Levensverhalen (pagina 168)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

slapen en niet meer wakker worden

ik was altijd lief tegen anderen waarom heb ik dit verdiend al dat gepest.
ik had ooit een beste vriendin en toen ze bij mij op school kwam begon ze me te gebruiken.
mensen zijden waarom laat je je gebruiken?
ik dacht dat is niet dat lijkt maar , maar dat was niet ze sloeg me en ik liet dat toe nu vertrouw ik niemand meer.


een vriend vroeg ooit aan mij voel jij je soms depressief en ik zij hoezo vraag je dat.
hij zij omdat een jongen uit je klas dat tegen me zij
ik wist niet wat ik moest zeggen

ik had laatst ruzie met een jongen op school. S Avons steurde ik hem een berichtje en heb hem latten weten wat ik wouw
hij zij wil je echt slapen en nooit meer wakker worden
ik zij ja
en daarom dat ik geen ruzie wil met mensen ik wil vrede
nu is hij mijn enigste vriend , maar wel een vriend die me begrijpt en die me wil begrijpen

ik was op de basisschool heel lief en verlegen nu op de middelbare ben ik druk en durf ik alles , maar nog word ik gepest
ik weet niet meer wat ik moet doen dus ik begon te schrijven en schrijf alles op en op gegeven moment begon het een boek te worden ik kan hierin al mijn woede en verdriet ik kwijt.

nu ben ik ook nog blijven zitten en word ik zelfs gepest door een oude vriendin die zegt dat ik te dom ben ik voel met kut en wil echt dood , maar ik ga twee dingen dan missen m'n boek die nog niet af is en het paardrijden en m'n lievelingspaard Viblesse hij is voor mij een voorbeeld hij durft alles en doet wat hij wilt ondanks dat hij maar een ander paard mag


ik wil gewoon slapen en nooit meer wakker worden
en dat ik zelf de keuze niet hoef te maken tussen leven en dood

maar voor nu is het leven , want ik ben pas 13 er kan nog van alles geburen hopen voor het goede dan

ik ben het pak melk wat niet word gekocht tot dat iemand ziet dat ik langer houdbaar ben dan pakt iemand mij en kan mijn leven weer een nieuwe start krijgen

dus blijf dromen dat doe ik ook alles kan namelijk als je er maar in geloofd
ik hou in ieder geval van iedereen als ik op het nieuws hoor dat iemand zelfmoord heeft gelegd huil ik al niet doen dus
ik hou van jullie allemaal


Datum:
27-09-2015
Naam:
ilse
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord

