Levensverhalen (pagina 1501)

Ik heb het gevoel helemaal leeg te zijn, niks om dingen te geven en te bestaan voor niks. Ik wil elke avond dood.

Beste mensen,

Ik heb ook wel eens over zelfmoord nagedacht. Mijn ouders zijn gescheiden en ik ben verkracht door een oom. Echte vrienden had ik niet. Ik voelde me vreselijk somber en wanhopig en wilde het liefst een eind maken aan mijn leven. Ik zag het nut van het leven niet meer in. Het leek me eng om mezelf te doden maar ook wel een goede manier om overal vanaf te zijn. Toch heb ik nu door mijn vriend geleerd dat zelfmoord geen oplossing is voor problemen. Het leven is na de dood niet afgelopen en als je onbekeerd sterft zal het na de dood nog veel erger zijn dan dat het nu is. Dit zeg ik niet om je bang te maken maar het is wel de werkelijkheid. Ik ben in Jezus gaan geloven en ik zie nu weer hoop in de toekomst. Jezus wil dat mensen leven en gelukkig worden en als je op hem vertrouwd heb je een gelukkige toekomst. Ook heb ik psychische hulp gezocht en ik raad iedereen aan om dat ook te doen Je moet echt over je problemen praten met iemand die je echt vertrouwd en die het goede met je voorheeft en anders een deskundige. want ZELFMOORD IS GEEN OPLOSSING VOOR JE PROBLEMEN.

Hallo allemaal..
Ik ben een meisje vn 13 jaar en ik heb er een tijdje aan gedacht zelfmoord te plegen.. Ik was helemaal de weg kwijt en niemand kon me er overheen helpen.. Toch probeerde erg veel mensen het. Ik vond me zelf walgelijk dik en wilde gwn niet meer. Ik dacht dat ik voor iedereen een last was.. Later.. Bleek dat helemaal niet zo.. Veel mensen hebben me er over heen geholpen door toch tegen me aan te blijven praten.. Daar ben ik ze heel dankbaar voor.. Anders had ik hier niet meer gezeten. Ik heb een goede vriendin; Jitte.. Zei wilde het zelfde doen.. omdat ze dacht dat ze lelijk was.. Maar mensen.. Ze beelde het zich egt in.. ze is een vreselijk mooi meisje die nog erg veel plezier vn der mooie koppie gaat hebben.. Andrea was het ook vn plan... Maar.. bij haar hielp praten niet.. Niemand kon haar om lullen.. Later is ze gaan nadenken wie ze allemaal in de steek zou laten.. En dat wou ze niet.. Allemaal dingen die mij en m'n vriendinnen zijn overkomen.. Ik hoop dat het nooit meer gebeurt en ik hoop dat ik nooit mee maakt dat iemand waar ik van hou zelfmoord pleegt.. Jitte, Andrea, En al die anderen.. DANKJEWEL!! Ik Hou Egt Heel Veel Van Jullie.. Dankzij jullie zit ik hier nog.. ILOVEEJULLIE!!!!!!

XxxXxxXJes.. Ikkee..

Ik weet ..ik weet het niet meer allemaal! Ik volg myn leven ff niet.
DAMN.
Ik hou van zoveel mensen!
Maarr, sommige zien me niet staan!
Ik had het eerst over myn vriendje perry
HY ZEGT NIET EENS HALLO! & nu ineens wilt tie met me neuken.
Nou dahag. dat doe k ff niet :W.
BEN 13 JAAR HOOR!
Maarja
Ik denk vaak aan zelfmoord.
maar dan denk ik ;; damn. waarom moet ik mezelf doden? Problemen zyn er om op te lossen hoor! het lukt misschien niet altyd snel ofzo, maar toch, proberen is gratis!
En, misschien is het de moeite waard! Wie weet:D.
Maar, denk altyd aan positieve dingen.
Want sip en boos, en verdrietig blijven, dan kom je er sowieso niet.
Ik zit in de 1e klas van de middelbare school, en ik heb vaak problemen.
Ik heb genoeg vrienden en vriendinnen hoor, daar hoef ik echt niet over te klagen, maar ..ik voel me thuis soms niet best, ik ben het enigste meisje thuis, en myn broers, AARWG, die kan ik soms wel dood wensen!. Maar ik hou wel van ze hoor, ook al ..voel ik dat eerlyk gezegd niet, maar dat zeg ik omdat ik me anders schuldig ga voelen. Snappen jullie?
Op school praat ik ..de laatse tyd niet meer, maar soms, met Fiona. Zy doet aan school maatschappelyk werk. Ze helpt je , en praat met je. En als je een ernstig probleem hebt, word er conctact gemaakt met je ouders. Verder heb ik nog een heel lang verhaal, maar ik ga chatten op www.kindertelefoon.nl

