Levensverhalen (pagina 1678)

Ik heb nu zon beetje elke dag ruzie met mijn moeder en me vader stelt zich altijd aan me moeder's kant op waardoor ik uren licht te janken op me kamer. Ik kan zo niet verder leven....

Ik heb meerdere malen zelfmoord geprobeert te plegen, waarom??
ZOveel pijn, me zusje is overleden ( 4 en half maand gaatje in haar hart) is dat gerechtigheid ? Nee. er lopen moordenaars verkrachters die verdienen dat en niet een meisje van 4 en een half maand.
Me vader is er nooit voor me geweest, hij vond dat ik niet bijdehand genoeg was, hij steunde me nooit in wat voor werk ik deed, altijd maar klagen dat ik nergens goed in ben en dat ik beter dit kan doen ofzo, ik ben vroeg gestopt met school maar ik heb daarna wel altijd gewerkt. ben ik trots op.
Me hond is overleden in me armen.
Ik ben niet gelukkig , ik wil niet leven, ik heb t gevoel dat ik mensen gelukkig maak , maar ik ben t niet dus door me zelfmoord neigingen heb ik mensen pijn gedaan, en dat doet me ook weer pijn om weer zelfmoord te plegen, afgelopen weekend heb ik me pols doorgesneden maar ik durfde niet verder, 4 hechtingen, dus wat is zelfmoord ik denk dat t een manier van aandacht vragen aan iemand met de zelfde ervaring, er zijn mensen die zeggen dat ze t begrijpen , maar als ze t zelf niet meegemaakt hebben kunnen ze t wel begrijpen dan??
ik ben nu alles kwijt , maar ben bezig met hulp zoeken, maar ja waar kan ik dat vinden. ik heb meerdere malen zelfmoord geprobeert te plegen, maar ik ben bang dat t echt een keer fout gaat. dit is mijn korte versie uit mijn leven. De wereld zou zo mooie kunnen zijn , maar t bracht me alleen maar pijn.

ik ben een vader van twee kindren ik zou gelukig moeten zijn maar dat ben ik niet
ik heb van de maand al op de brug gestaan en ben nog gespronen ook en was ik blij dat ze me geholpen hebben nee
nu ben ik weer op straat gezet met de mededelig denk vrolijk dat helpt nu denk ik dat ze me daar niet geholpen hebben maar meer het iede dat als het niet meer gaat je er thoch aleen voor staat oke ze
hebben meching gelijk ik weet het niet zo als ik al zij waarom mij ik ben nu net zo verals een paar weeken geleeden ik weet niet meer hoe het verder moet en er is zo als ik weet geen hulp aleen als je er staat maar nu is het wel te laat nu bel ik niet meeer het spijt me dag ik hoop dat mijn kindren me kunnnen bechrijpen ik denk het niet maar het spijt me