ik schrijf dit omdat ik wil dat er iemand 1 x naar me luistert. ik vind het heet erg moeilijk om dit mee te delen maar ik ga het proberen.
ik ben een meisje , ik zit in de 1e maar hoor in de 3e [ 2 x blijven zitten]. alles ging goed tot groep 5. ik had een normaal leven net als ieder ander meisje. maar toen ging onze klas uit elkaar. we keken voor het eerst naar het journaal. ik was een meisje dat veel droomde en durfde niet naar het journaal te kijken elke pauze ging ik dus op de gang zitten . helemaal alleen. ik was het stilste meisje van de klas. ik werd getreiterd doordat ik niet naar het journaal wilde kijken. een half jaar later werd ik verliefd op een nieuw jongentje. ik had het blijkbaar tegen een meisje vertelt en binnen de kortste keren wist de hele klas het ik werd daar heel erg mee geplaagd . die ene jongen hielp me door deze situatie heen . hij was de enige die ik had om mee te spelen of mee te praten in de pauze. in groep 6 werd er nog steeds over dat jaar daarvoor geplaagd en sluiten ze me telkens buiten. ik werd telkens uitgelachen ik werd DIK of LELIJK genoemd . ik geloofde dat en ben dan ook heel erg overstuur geweest. dat bleef maar door gaan. in groep 7 d8 ik van: yes nieuwe kinderen in de klas, meteen nieuwe kansen op vrienden. en ik meteen op een meisje afgestapt. we werden beste vriendinnen. wij waren best wel klein vergeleken de populaire meisjes. ik vond het super gaan totdat mijn bff me opeens liet stikken. ze had nog meer vriendinnen in de klas die in dat populaire clubje zaten. en toen kwam het ... ik werd ongesteld . en ik dat natuurlijk tegen mn beste vriend en beste vriendin zeggen. nou toen negeerde ze me echt totaal en heeft ze het tegen de populaire meisjes vertelt. het was een hel . ik werd uitgescholden , opgewacht. en getreiterd. ik werd er helemaal gek van. ik wou niets anders dan in mijn bed liggen wachten totdat de dag voorbij was. na 3 weken thuis liggen. begonnen ze weer ik deed het allemaal expres volgens hun. ik was niets waard volgens hen. gelukkig kwam de zomer. ik had een geweldige zomervakantie. ik had vakantie vriendinnen en voelde me geweldig. maar toen kwam het eind van de vakantie. een nieuw schooljaar. ik sleepte me door de 1e week heen. het werd alsmaar erger ik kwam met blauwe ogen thuis. ik heb 4 x voor de trein gestaan om er voor te springen maar op 1 of andere manier wou ik ze die lol niet aan doen. ik sneed me uit verdriet. het leek me een betere uitweg. en toen hadden we kamp. verschrikkelijk!... ik had allemaal wonden op mn lichaam die ik moest verbergen en ik was ongesteld. ik deed altijd al lange mouwen aan. maar nu moest je korte mouwen aan en we gingen zelfs zwemmen!!! verschrikkelijk. en zij daar natuurlijk over plagen. maar toen moest ik op een kamer met iemand het was een super lief meisje. ik ben nu nog steeds super goeie vriendinnen met haar. maar dat was een lichtpuntje. na het kamp treiterde ze me steeds erger zeker tijden gym en tijdens de les. ik was super blij dat ik naar de 1e mocht. owja ik ben in groep 1-3 blijven zitten.
maar ik was super blij en tijdens het eindfeest was ik dus helemaal niet verdrietig . ik dacht zo van :'yes !! eindelijk vanze af '. in de zomervakantie kwamen mijn ouders erachter dat ik mezelf sneed. ze waren helemaal over stuur. maar ik wist niets beters te zeggen van :"ik zal het nooit meer doen"' nou het was een super klas en ik voelde me r al meteen goed in. ik had super veel vriendinnen en vriendin .;] maar tijdens de`1e x gym vroegen ze allemaal wat er was gebeurt met die wonden. ik moest het eerlijk vertelllen want 4 verhalen door elkaar werkte niet merkte ik. er kwam eerder een meisje op me af die zei dat ze zichzelf ook sneed . vanaf die x had ik alles tegen haar vertelt. maar de rest wou het ook weten. nou zij wou het tgen de hele klas vertellen. nou dan denk ik van nouja als zij dat doet dan help ik haar en dan zeg ik het ook. maar dat wou ze via app doen. ik in de appgroep begonnen. en zij zei helemaal niets. en meteen had de mentor gebelt naa mijn ouders en alles vertelt en ik moest dus mn verhaal doen bij mn ouders en psigiatoren ofso idc. maar dus helemaal bonje. toen had ik gesprek met mentor en begeleider en toen bleek er in die ruimte meer mensen te zitten . die konden alles afluisteren. :{ en wat blijkt dat ene meisje moest ook op gesprek komen, ze had het allemaal verzonnen!!!! hoe gek kun je zijn!! en ik maar denken dat ik gelukkig niet de enige ben en dat ik eindelijk iemand kan vertrouwen!!! nou blijkbaar helemaal niemand. en sinds die tijd ben ik stiekem aan het snijden en verberg ik het. en praat ik er liever niet meer over want ik voel me al vaak genoeg rot. ik heb die zelfmoordideen nog steeds. alles stapelt bij mij het op. alles word te veel.

