Levensverhalen (pagina 1685)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

EENZAAM EN IN DE STEEK GELATEN

ik ben een man van 41 jaar ik ben nu 10 maanden van mijn vriendin af we hebben 1kind mijn schatje dylan hij wordt zo 6 jaar na deze breuk is het net of iedereen tegen je is iedereen kijkt je anders aan ze laten je in de steek ik heb mijn vader in januari verloren en mijn oudste broer in maart ik ben een goede vriend kwijtgeraakt omdat hij mij in de maling nam de opa van mijn zoon is overleden was hij heel gek op zijn zoon is overledn had ik een redelijke band mee heb je het op je werk naar je zin beginnen ze je daar ook al te negeren op een of andere manier werkt alles tegen je en dan mag ik mijn kind 2keer in de week een paar uurtje,s zien ik kan er niet meer tegen ik heb al afscheidsbriefen gemaakt ook voor mijn zoon je kunt wel zeggen je hebt je zoon nog maar ik ga elke dag door een hel als je alleen bent daar heeft dat kind ook niks aan ik heb vandaag 70 mg valium genomen ik denk dat ik straks er een einde aan maak want ik ben zo moe van deze wereld het enige wat ik wou is aardig gevonden te worden door iedereen en wat krijg je ze negeren je daar heb ik geen zin meer in bedankt voor het luisteren en tot ziens
Datum:
03-07-2006
Naam:
tonnie gerrits
Leeftijd:
41
Provincie:
Gelderland

Ik ben het zat

Ik wil geen leven meer volgen dat niet van mij is. Het klinkt raar, ik weet het. Maar alles in mijn leven gaat FOUT.
Op de basisschool heb ik nooit vrienden gehad... Ik speelde altijd in me eentje op het schoolplein. Waarom? Omdat ik anders was. Niemand mocht mij, want ik was ANDERS. Dat was ook de beste reden om mij te gaan pesten vonden ze. In groep 5 kwam er een nieuw meisje... Ze was hoogbegaafd. Zij is mijn vriendin geworden. Mijn beste vriendin. En nu is ze mijn hartsvriendin... Ze begrijpt mij, zij is ook gepest, ook vaak alleen geweest. Maar zij denkt niet aan zelfmoord, ze is heel vrolijk... Ik zit nu in de puberteit, ik heb altijd ruzie met me moeder. Ik kan het niet met haar vinden. Ik heb ook nooit echt me broer gekent. Als ik bij hem ben, lijkt het als of ik bij een vreemde zit.... Toen ik van de basisschool naar de middelbareschool ging was ik blij. Ik dacht; een nieuw begin zonder pesten. Maar nee... Jongens in de klas begonnen me te pesten. Ze vonden me dik (dat valt ook wel weer mee, ik weeg 55 kilo...) en raar. Omdat ik alleen maar zwart draag, andere muziek luister en een andere mening heb. Als ik een vriendje heb, gaat het altijd verkeerd. Ze bedriegen me of gaan tegen me liegen, of ze gebruiken me. Liefde heb ik afgezworen. Ik voel me eenzaam. Ik heb maar 1 vriendin. 1 echte vriendin. De rest van mijn vrienden ken ik via het internet, daar meet ik soms mee. (7 juli ga ik met ze naar Duinrell) Heel leuk, maar het is anders. Ik zie ze niet elke dag, ik kan ze niet volledig vertrouwen als echte vrienden. In het echte leven. Daarom voel ik me eenzaam... Op mijn 11de is mijn tweelingzus overleden aan een auto ongeluk. Daar heb ik nog steeds nachtmerries over. Mijn halfzus is op dit moment vermist. Ik ben schizofrenisch, ik zie dingen die er niet zijn. Ik word gek. Ik heb er geen zin meer in. Ik ben het zat.
Datum:
03-07-2006
Naam:
Dana
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

leegte

ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet. niemand gelooft in me, niemand ziet me zoals ik gezien wil worden.. niemand ziet me zoals ik ben..

