Levensverhalen (pagina 148)

Ik weet het niet meer. Nouja eigenlijk wel. Heb mijn datum al vast gezet. Ik ben nog geen jaar getrouwd en mijn man is nu al 5 maanden weg. Ingeruild voor een jonger,mooiere en blonde vrouw. Heb een dochter van bijna een jaar. Die in mijn aanwezigheid bijna alleen maar huilt. Ze is altijd dwars en sjagerijnig. Dat heeft ze nooit als ze bij haar vader is. Alsof ze het me kwalijk neemt dat hij weg is. Heb in de 5 maanden geen een x mijn ouders gehoord om te vragen hoe het met me gaat. Ik ga er langs omdat ze hun kleindochter willen zien maar verder niet. Mijn zus hoor ik ook niet. Als ik vraag of ze zin heb om wat te doen zegt ze dat ze geen zin heeft. Mijn 2 beste vriendinnen ben ik kwijt omdat ze de kant kiezen van mijn ex en verder heb ik geen vrienden. Heb dus niemand en heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Ben er van overtuigd dat iedereen beter af is zonder mij. Vooral ik omdat ik dan rust heb. Mijn ex heeft een .euke vriendin en ze zou een goede moeder zijn voor mijn dochter. Ik wacht tot na haar eerste verjaardag. Brieven liggen al klaar. Het is goed zo

Ik ben alles zo zat, ik voel me dag in dag uit zwaar depressief. Het hoeft allemaal niet meer van me. Mijn moeder is autistisch en zwakbegaafd en mijn vader woont in het buitenland en daar wonen mijn kleine broertjes ook die ik daardor nooit zie.Ik heb nooit iets kunnen leren van ze en ben het zat om andere om hulp te vragen, het is zo oneerlijk allemaal. Ik wil de deur niet meer uit, en ik heb geen hoop meer. Liefde bestaat niet in mijn leven, dit is het en beter zal het niet worden, het hoeft niet meer zo! Ik wil niet meer!!!!'

Moeizame jeugd, opgevoed als onzeker jochie, dit achtervolgt me tot de dag van vandaag. Getrouwd, lieve vrouw, echter een ramp in bed! Lig als broer en zus naast elkaar. Erover gepraat, helpt helemaal niets. Werk is al jaren niet meer interessant......ik meen het serieus, als iemand mij nu een pil van Drion zou geven, dan eet ik hem direct op. Heb al 2 zelfmoordpogingen achter de rug, helaas mislukt....

Niemand weet hoe diep dit zit. Niemand weet dat ik serieus nadenk over zelfmoord. Mijn lichaam vecht om te overleven terwijl mijn ziel afsterft. Het is een onbeschrijfelijk gevoel. Alsof er een wezen, een monster mijn binnenste wegvreet en tegen mijn huid aanduwt maar die niet in beweging krijgt. Ik voel me radeloos als dit gebeurt, als ik in een dal zit. Het wordt zo snel getriggert. Ik voel me ziek en gestoord. Ik zit al 1,5 jaar in therapie. Maar elke keer gebeurt er weer wat in mijn klote leven. Mijn jeugd was een hel waar ik nu PTSS, hechtingsproblematiek, depressie en een chronisch laag zelfbeeld aan heb overgehouden. Dertien dagen geleden heeft mijn soulmate mij verlaten. Erger kan mijn leven niet. Ik zal nooooit meer proberen om mezelf aan iemand te hechten. Ze laten me allemaal in de steek. Waar the hell leef ik voor? Waar heb ik dit allemaal aan verdiend? Niemand begrijpt mij. Niemand ervaart wat ik voel. Voel me ongelooflijk hopeloos en alleen. Ik maar lachen en blij kijken. Het mooie dametje spelen. Iedereen tevreden houden. Waarom kan niemand dit monster van me afnemen?

De dag dat ik depressief werd kan ik mij niet meer herinneren maar het voelt lang geleden..

Pesterijen op school, verhuizingen, emigratie en vreemde, angstige thuissituaties, hebben ertoe geleid dat ik nooit stabilteit en zelfvertrouwen in mijn opvoeding heb meegekregen.

