Levensverhalen (pagina 1541)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

verdriet

ik ben nog al jong
maar ik denk der wel over:(
en hoe: in 1 jaar tijd heb ik heel veel mee gemaakt me ouders gingen scheiden,muh vader wou zelfmoord plegen,me baby kat is dood gebeten, toen werd mijn hond ziek,konijn en nog een kat,opeens kreeg me broer kanker,en die zal het nii redden zeiden ze,, me oma zij tegen men broer: ik wil je kanker overnemen.
op een dag kregen we te horen dat ze kanker had en is ze overleden,
toen mun oma werd gecreameerd kreeg me broer de uitslag dat hij geen kanker meer had en sins dien... ja wil ik gewoon niet alles doet pijn, ksie me oma in me dromen se segt : maak wat van je leven , en ga met me mee...en wat dat betekend weet ik niiet...kben gewoon nergens meer vrolijk
bedankt(K)
Datum:
05-01-2007
Naam:
kim
Leeftijd:
15
Provincie:
Groningen

het leven??

ik snap het helemaal 'death is my solution', ik denk volledig hetzelfde. Maar het is gewoon: geen zin om te leven, misschien wel zin maar gewoon niet kunnen, geen energie om te voldoen aan alle eisen, verplichtingen. waarom wordt er zoveel verwacht, waarom moet zoveel, waarom zit alles zo in elkaar??? Je blijft hier toch niet eeuwig. Je staat er zo machteloos tegenover.

Ik heb nog nooit een zelfmoordpoging of zo ondergaan, omdat ik ook bang ben van het onwetende, bang om 'er niet meer te zijn'.. Het is raar, ik zou gewoon willen blijven slapen, in een droomwereld, en weten hoe het eraan toe gaat in de wereld rondom me. Gewoon een diepe slaap, zonder dat iemand daar over oordeelt... maar dat kan natuurlijk niet.

Mensen zeggen altijd: zelfmoord is egoïstisch, maar je kiest er toch zelf niet voor om je slecht te voelen?? Ik denk dat ikzelf en al de anderen hier toch niets liever zouden willen dan een zorgeloos leventje met een leuke partner, goeie job, en alles erop en eraan. Maar dat durf ik zelf nie, want als ik iets begin met iemand dan raak ik zo in de knoei met mijn eigen gevoelens, ik kan ze zelf niet verwoorden.... Dan verkloot ik het eigenlijk zelf.

Zelfmoord is niet willen doodgaan, het is ook niet 'niet willen leven', ik denk dat het gewoon iets is van IK KAN NIET MEER, Ik kan niet meer leven, niet van niet willen, want iedereen WIL leven... Leven staat voor energie, ... Maar als leven niet meer leven is en je kan echt niet meer, leg dat maar s uit aan iemand die zich goed in zijn vel voelt.

Dat gaat niet!! Dat kan je niet snappen... Pas als het zover is en je bent er niet meer dan zeggen ze van wat hadden we kunnen doen, waarom, ... enzoverder. Maar terwijl je er nog bent zien ze het niet, of mss wil je het niet tonen. Dan hebben ze geen tijd, je moet verder, het zit zo in ons ingebakken.

Er is geen tijd voor ongeluk, geen tijd, het past gewoon niet in de maatschappij. Want twee weken ongelukkig zijn bv dat kan niet, want dan presteer je niet meer dusja dan verlies je je werk, of buis je op school, ...

Er is dus geen tijd, tot het te laat is... Dan heeft plots iedereen wel tijd, dan zijn ze daar op je begrafenis of whatever


het klinkt allemaal mss overdreven, maar uiteindelijk is het wel zo..

survival of the fittest... Waarom kan ik mij gewoon niet goed voelen?? Ik heb de capaciteiten om mij goed te kunnen voelen maar dat gaat niet.... Het komt altijd terug
Datum:
05-01-2007
Naam:
ik
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

het leven??

