Levensverhalen (pagina 159)

Hallo ik ben marie ik ben 12 jaar. Ik heb geen zin meer in mijn leven ik doe volleybal en scouts maar ik heb de laatste tijd heel vaak ruzie met mijn ouders ik loop nu al 2 weken rond met het idee zelfmoord te plegen want mijn vriendinnen hebben mij laten vallen op school gaat het zéér slecht ik word ook gepest en ik heb precies een depressie want ik heb NERGENS maar zin in kunnen jullie mij helpen? Misschien is het morgen al te laat maar dat maakt niet uit. Ik had er toch al geen zin meer in...
Groeten
MARIE

hallo ik typ dit omdat ik het kwijt wil aan iemand die mij niet goed kent en me er dus ook niet mee kan plagen.

nu ik wat ouder ben en ik dingen beter ga snappen ga ik steeds meer denken dat mij ouders (veel) meer om mijn broer geven dan om mij hierbij ga ik ook meer om aandacht vragen en worden mijn ouders als maar boos op mij (vooral mijn moeder). hierbij doe ik me ook (veel) stoerder voor dan ik werkelijk ben want uiteindelijk ben ik heeeeeeeeel erg verlegen en durf ik ook soms niet te praten dit komt ook vooral omdat mijn ouders meestal fel reageren op bijna alles wat ik zeg maar soms vragen ze ook wel af er iets aan de hand ik maar dan durf ik het niet te vertellen (als ik sommige dingen verkeert type dan komt dat door mijn dyslexie) wand dan denken ze dadelijk dat ik gek ben geworden en dat wil ik niet. ik heb ook al heel vaak over zelfmoord gedacht en dan meer van iets af springen of voor de trein staan maar ik ben nog te jong om alleen naar de trein te gaan en ik denk er ook als maar over dat ik op de middelbare ook nog heel goed gepest kan worden. ook word er soms gezegt dat ik lelijk ben en dat ik dik ben omdat ik dit geloof probeer ik zo min mogelijk in zicht te zijn. ook probeert een meisje bij mij uit de klas mijn leven zuur te maken door te proberen al mijn vriendinnen af te pakken. ik heb ook al een paar keer geprobeert uit een heeeeeeeel hoog raam te springen alleen heb ik daar NU nog niet de moet voor wand ja ook weten sommige ook dat ik mijn leven niet meer zie zitten mijn juf probeert er ook achter te komen en soms denk ik ook nog wel eens : wanneer komt de I.S. bij ons op school dat is veel makkelijker voor mij en dat is ook begrijpelijker voor mijn ouders. ook een reden waarom ik nu nog leef is dat ik hoop dat ik nog geadopteerd word of en omdat ik het paard waar mijn hele om draait meteen mijn grote voorbeeld is en als er een moment is waarop ik moet kiezen of het paard in leven blijven of ik dan zal ik voor het paard gaan wand dan is het een win win situatie

Iedere ochtend als ik het bed uit stap denk ik
"weer een dag."

Ik ben al 3 jaar zwaar ongelukkig.

3 jaar lang droom ik over de dood.

Ik kan niet meer!!

Ik heb het idee, dat al mijn positieve energie uit mij is gezogen.

Als ik met mensen praat, bijv op school.
Heb ik altijd het idee dat ik iets verkeerds zeg.

Met andere woorden je bent niet gewenst.

De laatste tijd droom ik over mijn dood.
Over hoe een pil in slik.
Over mijn begraafenis.
Hier wordt ik vaak vrolijk van.

Ik zie voor mij zelf geen goede toemomst.

Ik denk als ik nog leef, uitkering trekker wordt.

Ik durf niet tegen mijn ouders te zeggen dat ik depressief ben.

Voor mij is depressie het zelfde als alle andere ziekten.

Groeten,


Job.

Ik zit al heel lang met de gedachte: ''Hoe kan ik ze snel mogelijk dood zijn.""
Ik ben het leven echt spuug zat.
Ik heb moeite om positief te blijven, en s'nachts krijg ik spontane huilbuien.

