Levensverhalen (pagina 1501)

Men wordt kaal geplukt tot je niets meer bezit.
Hoge huur prijzen. prijs van je boodschapen, leen schulden, belastingen, boete om niets bijzonders. ze moeten altijd mij hebben.
Plukken en nog eens plukken van onze geld. Van wat ik verdien hou ik net genoeg over om van te eten. De 3 weken vakantie van mij werk heb ik meer dan 7 jaar niet gehad,
omdat ik dat niet kan veroorleven dan kom ik verder in de schulden heb alles aan luxe al weggedaan maar kom er nog niet uit. Salaris 2200 euro en 200 overhouden en daar van een gezin onderhouden dit is waanzin.
Ik denk veel aan zelfmoord.
Ik ben deze matscappij meer dan zat.
Ik stop maar het helpt toch allemaal niets
maar ik ben wel mijn verhaal even kwijt.

6 September 2005 leerde ik de allerliefste persoon op deze aarde kennen G. we zijn allebei dolverliefd op elkaar en zijn ervan overtuigd voor altijd bij elkaar te blijven. Het leven was nog nooit zo mooi. Hij was de eerste jongen in mijn leven die ik na sexueel misbruik en een verkrachting weer kon vertrouwen. Hij betekend alles voor mij! Ik heb ook heel veel in onze relatie gestoken om er alles van te maken. het ging langere tijd ook heel erg goed. Alleen is er zijn moeder dan nog ze heet M. ze is manisch depressief en grijpt vaak naar de fles als ze het even niet meer ziet zitten, G. vindt dat ook heel erg en probeert zich er van af te sluiten. M. is al vaker opgenomen geweest in psychisch centrum, maar helaas na 3/4 dagen mocht ze elke keer weer gaan nadat ze weer nuchter was.. en dan nog geen week later begon het weer opnieuw. Ze heeft ook vaker geprobeert zelfmoord te plegen (in haar dronke buien), maar kwam er altijd weer gemakkelijk van af met opnames van 3/4 dagen...
Ik en G. zijn al in december 2005 gaan samenwonen omdat ik niet meer thuis kon leven bij mijn moeder omdat het daar ook niet zo goed mee ging. nog steeds hadden we het heel fijn en helemaal verliefd op elkaar! Maaar nu... ik ben het gedrag van zijn moeder helemaal zat en geef haar ook een beetje de schuld van alle ruzies die ik en G. hebben. Vorige week was ik al vroeg uit school en G. was werken. Op een gegeven moment ging de telefoon... het was G. hij zei dat hij als hij afgewerkt was, even met mij zou willen praten. Ik vroeg waarom, wat is er? Hij zei daarop dat hij niet meer verliefd op mij was en dat hij het allemaal niet meer zo goed wist. Ik heb de hele middag zitten huilen.. ik dacht dat ik er kapot aan zou gaan.. ik keek naar de keukenla.. en er was een secode dat ik dacht dat ik er wel gemakkelijk van af kan zijn.. "gewoon even snijden,dan is het zo voorbij" dat was maar een seconde.. ik wist dat het fout was, maar aan de andere kant voelde het ook wel goed.. natuurlijk heb ik het niet gedaan omdat ik wist dat er nog wel andere dingen in het leven zijn. Maar zonder mijn schatje G. hoeft het niet meer, ik heb dit al te vaak gehad en niet nog eens, dat kan en wil ik niet!

