Levensverhalen (pagina 169)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

In mijn hoofd word ik gek.

Ik weet niet zo goed hoe ik zo iets moet beginnen, maar vanavond zitten de gedachten erg hoog... Ik ben sinds een tijdje depressief, en dit is niet zomaar. Ik ben jaren lang gepest, vroeger omdat ik 'dik' en 'lelijk' was en daarna door een kut streek van mijn ex-vriendje, en nu, nu omdat ik anders ben door al deze hier voor genoemde oorzaken... Ik ben nu dus bijna 18 en zwaar depressief...

Door alles wat ik in 18 jaar heb meegemaakt gedraag ik me iets volwassener dan mijn leeftijds genoten, en dus val ik een beetje buiten de groep, door alles wat ik hiervoor heb meegemaakt, maak ik me gek in mijn hoofd, het enige wat mij deze avond de heletijd in mijn hoofd zit is; waarom ben ik zo moeilijk te begrijpen, waarom is alles wat ik zeg voor andere te moeilijk, waarom is het leven zo moeilijk en de dood zo makkelijk? ...
Datum:
23-09-2015
Naam:
Jantje
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

ik wil niet meer leven..jullie hoeve mij niet te missen.

ik wil niet meer leven...ik ben een meisje (13) ik word dit jaar 14 maar dat wil ik niet... ik wil niet ouder worden ik wil weg zij voor altijd voor iedereen die mij kent... wij mij kent denk WAST en zeker: o daar heb je die stome mens weer (zucht).
zo wil ik niet meer leven, ik wil dood al 2 jaar maar elke keer dat ik dat doen gebeurde het zelfde iemand houd mij tegen hij/zij zegt dan:stop met dat sneden op je haar/nek. hun denken dat ik gek ben.. dat ben ik niet ik kan niet zo meer leven. eerst mij vader krijgt kanker en dan mij juf en dan mij kat gaat dood in 8 weken elke keer dat ik mij ogen sluit zie ik het zelfde ELKE keer weer staat hij daar hij roept naar mij: sonja ik ben het boefje je kat weet je nog wel :) kom mee je moet met me mee gaan hier kommen geen pest koppen en vijanden. ik wil mee maar kan niet. IK BEN NIET DOOD. ik wil naar hem toe hij kent mij hij kon met me mee leven zoals geen andere kon mij moeder niet mij zusje niet mij broer niet, ik moet dood voor hem hij weet het goede pad toen ik hem krijg wist ik het... hij wilden alleen bij mij zijn en ik bij hem maar hij is vermoord :'( ik kan niet meer leven...ik wil dood en niet anders dit is geen scheidbrief of zo. ik wil mensen laten zie dat er meer achter kinderen schuilt ik ben nu nog 13 over een paar dagen niet meer dan ben ik niks meer. tot ziens ik hoop dat iets is om mij te redden en hem ik mis hem zo i=het is nu 1 jaar veder en ik zie hem nog elke dag...
Datum:
21-09-2015
Naam:
wil dood en niet anders...sonja (13)
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

Dit is voor jou, je bent niet alleen.

Ik ben nog jong, maar kan toch zeggen dat ik al een aantal momenten heb gehad waar op ik diep in de put zat. Mijn moeder heeft mij verteld dat ik mijn 12de voor het eerst hulp kreeg. Ik was vaak verdrietig, had moeite met slapen en ik was bang dat alles mis zou gaan. Deze klachten keren ook tot nu aan toe (ik ben nu 22) in perioden terug. Toen ik 12 was heb ik nooit een oorzaak of reden voor deze gevoelens kunnen vinden en dat kan ik nu nog steeds niet. Ik heb een normale opvoeding gehad. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik het taboe wil oplichten, het kan iedereen overkomen. Ik heb diverse malen verschillende soorten hulpverlening gekregen. Op sommige momenten denk ik nog wel eens, dat heeft niks geholpen want ik voel mij nog steeds waardeloos. Met hulp heb geleerd dat deze gevoelens in mij en mijn karakter zitten en moeilijk vanaf kom. Het is en blijft soms moeilijk, maar ik denk dat het mogelijk is om er mee te leren leven. Tuurlijk blijf ik op sommige momenten denken het is mooi geweest. Maar dan probeer ik er nog een dag mee te wachten, ik denk dan: een dag verschil maakt ook niet meer uit, als ik mij morgen nog zo voel maak ik er een eind aan. Vaak is het gevoel dan toch weer gezakt. Ook helpt schrijven mij heel erg om dingen op een rij te zetten. Met mijn verhaal hoop ik degenen hier begrip te geven en het taboe rond suicidegedachtens weg te nemen, zodat er over gepraat kan worden. Want deze gevoelens kan iedereen overkomen en hier heb je geen schuld aan.
Datum:
19-09-2015
Naam:
Anna
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Zoveel

Vandaag heb ik het weer. Een combinatie van factoren. En dan ineens ben ik "zielig". Heb wel vaker dat ik er geen zin meer in heb. Nu heel erg. misschien dat dit helpt. Maar ik kan het nog niet. Heb nog de zorg voor m'n moeder van 85. Voor de rest niet.Ik zie wel hoe het eindigt.
Datum:
19-09-2015
Naam:
domien
Leeftijd:
53
Provincie:
Gelderland

