Levensverhalen (pagina 1543)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

de pijn van verlies

gister kwam ik erachter dat mijn achterneef is omgekomen bij een auto ongeluk ik was in diepe shock , trouwens mn ouders waren er ook bij.
maar het ging me om mijn achterneef die had ik een paar keer gesproken en daarom wil ik zelfmoord plegen
Datum:
04-01-2007
Naam:
ali osram
Leeftijd:
39
Provincie:
Zeeland

wrm leef ik nog! wa heeft mijn leven nog voor nut???

ik zie het leven nie meer zitte.
word heel de tijd gepest met dikke.
en da wil ik nie meer word uitgelachen in de klas voor van alles. en dat vind ik ook nie leuk.
mensen zeggen recht in mijn gezicht dat ik een arrogante trut ben.
waarom leef ik dan nog. iedereen vind me toch slecht en lelijk en een arrogante trut.
en dan me broers di edoen ook heel vervelend mij en slaan mij.
wa heeft het dan nog voor zin???

ik weet echt nie wat ik moet doen
heb al 2 keer geprobeert ma da is me nie gelukt

help
Datum:
03-01-2007
Naam:
Koelover
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

zelfmoord

hallo ik ben een meisje van 15 jaar en ik denk nu al twee jaar aan zelfmoord , mn armen staan vol krassen door mezelf te snijden , mn moeder weet dit maar deed er niets aan , mn vader denkt dat het door de kat is nzo .. ik wil mezelf niet meer accepteren , denk ook wel dat dit ermee te maken heeft ; maar ik doe alles verkeerd voor iedereen . wat ik ook probeer niets helpt nog , ik wil niet meer eten ook wordt ik zeer snel aggresief en toch probeer ik nog voor iedereen het beste te hebben maar weet je .. iederee komt altijd met zn probs bij mij ook al heb ik probs ik ga die andere mense eerst helpe , kheb de laatste jaren mn eige probs zo erg aan de kant gezet dat die nu terug naar boven kome en het mij allemaal te veel wordt! ik heb nu ook een vriendj die ik eel graag zie maar ik kan het niet meer ! mn vader vrwijt mij van alles ! niets an ik hier nog goed doen mn oudrs zijn nu ook al bijna een jaar uit elkaar en dat doet ook pijn , de band met mn moeder is er ook niet meer ! ik ben mn moeder kwijt mn vader , .. pff ik heb een hele goeie vriendin maar die maakt het zelfde mee als ik en same denke we aan de verkeerde dinge , ik wil al zo lang dood en nu is mn kans ik ga het gewoon doen ! er zit gen leven meer in mij daarbinnen ; ik vind het jammer maar ik kan het nie meer :'( !
Datum:
03-01-2007
Naam:
Vicky
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

vaarwel

hoi ik ben 29 jaar en al lange tijd zwaar depresief.
ik loop al sinds een jaar in de ziektewet en al langertijd met de gedachten om te gaan.
zo heb diversen keren al geprobeerd om er van tussendoor tegaan.
soms denk ik ja blij dat het niet gelukt is en soms ja dan baal ik dat ik nu nog steeds rond loop.
zo gaat het de laaste tijd eigenlijk weer gemoedelijk bergafwaards met mij en sluit ik mijn steeds meer af van mijn familie en vrienden.
ook heb ik geen zin meer om bij het GGZ aan de bel te gaan hangen omdat een hoop doktoren mijn problemen toch niet snapen en ik ook moeilijk over uit kom.
zo loop ik nu alweer een maand of 2 met steeds meer de gedachten om er maar daadwerkelijk maar te stopen met het doorvechten.
het meeste wat mijn zo moe maakt en pijn doet is het blijven vechten tegn je zelf en om niet op je bek te vallen.
zo heb ik al tien jaar lopen vluchten en steeds een nieuw plekje gezocht maar tot heden nog steeds niet gevonden.
sinds enige tijd heb ik nu ja wat de meeste zegen een leuk huisje maar het doet mijn helemaal niets.
alles gewoon bij elkaar opgeteld ben ik gewoon op mijn geest is gewoon te moe om nog door tegaan mijn rugtas is overbeladen .
daarom is er een stem in mijn ik die steeds meer de overhand neemt en waar ik ook steeds vaker naar luister.
ik ben daarom ook niet meer bang voor om de daadwerkelijke stap te gaan opzoeken.
dus ja ik weet nu gewoon zeker dat het eerdags mijn tijd is om te gaan .
nouw ja dit is ongeveer wat ik nog kwijt wou en ik hoop dat andere mensen ons in waarde laar en niet te snel conclusies gaan trekken bedankt en tot ziens
Datum:
03-01-2007
Naam:
dennis
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-holland

