Levensverhalen (pagina 1537)

Ik heb alleen maar fouten gemaakt. Doordat ik geen risico's durf te nemen heb ik 13 jaar op eenzelfde plek gewoond en ben daar nauwelijk langer dan voor een week weg geweest. Dat was ook de stad waar ik daarvoor door de week leefde, dus eigenlijk is die stad al langer mijn centrum. Dat is idioot. Ik krijg flashbacks hoe ik daar 15 jaar geleden ook al woonde, en mij zwaar klote voelde. Ik krijg daar enorme angsten van. Ik heb mijn leven verklooit. Gaf steeds anderen de schuld, maar het ligt puur aan mezelf. Ik heb ook nooit een relatie gehad. Niemand heeft zo'n vreemd saai bestaan gehad als ik.

Ik heb geen recht op zelfmoord gedachten. Ik heb een goed leven achter de rug, ik heb geen ergere problemen gehad dan af en toe wat pestgedrag op school. Ik heb een vriend waar ik heel erg veel van hou, en die dat ook van mij doet. Toch zie ik het niet meer zitten, heb ik een studie waar ik niet meer in functioneer en verlang ik er zo heftig naar om dood te zijn. Het doet soms zo'n pijn dat ik er zo naar verlang! Het is zo tegenstrijdig, hoe groter mijn verlangen naar het gewoon kunnen oplossen en weg zijn, hoe banger ik voor mijzelf wordt. Ik ben gewoon bang van mijn eigen gedachten en verlangens. Ik kan niet omschrijven hoe ik er naar verlang, het lijkt me zoiets moois de dood! Mijn vriend heeft er een vaag vermoeden van hoe ik me voel en vind dat ik hulp moet zoeken. Maar ik wil helemaal geen hulp! Ik zou willen dat ik het lef had om er een einde aan te maken en de mensen van wie ik houd achter te laten. Ik kan niet meer genieten van zogenaamde gezellige dingen, het lijkt soms wel hoe gezelliger het wordt, hoe rotter ik me voel! Ik heb voordurend de neiging om mezelf pijn te doen, niet alleen te snijden, maar ook mijn handen onder te heet water houden, mijn hoofd tegen de muur slaan enz. Ik kan en wil hier met niemand over praten, ik wil niet de zeikert zijn die altijd maar problemen heeft en nooit eens tevreden kan zijn. Maar soms verlang ik er heel erg naar hier met iemand over te kunnen praten, maar mensen met wie ik vetrouwd genoeg ben gaan zich alleen maar zorgen maken, en hulp wil ik niet. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wou dat ik het lef had er echt een einde aan te maken!

De laatste 10 jaar van mijn leven zijn er veel dingen gebeurd. Ik studeerde aan de universiteit maar werd halverwege voor het eerst in mijn leven depressief. Een minderwaardigheidscomplex lag daaraan ten grondslag. Iets dat weer voortkwam uit mijn jeugd en mijn middelbare schooltijd. Ik wist niet wat me overkwam. Zo slecht had ik me nog nooit gevoeld. Ik wist er weer uit te komen door de negatieve gedachten van me af te schrijven en daar positieve gedachten voor in de plaats te zetten. Ook gebruikte ik St. Janskruid wat me uit de depressie hielp. Maar toen al was er iets vreemds aan de hand. Ik miste een deel van mijn gevoel. Het gevoel van dingen te kunnen genieten was een stuk verminderd.

Ik zette mijn studie voort, ging zelfs nog een jaar in het buitenland studeren wat me goed deed. Daarna kwam het afstuderen, een uitermate slopende periode. Veel stress en veel slaapproblemen. Toch hield ik vol en haalde de eindstreep met een mooi project. Echter die periode had wel zijn tol geeist. Mijn gevoel was weg. Zo heb ik nooit kunnen genieten van de dag dat ik mijn diploma behaalde. Geen gevoel betekent; geen plezier, geen verliefdheid, geen geluksgevoel, geen verwondering. Mijn leven was vlak geworden. Ik had ook nog eens andere gezondheidsproblemen en kon zodoende niet aan de slag in mijn vakgebied. Ik werd werkeloos. Ik probeerde te herstellen, ik begon met anti-depressiva via de huisarts maar het hielp niet. Mijn gevoel bleef vlak.

