Levensverhalen (pagina 1624)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik wil geen zelfmoord plegen... maar wil m'n verhaal kwijt en mi

ik ben 20 jaar en heb best wel een klote leven... ik weet dat het altijd erger kan en zal worden.
ik probeer in het kort te onschrijven wat mijn leven is en inhoudt...
ik kom uit een gezin waarbij het heel normaal is dat je in een rommel leeft, ik heb geprobeert om het schoon te krijgen en wilde het oplossen maar niemand wil mee werken en als ikiets zeg wordt ik gewoon uitgescholden voor dingen die ik liever niet herhaal...
ik ben op school mijn hele leven gepest en als ik thuis kwam ging mijn oudste broer verder... dus ik begon steeds meer en vaker te huilen om alles wat er gebeurde en werd gezegt.
mijn moeder vind me maar een aansteller en ik moet maar ergens tegen kunnen. mijn vader moeit zich er gewoon niet mee maar ik weet wel dat hij ook niet blij is zoals het hier gaat. mijn andere broer is depresief.. dat houdt in dat ik ook van hem veel te veel heb gezien... ik heb gezien hoe hij zijn polsen doorsneedt... ik zat ooit opmijn kamer en ineens slaat hij de deur ram doormidden omdat hij boos werdt... alles in dit huis is kapot gegaan door hoe hij toen was... hij is nu wel verandert maar hij is ook een tijd aan de hard drugs geweest en toen verdwenen alle spullen uithuis ook mijn eigen dingen die op mijn kamer stonden... maar mijn broers zijn heilig en ik ben gewoon het pispaaltje... het is gewoon makkelijk om iemand te pakken die niks terug kan doen... maar nu bijna 2 jaar geleden kreeg ik een vriend een hele lieve jongen ... tenminste dat dacht ik.
ik werdt uit huis gezet en kon even bij hem verblijven terwijl mijn ouders aan iedereen vertelden dat ik was weggelopen... na een maand ongeveer mocht ik weer thuis komen en dat heb ik gedaan in de hoop dat er echt iets was verandert... het leek echt zo ... ik werdt hoelanger hoe blijer dat het zo goed ging... totdat opeens weer alles als eerst was... het ergste wat mijn moeder tegen me zei was meteen het gene waardoor ik mijn polsen heb doorgesneden... ze zei dat het maar goed zou zijn als mijn jongste broer dood zou gaan en dat we dan maar gelukkig moesten zijn dat we van hem afwaren... dat zal ik nooit vergeten ! de 2 weken erna zijn gewoon een hel geweest en ik snapte niet dat ik echt geloofde dat het was verandert.
toen liep ik wel echt weg .bij een vriendin kon ik wel even blijven en daarna zou ik tijdelijk bij mijn vriend gaan zitten tot ik iets voor mezelf vond... ik had vrij vlug iets gevonden en ging kei goed ik voelde me steeds beter maar omdat ik steeds bij mijn vriend was of hij bij mij besloten we te gaan samenwonen... dat ging maar heel kort goed... mijn vriend veranderde totaal ineens had ik bijna nooit meer eten dus kon ik ook niet meer werken ik werdt ziek ... maar ik hielt van mijn vriend dus na weer wat eten gekregen te hebben van hem ben ik mezelf over de kop gaan werken. ik werkte 16uur op een dag 6 dagen per week... zohad ik en wat geld en eten... maar mijn vriend wilde mijn geld hebben en ik wilde dat niet omdat hij mij ook geen geld gaf voor eten als ik niks had... toen zei hij dat ik niet van hem hielt... het werkte ... ik gaf hem alles wat ik had ... maar toen hij eenmaal doorhad dat het zogoed werkte begon het weer opnieuw ik zat weer zonder eten het verschilde tussen de 3 dagen en de 10dagen... ik schaamde me toen te erg het tegen iemand te zeggen en ik voelde me hoe langer hoe slechter ... zelfmoord pogingen die volgden waren eigenlijk overbodig want als hij langer doorgezet had was ik toch wel dood gegaan... uiteindelijk woog ik 38kilo en ik ben 1.70 lang dus mensen zagen het en ik kon vertrekken...ik ging weer naar mijn ouders terug en kon weer elke dag eten enzo ... ik weeg nu 52kilo en voel me nog steeds niet goed ... maar nu ik weer thuis woon zijn die problemen die er eerst waren weer en ik weet niet meer wat ik moet doen ik wordt helemaal gek en wil ervan af ... ik wil niet weer zelfmoord proberen maar wil gewoon een normaal leven zien te krijgen en zou willen dat iemand een oplossing of een goed idee heeft al is het maar zo'n klein idee... ik heb geen geld meer maar schulden dus kan niet op mezelf gaan wonen... wie wil en kan me helpen en iets voor me betekenen???
Datum:
02-10-2006
Naam:
iemand
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

