Hallo, ik post hier niet iets omdat ik zelfmoord wil plegen, want dat wil ik eigenlijk niet(en denk dat niemand dat echt wilt). Maar ik wil gelukkig zijn en heb het idee dat dat voor mij niet weggelegd is. Het is al zo lang geleden dat ik echt gelukkig ben geweest. Heb al diverse keren depressie gehad en heb het het gevoel dat het weer terugkomt helaas. Ik vecht ertegen. Zoek afleiding, maar het gevoel blijft en ik kan het niet wegnemen helaas. Nou wie ben ik? Ik ben een 22-jarige meid. Ben net afgestudeerd, ik zie er best leuk uit en heb een paar goede vriendinnen.
Stukje geschiedenis van mij: M'n jeugdjaren waren gemengd. Ik had (en heb) een moeder die heel veel van me houdt en die alles voor me overheeft. Ik heb een stiefvader die ook van me houdt, geen geweldige band mee, maar ook niet slecht ofzo. Heb wel heel veel meegemaakt op het gebied van ziekte en dood in m'n hele leven. Heb daardoor op een gegeven moment (rond een jaar of 10) ook een dwangneurose ontwikkeld. Moest een heleboel doen om m'n moeder maar in leven te houden. Ging om stomme dingen zoals alles op z'n plaats zetten enzo, maar nam toen wel zo'n 3 uur per dag in beslag. Daar ben ik na een paar jaar wel vanaf gekomen gelukkig.
De middelbareschoolperiode was in een woord klote. Werd gepest en genegeerd en had 0,0% zelfvertrouwen. Voelde me minderwaardig aan iedereen en daardoor stil en teruggetrokken en door het pesten werd dat alleen maar erger. Maar ook dat heb ik achter me gelaten. Ik wil niet zeggen dat ik nu barst van het zelfvertrouwen, maar ik ben niet meer superonzeker over mezelf. Met momenten wel, maar meestal niet zo. Ik weet van mezelf dat ik er wel leuk uitzie en ik heb best een goed karakter. Maarja, wat schiet je ermee op he?
Nou tijdens de middelbareschoolperiode heb ik wel m'n eerste grote liefde leren kennen. Niet op school natuurlijk, maar met carnaval toen. Best tegenstrijdig. Ik was op mijn school het gepeste meisje en hij op zijn school een van de populairste mensen, maarja, de liefde was echt van beide kanten. Dat weet ik zeker. Toen hij het na 7 maanden uitmaakte ging ik kapot van verdriet. Nouja, m'n leven bleef ook doorkabbelen. Ik had geen vriendinnen ofzo (beste vriendin had me laten vallen toen ze een vriend kreeg), dus ik was erg eenzaam. Toen kwam m'n volgende vriend. Leuke en minder leuke tijden meegehad. Relatie heeft 4 jaar geduurd en is nu ongeveer 1 jaar uit. Het laatste jaar van die relatie was niet meer echt zo geweldig. Niet echt heel slecht ofzo, maar het was gewoon een beetje op. Het afgelopen jaar veel verdriet gehad.
Was wel bang dat ik helemaal alleen zou zijn, maar gelukkig heb ik een aantal vriendinnen gekregen. (1 meisje zat trouwens ook bij mij op de middelbare. Gelukkig dat die tijd is afgesloten. Ik werd ook weer bevriend met m'n eerste ex. Altijd wel wat contact mee blijven houden, maar het contact groeide nu weer uit tot een best hechte vriendschap die niet altijd platonisch was. En ik werd weer stapelgek op die jongen. Hij had ook wel gevoelens voor mij, maar minder dan ik voor hem. Dus op een gegeven moment kon ik niet anders dan het contact verbreken. Is ook de juiste beslissing geweest, alhoewel ik hem wel nog mis ook als gewone vriend, maarja met zoveel gevoelens kan je geen vriendchap hebben. En ook al zijn mijn gevoelens nu wel weg voor hem. Een zwak heb ik toch heel erg voor hem. Maargoed, nu kwam ik 2 weken geleden een jongen tegen die ik leuk vond. Eindelijk weer eens, want zo vaak vind ik niet iemand leuk. Klikt ook goed enzo, maar hij heeft het net uit met z'n ex en nu hoor ik ineens ook niks meer van hem, dusja, dat gaat ook op niks uitlopen zo reeel ben ik ook wel. Heb gewoon het gevoel dat ik nooit meer iemand krijg waar ik echt gek op kan worden en die gek op mij is. Op de een of andere manier vind ik de jongens die mij leuk vinden niet leuk genoeg en de jongens die ik leuk vindt vinden mij niet leuk genoeg.
