdt, ik kan haar dat verdriet niet aandoen. Ze wil zo graag dat ik wat maak van mn leven, dat ik gelukkig ben. En ik probeer dat ook, maar diep van binnen voel ik me zo leeg, zinloos en rusteloos en ook heel verdrietig.

Het liefste wil ik hier niet zijn, het liefst zou ik bevrijd willen worden van het leven. Dat mn geest opstijgt naar de hemel en het aardse leven voorgoed achter zich laat. Dat ik een soort van hogere dimensie betreedt, me compleet gelukkig voel en inzie dat mijn bestaan wel zin heeft. Maar ik ben bang dat als ik zelfmoord pleeg, mn geest op die plek blijft rondhangen (of in het ergste geval naar een soort van ' hel' gaat) omdat zelfmoord slecht is. En ik zou het ook ontzettend egoistisch vinden als ik zelfmoord zou plegen, de mensen die van mij houden (moeder, oma en broertje) verdienen dat verdriet niet. Ik moet wat maken van mn leven, voor hun, vooral voor mn moeder. Maar eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in en zou ik het liefst een eind aan mn leven maken.
Datum:
31-03-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
21
Provincie:
Utrecht

De persoon die een mafkees is...

Heej ik ben een mafkees omdat iedereen zegt dat ik een mafkees ben en dat vind ik helemaal niet leuk, ik heb ook problemen met men ouders want die vinden mij ook een mafkees ik heb problemen op school want een leraar (Mr. ven de Belt) noemt mij ook een mafkees... als ik door de stad loop noemen mensen mij ook een mafkees misschien komt het omdat ik gevallen was op men hoofd viel en sins die gedraag ik me volgens een mafkees zegt iedereen...
kusje Beertje Peddington
Datum:
31-03-2006
Naam:
Beertje Peddington
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

"Keep smiling" is soms wel heel moeilijk!

In 1974 kreeg ik een ernstig auto-ongeluk in België. Daarbij kwam mijn vrouw om het leven. In 1980 pleegde mijn vader zelfmoord. In 1984 deed mijn oudste broer hetzelfde. In 1996 deed een andere broer een poging tot zelfmoord. Een jaar later benam een neef zich van het leven. Duikend in het verleden van mijn familie bleek dat zelfmoord regelmatig voorkwam en komt. Ik ben opnieuw getrouwd, heb één zoon en hoop dat ons gezin zoiets afschuwelijks bespaard blijft. Wel blijf ik mijn nog enige broer in de gaten houden...
Datum:
30-03-2006
Naam:
Gert F. Kolkman
Leeftijd:
60
Provincie:
Limburg

Ik trek het niet meer!!!!!

Ik ben 18 jaar en ik heb een heel moeilijk leven achter de rug...Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een paar weken oud was , ik ben seksueel misbruikt , financieel zit ik erg krap , ik kan nooit op vakantie of iets leuks doen, ik ben blijven zitten dit jaar ,ik ben een aantal jaar geleden mijn beste vriendin verloren , mijn vader is vorige maand overleden en ik heb een vriend die schijt aan me heeft.. Ik kan het gewoon allemaal niet meer aan ,echt niet! Ik zie geen andere uitweg dan zelf moord plegen..De enigste reden waarom ik het niet moet doen is mijn moeder..Ik woon nu alleen met haar en ik wil haar echt niet alleen laten..Maar de zelfmoordgevoelens worden met de dag sterker en ik weet zeker dat ik het niet lang meer vol hou zo..
Datum:
30-03-2006
Naam:
Ikke....
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

Eenzaam

Ik wil dood. Liever heb ik iets dat mijn verdriet in 1 x doet oplossen, maar dat bestaat niet.

Ik wil dood omdat ik eenzaam ben. Omdat ik al 12 jaar sterk verlang naar intimiteit (in de vorm van een relatie) maar dit nooit gekregen heb. Gevoelens nooit wederzijds beantwoord worden, ik altijd meer wil van de ander dan hij/zij van mij. Op liefdesgebied, sexgebied, maar ook op vriendschappelijk gebied. Ik heb geen echte vrienden meer gehad sinds mijn 12e en ook geen vriendenclubje, dus uitgaan/uitjes doe ik alleen of met mijn ouders.
Ik ken heel veel mensen, heb leuke kennissen, maar ik ben altijd een leuk 'extra' vriendinnetje voor erbij, want iedereen is altijd voorzien van beste/echte/goede vrienden en heeft het druk. Nooit heeft iemand de behoefte een relatie met MIJ te verdiepen, het blijft allemaal aan de oppervlakte. Ik ben in sociaal opzicht ontzettend gegroeit maar alleen aan de oppervlakte. Ik kan doen wat ik wil, maar het blijft aan de oppervlakte. Mensen vertrouwen me nooit iets toe.

