Levensverhalen (pagina 1679)

Heeii iedereen..
Ik wil het liefste dood.. maar ik weet dat ik niet iedereen kan achter laten.
Maar vriendinnen heb ik wel maar ik heb nu bijna ruzie met allemaal..
Met 1 iemand heb ik het alweer goed gemaakt. Maar laatst waren we op kamp en toen wou ik even met iemand praten waar ik al een tijdje niet meer mee omging.. en toen had ik gezegt dat ik het heel stom vond dat ik niet meer met bepaalde kinderen omging.. Wat aan het begin van het jaar mijn vriendinnen waren..bij dat groepje wou ik het liefste horen maar ik had gewoon het gevoel alsof ze mij er niet bij wouden hebben.. :(
En toen moest ik nog al huilen :(.. en er is dus nog veel meer maar dat durf ik allemaal nooit te vertellen..en als ik het zou vertellen dan zou ik dus waarschijnlijk gaan huilen want als ik bij dat erboven al ging huilen dan bij dat soort dingen zeker..
Maar ik wou dus graag nbij dat groepje horen en mijn andere vriendinne n achterwege laten.. eigenlijk kan ikdat gewoon niet flikken en ik weet niet waarom uik dan toch alles doe om iets te verzieken.. zo kijk ik er nu naar terwijl als ik boos ben ik er niets aan kan doen.. ik weet niet hoe dat komt maar ik wordt altijd zo snel boos .. Maar deze vriendinnen wil ik gewoo niet meer en er is ook nog een vriendin maar ik weet niet of ik daar ook nog wel vriendinnen mee moet blijven.. en die vriendinnen die ik dus weer terug wil willen mij denk iok niet en zo gaat ht maar door.. er is ook nog 1 ding die ik nooit tegen iemand heb verteld.. dat durf ik gewoon niet en ik ben bang dat ik gewoon een keer helemaal knap ofzo.. en dat ik dan helemaal overstuur raak.. soms heb ik ook eigenlijk best wel vaak dat er mensen zijn bij wie ik zo alles zou willen uitleggen maar ik snap dan gewoon niet waarom ik het niet doe :S.. ik had al gesprekken met mijn mentor dit jaar en ik heb nooit iets verteld. ik was altijd een beetje stil en soms praatte ik.. en toen was er een keer een projectendag op school en toen ging ik tussendoor ook even met iemand praten en toen heb ik ook niets gezegt alleen dat het persoonlijk was .. ik weet niet wat er met me isen soms dan wil ik er gewoon niet meer zijn.. gewoon niets doen.. en de vriendin op camp waar ik toen mee heb gepraat zei dat het haar akalig leek om dood te zijn.. en toen zei ik dat het me juist fijn leek en toen schrok ze geloof ik wel even :S..maar jaah ik ga stoppen Groetjes.. en succes aan iedereen die het moeilijk heeft :)

Een jaar geleden heb ik stoms gedaan samen met mijn vriendin, een vriendin die ik al 15 jaar ken ik dacht een vriendin, we zijn opgepakt door de politie in ieder geval zij daarbij heeft ze tijdens de verhoren te kennen gegeven dat mijn man en ik haar gedwongen zouden hebben, puur omdat ze bang waas voor de man voor wie wij het allemaal deden die de baas was. Door haar heb ik een maand in de gevangenis gezeten en heb mij vier kinderen ontzettend gemist, nou is de uiteindelijke rechtzaak geweest waar ik niet ben geweest o advies van mijn advocaat en nu is de eis zo hoog voor mij vier maanden in de gevangenis. dat is niet het enigste in de krant stond dat ik mensen geronseld zou hebben om ook die dingen te doen,wat gewoon niet waar is, iedereen denkt natuurlijk nu dat ik zo ben en dat is echt niet zo, ik durf niet meer ergens heen durf niet meer naar een winke. breng alleen de kinderen naar school en doe mijn werk. Ik voel me totaal onbegrepen en ben bang. Ik wil niet meer op de recht bank noemden ze me een leugenaar, dat ben ik niet. hoe moet het als ze mij in het hoger beroep ook niet geloven, ik kan nu al niet meer hoe moet ik mij dan nog rechtop houden. Ik wil niet meer maar mijn kinderen hoe moet het daar dan mee als ik er niet meer ben. Een vriendin die dit kan aanrichten mag dat kan dat zomaar. Ik wil niet meer.