twee jaar geleden was ik depressief. Vind da stom om da zo nu te schrijven over mezelf want dat klinkt altijd raar en als je dat tegen iemand zegt zeggen ze van oef, gelukkig is het voorbij en zo.. Ja inderdaad, maar toen kon ik er wel over praten met mensen, ze snapten het. Maar nu voel ik mij echt slecht en ik weet hoe het voelt om alles op te geven, en dat het dan een lange weg is om er weer bovenop te geraken maar ik kan gewoon niet meer. Ik vind het leven zo lastig, \\'s morgens heb ik echt geen zin om op te staan. De hele dag doe ik niks omdat ik niet in staat ben om iets te doen en omdat ik in niks zin heb, studeren lukt ook niet. Alleen op het allerlaatste moment doe ik het dan op een heel korte tijd en dan panikeer ik en voel ik mij een echte mislukkeling maar als ik het niet doe slaag ik niet en dan ben ik een nog grotere mislukkeling. Maar eigenlijk kan het mij allemaal niet schelen. Ik doe niks graag, en ik snap niet waarom mensen zoveel willen bereiken om dan uiteindelijk toch te sterven. Het klinkt misschien allemaal wel belachelijk en dom om zo te denken maar ik sta er voortdurend bij stil. Ik vind leven lastig, ik word pas rustig als het avond wordt, als het 'toegelaten' is om even niks te doen, om tv te kijken, ... en dan weer slapen. Ik zou willen de hele dag slapen maar dat gaat natuurlijk niet en dan heb ik voortdurend schuldgevoelens omdat ik niet echt iets doe. Ik loop ook van iedereen weg, ik zit wel op mijn kamer, dan denken mijn ouders dat ik studeer maar ik kan mij echt geen kwartier concentreren. Ik kan ook aan niemand nog iets kwijt, de vorige keer wel maar nu niet meer, je een keer slecht voelen dat kan maar meerdere malen dat gaat niet. Dat past niet in de maatschappij, maar ik kan er echt niets aan doen. Elke dag zeg ik opnieuw; komaan, vandaag ga ik ervoor of morgen ga ik 's meteen opstaan maar dat lukt me gewoon niet... Alles drukt op mij terwijl ik dan uiteindelijk niets doe. pppff en ik kan dat echt aan niemand kwijt want eigenlijk zie ik de zin van het leven niet in.

Het is alsof ik niet meer kan voelen. Das nog erger dan je slecht voelen of goed voelen. Als je zegt ik voel me slecht wil dat zeggen dat je je beter wilt voelen. Maar ik heb echt het gevoel dat ik niet meer voel.... Slecht voelen is met een reden maar ik heb geen reden, ik voel gewoon niet.

Ik stoot mensen van me af die het goed menen met me, maar ik hou er gewoon geen contact mee omdat dat toch niet blijft duren en ik kan er niks aan doen maar als zij mij niet begrijpen of boeien dan begin ik er raar tegen te doen en zeggen ze dat ik gevoelloos ben.

Gevoelloos maar toch vol gevoelens. Een gevoel van onmacht, ik weet niet waar naartoe. Nergens voel ik me op mijn gemak, ik wil alle situaties ontvluchten. Ik weet het allemaal niet meer...

De meeste mensen zien me als iemand die veel uitgaat en leute maakt en ze zouden het toch niet snappen moest ik hen zo'n dingen vertellen, en ook ik weet niet hoe ik het moet vertellen.
Ik weet niet wat ik voel, ik kan het gewoon niet uitdrukken, ik kan gewoon geen energie steken in 'dingen' omdat ik het nut er niet van inzie.

Datum:
05-01-2007
Naam:
ik
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

waarom

hallo mensen ik heb geeen zin meer omdat ik een meisje supper leuk vind :( daar heb ik mee gehad en een supper relatie mee gehhad men leven was helemaal perfect maar toen kreeg iki last van adhd aanvallen :( en toen heeft ze het uitgemaakt :( ze vind me niet meer leuk en dat breekt men hard ik snij mezelf nu om de pijn te vergeten die ze mij aan doet ik ben soms van plan om voor de trein te springen :'( ik heb er gewoon geen zin meer in
Datum:
05-01-2007
Naam:
hannes
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

ouders

ik ben een chinees en 13 jaar
Ik wordt nog steeds mishandeld&bedreigt. Ze scheldt je uit voor de dood.
m'n moeder ken alleen maar gillen en brullen en noem maar op
ik wil weg van dit wereld
& als ik met iets dwars lig. Kan ik het niet aan mijn ouders vertellen =S
Wat moet ik nu doen

Datum:
05-01-2007
Naam:
marlieke
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Liefde overschrijdt alles

