Levensverhalen (pagina 1681)

Soms, nogal vaak, ben ik even de weg kwijt en weet ik niet wat ik met mezelf aan moet !

Ik heb niet echt iemand met wie ik echt goed kan praten en vertrouw om dingen als dit aan te vertellen;;

Toen ik nog niet op deze aarde was is mijn moeder sexueel misbruikt door mijn opa, haar vader, die ik toen ik klein was er vaak zag en echt heel gek op hem was ..
Mijn opa en oma wouden altijd graag op me passen maar vroegen daar altijd geld voor !
Toen besefde ik daar niks van en wist niet dat dat niet normaal was, ik was 2 of 3, en vond dat toen heel normaal ..

Voordat mijn moeder mij ooit heeft verteld dat achter dat ik mijn opa en oma, nu al 8 jaar, niet heb gezien iets ernstig zit !
Toen ik dit te horen kreeg ben ik een aantal dagen goed vanslag geweest !

Ik was toen 11 en begon me na die tijd echt anders te voelen, ik zat in groep 7 werd ongesteld, verandere, kreeg andere intresse's en voelde me veel vaker elendig en alleen ..

Toen was het eindelijk zover, ik ging naar de hogere school en voelde me heel veel groter en ouder ik ging als enige uit mijn ouwe klas daar heen en werd al snel voor gek verklaard door mensen die mij niet eens kende er werd vaak ' hoer ''naar me geroepen als ik door de gangen liep .. ik voelde me op een geven moment zo erg dat ik dat afreageerde op mijn ouders en op mensen die ik eigelijk echt nodig heb/had !!

Dat is gelukkig nu allemaal minder geworden, ik durf voor mezelf op te komen al loop ik nog vaak met m'n hoofd naar beneden door de gangen .

Door wat er vroeger met mijn moeder is gebeurd durfde ik haast geen contact met jongens te hebben, totdat ik een jongen ontmoeten op school waar het heel goed mee klikte, hij had de zelfde grote passie als ik;; Music !!

Ik deelde na een tijdje alles met hem en voelde me de hele dag door vrolijk en gelukkig maar eens gaat ook iets over zoals laats;; hij ontmoeten een meisje en is helemaal in de wolken en voelde me zo ongelukkig en alleen.. hij vertelde me dat hij me nooit alleen zou laten dat ik het moest zeggen waneer ik wat voor hem moest doen of ik hem nodig had en hij was er zekker 24 uur per dan en 7 dagen in de week voor en dat is hij nog steeds !!
Ook ik heb de jongen van mijn dromen ontmoet en ben helemaal in de wolken .

Ik heb in die tijden veel ruzie met mijn ouders gehad en veel zelfmoord pogingen gedaan, maar dankzij die 2 jongens is er toch een zonnetje in mijn leven gaan schijnen !

Tegen alle meiden en jongens wil ik zeggen;; Maak er iets van in je leven en bedenk dat zelfmoord geen een zin heeft, er zijn genoeg mensen die van je houden ookal denk je van niet !!

Ik vind het erg zijn dat er zulke site's al dit zijn waar mensen hun hart even kunnen luchten .
Gr. J ..

Hallow mensen,

Waarom ik nou m'n levensverhaal ga vertellen op een site, naja ik wil er gewoon van af. Veel zullen me een aansteller vinden, net zoals alle andere om me heen. Maar het maakt me niet meer uit, ik ben toch leeg. Ik zal maar eens beginnen.
M'n leven begon ooit eens op een of andere dag, op deze kut wereld. Toen ik met een leeftijd van wel 1 maand verhuisde samen met mijn 2 ouders kwamen we in een straat terecht met vele andere kinderen van mijn leeftijd. Na mate ik ouder werd en vriend(inn)en kreeg begon het met pesten. De kinderen uit m'n straat begonnen me te treiteren zoals kleine kinderen dat nou eenmaal doen, gewoon schelden enzo. Ik had er weinig erg in toen. Toen ik naar de kleuter school ging was ik altijd vrolijk en op gewekt. Ik kwam met een stel pest koppen in de klas en het gepest werd erger. Ik werd buitengesloten en uitgescholden en kwam regelmatig met een blauw oog thuis of werd van de fiets af getrokken. Mijn moeder is duitse net als ik en mijn vader is van indonesische afkomst, ook hiermee werd ik gepest. Ik woon op een klein dorp en daar zijn weinig mensen buitenlanders gewend. Ook sommige leraren van m'n basisschool hadden iets tegen me, ze zeiden dat ik een domme mof was en dat ik niets goed kon doen. Als ik niets goed kon doen waarom was ik dan altijd de beste leerling van de klas? Nadat ik 6 jaar lang op deze school heb gezeten heeft me moeder mij van die school afgehaald. Ik kwam op een andere school met erg leuke leerlingen, en leraren... Daar heb ik de laatste 2 jaar van de basisschool verbracht.. Ik had een leuke tijd en had verkering met de populairste jongen van de klas, precies 6 maanden lang. Toen hij het met me uitmaakte dat was in groep 8 veranderde alles. Het gepest ging weer verder en ik kon inmiddels niet eens meer rustig over straat lopen zonder dat er weer iemand kwam om me uit te schelden of een poging te doen om me te slaan..

