Levensverhalen (pagina 1536)

Eigenlijk weet ik zelf niet eens hoe het komt. Maar ik weet nu dat ik zelfmoord wil plegen, ook al weet ik dat ik een mooie toekomst kan hebben. Ik zie het nu niet meer zitten.

Het begon allemaal toen ik jaren geleden, op de basisschool werd gepest. De jongens moesten me altijd hebben. Nu nog steeds. Zelfs de jongens die 4 jaar jonger zijn.
Niemand heeft het toen ooit voor me opgenomen.
Op de middelbare school ging het niet veel beter. Ik was naar een school gegaan waar niemand van de basisschool was heengegaan. Ik vond het leuker, maar ik werd veel bekritiseerd door sommige klasgenoten. In de klas voelde ik me niet thuis, het waren allemaal vreemden voor me.

In ons gezin botert het ook niet echt. Mijn vader heeft mij wel eens geslagen en hij is ook wel een paar keer heel boos geworden. Geloof me, dat wil je niet meemaken. Nu ben ik bang om iets te zeggen tegen mijn ouders en ben ik bang om iets fout te doen.
Mijn broer en zus, de tweeling, kan ik niet uitstaan. Het loopt altijd uit op ruzie. Ook met mijn andere zus kan ik het niet super goed vinden.
Het voelt altijd of mij moeder en mijn oudste zus me allemaal dingen laten doen, ik moet altijd alles.

Door het gepest van vroeger door jongens kan ik nu heel slecht met mensen omgaan, vooral met jongens. Dat loopt echt niet.
Ik vertrouw helemaal niemand, of haast niemand.

Op school gaat het goed. Ik haal goede cijfers en ik kan goed met de leraren en mede-leerlingen opschieten. Maar school begint me steeds minder te intreseren. Van mij hoeft het niet meer. Het heeft toch geen zin...

Hallo,

toen ik net geboren was hebben mijn ouders mij op mijn hoofd boven het balkon gehange. Ze vonden dat ik een lelijke baby was. Ik geloofde dit verhaal zelf niet toen ik het vorig jaar te horen kreeg. maar het is echt waar. Mijn vader steelt fietsen en als hij een dag geen geluk heeft slaat hij mij op mijn gezicht. Soms spuugt hij op mijn ogen. en als hij depresief is wilt hij mij trekken. Ik heb een aantal jaar in een internaat gewoond. Toen was ik blij dat ik van mijn rotvader af was. Hij kan zijn handen niet thuis houden. TOen ik vorige maand er achter kwam dat mijn moeder crackverslaafd is en neukt om zichzelf te kunne onderhouden, was voor mij de maat vol. Ik kan het niet meer ... geef me alsjeblieft advies...

Ik ben het echt beu... al een tijdje.
Nuttig ben ik niet, voor niemand.
Ik wil voor iedereen goed doen, maar uiteindelijk krijg ik alles op mijn kop.
Mijn ex bezorgt me zeker kopzorgen...
Ik ben terug met hem beginnen verkeren sinds een breuk van 3 maanden. Hierbij hebben we veel ruzie gehad en er zijn veel dingen gebeurt.

Nu is het weer uit sinds 2 dagen. Hij ziet me nog graag maar dan doet hij dingen waarbij hij juist het tegendeel bewijst.
Hij kwetst me telkens zooo diep dat ik er elke keer aan onderdoor ga. Het ergste is dat ik hem nog graag zie.

Altijd krijg ik commentaar op alles, op de duur zwijg ik gewoon tegen iedereen. Nooit is iets goed. Wat doe ik hier nog, alleen maar verwijten op mijn dak, me uitschelden, afkeuren.... Nooit voldoe ik!

Ik heb al 3x geprobeerd om er een einde aan te maken met pillen, maar dit lukt steeds niet. Het enigste dat ik er van voel is dat ik een paar dagen slecht ben.

Het gaat steeds verder! Nu ligt er voor de eerste maal een mes voor me....