Zo klaar ermee

Na al tientallen jaren door te gaan alsof alles goed gaat.. het normale doen.. trouwen kinderen werken en zogenaamd vrolijk zijn is het ondraaglijk geworden.
Een nephuwelijk waarbij de ander blijft doen of er niks aan de hand is.. weigert te scheiden.. kinderen die ik niet onder controle heb omdat de ander hun alles laat doen en ik de slechte ben omdat ik alleen maar verlang naar kinderen die luisteren.. ik kan niet meer.. ik ben op.. zelfmoord is egoistisch word beweerd anderen hebben verdriet.. missen je achteraf maar waar waren zij toen jij hun nodig had? te druk met hun eigen.. dus waarom door moeten gaan zodat zij geen schuldgevoel hoeven te hebben? Vraag me af wat egoistischer is. Doorgaan omdat kinderen recht hebben op een moeder.. en wat voor een moeder.. een die niet meer weet hoe ze van iemand moet houden vooral haarzelf niet.. kinderen zullen je misschien missen maar passen zich snel genoeg aan de nieuwe situatie aan.. je wordt een vage herinnering van een moeder die altijd sjagrijnig was.. die de verhalen krijgen te horen hoe waardeloos zij wel niet was omdat ze nooit leuke dingen deed met hun.. er voor het gemak niet vertellen dat zij dit niet kon omdat alle leuke dingen papa met hun deed door mama werd betaald dus mama geen geld meer overhad ... ik ben er klaar mee!! kutleven!
Datum:
19-09-2015
Naam:
niemand bijzonder
Leeftijd:
43
Provincie:
Noord-brabant

Hoe kan ik het stoppen?

Iedereen maakt in zijn of haar leven dingen mee. Soms zwaar, soms licht. Iedereen gaat daar op een andere manier mee om. Niet iedereen heeft dezelfde draagkracht. Niet iedereen heeft iemand bij wie hij of zij terecht kan om op adem te komen.
Bij mij zijn er veel nare dingen gebeurd. En toch heb ik het tot nog toe vol gehouden. Hoe? Dat weet ik zelf ook niet. Ik weet wel dat vanaf mijn veertiende de rek eruit was. Ik werd voor het eerst depressief. Misschien was ik al wel eerder depressief, maar nooit eerder suïcidaal. Dus voor mijzelf heb ik daarom maar de conclusie getrokken dat ik vanaf mijn veertiende depressies heb gehad. Natuurlijk zijn er ook goede periodes tussendoor geweest, maar vroeg of laat kwam het altijd weer terug. En iedere keer lijkt het zwarter en zwaarder te zijn dan de vorige keer.
Natuurlijk ben ik in therapie gegaan. Nou ja, zo natuurlijk was dat niet. Mijn ouders vonden dat er geen problemen waren, ik moest mij meer uiten. Bij hen. En daar lag een groot deel van mijn probleem. Er was geen ruimte voor mij. Zij waren zo vol van hun eigen problemen, ik kon daar niet tussen komen met mijn eigen sores. En daar komt bij dat mijn interactie met mijn ouders een groot fundament hebben gelegd voor de trauma's die ik opgelopen heb.
Vanaf mijn 27e krijg ik professionele hulp. Maar al die tijd daarvoor had ik leren slikken, wegdrukken, onderdrukken, ontkennen en gewoon doorgaan, waardoor ik niet kon praten. Ik kon niet zeggen wat er in mij omging. Ik kon niet zeggen dat ik dood wilde. Ik kon niet vertellen wat er was gebeurd. Ik bleef aan de oppervlakte. Gerichte hulp heb ik daardoor niet echt gehad.
Nu ben ik toch gaan praten. Toch wanhopig vastgrijpen aan een reddingsboei, waarvan ik nog niet weet of het me gaat helpen. En jongens, wat is dat moeilijk. Het lijkt er alleen maar erger door te worden. Het is niet langer mijn geheim. Ik moet mensen onder ogen komen die mijn geheim kennen. Ik kan er niet mee leven. De drang om mezelf wat aan te doen, waardoor het voor eens en voor altijd afgelopen is, is zo groot. En dat kan ik dan ook weer niet zeggen.
Ik heb gesprekken gehad. Ik ben in deeltijdtherapie geweest. Ik ben verschillende malen opgenomen geweest. Ik heb alle (groepen) antidepressiva gehad en niets helpt.
Ik heb gevraagd om euthanasie, maar ik ben nog niet uitbehandeld. En omdat ik ondanks mijn ellende en wanhoop altijd redelijk ben blijven functioneren, kan ik ook onvoldoende duidelijk maken dat mijn lijden ondraaglijk is. Ik voldoe dus (nog) niet aan de zorgvuldigheidsnormen om in aanmerking te komen voor hulp bij zelfdoding. Ik vecht, ik sta echt open voor een beter leven, maar ik weet niet meer hoe ik dat kan bereiken. Er lijkt geen toekomst te zijn. Geen toekomst zonder depressies, zonder verlangen naar rust, stilte, dood.
Ik kan echt niet meer verder. Ik wil ook niemand onnodig schaden door een gewelddadige zelfmoord (ik weet dat ook "gewoon" doodgaan mensen in mijn omgeving omver zal blazen en enorm veel verdriet zal doen, maar een zelfmoord, iemand vinden na een zelfmoord, weten dat iemand vreselijk verminkt raakt bij een aanrijding met de trein, is vele malen erger dan "gewoon" doodgaan). Maar ik ben nu wel op een punt gekomen, waarbij ik denk dat het echt niet meer anders kan. Het moet gewoon stoppen. Ik kan niet meer.
Er is geen licht meer.
Datum:
18-09-2015
Naam:
Ellen
Leeftijd:
38
Provincie:
Gelderland

