Levensverhalen (pagina 1687)

Eumh .. ej ..
Ik voel me een beetje stom om hier te schrijven. Is dit zelfbeklag ofzo? En toch.. Ja.. Schrijf ik.. Ik het gevoel dat ik op instorten sta. Mijn leven werd gwn te zwaar en er is niem om mijn pijn te verlichten. Niem om me te vertellen wat er met mij gebeurt. Ik begrijp niet goed wat er aan de hand is. Wat dat gevoel is. Ik wil hier weg. Zelfs de warmste zonneschijn voelt koud aan.. Mijn leven begon al vreemd. Toen ik zes was werd men vader na een operatie gehandicapt.. Hij leeft zijn eigen leven en denkt niet veel aan ons. Als we hem bezoeken met rapporten schijnt hij het niet te begrijpen. Ik heb medelijden met zo iemand en ik mis een vader. Ik ben boos op hem, omdat hij niet zo erg toegetakeld zou zijn als hij meer zijn best had gedaan bij de revalidatie. Ik groeide dus op zonder paps. Meteen werd ik verplicht om volwassen te worden. Om mijn moeder bij te staan.. Ik probeerde mijn vader te vervangen, maar dat lukte niet. Ik faalde.. Ik probeer altijd beter. Ik drijf mezelf tot het uiterste.. en dat in alles. Ik wil ied helpen en er voor ied zijn, wie zou het anders doen.. Maar ondertussen verwaarloos ik mezelf en zink ik dieper. Me bezighouden met anderen helpt me om te overleven. Al maakt het me vanbinnen kapot. Ik heb me altijd dik en lelijk.. Ik ben beginnen vermageren.. Dan niet meer eten.. ik maakte ied ongelukkig, vooral thuis. Ik was zwak, doodmoe, was niet meer ongesteld, had problemen met mijn hart en darmen.. Allé ik was ni oki.. Ik ben terug beginnen eten, ging naar een psycholoog.. Ik had toen boulimie aanvallen, maar het lukte me niet om te kotsen.. Ik probeerde het, maar ik deed mezelf pijn.. Ik had toen een lief, en hield zielsveel van hem, maar hij kon me niet helpen.. Hij was enkel met zichzelf bezig. Het was nog een kind. Op een dag begon hij na de zoveelste ruzie over zelfmoord. Dit was er teveel aan.. I stortte in.. Mijn moeder vond me hysterisch in een hoekjes van mijn kamer terug. Ik zat in een bolletje met een schaar in mijn handen.. Ik had gaten geknipt in mijn kousen en had me gestreeld met de schaar. Gwn een paar rode strepen.. Ik wist niet meer wat ik deed. Ik probeerde met mijn moeder te praten, maar ze zei dak moest ophouden met mijn comédie. Dat kwetste.. Een onverdragelijke pijn maakte zich meester van mijn lichaam.. Ik pakte die schaar en sneed.. Hard.. Het bloedde.. Ik was bang.. Wat had ik nu weer gedaan.. Mijn been zat ook onder de krassen, maar enkel mijn arm bloedde.. Ik verzorgde het, maar mijn mam merkte het en werd kwaad. Ik vertelde het aan mijn lief.. Alles verliep ongeveer normaal.. Of toch niet.. Ik bleef hysterisch en pakte homeopathische dingen.. Ied zei dat mijn vriendje blufte.. Het was al een tijdje uit, maar ik bleef hem als mijn vriendje beschouwen en omgekeerd. Op de dag van het eerste examen merkte ik da krassen op zijn linkerpols.. Hij had ze proberen open te snijden.. Hij had niet diep gesneden, maar toch was ik bang.. Weer werd ik hysterisch.. Ik sneed nog eens, maar dan met een cutter.. Niem merkte het.. Ik overtuigde glen over het feit dat zelfmoord dom was.. En we werden terug een koppel.. Nu met het eindrapport was het weer een kritieke toestand.. Ik had hem altijd al kunnen steunen in alles wat hij deed, net zoalsk deed met mijn andere vrienden.. Maar ik kwijnde weg.. Zijn rapport was vreselijk 6 buizen op 10 examens en 3 daarvan in de 20%.. Zo erg had ik het nooit verwacht. Hij moet naar tso.. Naar halle.. We wisten beiden dat dat mss ons einde betekende.. We waren nog maar net terug same. Hij was doodsbang.. Ik troostte hem. Zijn ouders waren niet blij met zijn punten en na een ruzie met zijn vader liep hij weg.. Zijn moeder had ied opgebeld, mij ook.. Ik was zo bang. Hysterisch eig.. Wat kon ik doen.. Mijn moeder begon meteen te roepen.. Ik ging in mijn buurt zoeken met mijn zus, maar we vonden niem.. Om 10 u belde ik terug naar hem, en ja.. Hij was terecht.. Wat een opluchting!! Ik was zo blij.. Maar ik bleef hysterisch.. Dat gevoel bleef.. Ik wou dood.. Ik had me die avond daarvoor opnieuw gesneden.. Heel diep nu.. Het helder bloed stroomde eruit.. Ik was bang.. Ik had beloofd te stoppen.. Mam verzorgde het.. Ze was boos.. maar nu was ze razend.. Hoe vaak zou mijn lief mijn leven nog overhoop halen, dacht ze.. Zelf wist ik het niet.. Ik ben in de war.. Voel me al maanden niet goed.. Ik zou soms graag dood willen zijn.. Weg van dit alles.. Ik zie op tegen de vakantie.. We zien wel hoe ver ik geraak..

