Levensverhalen (pagina 1626)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

waarom?

Ik heb gewoon een zooitje van mijn leven gemaakt. Waarom zou ik nog blijven leven? Ben al zo vaak depressief geweest. Er klopt gewoon iets niet met me!
Datum:
27-09-2006
Naam:
||||||||||||||||||||||||||||||?
Leeftijd:
36
Provincie:
Limburg

Wil je dood of wil je leven?

Het ene moment lijkt alles zo mooi, het andere moment lijkt alles een probleem en lijkt de enige oplossing zelfmoord.

Vroeger had ik nergens last van ik had een vriendin die altijd problemen had (ze creeerde dilemas waar ze er niet hoefde te zijn) ik heb haar jaren lang geprobeerd te helpen. Ik ben dik ik ben lelijk, ik krijg nooit een vriend, over al een probleem van maken.
En nu heb ik met haar gebroken en het lijkt wel of ik precies zo geworden ben als zij.. zeiken over niets, paranoia over niets, ik vind me zelf te dik en afvallen duurt zo lang te lang er moet zeker 10 kilo af voordat het acceptable is.

Hoe kan dat nou Ik de persoon die altid overal een antwoord, een oplossing voor had. Ik kan mijn gedraag wel relativeren maar ik wil gewoon dat die nare gedachtens en gevoelens weg gaat, dat ik een een maand geen problemen heb, dat alles eens een keer niet mis gaat. Dat mensen mij waarderen.

Ik heb al een keer een strip ibiprofen in genomen maar toen was ik te bang en heb ik het uitgekootst (handig als je vroeger bolumia hebt gehad)

Hoe ga ik dit ooit nog reparen, mijn verknipte gedachten, mijn vette lelijke lichaam. Gedult? gedult heb ik niet Ik haat wachten. maar waarom ben ik hier dan nog steeds? dood soms erg graag het andere moment bang om dood te gaan. wat stom niet weten wat je wil.
Datum:
26-09-2006
Naam:
sophia
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Houdt alles ooit een keer op?

Hoihoi, ik ben een meisje van 17 jaar en ik zie het allemaal niet meer zitten. Ik heb al zoveel meegemaakt, te veel. Ik kan het niet meer overzien en de pijn niet meer verdragen. Het liefst wil ik gewoon niet meer bestaan, dood zijn.
Toen ik klein was heeft mijn 'vader' mij langdurig misbruikt. Op mijn dertiende heeft hij me verkracht. Ik heb aangifte gedaan maar hij heeft nooit straf gehad wegens gebrek aan bewijs. Mijn 'moeder' mishandelt me. Ik heb ook nog een broertje, maar hem doet ze niets, niet dat ik weet in ieder geval. Het slaan is wel steeds erger geworden na zijn geboorte. Hele nachten zit ik opgesloten in de schuur, zonder denken of warme kleren. Ze heeft in mijn polsen gesneden en iedereen laten denken dat ik dat zelf heb gedaan. (Jammer genoeg heb ik daar het lef niet voor). Ze heeft me ook bedreigd met een mes. En ik zit vaak onder de blauwe lekken en schrammen. De 'hulpverlening' doet helemaal niets. Het is mijn woord tegen dat van mijn 'moeder'. Verder mag ik ook nooit weg met vriendinnen enzo. Thuis kan ik geen huiswerk maken, omdat ze mijn boeken verstopt. Als ik dit jaar niet haal moet ik van school af en daar is ze ook op uit. School is voor mij de enige plak waar ik tot rust kan komen en de dingen van me af kan zetten, als ik daar weg moet besta ik niet meer. Alleen voor mijn broertje ben ik hier nog, ik kan hem niet in de steek laten. Hij heeft mij nodig, maar ik hem nog harder. Hij geeft mij de kracht om vol te houden. Hoe zwaar en moeilijk dat ook is. Ik hoop dat er ooit een eind aan komt
Datum:
26-09-2006
Naam:
Iemand, eigenlijk niemand
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

weet het niet meer

Hoi ik ben een meisje van 15 jaar oud.
er is vorige kest iemand overlede waar ik heel veel van hield en hij blijf maar in mijn hoof zitte en ik heb zoon verdriet elke nagt moet ik om hem huile en hij heefd mij geroep om naar hem toe te komen dat heb ik ook geprobeerd aar keer hebben me vrienden me leve geret en paar keer heefd iets me tege gehaude ik doe ook me zelf pijn op alemaal me niere en me oma is eel ziek en kan elk moment dood gaan ik voel me gewoon kut en rot wil gewoon weer een leuk leve hebben weet iemand raat of tips om te zegge hoe ik het bete zelfmoort kan plege of wat ik moet doen om weer gelukig te zijn en me stievader kan verwerken want ik ben bang om in te storte als mijn oma dood gaat astebliefd kan iemand me helpe
Datum:
26-09-2006
Naam:
lowiena (niet mijn echte naam)
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

anders

Ik voel me anders dan de andere mensen.
Ik wil groot zijn auto kunnen rijden bij de luchtmacht werken enzo......