hallo ik ben een meisje van 14 jaar oud.
ik woon in spanje (sinds 4jaar).
ik voel me al een hele tijd niet meer goed in me vel enzo, ik wil graag zelfmoord plegen.. en de rede is : ik kan niet excht goed opshieten met me moeder (ik woon hier in spanje met haar en me zusjes en me stiefvader) ik krijg altijd en overal de shuld van, ik heb ook het gevoel dat ze niet meer van me houd, heb altijd al het gevoel gehad dat ze minder van me hield maar de laatste 2 maanden vald met me steeds meer op, ik heb het ook aan me zus gevraagt of zei dat ook zo vond en ze was het helemaal met me eens ik denk dat dat ook het meeste komt doordat ik nog naar me vader ga(me ouders zijn gecheiden en me vader woond in nl en me hele familie) ik ben de enigste van al me zusen die nog naar hem toe gaat€, me moeder heeft ook de pest aan me vader en ze hebben ruzieen de hele familie van me moeder en altijd als ik prongelijk iets goed zeg over me vader worden ze altijd boos, dan is ze de hele dag niet meer aardig tegen me , ook kan ik helemaal niet goed opshieten met me stiefvader en me 2 andre zusen , kan alleen met 1tje goed opshieten , en tegen haar vertel ik ook altijd alles, ook vind ik het heel vervelend dat als me vader elk weekend beld dat me moeder me gaat afluisteren, kan hem nooit me geheimen ofzo vertellen, iets wat ik heel graag zou willen, want dat kan ik niet bij mijn moeder want ik voel me niet echt op me gemak bij haar en vertrouw der niet. ik ben ook heel erg ongelukig en heel verdrietig, ik huil dagelijks omdat ik het gewoon niet meer aan kan, het liefst maak ik er nu meteen een eind aan, maar eerst wil ik heel graag me stiefmoeder spreken (maar niet via telefoon). wat ik ook niet zijn vind en leuk leuk van me moeder is dat ze zegt dat ik dik ben .. iets wat ik dus helemaal niet ben volgens heel veel mensen en ze maakt me heel onzeker. Ik wil heel graag terug naar nl ik mis me vader veel erg, maar dat mag ik niet van me moeder ik had namelijk voorg jaar een afspraak met haar gemaakt, ik wou heel graag een neuspiercing en die mog ik dan maar dan moest ik er in ruil tot me 18de hier bij haar in spanje blijven wonen, ik heb hier heel veel spijd van dat ik dat heb gedaan , ik wou namelijk in die tijd ook al terug maar mog toen ook al niet.Ik durf het nu niet weer te vragen of ik terug mag, ik mog het namelijk niet meer zeggen nardat ik die piersing kreeg, en zo zijn er nog heel veel anderen problemen. veder heb ik heel veeel lieve vriendinen en heel vriendjes achter de rug.Oja, ik heb ook1 maand terug een vriendje gehad, ik had het zelf uitgemaakt(weet niet precies waarom, maar omdat ik helemaal door de war was dacht ik dat het beter zal zijn als ik dat maar zal laten vallen want me beste vriendin zat deheletijd te zeggen dat die vet lelijk was dat die vet lang was etc) dus toen maakte ik het uit, en nog geen week later had MIJN BESTE VRIENDIN met hem en zei wist dat ik nog super heel van hem hield en hij wist dat ook en hij hield ook nog super veel van mij maar me vriendin zei dat ik hem niet meer wilde enzo dus toen dagt hij maar oke dan ga ik wel met haar ( mij ''beste'' vriendin) maar dat was ook weer snel over want hij hield te veel van mij dus kon die niet met haar zijn (me vriendin) maar naar dat ik datr hoorde dat hij met me beste vriendin had gehad terwel die nog van mij hield en dat die wist dat ik niog van hem hield kon ik geen ja zeggen hij had me te veel pijn gedaan, nu 2 maanden veder ofzo is die nog steeds stappel gek op mij, ik heb nog steeds ruzie met hem , met mij vriendin heb ik het onder tussen al goed gemaakt want ik miste der te veel, maar ik heb nu geen vertrouwen meer in der enzo. Ik hou ook nog steeds van hem (daarom kan ik het niet goedmaken.. ik hou te veel van hem en hij heeft te veel kapot gemaakt).Maarja ik kan zo nog jaren door gaan er is zoveel kapot gegaan in me leven ben Gewoon zo ongelukig dat ik er gewoon een eind aan wil maken ik kan het gewoon niet meer aan.

