Levensverhalen (pagina 1690)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

hate myself

Hoi, ik ben Kitti
ik ben bijna 14 jaar en wil heel vaak niet meer leven. het begon allemaal eind groep 7, toen had ik ruzie met iemand, die iemand is een echte pester, maar dat wist ik toen nog niet. in groep 8 werd ik gedumt door mijn beste vriendin. ik had toen niet veel andere vriendinnen meer, ik voelde me alleen. in groep 8 wou ik heel vaak zelfmoord, maar durfde niet. ik wou toen ook gaan snijden, maar durfde ook niet. eind groep 8 leek alles goed te komen, was blij, ik ging naar een andere school andere klas. in de zomervakantie was ik weer helemaal blij. ik kreeg een vakantie vriendje, toen had ik nog niet in de gaten dat ik verliefd was. toen ging ik weer naar school, nieuwe school, nieuwe klas. ik was blij. ik kreeg nieuwe vriendinnen. maar dat liep al snel fout. ik werd weer gepest. een vriendin van mij sneed zichzelf. ik was een keer s'nachts aan het denken, toen wist ik weer dat ik in het verleden ook een keer heel mijn arm heb opengekrabt. ik wou het weer uittesten. het voelde fijn, hoefde ff niet meer te denken. ik ging het steeds vaker doen. mijn ouders betrapte me. hadden toen de mentor gebeld. het leek toen weer goed te gaan. maar dat was niet zo. het ging weer helemaal achteruit. er kwam steeds meer bij. nu heb ik al een half jaar dromen over mijn vakantie vriendje. het is heel raar, net alsof ik hem beter leer kennen. ik kwam er ook nog achter dat ik trauma's heb van vroeger. mijn moeder die heel veel ligt te schelden. dat komt door haar eigen jeugd. ik ben soms bang voor haar geweest. nu doet zij dat soms nog steeds. nu word ik niet meer gepest. dat is het enige wat nou goed is gekomen. ik moet nu voortaan alles tegen mijn ouders zeggen. dat gedoe met mama was eerst helemaal uitgepraat, maar voor mij heeft het nu niks geholpen. ik dacht pas nog dat mijn vader mij begreep maar toen hij dat met mama besprak ging het weer helemaal fout. ze denken nu allebij dat ik aandacht trek. het snijden bij mij word nu steeds erger (denk ik) ik word door alles helemaal gek. er komt steeds meer bij. eigenlijk had ik nooit moeten praten, nu weet ik alles weer van vroeger. het doet steeds meer pijn. ik mis mijn peetoom die heel wat fout heeft gedaan. ik mis mijn vakantievriendje. gelukkig heb ik nog een goede vriendin tegen wie ik alles kan vertellen. op school ga ik ook naar een vertrouwingspersoon, die doet ook aardig tegen mij. voor de rest wil ik steeds vaker zelfmoord plegen. ik heb zelfs al een plan gemaakt hoe ik dat ga doen. maar voor mijn gevoel is alles wat ik doe verkeerd. alleen ik ga weer goede vriendinnen krijgen(denk ik, hoop ik) ps. ik ga nou nooit meer iets tegen mijn ouders zeggen, die begrijpen me toch niet meer. ik heb er geen zin meer in.
dat was mijn verhaal tot nu toe..
Datum:
27-06-2006
Naam:
Kitti
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

geen zin meer

Ik ben een man van 40 jaar.
Ben getrouwd heb 3 kinderen een meisje van 13 een jongen van 10 en nog een jongen 8 jaar.
Ik heb een leuk huis een baan als conducteur bij ns internationaal.
Ik zit bij een toneelvereniging.
Mensen vinden mij denk ik wel aardig.
Maar toch heb ik geen zin om te leven.
Zolang ik me al kan herinneren wil ik dood.
Als klein kind weet ik nog dat ik vaak de weg overstak met mijn ogen dicht.
ergens rond mijn 17e heb ik een overdosis pillen opgegeten.
Misselijk geworden en dus alles uitgekotst.
verleden jaar is er een ernstige depressie geconstateerd bij me.
Therapie gehad van een psychologe cognitieve therapie.
Heb net gedaan of het hielp.
Zit nu aan de antidepressiva Tryptisol.
Helpt ook voor geen meter.
Het enige wat me nog weerhoud zijn mijn vrouw en kinderen.
Ik kan ze niet belasten met een echtgenoot of vader die er zelf een eind aan maakt.
maar ik heb het gevoel dat ik dit niet meer lang volhou.
Ik wil eigenlijk gewoon niet meer
Datum:
27-06-2006
Naam:
peter
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord

hallo.mijn naam is maria en ben 46 jaar ,ik wil ook hier graag mijn verhaal kwijt.
nu ik ben zolang als ik me kan herinneren misbruikt door mijn broer en zijn vrienden.
toen ik zestien was ben ik ook nog eens verkracht door een vriend van hem. heb toen gedacht uit het leven te stappen.ben in een huwelijk gevlucht waarvan nog meer ellende kwam.ik moest voor hem altijd in gelid staan en kreeg alleen geld voor percies de bodschappen die hij moest hebben.mocht niets en hij maar feesten met zijn familie ,ik durfde niet weg te gaan bang voor de wereld om me heen.
mijn dochter werd geboren en ik weide al mijn liefde aan haar, wij zijn met haar geboorte mijn dochter en ik door een oog van een naald gekropen .bijna waren we allebei overleden.ze heeft 1 maand in de couveuze gelegen.naar elf jaar raakte ik weer zwanger door een fout van de dokter naar 27 weken zwanger door medicijnen voor hoge bloeddruk raakte ik mijn kindje kwijt het was een meisje haar naam is monique. ik heb haar begraven ,de pijn is verschrikkelijk.
ik mocht naar 2 weken niet meer treuren om haar van mijn man
het leven gaat door he ik moest me niet zo aanstellen .naar allerlei onderzoeken van de specilist mocht ik weer zwanger worden.ik wou het graag zag de babykamer steeds en dus raakte ik weer zwanger.o god wat was ik bang om dit kindje ook te verliezen.in mei moest het komen werd voortijdig opgenomen in het ziekenhuis .hij werd met spoed gehaald op een dag.
ik kreeg ploteling zon hoge bloeddruk dat ik zo dik werd en opgeblazen ze vreesde voor ons leven.hij werd geboren een zoon goed op gewicht gelukkig maar ik was echt gelukkig met hem .maar mijn overgewicht dat was niet mooi ik woog inmiddels 104 kilo.ik was op de geboorte dag van mijn zoon gestopt met roken ,ik rookte 4 pakjes shaq in de week.mijn zoon werd een jaar en ik ben gaan lijnen ben in een jaar 42 kilo kwijt werd geopereed voor mijn buik en het leek even goed met me te gaan maar mijn man eiste veel te veel van me.mijn collegas eiden er zijn zoveel dingen in het leven kijk eens verder dan thuis achter de bloemen.ik ging denken en ben toen gaan scheiden .hij dreigde met de dood en stalkten me heeft een mes op mijn keel gezet en ga zo maar door.ik raakte overspannen hij maakte de kids gek dat ik slechte moeder ben en alles wat niet deugd
mijn dochter ging als een razende tegen me tekeer ging niet meer naar school en meer van die dingen mijn zoon van 4 jaar toen was zo oversext dat ik dacht dat hij misbruikt was ik heb hem laten onderzoeken en om en een lang verhaal kort te maken niet misbruik lichamelijk waarschijnlijk geestelijk.dus werd een probleem kindje heeft tijdelijk in een dagopvang gezetten toen 2 jaar in een soort internaatnu is hij weer thuis maar het gaat moeilijktref ook steeds de verkeerde man om ook steun te krijgen of ik moet kiezen voor hem of de kids of ze plukken mijn laatste nog af ben daardoor een beetje in de finaciele toestand gekomen. mijn werk is niet meer zoals het is geweest.er wordt over ons gelopen nu.ik had een lieve man leren kennen dacht het tenminste heeft me veel geld gekost naar een poosje weer een lieve man laat plots niets meer van zich horen zijn broer belt en zegt heeft een ongeluk gehad maar weet niet welk zieken huis enz enz ik wacht af maar voel me op steeds te moeten vechten voor een beetje geluk in het leven ik heb er geen zin meer in alles zit tegen.daarom wil ik zo graag uit dit leven stappen voel me leeg opgebrand niets meer alleen maar vechten nee dat is genoeg geweest maar ik wou toch in grote lijnen mijn verhaal kwijt als ik alles opschrijf dan ben ik uren bezig bedank voor dat ik het kwijt kon
Datum:
26-06-2006
Naam:
maria
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-brabant

geen zin meer in leven!!!