KUT!!

van school getrapt,
moeder overleden

dag mooi leven
Datum:
02-10-2006
Naam:
Paul Penders
Leeftijd:
7
Provincie:
Drenthe

Waarom?

Raar!!..
Om de stap te zetten en te vertellen waarom ik er over nadenk,dat het ook in mijn gedachte rond gaat..
Eigenlijk wil ik het helemaal niet!!
Wie zorgt er dan voor mijn broer,mijn dieren???
Maar aan de andere kant,je hebt geen zorgen meer,je voelt geen pijn meer..
Ik zou niet meer weten hoe het voelt zonder pijn te leven..

Om een beetje aan te geven waarom ik me zo voel,zal ik wat over m'n leven vertellen.
Mijn moeder is mishandeld door mijn vader en ik was niet welkom bij m.
Hij heeft mijn moeder geschopt in de buik terwijl ik erin zat met de hoop dat ik het niet zou overleven.
Heb onlangs voor het eerst in mijn leven de politierapporten en doktersrapporten gelezen,het was net of ik een script uit een horrorfilm zat te lezen.

Op 12 jarige leeftijd heb ik mijn moeder in elkaar geslagen zien worden door een man die het niet kon hebben dat mijn moeder geen relatie met m wou.
Kerst van dat jaar is mijn moeder met spoed opgenomen met baarmoederhalskanker.
Ze heeft het gelukkig wel overleefd.

17 jaar was ik toen ik te horen lreeg van mijn broer(is 2 jaar ouder) dat hij kanker heeft en dat het er niet goed uit ziet.
Dagen en nachten in het ronald mc donals huis gezeten..
Helaas zijn de behandelingen niet aangeslagen en is mijn broer 5 jaar geleden opgegeven.
Iedere dag sta ik op met de hoop dat "mijn broertje"er nog is.
Ik hou zoveel van hem,en weet dat ik m niet lang bij me mag hebben..dat verscheurd me van binnen.
Waarom hij?Waarom heb ik het niet?
Dat soort vragen spoken me door mijn hoofd heen.

Heb anderhalf jaar samengewoond,alles leek goed en dacht dat ik de man van mijn leven had gevonden.
Tot die ene dag,dat hij mij begon te slaan en me tot sex dwong.
Alles ging van kwaad na erger.
Ben ondergedoken geweest omdat hij me bedreigde...zoalsäls "als ik je niet kan hebben,dan niemand niet'!!

Na 2 jaar een relatie met een vriend van mij.
De relatie was net verbroken toen ik er achter kwam dat ik zwanger was.
Hij was blij en ik ook!!!Het was WELKOM!!
Alles ging goed,de eerste echo het hartje horen kloppen...wat fantastisch was dat..
Toen de 2e...geen hartje meer die klopte..alles was veranderd op de echo..mijn kindje was overleden!!
Omdat het niet los liet moest ik gecurrieteerd worden (dan halen ze het uit je baarmoeder).
Nadat ik wakker werd op de uitslaapkamer,was niet alleen mijn kindje overleden,maar ook een stuk van mezelf was dood gegaan op die tafel.