Ik kom uit een gezin van 3 kinderen, allemaal meiden en ik ben de oudste. Wat ik van mijn jeugd weet is dat ik me nooit happy gevoeld heb en dat ik volgens mijn moeder een achtelijk kind was. Mijn middelste zusje kreeg altijd de aandacht en altijd haar gelijk. Ik kan mij nauwelijks een knuffel herrinneren. Ik zat altijd afgezonderd op mijn kamer en heel vaak begreep ik niet waarom zij zo'n hekel aan mij hadden. Op elke school waren ze boos op mij, werd vaak zonder reden in elkaar geslagen, mensen begonnen mij te negeren en ik plaste veel in mijn broek. Ik was ook elke dag gespannen en durfte niets te zeggen. Op een gegeven moment begon mijn familie van mijn vaders kant mij ook nog eens te negeren en ik begreep er niets meer van, mijn naam was op de verjaardagskalender bij mijn opa en oma doorgestreept en toen had ik het gevoel dat ik nergens meer bij hoorde. Mijn moeder kamde mij bij iedereen af, bij mijn vriendinnen, bij mijn vriendjes waardoor ik iedereen kwijt raakte. Ik begreep er gewoon echt niets meer van en snapte ook niet waarom en wat ik fout deed. Mijn ouders hadden ook altijd ruzie en ik heb daar veel van gehoord en meegemaakt, uiteindelijk is dat huwelijk gestrand.
Op mijn 16e jaar sleepte mijn moeder mij mee naar het JAC met de mededeling dat ik een achterlijk kind was en dat ik beter op een hutje op de hei kon gaan wonen. Bea, zo hete die hulpverleenster, stuurde mijn moeder op de gang en ik dacht nou daar ga ik dan in een internaat ofzo, ik ben toch niet oké. Tot mijn verbassing zei Bea dat zij er voor mij was en niet voor mijn moeder en dat ze het raar vond hoe mijn moeder reageerde. Na wat gesprekken ben ik binnen 2 mnd. uit huis geplaatst en ging ik op een kamertrainingscenrum wonen. Probeerde mijn school af te maken en op zich ging het redelijk met mij. Tot ik zelf op kamers ging woneen en bij mijn moeder boven haar 2e hands boeken en platen winkel een kamer mocht wonen. Zij zou geld voor mij krijgen waar ik van kon leven, maar kreeg niet alles.
Mijn school had ik afgemaakt en ben toen heel ver weg gaan wonen in Steenwijk omdat ik mij zo ongelukkig voelde, samen met een vriendje, dat raakte uit en ik leerde een ander vriendje kennen, waar ik stapel verliefd op was en wat ook goed ging, oke het was niet de allerliefste bij de politie maar voor mij wel. Samen zijn wij naar A'foort verhuisd de reden weet ik niet meer. En weer ging het fout, hij zou mijn moeder helpen met haar flat op te knappen en ik moest bij mijn vader slapen en hij bij mijn moeder. Opeens kwam ze met de mededeling dat hij niet te vertrouwen was, andere vrouwen betreft, deze relatie liep dus ook weer stuk. Ik was er kapot van en ben daar ook zeker 10 jaar verdrietig om geweest en nog steeds durf ik niet echt meer van iemand te houden, bang om gekwetst te worden.
Jaren verstrijken en ik verhuisde van de ene plek naar de andere, ik ging auto rijlessen geven en op mijn 23e jaar ben ik op freelance basis voor mezelf begonnen. Eenzware tijd hard werken en geen begrip van het thuisfront, ik was altijd aan het werk en vaak alleen thuis. Mijn ouders en zusjes hadden totaal geen begrip voor waar ik mee bezig was en soms dacht ik dat zij jaloers op mij waren en ja hoor mijn moeder kraakte mij weer bij iedereen af. Weer geen vriendinnen die in mij geloofde, weer liepen relatie's stuk op het moment dat ik ze voor stelde aan thuis. Na 5 jaar kreeg ik een ongeluk en liep een whiplash op. Ik moest knokken om mijn bedrijfje staande te houden, tewijl ik rust nodig had. En echt er was er geen één die mij op kwam zoeken of mij kwam helpen, het enige wat er gebeurde was dat ze de rijschool gingen afkraken, want het was allemaal maar niets. Mijn jongste zusje zat in een indentiteits crisus over haar lesbiesche gevoelens en stond geregelt huilend op de stoep, ik heb haar geholpen, maar had zelf ook behoefte aan hulp. helaas dat zat er niet in zij was te veel met zichzelf bezig.
In 1996 ben ik echt ingestort en dacht alleen nog maar aan de dood. Ik ging plannen maken hoe ik het aankon pakken en het werd letterlijk zwart voor mijn ogen van verdriet. Ik heb toen wel hulp gezocht, maar ik heb mij daar niet kunnen ontplooien en werd steeds onzekerder, de hulp was zo hard en dat assertieve gedoe wat een geknok, ik had ook echt het gevoel dat er totaal geen luisterend oor was en je moest knokken in zo'n groep om je te laten horen, terwijl ik zo'n behoefte had aan een schouder om eens lekker uit te huilen en mijn leven te vertellen zonder in de rede gevallen te worden. Eigenlijk heeft het mij nog onzekerder gemaakt en de behoefte aan de dood werd steeds groter.
Ik ben maar weer de draad op gaan pakken en leerde Sjoerd kennen, ik heb thuis niet verteld dat ik een vriend had en dat ik samen woonde totdat ik zwanger raakte toen heb ik het verteld, nou toen woonde ik al een jaar samen. En je raad het nooit, weer liep deze relatie stuk, zouden ze mij nu alweer zwart gemaakt hebben? Sjoerd werd agressief en toen mijn dochter 3 mnd was heeft hij mij geslagen en dat was bij mij de druppel en ik heb hem uit huis laten zetten. Nou daar gingen we weer, verhuizen, mijn familie zat op mijn hielen, beschouwden mijn dochter als hun eigendom, kon niet van mijn eigen dochter genieten in het bij zijn van hun, want dan werd ze uit mijn handen getrokken. Ik had ook niets meer te vertellen in mijn eigen huis en over mijn eigen dochter. Ik voelde mij uitgeblust, ook mede door de dreigementen dat Sjoerd het kind bij mij weg wilde halen, weer politie en dat heeft 2jaar geduurd, nu zie ik hem niet meer. en mijn familie? is beledigd omdat ik afstand van ze genomen heb en geen contact meer met ze wil. Dat houdt wel in dat ik er 9 van de 10 keer alleen voor sta, maar ook dat ik mij vaak heel eenzaam voel. En niet eenzaam om het feit dat ik geen partner heb, maar eenzaam omdat ik nooit een leuk thuis heb gehad en geen liefde heb gekend in dat opzicht.
Tot overmaat van ramp is mijn schildklier er ook nog eens mee opgehouden, waardoor ik mij vaak niet lekker voel maar wel door moet. Ik moet jullie ook eerlijk bekennen dat ik 3 jaar lang dagelijks mijn bed in ga met tranen en met mijn plan. Waarom ik het niet doe is voor mijn kleine meid, zij heeft mij nodig of zal ik haar meenemen, het kan wel in mijn plan.
Waarom hebben ze zo'n hekel aan mij, waarom wordt ik al van jongs af aan genegeerd, waarom kammen ze mij overal steeds af, Ik kan werkelijk niets goed doen bij deze mensen. Wat moeten zij een hekel aan mij hebben. En weet je ik denk nu ook echt dat iedereen mij een stom mens vind en ik durf geen contacten meer aan te leggen, ik durf niet meer van iemand te houden. Het word toch kapot gemaakt, ik ben niet oké, dat is het enige wat ik van thuis heb meegekregen en wat keer op keer bevestigd is. BEDANKT ALLEMAAL en god waarom krijg ik iedere keer straf, waarom, waarom heb je mij op deze aardbol laten komen, ik zie het doel en het nut er niet van in. En het ligt toch allemaal aan mij volgens hun, zij hebben hier totaal geen schuld aan, ik was een achterlijk en onmogelijk kind en dan heb ik niet eens alles verteld wat er in mijn leven is gebeurd. Dood vermeoiend dit leven en ik hoop dat er snel een einde aan mag komen en ik neem mijn dochter mee, want ik wil niet dat zij mij bij haar ook nog eens gaan afkammen.