ik ben op de basisschool en op het middelbare in het eerste gepest. daar heb ik altijd last van gehad, en doordat iedereen zei dat ik dik en lelijk was begon ik er zelf in te geloven. het maakte me onzeker en erg bang. ik dacht dat ik nooit iemand zou kunnen krijgen, en had nog nooit verkering gehad [ja in groep 3, maar dat was niet egt.. egt zeg maar]. toen had ik een jongen op msn, hij was heel erg lief, ik ontmoette hem, en we kregen verkering. hij was egt heel erg lief. door hem was ik helemaal in de wolken, en voelde me niet zo vreselijk lelijk en dik en whatever. maar hij woonde niet zo dichtbij en we zagen elkaar bijna nooit [we hebben elkaar maar 3x gezien, we hadden een relatie van bijna 2 maanden]. het ging op een gegeven moment ook uit.
daarvoor had ik gesneden. de eerste keer was dit jaar [2006] in maart. ik had het verteld aan mijn mentrix en vriendinnen. die wilde me graag helpen. ik moest beloven dat ik het niet meer zou doen en had ook niet het idee het nog een keer te doen. een week later overleed mijn konijntje. hij was 7jaar, dus ik was erg met hem op gegroeid. ik had weer gekrast. ik heb die dag op school met veel mensen gepraat. omdat mijn vriendinnen weer naar mijn mentrix waren gegaan omdat ik het weer had gedaan. iedere keer als iemand een rotopmerking maakte, ging ik helemaal kapot van binnen. ik trek het me namelijk heel erg aan, terwijl anderen dat juist niet doen. ook 'lach ik altijd mijn problemen weg'. ik deed altijd alsof ik vrolijk was, terwijl ik soms van binnen helemaal kapot ging
bij de kleinste tegenslagen ging ik al helemaal kapot.
een tijdje geleden ging ik met ons gezin en familie op vakantie [met nog 2 andere gezinnen]. ik kreeg constant k0mmentaar van een oom van me. ik kon het echt niet meer aan en toen me broertje mij ook nog eens helemaal uitschelde voor van alles en nog wat liep ik het bos in. ik was van plan zelfmoord te plegen, maar had niets bij me. ik heb het dus niet gedaan.
ik praat iedere week met mijn mentrix, die wist dus ook dat het steeds slechter met me ging en heeft mijn ouders opgebeld [er waren nog wel veel meer dingen gebeurd maar dat ga ik niet allemaal vertellen]. er is een afspraak gemaakt bij de dokter, die heeft me door gestuurd naar de GGZ [wat eerst RIAGG heette]. ik had al een paar keer zelfmoord geprobeerd te plegen en sneed mezelf nog steeds. ik heb ongeveer een maand geleden mijn intakegesprek gehad en ben dinsdag terug geweest. Toen heeft de man van de GGZ verteld dat ik naar een cognitieve arts moet. Dat is iemand die gaat helpen anders te denken omdat ik een vreselijk slecht zelfbeeld heb. ook deed ik een cursus 'sociale weerbaarheid omgaan met pesten' voor mensen die gepest werden/worden, faalangst waar ik ook last van heb, en voor nog meer dingen. de cursus duurde 10 weken, en 1x per week moest ik erheen. we hadden een leuke groep. het is 2dagen geleden afgelopen.
veel mensen die ik ken snijden of sneden zichzelf ook, zoals
-mijn nicht
-goeie vriendin
-meisje uit mijn klas
-meisje met wie ik het goed kan vinden
-een vriend van me
en misschien nog iemand, maar dat weet ik niet zeker
die goeie vriendin en ik probeerde elkaar te helpen om niet meer te snijden. ik heb al een tijdje niet meer gesneden. bij haar gaat het niet zo goed thuis, omdat ze steeds ruzie heeft met haar ouders. ook vind ze zichzelf te dik terwijl ze dat absoluut niet is en eet ze niet goed meer [vertelde ze me]. dat vind ik ook vreselijk. gelukkig krijgt ze nu wel wat hulp. ze praat met mensen op school. zij heeft ook al vaak zelfmoord willen plegen
met mijn nicht gaat het ook niet goed. ze heeft al een tijdje geleden zelfmoord willen plegen, en snijd zichzelf ook. nu wil ze weer zelfmoord plegen. maar die kent echt het zowat alle treintijden uit haar hoofd, als je snapt wat ik bedoel. ze heeft al een paar keer op het station gestaan, maar heeft het [gelukkig] niet gedaan. ze woont niet dichtbij en ik zie haar ook niet zo vaak. als ik haar verraad, help ik haar niet en gaat het misschien alleen maar slechter met haar, en raak ik haar kwijt. als ik mijn mond hou, raak ik haar misschien ook kwijt omdat ze dan alsnog voor de trein springt.
ik wil mijn vriendin en nicht echt niet kwijt raken. wat moet ik nou doen? ik weet het niet meer. gelukkig gaat het met mij nu wat beter. ik heb al een tijd niet gesneden, maar het is een tijd terug ook goed gegaan, maar toen is het ook weer terug gekomen. dus ik weet dat het nog niet over is. ook stond een hele vriendinnen groep voor me klaar. een iemand heeft allemaal dingen tegen me gezegd en heeft me daardoor helemaal kapot gemaakt. met hun ging het niet zo goed, ze sliepen slecht, konden zich niet goed concentreren, en daarom moesten ze afstand nemen. bij hun kan ik dus niet terecht [al doe ik nu wel weer dingen samen met ze]. ik wil iedereen zo graag helpen en vooral mijn vriendin en nicht met wie het nu minder gaat. maar ik zal toch ook zelf ervoor moeten strijden dat het niet weer slechter met me gaat. dat was zo'n beetje wel me levensverhaal.
een onzeker meisje