hopelijk begrijpen mensen mij en hopelijk zijn jullie wel te vertrouwen.
[p.s. ik hb niet alle details vertelt]

groeten anoniem x
Datum:
25-09-2015
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

ik voel me alleen

ik zit nu in de 2 de van de middelbare school in de eerste had ik het al erg moeilijk opscchool is was verlegen en had de eerste 4 maanden nog geen vrienden toen had ik een brief gekregen van een paar klasgenoten dat ik achter mensen aanloop en echt vrienden moet zoeken enzo.. Daar was ik toen zo verdrietig om maar ik ging meer praten met mensen en werd steeds minder verlegen toen had ik een vriendin gevonden ze is nu egt me hartsvriendin. Maar aan het einde van het vertelde ze me dat ze weg moest van deze school omdat ze helemaal uit een andere stad kwam. Ik was daar wel verdrietig om. Maar ik dacht er nog niet eht aan hoe het zonder haar zou zijn. In de zomervakantie moest ik een paar keer huilen omdat ik het zo erg vond dat ze weg zou gaan. De eerste week van school was verschrikkelijk ik voelde me zo alleen, verdrietig en zo eenzaam ik wou dood elke dag kwam ik van shool in tranen uitgebarst ik wou niet meer leven. Ik wist niet meer wat ik moest, mensen wouden me helpen en probeerde me te helpen maar het hielp niet ik voelde me zo eenzaam en nu nog. Ik ben bang dat het nooit meer goed komt en ik altijd alleen zal gaan blijven..
Datum:
25-09-2015
Naam:
Sinem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Polsdoorsnijden

Afgelopen tijd is er zo veel in mijn leven gebeurt. Het heeft alles over hoop gehaald. Mishandeld, verkracht . Woord totaal nie begrepen. Ben t zat ik kan niet meer heb al zo me best gedaan om verder tegaan maar ik kan niet
Datum:
23-09-2015
Naam:
C
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

In mijn hoofd word ik gek.

Ik weet niet zo goed hoe ik zo iets moet beginnen, maar vanavond zitten de gedachten erg hoog... Ik ben sinds een tijdje depressief, en dit is niet zomaar. Ik ben jaren lang gepest, vroeger omdat ik 'dik' en 'lelijk' was en daarna door een kut streek van mijn ex-vriendje, en nu, nu omdat ik anders ben door al deze hier voor genoemde oorzaken... Ik ben nu dus bijna 18 en zwaar depressief...

Door alles wat ik in 18 jaar heb meegemaakt gedraag ik me iets volwassener dan mijn leeftijds genoten, en dus val ik een beetje buiten de groep, door alles wat ik hiervoor heb meegemaakt, maak ik me gek in mijn hoofd, het enige wat mij deze avond de heletijd in mijn hoofd zit is; waarom ben ik zo moeilijk te begrijpen, waarom is alles wat ik zeg voor andere te moeilijk, waarom is het leven zo moeilijk en de dood zo makkelijk? ...
Datum:
23-09-2015
Naam:
Jantje
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

ik wil niet meer leven..jullie hoeve mij niet te missen.

ik wil niet meer leven...ik ben een meisje (13) ik word dit jaar 14 maar dat wil ik niet... ik wil niet ouder worden ik wil weg zij voor altijd voor iedereen die mij kent... wij mij kent denk WAST en zeker: o daar heb je die stome mens weer (zucht).
zo wil ik niet meer leven, ik wil dood al 2 jaar maar elke keer dat ik dat doen gebeurde het zelfde iemand houd mij tegen hij/zij zegt dan:stop met dat sneden op je haar/nek. hun denken dat ik gek ben.. dat ben ik niet ik kan niet zo meer leven. eerst mij vader krijgt kanker en dan mij juf en dan mij kat gaat dood in 8 weken elke keer dat ik mij ogen sluit zie ik het zelfde ELKE keer weer staat hij daar hij roept naar mij: sonja ik ben het boefje je kat weet je nog wel :) kom mee je moet met me mee gaan hier kommen geen pest koppen en vijanden. ik wil mee maar kan niet. IK BEN NIET DOOD. ik wil naar hem toe hij kent mij hij kon met me mee leven zoals geen andere kon mij moeder niet mij zusje niet mij broer niet, ik moet dood voor hem hij weet het goede pad toen ik hem krijg wist ik het... hij wilden alleen bij mij zijn en ik bij hem maar hij is vermoord :'( ik kan niet meer leven...ik wil dood en niet anders dit is geen scheidbrief of zo. ik wil mensen laten zie dat er meer achter kinderen schuilt ik ben nu nog 13 over een paar dagen niet meer dan ben ik niks meer. tot ziens ik hoop dat iets is om mij te redden en hem ik mis hem zo i=het is nu 1 jaar veder en ik zie hem nog elke dag...
Datum:
21-09-2015
Naam:
wil dood en niet anders...sonja (13)
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

Dit is voor jou, je bent niet alleen.

