Levensverhalen (pagina 1678)

hallo mensen,ik wil mijn verhaal hier ook kwijt,

mijn leven is ook rot,mijn vader woont niet meer bij ons,ik mis hem enorm ,ik zie hem alleen in de weekend.Tussen mij en mijn moeder gaat het slecht,ook tussen mij en mijn zus.Ze nemen mij nooit serieus.Ze denken alleen aan hun zelf.Ze stressen mij heel erg.Ik weet het klinkt heel dom,stress op deze leeftijd kan niet (denk ik)Ik krijg geen liefde van mijn moeder.Ik krijg de liefde niet dat ik nodig heb,ook niet van me zus.Soms geloof ik zelfs niet dat ik met hun familie ben.Mijn zus kijkt altijd zo naar me alsof ik waardeloos kind ben,misschien is dat ook waar..??Ze maakt me helemaal gek.Ik snij me zelf,toen ze hier achter kwamen hadden ze zelfs geen schuldgeveoel ze zeiden van dat ik alleen het me zelf aan deed dat het hun niet raakte.Ik kwam erachter dat ik een ziekte heb.Ik heb het proberen te vertelle aan hun,maar ze vonden het onzin ,," ze vonden het mijn flauwekul zoals altijd" Ik dacht al heel lang aan zelfmoord.Al 2 jaar..Totdat ik 3 maanden geleden een jonge uit mijn buurt ontmoette.Het leek wel alsof hij de enige reden was waarvoor ik ging leven..Ik was helemaal gek op hem,,door hem werd ik blind,niks kon mij schelen,zelfs niet dat ik geen liefde van mijn moeder kreeg..Hij vond mij ook leuk dat weet ik zeker.Toen een keertje ,paar dagen geleden ik een buurmeisje meenam naar buiten.Ze ging met een ander moest vinden,hij zei dat hij geen verkering met mij wilde enzo.Ik werd gek.Ik vind me zelf zielig als ik tegen hem ga zeggen dat ik nog gek op hem ben,dat ik niet zonder hem kan.Ik ben bang dat hij me zielig gaat vinden,dat hij gaat denken dat ik onzin zit uit te kraaien.Ik voel me zo alleen.Ik ging zelfs een keertje moord plegen voor die jonge,maar hij belde ambulance.Dus het mislukte.Zelfs dat raakte mijn zus en me moeder niet.Ik ga weer plegen,maar dit keer gtaat niemand mij redden,zelfs hij niet.Niemand gaat mij toch missen,waar zijn de vrienden die ik had als ze egt om me gaven? Waar is die jonge?zijn liefde was een leugen,net als mijn moeder en me zus.Niemand geeft om me.Nu zit ik dit allemaal te schrijven in tranen.Ze rollen over mijn wangen.Zoals altijd.Maaar ik stel me niet aan,dit zijn mijn egte gevoelens.Ik voel me heel erg eenzaam,eenzaam ga ik ook dood..ik wil het niet,ik wil een andere leven,een betere maar ik heb ook geen andere keus,want ik kan het niet meer verdragen...

ik bedank de mensen die moeite hebben genomen mijn verhaal te lezen,,,

Hallo,
Mijn verhaal begint van mijn juegd, heb altijd voor alles alleen gestaan vader sloeg mij.De laatste 10 jaar was ik gelukkig en had mijn hart geopend voor mijn vrouw en dochter.Nu ik een beslissing genomen had om een paar maand van huis weg tezijn voor werk is mijn 10 jarige relatie gedaan met mijn vrouw en heeft ze mijn dochter meegenomen.Ik heb nu niets meer en voel mij totaal alleen, al mijn dromen en alles wat ik had opgebouwd was rond ons 3, ik kan niet meer slapen ik heb zo een slecht gevoel vanbinnen dat het ondraagelijk is om verder tegaan , ik zou het liefst slapen en nooit meer wakker worden ben het echt bue dit leven , het ergste van al is dat mijn dochter opgemaakt word door haar famillie ze is zo een mooie meid en puur van gedachten en nu spreekt ze niet meer tegen mij , dat doet zo'n pijn je kan het je niet voorstellen ik wil dat dit stopt en dat ik nooit meer ontwaakt in dit leven , ik heb niets meer.