Tsjah wat zou ik zeggen, ik heb al vaker verhalen/gedichten geplaatst op deze site, en op ene van dere manier is het fijn om je verhaal ergens kwijt te kunnen aangezien ik dat niet kan in mijn leefomgeving. Ik zit nu bij zoveel instaties dat ik er in verdrink, jammer is dat want die mensen doen echt zogenaamd hun best om je te helpen, en met hun diagnoses zou alles wel goedkomen, ik kan dit niet, en het is erg moeilijk, ook al blijf je voordurend vechten en denk je dat je mensen pijn doet als je dood gaat, maar dat is dan meestal ook de enige reden dat je er bij blijft, ik vind wel dat er op deze site hele erge dingen staan, en ik kan echt gewoon zoveel medelijden met de mensen hebben op deze site, zelf is alles gewoon moeilijk, en vaak is het ook moeilijk om een positieve kant van het leven te zien, maar goed je komt er vanzelf uit. Tot schrijfs

in mijn jeugd op de lagere school was ik altijd al de pispaal, jongens die me achter na kwamen na school om me naar huis te doen rennen

met mijn ouders kon ik niet goed communiceren

ik heb ze 1 keer verteld over het pesten, daarna kwam een leraar en zei voor mij precies de verkeerde woorden

ik kan me niet goed herinneren wat hij zei, maar het deed me pijn

op de middelbare school had ik nooit bij iemand het idee: "die is mijn vriend"