Ik ben nog jong, maar kan toch zeggen dat ik al een aantal momenten heb gehad waar op ik diep in de put zat. Mijn moeder heeft mij verteld dat ik mijn 12de voor het eerst hulp kreeg. Ik was vaak verdrietig, had moeite met slapen en ik was bang dat alles mis zou gaan. Deze klachten keren ook tot nu aan toe (ik ben nu 22) in perioden terug. Toen ik 12 was heb ik nooit een oorzaak of reden voor deze gevoelens kunnen vinden en dat kan ik nu nog steeds niet. Ik heb een normale opvoeding gehad. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik het taboe wil oplichten, het kan iedereen overkomen. Ik heb diverse malen verschillende soorten hulpverlening gekregen. Op sommige momenten denk ik nog wel eens, dat heeft niks geholpen want ik voel mij nog steeds waardeloos. Met hulp heb geleerd dat deze gevoelens in mij en mijn karakter zitten en moeilijk vanaf kom. Het is en blijft soms moeilijk, maar ik denk dat het mogelijk is om er mee te leren leven. Tuurlijk blijf ik op sommige momenten denken het is mooi geweest. Maar dan probeer ik er nog een dag mee te wachten, ik denk dan: een dag verschil maakt ook niet meer uit, als ik mij morgen nog zo voel maak ik er een eind aan. Vaak is het gevoel dan toch weer gezakt. Ook helpt schrijven mij heel erg om dingen op een rij te zetten. Met mijn verhaal hoop ik degenen hier begrip te geven en het taboe rond suicidegedachtens weg te nemen, zodat er over gepraat kan worden. Want deze gevoelens kan iedereen overkomen en hier heb je geen schuld aan.
Datum:
19-09-2015
Naam:
Anna
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Zoveel

Vandaag heb ik het weer. Een combinatie van factoren. En dan ineens ben ik "zielig". Heb wel vaker dat ik er geen zin meer in heb. Nu heel erg. misschien dat dit helpt. Maar ik kan het nog niet. Heb nog de zorg voor m'n moeder van 85. Voor de rest niet.Ik zie wel hoe het eindigt.
Datum:
19-09-2015
Naam:
domien
Leeftijd:
53
Provincie:
Gelderland

Zo klaar ermee

Na al tientallen jaren door te gaan alsof alles goed gaat.. het normale doen.. trouwen kinderen werken en zogenaamd vrolijk zijn is het ondraaglijk geworden.
Een nephuwelijk waarbij de ander blijft doen of er niks aan de hand is.. weigert te scheiden.. kinderen die ik niet onder controle heb omdat de ander hun alles laat doen en ik de slechte ben omdat ik alleen maar verlang naar kinderen die luisteren.. ik kan niet meer.. ik ben op.. zelfmoord is egoistisch word beweerd anderen hebben verdriet.. missen je achteraf maar waar waren zij toen jij hun nodig had? te druk met hun eigen.. dus waarom door moeten gaan zodat zij geen schuldgevoel hoeven te hebben? Vraag me af wat egoistischer is. Doorgaan omdat kinderen recht hebben op een moeder.. en wat voor een moeder.. een die niet meer weet hoe ze van iemand moet houden vooral haarzelf niet.. kinderen zullen je misschien missen maar passen zich snel genoeg aan de nieuwe situatie aan.. je wordt een vage herinnering van een moeder die altijd sjagrijnig was.. die de verhalen krijgen te horen hoe waardeloos zij wel niet was omdat ze nooit leuke dingen deed met hun.. er voor het gemak niet vertellen dat zij dit niet kon omdat alle leuke dingen papa met hun deed door mama werd betaald dus mama geen geld meer overhad ... ik ben er klaar mee!! kutleven!
Datum:
19-09-2015
Naam:
niemand bijzonder
Leeftijd:
43
Provincie:
Noord-brabant

Hoe kan ik het stoppen?