Hoi,ik ben nooit eerder op zo'n site geweest.IK zit de laatste tijd weer met zelfmoord gedachtes,ik dacht dat ik daar van af was,dus niet.Ik typte voor de gein 'zelfmoord' bij google en kwam hier terecht. IK heb een slecht jeugd gehad,maar daar wil ik het liever niet over hebben,ik haat het het om het daarover te hebben.Ik heb 1 persoon over de ergste dingen in mijn jeud verteld,en dat is de jongen waar ik verliefd op werd.Helaas was hij anders dan ik dacht.Ik ben nog nooit zo open tegen iemand geweest als tegen hem.Hij gaf mij een veilig gevoel.Hij had me van het zelfmoord afgeholpen en door hem kwijt te raken is het weer terug gekomen.Ik weet nu dat hij niks om mij geeft,terwijl iki ontzettend veel van hem hou.Al die wijze woorden van hem waren gewoon leugen.In het begin waren we goed bevriend,we knuffelde veel en hij gaf me aandacht.Toen chantal kwam en hij haar leerde kennen werden zij ook heel goed bevrien en begon hij zijn handen van mij af te trekken.Op een gegeven moment had ik daar vrede mee.Opeens begon hij me weer aandacht te geven en begonnen mijn gevoelens voor hem te groeien.Toen we alleen waren begon hij aan me te zitten en kuste ik hem.Ik voelde me in de 7e hemel.En dat deden we een paar keer.IK stripte zelfs voor hem enz.Hij maakte zich zorgen dat chantal erachter zou komen.Ik vroeg aan hem of hij iets met haar had,hij ontkende het steeds tot de dag van nu.Maar ergens wist ik dat hij loog en dat werd bevestigd toen een goeie vriendin me vertelde dat ze steeds met elkaar naar bed gaan.Ik was er helemaal kaopt van en voelde me gebruikt.Paar dagen later liep ik naar buiten om mezelf te laten overrijden door een auto.Ik liep die lange weg op en zag de auto met een snelle vaart op me afkomen en mij hart ging als een gek tekeer.Helaas had de auto me net ontweken.Van hem had ik echt niet verwacht dat hij me zoveel pijn zou aandoen,terwijl hij wist dat ik al veel pijn had.En hij zegt dat ie een goed hart heeft.Als hij echt een goed hart had zou hij zich niet als zo'n vuile klootzak gedragen.Ik had het al die tij kunnen weten.Met mij wou hij zelden afspreken terwijl hij met haar wel veel afspreekte.En voor mij verjaardag kocht hij iets kinderachtig en voor haar iets duur.En voor mij heeft hij de moeite niet voor over om mij op te zoeken,omdat hij bang is dat ie gezien word.Terwijl hij haar bijna overal mee naar toe neemt met zijn andere vrienden er bij.En voor mij heeft hij geen respect.Door hem zie ik iemand niet meer waar ik om geef.Hij heeft mijn vertrouwen afgenomen in mensen en mijn enige goeie vriend.Ik heb geen reden meer om door te leven,want ik heb geen leven meer.Ik heb ontzettend spijt dat ik hem zoveel over mezelf verteld heb,terwijl het hem niks kan schelen....