in de ogen van degene waarvan ik het meeste hou, ben ik het meest verachterlijke, luie en waardeloze wezen wat er op deze aardbodem rondloopt. liever kwijt dan rijk. kijk toch eens in de spiegel hoe je er uit ziet.. lelijk wijf..
Dat zegt de vader, de vader van dit meisje wat zich zo klein voelt, zo nietig, zo alleen en zo zonder doel.
al waar ik aan kan denken is wat mensen met me moeten, hoe zullen leven zonder mij..
de nu al jaren van martelng en eenzaamheid breken me op, ik kan niet meer, ik kan niet meer verder. ik wil sterven tot in de oneindigheid en zakken tot de bodem van alles.
de messen die ik heb gevoeld, de drank die door me lijf vloeide hebben me niet geholpen. het maakt me nog meer realizeren waar ik sta in het leven en wat voor een leven ik lijd.
het leven van een zombie. de leegte word opgevuld met nutteloze vriendschappen en gelogen liefdes.
laat me zijn zoals ik ben en laat me niet alleen. ik wil iemand die er voor me is zoals ik er voor hun ben.

maar er is iets wat een nadeel is voor mij. mensen vragen om hulp. ze komen ook bij mij. Ik help ze.
maar ik, ik kan geen hulp vragen.. ik voel me er te bang voor.. ik ben al zo nutteloos, dus waarom zouden mensen mij helpen??

wat ben ik voor iemand als ik toch zo alleen sta. ik hou het nu zo'n 15 jaar vol, maar ik kan niet meer. ik ben op helemaal op..
Datum:
03-07-2006
Naam:
Samantha
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

waarom?

Mijn leven......mijn leven zuigt.
Als kind werd ik door mijn vader in elkaar geslagen,mijn moeder deed niets omdat ze machteloos stond.

Op de basisschool werd ik geslagen,op vakantie werd ik op mijn 5de sexueel misbruikt

Op de middelbare school zocht ik zogenaamd aandacht....(tieners kunnen zooo wreed zijn.)

Op mijn 16de kreeg ik MS......Op mijn 19de kreeg ik een dochtertje

Nu ben ik 23 en ik ben al levensmoe.....
Ik heb echt het gevoel dat ik mezelf voor de gek hou.
Iedere keer zeg ik dat het leven mooi is en dat er beter dagen komen,mijn leven is reeds voorbij maar dat van mijn dochtertje is net begonnen...,alles doe ik voor haar.....zonder haar had ik mijn leven allang beeindigd....
Datum:
02-07-2006
Naam:
anonymous
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-holland

erg

Ik heb zelf nooit iets ergs moeten meemaken! maar het is natuurlijk wel heel erg! ik moet er niet aandenken dat bijvoorbeeld mijn zus zelfmoord pleegt. ik vindt het super knap van alle mensen die iets ergs hebben meegemaakt dat ze dat allemaal durven te schrijven of durven de vertellen. Ik las eerst een verhaal van een meisje die een zus had en die had een vriend, toen ze samen een stukje gingen rijden kregen ze een auto-ongeluk. In het ziekenhuis is die vriend overleden. De zus van dat meisje had op een dag tegen haar gezegt dat ze een einde aan haar leven wou maken. natuurlijk schrok iedereen daar van. Het enige was die zus toen ooit nog heeft achtergelaten was een hele lange brief voor haar zusje en een voicemail berichtje. Toen heeft ze een dosis slaappillen in genomen en bijna een hele fles sterke wijn achter een gedronken. Zo iets is toch te erg voor woorden?!?! zelf heb ik niet iets ergs meegemaakt. en ik hoop het ook nooit te hoeven meemaken. Maar voor de mensen die het wel al hebben meegemaakt is het verschrikkelijk erg. Ik heb wel eens gehad toen ik een hond had die dag had ik hem een knuffel gegeven en gezegt dat ik altijd van hem hou en ik hem altijd in me hart zou houden en van niemand anders zoveel zou houden als van hem. Die had was eigelijk ( dat wist ik toen nog niet ik was nog maar jong ) vreselijk ziek. Hij had geloof ik kanker. Of in ieder geval zo' n bult. Die dag had mijn vader die hond in laten slapen. Ik had zoveel verdriet. Maar dat is niet te vergelijken met het verdriet van iemand anders die bijvoorbeeld wat ik had verteld over dat meisje dat die zus zelfmoord heeft gepleegd ik had al zoveel verdriet en hoeveel verdriet zo je dan wel hebben als je zus zelfmoord pleegt. Dan heb je niet alleen verdriet maar ook nog eens heel veel pijn. Ik bedoel je zus pleegt zelfmoord en haar zusje leeft met pijn in haar hart. nooit meer een grote zus, voor haar kinderen heen tante meer. Het is zo moeilijk te beseffen. Ik moest dit gewoon even kwijt na dat ik dit verschrikkelijke verhaal heb gelezen.
Datum:
02-07-2006
Naam:
Eef
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