Hallo allemaal,,,

Me oma is nu 2,5 jaar dood, en ik kan het nog steeds niet verwerken
Ik ben nu ongeveer 1,5 jaar geleden begonnen met snijden, en steeds weer kom ik in de verleiding om mezelf te snijden.
Ik heb bijna overal op me pols en been littekens zitten.
Natuurlijk heb ik hulp van me vrienden, maar die kunnen me niet altijd helpen.
Zelf sta ik ook altijd klaar voor mensen, maar als het even niet goed met me gaat, en er komen te veel mensen dan weet ik het gewoon niet wat ik moet, en kan ik ze ook moeilijk helpen.
ik heb nu sinds kort een super lief vriendje en die helpt me ook heel erg.

Heey ik ben Mark ben 20 jaar het begon eigenlijk toen ik een jochie was van 13 jaar was altijd het lievelingskind van me opa de vader van me vader
ma opeens werd dat verstoord doordat me opa steeds vaker riep ik pleegzelfmoord
en dan zei de rest van de fam altijd ach Frans kom op nee zei die op een begeve moment over 2 weken is het af
en inderdaad 2 weken later heeft ie het gedaan en viel er een leegte in me ik was er kapot van ook al was ik toen nog ma 13 erna 2 jaar later begon ik net weer wat op te krabbelen toen ik een hele lieve leuke meid tegen kwam Daisy ze was kei lief en ze was 2,5 jaar ouder als ik
ma begeve moment kreeg ze een stofwisselingsziekte en ze ging achteruit zij was juist net diegene die me er doorheen hielp en toen overleed ze 17 dagen voor me 16e verjaardag ik waskapot totaal kapot was ik nu sinds 4 jaar nog steeds vrijgezel want kan het nog geen plek geven kon ik da ma dan was het veel makkelijker geweest. Sinds da Daisy is overleden denk ik ook steeds vaker van waraom komen ze mij nie halen waarom hun wel en ik nie en oom steeds vaker denk ik van mensen het is genoeg ik maak er een eind aan maja op de een of andere manier houd me iets tegen ma wat.. alsvast bedankt dat ik hier men verhala kwijt kon.

ik ben geboren in 70 er jaren toen jimmi hendrik van de doors zelfmoord pleegde en het heeft me nooit losgelaten dat de 60er jaren veel mooier waren dan deze toekomst die we nu leven...........
Niks anders dan Lege dagen voor mij met mensen die me niks meer intreseren eigenlijk Ook al weet ik dondergoed dat ze om me geven en proberen te helpen Marr de beelden die ik zie dagelijks waarvan mijn psychiater zegt dat ze er niet zijn zijn toch veel mooier dan die dingen die ik dagelijks ervaar op aarde dat zal toch altijd zo blijven + schyzofrenie is een aangeboren afwijking (groter hersendeel) en ik heb het altijd iets gezien als de eerste mens met 6de zintuig en eigenlijk leef ik in een wereld met mensen die aleenmaar zwart wit zien en ik kleur en nooit de 6de demensie zal kunnen uitleggen en mensen me elke dag ontwijken ik leef hier al 16 jaar mee maar eigenlijk drink ik elke dag koffie wat ik niet eens proef............

