Levensverhalen (pagina 160)

Vroeger werd ik intens gepest. Toen ik eenmaal naar de middelbare school ging werd het beter. Ik zie eruit als een leuke spontane vrolijke meid met veel vriendinnen, en altijd degene die de dingen doet die niet mogen. Niemand weet dat ik diep van binnen ongelofelijk depressief ben. Ik ben een paar maanden geleden begonnen met blowen, het helpt. Dan voel ik me blij zonder zorgen.
Totdat ik weer helder ben en dan begint het weer van voor af aan. Een vader die me in de steek heeft gelaten en een moeder waar niets goed genoeg voor is. Ik wil niemands probleem meer zijn. Het enige waar ik aan kan denken is hoe veel beter het leven van andere zou zijn als ik er niet meer was. En dat ik van al mijn problemen af was. Ik vraag me af hoe lang ik dit nog kan volhouden voordat ik voor de trein spring.

Overal waar ik ga word ik gepest en in waar ik verblijf word ik geschopt.en dan doe ik mezelf pijn ik zoek hulp

ik ben een meisje van 13. Iedereen die me kent zal zeggen dat ik een stoere meid ben die altijd lach. Maar niemand weet hoe ik me echt voel! Ik voel me rot, ik denk vaak dat ik veel te slecht ben voor mijn omgeving! ik werd vroeger altijd gepest en heb bang dat ze dat dit jaar weer gaan doen. Soms wil ik hier ni meer zijn omdat ik alleen maar mensen ongelukkige maak! uiteindelijk ben ik naar een (oudere)vriendin gegaan en heb haar vertelt wat ik voelde. ze zei dat ik in een depressie zat en dat zij het ook had. Maar ze zei dat alles goed kwam en ze is er voor me! Ik lach steeds de pijn, ik probeer zo weinig mogelijk te wenen. ik dacht dat het hoorde om steeds gelukkig te zijn maar mijn vriendin zei dat het niet hoorde, eens verdrietig zijn, of een slechte dag hebben is volledig acceptabel! Verdrietig zijn mag, boos zijn mag, ... Ik heb het gevoel dat ik de zon ben en dat ik stilaan aan het ondergaan ben, maar een andere moment ben ik boos dat ik dit durf te denken omdat er vele mensen zijn die het moeilijker hebben als mij en die gelukkig zouden zijn met mijn leven!

hoi bij mij begon het me negatieve gedachten door dat alles om mij heen verkeerd ging. maar nu is alles een stuk erger ik wil niet meer naar huis, ik heb mijn moeder als 10 weken niet gezien mijn vader heeft een nieuwe vriendin en mijn vader heeft alleen nog maar aandacht voor haar. ik begon in mijn armen te snijden. vandaag moest ik op school mijn vest uit doen ik wou niet maar toch, een vriendin zag de wonde en zei dat het steekwonden waren. mijn polsen en armen begonnen te prikken, steken en te branden(mijn meester merkte het geloof ik ook op). ik sta nu op het punt om zelfmoord te plegen om alles en iedereen. heeft iemand tips of kan mij helpen? dankje alvast vgr A

ik wou altijd al zelfmoord plegen maar daarna dacht ik nee.. maar nu alweer ik wil mezelf snijden omdat ik werd gepest op school ik word overal op afgewezen wat moet ik doen ik heb geen vrienden en ik weet niet wat ik moet doen ik ben ook heel vaak depressief

Elke dag als ik wakker word draag ik een last met me mee. Een druk op mijn hart en achter schouderbladen lijkt wel. Elke keer negatief wakker worden, nooit eens he wat fijn ik ben wakker.