Hallo iedereen,,

Het klinkt misscchien een beetje gek maar me leven geeft alleen maar slechte dingen mee...ik weet niet waarom ik leef, ik weet niet wat ik hier op de wereld moet..dit leven geeft me ellenden en dat is een gedoe..

Alles wat ik in me leven heb meegemaakt is een hel, en dat gun ik helemaal niemand..en dat zijn de volgende dingen die ik heb mee gemaakt:
me moeder is overleden
me vader is ernstig ziek en is er binnenkort ook niet meer
ik ben aangerand en verkracht
en ben al bijna 2 jaar lang deppresief....
ik weet niet wat het leven voor zin heeft,,
maar iedere zelfmoord poging die ik probeer mislukt..
ik wil dood,, van me leven af...alles kunnen vergeten wat er ooit is gebeurdt, maar toch lukt het niet een over dosis medicijnen heb ik heel vaak geprobeert maar dat werkt steeds maar niet..voor de treinspringen lukt niet want een vriend van me houd dat in de gaten,, en me polsen door snijden dat lukt ook al niet hoe vaak ik het ook probeer...dit was dan ongeveer wel zo een beetje wat ik heb mee gemaakt,,

iedereen die ook zo iets mee maakt of heeft mee gemaakt heel veel sterkte!!