Na een paar jaar gebeurde er iets heel ergs, na een cursus Reiki kreeg ik mijn eerste psychose en werd opgenomen in een GGZ-instelling. Eerst een week in de isoleer en toen weken herstel. Ik mocht weer naar huis maar moest nu ook anti-psychotica slikken. Iets waardoor ik me nog meer afgesloten voelde van de wereld. Het was een ware hel. Na een jaar herstel wilde ik verder met mijn leven en ik werd toegelaten tot een avondopleiding. Ik besloot ook die anti-psychotica af te bouwen. Ik dacht dat ik het wel zonder die pillen zou redden. Het eerste studiejaar ging heel goed. Maar net na het einde van dat studiejaar en een half jaar na het stoppen met die pillen werd ik weer psychotisch; n.l. op het moment dat ik van anti-depressiva wisselde (via de psychiater). Dit keer was het goed raak. Drie opnames vlak achter elkaar. Het duurde in totaal twee maanden. Ik probeerde de studie nog op te pakken maar het lukte niet meer. Ik raakte verslaafd aan de slaappillen en alle energie en motivatie verdween uit mij. Al die tijd geen gevoel en ik zat opgezadeld met nieuwe medicijnen.

Ja, ik was niet meer psychotisch, maar dat was het dan ook wel. Omdat ik het niet meer in mijn eentje aankon ging ik steeds meer bij mijn lieve, zeer behulpzame ouders wonen in een andere provincie dan waar ik eigenlijk woonde.

Ik probeer nu de slaappillen af te bouwen maar dat lukt eigenlijk niet. Mijn slaap wordt steeds slechter en ik depressiever. Mijn leven is een ware hel geworden. Tegen warme zomers kan ik niet meer. Ik sleep me voort als een soort zombie. Zelfmoordgedachten had ik al. Maar de laatse tijd weet ik het steeds zekerder; Ik wil echt niet meer. Ook al heb ik lieve ouders en hulp vanuit de GGZ. Mensen voelen niet wat ik voel. Euthanasie is een lange weg en dat is iets waar ik met mijn ouders niet over kan praten. Hulpverleners denken alleen maar dat ze door middel van gesprekken mij uit de put kunnen halen of door mij activiteiten te laten doen. Echter ik merk geen verschil. Mijn emotieloze hel blijft gelijk. Vanbinnen is er iets voorgoed kapot. Ik weet niet hoelang ik dit nog vol hou, maar het zal niet lang zijn.

Het gaat weer een beetje beter
Maar dat is alles
Mijn hoofd
Daar zit ik in...
Voor mij een gevangenis
De rivieren zijn bijna opgedroogd
Een klein dun stroompje nog...
Dat zie ik door de tralies...
Op mijn hoofd ligt een zwaar kussen
Dat voel ik zo nu en dan...
Als ik naar binnen kijk...
...zie ik de leegte...
die me wegzuigt...
Maar ik zie meer vanuit mijn cel
een wereld vol leven, wezens...
sommigen zitten ook gevangen...
anderen ge'niet'en, een raar woord...
nieten
niet
er niet
is er niet
het is er niet
het is er niet meer
ik denk nooit niet
meer
maar dat komt omdat er wezens zijn
die stoppen pillen in me
maar die genezen niet
die maken het alleen maar erger
voel vreemde pijnen in mijn kaken
als er met die pillen iets veranderd
ik ben een robot geworden
die kunstjes kan
vanuit mijn gevangenis
zie ik hoe mijn lichaam dingen doet
dingen die vroeger een reden hadden
ik vecht wel
ik hou wel vol
want het einde is erger
dan is er niet niet
maar niets
niets
helemaal niets
ook al geloof ik nog
in reincarnatie
Buiten de gevangenis kunnen ze niet begrijpen
dat het mooiste, aller mooiste
kapot is
Misschien wel voor altijd
Elke dag wordt ik wakker en dan
dan begint het opnieuw
de rituelen waar ik me aan vasthoudt
die de dag dragelijk maken
maar wee de verveling, het niets
Dat is de hond die zijn tanden in mij heeft gezet
en me nooit meer los laat
Die loze dingen doe ik, omdat ik niet weet wat ik anders moet
omdat ik niet meer weet hoe het eens was
toen het land mooi was
voordat het verdorde in een kale woestijn
waar hier en daar nog wat dode stronken in staan
skeletten, vormen.....
Waar zijn toch al die herinneringen aan gevoel...
waar zijn ze heen in gegaan...
in mijn gevangenis, mijn hoofd, zijn ze niet
Alleen nog een doffe pijn...
die nog nagloeit...
in dagen die wat mij betreft de laatsten zouden mogen zijn...
ook al ben ik niet alleen
met mijn ouders en mijn vrienden...
alleen ben ik wel... alleen in mijn gevangenis
toch blijf ik nog even
geloof me
sterven is niet makkelijk
je doet niet even het licht uit
dus maak je geen zorgen
morgen ben ik er nog
en ik hoop dat het dan een beetje beter met me gaat
je roen



Ik had er geen zin meer in

Ik had er geen zin meer in,
maar dat kan niet,
want ik ben een goed mens,
en ik dood niet,
zeker niet mijzelf.