Ik kwam na de zomervakantie op de middelbare school, ik vond het echt geweldig daar. In de eerste had ik 2 beste vriedinnen, en met meer mensen ging ik eigenlijk niet eens om. Ze hadden altijd ruzie met elkaar en zij zijn dan ook na een tijdje uit elkaar gegroeid. Hoe meer ik met beide mensen om ging hoe beter ik merkte dat ze me gebruikten, ik moest voor ze stelen en moest van alles voor ze kopen. Ik moest wel van me zelf, het waren me enige vriendinnen... Na een tijdje ging ik alleen door het leven, zonder kennissen, zonder vrienden, en zonder liefde... Toen ik in de 2e terecht kwam had ik een rot klas, het waren allemaal maar een stel macho's vond ik. Er waren alleen 2 meisjes waar mee ik heel goed overweg kon. 1 van die meisjes had veel problemen en ik probeerde haar altijd te helpen. Dit liep op een gegeven moment de verkeerde kant op. Ik vond het lekker om 's middags wat te drinken en deed dit ook vaker. Vaak kwam ik gewoon dronken thuis. Toen begonnen ook de problemen thuis. Ik werd vaker het huis uitgeschopt dan dat ik thuis was. Toen kreeg ik een vriend, een heeele liefe maar een stuk ouders dan ik zelf. Mijn ouders waren het er niet mee eens om dat hij zelf geen makkelijk leven had vroeger. Zo liepen de problemen thuis steeds erger op. Ik kreeg problemen met m'n vriend en begon me te snijden. Ik kreeg steeds vaker ruzie met hem. Hij sloeg me net als een ander exvriendje van me. Het deed geestelijk meer pijn dan lichamelijk. Met mijn 2 vriendinnen kreeg ik op een gegeven moment ook ruzie, omdat zij het ook niet eens waren met de relatie van mij en mijn vriend. Met een van hen heb ik het later weer goed gemaakt en ik voelde me ook weer een tijdje op. Mijn vriend en ik kregen echter steeds ergere en vaker problemen, hij had zelfmoord neigingen en heb hem vaker moeten tegen houden. Ik ging langzamerhand kapot aan onze relatie. Ik ben in die tijd veel gaan snijden en m'n armen zijn momenteel niet meer dan 1 groot litteken.. Hij vond het leuk om porno te kijken, hij ging vreemd en had cybersex met vriendinnen die hij kon via MSN. Dit deed me pijn, vooral omdat hij geen sex meer met me wou. Omdat ik vroeger ben gepest heb ik een heel slecht zelf beeld. En ik had het gevoel alsof hij me gewoon niet meer aantrekkelijk vond. Langzamer hand gingen we allebei kapot en hij had geen zin meer.

Na precies 1 jaar heeft hij het uitgemaakt. De datums kloppen precies. Zoals je je kunt voorstellen, was ik echt helemaal kapot. Hij was de enige die ik nog overhad. Want die vriendin tja.. die had geen tijd meer voor me. Zo was ik helemaal alleen.. maar we besloten wel vrienden te blijfen..
Op een gegeven moment waren er 3 meiden waar ik wel mee kon opschieten. Ik ben daar kort mee om gegaan.. ik voelde me weer een btje happy maar ik kon niet met ze praten over m'n ex of wat dan ook. Op een gegeven moment begon ik gevoelens te krijgen voor 1 van die personen. het leek me beter om het haar te vertellen dus dat deed ik.. sinds dien wil ze me niet meer zien. Diezelfde dag nog zei mn ex ook dat hij me niet meer wil zien. Die andere 2 meiden.. tja met 1 van hen ga ik nog wel om.. maar die heeft het te druk met haar andere vriendinnen.. 1 dag later hebben 3 mensen, de mensen waar ik het meest om geef uit de wereld zelfmoord proberen te plegen.. en ikzelf later ook een paar keer.. jammer genoeg is het niet gelukt en ik wil het nog steeds.. waarom ik het niet doe weet ik niet.. waarscheinlijk omdat ik toch stiekem hoop dat er ooit iemand zal zijn die om me zal geven en bij me blijft hoe kut en hoe depressief ik ook ben.. ik ben aangemeld bij de politie wegens graffiti, ik ben gezocht omdat ik weg was gelopen..