op de lagere school had ik wel een vriend, maar ik was boos op hem geworden. en heb hem pijn gedaan, zodat ik maar niet meer met hem bevriend zou zijn

tussen de middelbare school en de MTS, heb ik mensen leren kennen, die blowen
ik ben mee gaan doe en zo in een cirkel gekomen

een van hen was een meisje waar ik mee kon praten, ik werd verliefd op haar

we waren eens in een schuur Kurt Cobain aan het oproepen, dmv glaasje draaien, waarbij we ook blowden

het meisje dat ik leuk vond vroeg eens of ik de poort zou willen zijn, is goed zei ik

toen "voelde???/ervaarde??? ik" een geest, ik schrok ontzettend erg

eens toen ik een beetje uit de blow kwam, terwijl we glaasje aan het draaien waren, dacht ik ik ga het glas proberen tegen te houden, kijken of het wel allemaal echt is en of ze me niet allemaal in de malen namen, ik hield het glas tegen, en het meisje zei iemand zit tegen te werken, toen dacht ik dat glas wordt echt bestuurd door een geest

ik heb stemmen in mijn hoofd

ik heb het boek van DrPhil Leef voor jezelf gekocht en gelezen, het eindigt met vergeving, wat ik geleerd/gehoord heb van een gelovige persoon is dat het geloof begint bij vergeving, sommige dingen waar Jezus voor gestorven is, dus zondige dingen die ik gedaan heb kan ik mezelf niet vergeven

ik heb in een wazige bui een bekende Nederlandse speelster op tv vervloekt met een geest van dood, +- 1 1/2 week later was ze gestorven

hetzelfde deed ik nog een keer met een bekende nederlandse speler ook van tv ik dacht hij is slecht, dus deed ik het weer, ook hij was gestorven

ik woon nu in een woonvorm en heb pas geleden de moet bij elkaar gesprokkeld om weer sinds 6 maanden een zakje weed te kopen, ik dacht daar krijg ik rust door innerlijke vrede, maar de ???geesten/???hallucinaties/???stemmen/???gedachten van andere mensen kwamen weer terug of waren ze ooit wel weg geweest

ik was eigenlijk op zoek naar een site waar ik kwam te weten hoe ik mezelf een zachte dood kan geven, maar ik heb dit maar gedaan

ik had op school eerst heel veel vrienden ma nu heeft een meisje iets verzonen dat ik en een ander meisje dsat ook gepest word (mijn vriendin) dat wij lesbi zijn en dsat wij sammen op de wc dingen doen dat is nog maar het begin ze begonen later ook over onse ouders dat die dood moeyten enz. ze gingen ook slaan en schoppen...... en het ergsten is dat ik een heeeeeeel goede vriend had uit een ander dorp en een meisje dat mij ook haat heeft veel leugens tegrn hem vertelt en nu haat hij mij....... en je sult wel denken waarom gaat zij niet naar de leraar/res dat heb ik al 100e keren gedaaan ma hij zij ik doe er niks meetr aan deze 3 maanden :S en hij stond aan hun kant.... ik en mijn vriendin moesten toen ook naatr het schoolhoofd en toen moest miin vriendin huiklen en toen zij zij ik heb egt geen medenlijden stel je niej aan en speel geen tooneel je raakt me egt niet als je huilt..... en ik en mijn vriendin krijgen overal de schuld van ik heb al veel blsauwe plekken ma er word niks aan gedaan en ik bne een van me beste vrienden kwijt me moeder vader en hebben kanker en daar maken ze grapen over enz. ik kan het niet meeer aan

