Levensverhalen (pagina 1543)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

meer en meer verlang ik naar de stilte en rust

Hallo ik ben een 48 jarige vrouw die zwaar en zwaar depressief is met een bipolaire stoornis. Ben nu 19 maal opgenomen geweest in een ziekenhuis. Soms een week, en soms maanden tot een jaar en langer. Heb veel therapieen doorlopen en medicatie geslikt. Nu op dit moment is er overleg voor opname 20 en dat wil ik door mijn verleden in de pschiatrie niet meer meemaken. Heb alles al gedaan wat in mijn vermogen ligt. Heb meegewerkt met alles echt met alles. Nu ben ik zo moe, het is allemaal zo uitzichtloos. Waarom waarom he, ik weet het niet. Ik kom er in ieder geval niet meer uit. Dreigen met zelfmoord doe ik niet, als het gebeurt is het gebeurt klaroo. Veel energie heb ik niet meer. Dat is alles waar ik erover schrijf. Knuf van Chuck
Datum:
03-01-2007
Naam:
chuckie
Leeftijd:
48
Provincie:
Zuid-holland

Voor een ander.

Een jaar of 8 geleden.

Op mijn kamer zit ik muziek te maken, mijn lust en mijn leven. Een jointjes van de dag ervoor liggen nog in de asbak. Ineens gaat de telefoon. Ik heb geen zin. Ik was immers het verdriet van mijn relatie van 4 jaar aan het verwerken. Een half uur later zit ik in een restaurant met vrienden. Het voorgerecht is net voldaan. We zijn aan het kletsen over van alles en nog wat. Redelijk zenuwachtig doe ik mee aan een sociaal gesprek. Niet dat ik sociaal gezien een probleem heb, maar die mensen waren niet de mensen waar ik nu graag een gesprek mee zou voeren, de meeste denken immers veel anders en vinden andere dingen interessant. Enfin.. Ik krijg het hoofdgerecht voor me, en toen gebeurden het. De openbaring van mijn geest aan de ondenkbare wereld van levensbedreigende angst. Zo voelt het.

Snel naar de wc gevlucht. Ik wist niet hoe snel ik daar moest komen. “Ik heb iets verkeerds gegeten”, dacht ik. En misschien was het dat ook wel uiteindelijk, maar de geest is zo slim dat het zelf zijn eigen domheid daarin op dat moment niet kan bevatten. Ik doe mijn best om zo onopvallend mogelijk mijn emotie te verbergen. Immers zou het er maar wat raar uit gezien hebben als ik toonbaar maakte dat ik ineens een gek gevoel had. Iedereen was mijn rare uitspattingen wel gewend, maar toch. Op dat moment had ik heel veel nog niet door.

Ik kan het gevoel omschrijven als volgt. Je hebt een geest en een lichaam. Als jij zegt, “ik ga links” dan doet je lichaam dat. Nu kreeg ik op dat moment het gevoel dat mijn geest niet meer van mij was. Mijn geest besloot zich ineens bang te voelen, zo bang dat ik tot op de dag van vandaag dit aangeleerde gevoel heb proberen te overwinnen. Geprobeerd heb het te verslaan en nog steeds probeer ik het, maar verslaan zal ik het.

Een half uur later komt een tafelgenoot kijken waar ik blijf. “Ben je door de wc gezakt”, toonde hij me met een goedbedoelde glimlach. Ik mompelde wat terug om mijn status te behouden. Ik had nog steeds een ongekende angst maar besloot, als ik het zelf was, om terug te gaan naar de tafel waar iedereen met een inmiddels volgevreten lichaam aanstekelijk zat te lachen naar elkaar. Een van de meiden zag me en riep “gaat het?”. Ik zei “ja het gaat wel weer”, wat op dat moment ook zo was, maar ik zat nog niet of ineens schoot de angst, de zojuist aangeleerde angst van een half uur geleden, me weer in mijn hoofd. Vol onmacht en overgave liet ik mezelf al huilend en zonder raad door mijn knieën zakken. Die zelfde meid die vroeg hoe het met me ging had me geen moment uit het oog verloren en bood aan me naar huis te brengen. Thuis aangekomen ben ik diep onder de wol gaan liggen op mijn slaap kamer. Of was het genaamd “de logeer kamer”. Ik wisselde immers zoveel van kamer en zijn inrichting daarvan dat ik tevreden was met een plek die bedoelt was als veilige plek. Door de jaren heen had het dit veilige gevoel nog niet kunnen bieden bleek, want ook hier bleef ik de komende maanden onder de dekens liggen bevend van diezelfde angst gevoelens. Er is iets mis met me en ik weet niet wat, ik ga dood denk ik.

In die angstige tijden die ik nu beleef heb ik ook mijn vader verloren en heeft een van mijn vrienden zich verhangen. In die tijd en reeds geleden hadden softdrugs en drank voor mij een oplossing. Dromen zonder te hoeven slapen.