en ik weet dat ik een aansteller ben, dat wordt me nu al 11 jaar lang verteld.. maar dat wat er in m'n hoofd zit, kan ik niet op papier krijgen en al helemaal niet vertellen.
Het laatste deel van mijn verhaal, is vanaf eind april tot nu. Ik mis mijn ex nog steeds heel erg, en ik mis vrienden en vriendinnen met wie ik lol kan hebben en bij wie ik kan huilen. Ik mis een knuffel als ik me niet goed voel en ik mis het uitgaan met mensen.. ik blow steeds meer en ik drink steeds meer.. ik ben nouwlijks nog nuchter behalve nu.. iedereen vind me een aansteller en er is nog nooit iemand geweest die me heeft geprobeerd de snappen of me gesnapt heeft.. iedereen die ooit door mijn blije drukke buiten kant heeft kunnen kijken heeft me verlaten omdat ik te depressief ben volgens hun..
Maar ik trek het niet meer.. ik spreek geen mensen meer en zie geen mensen meer.. ik ben blijfen zitten op school en wordt nu waarscheinlijk naar een andere school gestuurd.. m'n psygoloche heeft altijd gezegd dat het aan de hormonen ligt.. maar toch kan ik me dat niet voorstellen..

ik heb geen zin meer om te leven, en geen zin meer om te bestaan, ik heb geen zin meer om te huilen iedere avond in mijn bed, ik heb geen zin meer om moe te zijn van het leven en ik heb geen zin meer om me druk te maken over anderen en mij zelf..
Ik wil niet meer.

T begon allemaal als kind's af aan, teveel meegemaakt, ik ben nu 27 jr en de gedachte om een einde te maken speelt veel door mijn hoofd. Ik krijg proffesionele hulp van het ggz, maar de gedachte's blijven ik heb tot nu toe 3 x een poging ondernomen en ik ben er nu schter hoe ik t nu kan doen dat t zeker te weten lukt, ik pak al mijn slaappillen die ik heb opgespaard en mijn parafluoxetine met sterke drank, heb t al eens gedaan 2 x zelfs maar dan zonder sterke drank , weet wel dit zijn mijn gedachte's dat wil niet zeggen dat ik t ook doe, t is voor mij rust gevend, als ik mijn mail zo lees, ben ik bang van mijn eigen gedachte's, alleen kan ik niet uitsluiten dat ik niet nog een poging waag, wel weet ik dat de volgende keer t me 100% zeker gaat lukken, ik heb lieve vrienden en vriendinnen en een leuke toffe vader een mooi appartement voor mezelf en ik heb lieve dieren, toch.......
heb ik t gevoel dat er een rode draad van ellende door mijn lijf giert!
Ik ben onzeker over mezelf, terwijl iedereen zegt dat ik zo'n mooie meid ben, vind ik niks mooi aan mezelf.......
Je krijgt telkens de opmerking, t komt wel goed!!! OH JA!!! wanneer dan??? Ik zit nu al een ruim in de ziekte wet aan de medicatie thuis........
Dus..........
Af en toe de enige uitweg voelt dan voor mij
zelfmoord,,,,,

Waarom is het leven zo oneerlijk! Alles zit tegen.
Op jongere leeftijd werd ik verkracht door mijn eigen broer, die gehandicapt is.
Ik zat met mijn oren die vond ik lelijk, mijn zelfbeeld was niks ben erg onzeker.
Al mijn relatie's gaan ook mis!
Ik heb bijna 5 jaar een relatie gehad met een jongen waar ik zoveel van hield en waar ik nu nog van hou! ik mis hem!Maar heb het zelf toen uitgemaakt, omdat ik dacht dat ik verliefd was op een ander stom he!!!
Mijn ouders zijn nu net anderhalf jaar gescheiden waar ik heel erg mee zit mijn moeder had gelijk al een nieuwe vriend.
Ik moest bij mijn vader blijven wonen waar ik helemaal niet mee op kan schieten ik moet alles doen
Op school en mijn werk is het ook allemaal zwaar en gaat het ook niet goed!
Alles zit tegen en ik geef mezelf overal op de kop van ik wil gewoon niet meer ik trek het niet meer.
Wat heeft het leven voor zin, ik heb overal zo'n spijt van kon ikalles maar terug draaien!!


dikke knuffel.....