Ik heb het gevoel dat al mijn positieve energie uit mij is gezogen.

Ook heb ik het idee, dat als ik contact maak met mensen ,dat ik nooit echt gewenst ben.
Dat ze dan denken "rot op, je bent niet welkom."

En iedere ochtend als ik wakker word heb ik weer het idee "daar gaan we weer, weer een dag.''

Ik zou me het liefst in willen laten slapen.
Voor de trein springen is voor mij geen optie.
Want dan hebben je ouders ook veel pijn.

Soms hoop ik dat ik kanker krijg, dan kan ik normaal sterfen.


Groeten,

Job.

Vroeger werd ik intens gepest. Toen ik eenmaal naar de middelbare school ging werd het beter. Ik zie eruit als een leuke spontane vrolijke meid met veel vriendinnen, en altijd degene die de dingen doet die niet mogen. Niemand weet dat ik diep van binnen ongelofelijk depressief ben. Ik ben een paar maanden geleden begonnen met blowen, het helpt. Dan voel ik me blij zonder zorgen.
Totdat ik weer helder ben en dan begint het weer van voor af aan. Een vader die me in de steek heeft gelaten en een moeder waar niets goed genoeg voor is. Ik wil niemands probleem meer zijn. Het enige waar ik aan kan denken is hoe veel beter het leven van andere zou zijn als ik er niet meer was. En dat ik van al mijn problemen af was. Ik vraag me af hoe lang ik dit nog kan volhouden voordat ik voor de trein spring.

Overal waar ik ga word ik gepest en in waar ik verblijf word ik geschopt.en dan doe ik mezelf pijn ik zoek hulp

ik ben een meisje van 13. Iedereen die me kent zal zeggen dat ik een stoere meid ben die altijd lach. Maar niemand weet hoe ik me echt voel! Ik voel me rot, ik denk vaak dat ik veel te slecht ben voor mijn omgeving! ik werd vroeger altijd gepest en heb bang dat ze dat dit jaar weer gaan doen. Soms wil ik hier ni meer zijn omdat ik alleen maar mensen ongelukkige maak! uiteindelijk ben ik naar een (oudere)vriendin gegaan en heb haar vertelt wat ik voelde. ze zei dat ik in een depressie zat en dat zij het ook had. Maar ze zei dat alles goed kwam en ze is er voor me! Ik lach steeds de pijn, ik probeer zo weinig mogelijk te wenen. ik dacht dat het hoorde om steeds gelukkig te zijn maar mijn vriendin zei dat het niet hoorde, eens verdrietig zijn, of een slechte dag hebben is volledig acceptabel! Verdrietig zijn mag, boos zijn mag, ... Ik heb het gevoel dat ik de zon ben en dat ik stilaan aan het ondergaan ben, maar een andere moment ben ik boos dat ik dit durf te denken omdat er vele mensen zijn die het moeilijker hebben als mij en die gelukkig zouden zijn met mijn leven!

hoi bij mij begon het me negatieve gedachten door dat alles om mij heen verkeerd ging. maar nu is alles een stuk erger ik wil niet meer naar huis, ik heb mijn moeder als 10 weken niet gezien mijn vader heeft een nieuwe vriendin en mijn vader heeft alleen nog maar aandacht voor haar. ik begon in mijn armen te snijden. vandaag moest ik op school mijn vest uit doen ik wou niet maar toch, een vriendin zag de wonde en zei dat het steekwonden waren. mijn polsen en armen begonnen te prikken, steken en te branden(mijn meester merkte het geloof ik ook op). ik sta nu op het punt om zelfmoord te plegen om alles en iedereen. heeft iemand tips of kan mij helpen? dankje alvast vgr A

ik wou altijd al zelfmoord plegen maar daarna dacht ik nee.. maar nu alweer ik wil mezelf snijden omdat ik werd gepest op school ik word overal op afgewezen wat moet ik doen ik heb geen vrienden en ik weet niet wat ik moet doen ik ben ook heel vaak depressief

Elke dag als ik wakker word draag ik een last met me mee. Een druk op mijn hart en achter schouderbladen lijkt wel. Elke keer negatief wakker worden, nooit eens he wat fijn ik ben wakker.