geboren en verloren

ik maak al mij hele leven mizerie mee.ik heb weleens over nagedacht om mezelf van deze wereld bol te helpen,door de hoogste flat gebouw te kiezen, niet om het een of het ander maar ik probeer zo mij leven te behouden dat ik niet tenonder ga. en op de ene of ander manier lukt het me niet .het ergste is, ik kan me niet door mijn polsen snijden ik honger mezel uit wordt kwaad om de kleinste dingen echt zo er agressief dat ik altijd van mezelf schrik en ,door de stess kan ik niet eten en helemaal niets zelfs voor mezelf zorgen heb ik dan geen zin ik ik was 7 jaar .toe ik voor hrt eerst naar nederland verhuisde door mijn moeder uit het buitland .omdat mijn vader vreemd ging .vondt ze het normaal mij aftegeven aan haar eigen ouders die mij lieten verkrachten door mijn oom ik kreeg eten kleding en ik hoorde er niet bij ,van liefde geven aan een kind .hadden ze ook nooit gehoordt. ben 7 jaar lang groeide ik bij hun 7 jaar kwam mijn moeder me halen ze zei ik ben je moeder en ik kom je halen.ze hadden me altijd verteld dat het mijn zus was. en ineens was ze me moeder .nou op naar nederland iedereen vertellde dat het daar gewelldig was .ik helemaal blij en gelukkig dacht een nieuwe leven met mijn echte verloren moeder.in nerderland aan gekomen kon ik gaan koken dweilen haar kindren 2 kindren verzorgenen haar man zn kleding strijken kortom een slaaf van zeven.het leven werd zwaarder,en zwaarder doordat ik iedere dag mishandeld werd met kabels van de radio tot stofzuigerbuizen tot bezemsstokken.mij nachten lang treiteren slaan tewijl ik slaap van de trap geduwd kotom niet normaal .hoeveel pijn en wonden mijn lichaam heeft moeten doorstaan.tot dat er een leraar op school vertelde aan mij dat je geen pet mocht dragen(ik had die op omdat ze met een krik mijn hoofd heeft opengeslagenen mijn haar kon ik niet kammen omdat er bloed op zat ik was altijd zo bang van haar dat ik alles probeerden te verberg en ook op school aangezien ik geen vrienden had of een luisterend.)ik weigerde hem af te doen hij pakten de pet van mijn hoofd en het bloed begon van mijn kop te druipen.al mijn klasgenoten schrokken en ik moest met de leraar naar de directeurdaar kwamen ze achter.dat mijn arm gebroken was mijn vinger gekneusden een gat in mijn kop die moest gehecht worden.ik was 11 ik dacht ik ben gered geen pijn en emotsie meer maar op mij 11 begon het pas ik verbleef jaar in angsten heen en weer tussen internaten en pleegezinnen omdat ze me bedreigden met de dood iedere keer wist ze me te vinden chaos tijd echt.op een dag heeft ze me gedwongen meegenomen gedrogeerd.voor dat ik het wist was zag ik de strand van maroc playa de stad waar ik in opgroeide in mijn jeugd.ze liet mij in de steek.zonder kleding zonder geld ik was gewoon net een zwerver van de straat.nog suf van emotsies en alle ellende om me heen.begon ik te lopen naar mijn opa onderweg geslagen en geschopt door mannen die ik niet eens ken.gelukkig was het druk en waren er ook goede mensen op mijn pad die me hebben gered van een aanranding aangekomen bij opa schrok hij zich wezenloos.hij kon het niet begrijpen maar hij had toch al geen goede contackten met mijn moeder.hij zei dat hij wist dat ze mij zou verwaardelozen en daar had hij gelijk in naar een 3 maanden ging ik werken in een naaiatelie.ik verdiende daar geen vet pot. mee maar mijn wens was weer naar nl. om een toekomst voor mezelf te hebben naar 2 miezerige ellendige jaren kon ik eindelijk iligaal achter in de bus meegesmokkelt worden.door een hoeren zoon die mij leven nog miezerig maakte door mij als hoer te verkopen aan een bordeel in nl.wat ik daar heb meegemaakt zal ik nooit meer vergeten ik kan het ook niet vertellen daarom hou ik het hierbij voor eens en altijd
Datum:
03-01-2007
Naam:
verloren
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-brabant