Ik heb nooit iemand de schuld kunnen geven van mijn lege gevoel, behalve mijzelf. Dat ik niet gelukkig kan zijn is mijn eigen schuld, dat voel ik nog steeds zo.
Dat mijn moeder ons gezin probeerde te verlaten door een zelfmoordpoging die uiteindelijk bleek te mislukken, was ook mijn schuld. Dat mijn vader mij sloeg en mijn mooie beeld van deze wereld uit de ogen van een kind heeft verscheurd, was mijn eigen schuld. Waarom mijn schuld? Ik was nog maar een kind en wist niet beter.

Er is zo veel in mijn leven gebeurd dat ik het zelfs niet in één boek zou kunnen beschrijven en nu ben ik 23 jaar en kan ik alles nog steeds niet op een rijtje krijgen en blijf ik in het verleden hangen. Toen ik vroeger mezelf als de schuldige aanwees, had ik de kracht om te fantaseren over een sprookjes wereld waarin ik mijzelf zou zijn en waar anderen van mij zouden houden en droomde ik ervan hierin te verdwijnen en voor eeuwig in slaap te vallen. Het was een manier van acceptatie van problemen door alles op mijzelf af te schuiven en in mijzelf gericht met verdriet van binnen, door het leven te wandelen. Die fantasieën waren een soort van opluchting, een wereld alleen voor mij die niemand kon verstoren.

Inmiddels ben ik 23 jaar en voor de derde keer naar Zweden verhuisd, het land waar ik twee eerdere keren naartoe ben geëmigreerd vanwege mijn ouders dromen het starten van een eigen zaak, dat twee keer mislukte. Ik werd van hot naar her meegesleurd en van school gewisseld in een nieuw land. Uiteindelijk gaven mijn ouders hun dromen op en vertrokken zij weer naar Nederland, waarna ik met een vriend met een auto vol spullen naar Noorwegen ben vertrokken. Ik was toen 20. In Oslo was het een grote zoektocht van het ene rampzalige baantje naar het andere slechtbetaalde baantje. Achter de bar, bediening, schoonmaak om te overleven. Het was een ruig en zwervend bestaan en sliep op verschillende plaatsen, vaak bij mannen in bed. Ik had enigszins wat geld verdient om ergens een eigen plekje te kunnen zoeken, maar gunde het mezelf niet, omdat ik immers niet van mijzelf hield. Ik ging met mannen waar ik me totaal niet door gevleid voelde, maar zette een knop uit en reisde weg van de werkelijkheid door naar mijn fantasiewereld in mijn hoofd te verdwijnen. Nadat ik ontslagen werd bij een bar en ruzie kreeg met de eigenaar, toevallig ook een nederlander, was ik het bestaan van zwerven zat en boekte ik uiteindelijk een ticket naar Nederland, mijn thuis.

Aangezien ik geen vrienden had in Nederland belandde ik uiteindelijk weer bij mijn ouders, die de deur voor mij opendeden en waar ik welkom was. Het voelde ineens fijn om bij mijn familie te zijn en het leek er op alsof de situatie thuis veranderd was, bijna..

Er ontstonden spanningen en telkens wanneer mijn vader na hevige ruzies ten onmacht mij weer probeerde de grond in te duwen, stelde ik mij tegenover hem op en schelde ik hem uit. Er voelde ineens alsof iets in mij was veranderd, waardoor ik niet meer bang was. Ik durfde voor mijzelf op te komen en lokte vaak mijn vader uit als hij uit haalde met zijn arm.

Inmiddels had ik via internet veel met een jongen gepraat, die ik van de jaren dat ik in Zweden woonde kende. We kwamen zomaar ineens weer in contact en ik had altijd al een oogje op hem. De gesprekken begonnen oppervlakkig, maar werden steeds diepgaander en hij gaf me het gevoel dat er eindelijk iemand naar mij wilde luisteren.

Tijdens mijn schooltijd werd ik gepest, vaak door groepjes meiden die elkaar onderdrukten en vonden dat ik in mijzelf gekeerd en 'anders' was en die dat graag wilde laten blijken op een gemene achterbakse manier. Bijvoorbeeld plakten ze kauwgom in mijn haren maakte het slot van mijn kluisje kapot en achtervolgde me op de fiets om me op te jagen. Eén dag werd het me te veel en liep ik snikkend door de gangen heen, achtervolgend door een groepje die me uitdaagde en schreeuwde dat ik ze moest slaan. Ik wist niet wat ik moet doen. Natuurlijk ben ik met mijn verhaal naar een leraar gegaan, en werd er gepraat. Maar de pesterijen hielden nooit op, want die meiden vonden wel weer een andere manier om mij te treiteren, zonder dat een leraar het zou merken.

