Levensverhalen (pagina 1684)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

verpulverd.

Ons gezin is zo uit elkaar gevallen de laatste vijf jaren door verraad van 1 overigens psychisch gestoord meisje, en een aangetrouwde figuur,
maar zij hebben zoveel kwaad aangericht, dat het nooit meer goed te maken is. Ik denk regelmatig aan zelfmoord, temeer daar ik nog veel meer ellende voorzie
Ik heb zoveel van mijn gezin gehouden en het is voorgoed stuk,
Nee, leven hoef ik niet meer,
Zelfmoord kan ik niet, want ik wil de rest van de kinderen niet met verdriet opzadelen.
Datum:
05-07-2006
Naam:
willem
Leeftijd:
70
Provincie:
Gelderland

geen zelfvertrouwen

het is begonnen toen mijn zus me begon te pesten en te kleineren. Ze is 2 jaar ouder ,mooier en slimmer dan mij. Ze zei altijd dat ik dik was , lelijk ,stom . op de duur ging ik haar geloven . ik vond mezelf stom,lelijk,en dik . In het eerste middelbaar ging ik dieeten , ik at s'middags niet meer , maar ik viel niet af. Andere kinderen zeiden dat als je s'middags niet eet je zo iso dikker wordt . dus at ik iedere middag gwn een korstje brood. door dat ik geen zelfvertrouwen had had ik ook weinig vrieden. ik begon me soms ook expres pijn te doen omdat ik dacht dat ik een slecht kind was . Maar nu ik al wat ouder ben begrijp ik dat dat niks uithaalt . Ik heb nog steeds weinig zelfvertrouwen en zeer weinig vrienden. maar ik heb me wel gekeert tegen men zus en laat me nu niet meer zo doen als vroeger . maar door dat ik zo weinig zelfvertrouwen heb ben ik vaak ongelukkig en denk ik vaak na over zelfmoord , maar ik wil het niet doen om dat ik het egoistisch vind en er zijn noch wel mensen die om mij geven en daarom doe ik het niet .
Datum:
05-07-2006
Naam:
meid
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

Ik weet het niet meer

Ik weet niet meer wat ik moet doen.

Toen ik 11 was begon het.
Ik ben altijd al de loser van de klas geweest (samen met 3 vrienden, alleen tegen mij deden ze nog het vervelends), niemand zei iets tegen me en ik werd vaak uitgescholden voor enorm erge dingen. Ik trok me er toen weinig van aan omdat ik mijn vrienden had. Maar toen ik 11 werd veranderde ik. Ik werd anders, Ik luisterde naar andere muziek, begon me in zwart te kleedden (mag niet van me ouders) en geloofde in wicca. Toen werd het nog erger, ze begonnen me voor heks en wannabee gothic uit te schelden. Ik werd hier steeds depressiever van. Doordat ik anders was kregen mijn vrienden en ik steeds vaker ruzie, want hun hielden van andere dingen dan ik. Alleen 1 van mijn vriendinnen hield van dezelfde muziek en al die andere dingen waar ik van hield. (zij is alleen niet depressief). Maar toen ging ik naar de middelbare school en zij ging naar een andere school. Toen had ik nog maar 2 vriendinnen die beide van andere dingen dan ik hielden.
Ik dacht dat ik eindelijk verlost was en dat niemand meer vervelend zou gaan doen.
Nou dat had ik dus verkeerd. Ik was op het verkeerde niveau geplaatst (Havo en ik hoor op VWO) Dus ik haalde alleen maar hoge cijfers. Ik kreeg in de klas de Titel Nerd. Opzich kon het me niet veel schelen ik ben toch al nooit sociaal geweest. Ik kreeg er een nieuwe vriendin bij. En zo ging het een halfjaartje goed.
In die tijd zaten veel ruzies tussen mijn beste vriendin en ik. Het ging altijd over mij omdat ik anders was en dat ik raar deed.
Ik had haar toen verteld dat ik me heel erg depressief voelde (waarom weet ik eigenlijk niet) en dat ik had geprobeerd zelfmoord te plegen.
Ik voelde me opgelucht dat ik eindelijk aan mijn beste vriendin had verteld hoe ik me voelde, maar toen ging het fout. Ze had het tegen haar ouders gezegd en die vonden dat ik hulp moest gaan zoeken. Alleen wou ik dat niet omdat ik ook periodes had dat het goed ging. En omdat ik vergeleken met andere mensen helemaal geen goede redenen heb om depressief te zijn. Ik had haar ook verteld dat ik niet wou dat mijn ouders hier achter kwamen, omdat zij het nooit zouden begrijpen. Dus toen begon mijn vriendin te dreigen dat ze het tegen mijn ouders zou gaan zeggen als ik geen hulp zou gaan zoeken.
Ik werd bang want ik wou niet dat me ouders dit wisten. Ik begon toen terug te dreigen dat ik mezelf zou gaan vermoorden als ze het zou gaan zeggen. Ik wou dat eigenlijk helemaal niet maar anders zou ze het zeggen en dat wilde ik dus echt niet. Ze liet me in de steek en ging met die nieuwe vriendin weg. Ze werden elkaars beste vriendinnen en ze roddelde vaak over me.
Mijn vriendin had alles verteld tegen die andere vriendin, en ze maakten er grapjes over zoals: “Zeg dat nou niet te hard, straks springt ze nog van een flat” Of: “Tss, die nerd wil alleen maar aandacht ze doet maar alsof ze zelfmoord gaat plegen”
Ik had nog maar 1 vriendin over alleen zij gaat ook nog met hun om dus het loopt niet altijd even goed.
Ik begon mezelf te snijden omdat dat de pijn binnenin weghaalde en zelfmoord kon ik niet (dat heb ik wel een paar keer geprobeerd) ik dacht telkens aan mijn familie en toen kon ik het niet meer.

Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, ik weet niet eens waarom ik depressief ben.
Ik weet alleen dat ik dood wil, ik voel me zo verdrietig en alleen ik heb niemand.
Ik durf het ook niet meer aan iemand te vertellen omdat ik bang ben dat ze het doorgaan vertellen of dat ze het tegen me gaan gebruiken zoals mijn ooit beste vriendin deed.
Elke dag ook als ik blij ben voel ik verdriet en pijn binnenin. Ik probeer het buiten te sluiten maar ik weet niet hoe, het doet te veel pijn en het kost me teveel energie om het te stoppen ik probeer elke dag te doen alsof er niks aan de hand is alleen dan lig ik s’ avonds te janken omdat ik het niet meer kan stoppen.
Datum:
05-07-2006
Naam:
kimberly
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

Haat

Ik haat mezelf doordat ik alles heb vergooit me school nie af gemaakt en ik werk bijna nooit ,ik sla op alles wat me nie bevalt alles en iedereen me vriendin waar ik zielsveel van hou zelfs ook en ze blijft het me maar vergeven, iedereen heeft het beste met me voor, maar mij intereseert nix ik voel me een zware nul en al dat gepraat over het leven zie ik als gelul( ik heb hulp nodig )
Datum:
05-07-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Mijn verhaal.

