Levensverhalen (pagina 1677)

waarom leef ik eigenlijk ik heb toch alleen maar problemen !! vraag ik me soms af ik heb zoveel pgingen gedaan om zelfmoord te plegen en ik wil het nog steeds !!

die tijd dat ik nog op herlaarhof zat ging het helamaal niet goed met mij ik heb thuis bij mijn vader heel veel geprobeerd om me zelf te laten stikken met scoubidou tuowtjes en dat soort dingen ik het ook een keer een overdosis genomen omdat mijn moeder zei dat ze zelfmoord wou gaan plegen en ik heb er zo veel moeite mee nu nog steeds en ik doe nooit iets goed ik word alleen maar uitgekotst door iedereen en niemand vind mij aardig ... ik heb er heel veel problemen mee..

Hier ben icke weer... net uit men dip gekomen,, Ging goed,, paar weken geleden ging ik slechter eten,, een beetje een eetsoornis,,, Is nu eigenlijk ook alweer over,,.. Maar ik voel me nu weer heeel erg ongelukkigh,, ik weet niet hoe het komt,, volgensmij wordt ik weer depressief,,, ditr vind ik heel erg jammer,, want door mijn depressie, moest ik van gymnasium 3 naar 4 havo,, omdat ik niet tijdens mijn depressie kon leren,, het is nu vakantie voor mij,, maar ik wordt denk ik weer depressief,, als iemand mij kan helpen op deze site,, reageer dan wel ff,,, ik weet hoe moeilijk het is om op jonge leeftijd depressief te zijn,, je bent in de mooiste tijd van je leven,,, en dan moet er zo iets naars gebeuren :S maarjhah,,, wie hier iets in kan herkennen ,,, reageer wel ff! hoop dat ik hier steun uit kan halen.... (K)!

ik heb vaak de gedachten: ik wil niet meer.
ik ben een paar maanden geleden heel eerg depresief geworden ik voelde me down en wilde nix meer, op school ging het hierdoor ook niet goed meer. ik leerde niet meer en het gevolg hier van was dat ik alleen nog maar 3en haalde.
eerst wist ik niet waarom ik me zo voelde, ik had niet door dat ik depresief was. mijn vriendinnen wezen me er op dat ik me afzonderde, dat was ook zo want in de klas wilde ik alleen nog maar alleen zitten en in de pauzes was ik ook nergens te vinden.
me mentrix merkte het ook en wilde 1x per week een gesprek met me voeren in de hoop dat t beter met me zou gaan, maar ik werd er niet echt vrolijker van. ik had het gevoel dat ik in een hele diepe put zat en ik er niet zelf uit zou kunnen komen.
toch begon ik te zoeken,.. te zoeken naar waar mijn problemen vandaan kwamen. ik kwam er achter dat het kwam doordat ik waarscheinlijk niet geen aandacht meer this kreeg, ik weet dit klinkt heel raar maar thuis bestond ik niet meer er werd alleen nog maar over het werk van mijn ouders gepraat en over de school van mijn zusje, het enige wat er aan mij gevraagd werd is: heb je al weer cijfers terug van school? ik loog ik zei dat ik 7ens haalde en dan kreeg ik weer zo'n reactie van: nou dat kan volgende x wel beter.
ook was me moeder ziek ze had elke x weer wat anders en het ging niet zo goed met haar.
me zusje werd heel erg p school gepest, zo erg dat er bij ons zelfs ramen werden ingegooid.
ik trok me dit alles extra erg aan.

savonds kon ik niet meer slapen en dit werd steeds erger, ik dacht alsik nu een paar aspirientjes neem word het wel beter , dus ik begon er met 3.
de volgende avond nam ik er weer 3
en de avond daar op 5.
ik voelde me lekker en rustiger worden en het hielp.
maar toch als ik sochtends weer wakker werd kwamen al die nare gevoelens weer terug ik wilde niet meer en ik kon niet meer.
die avond was ik alleen thuis en i kwerd gek! ik heb een glas gepakt met water en heb er 9 aspirientjes in gedaan. ik wilde niet meer ik kon niet meer.
terwijl ik het glas leeg dronk dacht ik aan mijn ouders,.. verdiende zij dit? toch dronk ik door ik zou toch zeker niet hier blijven voor hun. na alles wat er gebeurd was. toen ik me glas leeg had begon ik te huilen. mijn leven flitste voorbij en ik zag me este vriendin huilend voor me staan. ik kon het niet! ik kon haar hier niet alleen laten na alles wat we samen gedaan hadden en na alles waarbij ze mij geholpen had.
maar ik kon er nix meer aan doen ik had het glas al op en ik ging naar bed
aan de ene kant hoopte ik dat ik niet meer wakker zou worden maar aan de andere kant wist ik dat ik van 9 paracetamol niet zou sterven.