Hallo, ik post hier niet iets omdat ik zelfmoord wil plegen, want dat wil ik eigenlijk niet(en denk dat niemand dat echt wilt). Maar ik wil gelukkig zijn en heb het idee dat dat voor mij niet weggelegd is. Het is al zo lang geleden dat ik echt gelukkig ben geweest. Heb al diverse keren depressie gehad en heb het het gevoel dat het weer terugkomt helaas. Ik vecht ertegen. Zoek afleiding, maar het gevoel blijft en ik kan het niet wegnemen helaas. Nou wie ben ik? Ik ben een 22-jarige meid. Ben net afgestudeerd, ik zie er best leuk uit en heb een paar goede vriendinnen.
Stukje geschiedenis van mij: M'n jeugdjaren waren gemengd. Ik had (en heb) een moeder die heel veel van me houdt en die alles voor me overheeft. Ik heb een stiefvader die ook van me houdt, geen geweldige band mee, maar ook niet slecht ofzo. Heb wel heel veel meegemaakt op het gebied van ziekte en dood in m'n hele leven. Heb daardoor op een gegeven moment (rond een jaar of 10) ook een dwangneurose ontwikkeld. Moest een heleboel doen om m'n moeder maar in leven te houden. Ging om stomme dingen zoals alles op z'n plaats zetten enzo, maar nam toen wel zo'n 3 uur per dag in beslag. Daar ben ik na een paar jaar wel vanaf gekomen gelukkig.
De middelbareschoolperiode was in een woord klote. Werd gepest en genegeerd en had 0,0% zelfvertrouwen. Voelde me minderwaardig aan iedereen en daardoor stil en teruggetrokken en door het pesten werd dat alleen maar erger. Maar ook dat heb ik achter me gelaten. Ik wil niet zeggen dat ik nu barst van het zelfvertrouwen, maar ik ben niet meer superonzeker over mezelf. Met momenten wel, maar meestal niet zo. Ik weet van mezelf dat ik er wel leuk uitzie en ik heb best een goed karakter. Maarja, wat schiet je ermee op he?
Nou tijdens de middelbareschoolperiode heb ik wel m'n eerste grote liefde leren kennen. Niet op school natuurlijk, maar met carnaval toen. Best tegenstrijdig. Ik was op mijn school het gepeste meisje en hij op zijn school een van de populairste mensen, maarja, de liefde was echt van beide kanten. Dat weet ik zeker. Toen hij het na 7 maanden uitmaakte ging ik kapot van verdriet. Nouja, m'n leven bleef ook doorkabbelen. Ik had geen vriendinnen ofzo (beste vriendin had me laten vallen toen ze een vriend kreeg), dus ik was erg eenzaam. Toen kwam m'n volgende vriend. Leuke en minder leuke tijden meegehad. Relatie heeft 4 jaar geduurd en is nu ongeveer 1 jaar uit. Het laatste jaar van die relatie was niet meer echt zo geweldig. Niet echt heel slecht ofzo, maar het was gewoon een beetje op. Het afgelopen jaar veel verdriet gehad.
Was wel bang dat ik helemaal alleen zou zijn, maar gelukkig heb ik een aantal vriendinnen gekregen. (1 meisje zat trouwens ook bij mij op de middelbare. Gelukkig dat die tijd is afgesloten. Ik werd ook weer bevriend met m'n eerste ex. Altijd wel wat contact mee blijven houden, maar het contact groeide nu weer uit tot een best hechte vriendschap die niet altijd platonisch was. En ik werd weer stapelgek op die jongen. Hij had ook wel gevoelens voor mij, maar minder dan ik voor hem. Dus op een gegeven moment kon ik niet anders dan het contact verbreken. Is ook de juiste beslissing geweest, alhoewel ik hem wel nog mis ook als gewone vriend, maarja met zoveel gevoelens kan je geen