Ik ben een jongen van 20 jaar die in een normale stad woont. Ik heb echter geen normaal leven. Ik ben heterosexueel, iets wat vele mensen niet geloven omdat ik me er niet naar gedraag. Vaak ben ik te enthausiast en te vrolijk waardoor de letters homo vaak op mijn voorhoofd word afgelezen. Ik zie er niet uit als homo maar het doet erg veel pijn als mensen je constant in een doosje stoppen en je betitelen als iets wat je niet bent. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen homo's maar je word er erg moe van... Dit is niet het enige waarom de zelfmoord-kwestie in mijn gedachte komt. ''Nice guys always finish last''... een zin die in mijn geval totaal en volledig klopt. Als ik aardig ben ben ik homo, als ik niks zeg ben ik chagerijnig, als ik onbewust een keer geen hoi zeg tegen iemand wat ik dat normaal wel doe ben ik geen goede vriend. Het is ook werkelijkwaar nooit goed. Daar komt nog eens bij dat mijn vader alcoholist is... hij was nooit een vader voor mij geweest. Zelfs in mijn peuterjaren ging het er oneerlijk aan toe, als ik door mijn zus geslagen werd en ik begon te huilen was ik degene die het meeste lawaai maakte en dus de klappen kreeg. Ik heb de afgelopen 3 jaar geen woord tegen mijn zus gezegd die nota bene nog in huis woont zoals ik. Ik kan geen ruzie maken met mensen en ik kan ook moeilijk boos worden maar op een of andere manier worden mensen constant ''boos'' op mij, en waarom? wat heb ik misdaan? loop ik in de weg? ik snap het echt niet. Vandaag bijvoorbeeld weer een klein iets. Ik heb een lange periode bij een lokale bioscoop gewerkt waar ik een leuke tijd heb gehad. Ik had met een oud-collega afgesproken om naar de 2e pirates film te gaan. Zij was mijn film-buddy en het was dus best speciaal voor mijn gevoel. Toen ik vanavond (premiere v/d film) naar het terras ging om even een vriend die thuis was van vakantie te begroeten zag ik de complete groep zitten in de buurt van de bios..... die momenten kan ik wel janken. Mijn biosbuddy die ik de hele dag probeerde te bereiken zat daar en ging naar de film. Ik werd door iedereen genegeerd... niemand nodigde mij uit en niemand kwam ook maar even naar mij toe. Als ik dan in de auto naar huis zit gaat de nijging dan ook zeker komen om mijn auto van de weg af te rijden. Ik zie geen reden in whatsoever, geen toekomst en absoluut geen hoop. Het enige wat mij nu nog op de been houdt is het feit dat ik te laf ben om het te doen... het is toch wel het leven wat je opgeeft. Het meest waardevolle in bezit. Als ik dan bedenk dat sommige dingen inderdaad net als het weer, snel om kunnen slaan bedenk ik me telkens weer. Ik wil iedereen die dit leest aanraden om dit nummer te luisteren: Laugh about it van Racoon. Dat nummer reflecteerd excact van woord tot woord hoe mijn leven werkt. Ik hoop dat ik ooit als persoon gewaardeerd word voor wie ik ben en dat ik ooit een lieve vriendin zal vinden of gewoon een vriend waarmee ik kan praten zonder moeite, afwijzing of oordelen. We zullen zien want volgens de statestieken, heb ik nog ruim 50 jaar de tijd om pogingen te wagen. Niet met zelfmoord maar met het leven.

hallo

ik ben een jongen van 17 en wil ff mij verhaal kwijt


vroeger gingen me ouders veel weg, was vaak alleen thuis dus werd er altijd een oppas geregeld, wat was het probleem die oppas verkrachten mij ik moest vieze spelletjes met hem doen. maar na 11 jaar weten me ouders het nog steeds niet het doet zo zeer dat ik nergens me verhaal kan en durf te vertellen

wat moet ik met me leven me beste vrienden verlaten om verschillende reden me leven, 1 verhuist naar de anderekant van de wereld, van de andere moet ik afscheit nemen wegens een fataal ongeluk

maar er is meer ik merk nu ook dat ik niet op meisje val maar als jongen zal dit komen omdat ik vroeger verkracht ben door een man ?? hoe mot ik dit allemaal aan me ouders uitleggen

hoppelijk biedt de hemel wat meer dan

The Dark Place Earth

mvg.

Heey, Ik Voel me Afentoe niet zo lekker en dan wil ik me Zelfmoordplegen Met een mes langs mij pols doen en Krijg allemaal Commentaren in me hoofd en dat iriteerd me heel erg !! En Ik moet luisteren naar me gedachten en Ik weet zelf ook niet hoe je snijen in je pols moet doen en Ik wil hulp namelijk en tuurlijk weten me ouders niet !! Ik heb wel aan me Beste vriendin Maar .. als niemand me help ga ik echt fouten dingen doen!! Dat was het Doeidoei Groetjes. imán & ik hoop dat Hij/zij terug schrijft Naar me!!

waarom leef ik eigenlijk ik heb toch alleen maar problemen !! vraag ik me soms af ik heb zoveel pgingen gedaan om zelfmoord te plegen en ik wil het nog steeds !!

die tijd dat ik nog op herlaarhof zat ging het helamaal niet goed met mij ik heb thuis bij mijn vader heel veel geprobeerd om me zelf te laten stikken met scoubidou tuowtjes en dat soort dingen ik het ook een keer een overdosis genomen omdat mijn moeder zei dat ze zelfmoord wou gaan plegen en ik heb er zo veel moeite mee nu nog steeds en ik doe nooit iets goed ik word alleen maar uitgekotst door iedereen en niemand vind mij aardig ... ik heb er heel veel problemen mee..