Ik ben nu al 22 jaar aan het vechten tegen alle dingen die gebeurt zijn de afgelopen jarenen ik heb maar heel weinig gelukkige momenten gekend.
en de drang naar zelfdoding begint weer te groeien.
Ik heb het gehad in de tijd dat mijn moeder overleed op 8 jarige leeftijd ik bleef achter met 2 grote broers en mijn vader die ook niet meer wilde leven maar toch bleef omdat ik er nog was.
5 jaar geleden is hij zelf gestorven en hebben ze weer het geluk samen gevonden in het hiernaarmaalse.
Ik hunker ook naar een leven zonder verdriet pijn pesterijen problemen enz je zult het wel kennen.
Ik begin steeds dieper en dieper te zakken tot het niet meer kan van mijn over gebleven familie hoef ik niet veel te verwachten die zie ik nooit een ander heeft ooit gezegd doe niet zo gek als ik dan denk wat als iknou eens uit de bocht vlieg.
Ik ben getrouwd met een lieve man maar helpt ook niet om mij hier te laten de brief heb ik al af nu alleen de daad nog.
Ik heb verteld hoe het komt dat ik zo denk een vriendin heb ik nooit gehad en had ik er een was het als misbruik en dat is nu ook nog.
Ik lieg om het geld bang dat ik bestraft wordt zoals vroeger.
Mensen mogen me niet aan raken of ik wordt bang doordat een neef zijn handen niet thuis kon laten.
ik werd altijd naar boven gestuurd en mocht nergen bij zijn.
Nu ben ik al 1 jaar op zoek naar een baan omdat ik verhuisd ben naar de grens streek dat wil ook niet lukken.
ik heb het iedee dat er een duiveltje in mij zit dat speelt met je humeur en gedachten ik heb alles al afgezegd op het gebied van abonnementen enz.
De brief staat in de computer.
hopelijk komt de dag gauw.

ik ben een meisje dat geleefd word door iedereen ik heb geen eigen inbreng en darom denk ik er vaak over om er een eind aan te maken vooral op de manier hoe nu alles gaat niemand neemt me serieus en daar heb ik genoeg van en alles wat ik doe is toch niet goed

