Levensverhalen (pagina 162)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mijn verhaal

Ik ben nu 18 jaar en ik heb al een zelfmoordpoging achter de rug. Ik weet wat er scheelt met mij, maar ik weet niet wat ik moet doen om mijzelf te verbeteren. Ik ben vroeger 7 jaar lang misbruikt geweest door een neef van mij. Doet heel veel pijn, nu nog.. Ook al is het nu al bijna 8 jaar geleden. Ik voel mij heel alleen en heb vaak het gevoel dat niemand mij graag ziet, dat ik het recht niet heb om graag gezien te worden.. Sinfs mijn 9 jaar heb ik ook chronische rugpijn, ik heb het thoracic outlet syndrome en al vroegtijdige artrose doordat ik ook scoliose heb.. Niemand begrijpt mij, ik krijg zo weinig steun.. Dat maakt alles zo hard, ik wil hier heel graag een einde aan.. Hopelijk wordt alle pijn op een dag wat beter, kan hier niet meer mee omgaan.. Sorry
Datum:
22-11-2015
Naam:
Levi
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Ik wil niet meer

Ik wil niet meer. Niemand houdt van me. Zelfs mijn familie niet die letterlijk altijd tegen mij vraagt of ik nu zelfmoord kan plegen. Over 2 jaar moet ik uit huis en ik kan nergens heen. Ik zal alleen moeten wonen. Ik heb geen geld want ik durf niet met anderen mensen te praten. Waarschijnlijk wordt ik een nutteloze zwerver. Mijn vader is ervandoor met een 26 jarige slet en mijn moeder is gestoord. Ik hoor stemmen in mijn hoofd die vertellen dat ik het nu moet doen maar ik ben bang dat het te pijn zal doen.
Datum:
20-11-2015
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

Machteloos

Er is niks meer wat me op deze aarde houdt
Iedereen haat me iedereen denkt slecht over me iedereen doet dom niemand wilt dat ik gelukkig wordt. Eerste keer dat ik me arm snee was ik 16 ik kon het niet meer aan al dat ellende op me 18de was de 2x nu ben ik 20 vandaag weer..:( ik kan het niet meer aanzien hoe kapot ik ga .. Ik kom maar niet vooruit elke dag gaat het slechter met me . Elke keer zeg ik het komt wel goed maar nee alles wordt nog erger.. Ik wil niet meer leven maar toch ben ik bang van de dood want ik weet niet wat me op de andere wereld te wachten staat.. Toch wil ik dood de pijn wat ik nu heb dat wreet me gewoon elke dag op me hersenen zijn moe me hart klopt niet meer zoals vroeger me hele leven is al voorbij.. Ik verdien deze wereld niet . Iemand tips voor voor minst pijnlijke dood ?
Datum:
19-11-2015
Naam:
Machteloos
Leeftijd:
29
Provincie:
Anders

woning

ik had een woning op het oog, koop bijna rond, nee woning word terug getrokken inzake asielbeleid, woning was voor mijn verstandelijk gehandicapte zoon, in een sociale buurt met allemaal mantelzorgers, wij maar door otteren een asielzoeker lacht zich rot. dit is geen leven meer vechten tegen de bierkaai een plaatsje voor je kind is dat nu echt niet mogelijk in nederland, ik weet het niet meer
Datum:
19-11-2015
Naam:
...
Leeftijd:
62
Provincie:
Zuid-holland

ik heb EHS

Ik heb ernstig elektrogevoeligheid en misschien heb ik meer maar ik kan door mijn EHS niet naar een arts of ziekenhuis. In ons land is dit niet erkent en ik word niet geloofd. Naar mijn idee door niemand. Ik heb het nu vanaf 2003 en ik kan niet meer. Nu willen zie hier 112 bereik en wederom gelooft me niemand. Ik heb het gevoel dat ik niet pas in deze wereld en wederom is mijn woning niet veilig. Weer aanpassen of weer verhuizen? Ik ben zo moe. Niemand helpt, wat moet ik doen? Weet iemand wat ik nog kan doen?
Datum:
19-11-2015
Naam:
Ria
Leeftijd:
58
Provincie:
Gelderland

Depressie, depressie en nog eens depressie

Voor mij hoeft het leven niet meer. Ik vind dat mensen zoals ik uit het leven zouden moeten kunnen stappen met professionele hulp. Ook al zegt je omgeving, psychiater en psycholoog dat het de moeite waard is om te leven en slik je medicijnen, die gedachte gaat bij mij niet uit mijn hoofd. Het is moeilijk om ergens van te genieten.
Datum:
19-11-2015
Naam:
Anja
Leeftijd:
61
Provincie:
Noord-brabant

Mijn leven is zo saai en vervelend!