ik en niemand

Ik woon in België. mijn ouders sloegen mij als sinds mijn kinderjaren. ik ben de jongste thuis en krijg altijd de schuld. ik help zogezegd nooit mee met het huishouden, ik wil altijd weg van huis, ik leef niet graag thuis zeggen mijn ouders. dit is niet waar, ik wil gewoon bij mijn vrienden zitten omdat ik het beu ben om altijd de zondebok te zijn. ik doe muziek, sport en zit in een jeugdbeweging. overal wordt ik aanvaardt... hier niet.
Hier ben ik enkel de profiteur. Mijn ma heeft me zopas uit de auto gezet. We gingen naar de mis en ik zei dat ik niet meer geloofde in God. al jaren sleept de zelfmoord-gedachte mij.
Overdosis aan pillen hielp niet, euthanasie is onmogelijk te verkrijgen, ik heb het lef niet om mij op te hangen.

Ik wil graag wegvluchten en opnieuw beginnen met mijn leven. Gewoon gelukkig zijn en weten wat liefde is die ik nooit heb gekregen. als 17-jarige is dit helaas moeilijk.
Datum:
02-07-2006
Naam:
Sam
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

ik heb het gehad.

Ik ben nu 44 jaar. Kom uit een gezin van 9 kinderen. Vanaf mijn negende jaar begon de ellende. Mijn moeder kwam toen te overlijden. In de jaren erop probeerde mijn vader, onder de mom van huishoudster voor ons , iemand in huis te krijgen. Je bent aan het puberen plus de feit dat je het niet accepteert heb je natuurlijk problemen. Er zijn echt hele aardige dames geweest maar uiteindelijk trouwde hij met iemand die ik dus absoluut niet mocht. Ben er van overtuigd dat het om de sex ging. Zij had geen ouderlijke macht over haar kinderen en voor mij zegt dat genoeg. Ik had en heb een broertje die van dezelfde leeftijd was als haar jongste dochter. Zij werd gigantisch voorgetrokken. Ik ging er wel tegen in en niet alleen hierom maar om meerdere andere zaken en het resultaat was dat ik alle hoeken van gang wel heb gezien en gevoeld. Ik kan niet eens beschrijven wat er toen allemaal is gebeurd. Ik ben wel weggelopen naar mijn toeziend voogd. Je merkt dan dat de ouderen denken het antwoord te vinden. Kan ik nu natuurlijk makkelijk zeggen nu ik ook een stukje ouder ben. Ze zeiden dat het probleem lag bij de feit dat ik mijn moeder zou missen. Tuurlijk miste ik mijn moeder maar ze sloegen de plank helemaal mis. De huidiger vrouw in huis deed er alles aan om ons allen(4 kinderen) het leven zuur te maken en dan achter de rug om van mijn vader. Uit eindelijk is mijn vader toch van haar gescheiden. Ze zijn ruim 5 jaar samen geweest met alle ellende van dien. Ik was wel blij en het contact met mijn vader werd weer hersteld. (Alle blauwe plekken hadden een eigen plek gekregen.) Laat hij nou een anderhalf jaar later komen te overlijden. Neem ik hem tot op de dag van vandaag eigenlijk nog wel kwalijk. Dit is 1 relaas. Dit blijft je altijd exact bij. Zo kan ik er nog heel veel opnoemen. Op 16 jaar kreeg ik een vaste relatie, daarvoor wel veel wezen stappen en veel vriendjes gehad. Getrouwd, geen kinderen kunnen krijgen ondanks professsionele hulp. Lag aan de feit dat hij niet genoeg zaadcellen aanmaakte. Ik alle onderzoeken ondergaan, is geen pretje, terwijl het aan hem ligt. Ik heb er genoeg van en laat het hierbij. Het is gewoon teveel om te beschrijven. Dit is nog maar het topje van de ijsberg.
Datum:
02-07-2006
Naam:
A. Bloemberg
Leeftijd:
44
Provincie:
Gelderland