meer en meer verlang ik naar de stilte en rust

Hallo ik ben een 48 jarige vrouw die zwaar en zwaar depressief is met een bipolaire stoornis. Ben nu 19 maal opgenomen geweest in een ziekenhuis. Soms een week, en soms maanden tot een jaar en langer. Heb veel therapieen doorlopen en medicatie geslikt. Nu op dit moment is er overleg voor opname 20 en dat wil ik door mijn verleden in de pschiatrie niet meer meemaken. Heb alles al gedaan wat in mijn vermogen ligt. Heb meegewerkt met alles echt met alles. Nu ben ik zo moe, het is allemaal zo uitzichtloos. Waarom waarom he, ik weet het niet. Ik kom er in ieder geval niet meer uit. Dreigen met zelfmoord doe ik niet, als het gebeurt is het gebeurt klaroo. Veel energie heb ik niet meer. Dat is alles waar ik erover schrijf. Knuf van Chuck
Datum:
03-01-2007
Naam:
chuckie
Leeftijd:
48
Provincie:
Zuid-holland

Voor een ander.

Een jaar of 8 geleden.

Op mijn kamer zit ik muziek te maken, mijn lust en mijn leven. Een jointjes van de dag ervoor liggen nog in de asbak. Ineens gaat de telefoon. Ik heb geen zin. Ik was immers het verdriet van mijn relatie van 4 jaar aan het verwerken. Een half uur later zit ik in een restaurant met vrienden. Het voorgerecht is net voldaan. We zijn aan het kletsen over van alles en nog wat. Redelijk zenuwachtig doe ik mee aan een sociaal gesprek. Niet dat ik sociaal gezien een probleem heb, maar die mensen waren niet de mensen waar ik nu graag een gesprek mee zou voeren, de meeste denken immers veel anders en vinden andere dingen interessant. Enfin.. Ik krijg het hoofdgerecht voor me, en toen gebeurden het. De openbaring van mijn geest aan de ondenkbare wereld van levensbedreigende angst. Zo voelt het.

Snel naar de wc gevlucht. Ik wist niet hoe snel ik daar moest komen. “Ik heb iets verkeerds gegeten”, dacht ik. En misschien was het dat ook wel uiteindelijk, maar de geest is zo slim dat het zelf zijn eigen domheid daarin op dat moment niet kan bevatten. Ik doe mijn best om zo onopvallend mogelijk mijn emotie te verbergen. Immers zou het er maar wat raar uit gezien hebben als ik toonbaar maakte dat ik ineens een gek gevoel had. Iedereen was mijn rare uitspattingen wel gewend, maar toch. Op dat moment had ik heel veel nog niet door.

Ik kan het gevoel omschrijven als volgt. Je hebt een geest en een lichaam. Als jij zegt, “ik ga links” dan doet je lichaam dat. Nu kreeg ik op dat moment het gevoel dat mijn geest niet meer van mij was. Mijn geest besloot zich ineens bang te voelen, zo bang dat ik tot op de dag van vandaag dit aangeleerde gevoel heb proberen te overwinnen. Geprobeerd heb het te verslaan en nog steeds probeer ik het, maar verslaan zal ik het.

Een half uur later komt een tafelgenoot kijken waar ik blijf. “Ben je door de wc gezakt”, toonde hij me met een goedbedoelde glimlach. Ik mompelde wat terug om mijn status te behouden. Ik had nog steeds een ongekende angst maar besloot, als ik het zelf was, om terug te gaan naar de tafel waar iedereen met een inmiddels volgevreten lichaam aanstekelijk zat te lachen naar elkaar. Een van de meiden zag me en riep “gaat het?”. Ik zei “ja het gaat wel weer”, wat op dat moment ook zo was, maar ik zat nog niet of ineens schoot de angst, de zojuist aangeleerde angst van een half uur geleden, me weer in mijn hoofd. Vol onmacht en overgave liet ik mezelf al huilend en zonder raad door mijn knieën zakken. Die zelfde meid die vroeg hoe het met me ging had me geen moment uit het oog verloren en bood aan me naar huis te brengen. Thuis aangekomen ben ik diep onder de wol gaan liggen op mijn slaap kamer. Of was het genaamd “de logeer kamer”. Ik wisselde immers zoveel van kamer en zijn inrichting daarvan dat ik tevreden was met een plek die bedoelt was als veilige plek. Door de jaren heen had het dit veilige gevoel nog niet kunnen bieden bleek, want ook hier bleef ik de komende maanden onder de dekens liggen bevend van diezelfde angst gevoelens. Er is iets mis met me en ik weet niet wat, ik ga dood denk ik.