Het is allemaal gewoon zo frustrerend, school, werk, geld en gamen. En dan ook het ergste dat school is, haat mij heel erg dat ik niks kan doen wat ik wil. Ik word bijna elke dag hier depressief van omdat ik na school dik zorgen maak over mijn scores en hoe erg saai het is. Ik haat deze hele wereld, ik voel alsof de regering mij alleen maar laat werken voor hun zelf en het voor de burgers maar betalen.
Datum:
17-11-2015
Naam:
Lars
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Chemische inbalans?

Ben nu 24 en depressief zo lang ik mij kan herinneren, denk sinds 8 jaar elke dag aan zelfmoord.
Ik durf dit niet aan andere mensen te vertellen, ik weiger dit aan andere mensen te vertellen. Mijn pa probeerde mij naar de huisarts te brengen vanwege depressieve gedachten, maar ik zei simpelweg dat ik geen depressieve gedachten meer had, terwijl zelfmoord bijna het enige is waar ik aan denk.
Ik laat mezelf vereenzamen, ben gestopt met studeren, ben werkloos, rook veel wiet, ik zie totaal geen toekomst meer.
Al maanden geen vrienden gesproken, laat staan met chicks converseren.. Overigens nog nooit naast een chick geslapen of girlfriend gehad, en heb de hoop daarop sinds mijn 20e ook overboord gegooid. Ontmaagd door een hoer. Chicks smeken om wat warmte werkt natuurlijk ook enkel averechts. Niet dat een nacht met een chick mij zou repareren... Ik ben zo fucking eenzaam, en dat wordt alleen maar erger als er aantrekkelijke chicks in de buurt zijn. Waardoor ik ze basically ontwijk, let me be alone...

Ik betwijfel dat ik ooit de 30 zal halen.

Ik ben bang om met mensen om te gaan, tegenwoordig zelfs bang om mijn email te checken. Ik schaam me als ik solliciteer, want er zijn zoveel betere kandidaten, ik ben blij als ik ben afgewezen, want dan hoef ik geen mensen onder ogen te zien..
Ik snij mezelf soms, ik wil verder dan dat gaan, ik wou dat ik een pistool had, maar ik moet me maar behelpen met een trein. Op zijn minst woon ik in de buurt van een spoor.

Wat houdt me in leven? Mijn jonge leeftijd en slanke lichaam? Wat heb ik daaraan? Slechts een kwestie van tijd. Leven = emotie. En een leven met enkel negatieve emoties is het leven niet waard.
Datum:
17-11-2015
Naam:
Lex
Leeftijd:
24
Provincie:
Utrecht

Hallo

Ik zie het soms niet meer zitten. Dit komt omdat ik thuis nooit de liefde heb gehad die ik had willen krijgen. Ik heb jarenlang mijn vaders gedrag proberen te veranderen, totdat ik erachter kwam dat dit nooit zou gaan lukken. Wanneer ik mijn ouders iets vertrek, leuk of niet leuk, negeren ze me of reageren ze kortaf. Het moeilijkste is dat ik weet dat ze van me houden en dat zeggen ze ook ooit. In mijn ogen houden ze alleen van me wanneer hen dat uit komt.

Vroeger werd ik altijd gepest op school. Ik heb nooit een fijne klas gehad tot vorig jaar. Dat was een top klas. Maar helaas moest dat ook fout gaan aan het einde van het jaar. Nu zit ik in ongeveer dezelfde klas en iemand probeert mij zwart te maken bij de nieuwe leerlingen.