Mijn ouders gingen scheiden toen ik ongeveer 9 was. Ik snapte er toen niks van. Nu wilt en heeft mijn zus geen contact meer met mijn vader en hebben mijn ouders nog steeds heel veel ruzie. Mijn vader krijgt een nieuw kind met zijn vriendin en ze komen bij ons in het dorp wonen..een straat achter ons. Ik wil niet zeggen dat het de schuld van mijn ouders is, maar door hun ruzies ben ik wel begonnen met zelfmoordgedachtes. Ik dacht dat het mijn schuld was. Nu weet ik dat het niemands schuld is. Maar alsnog kan ik het maar moeilijk accepteren. Ik heb zelfs de scheiding van mijn ouders nog niet geaccepteerd, na 5 jaar nog niet. Op school wordt ik ook gepest. Niet echt enorm erg, maar het doet wel enorm pijn en ik baalde het eind van het schooljaar steeds meer om naar school te gaan. In die tijd ben ik begonnen met mezelf snijden. Ik heb er ook echt totaal geen spijt van. Ik verdien het, zo zie ik het. Ik weet niet of mijn gedachtes ooit weggaan ofzo. Met zelfmoord, maar misschien komt het nog wel goed met mij. Ik hoop het laatste, maar ik vrees het eerst..

waarom
tja waarom eigenlijk niet ... ik weet het allemaal niet meer en weet me geen einde raad.... te veel gezien te veel gehoord en teveel meegemaakt..


wat zal ik bereiken wat zal terecht brengen. het is beter zo

sterkte iedereen

rust komt voor iedereen...

Ik heb zelf een hele moeielike tijd gehad later toen ik een keer op msn ging toen was er iemand online die ik 4 jaar geleden op kamp heb leren kennen ik vroeg of ze mijn soort van grote zus wilde worden en dat wou ze ze is 14 jaar dus ouder als mji we zijn inmiddels 9 weken zussen zij heeft ook veel problemen net zoals ik later heb ik haar verteld dat ik ddod wilde ze heeft mij uit vertrouwen verteld dat zij dat zelf ook heeft gewilt en nog steeds wilt als ze het erover heeft zeg ik altijd dat wil je mij toch niet aandoen dan heb ik geen grote zus meer maar gister vertelde ze dat ze kanker heeft hier ben ik heel erg van geschrokken en ze heeft gezecht dat ze nu echt dood wilt en dit meent ze we zeggen heel vaak tegen elkaar hoeveel we van elkaar houden en hoeveel we om elkar geven maar als zij echt zelfmoord pleegt kan ik echt niet meer verder leven dan denk ik dat ik ook zelfmoord pleeg ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen

Het begon zo goed waarom dan nu zo slecht ik mag mijn mening niet uiten ik mag niet zegge wat ik vind ik mag niets mee mijn lijf is al zo verheen dat ik geen lucht meer krijg van de spier reuma nog ff en hij is bij mijn hard en mijn werkgevers die naaien me aan alle kante ik moet met de weinige energie die ik heb vechte om al het geld bij elkaar te schrapen en ik ben het zat mijn glim lag is weg niets meer van over ik wil dit niet meer mijn pfeifer die nu bijna 1 jaar duurt be ik ook zat ik heb te veel ziektes en te veel problemen ik weet niet hoe ik een uitgan maak maar die uit gang gaat gebeuren geloof mij maar

Tja waar zal ik beginnen. Ik zit gewoon niet lekker in m,n vel en dan druk ik het nog zachtjes uit. Heb gewoon steeds het gevoel dak ik de minsten ben. Ik er eigenlijk niet mag zijn. Het zal waarschijnlijk wel onzin zijn maar het minderwaardigsheid gevoel dat in me zit is gewoon te sterk. En ik weet het ik moey proberen om positief te denken maar dat lukt me gewoon niet. M,n ouders begrijpen me ook al niet. Zeggen steeds kijk eens naar de dingen die je wel hebt en niet naar de dingen die je niet hebt. Dan denk ik ja je zal wel gelijk hebben. Maar hoe ik me voel heeft daar niks mee te maken. Ben heus wel blij met m,n vrienden enzv. Maar ik heb zo,n enorm negatief zelfbeeld van me zelf dat ik er vaak aan twijfel of ik ook ooit wel eens echt gelukkig kan worden in dit leven. En thuis is het van slappe zak dit , en van er zit niks bij je bij, of je hebt totaal geen verantwoordelijkheid. Als ik me dan al zo beroerd voel en ik moet dat aanhoren dan voel ik me daar nou niet bepaald beter van. Ik loop al bij een psychologe en het gaat vergeleken met vroeger ook wel iets beter. Maar het blijft voor mij gewoon verschrikkelijk moeilijk om me echt en met name bij andere mensen goed te voelen. Aan zelfmoord heb ik wel vaak gedacht maar ik heb alleen niet het lef om het ook echt te doen.
Tja het enige wat ik kan doen is wachten tot de tijd komt dat ik me beter ga voelen.......