Omdat ik niet gelukkig kan worden. Ik leef alleen nog voor mijn ouders, ik wil ze dit niet aan doen. Meer dan vier jaar alleen maar verdriet. Niemand heeft nog trek in me. De jongen van wie ik het meest houd zag me als een dom sletje die hij kon dumpen en terug krijgen als het hem uitkwam. Nu is ie me zat en huil ik al meer dan een maand elke dag. M'n school verpest ik. Vrienden willen me niet kennen, als iemand me beter leert kennen is ie me zo weer zat. Mn zusje heeft een hekel aan me, mn vader vindt me mislukt. Mn moeder heeft verdriet om me.
Ik mis het gen om gelukkig te worden, wat ik ook probeer, het werkt niet. De aandacht van mn ex hield me een beetje gelukkig, maar ik wist dat hij het niet deed omdat ie van me hield, maar omdat ie aan zn trekken wilde komen. Mn eerste, mn enige en mn laatste. Ik houd van mijn moeder en van mijn hond, verder van niemand en niemand echt van mij.
Goed ik ben knap, lange blonde haren, leuk figuurtje, lief gezicht. Ja, ik ben geliefd. Maar ik wil niet, ik haat mezelf. Ik zou 10x liever niet knap willen zijn met veel mensen om me heen om van te houden en iets van terug te krijgen, dan het knappe, flirterige, onbereikbare meisje, dat diep van binnen dood echt dood ongelukkig is. Ik haat mezelf, ik vind mezelf zo lelijk, omdat alleen ik de binnenkant zie en die binnenkant is lelijk, saai en kapot van verdriet
Vier jaar geleden stopte ik met eten, behalve familie weet niemand hier iets van. Toen zag ik weer wat licht en wilde ik wel weer vechten voor mijn leven. Ik werd verliefd en ging van iemand houden, iemand die nooit een ruk om mij heeft gegeven en waarom zou ie ook. Ik kon toch niet lief voor hem zijn, niet aardig, niet spannend, niet gezellig, ik kon me alleen laten gebruiken. Zoals ik altijd doe om een beetje aandacht te krijgen, ik doe alles voor iemand als ie maar niet ziet hoe mislukt ik ben. Ik kan mensen niet gelukkig maken en ik kan mezelf al helemaal niet gelukkig maken. Ik ben altijd alleen, nooit gezellig samen de stad in, nooit met mn vriendje naar de film, nooit een telefoontje of maar een smsje. Ik moet doen alsof anderen mij bellen, zodat ik denk dat ik niet zo alleen ben als ik werkelijk ben. Niemand zou mij missen, ik zal het leven niet missen. Het lukt me niet, het is gewoon te zwaar voor mij. Hoe en wanneer precies dat weet ik niet, als het maar rustig is, dat er zo min mogelijk mensen last van hebben, als ze maar weten dat het niet hun schuld is, maar dat ik niet meer kan om wie ik ben.
doei
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.