Ik weet het niet meer.

Als je zelfmoord wilt plegen heb je daar natuurlijk alle redenen voor vind je zelf. maar het leven is zo slecht nog niet denk om de mensen die om je geven. ZOEK HULP. Ga naar je dokter en vraag of je met iemand kan praten, het moet goed met degene klikken anders is het natuurlijk heel moeilijk ik kreeg een tip van mijn maatschappelijk werk, als je jezelf snijd dan blijven er littekens achter en dat is niet mooi, denk eens aan later je moet het blijven verbergen een tip van haar was als je weer de nijging hebt om te snijden schiet dan een elastiekje naar je pols dan heb je dezelfde pijn prikkel en er blijft geen litteken achter. Mensen pleeg geen zelfmoord het is niet de oplossing. Bid tot God dat lucht op. God wil je helpen als je leven echt waardeloos is ga je vanzelf dood je moet niet met het lot spelen alles komt vanzelf. Je bent mooi zoals je bent je hebt het leven gekregen en je bent het waard.

waarom als je het zo moeilijk hebt en je vertelt het mensen,kijken ze je aan alsof je gek bent?
Ik heb zoveel moeten opgeven dat ik alleen mijn werk nog heb,maar heeft die enig begrip? nee!
Waarom steunen die mensen me niet als ze weten dat ik het moelijk heb,waarom wordt ik weer gekwetst? Willen ze dan zo graag van me af? Ik snap het werkelijk niet. Ze kijken me aan alsof ik gek ben en doen verder alsof er niks aan de hand is. Maar intussen heb je mij er weer mee....zo jammer,sommige mensen.
we zouden elkaar moeten steunen in moeilijke tijden,daar heeft iedereen wat aan!

Ik heb alleen maar fouten gemaakt. Doordat ik geen risico's durf te nemen heb ik 13 jaar op eenzelfde plek gewoond en ben daar nauwelijk langer dan voor een week weg geweest. Dat was ook de stad waar ik daarvoor door de week leefde, dus eigenlijk is die stad al langer mijn centrum. Dat is idioot. Ik krijg flashbacks hoe ik daar 15 jaar geleden ook al woonde, en mij zwaar klote voelde. Ik krijg daar enorme angsten van. Ik heb mijn leven verklooit. Gaf steeds anderen de schuld, maar het ligt puur aan mezelf. Ik heb ook nooit een relatie gehad. Niemand heeft zo'n vreemd saai bestaan gehad als ik.

Ik heb geen recht op zelfmoord gedachten. Ik heb een goed leven achter de rug, ik heb geen ergere problemen gehad dan af en toe wat pestgedrag op school. Ik heb een vriend waar ik heel erg veel van hou, en die dat ook van mij doet. Toch zie ik het niet meer zitten, heb ik een studie waar ik niet meer in functioneer en verlang ik er zo heftig naar om dood te zijn. Het doet soms zo'n pijn dat ik er zo naar verlang! Het is zo tegenstrijdig, hoe groter mijn verlangen naar het gewoon kunnen oplossen en weg zijn, hoe banger ik voor mijzelf wordt. Ik ben gewoon bang van mijn eigen gedachten en verlangens. Ik kan niet omschrijven hoe ik er naar verlang, het lijkt me zoiets moois de dood! Mijn vriend heeft er een vaag vermoeden van hoe ik me voel en vind dat ik hulp moet zoeken. Maar ik wil helemaal geen hulp! Ik zou willen dat ik het lef had om er een einde aan te maken en de mensen van wie ik houd achter te laten. Ik kan niet meer genieten van zogenaamde gezellige dingen, het lijkt soms wel hoe gezelliger het wordt, hoe rotter ik me voel! Ik heb voordurend de neiging om mezelf pijn te doen, niet alleen te snijden, maar ook mijn handen onder te heet water houden, mijn hoofd tegen de muur slaan enz. Ik kan en wil hier met niemand over praten, ik wil niet de zeikert zijn die altijd maar problemen heeft en nooit eens tevreden kan zijn. Maar soms verlang ik er heel erg naar hier met iemand over te kunnen praten, maar mensen met wie ik vetrouwd genoeg ben gaan zich alleen maar zorgen maken, en hulp wil ik niet. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wou dat ik het lef had er echt een einde aan te maken!