Mijn vader is gescheiden, en heeft nu al 5 jaar een nieuwe vriendin. Ze is soms best aardig, maar meestal helemaal niet. Met haar erbij ben ik niet op mijn gemak, en ben ik bang dat ik iets fout doe. Ik zit nu in de puberteit, en ja..vergeet soms wel eens wat dingen! Nou, dat neemt ze me heel erg kwalijk. Het is een beetje door mijn moeder, die alcholiste was, en die loog enzo. Maar soms lieg ik ook wel eens, omdat ik weer bang ben dat ik op mijn kom krijg door die vriendin van mijn vader, en dan begint ze weer te sneren: "Jeetje, je lijkt al pricies op je moeder en broer!" ik houd dit neit vol. En mijn vader neeemt het neit voor me op, want zijn vriendin die heeft hem helemaal in haar greep. Het is ook altijd met gespekken 2 tegen 1, hoe vaak ik ook zeg dat ik met 1 van hun wil praten, niet emt 2 tegelijk. Ik denk nogsteeds aan zelfmoord...Zou ik beter af zijn dood? O zal de dood nog lang genoeg duren?



Liefs, ik

Ik heb nu zon beetje elke dag ruzie met mijn moeder en me vader stelt zich altijd aan me moeder's kant op waardoor ik uren licht te janken op me kamer. Ik kan zo niet verder leven....

Ik heb meerdere malen zelfmoord geprobeert te plegen, waarom??
ZOveel pijn, me zusje is overleden ( 4 en half maand gaatje in haar hart) is dat gerechtigheid ? Nee. er lopen moordenaars verkrachters die verdienen dat en niet een meisje van 4 en een half maand.
Me vader is er nooit voor me geweest, hij vond dat ik niet bijdehand genoeg was, hij steunde me nooit in wat voor werk ik deed, altijd maar klagen dat ik nergens goed in ben en dat ik beter dit kan doen ofzo, ik ben vroeg gestopt met school maar ik heb daarna wel altijd gewerkt. ben ik trots op.
Me hond is overleden in me armen.
Ik ben niet gelukkig , ik wil niet leven, ik heb t gevoel dat ik mensen gelukkig maak , maar ik ben t niet dus door me zelfmoord neigingen heb ik mensen pijn gedaan, en dat doet me ook weer pijn om weer zelfmoord te plegen, afgelopen weekend heb ik me pols doorgesneden maar ik durfde niet verder, 4 hechtingen, dus wat is zelfmoord ik denk dat t een manier van aandacht vragen aan iemand met de zelfde ervaring, er zijn mensen die zeggen dat ze t begrijpen , maar als ze t zelf niet meegemaakt hebben kunnen ze t wel begrijpen dan??
ik ben nu alles kwijt , maar ben bezig met hulp zoeken, maar ja waar kan ik dat vinden. ik heb meerdere malen zelfmoord geprobeert te plegen, maar ik ben bang dat t echt een keer fout gaat. dit is mijn korte versie uit mijn leven. De wereld zou zo mooie kunnen zijn , maar t bracht me alleen maar pijn.

ik ben een vader van twee kindren ik zou gelukig moeten zijn maar dat ben ik niet
ik heb van de maand al op de brug gestaan en ben nog gespronen ook en was ik blij dat ze me geholpen hebben nee
nu ben ik weer op straat gezet met de mededelig denk vrolijk dat helpt nu denk ik dat ze me daar niet geholpen hebben maar meer het iede dat als het niet meer gaat je er thoch aleen voor staat oke ze
hebben meching gelijk ik weet het niet zo als ik al zij waarom mij ik ben nu net zo verals een paar weeken geleeden ik weet niet meer hoe het verder moet en er is zo als ik weet geen hulp aleen als je er staat maar nu is het wel te laat nu bel ik niet meeer het spijt me dag ik hoop dat mijn kindren me kunnnen bechrijpen ik denk het niet maar het spijt me