Dan kom je in een instelling waar je niets hebt, waar je alles in de stad moet kopen. En als je iets op je kamer hebt ben je het binnen no-time kwijt bent, reden dorst, honger, etc. Je hebt dus nooit voorraad. Je kunt dus nooit een keer thuiskomen met het gevoel he lekker ik had nog iets te eten, nee alles moet je betalen. Nu vind ik betalen wel logisch, maar als je nooit iets hebt dan raak je op een gegeven moment gefrustreerd. Je hebt toch niets in die instelling, dus waarom zou je dan naar die instelling toe gaan. Precies, zo ging ik dus iedere keer weg. Al was het maar om kleine dingen, iedere keer werd mij het leven onmogelijk gemaakt. Iedere keer moest IK luisteren, dat ik gefrustreerd raakte deed niet ter zake. Iedere keer had ik het gevoel dat ik minderwaardig was. Dat bij mij diverse apparatuur kapot raakte met een minimumbedrag van 280 euro daar moest ik maar mee leren leven. Toen hebben we een tijd geen internet gehad, nou een huil periode begon. Ik heb ook een lange tijd geen tv gehad. Fijn dat digtitale tv kijken. Vroeger zette je de tv aan en had je gelijk beeld. Nu moet je eerst allerlei dingen doen. Diverse sterfgevallen meegemaakt, ik moet het allemaal maar slikken net zoals de apparatuur die iedere keer kapot gaat. Op een gegeven moment ontwikkel je een mening van ik mag niet op de wereld zijn. Niemand heeft mij nodig. Als je dan naar zo'n begeleider gaat dan zeggen ze dat het aan jou ligt. Nu ben ik al zover dat als het niet aan mij ligt dat ik al de schuld accepteer want ik heb niet eens zin meer om die discussie aan te gaan. En als je dan vraagt om hulp dan weten ze het niet of luisteren ze half, of helemaal niet. Dat ik gek word van die godsdienstwaanzin om me heen telt niet. Dat mijn hond overleden en wij alweer een nieuwe hebben telt niet. Als niets telt, waarom besta ik dan nog? Ik heb het gevoel dat ik op de wereld ben met het gevoel waarom eigenlijk? Waarom mag ik geen leuke vriendin hebben die geen kinderen wil. Waarom niet? En vooral waarom doet iedereen in mijn leven zo geheimzinnig. Waarom mag ik leuke momenten in mijn leven niet meemaken en die leuke dingen niet horen? Kijk als het persoonlijk is, ok dan hoef ik het niet te weten. Maar het doet pijn als je nooit die grap die er rondgaat mag horen zodat je er zelf ook om kan lachen. Of dat je nooit bent uitgeweest, omdat niemand je wil. Waarom is iedereen zo vreselijk negatief als ik positief ben en waarom is iedereen positief als ik negatief ben? Hebben mensen zo'n hekel aan mij dat ze mij liever zien sterven? Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik het land uit zou vluchten of gewoon er niet meer was. Zou men mij missen? Op een gegeven moment gaat men door zoals alles, maar zou men aan mij denken? Ik denk namelijk van niet. En dat komt omdat ik al depressief ben, omdat ik keer op keer bewezen krijg: zie je wel je mag niet positief zijn. Als ik positief ben komt er gauw iets negatiefs achteraan. Het vat met negatieve dingen zit bij mij overvol. Die emmer moet leeg en ik krijg geen ruimte om die pijn puin rotzooi naar de afvalverzameling te brengen want niemand wil het accepteren. En daar zit het in. Ik heb nergens ruimte. Waarom mag ik niet zoals een ander ongestoord leuk positief leven zonder dat er van allerlei dingen MOETEN. Eigenlijk ben ik klaar met leven. Maar ik durf geen zelfmoord te plegen, bang dat het mislukt. Als het leven bij mij vandaag voorbij zou zijn zou ik het niet erg vinden, zo'n waardevol leven was het niet. Ik heb het gevoel alleen maar de profiteren van anderen en dat ben ik ZAT. Ik wil iets voor een ander kunnen doen, iets kunnen betekenen maar iedere keer als ik iets doe gaat het fout, mislukt er ergens wel weer iets, gaat het gedeeltelijk goed, of zit er weer iemand te zeuren dat ik het niet goed doe. Het is ZO frustrerend om NOOIT iemand te kunnen helpen, om NOOIT iets maatschappelijk belangrijks van de grond af te krijgen. Het is altijd het idee van een ander wat goed is, wat deugt, mijn idee deugt nooit. Het gevoel niet mee te tellen zit al in mijn jeugd toen kinderen niet met me wilde meespelen. Later toen ik op de middelbare school zat telde ik helemaal niet mee. Niemand wilde mijn vriendje zijn. Ik had nooit gezellige vriendschappen. En als ik ze had dan was het maar voor een paar uur en dan zag ik die persoon weer niet. Als je er nooit toe doet ontwikkel je een pessismistisch beeld van zie je nu wel dat het fout is? En dan die blikken van mensen die lachen als je negatief ben, tot zelfs fluiten aan toe. Ja, Mattie Valk had gelijk het is schijtirritant als je loopt te fluiten als je niet in je element bent. Het een is nog niet opgehouden, of het ander dringt zich al aan. Dan dit weer kapot, dan daar weer een negatief iets, dan weer een sterfgeval, dan weer ... het gaat maar door. Hebben jullie zelf niet in de gaten dat je daardoor niet meer wil leven? Je wordt gewoon knettergek gemaakt en niemand die het voor me opneemt. Niemand die terugvecht en zegt: zijn ze nu helemaal achterlijk geworden?
Zo weinig medeleven, zo weinig liefde op deze planeet. Het enige wat jullie weten te vinden is mijn portomonnee. Een vrouw bij wie ik sinaasappelsap dronk zei tegen me nu zou je energie weer moeten hebben, maar ik voel geen energie, het enige wat ik wil is huilen. Maar ik kan niet huilen door die antidepressiva. Ik voel me vooral nutteloos en als een gebruiksvoorwerp. Kom hier, doe dit, doe dat, doe zus, doe zo. Nadat je dat hebt gedaan kun je dit doen, etc. Het is een eindeloze lijst van allerlei dingen die staan te wachten. Maar liefde in real-life nooit gezien. Ja van mijn ouders, dat zijn dan ook de enigen. Er is geen vrouw die mij leuk vindt, die me ziet staan. Het zou zo leuk zijn als ik eens iemand had om te knuffelen. Nee, dan krijg je zo'n stom pluche beest. Alsof ik daar mijn gevoel mee kan delen. En het ergste is dat het niemand wat interesseert niemand. Niemand die zich bekommert om een dode. Nee, dan stelen we nog gewoon het huis leeg. Zo zijn we hier in Nederland. En dat bedoel ik het houd niet OP. Het blijft maar doorgaan, men blijft treiteren. Doen alsof men het niet wist, terwijl men het allang weet. Gewoon onderuit halen. Iedere keer weer. En dat ik dan huil dat vindt men eigenlijk nog wel leuk zelfs. Waarom? Wat heb ik misdaan om zo behandeld te moeten worden? Ik heb alleen maar het gevoel dat ik hier op deze planeet niet welkom ben. Dat ik nergens voor deug. Dat ik het niet goed doe. Dat ik geen maatschappelijke dingen doe. Ik wil eigenlijk gewoon weg. Ik zat vanochtend al in de bus. Ik wil niet eindigen als Tim Ribberink, maar daar begint het wel op te lijken.