Ik voelde dat nooit iemand mijn verhalen serieus nam en kon mijn problemen niet kwijt bij een leraar of een ander hulppersoon. De eerste waarbij ik voelde dat ik gewaardeerd werd, was die jongen via internet. Hij nam de tijd voor me en kon mij niet vooroordelen omdat hij overweg in Zweden zat.

Die jongen is nou mijn vriend. Of, immers, dat was hij. Het is als volgt verlopen. Na lange gesprekken via internet stelde hij mij voor om bij hem in te trekken, om weg te komen uit mijn thuissituatie en mij te helpen aan een baan. Ik heb mijn spullen gepakt en ben terug naar Zweden vertrokken alleen niets is zodat het blijkt. Hij heeft mij nooit wat aangedaan, maar we konden samen niet gelukkig zijn. Aangezien mijn chaotische verleden waarin ik weinig liefde heb gekend, weet ik niet hoe ik van iemand kan houden. Het voelt te vreemd om met iemand verbonden te worden en vaarwel te zeggen tegen mijn fantasiewereld.

Dus hier zit ik nu, alleen in een stad in Zweden, verlangend naar een einde van mijn dramatische leven, hunkerend naar een nieuw begin maar tegelijkertijd bang om mijn verleden los te laten en mezelf te verliezen. Hoe moet ik nu verder?

Toen ik 13 was begon ik aan mn eerste joint.
Zalig vond ik dat en doe het nu nog steeds.
Alleen vond ik dat in mijn puberteit niet voldoende veel pijn door scheiding van mn ouders. uiteindelijk rond mijn 15/16de begon ik met coke/xtc/speed/ghb ik heb vanalles gebruikt.
Coke bleef mijn vriend destijds helaas,, Nu 27 en 3 jaar clean.
Het punt het heeft alles op mijn pad gesloopt.
Ik heb een prachtige dochter en een mooie vrouw maar binnen het gezin beginnen de problemen ook steeds meer op te stapelen.
Voel me niet gelukkig meer.
Geen vrienden waar ik naar toe kan als het moeilijk gaat.
Geen vrienden om even zonder mn vrouw iets te drinken.
Ook werk is een groot probleem door het aan mezelf werken heb ik een gat van ruim 10 jaar in mijn CV ,, geen enkele werkgever die me nog wilt aan nemen,
Ik voel me machteloos terweil ik weet ik heb veel geleerd en zou misschien werk kunnen vinden in het helpen van anderen in dit gebied.
Alleen hoe en waar te beginnen...
Door alles denk ik vaak aan zelfmoord.
Want dit is misschien de enigste manier naasst rappen om me emotie kwijt te kunnen..
En voor mijn gevoel nog niet voldoende het is voor mij niet echt kwijt kunnen.
Ook de drang om weer terug te vallen is nu zo enorm maar deze 3 jaar wil ik niet weg gooien..

Was het maar niet zo lastig...
Kon het maar voor even mooi zijn.

allereerst moet ik vertellen dat het erg moeilijk voor mij was om hier mijn verhaal te doen. maar nadat ik op school een GGD test heb gehad moet ik gewoon antwoord hebben op mijn vraag.