De band tussen mijn moeder en mij was dacht ik altijd goed..maar schijn bedriegd..
Ben er sinds een maand achter dat mijn moeder spullen belangrijker vind dat de gevoelens van haar dochter...

Heb vele gesprekken met haar gehad,maar het heeft helaas niet mogen baten en word het contact met de dag minder..
Ik mis haar zo,maar ik kan niet tot haar doordringen..
Ze heeft het er altijd maar over dat ze er goed bij wilt zitten,kwa spullen en uiterlijk..

Heb echt alles voor haar gedaan,teveel om op te schrijven,en ik krijg nu gewoon een trap na.

Sinds 2 weken heb ik een nieuwe vriend,maar merk echt aan mezelf dat ik toch nog bang ben,en kan daarom ook niet goed van hem genieten zoals ik dat wel zou willen..

Ik voel me zo mislukt,als ik iemand mijn verhaal vertel,kijken ze mij aan alsof ik het aan het verzinnen ben...Waarom zou ik dat doen???

Heb echt al van alles geprobeerd om de gebeurtenissen te verwerken,maar het lukt me niet...

Raak zo me broer kwijt..
Geen contact meer met mijn moeder....
Het lijkt misschien niet ernstig als je het zo zou lezen maar ik kan je aangeven dat,dit pas 1/4 van mijn leven is.

Zou zou graag gelukkig durven te zijn..maar dat lijkt me na al die jaren nog steeds niet te lukken...

Zuus

Datum:
02-10-2006
Naam:
Zuus
Leeftijd:
25
Provincie:
Flevoland

achter mijn kindje aan, en mijn nog ongeboren kindje met mij me

Hoi ik ben een zwangere mama met een overleden kindje. Mijn man en ik begrijpen elkaar niet meer. Met mijn andere kindje gaat het slecht maar red zich nog wel. Voel me eenzaam in mijn verdriet. Ik moet mijn overleden kindje vertellen dat het me spijt dat ik haar dood niet heb kunnen voorkomen en dat ik besef dat het mijn schuld is vanwege onvermoge als moeder zijnde. iedereen zegt wel je moet je zelf niets kwalijk nemen maar dat doe ik toch omdat ik alleen weet hoe pijn het doet. Het vreet me op van binnen als een bom die op barsten staat. soms kan ik lachen maar neem het me nader hand zo kwalijk dat het alleen maar slechter gaat. Ik loop bij een psy maar die laat ik niet meer blijken hoe slecht het eigenlijk gaat. kan het niet omdat ik in het verleden al een keer ben tegen gehouden en wil niet laten weten aan iemand die me kan stoppen hoe het echt met me gaat. mijn man weet het maar zegt wel dat het hem kan schelen maar toen ik opgenomen was ( heel heel kort) wou hij dat ik naar huis kwam omdat hij me niet kan missen. hij denkt alleen aan zijn eigen hagje want er moet toch eten gekookt worden en voor ons andere kindje gezorgt worden. Wat ben ik een aupair??? een poetsvrouw??? Wat ik wil is afscheid nemen van het leven en naar mijn dochtertje om te vertellen dat het me spijt!!!!! en daarna de grond in zakken zoals ze zeggen het vage vuur in. en boete voor alles wat ik betekend heb in het leven. IK hoop alleen dat mijn man voor ons andere kindje kan zorgen en het niet aan zijn ouders overlaat.... Ik haattttt hun omdat ze ons kindje proberen te verpesten en te verwennen...
Denken dat ze het beter weten omdat ze 4kinderen hebben opgevoed ( merendeel van de kinderen wou geen contact meer!)