Een andere reden is dat ik het verleden met mijn ouders niet kan verwerken. Het ging mis op mijn 3e en nu verlang ik terug om 3 te zijn: ik wil ook continu bij mijn moeder zijn maar mijn verlangens zijn bodemloos.

En nog een reden is dat ik als ik aan mijn ouders denk intens verdrietig wordt. Zij weten alles van mijn zelfmoordverlangen en ellendige gevoelens, maar ze kunnen me niet helpen. Als ik aan ze denk denk ik aan het verdriet dat ik ze aandoe door te bestaan, en door zelfmoord te plegen. Gek genoeg wil ik dan alleen nog maar liever dood.

Ik slik antidepressiva en dat heeft 4 jaar lan.g redelijk geholpen maar werkt nu helemaal niet meer, en het verhogen van de dosis ook niet.
Ik ben bij heel veel verschillende psychmensen geweest en organisaties en ze hebben me nooit kunnen helpen.

Ik heb alle hoop verloren op een gelukkige toekomst. Ik voel me een mislukkeling.
Datum:
30-03-2006
Naam:
Gaat niemand wat aan
Leeftijd:
19
Provincie:
Utrecht

zelfmoord..

Ik heb een half jaar zelfmoord proberen te plegen het was niet gelukt maar me ouders kwamen er wel achter..
mijn vader was hee erg verdrietig maar mijn moeder gaf geen emotie misschien was die er wel.. nu een paar maanden verder gaat het weer helemaal fout met me ik zit weer met de gedachten om zelfmoord te plegen.
Ik moet continu maar aan horen dat ik het schuld bne dat mijn vriedinen me laten zitten zelfs op de verjaardag van me vriendin, die was niet zoals geplant en ik had meedelijden met haar,en daarom had ik dus een dag ernaa en feestje georganizeerd maar tervergeefs ze belde af..
mijn moeder verdedigt altijd mijn grote broer en ik word er zo gek van..
dat is dus ook een reden waarom ik zelfmoord wil(de) plegen en en mijn omstandigheden kan niemand helpen zoals velen..
Datum:
29-03-2006
Naam:
jacqueline
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Angst!

Ik voel me alleen, de pijn die diep van binnen zit is bijna niet meer houdbaar. Mijn ouders hebben me `gedumpt', ze begrijpen mijn keuze voor mijn gezin niet. De vraag die steeds weer bij mij opkomt is; Waarom hebben ze me op deze wereld gezet? Nooit heb ik iets van hun liefde kunnen ervaren. Er zit niets van liefde in hun , niet naar elkaar, niet voor zichzelf en niet naar ons en anderen. Nu ik zelf ouder ben van twee kinderen ervaar ik dat gemis heel erg, ik kan wel verklaren waarom zij niet dat vermogen hebben maar dat maakt me ook verdrietig. Er kan geen contact meer groeien tussen mijn ouders en mij, er is teveel kapot en er is alleen maar boosheid en veel verwijten. Het laatste kontakt met mijn moeder, twee weken terug was zo naar en het heeft mij zoveel verdriet gedaan, ergens in mij zat nog altijd een stukje hoop dat zij misschien op anderen gedachten zouden komen, maar dat is niet zo! De afstand is vele malen groter geworden. Ik weet niet meer wat ik moet voelen, pijn, verdriet, teleurstelling of boosheid. Bij mijn tranen kom ik niet meer, ik voel me alleen nog maar intens moe! Moe en leeg.
Ik voel me somber. al dagen en dat wil ik niet meer. Ik had een blije moeder willen zijn, maar dat lukt niet. Ik voel me in zo`n cocon zitten, afgesloten van alles, van m`n gevoel, gedachten en de werkelijkheid.
Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Datum:
29-03-2006
Naam:
anja
Leeftijd:
39
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.