In die angstige tijden die ik nu beleef heb ik ook mijn vader verloren en heeft een van mijn vrienden zich verhangen. In die tijd en reeds geleden hadden softdrugs en drank voor mij een oplossing. Dromen zonder te hoeven slapen.

Zo gaat en ging het een hele tijd goed en dan ineens tjak door een of andere situatie of een tekortkoming die ik mezelf opleg vertelt mijn geest die doorgaans heel spontaan, sociaal en een en al goedheid (mededogen) voor de medemens had/heeft. “Had”, omdat ik steeds afstandelijker word ten opzichte van raadgevers/vrienden. Ik ben inmiddels redelijk radeloos geworden daarvan. Jaren probeer ik al de oplossing te vinden. Vecht ik voor mijn rust en zelfvertrouwen. Vecht ik voor mijn onafhankelijkheid, maar bij niets van al deze veldslagen haal ik een overwinning. Diverse malen te vergeefs hulp gezocht bij diverse instanties. Je moet het, blijkt uit mijn ervaring hiermee, toch zelf doen. Tegenwoordig voel ik nog maar 1 ding, dood. Ik heb de energie niet meer om weer te raken waar ik was. De juiste kant op. Wie kan mij nu zeggen wat het voordeel is van het leven? Waarvoor doen wij dit. Ik heb daar zo mijn eigen antwoord voor. Voor een ander.
Datum:
03-01-2007
Naam:
Alex
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

Waarom nog?

Waarom nog? Ik weet het echt niet meer hoor... Ik ben een jongen van 15 en zie het echt niet meer zitten. Waarom zal ik nog doorgaan. Thuis zijn het problemen. Op school voel ik mij niet op mijn plek en ik wil gewoon niet meer. Ik heb er geen zin meer in. Mijn leven is een hel en niemand zal me toch missen als ik er niet meer ben. Ik heb nog nooit een vriendin gemaakt en mijn 'vrienden' lachen me altijd uit om mijn uiterlijk. Alleen omdat ik net iets minder knap ben dan hun. Ik heb al eens eerder zelfmoord willen plegen, maar dat uiteindelijk niet gedaan, omdat ik dat mijn familie niet aan kon doen... Nu wordt het dan toch echt tijd om te gaan!
Datum:
03-01-2007
Naam:
Andries
Leeftijd:
15
Provincie:
Groningen

Lieve, lieve, lieve mensen ...

Hebben jullie enig idee wat jullie anderen aan gaan doen? Kijk en lees eens op 'In memoriam' op deze site, jullie laten mensen die wel van jullie houden zo hopeloos en verslagen achter, ik ben bang dat jullie door jullie eigen radeloosheid en pijn niet meer kunnen zien of voelen wie er écht van jullie houden, weet ook dat velen het misschien ontzettend moeilijk vinden om met jullie pijn en verdriet om te gaan en het er dan misschien op mag lijken dat ze niet van jullie houden ...

Maar niet alles is wat het lijkt ... en niet alles lijkt wat het is.

Ik wens jullie ontzettend veel moed toe en wil jullie allen op het hart drukken om jullie gevoelens uit te spreken tegen mensen die jullie lief zijn met alle eerlijkheid en kracht die jullie in je hebben.

Weet dat dit je weer kracht en energie terug zal geven van velen die jullie een hart onder de riem zullen steken.

Ik wens jullie bijzonder veel oprechte liefde en steun toe xxx
Datum:
03-01-2007
Naam:
Esther
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

ZELFMOORD

Ik denk soms aan zelfmoord, omdat ik helemaal gek wordt van mn moeder. Altijd commentaar op NIKS. En als er altijd wat gebeurd krijg ik de schuld, zonder dat ze eerst naar MIJN verhaal luistert. Ik herinner me geen 1 gelukkig moment met haar. Ik heb ook zovaak geprobeerd om mezelf wat aan te doen, met een mes in mn arm sneiden en al die dingen, het hielp veel k vergat de pijn, maar eigenlijk had het aa de andere kant geen zin want k bezorgde mij zelf alleen maar littekens. Ik zou soms zo graag zelfmoord willen plegen, maar dat gaat neit het kan mij niks schelen dat iemand verdriet om mij zal hebben kunnen ze eindelijk inzien wat voor kut leven ik heb gehad dan, maar aan de andere kant moet je blij zijn met het leven dat god je heeft gegeven. Ik blijf en ben hier in lven Om wraak te nemen op mn moeder op een dag zal zij het ergste moment van haar leven hebben!!! En dan ben IK de gene die gelukkig is!!
Datum:
02-01-2007
Naam:
Annotje
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.