Op stage gaat het moeizaam. Ik ben onzeker en durf niet goed contact te leggen met cliënten. Naar mijn idee verbeter ik hier maar niet in. Mijn stagebegeleider praat alleen maar negatief tegen mij en vraagt nooit hoe het met mij gaat. Ik ben erachter gekomen dat ze niet goed tegen feedback kan en dit levert mij een hoop stress op. Omdat ik zo niet eerlijk tegen haar kan zijn.

Verder denk ik snel negatief en het wil me niet lukken deze gedachten om te zetten in iets positiefs. Mijn vriend wil me heel graag helpen, maar weet niet wat hij moet doen. Ik ben op dit moment niet gelukkig. Ik heb momenten dat het heel goed gaat, maar daarna gaat het gelijk helemaal fout. Dan denk ik het leuke is over, nu komen er weer minder leuke dingen. En ik weet dat dat logisch is, maar ik kan maar niet die gedachten omzetten.

Ik doe op dit moment sociale studies en dat is ook echt wat ik wil doen,, maar ik vraag me of hoe ik mensen kan helpen als ik zelf niet eens gelukkig ben. Ik zit in de put en het lijkt alsof ik niet omhoog kan komen en zal verdrinken.
Datum:
09-11-2015
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Nachten vol tranen

Ik kon niet slapen. Nooit. Van kleins af aan bleef ik urenlang liggen zonder in slaap te vallen.
Wanneer ik eindelijk in slaap viel, had ik nachtmerries en werd ik steeds weer wakker.
Sommige dagen was ik zó moe van de slapeloze nachten dat ik me gewoon ziek meldde.
Het leven ging door. Ik ging naar de brugklas.
Ik had veel vriendinnen maar ze leken niet van mij te houden, hoe ik mijn best ook deed.
Ik bewaarde alle geheimen en gaf ze zoveel mogelijk adviezen. Tevergeefs. Er werd over mij geroddeld en vriendinnen waren jaloers wanneer ik goed presteerde.
Sommigen negeerden mij. Anderen maakten mij belachelijk en iemand anders verspreidde weer gelogen roddels over mij.
Ik had geen vriendinnen meer. Na alles wat ik voor ze had gedaan lieten ze mij in de steek.
Jongens leken betrouwbaarder en minder gemeen te zijn dus op het gegeven moment had ik alleen jongensvrienden.
En ja hoor, ineens sloeg de vonk over en was ik helemaal verliefd op één van mijn vrienden. En raad eens? Hij was niet op mij.
Natuurlijk zou dat kunnen, maar ik vond het pas écht erg dat hij op een van mijn ex-vriendinnen was. En zij met zijn gevoelens speelde door te doen alsof ze op andere jongens was. Mijn hart brak toen ik zag hoe die van hem brak.
Ik gaf hem mijn hart nadat die van hem kapot was, maar in plaats van van mij te houden hield hij nog steeds van dat stomme meisje.
Via mijn familie had ik een ongelooflijke last op mijn schouders.
Ze maakten vele fouten en niemand zei er wat van. Maar wanneer ik één klein foutje maakte, onbewust, dan wezen alle vingers mij aan en kreeg ik flinke preken die nergens goed voor waren.
Waarom was ik overal de pineut van?

Ik vond het vreselijk allemaal. De druk was ongelooflijk en levensgevaarlijk.
Steeds kwam er een stem in mijn hoofd, een vreselijke stem, die zei dat ik lelijk en dom was. Ik was het niet waard om te leven. Ik was een miskraam en verdiende het niet om op deze aardbol rondte lopen.
Ik deed mezelf pijn en at zo weinig mogelijk. Mijn nachtrust bestond uit een klein uurtje nachtmerries en de rest van de dag probeerde ik mijn cijfers omhoog te halen.
Ik was zo een slim kind, ik was hoogbegaafd met een IQ van 133. Ik had gymnasium advies, die ik eigenwijs niet opvolgde en naar het havo/vwo ging.
Ik voelde me verschrikkelijk en die mening over mezelf werd vaak genoeg bevestigd.
Toen wist ik het zeker; ik wilde dood.
Ontelbare keren heb ik geprobeerd mijzelf van het leven te beroven. Maar tevergeefs, ik ben zó een enorme kneus dat het mij niet eens lukt zelfmoord te plegen...
Datum:
09-11-2015
Naam:
brokenheart
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.