vriendchap hebben. En ook al zijn mijn gevoelens nu wel weg voor hem. Een zwak heb ik toch heel erg voor hem. Maargoed, nu kwam ik 2 weken geleden een jongen tegen die ik leuk vond. Eindelijk weer eens, want zo vaak vind ik niet iemand leuk. Klikt ook goed enzo, maar hij heeft het net uit met z'n ex en nu hoor ik ineens ook niks meer van hem, dusja, dat gaat ook op niks uitlopen zo reeel ben ik ook wel. Heb gewoon het gevoel dat ik nooit meer iemand krijg waar ik echt gek op kan worden en die gek op mij is. Op de een of andere manier vind ik de jongens die mij leuk vinden niet leuk genoeg en de jongens die ik leuk vindt vinden mij niet leuk genoeg.
Jullie zullen me wel een ontzettende zeikerd vinden, maar m'n gevoel is zo klote de laatste tijd. Ik wil zo graag een leuke, lieve vriend waar ik echt gek op ben en van kan gaan houden, maar heb zo sterk het gevoel dat het niet meer is weggelegd voor mij.
Ik ben bang. Bang voor de toekomst. Ik kan niet meer ertegen om constant in onzekerheid te leven. Om me de ene week goed te voelen en vervolgens weer 3 weken klote, zonder dat ik er iets van kan laten merken aan de buitenwereld. Ben bang m'n vriendinnen kwijt te raken als ik ze vertel hoe ik me echt voel. Vertel natuurlijk wel eens dat ik soms dipje heb ofzo, maar hoe diep die gevoelend bij mij echt zitten weet niemand (behalve m'n moeder en eerste ex een beetje).
Ik zou gewoon zo graag eens echt gelukkig zijn! Niet dat allesoverheersende klotegevoel hebben. Het heeft ermee te maken dat ik al lang single ben, maar ook met mijn karakter en gebeurtenissen uit het verleden. Ik heb het gevoel dat ik niet gelukkig kan zijn. Heb 2 keer antodepressiva geslikt en ben ook in therapie enzo geweest vaker, maar echt geholpen heeft dat niet. Antidepressivia hielpen wel wat. Het schakelt toch een beetje je gevoel uit, waardoor het klotegevoel iets minder is. Maar ik wil niet weer eraan en in therapie geloof ik niet meer.
Ik wil gewoon blij kunnen zijn dat ik na 4 jaar best hard werken m'n HBO-diploma heb, maar ik kan geen blijdschap voelen. Ik wil gewoon blij kunnen zijn dat ik nu eindelijk wel eens vriendinnen heb, maar ook daar kan ik geen blijdschap voor voelen. Het enige wat ik voel is verdriet en een klotegevoel. Ik wil dat niet meer! Van mijn leven heb ik me zo vaak en zo lang klote gevoeld. Is het zo moeilijk om gelukkig te zijn? En ben ik uberhaupt wel in staat gelukkig te zijn. Zelfmoord is geen oplossing voor mij. Kan ik zowieso m'n moeder niet aandoen. M'n moeder is trouwens enige bloedverwant waar ik dus veel contact mee heb. Heb nog een tante die ik af en toe zie en voor de rest zie ik familie niet meer (of leven ze niet meer). Veel gebeurt in mijn familie waar mijn moeder ontzettend veel verdriet van heeft. Ik ook wel, want alles is in 2 jaar tijd op dat gebied helemaal verandert.
De buitenwereld ziet in mij een ietwat introvert, aardig, best goeduitziende meid die wel van een feestje houdt. Ze moesten eens weten hoe ik me vaak voel!
En ik weet dat in vergelijking met de meesten hier mijn problemen waarschijnlijk niet zo veel voorstellen, maar het is een gevoel dat niet weg wil gaan. Ben blij dat ik even van me af heb kunnen schrijven. Als iemand contact wil, heeft de redactie m'n mailadres. Liefs