Hier ben icke weer... net uit men dip gekomen,, Ging goed,, paar weken geleden ging ik slechter eten,, een beetje een eetsoornis,,, Is nu eigenlijk ook alweer over,,.. Maar ik voel me nu weer heeel erg ongelukkigh,, ik weet niet hoe het komt,, volgensmij wordt ik weer depressief,,, ditr vind ik heel erg jammer,, want door mijn depressie, moest ik van gymnasium 3 naar 4 havo,, omdat ik niet tijdens mijn depressie kon leren,, het is nu vakantie voor mij,, maar ik wordt denk ik weer depressief,, als iemand mij kan helpen op deze site,, reageer dan wel ff,,, ik weet hoe moeilijk het is om op jonge leeftijd depressief te zijn,, je bent in de mooiste tijd van je leven,,, en dan moet er zo iets naars gebeuren :S maarjhah,,, wie hier iets in kan herkennen ,,, reageer wel ff! hoop dat ik hier steun uit kan halen.... (K)!

ik heb vaak de gedachten: ik wil niet meer.
ik ben een paar maanden geleden heel eerg depresief geworden ik voelde me down en wilde nix meer, op school ging het hierdoor ook niet goed meer. ik leerde niet meer en het gevolg hier van was dat ik alleen nog maar 3en haalde.
eerst wist ik niet waarom ik me zo voelde, ik had niet door dat ik depresief was. mijn vriendinnen wezen me er op dat ik me afzonderde, dat was ook zo want in de klas wilde ik alleen nog maar alleen zitten en in de pauzes was ik ook nergens te vinden.
me mentrix merkte het ook en wilde 1x per week een gesprek met me voeren in de hoop dat t beter met me zou gaan, maar ik werd er niet echt vrolijker van. ik had het gevoel dat ik in een hele diepe put zat en ik er niet zelf uit zou kunnen komen.
toch begon ik te zoeken,.. te zoeken naar waar mijn problemen vandaan kwamen. ik kwam er achter dat het kwam doordat ik waarscheinlijk niet geen aandacht meer this kreeg, ik weet dit klinkt heel raar maar thuis bestond ik niet meer er werd alleen nog maar over het werk van mijn ouders gepraat en over de school van mijn zusje, het enige wat er aan mij gevraagd werd is: heb je al weer cijfers terug van school? ik loog ik zei dat ik 7ens haalde en dan kreeg ik weer zo'n reactie van: nou dat kan volgende x wel beter.
ook was me moeder ziek ze had elke x weer wat anders en het ging niet zo goed met haar.
me zusje werd heel erg p school gepest, zo erg dat er bij ons zelfs ramen werden ingegooid.
ik trok me dit alles extra erg aan.

savonds kon ik niet meer slapen en dit werd steeds erger, ik dacht alsik nu een paar aspirientjes neem word het wel beter , dus ik begon er met 3.
de volgende avond nam ik er weer 3
en de avond daar op 5.
ik voelde me lekker en rustiger worden en het hielp.
maar toch als ik sochtends weer wakker werd kwamen al die nare gevoelens weer terug ik wilde niet meer en ik kon niet meer.
die avond was ik alleen thuis en i kwerd gek! ik heb een glas gepakt met water en heb er 9 aspirientjes in gedaan. ik wilde niet meer ik kon niet meer.
terwijl ik het glas leeg dronk dacht ik aan mijn ouders,.. verdiende zij dit? toch dronk ik door ik zou toch zeker niet hier blijven voor hun. na alles wat er gebeurd was. toen ik me glas leeg had begon ik te huilen. mijn leven flitste voorbij en ik zag me este vriendin huilend voor me staan. ik kon het niet! ik kon haar hier niet alleen laten na alles wat we samen gedaan hadden en na alles waarbij ze mij geholpen had.
maar ik kon er nix meer aan doen ik had het glas al op en ik ging naar bed
aan de ene kant hoopte ik dat ik niet meer wakker zou worden maar aan de andere kant wist ik dat ik van 9 paracetamol niet zou sterven.