Nou ik heb heel veel problemen gehad dat ik het zelf niet kan uitleggen.
ik ziet er heel erg mee niet een ding maar merdere, Ik werd mishandeld door mijn moeder ik was de slaafje in huis ik mocht niks ik moest alleen de huis houde doen
toen was ik het zat ik heb heel vaak in mijn zelf gesneden en van alles geslikt drugs maar nieks help mij ik heb het gevoel dat nieman naar mij luisterd ik ben 2 jaar lang van huis weggelopen en wouw nooit contakt met mijn moeder ik ben sexuweel mis bruikt en nu ziet ik er mee dat ik al heel lang verliefd ben op een jongen maar ik ziet nou op school het liefst wil ik contact met iemand Gr Latina
Datum:
26-06-2006
Naam:
Latina
Leeftijd:
16
Provincie:
Overijssel

tsja..

hoe is het zover gekomen.. pfffff... ik ben nu zoooo moe, dat ik niet eens de energie heb om daar goed over na te denken.. Ik kom net thuis van het stappen.. zit op de fiets en ben het zo zat.. Waarom leef ik????? over 50 jaar ben ik toch dood.. en waarom mezelf zo blijven pijnigen.. heb alle bekende gevoelens en schuldgevoelens en alle teriingzooi wel gehad.. het enige wat ik mis is lef... Lef om gewoon te kappen.. ik heb echt zo geen zin meer om te dealen met mijn gevoelens en gedachten.. zo meteen ga ik slapen.. en weer door met de dingen die ik doe.. de meeste dagen kom ik door op automatische piloot.. sommige dagen heb ik ook wel echt plezier, maar dan altijd, maar dan ook echt ALTIJD die gedachten erbij.. onzekerheid. doe ik het goed of niet, moet ik me daar we; druk om maken, je wilt eigenlijk niet weten hoe bewust ik ben van mijn irrationele gedachten.. Kan het niet zo zijn dat ik gewoon niet bestemd ben voor dit leven???ik kies er niet voor om geboren te worden, nou is dat niet eens erg, want het leven kan leuk zijn, alleen dat van mij niet.. het is al 15 jaar vol onzekerheid, vol levensmoeheid.. vol met professionele hulp.. mijn vader zegt dat ik weer met iemand moet praten.. Nee zeg ik, ben moe, wil dat niet meer.. heb dat al vaak genoeg gedaan.. Reken maar na.. vanaf van mijn 13e. ben nu 31.. Het leven is niet leuk.. ik vind er geen reet aan.. Volgens mij is het zo dat als je iets niet leuk vind, je er ook niet mee verder moet.. waarom dan ook niet met mijn leven?? waarom schrijf ik hier ???? word er iets mee gedaan, of ben ik nu voor de komende maanden weer eventjes mijn ei kwijt en kan ik weer de automatische piloot laten werken.. tot ik weer op dit punt zit.. dit punt.. waar ik al zo vaak zit. en dus niet wil zitten,... wie kan mij dood maken?? wie kan mij lef geven om mij te doden???
Datum:
25-06-2006
Naam:
Patricia
Leeftijd:
31
Provincie:
Zuid-holland

