Na 15 jaar relatie verteld mijn man mij dat hij niet met mij verder wil omdat ik geen kinderen kan krijgen. Vanaf het begin ben ik eerlijk geweest over het feit dat ik draagster van het fragile x-syndroom en daardoor vervroegd in de overgang kan komen of kinderen krijg die geestelijk gehandicapt zijn. Toen zei hij dat zien we dan wel weer. Ik was eerder klaar voor het ouderschap dus hebben we gewacht tot hij ook zover was. In 2008 kreeg hij teelbalkanker en is er 1 bal bij hem verwijderd en heeft hij bestraling gehad. Toen we groen licht kregen om te proberen om zwanger te worden lukte dit niet. We zijn toen in allerlei ziekenhuizen geweest en na vele onderzoeken bleek dat ik bijna geen eicellen meer heb. Toen zijn we gaan kijken naar eiceldonoren en klinieken in het buitenland. Uiteindelijk zijn we in Nederland op de wachtlijst beland en voor de zomervakantie kregen we te horen dat we pas over 11 jaar aan de beurt zijn.
Tijdens onze zomervakantie hebben we het gehad over hoe nu verder en toen kwamen we bij adoptie uit. Hij wilde dit ook en het maakte hem niet uit dat het geen kinderen van hem zelf waren. We hebben toen de procedure gestart en hebben zelfs al geld betaald voor de eerste bijeenkomst. Dit komt dus voor mij zeer onverwacht. Hij zegt nu dat hij kinderen van zichzelf wil en geen ziekenhuistrajecten meer aan kan, hij wil van zichzelf en zijn partner dingen terug zien in zijn kinderen. Ik raak nu alles kwijt en hij wil gewoon met ons leven verdergaan zonder mij. 2 week geleden ben ik er achter gekomen dat er al een ander in het spel is en die vrouw heeft al een zoontje van 6 en wil nog heel graag een kind. Hij geeft mij constant het gevoel dat ik iets verkeerd gedaan heb en vindt het heel normaal dat hij al een ander heeft want hij is al verder in dit proces dan mij. Ik zie het nu echt niet meer zitten omdat ik straks alles kwijt ben, het huis waar we met zijn beiden keihard voor gewerkt hebben maar voornamelijk een familie en tradities. Hij zegt steeds dat hij zich schuldig voelt en dat hij weet wat hij me aandoet maar hij kan nooit begrijpen hoe ik me werkelijk voel. Hij is inmiddels uit huis gegaan maar kon niet eens normaal afscheid nemen en ziet alles alleen maar zakelijk. Gisteren heeft hij Sinterklaas met de familie gevierd en ik hoor er niet meer bij en dat doet heel veel pijn. Ik zie mijn toekomst erg somber in, het vooruitzicht om eenzaam en alleen over te blijven, niemand die nog voor mij zorgt. Ik ben nu constant alleen en hij zegt dat het beter is zo maar zo zie ik het niet. Ik hoop elke avond als ik ga slapen dat ik de volgende ochtend niet meer wakker wordt en ben teleurgesteld als ik dan wel wakker wordt. Ik weet me geen raad meer
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.