Sinds de basiscbool is mijn leven al moeilijk. Op de middelbare school werd ik gepest,, daarna gingen mijn ouders scheiden en nu heb ik een vriend waar ik helemaal verliefd op ben. Zelfs verslaafd. Hij doet me altijd zoveel pijn Door geen liefde te tonen waardoor ik heel onzeker word. We hebben zovaak ruzie dat ik er suïcidaal van wordt. Ik kan echt niet zonder hem maar zo kan ik niet meer leven. Plz iemand contact mij om samen er een eind aan te maken.

Laat ik beginnen bij het begin, Toen ik 11 was overleed mijn vader aan huidkanker, hierna kreeg mijn moeder borstkanker en heeft dit gelukkig overleeft. Ik heb geen broertjes of zusjes dus we leefden met z'n 2en. Mijn moeder kreeg een nieuwe vriend toen ik 13 was en ik ben doordat er nogal veel met kanker werd gescholden en weinig vrienden had van school gewisseld. In de 3e van de middelbare school pleegden mijn enige opa en oma euthanasie, verder heb ik weinig familie en ik had een erg goede band met mijn grootouders. Ik zit nu op de middelbare school en had hier een relatie van 2 maanden gehad, dit meisje waar ik smoorverliefd op was heeft mij toen laten vallen en is toch maar weer voor haar ex gegaan. Seks is een groot ding op onze leeftijd en mijn vriendengroep, Zij heeft voor mij 2 vriendjes gehad waar ze wel seks mee heeft gehad maar met mij heb ik wel stappen gezet maar ik heb nooit iets teruggekregen. Door dit soort dingen word je nogal onzeker en kreeg ik het gevoel alsof ik nooit iets terugkreeg voor de dingen die ik doe. Haar ex was mijn beste vriend en hij heeft me heel erg hard uitgescholden met kanker, ook direct naar mij en mijn vader. Hierdoor heb ik afstand genomen van hem, mijn ex en dus ook mijn gehele vriendengroep. De laatste 2 weken heeft mijn moeder een borstreconstructie gehad die bijna mis ging en langer duurde dan verwacht, hier kwam heel erg veel stress door. Volgens mijn vrienden verdien ik beter dan al dit gezeik maar krijg ik niks terug, ik heb het gevoel alsof ik iets fout doe maar heb geen idee wat. Ik ga nu naar een psychiater en ga binnenkort waarschijnlijk aan medicatie want ik wil volhouden maar op deze manier gaat dat mij niet lukken.