Ik heb een verhaal over mezelf. Over hoe ik er nu voor sta. Ik kan namelijk maar aan 1 ding denken; zelfmoord.
Ik woon nu in een dorpje in zweden met mijn ouders en 1 oudere zus. Sinds een half jaar leven we hier en ik kwam hier heel gelukkig naar toe. Ik had in Nederland namelijk een prachtig leven gehad en ik dacht dat ik de draad zo weer kon oppikken hier. Helaas was dat niet zo. Ik ga hier nu naar school met een bus elke dag een uur heen en een uur terug. De mensen zijn hier anders. Ik kan me niet bij ze aansluiten en ze luisteren niet naar mij.
Thuis gaat het slecht. Iedereen schreeuwt tegen elkaar en me ouders slaan me. Iedereen heeft het er moeilijk mee dat we nu hier wonen, maar we kunnen nu niet direkt terug naar Nederland. Allemaal voelen we ons kut en me ouders zijn alleen nog maar met zichzelf bezig. Ze zien niet dat ik gepest word op school en ze luisteren niet naar me. Ze doen net of ze me niet horen. Niemand denkt om mij. Zelfs de leraren van school niet terwijl die ingelicht zijn. Het gaat fout. Ik wil dood. Elke dag kijk ik maar naar 1 ding. Een mes, want dan kan ik dood..

ik word gek ik wil van de brug springen. iedereen pest me zal ik springen ??
ik heb het gehad met mij leven.
wat m,oet ik doen ?:

Bij mij begon het allemaal vroeg, ik deed mijn ding op de basisschool.
Mijn moeder vondt dat ik anders reageerde dan anderen en besloot een bezoekje te maken met een psychiater.
Na ongeveer een kwatier daar gezeten te hebben was ze tot de conclusie gekomen dat ik een autistische stoornis had, en deze werd wel even verholpen door een inrichting waar men dan twee jaar vast komt te zitten.
Ik was twaalf en mijn moeder beloofde me veel roem, en kreeg zelfs goude oorbellen van haar als ik daar heen ging.
Maar even later kwam ik erachter dat ze me op deze manier wou dumpen.
Maanden gingen voorbij, huilend probeerde ik iedere dag mijn moeder te smeken om mij op te halen, op een dag was het zover, mijn moeder zei dat als ik 1 jaar daar bleef zitten dat ze voor de deur stond om mij op te halen.
Ik telde elk uur van de dag 365 dagen lang leefde ik op een kamertje 3 bij 3, en 2 keer op een dag ging ik naar beneden om wat eten te pakken.
De grote dag was aangebroken, snel rende ik naar de raam of ik de auto van mijn moeder zag aankomen.
De dag was snel om, het werd schemerig, de groepsleider bracht er nog een beetje vreugde erin, haaa die staat vast in de file.
De schemer werd al gauw avond.
Het moet tegen 10 uur zijn geweest dat de telefoon overging, ah het was mijn moeder om mij mee te delen dat wie ook a zegt moet ook b zeggen. huilend rende ik naar mijn kamer om nog eens 365 dagen lang te verblijven.
Deze tijd was voorbij, ik zag het leven niet meer zitten, ja en toen was ik nog maar 14.
Op een regenachtige dag kwam er een persoon uit lelystad, het was een werknemer die moeilijk opvoedbare kinder weer de toekomst in zal helpen.
Na enige verwoordingen kwam hij tot een heel andere conclusie, ik had een vorm van adhd. Ook hij beloofde mij veel roem, en besloot ook mij in een inrichting te gooien, maar ik was in de avond wel thuis.
Ik ging naar lelystad, daar heb je een object voor criminelen die de maatschappij weer in willen.
Dus ik werd aangezien als een crimineel!!
Ik was 15 geworden en kon met een vrisse start daar terecht.
De eerste dag was erg gezellig, er werd zowat een hamer op mijn hoofd geslagen, maar deze was rakelings mis , maar hij had goed mijn arm te pakken.
Na wat nylon en hechtpleisters, kwam ik thuis om even te horen te krijgen dat dit allemaal mijn schuld was.
Gelijk begon ik mij op te geven bij de eerste de beste karataka om mij eigen te kunnen verdedigen.
Het gekke was dat een groepsleider daar mij wel verstond, en deze wel veel moeite deed om mij zo snel mogelijk weer de wereld in te helpen.
Er onstond een enorme band, er werden zelfs uitjes gemaakt, en kreeg omdat ik een niet zo,n makkelijke jeugd had een mobiele telefoon van hem.
Hij wist dat er met mij niks aan de hand was en zorde ook voor een plezierig half jaar.
En toen begon bij mij de elende.
Hij heeft ervoor gezorgd dat ik een beveiligings diploma kon gaan halen,( ik ben nu 17).
het weekend was weer aangebroken, hahaha lekker om een uur of 9 ga ik lekker vissen met mijn vriend de groepsleider.
Ik kom bij zijn bood aan na een lange scooter tocht. De vrouw van hem wist dat ik een hele goede bant had met hem, en vertelde dat hij afgelopen avond door een motor was geschept, de ziekenwagen rit werd hem fataal.
Mijn leven en die van de vrouw storte in.
na wat huil patijen pakte ik mijn scooter en reed naar de ketelbrug.
Eterlijke meters naar beneden kijken was voor mij een aanzienlijke blik.
Maar was weer sterk en reed naar huis om gelijk naar boven te worden gestuurd, want was te laat voor het eten en al het andere was niet van belang.
De 18de jaar brak aan de rijbewijs werd behaald en mijn eeste auto kon ik van mij bijbaan centjes uitzoeken.
Ik kreeg ook een vriendin, en wat voor 1 jeetje ze was hemel en aarde al het andere was ik vergeten.
Eindelijk ik krijg een beetje geluk.
We leefde iedere dag samen, vooral omdat ik op de dag van vandaag nog geen vrienden heb.
Maar het was geweldig, we hadden toekomst plannen en ik was bijna het huis uit.
Ik sliep vaak bij haar.
Na 11 maanden geluk wist ze het zeker ik was het helemaal voor haar en zei voor mij.
We hadden het die dag zelfs over verloven.
Maar na die dag ( ik was net 20) zag ik haar nooit meer terug.
Weer in de avond kreeg ik het bericht dat ze was geschept door een vrachtwagen, ze had een verkeerde inhaalspoging gedaan.
Nu wist ik het zeker ik knoop wat touwen bij mekaar en hang mij eigen op.
Sterker nog heb ook een tijdje gehangen, maar iets zij in me geef niet op.
En dat deed ik maar weer niet.
Na 6 maanden gehuild te hebben met de vraag waarom, pakte ik mijn leven weer op.
Het ging weer beter en ik wou niemand meer om mij heen die waarde voor mij had.
Dus ik schafte een hond aan een lieve kleine terrier. genaamd buffie.
Ook liet ik mij eigen nog eens testen op autisme, je raad het al ik had helemaal niks af en toe wat micrane zorde wat onrust voor mijn meester.
Ach ja laat maar rusten want ik heb buffie.
3 weken geleden( ben nu bijna 22)
had ze last van haar rechters achter knie.
Met volle spoed was ik bij de dierenarts.
Deze deelde mij mee dat het maar om een kleinigheidje ging even de mes erin, spiertje weer goed leggen en klaar is kees.
Vorige wek was het dus zover.
Na een dag gewerkt te hebben voor een baas wat ik niet eens wil, maar ja mijn moeder is geen opgever zo heb je misschien al gemerkt, zag ik geen hond thuis.
De dierenarts had een klein foutje gemaakt en mijn hond het enige wat ik nog had was kapot gemaakt.
Ach ja zegt moeders sterk wezen en jij zult morgen weer aan het werk gaan, het werk wat ik niet eens wil doen en wat mij een hoop lichaamelijke pijn geeft.
Ik weet wat ik ga doen MA ik ga naar Buffie toe!!!
Nu nog rustig bedenken op wat voor een manier. Ik heb er geen zin meer in!!!!
Ik ben geestelijk en lichaamelijk kapot en niemand die mij wil helpen.
En ik heb niet eens de moed om het weer allemaal te proberen.
Dit was mijn verhaal.