Mijn verhaal begint op 6 jarige leeftijd. Ik was een normale kleuter ging naar school en had veel vriendjes en vriendinnetjes. Tot het moment dat mijn vader bedacht dat hij zijn handen niet kon thuishouden en mij seksueel ging misbruiken. Ik deed jarenlang of er niks aan de hand was maar raakte ondertussen wel mijn vriendjes en vriendinnetjes kwijt, ik was namelijk niet meer zindelijk door wat mijn vader met mij deed en niemand kwam meer bij mij in de buurt, maar wel mijn vader die ik het liefste niet in de buurt had. Ik haatte hem en zijn gedrag! Als ik oopit tegen iemand zou zeggen wat hij met mij deed kwam er een einde aan mijn leven en aan dat van degen aan wie ik het zou vertellen. Ik was bang en durfde tegen niemand wat te zeggen. Totdat mijn moeder toen ik 9 was aan mij vroeg of papa wel eens aan me zat, ik heb het haar toen verteld ik moest wel want ze had het immers door dat er iets aan de hand was. Mijn moeder was geschrokken maar ik denk dat ze ook bang was voor mijn vader want het enige wat ze zei tegen hem was "niet weer doen he"! Hij beloofde het niet weer te doen maar hield het nog geen week vol. Het verhaal begon weer van voor af aan, maar nu behandelde hij me ook als hoer, soms na het misbruik gaf hij me geld , en zei ga daar maar iets 'leuks' van doen. Alsof ik zin had om wat leuks te doen ik wilde niet meer helemaal niks meer! Het misbruik ging nog tot mijn 12e a 13e door, ik werd al vroeg ongesteld op mijn 11e en daardoor gebeurde het gelukkig minder vaak en ik hoopte dat ik altijd ongesteld zou blijven. Op een gegeven moment ging het zo slaecht dat ik nog maar 1 uitweg zag en dat was zelfmoord. ik had het al goed uitgedacht wanneer, waar en hoe. Smiddags als er niemand thuis is ga ik naar de slaapkamer van mijn broertje, we hebben allemaal grote stenen in de voortuin dus als ik daar uit het raam spring kom ik wel zo terecht dat ik het niet red. Gelukkig op het moment dat ik op het punt stond om te sringen kwam mijn broertje de kamer binnen en trok mij weg bij het raam, hij riep pas op straks val je. Hij heeft nooit doorgehad dat ik een einde aan mijn leven wilde maken. Toen ik 14 was kwam ik erachter wat mijn vader ook bij andere meisjes uitspookte en heb aangifte gedaan van hetgeen gebeurt is.
Ook nu nog heb ik er bijna dagelijks last van wat hij me heeft aangedaan, heb hulp gezocht bij verschillende instanties maar niks lijkt te helpen. Ook vorig jaar mei ging het slecht ik had er weer bijna een einde aan gemaakt, maar heb op het moment dat het in me opkwam mijn moeder gebeld en die is meteen gekomen, we zijn samen naar de huisarts gegaan en heb toen medicijnen gekregen, was overspannen. Vandaag de dag gaat het redelijk goed, heb nog wel momenten dat ik de pijn voel en weer voor me zie wat mij is aangedaan.
Dit was mijn verhaal.........
Datum:
05-07-2006
Naam:
JoyceTamara
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

mijn leven

Ik begon met denken aan zelfmoord op mijn 13de en zit er op mijn 18de nog steeds mee. Voor mij is het vooral de angst om dingen te doen om mensen te ontmoeten die mij ontmoedigen om naar buiten te gaan waardoor ik niet meer wil leven. Ik heb veel hulp gehad van een vriendin van mij maar de gedachten gaan nooit weg en lijken alleen maar erger te worden ik ben op een punt gekomen waar ik niet meer weet wat ik moet doen. En ik ben bang dat ik op een keer echt mezelf iets aan doe.
Datum:
05-07-2006
Naam:
eefje
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Ik haat mijn leven wou dat ik het kon om ruilen.

Hi
Ik ben Jalya 16 jaar oud bijna 17 eigenlijk.Ik kom uit wat lijkt een normaal gezin van vrouw kind vader ik zeg vrouw omdat mijn enige echte moeder is overleden door kanker toen ik 6 was en na mijn moeders doodt is miijn vader direct een nieuwe vrouw gaan zoeken.Hij heeft altijd mijn moeder belazerd en mishandel geestelijk emotioneel en lichamelijk toen mijjn moeder tegen Lucas(mijnvader)zij dat ze kanker had zij hij nou dat wordt dan wel tijd dat ik een nieuwe hoer ga zoeken hij heeft nooit een beetje respect aan mijn moeder gegeven hij ziet haar niet eens alles een mens .Een vrouw (dus ik ook) is voor seks huishouden en haar mannetje blij houden en natuurlijk kinderen geven en hij wil jongens en mijn moeder heeft hem dat niet gegeven ze gaf hem mij een meisje.
En hij heeft me sinds mijn 10 tot nu misbruikt want ja hij wou het eerder maar toen was mijn moeder er en die bescherm de mij tegen hem maar nu heeft hij ze kans omte doen wat hij wil en hij heeft een nieuwe vrouw (Christina best wel oke maar echt een zielige zwake mens) zij doet haar best maar wat moet je doen tegen een man die het ook meent wanneer hij zegt ik ga je doodt maken .
Dus ik hem een kut leven en zal altijd zo blijven dus mijn enige weg uit is doodt gaan door mijn handen in plaats van de zijne en ik weet dat ik de politie kan bellen of school vertellen of iemand die mischien kan helpen ook alle helpen ze mij hij leeft nog en dus zal ik altijd bang zijn en niet normaal kunnen leven ook ale zit hij achter tralies hij zal altijd een controle over mij hebben.
Datum:
05-07-2006
Naam:
Jayla
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

geen

Het klinkt misschien als de minste reden.. Ik heb ongeveer 2 jaar een relatie gehad... en het is pas over met mn vriendin.. maar nu wil ik niet verder leven.. ze was al het enige wat ik had, en ik heb nu totaal geen doel meer.. ik heb me nooit zo ongelukkig gevoeld en ik wil het niet meer.. alleen er is niemand tegen wie ik dit kan zeggen.. hopelijk is er dan nu iemand..
Datum:
05-07-2006
Naam:
liever anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

