Ja, en dan zal je nu denken, dat is een puber met een depressieve fase. Dat gaat wel over.
Was het maar zo. Veel mensen zeggen tegen me dat ik 'oh zo volwassen ben/praat/doe.' en dat legt een hoge druk. Natuurlijk is dit maar een klein detail van mijn problemen, maar jammer genoeg is het ook hiermee begonnen. Altijd de volwassene van de klas, het meisje die de juffrouw hielp. Geen jeugd, als je het grof zou zeggen. En dan ga je naar de middelbare school. Dan ben je een slijmbal als je een docent helpt, dan ben je een nerd als je hoge cijfers haalt, dan ben je zo genaamd 'loner' en een 'freak' als je niet goed kan opschieten met je leeftijdsgenoten. En als je dan nog probeert vrienden te maken krijg je ook nog een volle laag gezeik op je schouders. Roddelen, bedriegen, ruzie maken. En als je volwassen reageerde, snapten ze je gewoon niet. Mijn irritatie/frustratie level verhoogde zich elke dag. Thuis kon ik er niet over praten.
Ook al zeg ik het zelf, bij mij kan je niet zomaar mijn grenzen overschrijden. Ik kan meer aan dan een gemiddeld kind op mijn school. Ik laat mensen namelijk over me heen lopen.
Mijn woede liep zo hoog op dat ik een opluchting zocht. Dat vond ik in snijden. (Ik wilde anderen geen pijn doen.) Het begon met krassen. Met een botte schaar. Uiteindelijk is het zo uitgelopen dat ik met keukenmessen over mijn hele lichaam sneed. Ik deed zelfs deodorant minuten lang op mijn huid spuiten van heel dichtbij zodat mijn huid verbrandde. Ik ben een paar keer erg ziek geworden door de brandplekken.
En toen één keer, dat mijn moeder een brandplek vond op mijn arm, zei ze me iets verontrustends. "M..., hier kan je dood aangaan." Wat? Ja dus. Ze heeft gelijk, ze zei het niet om me alleen te laten schrikken zodat ik zou stoppen. Als ik mijn brandwond niet goed zou verzorgen zou mijn hele arm kunnen afsterven, of erger, het virus zou mijn hele lichaam overnemen.
Gelukkig, ik zeg gelukkig, is het goed afgelopen na een tijd met extreem lage weerstand en ik beloofde mezelf nooit meer te branden. Inmiddels was ik naar een psycholoog gestuurd. Niemand kon me helpen en uiteindelijk na acht verschillende, kwam ik ergens goed terecht. Mijn zelfverzekerdheid daalde hierbij natuurlijk en het ging van binnen steeds slechter met me. Ik voelde me dood van binnen. Ruzie's met mijn ouders werden zo erg dat ik voor dagen weg was van huis, op school was mijn geheim doorverteld aan heel mijn klas en iedereen vond me maar raar. Sommige zullen zeggen dat ik me aanstel, en dat mag. Maar als 14-jarige hoor je geen pillen te slikken. Als 14-jarige hoor je je niet druk te maken om elk klein dingetje wat er zou kunnen gebeuren. En het is bij mij ook bewezen met meerdere testen, mijn gedachtegang gaat gewoon 100 keer zo snel als het gemiddelde kind van mijn leeftijd. Als iemand net een woord heeft gezegd weet ik al vijftig redenen wat en waarom diegene iets zou zeggen. Het is onnatuurlijk, en het is me langzaam aan het vermoorden van binnen. Het is cliché, maar ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt. Elke nacht huilend in bed word zo vermoeiend.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.