mijn leven ging door. ik haalde nog steeds slechte cijfers en me rapport naderde. ik dwong me zelf er toe om weer te gaan leren ik mocht niet blijven zitten!
( heb je dat wel eens? dat je aan jezelf doelen stelt, nou ik wel ik had een paar regels voor mijn leven bijvoorbeeld: als me ouders gaan scheiden wil ik niet meer en stop ik met leven, en als ik blijf zitten heeft me leven ook geen nut meer ik ben hie rop aarde niet voor mezelf maar voor andere en ik leef van school omdat er niet veel anders is)
ik begon dus weer met leren en het ging wel weer wat beter, ik kreeg er min of meer weer een beetje plezier in en thuis ging het ook beter. ik klom als het ware met behulp zelf weer een stukje verder omhoog in de put.
toen kreeg ik mijn rapprt. hi jwas zo slecht dat als ik het eindrapport niet goed zou doen ik zou blijven zitten en zelfs een niveau lager zou moeten. ik kreeg weer allerlei gevoelens en was boos, verdrietig
ik kon niet blijve zitten!
ik deed er alles aan om maar weer goede cijfers te halen, ik leerde weer en het ging ook best wel goed ik had er vertrouwen in en was weer bijna helemaal me zelf ik dacht dat de depressie weg was en storte me volledig op mijn schoolwerk. ik haalde oo kwel weer betere cijfers maar omdat op je eindrapport ook alle cijfers van je 2e rapport mee tellen was ik bang dat het me toch niet zou lukken. ik ging naar me comentrix en vertelde waarom mijn 2e rapport zo slecht was en dat ik bang was dat dat invloed zou hebben op mijn eindrapport. ze zei dat ik me niet zo veel zorgen hoefde te maken en dat ze ging kijken wat ze kon doen. ze wist dat ik depresief was geweest maar ze vroeg niet naar de oorzaak. en hoe ik me voelde ze wist dus eigenlijk helemaal nix. ik ging ook naar mijn teamleider om daar te zeggen dat ik bang was dat ik bleef zitten en samen met mijn comentrix gingen ze kijken wat ze voor me konden doen.
ze zeide beiden dat het wel goed kwam en ik had er best wel veel vertrouwen in.

nu een paar dagen geleden heb i kte hren gekregen dat ik blijf zitten. ik stortte weer verder in mijn put en weet niet of i ker ooit weer uit kom.
ik heb er alles aan gedaan om het alleen te doen maar het lukt me niet. het heeft geen zin ik zal altijd in mijn put blijven leven.
niemand wil me helpen en men sluit me alleen maar af. tuurlijk ik heb wel vrienden die het weten en die me willen helpen maar meet hun lukt het niet ik heb hulp van bijvoorbeeld school nodig maar ik kan het niet. ik weet niet of mijn leven nog zin heeft maar ze weten op school dat ik het moeilijk heb gehad en ze willen me niet weer zo hebebn mar toch weten ze het zo te spelen dat het ze weer lukt. en weer zit ik in die verdomde put. ik kan er niet voor altijd blijven maar zoals het er nu uitziet is het wel zo,.. ik wil er een einde aan maken maar ik kan het niet want mijn vriendinnen hebben me nodig en ik wil ze hie rniet alleen achter laten.. ik leef niet voor mezelf mar voor hun.. en ik weet niet of ik het nog lang vol houd!

Hemel, heb ik dat echt gedacht en geschreven? Ja! Dat heb ik echt gedaan!
Ik ben nu (nog) 46 en mijn leven is voorbij. Ik zit al meer dan 5 jaar zonder werk, en de vooruitzichten op een nieuwe baan zijn minuscuul hier in Drenthe. Vooral als je al over de 40 bent, kun je het bij voorbaat al vergeten.
Daar komt nog bij dat ik zwaar in de financiele problemen zit. Ik sta over het kredietlimiet van de bank en verder heb ik nog ongeveer Euro 1.000,00 aan schulden die ik op geen enkele manier kan betalen. Ik Heb vanalles geprobeerd om aan geld te komen. (Geld, de bron van alle kwaad). Maar schijnbaar heeft niemand interesse in mijn spullen, die toch echt niet zo slecht zijn. En als men er wat voor wil betalen is dat voor zo'n klein bedragje dat het belachelijk is.
Mijn schulden zijn wellicht voor velen maar een schijntje, maar voor mij is het teveel. Ik word eind deze week 47, en dat is dan mijn laatste verjaardag. Ik zie er geen gat meer in. Ik wil zo graag weer aan het werk! Ha, Fat chance. Ik zou zo graag van mijn schulden af zijn. Ha, Fat chance. Iemand stelde voor om mijn huis te verkopen, en dan? Je moet dan wel een nieuwe woning hebben om te kunnen betrekken! Dan is er nog die wachtlijst. En reken maar dat je niet in aanmerking komt voor een snelle manier. Nee, er is geen andere uitweg meer. Ik heb er zo genoeg van om dag in, dag uit naar diezelfde muren te kijken! En te weten, ja! Te weten dat er geen uitweg te bedenken is. Ik draai maar in een kringetje rond en hyperventileer bijna uit pure paniek. Want wat gebeurd er dan met mijn katten en mijn hamster? Wat gebeurd er dan met mijn ouders en mijn broer?