ik heb hele erge ruzie met mijn vriend waar k 1 jaar mee heb k kan niej zonder hem. Nu hebben we dus voor de zoveelste keer ruzie en ik wil niet dat het uitgaat. hij zegt niks meer tegen mij en wil me ook niej zien. ik heb gewoon geen zin meer in het leven want mijn laatste oma die ik heb woont in schiedam en zie k dus bijna nooit soms ruzie met mijn ouders heb geen vrienden niemand heeft mij nodig.

ik ben al 23jaar niet meer gelukkig en ik ben zo moe ik wel niet meer maar mijn kinderen houden mijn nog hier en ik zit erg veel aan de drank dan hoef ik niet meer na te denken en leef dan in mijn eigen werelt en dan denk ik nerens meer aan ik wel gewoon niet meer leven

pff..waar moet ik beginnen..
nou het begon twee jaar terug..
mijn ouders zijn gescheiden, en ik bleef bij mn moeder wonen..daarvoor waren er al veel ruzie's.. ik hield heel veel van m'n vader.. toen ik een keer met hem ging douchen gingen we nog even in bed liggen.. ik weet niet meer precies hoe het ging..maar hij ging wel in me..maar hij was niet geweldadig.. toen een paar jaar erna..toen ik in de brugklas kwam..kwam alles weer boven.. ik nam een mentor in vertrouwen en vertelde het hele verhaal.. maar wat ik er niet bij vertelde was dat ik heel erg van aandacht hield.. ik had dus in dat hele verhaal heel veel erbij verzonnen..van dat mijn moeder mij sloeg, en dat mijn vader me bijna elke dag verkrachte.. ik ging steeds meer erbij verzinnen..totdat ik niet meer terug kon..ik was bang om iedereen kwijt te raken tegen wie ik het had gezegt.. ik wou wel de waarheid vertellen..maar ik kon het gewoon niet meer.. (gelukkig) kwam mijn moeder er achter.. het schooljaar was bijna afgelopen en het ging niet goed met mn cijfers.. dus hadden we besloten dat ik naar een andere school ging.. toen ik op die school zat sprak ik met mezelf af dat ik niet meer zou liegen tegen iemand..maar omdat ik daar niet zo veel aandacht kreeg begon ik weer.. ze hadden jeugdzorg ingeschakeld, maar ik zei dat dat niet hoefde..toen was het allemaal weer een beetje rustig.. té rustig vond ik.. dus ik ging naar een vriendin toe.. en vertelde haar weer allemaal leugens.. nu, een tijdje later vertel ik nogsteeds dingen die niet waar zijn.. ik zeg nu bijvoorbeeld dat ik word mishandeld door de vriend van mn moeder.. en dat ik dagelijks word verkracht door hem.. nu kan ik niet meer stoppen..ik zit helemaal in de knoop..maar mn vriendin heeft zelf ook genoeg problemen..maar ik blijf maar liegen tegen haar.. ik weet het dat is echt super stom en dom..maar ik kan er gewoon niet meer mee stoppen..ik ben zo bang dat ik iedereen kwijt raak.. ik ben echt gek..ik weet het.. dat ik zulke dingen kan zeggen.. terwijl het helemaal niet waar is..
k weet niet meer wat ik moet doen..
wow..t is wel lekker om ff mn hart te luchten..
thnx..
xxx
sanne

Ongeveer 3 jaar geleden kwam ik in contact met een meisje waarop ik verliefd werd en waarmee ik een relatie kreeg. Aan het begin van onze relatie gaf ze al aan dat ze zich niet lekker in der vel voelde en dat zij soms met zelfmoordneigingen rond liep. Dit kwam namelijk omdat ze vroeger sexueel was misbruikt door een bekende van een familielid. In haar verdere leven is ze ook nog sexueel uitgebuit/gedwongen door marokanen. En ze heeft me nog meer dingen verteld waar ik nu niet op in wil gaan, maar om een lang verhaal kort te maken. Ze liep na een tijdje niet meer met zelfmoordgedachtes rond en ik maakte haar gelukkig zei ze. Wel merkte ik dat ze in haar hoofd nog steeds met haar verleden bezig was. Omdat ik in haar schoolschrijfmap dingen hb gelezen die mij schokte. En geloof me ik ben heus wel wat gewend. Meestal was ze vrolijk en spontaan, maar er waren ook momenten dat ze ineens tegen mij begon te schelden en slaan waarna ze huilend dr excuss aanbood omdat ze het niet zo bedoelde. Want het was niet ik die ze dan voor zich zag!? Ik voelde mij gelukkig en zag ook dat mijn vriendin C. zich gelukkig voelde. Maar een tijdje terug merkte ik al dat er wat aan de hand was. Ze begon steeds meer te blowen, iets wat ze normaal nooit deed! Ook merkte ik dat de sex minder werd. Ik ben niet echt een prater, maar ik wilde dr wel helpen. Dus probeerde ik mt haar er over te praten wat ze niet op prijs stelde. Maar ze liet nu niks los terwijl ze haar vroegere problemen wel tegen mij verteld heeft. Wie weet wat ze me niet heeft verteld! Nu zijn we uit elkaar en woont ze weer terug bij haar ouders. Ze geeft mij nu een raar onrustig gevoel. Er was namelijk geen ruzie in onze relatie. Ze wil geen contact meer met mij maar ze informeer wel hoe het met mij gaat enzo? Ik begrijp soms niks van dr. En nu ze weg is maak ik mij zorgen, misschien om niks! Maar ik hb lang genoeg een relatie met haar gehad om te weten dat ze zich niet lekker voel in der hoofd. En ik ben soms bang dat ze zelfmoord pleeg. Soms denk ik daar ook wel eens aan. En ik ben benieuwd wat ik ga doen als zij doet wat ik denk wat zij gaat doen! Ik hoop dat alles weer goed komt met haar en mij en de relatie tussen ons.