Men wordt kaal geplukt tot je niets meer bezit.
Hoge huur prijzen. prijs van je boodschapen, leen schulden, belastingen, boete om niets bijzonders. ze moeten altijd mij hebben.
Plukken en nog eens plukken van onze geld. Van wat ik verdien hou ik net genoeg over om van te eten. De 3 weken vakantie van mij werk heb ik meer dan 7 jaar niet gehad,
omdat ik dat niet kan veroorleven dan kom ik verder in de schulden heb alles aan luxe al weggedaan maar kom er nog niet uit. Salaris 2200 euro en 200 overhouden en daar van een gezin onderhouden dit is waanzin.
Ik denk veel aan zelfmoord.
Ik ben deze matscappij meer dan zat.
Ik stop maar het helpt toch allemaal niets
maar ik ben wel mijn verhaal even kwijt.

6 September 2005 leerde ik de allerliefste persoon op deze aarde kennen G. we zijn allebei dolverliefd op elkaar en zijn ervan overtuigd voor altijd bij elkaar te blijven. Het leven was nog nooit zo mooi. Hij was de eerste jongen in mijn leven die ik na sexueel misbruik en een verkrachting weer kon vertrouwen. Hij betekend alles voor mij! Ik heb ook heel veel in onze relatie gestoken om er alles van te maken. het ging langere tijd ook heel erg goed. Alleen is er zijn moeder dan nog ze heet M. ze is manisch depressief en grijpt vaak naar de fles als ze het even niet meer ziet zitten, G. vindt dat ook heel erg en probeert zich er van af te sluiten. M. is al vaker opgenomen geweest in psychisch centrum, maar helaas na 3/4 dagen mocht ze elke keer weer gaan nadat ze weer nuchter was.. en dan nog geen week later begon het weer opnieuw. Ze heeft ook vaker geprobeert zelfmoord te plegen (in haar dronke buien), maar kwam er altijd weer gemakkelijk van af met opnames van 3/4 dagen...
Ik en G. zijn al in december 2005 gaan samenwonen omdat ik niet meer thuis kon leven bij mijn moeder omdat het daar ook niet zo goed mee ging. nog steeds hadden we het heel fijn en helemaal verliefd op elkaar! Maaar nu... ik ben het gedrag van zijn moeder helemaal zat en geef haar ook een beetje de schuld van alle ruzies die ik en G. hebben. Vorige week was ik al vroeg uit school en G. was werken. Op een gegeven moment ging de telefoon... het was G. hij zei dat hij als hij afgewerkt was, even met mij zou willen praten. Ik vroeg waarom, wat is er? Hij zei daarop dat hij niet meer verliefd op mij was en dat hij het allemaal niet meer zo goed wist. Ik heb de hele middag zitten huilen.. ik dacht dat ik er kapot aan zou gaan.. ik keek naar de keukenla.. en er was een secode dat ik dacht dat ik er wel gemakkelijk van af kan zijn.. "gewoon even snijden,dan is het zo voorbij" dat was maar een seconde.. ik wist dat het fout was, maar aan de andere kant voelde het ook wel goed.. natuurlijk heb ik het niet gedaan omdat ik wist dat er nog wel andere dingen in het leven zijn. Maar zonder mijn schatje G. hoeft het niet meer, ik heb dit al te vaak gehad en niet nog eens, dat kan en wil ik niet!