hopeloos

ik red t niet meer. mijn vriend heeft het uit gemaakt...en hij was de allerlaatste vriend die ik had.ik snap ook wel waarom...ik ben te moeilijk. waarom doet leven zoveel pijn waarom ben ik zon hopeloos geval
Datum:
02-07-2006
Naam:
inge
Leeftijd:
28
Provincie:
Groningen

WAAROM

LEVEN HOEFT VOOR MIJ NIET MEER NAAR ALLE TELEURSTELLINGEN EN VERDRIET DIE IK HEB GEHAD BLIJKT HET MAAR NIET OVER TE GAAN IK HEB 3 KINDEREN EN OVERAL WAAR WE KOMEN DOEN ZE VROLIJK IN JE GEZICHT MAAR ACHTER DE RUG OM WORDT JE UITGELACHEN PUUR OMDAT WIJ MINDER HEBBEN DAN EEN ANDER DAT WIJ NIET ELKE WEEK NIEUWE KLEREN KUNNEN KOPEN WORDEN WIJ UITGESLOTEN VAN ANDEREN ZELFS MIJN KINDEREN WORDEN HIER DE DUPE VAN ZODAT MIJN ZOONTJE VAN 8 JAAR VOORTAAN ZEGT MAMA IK WIL NIET MEER LEVEN DIT IS GEEN LEVEN MEER MIJN JONGSTE ZOONTJE VAN 5 HEEFT EEN VERSTANDELIJKE HANDICAP EN DIE WORDT ZELFS ZO ERG GETREITERD DAT ZE GEWOON EEN STEEN OP ZIJN HOOFD GOOIEN OF OP ZIJN HOOFD SPUGEN EN ZIJN JASJE IN VLAM WILLEN ZETTEN HOOP IK ZOZEER DAT MIJ N KINDEREN EEN KEER EEN PAAR DAGEN WEG ZIJN ZODAT IK ME TOCH WEER VAN HET LEVEN KAN BEROVEN WANT IK WIL NU VOORT DE RUST HEBBEN MIJN KINDEREN HEBBEN EEN KEER GEZIEN DAT IK PROBEERDE ER EEN EIND AAN TE MAKEN IK BEN DEZE ELLENDE VOORT ZO ZAT DAT HET NIET MEER HOEFT NAAR 21 JAAR ALLEEN MAAR ELLENDE TE HEBBEN GEHAD
Datum:
02-07-2006
Naam:
JOLANDA
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-brabant

I feel alone..