Tja waar zal ik beginnen...
al zo'n 30 jaar komen er met grote regelmaat gedachten in mij op.
Gedachten om het hier en nu te verlaten, het hier en nu dat toch iedere dag een groot gevecht is, een gevecht met het leven en het gevecht met en tegen mij zelf.
Ik heb al meerdere malen een hulpverleners instantie van binnen gezien en ik heb al meerdere keren mijn
verhaal moeten vertellen .
En geen een "hulpverlener"heeft mij tot nu toe echt kunnen helpen.
tuurlijk zaten er die afgelopen 30 jaar ook wat betere tijden tussen maar al snel werd ik dan weer in het grote zwarte gat gezet.
Maar als je mij vraagt wat/wie ik als persoon ben kan ik geen duidelijk beeld geven want ik weet het gewoonweg niet, ik weet niet wie ik ben.
ik weet alleen dat ik zo langzamerhand echt doodop ben..
Om mij heen (zowel dichtbij als via de media) zijn er mensen geweest die wel die stap hebben gezet en het leven achter zich lieten....
Ik ben echt oprecht jaloers op hun.
ik denk dan hun hebben het wel gewoon gedaan waarom lukt mij dat niet.

Ik ben getrouwd en heb 4 kinderen, tuurlijk houd ik zielsveel van hun maar ik kan niet meer de kracht opbrengen om voor 100% voor hen te gaan.
ik ben snel aangebrand en kat er wat vanaf... waarom ik wou dat ik het wist maar gezellig is anders ja.

ik ben onlangs in het UMC geweest voor het (zei het op een andete locatie) zoeelste gedprek.
hier gaat begin jan 2015 een neurologische psychologische onderzoek plaatsvinden, ook is er bloed afgenomen.
van deze 2 onderzoeken tezamen komt een conclusie en een behandelplan.

Ik ben benieuwd en ik hoop dat ik mijzelf tot die tiijd nog kan blijven voortslepen.
want iedere nieuwe dag lijkt steeds zwaarder te worden ik ben echt kapot....stuk....doodop..

hey ik wil dood, want het leven is complete bullshit. ik kan sowieso alleen maar liegen, ik vertel nooit iemand iets belangrijks of iets dat waar is. ik heb hulp gezocht maar zelfs tegen haar kon ik niet eerlijk zijn, ze was sowieso een dombo. En ik houd wel van mijn moeder en mijn zusje, maar we praten nooit. als er iets gebeurt moet ik alles altijd alleen doen, kan niemand ene drol schelen. kan mezelf niet eens schelen. ik zit nu op de uni, maar ik ben al een keer gestopt omdat ik dood wou maar toen voelde ik me schuldig tegenover mijn familie. ik ben een jankert, ik doe altijd moeilijk over niets en daardoor heb ik niemand ook al doe ik altijd alsof ik vrolijk ben. ik moet wel heel verschrikkelijk zijn. misschien ziet iedereen wel gewoon door mijn masker heen en zien ze dat ik een ongemotiveerde negatieve eenzame kwal zonder ruggegraat ben dus dan kan het echt niemand iets schelen. kan me niet schelen ook ik wil gewoon dood, en ik wil het best samen doen met iemand. dan zijn we tenminste niet alleen meer. de dood kan niet zo slecht zijn als we het allemaal gaan