Dan kom je in een instelling waar je niets hebt, waar je alles in de stad moet kopen. En als je iets op je kamer hebt ben je het binnen no-time kwijt bent, reden dorst, honger, etc. Je hebt dus nooit voorraad. Je kunt dus nooit een keer thuiskomen met het gevoel he lekker ik had nog iets te eten, nee alles moet je betalen. Nu vind ik betalen wel logisch, maar als je nooit iets hebt dan raak je op een gegeven moment gefrustreerd. Je hebt toch niets in die instelling, dus waarom zou je dan naar die instelling toe gaan. Precies, zo ging ik dus iedere keer weg. Al was het maar om kleine dingen, iedere keer werd mij het leven onmogelijk gemaakt. Iedere keer moest IK luisteren, dat ik gefrustreerd raakte deed niet ter zake. Iedere keer had ik het gevoel dat ik minderwaardig was. Dat bij mij diverse apparatuur kapot raakte met een minimumbedrag van 280 euro daar moest ik maar mee leren leven. Toen hebben we een tijd geen internet gehad, nou een huil periode begon. Ik heb ook een lange tijd geen tv gehad. Fijn dat digtitale tv kijken. Vroeger zette je de tv aan en had je gelijk beeld. Nu moet je eerst allerlei dingen doen. Diverse sterfgevallen meegemaakt, ik moet het allemaal maar slikken net zoals de apparatuur die iedere keer kapot gaat. Op een gegeven moment ontwikkel je een mening van ik mag niet op de wereld zijn. Niemand heeft mij nodig. Als je dan naar zo'n begeleider gaat dan zeggen ze dat het aan jou ligt. Nu ben ik al zover dat als het niet aan mij ligt dat ik al de schuld accepteer want ik heb niet eens zin meer om die discussie aan te gaan. En als je dan vraagt om hulp dan weten ze het niet of luisteren ze half, of helemaal niet. Dat ik gek word van die godsdienstwaanzin om me heen telt niet. Dat mijn hond overleden en wij alweer een nieuwe hebben telt niet. Als niets telt, waarom besta ik dan nog? Ik heb het gevoel dat ik op de wereld ben met het gevoel waarom eigenlijk? Waarom mag ik geen leuke vriendin hebben die geen kinderen wil. Waarom niet? En vooral waarom doet iedereen in mijn leven zo geheimzinnig. Waarom mag ik leuke momenten in mijn leven niet meemaken en die leuke dingen niet horen? Kijk als het persoonlijk is, ok dan hoef ik het niet te weten. Maar het doet pijn als je nooit die grap die er rondgaat mag horen zodat je er zelf ook om kan lachen. Of dat je nooit bent uitgeweest, omdat niemand je wil. Waarom is iedereen zo vreselijk negatief als ik positief ben en waarom is iedereen positief als ik negatief ben? Hebben mensen zo'n hekel aan mij dat ze mij liever zien sterven? Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik het land uit zou vluchten of gewoon er niet meer was. Zou men mij missen? Op een gegeven moment gaat men door zoals alles, maar zou men aan mij denken? Ik denk namelijk van niet. En dat komt omdat ik al depressief ben, omdat ik keer op keer bewezen krijg: zie je wel je mag niet positief zijn. Als ik positief ben komt er gauw iets negatiefs achteraan. Het vat met negatieve dingen zit bij mij overvol. Die emmer moet leeg en ik krijg geen ruimte om die pijn puin rotzooi naar de afvalverzameling te brengen want niemand wil het accepteren. En daar zit het in. Ik heb nergens ruimte. Waarom mag ik niet zoals een ander ongestoord leuk positief leven zonder dat er van allerlei dingen MOETEN. Eigenlijk ben ik klaar met