De laatste 10 jaar van mijn leven zijn er veel dingen gebeurd. Ik studeerde aan de universiteit maar werd halverwege voor het eerst in mijn leven depressief. Een minderwaardigheidscomplex lag daaraan ten grondslag. Iets dat weer voortkwam uit mijn jeugd en mijn middelbare schooltijd. Ik wist niet wat me overkwam. Zo slecht had ik me nog nooit gevoeld. Ik wist er weer uit te komen door de negatieve gedachten van me af te schrijven en daar positieve gedachten voor in de plaats te zetten. Ook gebruikte ik St. Janskruid wat me uit de depressie hielp. Maar toen al was er iets vreemds aan de hand. Ik miste een deel van mijn gevoel. Het gevoel van dingen te kunnen genieten was een stuk verminderd.

Ik zette mijn studie voort, ging zelfs nog een jaar in het buitenland studeren wat me goed deed. Daarna kwam het afstuderen, een uitermate slopende periode. Veel stress en veel slaapproblemen. Toch hield ik vol en haalde de eindstreep met een mooi project. Echter die periode had wel zijn tol geeist. Mijn gevoel was weg. Zo heb ik nooit kunnen genieten van de dag dat ik mijn diploma behaalde. Geen gevoel betekent; geen plezier, geen verliefdheid, geen geluksgevoel, geen verwondering. Mijn leven was vlak geworden. Ik had ook nog eens andere gezondheidsproblemen en kon zodoende niet aan de slag in mijn vakgebied. Ik werd werkeloos. Ik probeerde te herstellen, ik begon met anti-depressiva via de huisarts maar het hielp niet. Mijn gevoel bleef vlak.

Na een paar jaar gebeurde er iets heel ergs, na een cursus Reiki kreeg ik mijn eerste psychose en werd opgenomen in een GGZ-instelling. Eerst een week in de isoleer en toen weken herstel. Ik mocht weer naar huis maar moest nu ook anti-psychotica slikken. Iets waardoor ik me nog meer afgesloten voelde van de wereld. Het was een ware hel. Na een jaar herstel wilde ik verder met mijn leven en ik werd toegelaten tot een avondopleiding. Ik besloot ook die anti-psychotica af te bouwen. Ik dacht dat ik het wel zonder die pillen zou redden. Het eerste studiejaar ging heel goed. Maar net na het einde van dat studiejaar en een half jaar na het stoppen met die pillen werd ik weer psychotisch; n.l. op het moment dat ik van anti-depressiva wisselde (via de psychiater). Dit keer was het goed raak. Drie opnames vlak achter elkaar. Het duurde in totaal twee maanden. Ik probeerde de studie nog op te pakken maar het lukte niet meer. Ik raakte verslaafd aan de slaappillen en alle energie en motivatie verdween uit mij. Al die tijd geen gevoel en ik zat opgezadeld met nieuwe medicijnen.

Ja, ik was niet meer psychotisch, maar dat was het dan ook wel. Omdat ik het niet meer in mijn eentje aankon ging ik steeds meer bij mijn lieve, zeer behulpzame ouders wonen in een andere provincie dan waar ik eigenlijk woonde.