Ik ben een meisje van 18 en zie het op dit moment totaal niet meer zitten. Ik weet dat ik niet de allerdomste ben, want ik heb vorig jaar mijn HAVO diploma gehaald. Ik probeer nu dus helder en objectief te denken. Ik heb veel lieve vriendinnen die om mij geven, ook weet ik dat mijn ouders van mij houden. Echter, datgene wat mij dwars zit als oorzaak \"levensmoe\" is dat ik een belofte heb gemaakt met mijzelf en met mijn \"liefde van mijn leven\". Hij is mijn eerste liefde aan wie ik alles heb gegeven, oa mijn lichaam. Voordat hij in mijn leven kwam had ik nooit verwacht dat ik zo jong al verliefd kon worden en van iemand kon houden. Die ideologie heb ik al sinds puberteit, totdat ik 18 werd is het dan toch zover gekomen. Pas op mijn 18de werd ik dus verliefd. Ik begon om hem te geven en later begon ik van hem te houden totdat ik niet meer zonder hem kan nu. Het feit is nu echter, dat hij niet verder met me wil. Hij had mij verteld dat hij me van me hield en mij nooit zou verlaten. Uiteraard geloof ik het nu niet, waarschijnlijk was ik iets té naïef en geloofde al zijn mooie woorden. Bij hem in de buurt voelde ik me beter dan nooit tevoren. Ik heb veel voor hem opgeofferd, hij natuurlijk ook voor mij. Maar mijn slechte eigenschap (dat geef ik dan ook eerlijk toe) is dat ik gedachten naar boven haal die zeer ziekelijk zijn, nl: bang dat hij me voor een ander zou verlaten, dat hij niet van me houdt en niet om mij geeft, als hij niks van zich laat horen dat hij er ook niet meer wil zijn voor mij etc. Ik weet verdomd goed dat daar de fout zit, ik heb al meerdere malen gevraagd of hij me daar mee wou helpen. Maar bad enough, het loopt alleen maar slecht af. Ik ben juist degene die het altijd wil goed praten en vaak moet herhalen dat ik van hem hou en hoeveel hij voor mij betekent.

\"I have no exes, only big mistakes\", deze zin wil ik zó graag vermijden. Met beide zaken wil ik NIKS mee te maken hebben. Al mijn tranen heb ik laten zien, terwijl ik NOOIT VAN MIJN LEVEN ooit tranen zou laten vallen voor een jongen. Hij heeft mij vaak genoeg zien huilen, maar hij doet er niets aan en zal dus ook niet opkijken als ik daadwerkelijk voor een trein zou springen. Het enige wat ik vraag is een duidelijk communicatie tussen hem en mij of anders heeft het echt géén zin meer. Ik moet namelijk mijn eigen belofte nakomen. In dit geval met... de dood.
Datum:
05-01-2007
Naam:
LNE1988
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

Ik weet het niet meer..

ik ben nu nog maar 15 jaar, maar mijn leven is alleen maar hel geweest, van kleins af aan werd ik geslagen door mijn vader gepest op school en dat soort dingen. Mijn vader sloeg me zo hard, dat ik veel blauwe plekken had en af en toe ook een bloedneus.

Ik had ook nog een halfbroer, die toen ik 12 was bij ons kwam wonen. Hij is een kind van mijn vader, dus niet van mijn moeder. We waren vanaf het begin al heel close. Hij kwam wel eens bij mij in bed liggen om te praten ofzo. Op een gegeven moment begon hij me overal aan te raken. Ik wist niet goed wat ik er mee aan moest, ik was tenslotte nog maar 12. Hij was op dat moment 18. 2 dagen na dit gebeuren is hij bij zijn moeder gaan wonen. Dit heb ik 3 jaar verzwegen.

Toen ik 13 was, ging het op school heel slecht. ik zat in het 2e jaar van de middelbare school en niemand maar dan ook NIEMAND mocht mij. Ik werd bedreigt. en dan ook niet alleen op school, maar ook buiten schooltijd om, als ik ze weer een keer tegenkwam. ik leefde in een grote angst.

Op 14 jarige leeftijd, kwam ik voor het eerst in het nachtleven. Ik ging met een vriendin van me mee, dit is een jaar ouder als mij, dus er ook al vaker geweest. Ik wou dat ik nooit meegegaan was. Deze avond, ben ik verkracht. Er kwam een groepje buitenlanders aan, waaronder de meeste van turkse afkomst. Ik heb niks tegen buitenlanders, mijn vader is indonees, ik dus ook. maargoed dat groepje turken kwam op ons af. 1 jongen vroeg aan mijn vriendin, of ze mee wou gaan. Dus zei ging met hem mee. Ik bleef over met die jongens. Ik was doodsbang, want ze begonnen wel heel dicht tegen mij aan te zitten, en ze namen me mee. het was al best laat, en de mensen zaten of in een café of ze waren allang thuis. Niemand kon me horen of zien. het was verschrikkelijk.

Sindsdien, ben ik overal gesloten voor. Mensen mogen me nogsteeds niet, iedereen haat me of gebruikt me. Dagelijks word ik nog bijna gedwongen tot sex. HOE BEN IK HIERIN TERECHT GEKOMEN? EN HOE KOM IK HIER WEER UIT??!

Bedankt voor het lezen...
Datum:
05-01-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

Alles gaat gewoon fout

Eyy, men verhaal hier dus doen.Misschien dat ik dan weer even verder kan ofzo.
Heb er al vaak aan gedacht om zelfmoord te plegen omdat ik er dan zogezegt vanaf ben maar het is niet zo gemakkelijk.