Heeii iedereen..
Ik wil het liefste dood.. maar ik weet dat ik niet iedereen kan achter laten.
Maar vriendinnen heb ik wel maar ik heb nu bijna ruzie met allemaal..
Met 1 iemand heb ik het alweer goed gemaakt. Maar laatst waren we op kamp en toen wou ik even met iemand praten waar ik al een tijdje niet meer mee omging.. en toen had ik gezegt dat ik het heel stom vond dat ik niet meer met bepaalde kinderen omging.. Wat aan het begin van het jaar mijn vriendinnen waren..bij dat groepje wou ik het liefste horen maar ik had gewoon het gevoel alsof ze mij er niet bij wouden hebben.. :(
En toen moest ik nog al huilen :(.. en er is dus nog veel meer maar dat durf ik allemaal nooit te vertellen..en als ik het zou vertellen dan zou ik dus waarschijnlijk gaan huilen want als ik bij dat erboven al ging huilen dan bij dat soort dingen zeker..
Maar ik wou dus graag nbij dat groepje horen en mijn andere vriendinne n achterwege laten.. eigenlijk kan ikdat gewoon niet flikken en ik weet niet waarom uik dan toch alles doe om iets te verzieken.. zo kijk ik er nu naar terwijl als ik boos ben ik er niets aan kan doen.. ik weet niet hoe dat komt maar ik wordt altijd zo snel boos .. Maar deze vriendinnen wil ik gewoo niet meer en er is ook nog een vriendin maar ik weet niet of ik daar ook nog wel vriendinnen mee moet blijven.. en die vriendinnen die ik dus weer terug wil willen mij denk iok niet en zo gaat ht maar door.. er is ook nog 1 ding die ik nooit tegen iemand heb verteld.. dat durf ik gewoon niet en ik ben bang dat ik gewoon een keer helemaal knap ofzo.. en dat ik dan helemaal overstuur raak.. soms heb ik ook eigenlijk best wel vaak dat er mensen zijn bij wie ik zo alles zou willen uitleggen maar ik snap dan gewoon niet waarom ik het niet doe :S.. ik had al gesprekken met mijn mentor dit jaar en ik heb nooit iets verteld. ik was altijd een beetje stil en soms praatte ik.. en toen was er een keer een projectendag op school en toen ging ik tussendoor ook even met iemand praten en toen heb ik ook niets gezegt alleen dat het persoonlijk was .. ik weet niet wat er met me isen soms dan wil ik er gewoon niet meer zijn.. gewoon niets doen.. en de vriendin op camp waar ik toen mee heb gepraat zei dat het haar akalig leek om dood te zijn.. en toen zei ik dat het me juist fijn leek en toen schrok ze geloof ik wel even :S..maar jaah ik ga stoppen Groetjes.. en succes aan iedereen die het moeilijk heeft :)

Een jaar geleden heb ik stoms gedaan samen met mijn vriendin, een vriendin die ik al 15 jaar ken ik dacht een vriendin, we zijn opgepakt door de politie in ieder geval zij daarbij heeft ze tijdens de verhoren te kennen gegeven dat mijn man en ik haar gedwongen zouden hebben, puur omdat ze bang waas voor de man voor wie wij het allemaal deden die de baas was. Door haar heb ik een maand in de gevangenis gezeten en heb mij vier kinderen ontzettend gemist, nou is de uiteindelijke rechtzaak geweest waar ik niet ben geweest o advies van mijn advocaat en nu is de eis zo hoog voor mij vier maanden in de gevangenis. dat is niet het enigste in de krant stond dat ik mensen geronseld zou hebben om ook die dingen te doen,wat gewoon niet waar is, iedereen denkt natuurlijk nu dat ik zo ben en dat is echt niet zo, ik durf niet meer ergens heen durf niet meer naar een winke. breng alleen de kinderen naar school en doe mijn werk. Ik voel me totaal onbegrepen en ben bang. Ik wil niet meer op de recht bank noemden ze me een leugenaar, dat ben ik niet. hoe moet het als ze mij in het hoger beroep ook niet geloven, ik kan nu al niet meer hoe moet ik mij dan nog rechtop houden. Ik wil niet meer maar mijn kinderen hoe moet het daar dan mee als ik er niet meer ben. Een vriendin die dit kan aanrichten mag dat kan dat zomaar. Ik wil niet meer.