Zo gaat en ging het een hele tijd goed en dan ineens tjak door een of andere situatie of een tekortkoming die ik mezelf opleg vertelt mijn geest die doorgaans heel spontaan, sociaal en een en al goedheid (mededogen) voor de medemens had/heeft. “Had”, omdat ik steeds afstandelijker word ten opzichte van raadgevers/vrienden. Ik ben inmiddels redelijk radeloos geworden daarvan. Jaren probeer ik al de oplossing te vinden. Vecht ik voor mijn rust en zelfvertrouwen. Vecht ik voor mijn onafhankelijkheid, maar bij niets van al deze veldslagen haal ik een overwinning. Diverse malen te vergeefs hulp gezocht bij diverse instanties. Je moet het, blijkt uit mijn ervaring hiermee, toch zelf doen. Tegenwoordig voel ik nog maar 1 ding, dood. Ik heb de energie niet meer om weer te raken waar ik was. De juiste kant op. Wie kan mij nu zeggen wat het voordeel is van het leven? Waarvoor doen wij dit. Ik heb daar zo mijn eigen antwoord voor. Voor een ander.
Datum:
03-01-2007
Naam:
Alex
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

Waarom nog?

Waarom nog? Ik weet het echt niet meer hoor... Ik ben een jongen van 15 en zie het echt niet meer zitten. Waarom zal ik nog doorgaan. Thuis zijn het problemen. Op school voel ik mij niet op mijn plek en ik wil gewoon niet meer. Ik heb er geen zin meer in. Mijn leven is een hel en niemand zal me toch missen als ik er niet meer ben. Ik heb nog nooit een vriendin gemaakt en mijn 'vrienden' lachen me altijd uit om mijn uiterlijk. Alleen omdat ik net iets minder knap ben dan hun. Ik heb al eens eerder zelfmoord willen plegen, maar dat uiteindelijk niet gedaan, omdat ik dat mijn familie niet aan kon doen... Nu wordt het dan toch echt tijd om te gaan!
Datum:
03-01-2007
Naam:
Andries
Leeftijd:
15
Provincie:
Groningen

Lieve, lieve, lieve mensen ...

Hebben jullie enig idee wat jullie anderen aan gaan doen? Kijk en lees eens op 'In memoriam' op deze site, jullie laten mensen die wel van jullie houden zo hopeloos en verslagen achter, ik ben bang dat jullie door jullie eigen radeloosheid en pijn niet meer kunnen zien of voelen wie er écht van jullie houden, weet ook dat velen het misschien ontzettend moeilijk vinden om met jullie pijn en verdriet om te gaan en het er dan misschien op mag lijken dat ze niet van jullie houden ...

Maar niet alles is wat het lijkt ... en niet alles lijkt wat het is.

Ik wens jullie ontzettend veel moed toe en wil jullie allen op het hart drukken om jullie gevoelens uit te spreken tegen mensen die jullie lief zijn met alle eerlijkheid en kracht die jullie in je hebben.

Weet dat dit je weer kracht en energie terug zal geven van velen die jullie een hart onder de riem zullen steken.

Ik wens jullie bijzonder veel oprechte liefde en steun toe xxx
Datum:
03-01-2007
Naam:
Esther
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

ZELFMOORD

Ik denk soms aan zelfmoord, omdat ik helemaal gek wordt van mn moeder. Altijd commentaar op NIKS. En als er altijd wat gebeurd krijg ik de schuld, zonder dat ze eerst naar MIJN verhaal luistert. Ik herinner me geen 1 gelukkig moment met haar. Ik heb ook zovaak geprobeerd om mezelf wat aan te doen, met een mes in mn arm sneiden en al die dingen, het hielp veel k vergat de pijn, maar eigenlijk had het aa de andere kant geen zin want k bezorgde mij zelf alleen maar littekens. Ik zou soms zo graag zelfmoord willen plegen, maar dat gaat neit het kan mij niks schelen dat iemand verdriet om mij zal hebben kunnen ze eindelijk inzien wat voor kut leven ik heb gehad dan, maar aan de andere kant moet je blij zijn met het leven dat god je heeft gegeven. Ik blijf en ben hier in lven Om wraak te nemen op mn moeder op een dag zal zij het ergste moment van haar leven hebben!!! En dan ben IK de gene die gelukkig is!!
Datum:
02-01-2007
Naam:
Annotje
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Heel langzaam sterven, of snel?

Ik ben eigenlijk al mijn hele leven depressief en eigenlijk altijd al suïcidaal geweest. Ik leef nog omdat ik de "slechterikken" de pret niet gunde van mij te zien vertrekken.

Sindsdien is er echter veel gebeurd. Ik takel af, fysiek dan. Zonder medicatie leef ik geen maand meer. Ik ben zeer laat gediagnosticeerd als autist, en mijn vrouw ziet het absoluut niet zitten om met een autist samen te wonen. Ik heb een zoontje waar ik heel veel van hou.