Ik heb een verhaal over mezelf. Over hoe ik er nu voor sta. Ik kan namelijk maar aan 1 ding denken; zelfmoord.
Ik woon nu in een dorpje in zweden met mijn ouders en 1 oudere zus. Sinds een half jaar leven we hier en ik kwam hier heel gelukkig naar toe. Ik had in Nederland namelijk een prachtig leven gehad en ik dacht dat ik de draad zo weer kon oppikken hier. Helaas was dat niet zo. Ik ga hier nu naar school met een bus elke dag een uur heen en een uur terug. De mensen zijn hier anders. Ik kan me niet bij ze aansluiten en ze luisteren niet naar mij.
Thuis gaat het slecht. Iedereen schreeuwt tegen elkaar en me ouders slaan me. Iedereen heeft het er moeilijk mee dat we nu hier wonen, maar we kunnen nu niet direkt terug naar Nederland. Allemaal voelen we ons kut en me ouders zijn alleen nog maar met zichzelf bezig. Ze zien niet dat ik gepest word op school en ze luisteren niet naar me. Ze doen net of ze me niet horen. Niemand denkt om mij. Zelfs de leraren van school niet terwijl die ingelicht zijn. Het gaat fout. Ik wil dood. Elke dag kijk ik maar naar 1 ding. Een mes, want dan kan ik dood..

ik word gek ik wil van de brug springen. iedereen pest me zal ik springen ??
ik heb het gehad met mij leven.
wat m,oet ik doen ?:

Bij mij begon het allemaal vroeg, ik deed mijn ding op de basisschool.
Mijn moeder vondt dat ik anders reageerde dan anderen en besloot een bezoekje te maken met een psychiater.
Na ongeveer een kwatier daar gezeten te hebben was ze tot de conclusie gekomen dat ik een autistische stoornis had, en deze werd wel even verholpen door een inrichting waar men dan twee jaar vast komt te zitten.
Ik was twaalf en mijn moeder beloofde me veel roem, en kreeg zelfs goude oorbellen van haar als ik daar heen ging.
Maar even later kwam ik erachter dat ze me op deze manier wou dumpen.
Maanden gingen voorbij, huilend probeerde ik iedere dag mijn moeder te smeken om mij op te halen, op een dag was het zover, mijn moeder zei dat als ik 1 jaar daar bleef zitten dat ze voor de deur stond om mij op te halen.
Ik telde elk uur van de dag 365 dagen lang leefde ik op een kamertje 3 bij 3, en 2 keer op een dag ging ik naar beneden om wat eten te pakken.
De grote dag was aangebroken, snel rende ik naar de raam of ik de auto van mijn moeder zag aankomen.
De dag was snel om, het werd schemerig, de groepsleider bracht er nog een beetje vreugde erin, haaa die staat vast in de file.
De schemer werd al gauw avond.
Het moet tegen 10 uur zijn geweest dat de telefoon overging, ah het was mijn moeder om mij mee te delen dat wie ook a zegt moet ook b zeggen. huilend rende ik naar mijn kamer om nog eens 365 dagen lang te verblijven.
Deze tijd was voorbij, ik zag het leven niet meer zitten, ja en toen was ik nog maar 14.
Op een regenachtige dag kwam er een persoon uit lelystad, het was een werknemer die moeilijk opvoedbare kinder weer de toekomst in zal helpen.
Na enige verwoordingen kwam hij tot een heel andere conclusie, ik had een vorm van adhd. Ook hij beloofde mij veel roem, en besloot ook mij in een inrichting te gooien, maar ik was in de avond wel thuis.
Ik ging naar lelystad, daar heb je een object voor criminelen die de maatschappij weer in willen.
Dus ik werd aangezien als een crimineel!!
Ik was 15 geworden en kon met een vrisse start daar terecht.
De eerste dag was erg gezellig, er werd zowat een hamer op mijn hoofd geslagen, maar deze was rakelings mis , maar hij had goed mijn arm te pakken.
Na wat nylon en hechtpleisters, kwam ik thuis om even te horen te krijgen dat dit allemaal mijn schuld was.
Gelijk begon ik mij op te geven bij de eerste de beste karataka om mij eigen te kunnen verdedigen.
Het gekke was dat een groepsleider daar mij wel verstond, en deze wel veel moeite deed om mij zo snel mogelijk weer de wereld in te helpen.
Er onstond een enorme band, er werden zelfs uitjes gemaakt, en kreeg omdat ik een niet zo,n makkelijke jeugd had een mobiele telefoon van hem.
Hij wist dat er met mij niks aan de hand was en zorde ook voor een plezierig half jaar.
En toen begon bij mij de elende.
Hij heeft ervoor gezorgd dat ik een beveiligings diploma kon gaan halen,( ik ben nu 17).
het weekend was weer aangebroken, hahaha lekker om een uur of 9 ga ik lekker vissen met mijn vriend de groepsleider.
Ik kom bij zijn bood aan na een lange scooter tocht. De vrouw van hem wist dat ik een hele goede bant had met hem, en vertelde dat hij afgelopen avond door een motor was geschept, de ziekenwagen rit werd hem fataal.
Mijn leven en die van de vrouw storte in.
na wat huil patijen pakte ik mijn scooter en reed naar de ketelbrug.
Eterlijke meters naar beneden kijken was voor mij een aanzienlijke blik.
Maar was weer sterk en reed naar huis om gelijk naar boven te worden gestuurd, want was te laat voor het eten en al het andere was niet van belang.
De 18de jaar brak aan de rijbewijs werd behaald en mijn eeste auto kon ik van mij bijbaan centjes uitzoeken.
Ik kreeg ook een vriendin, en wat voor 1 jeetje ze was hemel en aarde al het andere was ik vergeten.
Eindelijk ik krijg een beetje geluk.
We leefde iedere dag samen, vooral omdat ik op de dag van vandaag nog geen vrienden heb.
Maar het was geweldig, we hadden toekomst plannen en ik was bijna het huis uit.
Ik sliep vaak bij haar.
Na 11 maanden geluk wist ze het zeker ik was het helemaal voor haar en zei voor mij.
We hadden het die dag zelfs over verloven.
Maar na die dag ( ik was net 20) zag ik haar nooit meer terug.
Weer in de avond kreeg ik het bericht dat ze was geschept door een vrachtwagen, ze had een verkeerde inhaalspoging gedaan.
Nu wist ik het zeker ik knoop wat touwen bij mekaar en hang mij eigen op.
Sterker nog heb ook een tijdje gehangen, maar iets zij in me geef niet op.
En dat deed ik maar weer niet.
Na 6 maanden gehuild te hebben met de vraag waarom, pakte ik mijn leven weer op.
Het ging weer beter en ik wou niemand meer om mij heen die waarde voor mij had.
Dus ik schafte een hond aan een lieve kleine terrier. genaamd buffie.
Ook liet ik mij eigen nog eens testen op autisme, je raad het al ik had helemaal niks af en toe wat micrane zorde wat onrust voor mijn meester.
Ach ja laat maar rusten want ik heb buffie.
3 weken geleden( ben nu bijna 22)
had ze last van haar rechters achter knie.
Met volle spoed was ik bij de dierenarts.
Deze deelde mij mee dat het maar om een kleinigheidje ging even de mes erin, spiertje weer goed leggen en klaar is kees.
Vorige wek was het dus zover.
Na een dag gewerkt te hebben voor een baas wat ik niet eens wil, maar ja mijn moeder is geen opgever zo heb je misschien al gemerkt, zag ik geen hond thuis.
De dierenarts had een klein foutje gemaakt en mijn hond het enige wat ik nog had was kapot gemaakt.
Ach ja zegt moeders sterk wezen en jij zult morgen weer aan het werk gaan, het werk wat ik niet eens wil doen en wat mij een hoop lichaamelijke pijn geeft.
Ik weet wat ik ga doen MA ik ga naar Buffie toe!!!
Nu nog rustig bedenken op wat voor een manier. Ik heb er geen zin meer in!!!!
Ik ben geestelijk en lichaamelijk kapot en niemand die mij wil helpen.
En ik heb niet eens de moed om het weer allemaal te proberen.
Dit was mijn verhaal.