leven. Maar ik durf geen zelfmoord te plegen, bang dat het mislukt. Als het leven bij mij vandaag voorbij zou zijn zou ik het niet erg vinden, zo'n waardevol leven was het niet. Ik heb het gevoel alleen maar de profiteren van anderen en dat ben ik ZAT. Ik wil iets voor een ander kunnen doen, iets kunnen betekenen maar iedere keer als ik iets doe gaat het fout, mislukt er ergens wel weer iets, gaat het gedeeltelijk goed, of zit er weer iemand te zeuren dat ik het niet goed doe. Het is ZO frustrerend om NOOIT iemand te kunnen helpen, om NOOIT iets maatschappelijk belangrijks van de grond af te krijgen. Het is altijd het idee van een ander wat goed is, wat deugt, mijn idee deugt nooit. Het gevoel niet mee te tellen zit al in mijn jeugd toen kinderen niet met me wilde meespelen. Later toen ik op de middelbare school zat telde ik helemaal niet mee. Niemand wilde mijn vriendje zijn. Ik had nooit gezellige vriendschappen. En als ik ze had dan was het maar voor een paar uur en dan zag ik die persoon weer niet. Als je er nooit toe doet ontwikkel je een pessismistisch beeld van zie je nu wel dat het fout is? En dan die blikken van mensen die lachen als je negatief ben, tot zelfs fluiten aan toe. Ja, Mattie Valk had gelijk het is schijtirritant als je loopt te fluiten als je niet in je element bent. Het een is nog niet opgehouden, of het ander dringt zich al aan. Dan dit weer kapot, dan daar weer een negatief iets, dan weer een sterfgeval, dan weer ... het gaat maar door. Hebben jullie zelf niet in de gaten dat je daardoor niet meer wil leven? Je wordt gewoon knettergek gemaakt en niemand die het voor me opneemt. Niemand die terugvecht en zegt: zijn ze nu helemaal achterlijk geworden?
Zo weinig medeleven, zo weinig liefde op deze planeet. Het enige wat jullie weten te vinden is mijn portomonnee. Een vrouw bij wie ik sinaasappelsap dronk zei tegen me nu zou je energie weer moeten hebben, maar ik voel geen energie, het enige wat ik wil is huilen. Maar ik kan niet huilen door die antidepressiva. Ik voel me vooral nutteloos en als een gebruiksvoorwerp. Kom hier, doe dit, doe dat, doe zus, doe zo. Nadat je dat hebt gedaan kun je dit doen, etc. Het is een eindeloze lijst van allerlei dingen die staan te wachten. Maar liefde in real-life nooit gezien. Ja van mijn ouders, dat zijn dan ook de enigen. Er is geen vrouw die mij leuk vindt, die me ziet staan. Het zou zo leuk zijn als ik eens iemand had om te knuffelen. Nee, dan krijg je zo'n stom pluche beest. Alsof ik daar mijn gevoel mee kan delen. En het ergste is dat het niemand wat interesseert niemand. Niemand die zich bekommert om een dode. Nee, dan stelen we nog gewoon het huis leeg. Zo zijn we hier in Nederland. En dat bedoel ik het houd niet OP. Het blijft maar doorgaan, men blijft treiteren. Doen alsof men het niet wist, terwijl men het allang weet. Gewoon onderuit halen. Iedere keer weer. En dat ik dan huil dat vindt men eigenlijk nog wel leuk zelfs. Waarom? Wat heb ik misdaan om zo behandeld te moeten worden? Ik heb alleen maar het gevoel dat ik hier op deze planeet niet welkom ben. Dat ik nergens voor deug. Dat ik het niet goed doe. Dat ik geen maatschappelijke dingen doe. Ik wil eigenlijk gewoon weg. Ik zat vanochtend al in de bus. Ik wil niet eindigen als Tim Ribberink, maar daar begint het wel op te lijken.