ongeveer sinds het begin van mijn basis school word ik gepest. en dat was best wel erg. ik werd regelmatig in mekaar geslagen, tot bloedens toe. ik kwam vaak huildend thuis. het was zelfs ooit zo erg dat ik hyperventilerend van boosheid en gefrustreerdheid (van mezelf, niet van anderen. ik ben wel vaker buitenbewustzijn geweest doordat iemand mijn hoofd goed geraakt had) buitenwesten ben gegaan. op dat moment kwam ik in een serieuze depressie. ik zat toen in groep 7. eindelijk begonnen mijn ouders door te krijgen dat deze school niet geschikt voor mij was. ik werd van school verhuist. maar vlak voor de verandering van school, werd ik "ziek" ik had een phisieke aandoening aan mijn scrotum. ik kon haast niet lopen van de pijn. midden in de vele ziekenhuis sessies ben ik toen naar deze andere school gegaan. uiteindelijk na ongeveer een half jaar was het met een operatie gelukt om mij te genezen maar deze gebeurtenis had mijn depressie nogal versterkt. op deze nieuwe school had ik het best fijn. ik had een paar vrienden, en mensen waren aardig. maar toen gebeurde er iets anders, ik werd aangereden. twee keer in een jaar zelfs. (het bleek uiteindelijk niet eens mijn schuld te zijn.) voor de eerste keer in mijn leven had ik een paar serieuse ongeluk. ik ga niet verder in deze situaties. laten we zeggen dat ik er wel vanaf ben gekomen. toen ging ik naar de middel bare school. in mijn klas was een vijandige sfeer. er werden alleen nog maar sarcastische en vijandige opmerkingen en "grappen" gemaakt. laten we zeggen dat alles van 2 scholen terug zich weer opnieuw afspeelde maar zonder het phisieke geweld. ik kon natuurlijk door mijn eerdere ervaringen niet meer goed tegen deze "grappen" en toen kwam het ergste. op ongeveer de helft van het jaar werd ik weer aangereden, weer niet mijn schuld. dit keer was het erg serieus. ik had een zwaargekneuste pols en enorme hoofdpijn. deze hoofdpijn was zo erg dat ik niks kon. HELEMAAL NIKS. ik kon niet lopen. ik kon bijna niet praten. ik kon nog wel dingen pakken en ik kon ook nog wel eten. maar thats it. meer kon ik niet. slapen kon ik niet vanwege de hevige pijn. ik lag dag in dag uit op de bank niks te doen. er is ambulance geweest en alles, maar die durfden mij niet mee te nemen naar het ziekenhuis omdat mijn situatie te erg was. ik kon geen licht verdragen, geen geluid. en vooral geen koude temperaturen. (nee het was geen migraine). het reguliere ziekenhuis had mijn situatie opgegeven en wou maar bloedverdunners gaan gebruiken. ik moest maar leven met pijnstillers. dat was het moment waarop we naar de alternatieve weg zijn gegaan. dit was al nadat ik ongeveer 2 maanden al thuis was. gelukkig mocht ik van mijn school wel gewoon overgaan. door de medicijnen en behandelingen van mijn docter kon ik uiteindelijk weer lopen en praten. en kon ik wat meer dingen verdragen als licht en geluid, maar veel uitzicht was er niet voor mij. de docter zij dat ik een mentaal en phisiek trauma had opgelopen aan deze aanrijdingen. toen werd het zomervakantie. mijn ziekte was snel beter aan het worden. maar toen ergens aan het einde van de zomervakantie verslechterde mijn situatie weer. omdat het aan het einde van de vakantie was geloofde niemand meer dat het echt was. (behalve de doctoren.) ik was weer in evenveel pijn als toen ik amper kon lopen, en niemand geloofde mij. ik MOEST naar school ookal kon ik dat eigelijk niet. ik ben zelfs bewusteloos geraakt op school. (ik werd wel gebracht in de auto want fietsen lukte echt niet. laat staan een tas dragen. laten we zeggen dat ik er alleen sociaal was... voor zover dat voor mij mogelijk was want ik praatte niet.) toen op een gegeven moment toen ik van mijn ouders moest fietsen, maar ik echt ontzettend ongelukkig was omdat ik eigelijk niks kon maar gedwongen toch zeer pijnlijke dingen moest doen en niemand geloofde mij, ben ik naar een weg gefietst. daar waar ik op dat moment het meest bang voor was. ik fietste niet echt, het was meer fietslopen. ik stopte bij een weg en ik gooide mezelf voor een auto. alleen deze keer probeerde ik juist mezelf te eindigen. dat mislukte. de automobilist reed weg zonder naar mij te kijken. ik had op dat moment serieuze wonden. ik ben toen nog zwakker dan dat ik al was met de fiets aan de hand naar huis gegaan en ik heb aan mijn ouders een smoes vertelt dat ik tegen een paal opgebotst was en over mijn stuur was gevlogen. mijn wonden waren niet doodbedrijgend dus het was best geloofwaardig. uiteindelijk heb ik later toen ik bijna helemaal van mijn hoofdpijn af was het mijn ouders verteld, maar zij geloofden mij weer eens niet. ze letterlijk geloofden me niet. toen liet ik het maar.