Weer die pijn van binnen. Alles komt weer te veel naar de oppervlakte. Pijn, woede, verdriet.
Welke ouders doen dit dan ook? Uitschelden, afkraken, slaan, schoppen, stompen, spugen, van de trap af sleuren, met mijn hoofd tegen de muur aan bonken, uithongeren, boetes laten betalen voor als je iets vergeet. Een gevangenis...en een leven zonder ouders...helemaal alleen..

Ik trouwde toen ik 19 was met een Egyptenaar, 1 dochter, geweldadig huwelijk, gescheiden in 1990, hertrouwd in 1994 liefde van mijn leven, hij overleed 1 maand na ons huwelijk.
Ben toen losgeslagen, veel schulden gemaakt.
Het is een lang verhaal maar ik heb 6 maanden gedetineerd gezeten, had nog 6 maanden voorwaardelijk. nu moet ik weer voor 1 jaar terug.
Ik heb geen huis meer niets meeren iederrn kijt op me neer,
Voor het eerst in mijn leven denk ik aan zelfmoord, stond pas op een perron en wou springen maar ik dacht aan die machinist en deed het niet,ik weet het niet meer

Ik haat me zelf, ik ben veel te ver gegaan en nu haat ik me zelf.

In het kort komt het er gewoon op neer dan ik verliefd ben geworden op een meisje van 16, ze is de dochter van mijn vriendin, toen ik het zwaar had na de scheiding zocht ik steun en die vond ik bij haar. Alleen ik had me zelf niet in de hand en ben verliefd geworden.

Ik heb er zoveel spijt van, na dat ze naar de politie is gegaan wat ik me goed kan begrijpen wil ze me nooit meer zien, terecht. Het wachten op mijn straf maakt me gek, ik sta op het punt om door te draaien. Ze willen me niet helpen om om te gaan met het schult gevoel.

Ik haat deze wereld, ik stap er uit.
Voor dat ik weg ga wil ik zeggen. SORRY DAT IK JE DIT HEB AAN GEDAAN, SORRY.

Zonder mij is iedereen beter af.

Ik haat me zelf zo dat...... ik wil niet meer.
Ik heb vaak gevraagt help me dan, laat me mijn straf uit zitten, dat is beter voor haar en zeker voor de wereld om haar heen dan kunnen ze verder. Nu niet zo nu en dan zie ik haar lopen, ze ziet me gelukkig niet maar het gevoel van wel laat me niet koud.

Ik haat me zelf.

Laat me gaan, ..............

Ik wordt gewoon gek van mezelf. ik voel alleen nog maar pijn. Mn leven is totaal mislukt ik zie het echt allemaal totaal niet meer zitten. Soms wou ik echt dat ik nooit geboren was. Echt zelfmoord plegen zal ik waarschijnlijk niet doen want ik ben bang om naar de hel te gaan. Maar van mij hoef het allemaal niet meer. Ik wordt gek van alle zieke gedachten in mn hoofd.

hallo ik wil graag mijn verhaal vertellen waarom ik zelfmoord gedachten heb.
Ik ben zo gaan denken sinds ongeveer een jaar terug toen heb ik een verhaal over mijn boven buurman verzonnen en ben daarmee in de knel geraakt toen heb ik het een half jaar later aan iedereen vertelt dat ik had gelogen toen gingen de gedachten weg en nu krijg ik die gedachten weer omdat mijn vader in de bak zit mijn moeder niet voor mij kan zorgen en ik er alleen voor sta voel me alleen en heb veel problemen met andere mensen ik probeer de problemen op te lossen maar ik zou niet weten hoe ik heb een gevoel dat dat niet meer kan in ieder geval ik kan het niet ik weet geen manier hoe ik dat moet doen heb aan vrienden gevraagt hoe hun dat zouden doen maar die zeggen ook daar moet je zelf achter komen kunnen wij je niet mee helpen dus sta er gewoon alleen voor en dat kan ik niet.