Ik kom uit een gezin van 3 kinderen, allemaal meiden en ik ben de oudste. Wat ik van mijn jeugd weet is dat ik me nooit happy gevoeld heb en dat ik volgens mijn moeder een achtelijk kind was. Mijn middelste zusje kreeg altijd de aandacht en altijd haar gelijk. Ik kan mij nauwelijks een knuffel herrinneren. Ik zat altijd afgezonderd op mijn kamer en heel vaak begreep ik niet waarom zij zo'n hekel aan mij hadden. Op elke school waren ze boos op mij, werd vaak zonder reden in elkaar geslagen, mensen begonnen mij te negeren en ik plaste veel in mijn broek. Ik was ook elke dag gespannen en durfte niets te zeggen. Op een gegeven moment begon mijn familie van mijn vaders kant mij ook nog eens te negeren en ik begreep er niets meer van, mijn naam was op de verjaardagskalender bij mijn opa en oma doorgestreept en toen had ik het gevoel dat ik nergens meer bij hoorde. Mijn moeder kamde mij bij iedereen af, bij mijn vriendinnen, bij mijn vriendjes waardoor ik iedereen kwijt raakte. Ik begreep er gewoon echt niets meer van en snapte ook niet waarom en wat ik fout deed. Mijn ouders hadden ook altijd ruzie en ik heb daar veel van gehoord en meegemaakt, uiteindelijk is dat huwelijk gestrand.
Op mijn 16e jaar sleepte mijn moeder mij mee naar het JAC met de mededeling dat ik een achterlijk kind was en dat ik beter op een hutje op de hei kon gaan wonen. Bea, zo hete die hulpverleenster, stuurde mijn moeder op de gang en ik dacht nou daar ga ik dan in een internaat ofzo, ik ben toch niet oké. Tot mijn verbassing zei Bea dat zij er voor mij was en niet voor mijn moeder en dat ze het raar vond hoe mijn moeder reageerde. Na wat gesprekken ben ik binnen 2 mnd. uit huis geplaatst en ging ik op een kamertrainingscenrum wonen. Probeerde mijn school af te maken en op zich ging het redelijk met mij. Tot ik zelf op kamers ging woneen en bij mijn moeder boven haar 2e hands boeken en platen winkel een kamer mocht wonen. Zij zou geld voor mij krijgen waar ik van kon leven, maar kreeg niet alles.
Mijn school had ik afgemaakt en ben toen heel ver weg gaan wonen in Steenwijk omdat ik mij zo ongelukkig voelde, samen met een vriendje, dat raakte uit en ik leerde een ander vriendje kennen, waar ik stapel verliefd op was en wat ook goed ging, oke het was niet de allerliefste bij de politie maar voor mij wel. Samen zijn wij naar A'foort verhuisd de reden weet ik niet meer. En weer ging het fout, hij zou mijn moeder helpen met haar flat op te knappen en ik moest bij mijn vader slapen en hij bij mijn moeder. Opeens kwam ze met de mededeling dat hij niet te vertrouwen was, andere vrouwen betreft, deze relatie liep dus ook weer stuk. Ik was er kapot van en ben daar ook zeker 10 jaar verdrietig om geweest en nog steeds durf ik niet echt meer van iemand te houden, bang om gekwetst te worden.
Jaren verstrijken en ik verhuisde van de ene plek naar de andere, ik ging auto rijlessen geven en op mijn 23e jaar ben ik op freelance basis voor mezelf begonnen. Eenzware tijd hard werken en geen begrip van het thuisfront, ik was altijd aan het werk en vaak alleen thuis. Mijn ouders en zusjes hadden totaal geen begrip voor waar ik mee bezig was en soms dacht ik dat zij jaloers op mij waren en ja hoor mijn moeder kraakte mij weer bij iedereen af. Weer geen vriendinnen die in mij geloofde, weer liepen relatie's stuk op het moment dat ik ze voor stelde aan thuis. Na 5 jaar kreeg ik een ongeluk en liep een whiplash op. Ik moest knokken om mijn bedrijfje staande te houden, tewijl ik rust nodig had. En echt er was er geen één die mij op kwam zoeken of mij kwam helpen, het enige wat er gebeurde was dat ze de rijschool gingen afkraken, want het was allemaal maar niets. Mijn jongste zusje zat in een indentiteits crisus over haar lesbiesche gevoelens en stond geregelt huilend op de stoep, ik heb haar geholpen, maar had zelf ook behoefte aan hulp. helaas dat zat er niet in zij was te veel met zichzelf bezig.