Jullie zullen me wel een ontzettende zeikerd vinden, maar m'n gevoel is zo klote de laatste tijd. Ik wil zo graag een leuke, lieve vriend waar ik echt gek op ben en van kan gaan houden, maar heb zo sterk het gevoel dat het niet meer is weggelegd voor mij.
Ik ben bang. Bang voor de toekomst. Ik kan niet meer ertegen om constant in onzekerheid te leven. Om me de ene week goed te voelen en vervolgens weer 3 weken klote, zonder dat ik er iets van kan laten merken aan de buitenwereld. Ben bang m'n vriendinnen kwijt te raken als ik ze vertel hoe ik me echt voel. Vertel natuurlijk wel eens dat ik soms dipje heb ofzo, maar hoe diep die gevoelend bij mij echt zitten weet niemand (behalve m'n moeder en eerste ex een beetje).
Ik zou gewoon zo graag eens echt gelukkig zijn! Niet dat allesoverheersende klotegevoel hebben. Het heeft ermee te maken dat ik al lang single ben, maar ook met mijn karakter en gebeurtenissen uit het verleden. Ik heb het gevoel dat ik niet gelukkig kan zijn. Heb 2 keer antodepressiva geslikt en ben ook in therapie enzo geweest vaker, maar echt geholpen heeft dat niet. Antidepressivia hielpen wel wat. Het schakelt toch een beetje je gevoel uit, waardoor het klotegevoel iets minder is. Maar ik wil niet weer eraan en in therapie geloof ik niet meer.
Ik wil gewoon blij kunnen zijn dat ik na 4 jaar best hard werken m'n HBO-diploma heb, maar ik kan geen blijdschap voelen. Ik wil gewoon blij kunnen zijn dat ik nu eindelijk wel eens vriendinnen heb, maar ook daar kan ik geen blijdschap voor voelen. Het enige wat ik voel is verdriet en een klotegevoel. Ik wil dat niet meer! Van mijn leven heb ik me zo vaak en zo lang klote gevoeld. Is het zo moeilijk om gelukkig te zijn? En ben ik uberhaupt wel in staat gelukkig te zijn. Zelfmoord is geen oplossing voor mij. Kan ik zowieso m'n moeder niet aandoen. M'n moeder is trouwens enige bloedverwant waar ik dus veel contact mee heb. Heb nog een tante die ik af en toe zie en voor de rest zie ik familie niet meer (of leven ze niet meer). Veel gebeurt in mijn familie waar mijn moeder ontzettend veel verdriet van heeft. Ik ook wel, want alles is in 2 jaar tijd op dat gebied helemaal verandert.
De buitenwereld ziet in mij een ietwat introvert, aardig, best goeduitziende meid die wel van een feestje houdt. Ze moesten eens weten hoe ik me vaak voel!
En ik weet dat in vergelijking met de meesten hier mijn problemen waarschijnlijk niet zo veel voorstellen, maar het is een gevoel dat niet weg wil gaan. Ben blij dat ik even van me af heb kunnen schrijven. Als iemand contact wil, heeft de redactie m'n mailadres. Liefs
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.