Ik probeer nu de slaappillen af te bouwen maar dat lukt eigenlijk niet. Mijn slaap wordt steeds slechter en ik depressiever. Mijn leven is een ware hel geworden. Tegen warme zomers kan ik niet meer. Ik sleep me voort als een soort zombie. Zelfmoordgedachten had ik al. Maar de laatse tijd weet ik het steeds zekerder; Ik wil echt niet meer. Ook al heb ik lieve ouders en hulp vanuit de GGZ. Mensen voelen niet wat ik voel. Euthanasie is een lange weg en dat is iets waar ik met mijn ouders niet over kan praten. Hulpverleners denken alleen maar dat ze door middel van gesprekken mij uit de put kunnen halen of door mij activiteiten te laten doen. Echter ik merk geen verschil. Mijn emotieloze hel blijft gelijk. Vanbinnen is er iets voorgoed kapot. Ik weet niet hoelang ik dit nog vol hou, maar het zal niet lang zijn.

Het gaat weer een beetje beter
Maar dat is alles
Mijn hoofd
Daar zit ik in...
Voor mij een gevangenis
De rivieren zijn bijna opgedroogd
Een klein dun stroompje nog...
Dat zie ik door de tralies...
Op mijn hoofd ligt een zwaar kussen
Dat voel ik zo nu en dan...
Als ik naar binnen kijk...
...zie ik de leegte...
die me wegzuigt...
Maar ik zie meer vanuit mijn cel
een wereld vol leven, wezens...
sommigen zitten ook gevangen...
anderen ge'niet'en, een raar woord...
nieten
niet
er niet
is er niet
het is er niet
het is er niet meer
ik denk nooit niet
meer
maar dat komt omdat er wezens zijn
die stoppen pillen in me
maar die genezen niet
die maken het alleen maar erger
voel vreemde pijnen in mijn kaken
als er met die pillen iets veranderd
ik ben een robot geworden
die kunstjes kan
vanuit mijn gevangenis
zie ik hoe mijn lichaam dingen doet
dingen die vroeger een reden hadden
ik vecht wel
ik hou wel vol
want het einde is erger
dan is er niet niet
maar niets
niets
helemaal niets
ook al geloof ik nog
in reincarnatie
Buiten de gevangenis kunnen ze niet begrijpen
dat het mooiste, aller mooiste
kapot is
Misschien wel voor altijd
Elke dag wordt ik wakker en dan
dan begint het opnieuw
de rituelen waar ik me aan vasthoudt
die de dag dragelijk maken
maar wee de verveling, het niets
Dat is de hond die zijn tanden in mij heeft gezet
en me nooit meer los laat
Die loze dingen doe ik, omdat ik niet weet wat ik anders moet
omdat ik niet meer weet hoe het eens was
toen het land mooi was
voordat het verdorde in een kale woestijn
waar hier en daar nog wat dode stronken in staan
skeletten, vormen.....
Waar zijn toch al die herinneringen aan gevoel...
waar zijn ze heen in gegaan...
in mijn gevangenis, mijn hoofd, zijn ze niet
Alleen nog een doffe pijn...
die nog nagloeit...
in dagen die wat mij betreft de laatsten zouden mogen zijn...
ook al ben ik niet alleen
met mijn ouders en mijn vrienden...
alleen ben ik wel... alleen in mijn gevangenis
toch blijf ik nog even
geloof me
sterven is niet makkelijk
je doet niet even het licht uit
dus maak je geen zorgen
morgen ben ik er nog
en ik hoop dat het dan een beetje beter met me gaat
je roen



Ik had er geen zin meer in

Ik had er geen zin meer in,
maar dat kan niet,
want ik ben een goed mens,
en ik dood niet,
zeker niet mijzelf.

Ik had er geen zin meer in,
maar dat ging niet,
want er is mijn adem,
en er is mijn kloppend hart,
beiden sterker dan mijn geest...

Ik had er geen zin meer in,
maar dat kan niet,
want er zijn jullie die me roepen,
ga niet weg, ga niet weg van ons.
Ga niet de onomkeerbare weg...

Ik had er geen zin meer in,
maar dat is zinloos,
want mijn dagboek is nog lang niet vol,
heeft nog niet al mijn woorden gezien,
dan heeft mijn Maria voor niets gehuild,
dan heeft mijn pendel voor niets gezien...
die mooie kaart in mijn tarot...
over een periode die nog komen komt...