Ik had er geen zin meer in,
maar dat ging niet,
want er is mijn adem,
en er is mijn kloppend hart,
beiden sterker dan mijn geest...

Ik had er geen zin meer in,
maar dat kan niet,
want er zijn jullie die me roepen,
ga niet weg, ga niet weg van ons.
Ga niet de onomkeerbare weg...

Ik had er geen zin meer in,
maar dat is zinloos,
want mijn dagboek is nog lang niet vol,
heeft nog niet al mijn woorden gezien,
dan heeft mijn Maria voor niets gehuild,
dan heeft mijn pendel voor niets gezien...
die mooie kaart in mijn tarot...
over een periode die nog komen komt...

Ik had er geen zin meer in,
maar dat ging toch niet,
ik weet toch ook dat dat niet mag,
want dat maakt je zo droef,
dat weet ik toch...

Ik had er geen zin meer in,
helemaal niet, nog steeds niet,
maar er zijn er,
die het misschien zwaarder hadden...of hebben,
en die het telkens weer opbrengen...
omdat ze weten,
dat ze een reden hebben...
om hoop te hebben...

Ik had er geen zin meer in,
geen zin,
maar dat ging niet,
want ik weet dan zeker,
dat ik voor niks gevochten heb,
al die jaren...




Verdwaald

Moet ik dan maar accepteren
dat ik mijn gevoel kwijt ben

moet ik dan zo maar leven
met kleine dingen
kleine dingen om me heen

waarom is er toch
dat knagende gevoel
dat me de hele dag
bezig houdt
ik doe de dingen wel
en zeg ook
tegen mezelf
houdt vol
houdt vol
houdt vol
je kunt het

maar als je je gevoel
al zo lang kwijt
bent
en nu helemaal

dan weet je niet meer
waar je op wacht

want je kan
het niet zien
je kan het niet
aanraken

ik weet niet meer
hoe het voelde

ik heb alleen
nog de herinneringen
uit tijden
dat het zo heel anders was

en ik weet
dat het zo lekker was
als je even kon ontspannen

en ik weet
dat het zo lekker was
dat zomerse gevoel in je gezicht

of de wind op je wangen

of lekker rozig zijn
na een dagje strand

elkaar aankijken
en voelen maar
die spanning in de lucht

Of het krijgen
van een mooi cadeau
vol verassing
ben je

en verwonderd
hou je het vast in je handen

of je laten meedrijven met je dagdromen

verlangen...
verlangen naar iets waar je zo'n zin in hebt
verlangen naar die fantastische reis
verlangen naar het weekend
of verlangen naar het wederzien met jou
een vriend
of je liefste

maar als mijn moeder
belt
en naar me vraagt
zeg ik
het gaat niet zo lekker

ik weet het
ook niet
want het knaagt zo
het knaagt zo erg deze dagen

ik kan mijn ogen
niet sluiten

voor het portiek zag ik net
nog een stelletje zoenend
ik denk
gelukkig met elkaar

het is misschien
maar een moment
maar ik zie het wel
en met mijn eigen ogen

kinderen spelen op straat
onbewust
van hun plezier
onbewust van iets
dat zo gewoon is
zo normaal

en ik zie het weer
en weer
en weer
weer...

op straat
thuis

waar mensen zijn

weer gaat er
een dag voorbij
weer de avond
gehaald

want ik verlang
naar één ding
en dat is even
vergeten
wat er ook al
weer mis is
zo mis is met dit mens

ik weet
één ding

gevoel is leven

zonder
dat
is alles
zinloos
zonder dat
heeft het universum geen zin

filosofen hebben
er vast lang
over
nagedacht
maar ik weet het zeker

je hoeft het niet aan
GOD te vragen
het mag ook aan mij

ik kan je er alles over vertellen

maar sluit nu maar snel dit boek
het is maar een verhaaltje
en daar ben jij nog veel te jong voor

veel te jong

veels te jong

en gelukkig zijn het er maar enkelen die het overkomt.