doei doei auf wedersehen adios bye abiento....
Datum:
02-10-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-brabant

kibou no hajimari / the beginning of hope

Ik heb alles al geregeld.. me pc is al in feite verkocht morgen wordt t opgehaald. me ticket heb ik al gehaald en betaald morgen me laaste kleren inpakken etc.. en dan op reis.. me laaste dagen door brengen.. ik zat in de metro toen ik op weg was naar de vliegveld om me ticket op te halen.. Moeizaam.. en verdrietig barste ik in huilen uit .. en net geklede dame kwam naast me zitten.. en vroeg wat er was " lieverd... wat is er? waarom huil je?.. is t liefdE?..." Plotseling schoot ik beetje in de lag.. "haha was t maar zoiets stoms.. nee tis ietse erger.. ik heb me familie, me geloof en mezelf verloren.. ik heb niets meer ben transexueel in vreemde stad zonder enig familie en totaal moedeloos en heb nog boulimia en noem maar op.." Ze keek verbaasd en zei dat ik zelfs mooier uitzag dan haar.. en bood me dr nummer aan.. ik dankte haar vriendelijk maar wees t af omdat ik toch geen aanleiding toe zag.. T is mooi te zien dat er mensen zijn die om je geven.. maar soms is t jammer dat t nie genoeg of op tijd is.. dinsdag.. gva ik weg en dan zal niemand me meer terug zien.. Ik hoop dat de andere die dit ook overwegen nooit zoiets vreselijks zullen meemaken..
Datum:
01-10-2006
Naam:
Suna
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

Helpen

Hej! ik ben Veronique, ben 14 jaar.
Zelf heb ik het soms ook erg moeilijk, maar aan zelfmoord d8 ik zelden. Ik vind het zo erg dat er mensen zijn met zoveel problemen, daarom wil ik sommigen helpen! ik heb in totaal eerlijk al 2 levens gered! dat van mijn beste vriendin en van een kennis. Ik vind het goed dat ik jullie wil helpen, Als je wil praten over je problemen, mss kan iick Je wel helpeh !! :-) ik zal proberen!!

als ik je niet kan helpen, moet je echt iemand zoeken om mee te praten! het helpt echt, al zal je denken, die heeft er niets mee te maken, die begrijpt mij niet.. Al maken zij niet hetzelfde mee, begrijpen sommigen ECHT wel hoe je je voelt !!

ik hoop dat ik een steun kan worden voor jullie, ik wil vooral kinderen helpen die rond mijn leeftijd (of jonger!!) zitten. oudere mensen zijn ook meer als welkom!

GroetJs, Veronique xXxxXxxXx
Datum:
01-10-2006
Naam:
Veronique
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Wel of Niet...???

Hai, ik ben Lou ben 24 jaar en dit is mijn verhaal.. Was vroeger altijd erg populair op school, had veel vriendinnen en altijd wel een jongen die verliefd op me was. Toen ik 17 was leerde ik mijn ex kennen, hij was marokaans (zo'n echte patser) mooie auto en strooide altijd met geld.. Begon met de dag verliefder op hem te worden en tegen het woord van mijn ouders in ben ik na 3 mnden samen gaan wonen, anderhalf jaar later belande ik in de prostitutie, vraag me nog niet hoe het zo ver gekomen is maar het was zo.. Ben 4 jaar met hem geweest,totdat hij werd opgepakt voor vrouwenhandel en ik wakker werd geschud,dit was mijn kans om weg te gaan. Ben daarna nooit meer helemaal door mijn oude vrienden geaccepteerd,ze deden wel aardig maar achter me rug vond iedereen me maar dom en een hoer.. Heb rijke ouders dus zat niet om geld verlegen.. Heb nu sind anderhalf jaar een nieuwe super lieve vriend, hij weet alles van mijn verleden en zegt dat hij mij accepteerd zoals ik ben, toch voel ik dat hij het moeilijk heeft met mijn verleden , wat waarschijnlijk iedere man zal hebben.. Ook al hebik nu al bijna 3 jaar een leuke baan,eigen huis en een beter leven, ik kan het verleden maar niet achter me laten, voel me zo vaak anders.. zo eenzaam, ik kan niet uitleggen hoe dat voelt, je voelt je vies,dom en alleen.. heb vaak momenten (zoals nu) dat ik erg depressief ben en het allemaal niet meer zie zitten. Mijn vriend vind wel weer iemand anders, mijn moeder heeft nog 3 kindjes voor wie ze moet zorgen en verder heb ik niet echt famillie en al helemaal geen vrienden dus wie zou mij nou missen..???? Speel vaak met de gedachte: zelfmoord.. nou wel of nou niet..???
Datum:
01-10-2006
Naam:
Lou
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

Mijn verhaal..