Ik had er geen zin meer in,
maar dat ging toch niet,
ik weet toch ook dat dat niet mag,
want dat maakt je zo droef,
dat weet ik toch...

Ik had er geen zin meer in,
helemaal niet, nog steeds niet,
maar er zijn er,
die het misschien zwaarder hadden...of hebben,
en die het telkens weer opbrengen...
omdat ze weten,
dat ze een reden hebben...
om hoop te hebben...

Ik had er geen zin meer in,
geen zin,
maar dat ging niet,
want ik weet dan zeker,
dat ik voor niks gevochten heb,
al die jaren...




Verdwaald

Moet ik dan maar accepteren
dat ik mijn gevoel kwijt ben

moet ik dan zo maar leven
met kleine dingen
kleine dingen om me heen

waarom is er toch
dat knagende gevoel
dat me de hele dag
bezig houdt
ik doe de dingen wel
en zeg ook
tegen mezelf
houdt vol
houdt vol
houdt vol
je kunt het

maar als je je gevoel
al zo lang kwijt
bent
en nu helemaal

dan weet je niet meer
waar je op wacht

want je kan
het niet zien
je kan het niet
aanraken

ik weet niet meer
hoe het voelde

ik heb alleen
nog de herinneringen
uit tijden
dat het zo heel anders was

en ik weet
dat het zo lekker was
als je even kon ontspannen

en ik weet
dat het zo lekker was
dat zomerse gevoel in je gezicht

of de wind op je wangen

of lekker rozig zijn
na een dagje strand

elkaar aankijken
en voelen maar
die spanning in de lucht

Of het krijgen
van een mooi cadeau
vol verassing
ben je

en verwonderd
hou je het vast in je handen

of je laten meedrijven met je dagdromen

verlangen...
verlangen naar iets waar je zo'n zin in hebt
verlangen naar die fantastische reis
verlangen naar het weekend
of verlangen naar het wederzien met jou
een vriend
of je liefste

maar als mijn moeder
belt
en naar me vraagt
zeg ik
het gaat niet zo lekker

ik weet het
ook niet
want het knaagt zo
het knaagt zo erg deze dagen

ik kan mijn ogen
niet sluiten

voor het portiek zag ik net
nog een stelletje zoenend
ik denk
gelukkig met elkaar

het is misschien
maar een moment
maar ik zie het wel
en met mijn eigen ogen

kinderen spelen op straat
onbewust
van hun plezier
onbewust van iets
dat zo gewoon is
zo normaal

en ik zie het weer
en weer
en weer
weer...

op straat
thuis

waar mensen zijn

weer gaat er
een dag voorbij
weer de avond
gehaald

want ik verlang
naar één ding
en dat is even
vergeten
wat er ook al
weer mis is
zo mis is met dit mens

ik weet
één ding

gevoel is leven

zonder
dat
is alles
zinloos
zonder dat
heeft het universum geen zin

filosofen hebben
er vast lang
over
nagedacht
maar ik weet het zeker

je hoeft het niet aan
GOD te vragen
het mag ook aan mij

ik kan je er alles over vertellen

maar sluit nu maar snel dit boek
het is maar een verhaaltje
en daar ben jij nog veel te jong voor

veel te jong

veels te jong

en gelukkig zijn het er maar enkelen die het overkomt.

Ik zie het niet meer zitten. Ik ben bang om mijn vrienden kwijt te raken, ik word uitgelachen. Maar de echte reden dat ik zelfmoord wil plegen is, omdat ik een jaar geleden mijn oma heb verloren, die is overleden aan een hersenbloeding, en nu ze dood is, zie ik haar ook vaak. Ik wil bij haar zijn!!! Ik lieg zelfs tegen mijn vrienden, die denken nu: hij gaat geen zelfmoord plegen! ik vind dat mijn vriendinnen en vrienden, een betere vriend nodig hebben, iemand die hun aan het lachen maakt, en niet iemand die hun aan het huilen maakt!!!!!