In 1996 ben ik echt ingestort en dacht alleen nog maar aan de dood. Ik ging plannen maken hoe ik het aankon pakken en het werd letterlijk zwart voor mijn ogen van verdriet. Ik heb toen wel hulp gezocht, maar ik heb mij daar niet kunnen ontplooien en werd steeds onzekerder, de hulp was zo hard en dat assertieve gedoe wat een geknok, ik had ook echt het gevoel dat er totaal geen luisterend oor was en je moest knokken in zo'n groep om je te laten horen, terwijl ik zo'n behoefte had aan een schouder om eens lekker uit te huilen en mijn leven te vertellen zonder in de rede gevallen te worden. Eigenlijk heeft het mij nog onzekerder gemaakt en de behoefte aan de dood werd steeds groter.
Ik ben maar weer de draad op gaan pakken en leerde Sjoerd kennen, ik heb thuis niet verteld dat ik een vriend had en dat ik samen woonde totdat ik zwanger raakte toen heb ik het verteld, nou toen woonde ik al een jaar samen. En je raad het nooit, weer liep deze relatie stuk, zouden ze mij nu alweer zwart gemaakt hebben? Sjoerd werd agressief en toen mijn dochter 3 mnd was heeft hij mij geslagen en dat was bij mij de druppel en ik heb hem uit huis laten zetten. Nou daar gingen we weer, verhuizen, mijn familie zat op mijn hielen, beschouwden mijn dochter als hun eigendom, kon niet van mijn eigen dochter genieten in het bij zijn van hun, want dan werd ze uit mijn handen getrokken. Ik had ook niets meer te vertellen in mijn eigen huis en over mijn eigen dochter. Ik voelde mij uitgeblust, ook mede door de dreigementen dat Sjoerd het kind bij mij weg wilde halen, weer politie en dat heeft 2jaar geduurd, nu zie ik hem niet meer. en mijn familie? is beledigd omdat ik afstand van ze genomen heb en geen contact meer met ze wil. Dat houdt wel in dat ik er 9 van de 10 keer alleen voor sta, maar ook dat ik mij vaak heel eenzaam voel. En niet eenzaam om het feit dat ik geen partner heb, maar eenzaam omdat ik nooit een leuk thuis heb gehad en geen liefde heb gekend in dat opzicht.
Tot overmaat van ramp is mijn schildklier er ook nog eens mee opgehouden, waardoor ik mij vaak niet lekker voel maar wel door moet. Ik moet jullie ook eerlijk bekennen dat ik 3 jaar lang dagelijks mijn bed in ga met tranen en met mijn plan. Waarom ik het niet doe is voor mijn kleine meid, zij heeft mij nodig of zal ik haar meenemen, het kan wel in mijn plan.
Waarom hebben ze zo'n hekel aan mij, waarom wordt ik al van jongs af aan genegeerd, waarom kammen ze mij overal steeds af, Ik kan werkelijk niets goed doen bij deze mensen. Wat moeten zij een hekel aan mij hebben. En weet je ik denk nu ook echt dat iedereen mij een stom mens vind en ik durf geen contacten meer aan te leggen, ik durf niet meer van iemand te houden. Het word toch kapot gemaakt, ik ben niet oké, dat is het enige wat ik van thuis heb meegekregen en wat keer op keer bevestigd is. BEDANKT ALLEMAAL en god waarom krijg ik iedere keer straf, waarom, waarom heb je mij op deze aardbol laten komen, ik zie het doel en het nut er niet van in. En het ligt toch allemaal aan mij volgens hun, zij hebben hier totaal geen schuld aan, ik was een achterlijk en onmogelijk kind en dan heb ik niet eens alles verteld wat er in mijn leven is gebeurd. Dood vermeoiend dit leven en ik hoop dat er snel een einde aan mag komen en ik neem mijn dochter mee, want ik wil niet dat zij mij bij haar ook nog eens gaan afkammen.