Eumh .. ej ..
Ik voel me een beetje stom om hier te schrijven. Is dit zelfbeklag ofzo? En toch.. Ja.. Schrijf ik.. Ik het gevoel dat ik op instorten sta. Mijn leven werd gwn te zwaar en er is niem om mijn pijn te verlichten. Niem om me te vertellen wat er met mij gebeurt. Ik begrijp niet goed wat er aan de hand is. Wat dat gevoel is. Ik wil hier weg. Zelfs de warmste zonneschijn voelt koud aan.. Mijn leven begon al vreemd. Toen ik zes was werd men vader na een operatie gehandicapt.. Hij leeft zijn eigen leven en denkt niet veel aan ons. Als we hem bezoeken met rapporten schijnt hij het niet te begrijpen. Ik heb medelijden met zo iemand en ik mis een vader. Ik ben boos op hem, omdat hij niet zo erg toegetakeld zou zijn als hij meer zijn best had gedaan bij de revalidatie. Ik groeide dus op zonder paps. Meteen werd ik verplicht om volwassen te worden. Om mijn moeder bij te staan.. Ik probeerde mijn vader te vervangen, maar dat lukte niet. Ik faalde.. Ik probeer altijd beter. Ik drijf mezelf tot het uiterste.. en dat in alles. Ik wil ied helpen en er voor ied zijn, wie zou het anders doen.. Maar ondertussen verwaarloos ik mezelf en zink ik dieper. Me bezighouden met anderen helpt me om te overleven. Al maakt het me vanbinnen kapot. Ik heb me altijd dik en lelijk.. Ik ben beginnen vermageren.. Dan niet meer eten.. ik maakte ied ongelukkig, vooral thuis. Ik was zwak, doodmoe, was niet meer ongesteld, had problemen met mijn hart en darmen.. Allé ik was ni oki.. Ik ben terug beginnen eten, ging naar een psycholoog.. Ik had toen boulimie aanvallen, maar het lukte me niet om te kotsen.. Ik probeerde het, maar ik deed mezelf pijn.. Ik had toen een lief, en hield zielsveel van hem, maar hij kon me niet helpen.. Hij was enkel met zichzelf bezig. Het was nog een kind. Op een dag begon hij na de zoveelste ruzie over zelfmoord. Dit was er teveel aan.. I stortte in.. Mijn moeder vond me hysterisch in een hoekjes van mijn kamer terug. Ik zat in een bolletje met een schaar in mijn handen.. Ik had gaten geknipt in mijn kousen en had me gestreeld met de schaar. Gwn een paar rode strepen.. Ik wist niet meer wat ik deed. Ik probeerde met mijn moeder te praten, maar ze zei dak moest ophouden met mijn comédie. Dat kwetste.. Een onverdragelijke pijn maakte zich meester van mijn lichaam.. Ik pakte die schaar en sneed.. Hard.. Het bloedde.. Ik was bang.. Wat had ik nu weer gedaan.. Mijn been zat ook onder de krassen, maar enkel mijn arm bloedde.. Ik verzorgde het, maar mijn mam merkte het en werd kwaad. Ik vertelde het aan mijn lief.. Alles verliep ongeveer normaal.. Of toch niet.. Ik bleef hysterisch en pakte homeopathische dingen.. Ied zei dat mijn vriendje blufte.. Het was al een tijdje uit, maar ik bleef hem als mijn vriendje beschouwen en omgekeerd. Op de dag van het eerste examen merkte ik da krassen op zijn linkerpols.. Hij had ze proberen open te snijden.. Hij had niet diep gesneden, maar toch was ik bang.. Weer werd ik hysterisch.. Ik sneed nog eens, maar dan met een cutter.. Niem merkte het.. Ik overtuigde glen over het feit dat zelfmoord dom was.. En we werden terug een koppel.. Nu met het eindrapport was het weer een kritieke toestand.. Ik had hem altijd al kunnen steunen in alles wat hij deed, net zoalsk deed met mijn andere vrienden.. Maar ik kwijnde weg.. Zijn rapport was vreselijk 6 buizen op 10 examens en 3 daarvan in de 20%.. Zo erg had ik het nooit verwacht. Hij moet naar tso.. Naar halle.. We wisten beiden dat dat mss ons einde betekende.. We waren nog maar net terug same. Hij was doodsbang.. Ik troostte hem. Zijn ouders waren niet blij met zijn punten en na een ruzie met zijn vader liep hij weg.. Zijn moeder had ied opgebeld, mij ook.. Ik was zo bang. Hysterisch eig.. Wat kon ik doen.. Mijn moeder begon meteen te roepen.. Ik ging in mijn buurt zoeken met mijn zus, maar we vonden niem.. Om 10 u belde ik terug naar hem, en ja.. Hij was terecht.. Wat een opluchting!! Ik was zo blij.. Maar ik bleef hysterisch.. Dat gevoel bleef.. Ik wou dood.. Ik had me die avond daarvoor opnieuw gesneden.. Heel diep nu.. Het helder bloed stroomde eruit.. Ik was bang.. Ik had beloofd te stoppen.. Mam verzorgde het.. Ze was boos.. maar nu was ze razend.. Hoe vaak zou mijn lief mijn leven nog overhoop halen, dacht ze.. Zelf wist ik het niet.. Ik ben in de war.. Voel me al maanden niet goed.. Ik zou soms graag dood willen zijn.. Weg van dit alles.. Ik zie op tegen de vakantie.. We zien wel hoe ver ik geraak..
Datum:
01-07-2006
Naam:
Roxane
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.