mijn leven

Hallo voor diegene die dit leest. Voel me op dit moment erg rot over mijn hele leven. Zit al paar maanden in een depressie. Heb een groot gezin maar voel me altijd eenzaam. Voel me vaak leeg. Heb zelfmoord gedachtes. Alles verbind zich aan mijn verleden tot heden. Ben zo moe. Moe van het leven. Levensmoe.
Datum:
18-09-2015
Naam:
Sara
Leeftijd:
44
Provincie:
Zuid-holland

Waarom

Ik ben een mislukkeling in mijn ogen, mijn. Werk faalt, mijn relaties falen. Mijn enige uitweg is drugs. Maar dat wil ik niet. Het vooruitzicht om nog 30 jaar werk te doen wat ik haat zie ik niet zitten. Omdaarna oud en kapot vann mini pensioen te genieten terwijl minn lichaam kapot is van het werk wat ik niet leuk Vindt. als er een kans is om mijn leven omtedraaien neem ik hem. Als er binnen een jaar geen verandering komt. Word ik geen 30
Datum:
16-09-2015
Naam:
Kees
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

Ga ik?

De liefde van mijn leven gevonden. Maar het mag niet zo zijn. Na een jaar in de hel denk ik erover om te gaan... Weg van het huilen, het verdriet, rust wil ik, stilte... Dag
Datum:
14-09-2015
Naam:
Yeti
Leeftijd:
45
Provincie:
Overijssel

Vaarwel

Vaarwel
Een woord dat ik al lang probeer tegen te houden, een gevoel die me meer en meer overheerst
Pogingen die steeds verkeerd uitdraaien, ik heb al van alles geprobeerd
Steeds weer word ik neergeslagen en bedrogen
Door de dichtste mensen om me heen
Steeds weer gebruikt en belogen
Ik zie geen uitweg meer, neen geen een
Ik ben moe gestreden, door er constant voor anderen te zijn
Mezelf weg te cijferen voor anderen, niet denkend aan de pijn
Want enkel een moeder, een vriendin, een echtgenoot is wie ik ben
Als persoon zelf ben ik niets, een gedachte waar ik steeds meer aan wen
Ik geef mezelf volledig uit het diepst van mijn hart
Maar wat er steeds weer overblijft, is ongedeelde smart
Veel mensen zijn opportunisten, gebruiken wat en wie ze kunnen
Zolang ze het nodig hebben, zonder eens rust en tijd te gunnen
Wat me steeds doet twijfelen om de stap te zetten, is niet de wereld om me heen
Want die bevestigt enkel mijn verlangen, elke dag waarop ik ween
het zijn mijn kinderen waar ik zoveel voor hoopte en wilde bereiken
waar ik met veel liefde en plezier alles voor zou doen wijken
Maar ook voor hen, ben ik volgens anderen enkel een slechte vrouw
Met als enige doel, te “vertrekken” en heel gauw
Wie weet misschien is het wel allemaal waar
En is het enige goede te vertrekken van hier naar “daar”
Geen pijn, geen zorgen, geen bedrogen en gebruikt gevoel
Want dit leven kan ik niet meer aan, rust is mijn enige doel
Het spijt me Helena en Remi, het spijt me echt
Maar steeds weer krijg ik te horen, je bent zo slecht
Vergeet nooit dat ik jullie enorm graag zie
En dit niets met jullie te maken heeft
Diegenen die me gebroken hebben, zorgden ervoor dat “deze vrouw” niet meer leeft
Jullie kennen hen, jullie weten wie
Het zelfs niet waard zijn om achterna te gaan in de regen
Neen een kast een tv of onverschilligheid hield het tegen
Zorg ervoor dat niemand jullie ooit dit gevoel kan geven
Ga voor jezelf en geniet van het leven
Het spijt me vriend die er nog rest
Weet ik probeerde enkel mijn best
Om er te zijn voor iedereen
Maar nu kan ik niet meer voor geen een
Wees aub niet boos, wil niemand kwetsen
Maar ik ben op, genoeg van al die kletsen
Dank voor jullie steun en tijd
Maar ik voel me nog enkel een last, tot mijn spijt
Neen voor mij is dit geen spel
Het enige wat ik nog wil zeggen is “vaarwel”

Datum:
13-09-2015
Naam:
N
Leeftijd:
39
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.