Ik zie het niet meer zitten. Ik ben bang om mijn vrienden kwijt te raken, ik word uitgelachen. Maar de echte reden dat ik zelfmoord wil plegen is, omdat ik een jaar geleden mijn oma heb verloren, die is overleden aan een hersenbloeding, en nu ze dood is, zie ik haar ook vaak. Ik wil bij haar zijn!!! Ik lieg zelfs tegen mijn vrienden, die denken nu: hij gaat geen zelfmoord plegen! ik vind dat mijn vriendinnen en vrienden, een betere vriend nodig hebben, iemand die hun aan het lachen maakt, en niet iemand die hun aan het huilen maakt!!!!!

ik haat het 0m alteid de schuld te krygen ens0 ! wnt me br0er d0et alles k niet ens0 en me 0uders w0rden dn boos op my ik ben ech gestresst heb me self laats gesneden najgwn 1 klein sneetje
kijk ik wil DOOD omdat k gek word maar kwil ook weer niet dood omdat k dn niet met me vriendinnen lueke dingen kan d0en en alles ,, Het liefst wil k gwn naar andr gezin ofzo ,, :S:S:S

wie gister Dr. Phil heeft gekeken weet precies hoe ik me voel. er was een vrouw daar die een meisje zo erg haatte dat ze op een punt kwam dat ze dacht van ik vermoord mezelf of ik vermoord haar. ik dank dat precies als ik thuis ben over mijn ouders en mijn zusje. ik wil mezelf echt niet vermoorden, want verder gaat alles goed. het enige wat ik wil is rust. en de enige manier waarop ik dat kan krijgen is door mezelf te vermoorden. als we hier in huis een pistool hadden had ik het al vijf jaar geleden gedaan. ik slaap allang met een mes naast mijn bed. niemand weet dit alles van mij want als ik niet thuis ben ben ik echt wel gelukkig. van mij hoeft niemand dit alles te weten, het enige dat ik wil is weg van mijn hele familie ook al zitten er aardige mensen tussen ik wil niet aan ze denken. als de doodstraf nou legaal was zou het probleem zo opgelost zijn. ik dat dat alles mag en niets moet. op deze manier dwingen ze ons wel te laten leven en alles dat erbij hoort.

het is half 2 snacht ik kan nie slapen want ik wil dood gek eigelijk he toen ik 14 was wilde ik ook al dood toen ik 19 was wilde ik ook al dood het heeft een jaar geduurt voor het zo ver is want ik ga dood ik weet het zeker want het is anders dan de vorige keer zo voeld het ik probeer iedere dag wel wat om me zelf te doden vandaag met een mes ma het lukyt niet echt het bloed wel ma niet tot de dood
ik denk zelfs over een trein of vuur ik weet niet echt hoe ik het moet doen ik wil me geen pijn doen vorige keer lukte het me gewoon zonder pijn de pols door snijden met een schaar geen pijn nu wel ma ik wil zo graag dan ben ik van alle problemen af en gezeik van iedereen ik ben bang dat deze week het einde voor me is ik denk aleen ma aan zelfmoord hoe ik het moet doen waar ik het moet doen waneer ikw eet wel dat er niemand er last van moet hebben
ik heb last van een 2 strijd me zelf tegen me zelf ik praat ook met me zelf over van alles en nog wat
ik heb een vriendin die me de vorige keer ook geholpen heeft van me middelbare school verteld een uur geleden vanuit me hart
wat is de beste manier om me zelf te doden


rick

Hallo allemaal,

Waarschijnlijk wordt deze reactie niet geplaatst, maar toch. In mijn omgeving heeft iemand zelfmoord gepleegd. Hij zat zo in de put en blijkbaar heeft hij het gevoel gehad dat niemand hem kon helpen. Alsjeblieft probeer alles te doen om er bovenop te komen. Ik lees verhalen op deze site die echt zo erg zijn dat je dat soort plannen krijgt maar alsjeblieft probeer mensen in te schakelen die jou kunnen helpen. Alsjeblieft.

Soms heb ik ook gedachten aan de dood. Als het moeilijk is zie ik soms geen uitweg. Toch blijft er steeds een lichtpuntje in mijn leven en dat is dat ik geloof in Jezus. Als ik het erg moeilijk heb dan vraag ik Hem mij te helpen en Hij steunt mij altijd. Als ik het leven niet zie zitten geeft Hij mij steeds weer kracht om door te gaan. Dankzij Hem mag ik steeds weer voelen dat ik veel waard ben en dat er hoop is. Ik heb ook tijden gehad dat ik niets meer had om voor te leven maar dan dacht ik aan de lieve mensen om me heen en dat wil ik hun niet aan doen. Er is altijd wel iemand in mijn leven geweest die het waard is om voor te leven. Na iedere donkere wolk komt er een zonnestraal