Verloren verleden

Ik was zeventien en keek nog steeds met verbazing en goed vertrouwen de wereld in. Toen leerde ik een mooie, lieve, zorgzame vrouw kennen die veel ouder was dan ikzelf. Ik stond op het punt mijn diploma van de middelbare school te halen en had echt zin om iets te gaan studeren en te groeien in mijn leven. Ze zei dat het veilig was haar te vertrouwen, ze hield van me en probeerde me te vertellen hoe kort het leven is en hoe waardevol het is om jong te zijn. Ik gaf haar mijn hart in bewaring als we de liefde bedreven en ze zei dat het goed was. Ik voelde de me sterk en gelukkig en instaat om de wereld te veroveren. Tot die dag toen een goede schoolvriend mij belde om te zeggen dat ze mij graag wou zien om zeven uur die avond. Ik was in de val gelopen, de details zal ik besparen maar het scheelde niet veel of ik was getuige van al de jongens of tenminste een deel daarvan die haar misbruikte en met haar bezig waren. Ze bleek een sexverslaafde van het ergste soort te zijn. Ik sloeg dicht en tien jaar later kwamen de emoties van die gebeurtenis los. Ik had een trauma opgelopen en mijn hart brak in duizend stukken op dat moment. Door de publiekelijke vernedering door haar, op school en het verlies van het geloof in mijn zelf en mensen in het algemeen heb ik mijzelf nooit goed kunnen ontwikkellen zowel sociaal en maatschappelijk. Dan is er ook nog de liefde die ik voel voor die vrouw, die er nog steeds is na al die jaren. Met een glimlach en een goed gevoel zou ik terug moeten denken aan haar maar daar voor in plaats is nu alleen maar pijn en verdriet voor het geen ze me heeft aangedaan. Zolang ik van haar hou zal ik die pijn voelen en de machteloze leegte die het verlangen om met haar te praten veroorzaakt. Om de pijn en het verdriet te verzachten ben ik heroine gaan gebruiken maar ook dan glippen de jaren aan mij voorbij en blijven de emoties waar ze gebleven waren als de drugs uitgewerkt is. Wat kan ik doen met mijn leven dat in een spiraal van pijn en verdriet opgesloten zit. Zelfmoord is in me opgekomen maar ik ben er van overtuigd dat ik mijn koffertje met gevoelens, die nog geen plaats in mijn hart hebben gevonden, gewoon meeneem naar de andere wereld. Dat is dus ook geen oplossing. Waarom is mij dit overkomen en moet ik lijden, God zal er een plan mee hebben en zal het een betekenis hebben die ik nog niet kan bevatten. Als ik wil groeien en een normaal gevoelsleven wil hebben met iemand die wel het beste met mij voor heeft, dan moet ik daar zelf aan gaan werken en hulp vragen aan mensen die verstand hebben van dit soort problemen. En daar ben ik nu mee bezig. Ik zie nog geen resultaten maar ik heb vertrouwen in de toekomst. Ik hoop dat iemand mij begrijpt.
Datum:
05-07-2006
Naam:
Richie
Leeftijd:
41
Provincie:
Overijssel

mijn leven is een puinhoop

hey ik heb al 2 jaar geprobeerd maar kan t steeds gewoon niet..
t begon toen ik 8 was mijn ouders werden opgepakt wegens drugs.. ik moest naar een kindertehuis
in dat kindertehuis werd ik mishandeld
toen ging ik 3 dagen voordat me moeder naar huis kwam naar een pleeggezin.. nog erger daar werd tege me gelogen..
dat n half jaar lang
toen ik thuis kwam kreeg ik de verkeerde vrienden en kwam aan de drugs
k wil niet meer verder leven ik kan het gewoon niet meer
gtrsz ik
Datum:
04-07-2006
Naam:
ik
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.