Niks zal ik missen

Omdat ik niet gelukkig kan worden. Ik leef alleen nog voor mijn ouders, ik wil ze dit niet aan doen. Meer dan vier jaar alleen maar verdriet. Niemand heeft nog trek in me. De jongen van wie ik het meest houd zag me als een dom sletje die hij kon dumpen en terug krijgen als het hem uitkwam. Nu is ie me zat en huil ik al meer dan een maand elke dag. M'n school verpest ik. Vrienden willen me niet kennen, als iemand me beter leert kennen is ie me zo weer zat. Mn zusje heeft een hekel aan me, mn vader vindt me mislukt. Mn moeder heeft verdriet om me.
Ik mis het gen om gelukkig te worden, wat ik ook probeer, het werkt niet. De aandacht van mn ex hield me een beetje gelukkig, maar ik wist dat hij het niet deed omdat ie van me hield, maar omdat ie aan zn trekken wilde komen. Mn eerste, mn enige en mn laatste. Ik houd van mijn moeder en van mijn hond, verder van niemand en niemand echt van mij.
Goed ik ben knap, lange blonde haren, leuk figuurtje, lief gezicht. Ja, ik ben geliefd. Maar ik wil niet, ik haat mezelf. Ik zou 10x liever niet knap willen zijn met veel mensen om me heen om van te houden en iets van terug te krijgen, dan het knappe, flirterige, onbereikbare meisje, dat diep van binnen dood echt dood ongelukkig is. Ik haat mezelf, ik vind mezelf zo lelijk, omdat alleen ik de binnenkant zie en die binnenkant is lelijk, saai en kapot van verdriet
Vier jaar geleden stopte ik met eten, behalve familie weet niemand hier iets van. Toen zag ik weer wat licht en wilde ik wel weer vechten voor mijn leven. Ik werd verliefd en ging van iemand houden, iemand die nooit een ruk om mij heeft gegeven en waarom zou ie ook. Ik kon toch niet lief voor hem zijn, niet aardig, niet spannend, niet gezellig, ik kon me alleen laten gebruiken. Zoals ik altijd doe om een beetje aandacht te krijgen, ik doe alles voor iemand als ie maar niet ziet hoe mislukt ik ben. Ik kan mensen niet gelukkig maken en ik kan mezelf al helemaal niet gelukkig maken. Ik ben altijd alleen, nooit gezellig samen de stad in, nooit met mn vriendje naar de film, nooit een telefoontje of maar een smsje. Ik moet doen alsof anderen mij bellen, zodat ik denk dat ik niet zo alleen ben als ik werkelijk ben. Niemand zou mij missen, ik zal het leven niet missen. Het lukt me niet, het is gewoon te zwaar voor mij. Hoe en wanneer precies dat weet ik niet, als het maar rustig is, dat er zo min mogelijk mensen last van hebben, als ze maar weten dat het niet hun schuld is, maar dat ik niet meer kan om wie ik ben.
doei
Datum:
24-06-2006
Naam:
luna
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Waarom eigenlijk?

Ja hier zit ik dan, huilend, alleen, koud, zoals de meeste keren. Wat heeft het voor zin dat ik dat nog langer doen, alles gaat fout, alles gaat moeilijk. Ik ben pas 15 jaar maar het lijkt al wel 90 jaar. Al die tijden van pesterijen, en dat je door het zovaak geslagen de pijn al niet meer voelt.. het is normaal geworden, het gebeurt al jaren.. Dan lig ik 's avonds in me bed, en hoor ik weer een stel mensen dat voorkomt en dingen roepen en steentjes gooien.. Ben ik daarvoor hier? Doe ik daarom wat ik doe? Kan d'r net zo goed een eind aan maken, niemand zal me missen.. Ja alléén die mensen, dan hebben ze niemand meer om te pesten.. Ik heb d'r genoeg van, het zal allemaal wel.. doeg..
Datum:
24-06-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Drenthe

iik ben het gewoon soms even helemaal zat ..

iik ben een meisje van 14, heb veel vrienden, kan goed met me moeder opschieten, haalt goede cijvers op school en heeft eigenlijk wel het goede leventje. Toen ik 2 jaar oud was, zat ik met mijn vader tv te kijken. Opeens kwam er een man naar binnen met een pistool. Hij maakte een einde aan mijn papa's leven. Dit verlies heeft mij erg veel pijn gedaan. Nooit meer zal dat gaatje in mijn hart gevuld worden, met liefde die ik van hem kreeg. Elke dag denk ik weer terug aan de dag, dat dit alles begon. Ik snij mijzelf vaak, omdat ik gewoon nogsteeds niet kan beseffen dat ik mijn vader ben verloren, op een leeftijd van 28 jaar. Als ik mezelf snij lijkt het alsof alle pijn en verdriet uit me stroomt. Ik zit bij jeugdzorg, omdat ik na het verlies van mijn vader, erg depressief ben en erg veel ruzie met mijn zus,zusje en moeder heb. Sins ik bij jeugdzorg zit gaat het allemaal veel beter.
Datum:
24-06-2006
Naam:
Lieke
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

T word allemaal teveel...

Pfff.. T is heel moeilijk voor mij om dit te vertellen, maar ik kan het niet langer alleen...

