Ik ben een jongen van 17 jaar. Altijd ging alles goed, ik ben enigst kind, gelukkig en heel warm gezin, leuke vrienden, fantastische school. Op vakantie in 2005 ook nog een heel mooi meisje ontmoet. Slaagde ook nog voor de HAVO. En ja ik ging studeren. De vakantie liep op zijn einde. Een maand of 2 later ging de verkering uit op een hele vervelende manier waar ik veel meer last van had dan ik dacht. Ik moest een dag later beginnen aan mijn studie in Zwolle en het was rampzalig. Het hele jaar is zo langzamerhand rampzalig geworden. Ik mistte haar heel erg, mijn vrienden gingen allemaal ook een andere kant uit, ik zag ze alleen nog in het weekend. Met de mensen uit mijn klas kon ik niet overweg, veel kwamen uit andere delen van het land die op heel veel dingen een andere kijk hadden. Ook met de vakken ging het niet goed, want ik kreeg cijfers terug die ik nog nooit gehad had. Ik stond elke ochtend met een rotgevoel op om weer naar school te gaan. Dat had ik nooit gehad, ik was nooit en te nimmer ziek, spijbelde niet en vond naar school gaan heel belangrijk en een groot feest! Wat was er toch gebeurd met me. Inmiddels weet ik dat ik dit jaar niet ga halen en ik wil ook niet verder met deze opleiding. Ik voel me meer alleen en zie dat mijn vrienden het wel erg naar hun zin hebben op hun opleiding. Ik moet nu en nieuwe keuze maken en ik zoek me rot, ik kan he tniet, ik weet niet wat ik wil. Het begint te malen in je hoofd. Waar doe je het nog voor? Waarom moet ik nog keuzes maken, ik verlies mijn goeie vrienden, ik moet meer voor mezelf kiezen, en ik kan he tniet. Ik heb hulp gezocht, maar ik ben er niks mee opgeschoten. Ik zou me mijn ogen uit mijn kop moeten schamen. Ik heb alles wat je maar zou willen. Ik lees verhalen van mensen die veel ergere dingen hebben meegemaakt en daarom zelfmoord zouden willen plegen en er ook bovenop zijn gekomen. Maar nu op dit moment zie ik geen toekomst voor mij, ik zit in een diep en donker dal voor mijn gevoel en ik kom er niet uit. Ik denk steeds vaker na over zelfmoord. Ik ben protestants opgevoed, maar we zijn niet echt standvastig hierin en heel ruimdenkend. Ik bid dus nu ook veel voor God, hopen dat hij mij wil helpen. Maar ik heb het nog niet gevonden. Straks moet ik knopen doorhakken en ik ben bang dat het niet lukt. Ik heb al geprobeerd om met een touw om mijn nek me van het leven te beroven omdat ik voor mijn gevoel vast zit. Ik kon het niet, zo laf als ik was! Er is mij toch meer dierbaars dan dat, hoe kan ik het mijn ouders aandoen denk ik dan. Ik heb hier verhalen gelezen en ben diep onder de indruk. Ik moet mij schamen dat ik zelfmoord wil plegen om niks in verhouding tot wat sommige hier hebben geschreven. Ik wilde me ei kwijt. Ik heb geleerd van deze verhalen op deze site dat je niet met de mintste tegenslag moet opgeven. Ik wens iedereen sterkte toe, en misschien komt inderdaad na de vele regenbuien eeuwige zonneschijn!
Ciao
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.