Hallo allemaal,,,

Me oma is nu 2,5 jaar dood, en ik kan het nog steeds niet verwerken
Ik ben nu ongeveer 1,5 jaar geleden begonnen met snijden, en steeds weer kom ik in de verleiding om mezelf te snijden.
Ik heb bijna overal op me pols en been littekens zitten.
Natuurlijk heb ik hulp van me vrienden, maar die kunnen me niet altijd helpen.
Zelf sta ik ook altijd klaar voor mensen, maar als het even niet goed met me gaat, en er komen te veel mensen dan weet ik het gewoon niet wat ik moet, en kan ik ze ook moeilijk helpen.
ik heb nu sinds kort een super lief vriendje en die helpt me ook heel erg.

Heey ik ben Mark ben 20 jaar het begon eigenlijk toen ik een jochie was van 13 jaar was altijd het lievelingskind van me opa de vader van me vader
ma opeens werd dat verstoord doordat me opa steeds vaker riep ik pleegzelfmoord
en dan zei de rest van de fam altijd ach Frans kom op nee zei die op een begeve moment over 2 weken is het af
en inderdaad 2 weken later heeft ie het gedaan en viel er een leegte in me ik was er kapot van ook al was ik toen nog ma 13 erna 2 jaar later begon ik net weer wat op te krabbelen toen ik een hele lieve leuke meid tegen kwam Daisy ze was kei lief en ze was 2,5 jaar ouder als ik
ma begeve moment kreeg ze een stofwisselingsziekte en ze ging achteruit zij was juist net diegene die me er doorheen hielp en toen overleed ze 17 dagen voor me 16e verjaardag ik waskapot totaal kapot was ik nu sinds 4 jaar nog steeds vrijgezel want kan het nog geen plek geven kon ik da ma dan was het veel makkelijker geweest. Sinds da Daisy is overleden denk ik ook steeds vaker van waraom komen ze mij nie halen waarom hun wel en ik nie en oom steeds vaker denk ik van mensen het is genoeg ik maak er een eind aan maja op de een of andere manier houd me iets tegen ma wat.. alsvast bedankt dat ik hier men verhala kwijt kon.

ik ben geboren in 70 er jaren toen jimmi hendrik van de doors zelfmoord pleegde en het heeft me nooit losgelaten dat de 60er jaren veel mooier waren dan deze toekomst die we nu leven...........
Niks anders dan Lege dagen voor mij met mensen die me niks meer intreseren eigenlijk Ook al weet ik dondergoed dat ze om me geven en proberen te helpen Marr de beelden die ik zie dagelijks waarvan mijn psychiater zegt dat ze er niet zijn zijn toch veel mooier dan die dingen die ik dagelijks ervaar op aarde dat zal toch altijd zo blijven + schyzofrenie is een aangeboren afwijking (groter hersendeel) en ik heb het altijd iets gezien als de eerste mens met 6de zintuig en eigenlijk leef ik in een wereld met mensen die aleenmaar zwart wit zien en ik kleur en nooit de 6de demensie zal kunnen uitleggen en mensen me elke dag ontwijken ik leef hier al 16 jaar mee maar eigenlijk drink ik elke dag koffie wat ik niet eens proef............

Mijn vader is gescheiden, en heeft nu al 5 jaar een nieuwe vriendin. Ze is soms best aardig, maar meestal helemaal niet. Met haar erbij ben ik niet op mijn gemak, en ben ik bang dat ik iets fout doe. Ik zit nu in de puberteit, en ja..vergeet soms wel eens wat dingen! Nou, dat neemt ze me heel erg kwalijk. Het is een beetje door mijn moeder, die alcholiste was, en die loog enzo. Maar soms lieg ik ook wel eens, omdat ik weer bang ben dat ik op mijn kom krijg door die vriendin van mijn vader, en dan begint ze weer te sneren: "Jeetje, je lijkt al pricies op je moeder en broer!" ik houd dit neit vol. En mijn vader neeemt het neit voor me op, want zijn vriendin die heeft hem helemaal in haar greep. Het is ook altijd met gespekken 2 tegen 1, hoe vaak ik ook zeg dat ik met 1 van hun wil praten, niet emt 2 tegelijk. Ik denk nogsteeds aan zelfmoord...Zou ik beter af zijn dood? O zal de dood nog lang genoeg duren?



Liefs, ik