Meestal als ik een andwoord geef en die is fout dan denk ik dat ik wordt uitgelagen,
of als ik aan het lezen ben of een onvoldoende op topo heb.

Ik denk dat niemand wat om mij geeft.
Als ik thuis iets dom en dan wordt ik geslagen dan heb ik het gevoel dat ik inelkaar wordt getrapt.
Als een iemand mij haat gaat het maar door en door.
Datum:
26-09-2006
Naam:
michel
Leeftijd:
11
Provincie:
Groningen

weet k veel

ik ben nie van plan om me hele verhaal uit te leggen. maar kna op ze minst iets zeggen ik zit nu al bijna 3 jaar te denken om me eigen leven te beindigen ik heb het de laatste anderhalf jaar met niemand er meer over en heb nog steeds sterk het gevoel dat ik een einde aan me leven moet/mag maken veel mensen hebben me geprobeerd op andere gedachten te zetten en het is niemand gelukt ook een van de redenen waarom ik het er met niemand meer over heb
Datum:
26-09-2006
Naam:
marc
Leeftijd:
19
Provincie:
Flevoland

Waarom ik?!

Hoi,

Ik ben Gerald, een jongen van 20 jaar.
Ik zit elke dag met de gedachten in mijn hoofd om een einde aan mijn leven te maken. Dit omdat mijn vader acoholverslaafde is en mijn moeder al 3 jaar dood. Af en toe logeer ik bij mijn oom maar die misbruikt me.

Als ik dit tegen mijn vader zeg krijg ik klappen omdat hij mijn oom wel erg mag. Hij noemt mij dan een leugenaar.
Ik werd gewoon misbruikt toen ik met mij vader daar op de koffie kwam. Mijn oom zat aan mijn been en pakte me bij m'n geslachtsdeel toen we in de keuken taart aan het snijden waren.

Maar ik zal af en toen wel bij mijn oom moeten logeren omdat de rest van de familie ons verfoeid en wij het thuis financieel niet trekken.

Op school gaat het ook slecht. ik haal slechte cijfers en ik word gepest door mijn medeleerlingen. Dit omdat ik homoseksueel ben.

Ik hoop dat de zon weer achter de wolken vandaan komt en dat ik weer een fijn leven kan lijden. Ik hoop snel want ik zie het echt niet meer zitten...
Datum:
26-09-2006
Naam:
Gerald
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

ongeinteresseerdheid

Ik ben het middelste kind van 5, en ik ben ook van mening dat ik veel te weinig aandacht kreeg thuis. Mijn oudste broer is 2 jaar ouder, dan nog een broer (later overleden en heel close met mij) 1 jaar ouder, ik, zusje 2 jaar jonger, en nog een zusje 6 jaar jonger. Ik had een lastige pupertijd en en na een mislukte schoolperiode een M.B.O. begonnen en op kamers gegaan. Ook deze opleiding mislukte. Alle kinderen verder deden een H.B.O. en/of Academische opleiding. Ik was
"het mislukte kind".
Mijn ouders gingen verhuizen naar Belgie.
Nu wonen zij daar al 30 jaar. Als ik met mijn ouders praat dan praat ik maar niet over het feit hoe vreselijk eenzaam en hoe slecht de communicatie met mijn man loopt. Zij weten er wel van dat het huwelijk maar matig is maar dat wij nauwelijks meer intiem zijn ...niet.
Mijn man is iemand die workaholic is.
Hij komt thuis, zet zijn laptop aan en leest de krant, en vraagt t e r l o o p s hoe de
dag was aan de kinderen en zo. Ach dan
stelt hij wat obligate vragen en echt geinteresseerd is hij nou ook weer niet.
Nooit een knuffel, nooit een bosje bloemen... oh ja, toen ik laatst zei dat ik
het niet erg vind als wij gingen scheiden, toen kwam hij ineens met een bosje aan.
Ik mis ondanks mijn leeftijd toch zo vreselijk een omhelzing of een knuffel, of echte aandacht bij het vrijen. Het laatste moet altijd snel, erin en eruit!! Walgelijk!
Ookal stuur ik het en bespreek het rustig, hij blijft elke keer een beginneling.
Hierdoor klap ik dicht en wil er niets meer van weten.
Ik heb 2 schatten van kinderen (pubers) en vaak sta ik er ook alleen voor. Elke keer als mijn man het niet meer weet, trekt hij zich terug. Dat doet hij ook in gesprekken met mij, dan loopt hij ineens weg en dan zit ik weer alleen in de kamer.
Zo blijven vaak dingen onbespreekbaar, en blijven de oppervlakkige onderwerpen liggen. Het is altijd het werk van hem, dan weer zakenreizen, voorbereidingen beurzen, terugkomen en het achterstallige werk weer afmaken.
Eigenlijk is het leven zo verdomde saai!
Wij gaan nooit samen een uit! Dat wil ik ook niet meer, want hij praat toch alleen maar over werk.
Andere mensen hebben ook geen tijd meer lijkt het. Veel echtparen werken samen, ik doe ongelooflijk veel in huis,
ben nu het buitenschilderwerk aan het doen, 7 flinke ramen. Ik moet mij toch
zinvol bezig houden , onderhand schaamde ik mij voor wat de buren over ons huis dachten. Plannen maken over ons huis , schuift mijn man elke keer weer voor zich uit. Helaas een positieve opmerking maken over het gedane schilderwerk kan hij niet , laat staan er naar kijken!!
Ik ben opgehouden om maar mijn emotionele problemen bespreekbaar te maken met iemand, want ik zou niet weten hoe iemand hier een oplossing voor weet.
Alleen ik ben zelf compleet veranderd.
Ik sluit mij meer af voor andere mensen,
ik heb het gevoel dat mensen mij niet voor
vol aanzien, omdat ik " niet betaald werk" doe. Mensen roddelen zo graag hier in dit klote stadje of in dit luxe wijkje.
Echt een gesprekje beginnen kunnen maar weinig mensen. Ik heb dat wel meegekregen van mijn moeder, maar het is opvallend om te moeten bemerken hoe weinig mensen zelf eens het initiatief nemen om ook eens een beetje geinteresseerd te zijn.
Voor mij hoeft het contact nu in deze omgeving ook niet meer! Ik laat ze nu ook maar barsten en hou het alleen maar bij
"Hoi!". "Doeï!"