Ik loop al met zelfmoordgedachten rond sinds ik een klein meisje was, als 4 jarig meisje wilde ik niets liever dan weg uit deze wereld. Rond die leeftijd ben ik ook begonnen met automutilatie. Ik wordt sinds ik baby ben al mishandeld door allebei mijn ouders. Toen ze uitelkaar gingen kreeg mijn moeder een nieuwe vriend. Hij mishandelde mij ook en verkrachtte me iedere dag. Hij verkracht me nu nog steeds ook al zijn ze niet meer samen. Op school gaat het ook ongelofelijk slecht..
Dat zijn de voornaamste redenen waarom ik zelfmoord wil plegen
Datum:
01-10-2006
Naam:
Wanhopig rammetje B.
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Waarom overkomt het mij allemaal ?

Ik ben een jongen van 25 jaar... ik ben al jaren ongelukkig. Mijn eerste vriendin had me verlaten voor een ander. Kort daarna had ik een leuke meid ontmoet, wat al snel mijn vriendin werd. Ik ben echt gek op die meid. Ik heb haar 2 jaar lang alles gegeven wat ze maar wou, heb alles voor haar over gehad. Ben gewoon echt stapelgek op haar. Helaas ben ik nogal jaloers aangelegd... waar ze blijkbaar niet tegenkon (terwijl ze dat zelf ook is). Dus heeft ze het uitgemaakt. Dat terwijl alles best goed ging, en we het erg leuk hadden samen. Ik had echter een huis gekocht bij haar in de buurt... waar nu problemen mee zijn, waardoor ik mijn auto moet verkopen, en in de financiele problemen zit. En het huis verkopen is ook geen optie, want daar maak ik zoveel verlies op dat ik nooit meer uit de financiele problemen kom. Dus ik zit hier nu alleen, in de financiele problemen, en zonder vriendin waar ik nog steeds erg gek op ben. Vrienden blijven kan ik niet, aangezien ik daar te jaloers voor ben. Andere vrienden heb ik ook niet... waarom weet ik niet eigenlijk... zal wel aan mij liggen. Ik denk vaak dat er maar 1 uitweg mogelijk is, en dat is deze wereld te verlaten. Ik begin er steeds meer aan te denken. Vind het alleen erg voor mijn moeder, het zal haar kapot maken denk ik, en ze heeft het al zo zwaar (ze heeft kanker). Ik weet niet wat ik moet doen... ik wou dat ik ook eens gelukkig kon zijn...
Datum:
01-10-2006
Naam:
yoghurtje
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

Mijn vader

Ik ben een vrouw van bijna 35 jaar en ik raakte op mijn 12 jarige leeftyd mijn vader kwijt aan zelfmoord.En nu de laatste tyden krijg ik ook van die gevoelens er zijn de laatste tyden teveel dingen waardoor ik steeds vaker aan zelfmoord denk.Ik wil er niet aan denken want ik vind het heel erg.Maar het komt steeds vaker bij me naar boven.Ik hoop vaak dat ik niet meer wakker wordt.geen schulden meer waar ik niet meer uit kom en wat niet eens me eigen schuld is.Vaak denk ik dat ik beter af ben als ik er niet meer ben, de hele maatschappij is zo naar de klote.het leven is me helaas niet op een dienblaadje gepresenteerd.Maar me vechtlust is op ik kan niet meer,Zit in een web van verdriet en emotie's waar een psychiater niet eens wat aan zou kunnen doen.
Datum:
01-10-2006
Naam:
Sarina
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.