Voor de buitenwereld ben ik een leuke gezellige altijd vrolijke meid, maar niets is minder waar.
Ik kom uit een gezin met vader moeder en broertje, en mijn ouders zijn heel gek met mijn broertje...

Zo gek zelfs dat ik genegeerd word, ik straf krijg voor de dingen die hij uithaalt en ik nooit de zelfde dingen mag als hem

Ik heb ook heel veel ruzie met mijn vader, ik heb een aantal dieren waar we constant ruzie over hebben, hij heeft tegen mij ook gezegd die dieren heb jij alleen maar gehad zodat ik geen tijd met je door hoef te brengen.
Als ik iets fout doe. word er geschreeuwd gescholden en gedreigd. Ik voel me niet meer veilig in mijn eigen huis.
Ik loop constant op mijn tenen, bang voor wat er nu weer fout is.

Als hij zo een bui tegen mij heeft is het niet normaal, ik ben dan een hoer en stom kutwijf en achterlijk, ik word helemaal de grond ik getrapt, en het ergste is dat ik hem geloof..
Ik ga dan naar mijn kamer waar ik helemaal overstuur raak, in mezelf ga snijden. Ik heb ook meerdere malen met een mes op mijn polsen gestaan, maar ik kon t elke keer niet.

Mijn oma weet hoe het zit en ze probeert me te helpen, maar ik zit een zo'n diep dal ik wil en kan er niet meer uit komen. Ik kan dit ook niet met mijn ouders bespreken want dan krijg ik een hele preek over zelfmedelijden.. En ik geloof alles wat ze zeggen als ze mij uitschelden enzovoorts...

T word gewoon allemaal te veel.. T is al 5 jaar aan de gang.. Maar miss ben ik er binnenkort wel vanaf..

Pfff bedankt voor t luisteren/lezen van mijn verhaal...
Datum:
24-06-2006
Naam:
Manoe
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

dood neiging door school

hallo allemaal,,
het lijkt wel raar dat ik zelfmoord wil
plegen en al vooral omdat ik nog jong ben.
ik zit er al 2 jaar mee, nee langer veel langer! het begon allemaal toen ik in groep 6 werd gepest ik werd uitgescholden en geslagen van alles, ik heb het een jaar verzwegen, in groep 7 werd het te erg hij begon het erger te doen en hij heeft me zelfs bij de keel gepakt later ging ik naar een andere school het was leuk in het begin toen begon het ik had op een gegeven moment niks meer, een meisje had alles tegen mij opgezet dus ik ging weer van die school later ging het ook slecht ze deden net of ze me niet kende waarom ze dat deden snapte ik niet nu nog steeds niet ik ben ook ziek geweest en al heel lang thuis geweest toen ik op de middelbareschool kwam het was helemaal geweldig in het begin ik had een vriend ik begon weer spontaan te worden tot ik de ware ik zag van een vriendin van mij ze sloeg me vaak maar ik durfde niks terug te doen want het was midden schooltijd dan had ik de poppetjes aan het dansen!
later met kamp ging echt alles mis! ze verzette mensen gewoon tegen mij, ik durf niet meer terug en ik ga ook niet ik loop bij een psych en die heeft me ook een beetje de ware ik laten zien ik ben nu een stil meisje bang voor mensen dat heeft zij mij laten zien van een spontaan meisje naar een stil vogeltje raar eigelijk...
ik heb vaak ruzie met me moeder het is eigelijk me eigen schuld me moeder doet alles voor me en geeft ook veel om me ik hou echt veel van haar! in het verhaal valt het eigelijk wel mee maar het is echt erg! erger dan dat iemand zig voro kan stellen! het gevoel.. waneer het zig afspeelt, het raakt me ik heb al zo ongeveer 5 keer geprobeert zelfmoord poging te doen ik denk dat het niet goed komt en dat het niet lang gaat duuren ik kan me moeder dit tog ook niet aan doen? een probleem kind? en mezelf ook niet al die pijn moet gewoon weg! deze probleem valt niet op te lossen het is allemaal zo erg dat ik er van schrik als ik terug kijk...
ik zeg een ding...
mensen... laat je kind zich nooit pesten! meteen aanpakken laat ze niet zo worden zo als mij! het leven is dan rot voor de ouders en voor uw kind!
groetjes anoniem
Datum:
24-06-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.