Om te beginnen ik ben dus geadopteerd en ik woon nu in een gezin van 3 mensen men moeder, men broer en ik.Mijn vader is overlede aan kanker toen ik 3 jaar was.Heb hem maar een klein jaar gekend en vind het nogal moeilijk om op te groeien met geen vader.Maar het moet dan maar zeker.Ik heb er ook al vaak aan gedacht om te kerven maar daar ben ik te bang voor da andere mense da zien want dan komt het warschijnlijk allemaal uit.Toen ik een jaar of 6 was is een familie-lid mij beginne lastig te valle(op seksueeel gebied dan) ma op zo een jonge leeftijd weet ge nog niet zo veel over zulke dinge dus ge denkt dat da normaal is dusja... Zo heeft da nog enkele jare door gegaan.Vind het moeilijk omdat elke keer als ik wil ga slape krijg ik die beelde opnieuw in men hoofd.
Toen ik een jaar of 9 was begon mijn broer mijn moeder te slaan.Ik kon niks doen alleen machteloos toekijken.Meestal barste ik dan in tranen uit op men kamer.Het is toch niet normaal dat ge op zo een jonge leeftijd al zoveel dinge in uw leven meemaakt.Na een jaar of 3 is dat op gehouden.Ik hoorde mijn moeder altijd zeggen 'mijn dochter heeft dat niet een hartsvriendin'.Ik had dat op da moment ook niet.Ik zag niet in waarom ge da moest hebben.Ma in het 4de leerjaar kwam er een meisje in mijn klas. Ze was redelijk mager en tenger gebouwd maar da meisje dat moest na een jaar en half verhuize omdat haar vader een betere baan kon krijge maar ik dat jaar en half had ik een hele leuke relatie met dat meisje maar moest afscheid van haar neme want ze ging in het buitenland wonen had er echt heel veel spijt van da ze weg moest want ze begreep me als geen ander.

Toen ik dan in het middelbaar kwam had ik altijd goede punten en was ik een van de beste.Tot en met het 3 der was een leerkracht en die pest me omda mijn moeder in school zat en de vrouw dacht da ik voor getrokke werd maar dat was dus niet waar.Vorig jaar heb ik zona gekrege door mij vanalles en nog wat maar sinds dien gaat het niet beter.Voel me elke dag slechter en slechter. Na een huilbui gaat het dan weer maar meestal tege de avond aan gaat da gevoel weg en da laatste maande doe ik niks anders dan wene in mn bed met een knuffel vast maar kan da toch nie de rest van men leven doen.Sinds kort heb ik dus een hartsvriendin maar zij gaat naar andere school en ik andere stad wone en ik hou echt usper veel van da meisje.Zoveel da ik op een gegeve moment heb gedacht da ik BI was maar dat is het dus nie.Het is gewoon sterke vriendschaps band tusse ons.Ik zou nie wete hoe ik verder moet zonder dat meisje.Door haar geloofde ik elke dag weer in mezelf en stond ik na enkele jare van meserie weer sterker in het leven ma nu gaat het enige waar ik voor leef weg in men leven.

En nu weet ik gene weg meer..
Datum:
05-01-2007
Naam:
Depressief meisje...
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

death is my solution

Ik voel me zelf helemaal verloren in deze wereld. De mensen minachten mij.
Voor mijn ouders ben ik een last. Het lijkt alsof ik er gewoon ben om te zijn.
Alsof ik een bijkomend gezelschap ben van de mensen.
Ik lijdt onder al die "menselijke" eisen , verplichtingen.
Datum:
04-01-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Men leven een hel

Alle dagen word ik wakker met dezelfde gedacht, verdomme weer een nieuwe dag. Op geen enkel moment van de dag heb ik ook maar even het gevoel dat ik iets zinvol kan doen. Een sociaal leven heb ik niet meer, nauwelijks vrienden/vriendinnen. Nochtans besef ik maar al te goed dat ik zou moeten vechten, maar het ontbreekt me alle vormen van levenslust.
Kheb een mooie, zorgeloze jeud gehad. Bedankt daarvoor lieve ouders. Nadien is het beginnen mislopen, druggebruik, nachtleven, de straat op enz...
Alle relaties zijn stukgelopen, waarvoor ikzelf meestal verantwoordelijkheid moet dragen. Nu ben ik 32 en is het tijd om te gaan, geen ellendige lange eenzame nachten meer, geen lange eenzame dagen meer. Gedaan om te liegen en bedriegen, gedaan om belogen en bedrogen te worden. Zonder mij is men omgeving verlost van een lastpost.
Toch heb ik tranen in men ogen omdat ik me ouders dit moet aandoen, zij verdienen dit niet, het zijn héél goede mensen. Maar ik zie geen andere oplossing meer.
Aan ieder die dit gelezen heeft wil ik zeggen, hartelijk bedankt.
adios
Datum:
04-01-2007
Naam:
sven
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.