Oh , ja mijn depressieve buien komen vaak terug 1x in de maand, vlak voor de ovulatie. Altijd denk ik dan aan zelfmoord, of was ik maar dood!
Datum:
26-09-2006
Naam:
jo
Leeftijd:
48
Provincie:
Gelderland

waarom zou ik nog leven :'(

he ik ben jowan en ik verliefd op een jongen :$ zijn naam is rick en hij kan heel goed jumpen. maar hij heeft al met mandy :(
Datum:
26-09-2006
Naam:
jowan van bavel
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Mijn verhaal.

Al minstens vier jaar ben ik depressief en heb ik bij allemaal verschillende psychologen, psychiaters en een SOVA trainer gezeten Eigenlijk heb ik er weinig tot niks aan gehad. Ik ben nog steeds ongelukkig, sterker nog, ik ben veel ongelukkiger. Dat ik mij zo voel is een opeenstapeling van heel veel dingen. Mijn ouders zijn uit elkaar, mijn vader vernederd me, scheld me uit en vroeger was hij ook nog agressief, ook ben ik gepest waardoor ik o.a. heel terughoudend en onzeker ben. Ik heb ook als het ware een muur om mij heen gebouwd. Mijn moeder lijkt zich van mijn situatie niet zoveel aan te trekken. Gewoon doorgaan met het dagelijks leven. Dat kan ik niet. Maar ze erkent het niet, hoe ik mij nu voel, hoe ik er aan toe ben. Over een tijdje ga ik waarschijnlijk aan de antidepresiva, of antipsychotica, maar nog geen één keer heeft ze daar over gevraagd. Ik moet toegeven dat ik vroeger een ''moeilijk'' kind was. Mijn ouders dachten zelfs dat ik autistisch was, wat later niet zo bleek te zijn. Ik zal jullie nu niet irriteren met nog meer onzin over mij, ik moet zelf eigenlijk alles nog op een rijtje zetten. Ik wil het liever nu even over mijn eventuele zelfmoord hebben.
Ten eerste wil ik heel graag zeggen dat ik absoluut niet dood wil. Ik wil juist gelukkig zijn. Maar ik besef mij dat er bijna geen kans is dat ik dat nog wordt en ik heb ook niet de kracht om daar wat aan te veranderen. Ik zie zelfdoding, naast de medicatie, als enige oplossing. Ik denk dat als de medicatie niet helpt, ik alles in één keer inneem. Het gaat een vreselijke dood worden, maar alles beter dan polsen doorsnijden of voor een trein springen (belachelijk vind ik dat)
Ten tweede wil ik zeggen dat ik wil zorgen dat niemand een schuldgevoel heeft als ik dood ben. Zelfmoord is zoiezo al egoistisch. Dus ik zorg ervoor dat ik mijn leven op aarde nog een beetje ''goed'' afsluit, tot hoe ver dat mogelijk is.
Ik ben trouwens heel bang voor wat er naar de dood is. Ik ben niet gelovig opgevoed, maar stel dat god bestaat en dat hij mij er voor zal straffen (klinkt eng) en ook het idee dat er misschien helemaal niks meer na de dood is, vind ik gewoon eng. Ik wil dat ik na mijn dood in een soort prachtige droomwereld terrecht kom, waar alles vredig en mooi is (wat een fantasie heb ik toch he)
En oh, wat droom ik toch vaak over een gelukkig leven. Een leven dat iemand mij liefheeft, dat mensen mij accepteren zoals ik ben en dat die eeuwige angst en onzekerheid weg is, dat ik mijn verleden achter me kan laten en mij kan richten op de toekomst en misschien wel één van de belangrijkste dingen: Mezelf en andere vergeven.

Liefs,
Amy
Datum:
26-09-2006
Naam:
Amy (schuilnaam)
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.