Ik zit heel erg in de problemen. Ik ging met 3 andere mensen naar de duinen om te roken en te drinken. al onze ouders wisten hier niks van. Ik nam stiekem gin mee(47%) eenmaal daar begonnen we te drinken. Een vriendin bleef maar shots nemen. Na een tijdje kon ze niet meer staan. Het ging regenen. We legde haar onder een boom. We d8en dat we over half uurtje wel weer konden fietsen om dan naar huis te gaan. Maar het verslechterde met haar. Ze kreeg t koud. Bleef maar kotsen en kon niet meer rechtop zitten. Uit wanhoop had ik mijn shirt uitgetrokken en over haar heen gelegd. We hadden niet aan water ged8. Dus ging ik eerst naar water zoeken. Zonder suc6. Na een tijdje regende het nog steeds. Ze begon helemaal te trillen. Een ander meisje dat mee was ging nu naar water zoekn. Ze bleef lang weg en het werd donker. We d8en dat ze de weg miss kwijt was. Het bleef maar regenen. Ik had niks aan dus ik kreeg het ook behoorlijk koud. Om haar warm te houden ging ik naast haar liggen. Na een tijdje kwam het meisje terug met hulp van een man. Ze had ergens aangebeld. Ze had ook water. Eerst lukte het niet. maar ik smeekte haar om water te drinken. Anders zou ze uitdrogen. Toen de man haar de ouders belde van t meisje wisten we dat we de lul waren. Ze kwamen en waren enorm boos op mij. Volgens hun had IK haar dronken gevoerd. en IK had t meegenomen dus was alles mijn schuld. Een de volgende dag was ik de hele dag weg ergens heen. Mijn mobiel hoorde ik niet. Dus toen ik m na een tijdje chekte, bleek dat er een sms was gestuurd. Er stond in: DIT IS HEEL BELANGRIJK!! bel dit nr. Ik durfde eerst niet. Maar belde toen maar toch. Niemand nam op. Dus stuurde ik een sms. Maar daar is nooit op gereageert. Toen ik die dag thuiskwam, kwam ik erachter dak ik de mobiel van het meisje nog had. Er was iets van 10 keer gebeld door de ouders en andere mensen. Dus ik zette m maar uit. Ik wou m zo snel mogelijk terug geven, want anders d8en ze dak ik haar mobiel probeerde te jatten. Later die middag kreeg ik een email. er stond in dat de moeder van het meisje mij een email had gestuurd. Die moest ik goed beantwoorden anders zouden ze mijn ouders bellen. Ik ben vroeger al de fout in gegaan met iets anders. toen vertrouwden ze me 4 jaar niet. Nu eindelijk weer een btje. Als ze hier achter komen, dan mag ik nooit meer alleen naar buiten. Nooit meer naar de stad. nooit meer ff naar vrienden toe. Ik voel me enorm kut hierdoor. Ik weet niet of ik nog wil leven als mn ouders erachter komen. Ik mag ook al nooit meer met dat meisje omgaan. Dat terwijl t me beste vriendin is. Als ik die avond niks had meegenomen, was alles goed gekomen. Nu niet. Ik hoopt egt dat alles goed komt. Zo niet.. weet ik neit wat ik moet doen......ik moest het iemand vertellen. Maar ik durf t niemand te vertellen. Ik had 2 volle dagen geen contact met haar. Geen email, geen sms. Bellen durfde ik niet. Miss kreeg ik haar ouders aan de telefoon. Miss was ze wel dood. Ik was toen dus dolblij dat ik hoorde dat ze ok was. Dit was t dus een btje. Ik ben blij dat ik het even kon vertellen. Want dit is nu mijn grootste geheim.... hier zal ik me moeten leven.

Ongeveer een half jaar geleden leerde ik mijn vriend kenne in een café. Ik was super gelukkig als ik bij hem kon zijn. Wij gingen elk weekend opstap en hij zorgde er altijd voor dat ik veilig terug thuis kwam. Maar toen...3maanden later. We gingen met de fiets opstap. Toen hij naar huis wou had ik eigelijk nog helemaal geen zin om te vertrekken dus ik heb hem gesmeekt om nog wat langer te blijven en dat deed hij ook. Maar toen om 3u wou hij echt naar huis en ik ging met hem mee. Hij brengt mij altijd eerst naar huis en komt dan nog ff binne bij ons en daarna gaat hij zelf naar huis. Maar we waren dus nog aan het fietsen en we ware bijna thuis toen er opeens een zatlap op de weg reed. Hij reed ons aan langs achter. Ik heb hem niet gezien en ik denk mijn vriend ook nie. Mijn vriend was opslag dood. Ik werd wakker in de beek en het eerst waar ik aan dacht was aan hem. Hij lag 10 meter van mij af. Ik ging naar hem toen maar hij beweegde of zei nx meer. Ik kan die vent die mijn vriend vermoorde wel doden!! Ik zweer het, als ik hem tege kom, ik sla die gwn ineen! Ik wil gewoon trg bij mijn vriend zijn! Ik voel mij eigelijk wel schuldig want als ik naar mijn vriend had geluisterd en gwn naar huis was gegaan toen hij wou, dan was dit niet gebeurd! Ik heb slaappillen van de dokter gekrege omda ik 's nacht nie zo goe kon slape. 2 weke gelede wou ik ze allemaal in 1 keer innemen. Maar ik deed het niet omda mijn ouders een huis aan het bouwen zijn en ik wil ze eerst helpe tot da huis af is en dan wil ik gewoon stoppen met leven. Ik heb die slaappillen in mijn kamer verstopt en hou ze bij tot ons nieuw huis klaar is. Ik kan er eigelijk niet echt met vrienden over praten omda ik nie zo goed durf. Ik wil gewoon trg bij mijn vriend zijn en hoop da als ik dood ben da zo ook zal zijn. Ons huis is toch bijna klaar dus....

Ik hoor mezelf vaak denken, ik heb meer meegemaakt dan iemand van 25/30 jaar. En ik ben nog maar 12... Hier begint mijn verhaal.