mijn leven ging door. ik haalde nog steeds slechte cijfers en me rapport naderde. ik dwong me zelf er toe om weer te gaan leren ik mocht niet blijven zitten!
( heb je dat wel eens? dat je aan jezelf doelen stelt, nou ik wel ik had een paar regels voor mijn leven bijvoorbeeld: als me ouders gaan scheiden wil ik niet meer en stop ik met leven, en als ik blijf zitten heeft me leven ook geen nut meer ik ben hie rop aarde niet voor mezelf maar voor andere en ik leef van school omdat er niet veel anders is)
ik begon dus weer met leren en het ging wel weer wat beter, ik kreeg er min of meer weer een beetje plezier in en thuis ging het ook beter. ik klom als het ware met behulp zelf weer een stukje verder omhoog in de put.
toen kreeg ik mijn rapprt. hi jwas zo slecht dat als ik het eindrapport niet goed zou doen ik zou blijven zitten en zelfs een niveau lager zou moeten. ik kreeg weer allerlei gevoelens en was boos, verdrietig
ik kon niet blijve zitten!
ik deed er alles aan om maar weer goede cijfers te halen, ik leerde weer en het ging ook best wel goed ik had er vertrouwen in en was weer bijna helemaal me zelf ik dacht dat de depressie weg was en storte me volledig op mijn schoolwerk. ik haalde oo kwel weer betere cijfers maar omdat op je eindrapport ook alle cijfers van je 2e rapport mee tellen was ik bang dat het me toch niet zou lukken. ik ging naar me comentrix en vertelde waarom mijn 2e rapport zo slecht was en dat ik bang was dat dat invloed zou hebben op mijn eindrapport. ze zei dat ik me niet zo veel zorgen hoefde te maken en dat ze ging kijken wat ze kon doen. ze wist dat ik depresief was geweest maar ze vroeg niet naar de oorzaak. en hoe ik me voelde ze wist dus eigenlijk helemaal nix. ik ging ook naar mijn teamleider om daar te zeggen dat ik bang was dat ik bleef zitten en samen met mijn comentrix gingen ze kijken wat ze voor me konden doen.
ze zeide beiden dat het wel goed kwam en ik had er best wel veel vertrouwen in.

nu een paar dagen geleden heb i kte hren gekregen dat ik blijf zitten. ik stortte weer verder in mijn put en weet niet of i ker ooit weer uit kom.
ik heb er alles aan gedaan om het alleen te doen maar het lukt me niet. het heeft geen zin ik zal altijd in mijn put blijven leven.
niemand wil me helpen en men sluit me alleen maar af. tuurlijk ik heb wel vrienden die het weten en die me willen helpen maar meet hun lukt het niet ik heb hulp van bijvoorbeeld school nodig maar ik kan het niet. ik weet niet of mijn leven nog zin heeft maar ze weten op school dat ik het moeilijk heb gehad en ze willen me niet weer zo hebebn mar toch weten ze het zo te spelen dat het ze weer lukt. en weer zit ik in die verdomde put. ik kan er niet voor altijd blijven maar zoals het er nu uitziet is het wel zo,.. ik wil er een einde aan maken maar ik kan het niet want mijn vriendinnen hebben me nodig en ik wil ze hie rniet alleen achter laten.. ik leef niet voor mezelf mar voor hun.. en ik weet niet of ik het nog lang vol houd!

Hemel, heb ik dat echt gedacht en geschreven? Ja! Dat heb ik echt gedaan!
Ik ben nu (nog) 46 en mijn leven is voorbij. Ik zit al meer dan 5 jaar zonder werk, en de vooruitzichten op een nieuwe baan zijn minuscuul hier in Drenthe. Vooral als je al over de 40 bent, kun je het bij voorbaat al vergeten.
Daar komt nog bij dat ik zwaar in de financiele problemen zit. Ik sta over het kredietlimiet van de bank en verder heb ik nog ongeveer Euro 1.000,00 aan schulden die ik op geen enkele manier kan betalen. Ik Heb vanalles geprobeerd om aan geld te komen. (Geld, de bron van alle kwaad). Maar schijnbaar heeft niemand interesse in mijn spullen, die toch echt niet zo slecht zijn. En als men er wat voor wil betalen is dat voor zo'n klein bedragje dat het belachelijk is.
Mijn schulden zijn wellicht voor velen maar een schijntje, maar voor mij is het teveel. Ik word eind deze week 47, en dat is dan mijn laatste verjaardag. Ik zie er geen gat meer in. Ik wil zo graag weer aan het werk! Ha, Fat chance. Ik zou zo graag van mijn schulden af zijn. Ha, Fat chance. Iemand stelde voor om mijn huis te verkopen, en dan? Je moet dan wel een nieuwe woning hebben om te kunnen betrekken! Dan is er nog die wachtlijst. En reken maar dat je niet in aanmerking komt voor een snelle manier. Nee, er is geen andere uitweg meer. Ik heb er zo genoeg van om dag in, dag uit naar diezelfde muren te kijken! En te weten, ja! Te weten dat er geen uitweg te bedenken is. Ik draai maar in een kringetje rond en hyperventileer bijna uit pure paniek. Want wat gebeurd er dan met mijn katten en mijn hamster? Wat gebeurd er dan met mijn ouders en mijn broer?