Iedereen maakt in zijn of haar leven dingen mee. Soms zwaar, soms licht. Iedereen gaat daar op een andere manier mee om. Niet iedereen heeft dezelfde draagkracht. Niet iedereen heeft iemand bij wie hij of zij terecht kan om op adem te komen.
Bij mij zijn er veel nare dingen gebeurd. En toch heb ik het tot nog toe vol gehouden. Hoe? Dat weet ik zelf ook niet. Ik weet wel dat vanaf mijn veertiende de rek eruit was. Ik werd voor het eerst depressief. Misschien was ik al wel eerder depressief, maar nooit eerder suïcidaal. Dus voor mijzelf heb ik daarom maar de conclusie getrokken dat ik vanaf mijn veertiende depressies heb gehad. Natuurlijk zijn er ook goede periodes tussendoor geweest, maar vroeg of laat kwam het altijd weer terug. En iedere keer lijkt het zwarter en zwaarder te zijn dan de vorige keer.
Natuurlijk ben ik in therapie gegaan. Nou ja, zo natuurlijk was dat niet. Mijn ouders vonden dat er geen problemen waren, ik moest mij meer uiten. Bij hen. En daar lag een groot deel van mijn probleem. Er was geen ruimte voor mij. Zij waren zo vol van hun eigen problemen, ik kon daar niet tussen komen met mijn eigen sores. En daar komt bij dat mijn interactie met mijn ouders een groot fundament hebben gelegd voor de trauma's die ik opgelopen heb.
Vanaf mijn 27e krijg ik professionele hulp. Maar al die tijd daarvoor had ik leren slikken, wegdrukken, onderdrukken, ontkennen en gewoon doorgaan, waardoor ik niet kon praten. Ik kon niet zeggen wat er in mij omging. Ik kon niet zeggen dat ik dood wilde. Ik kon niet vertellen wat er was gebeurd. Ik bleef aan de oppervlakte. Gerichte hulp heb ik daardoor niet echt gehad.
Nu ben ik toch gaan praten. Toch wanhopig vastgrijpen aan een reddingsboei, waarvan ik nog niet weet of het me gaat helpen. En jongens, wat is dat moeilijk. Het lijkt er alleen maar erger door te worden. Het is niet langer mijn geheim. Ik moet mensen onder ogen komen die mijn geheim kennen. Ik kan er niet mee leven. De drang om mezelf wat aan te doen, waardoor het voor eens en voor altijd afgelopen is, is zo groot. En dat kan ik dan ook weer niet zeggen.
Ik heb gesprekken gehad. Ik ben in deeltijdtherapie geweest. Ik ben verschillende malen opgenomen geweest. Ik heb alle (groepen) antidepressiva gehad en niets helpt.
Ik heb gevraagd om euthanasie, maar ik ben nog niet uitbehandeld. En omdat ik ondanks mijn ellende en wanhoop altijd redelijk ben blijven functioneren, kan ik ook onvoldoende duidelijk maken dat mijn lijden ondraaglijk is. Ik voldoe dus (nog) niet aan de zorgvuldigheidsnormen om in aanmerking te komen voor hulp bij zelfdoding. Ik vecht, ik sta echt open voor een beter leven, maar ik weet niet meer hoe ik dat kan bereiken. Er lijkt geen toekomst te zijn. Geen toekomst zonder depressies, zonder verlangen naar rust, stilte, dood.
Ik kan echt niet meer verder. Ik wil ook niemand onnodig schaden door een gewelddadige zelfmoord (ik weet dat ook "gewoon" doodgaan mensen in mijn omgeving omver zal blazen en enorm veel verdriet zal doen, maar een zelfmoord, iemand vinden na een zelfmoord, weten dat iemand vreselijk verminkt raakt bij een aanrijding met de trein, is vele malen erger dan "gewoon" doodgaan). Maar ik ben nu wel op een punt gekomen, waarbij ik denk dat het echt niet meer anders kan. Het moet gewoon stoppen. Ik kan niet meer.
Er is geen licht meer.
Datum:
18-09-2015
Naam:
Ellen
Leeftijd:
38
Provincie:
Gelderland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.