Ik ben al gepest vanaf de kleuterschool, toen was ik 3/4 jaar. Het was niet door kinderen vreemd genoeg, maar door de leiders. Mijn moeder kreeg vaak te horen dat ik "dom" was, omdat ik sommige dingen niet deed(koppigheid) niet wou of niet durfde, zo ben ik nou eenmaal. Ook op de bassisschool ben ik heel erg gepest, vooral toen ik verhuisde en mijn vader vlak daarna een ongeluk kreeg. Ook op de middelbare school wordt ik gepest, vooral omdat ik "anders" en "vreemd" en "angstaanjagend" ben, en dat wat bang maakt moet de wereld uit, heeft iemand een keer gezegd. Ik heb een leger rugtas die goed voor mijn rug is, en ik draag veel zwart omdat ik dat nou eenmaal mooi vind.

Mijn moeder heeft moeten opgroeien met 2 zieke ouders, mijn vader ook. ze wouden me en mijn broers/zussen dat leed besparen, maar dat is niet gelukt. Mijn vader kreeg in 2000 een ernstig brandwonden ongeluk op zijn werk, later heeft hij ook nog twee tia's gekregen(iets aan zijn hersenen). In 2001, in de nacht van 7 tot 8 augustus kreeg mijn vader een herseninfarct. Ik werd wakker van geschreeuw, gehuil en even later een loeiende ambulance. Ik wou kijken bij mijn vader, maar mijn broer stuurde mij weg, toen vond ik dat heel vervelend, nu ben ik er dankbaar voor. Mijn vader heeft lang in het ziekenhuis gelegen en heeft daarna nog lang gerevalideerd. We zien nog veel sneeën van zijn ongeluk, hij loopt niet recht en kan ook niet lang lopen, zijn spraak is vermoeiend omdat hij niet uit zijn woorden komt en hij heeft vaak hoofdpijn, en het doet pijn om te horen dat na zijn ongeluk een andere vrouw hetzelfde kreeg, en overleed.

Na mijn vaders ongeluk of er al voor zijn mijn ouders gescheiden, dat deed pijn. Het deed echter nog meer pijn om het gezicht van mijn vader te zien toen mijn moeder vertelde dat ze een andere man heeft ontmoet. Daar wonen we nu. Ik vind hem best aardig, maar niet de manier waarop mijn moeder en hij met elkaar omgaan. Ik vind het walgelijk, anderen noemen het gewoon liefde. Yak!

Vroeger heeft mijn moeder vaak ruzies gehad, vooral met de twee oudsten en mijn vader. Nu zij er niet meer zijn maakt ze ruzie met mij en mijn andere zus. Heel vaak heeft mijn moeder geroepen en gedreigt dat ze mijn jongste zus en ik en haarzelf zou vermoorden om dan weg te zijn van deze wereld. Ook heeft ze mij en mijn broer/zussen uitgescholden voor idioot, slet, trut, bitch en nog wat.

Ik wordt ouder en krijg andere interresses, bijv een leuk manga stripverhaal witch en spannende charmedboeken, alleen om te lezen. Mijn moeder heeft bijna alles weggegooit, en een enorme stapel tijdschriften en boekjes gehaaldt over de duivel en het occultisme... alsof mij dat iets kan schelen, een boek heb ik gehouden: Het geheim van de godin. Mijn moeder doet dat nu steeds vaker, bemoeien met mijn leven en mijn interesses. En ik heb ook het gevoel, dat ik helemaal niet meer zou leven, als ik er zelf geen eind aan maak.

Ik heb net een super belangrijke vriendin verloren door mijn eigen schuld, ik snij mezelf en probeer mezelf te verdrinken. Meer kan ik nu niet zeggen, ik moet gaan.

Ik wil dood omdat ik heel erg ongelukkig bem. Ik ga niet mijn hele levensverhaal vertellen ofzo, maar door gepest van nu en vroeger zijn negatieve gedachten in mij opgekomen... Maar door heel veel andere dingen ook ben ik gewoonweg ongelukkig. Ik heb een hekel aan hoe deze wereld aan elkaar zit, ik wil niet leven zoals alle mensen hier, ik haat school en ik haat het leven, Ik wil hieraan ontsnappen, aan het leven. Maar de gedachte van reincarnatie jaagt me op: het schijnt dat als je in een leven heel ongelukkig was, je er in je volgend leven last van kunt krijgen. Dat je ziel er iets van over houd. Maargoed, mensen, pas goed op jezelf, en misschien helpt het om te denken dat alles wat tegenzin in je leven een heel kleine periode is vergeleken met je hele leven.