Tja, wat moet je dan? Mijn leven was al ongezellig (eufemisme), nu is het ook nog eens uitzichtloos. Als ik een einde aan mijn leven maak, krijgt mijn vrouw een smak geld en is ze van mij af. Vrienden heb ik niet (autisten hebben geen vrienden) en ik heb constant de indruk dat ik iedereen anders tot last ben.

Verder met mijn ega kan niet, en een (v)echtscheiding is een ramp voor mijn zoontje, en een financiële ramp voor zowel mij als mijn vrouw. Zelfmoord is een elegantere oplossing. Toch niemand die mij zal missen, behalve mijn zoontje, maar die komt er wel over.

En nee, dit is niet in een opwelling, dit is wekenlang overdacht.
Datum:
02-01-2007
Naam:
Dirk
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-brabant

friends

Al me vrienden zijn kwaad k bn gewoon mislukt dood is wat ik wil
Datum:
02-01-2007
Naam:
Angell
Leeftijd:
15
Provincie:
Drenthe

ik weet het ff nie meer!!

de laatste tijd heb ik zoveel gezeik me sgoon ma vint dat het beter uit kan zijn omdat ik van een ander geloof ben terwijl ze me verder nie kent en ik en me vriend eg van elkaar houden.Hij woont wel een uur rijden van mij af dat is ook jammer we spreken elkaar wel elke avond op msn dat is wel leuk. Op sgool doet me vriend nie veel maja geef hem ongelijk was r nou leuk aan sgool en hij deed zn huiswerk ook nei volges haar kwam dat door mij omda ik nie helemaal 8er zijn keuze sta ma er ma mee moet leven. thuis hebben we ook vaak ruzie ik wort al boos en chagrijnig om iets kleins en trek het zo egt nie meer ik jank om onderhand alles kom op zo waas ik niet ik lachte om alles en nu di ik ben een chagrijnig irritante doos geworde heb 1 vriendin omdat het vorig jaar fout is gegaan en mijn vriendin is ook aardig voor mij maar voor de rest niet zo ik weet ook niet waarom ma andere moete mij ook nie so omda ik t aanhangsel van dr ben omdat ik nie so veel praat. Ik heb er okwel is aan gedacht zelfmoord en ik heb me al 1x me een sgaar gesnede ma ik hou ook nie zo van pijn dus dat wort hem niet ik denk nu de soms aan pillen maar ikweet t nie meer. ik wil nie bij mn vriend weg en me opa is mn alles en daar gaat t ook wat slegter mee en ik wil hem nie kwijt en ik wil dr nie bij sijn als hij dood gaat want dag wort ik egt n wrak. en ook iedereen zegt wel van ja t komt goed en di en da ja en daar heb ik nu veel aan en so van ja praat maar ik wil nie me me ouders praten ik praat nog liever me mn vriend dan me hun omda ik dan da gedoe krijg.
Datum:
02-01-2007
Naam:
missy
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord

het begon allemaal toen dat mijn tante en nonkel gingen scheiden.opzich vond ik het niet zoo erg,maar toch was het moeilijk om te begrijpen want het probleem was mijn ouders zijn ook gescheiden en ik zie mijn vader maar twee a drie keer opt jaar.en mijn vriendin doet da laatste tijd zoo raar soms negeert ze mij en dan ineens nimeer ik weet echt niet wat ik dan fout doe maar durf het haar nooit vragen.en zoo ben ik op het punt gestaaan om zelfmoord te plegen.maar er houd iets mij tegen .mijn moeder is een schat van een mama en ik durf er met haar niet over babbelen want ik weet dat ik ze dan heel veeel pijn ga doen en dat wil ik helemaal niet.maar ik wil ook niet meer verder leven.
Datum:
02-01-2007
Naam:
evelien
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

Ik weet het niet meer...

Waarom wil ik zelfmoord plegen.. Dat wil ik omdat ik geen zin meer heb in leven. Ik heb bijna elke dag stress. Ik heb vaak ruzie met mijn ouders maar ik hou heel veel van hun. Daarom leef ik ook nog denk ik. En ik ben homosexueel maar dat durf ik niet te vertellen aan mijn ouders en vrienden. En ik ben een turkse jongen dus ik denk niet dat ze het accepteren. En ik mag van mijn geloof geen homosexueel zijn maar waarom ben ik dat dan??? dat snap ik gewoon niet.. waarom heef mij dan zo laten geboren, ik heb nou ook tewijfels over geloof. En mijn ouders vragen of ik een vriendin heb, dat zeg ik gewoon wat.. Ik heb wel een geprobeert om zelfmoord te plegen med medicijnen maar het lukte niet. Ik weet het niet meer als het zo door gaat ga ik mijn polsen snijden denk ik.. ik ben het echt zat. Ik heb zoveel dromen maar ik denk ze ze nooit uitkomen...
Ik ga het doen denk ik, ik heb geen keus meer...
Datum:
02-01-2007
Naam:
Mert
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.