maar nu heb ik per ongeluk bij een stomme GGD test ingevuld dat ik zelfmoord heb geprobeerd te plegen, en nu moet ik het mijn ouders wel vertellen. (serieus die adviesen van de GGD zijn echt flut. je kunt er helemaal niks mee. "je bent vast geschrokken van je actie." nee. je bent op zo'n moment in volle bewustzijn. je wilt zelf er een einde aan maken. daar schrik je niet van.)

het punt is, ik weet gewoon niet hoe ik aan mijn ouders moet vertellen dat ik dit heb geprobeerd. als ik het eerst geheim heb gehouden. maar als ik het vertel wil ik wel dat ze het ook geloven. hoe zou ik het ze vertellen?

ik kan et niet meer aan..waar moet ik beginnen. als aller eerst moeten jullie weten dat mijn familie enorm intelligent is, ik zelf ben hier geboren en mijn afkomst is half yemeens en half oost afrikaans. op het moment dat ik een vmbo advies kreeg in groep 7 veranderde er van alles in het huis.. ik moest vanaf toen elke dag op citoets.nl ofs oefenen..ik dacht oke als dat mij helpt why no (alhoewel ik nu denk dat het natuurlijk gwn mijn iq is, en dat kun je niet veranderen door super veel te oefenen)t..maar letterlijk elke dag heel de middag en avond tot 8 ofs. dan weer s slapen..iedereen thuis zag me als een schande voor het familie. als het lelijke eendje. zo kijken ze me ook altijd aan. als ik iets te zeggen heb of iets op te merken eindigd het altijd weer op het feit dat ik dom ben..maar in derde klas vernanderde alles! ik werd aangesproken door een vrouw van een modellenbureau!!!! super tof denk natuurlijk, ze vroeg of ik al model was en of ikdat zou willen worden. ikzei natuurlijk dat ik het wel wil worden maar het nog moet vragen. daarom gaf ze haar kaartje aan me. vanaf da moment verhoogde me zelfvertouwen enorm..en heb ik altijd gedacht van ..nou school gaat t niet worden..maar modelenwerk is made for me! ik heb vanaf toen tot nu niks anders over kunnen dromen ( letterlijk)...gegevn moment wilde ze een afspraak met me om een meeting met een Milan bureau te zorgen..ik helemaal blij !!want had al 7 maanden niks meer van dr gehoord. had me helemaal mooi gmaakt facemask alles. geen make up ( natural mogelijk) maar later bleek dat t toch niks ging worden en geen interesse in me had... toen was ik het zat en gin ik me oveall in nl inschrijven bij elk bureau..2 hadden gereageerd maar later bleek ik toch niet de ware te zijn voor hen bureau..toen wist ik t..dit kan ik niet meer langer..nu sta ik 3 ov's en de rest magere 6 jes..mijn vader is enorm boos. school voel me ik me nog steeds niet fop mn gemak. alhoewel wel iedereen weet dat ik model ben..ik wilstoppen..ik kan t gwn niet meer aan..ik ben nergens goed in EN ZAL OOK NOIT veranderingen kunnen brengen in de wereld..wrm dan nog leven denk ik vaak..model zijn is echt mn droom..de scout heeft aleen voor meer ellende gezorgd valse hoop!! tuurlijk kan ik geen model worden..ben ik ok te leeijk voor. had haar nooit moeten gelovenn..en dankzij haar kan ik ook nergens meer aandenken dan model worden. succesvol model.maar met mijn 174,5 ben ikdaar weer te klein voor. maar dan ook net. en ik heb ok een licht bruin kleurtje. en aangezien het moeilijker is voor donkere modellen om ontop te komen, kan ik modellenwerk al gelijk op MIJN BUIK SCHRIJVEN! wat moet ik doen. hoe kan ik ooit ergens anders aan denken dan modellenwerk..ergste is dat ik er net achter gekomen ben dat er een vriendin van mn vriendin is gescout door een van de beste modellenbureau van nl..ze moet 2 kilo afvallen. en heeftdat gedaan me t gemak, met daarbij nog 1,5 kilo nog meer afgevallen, dus 3,5 kilo. ze is blond en doet vwo..ze is overal goed in staat overal letterlijk 8 en en 9voor, zoder te liegen..misschien kom iik jaloers over, maar ik vidn het gewoon oneerlijk, wrm moet ik juist de gene zijn met 0 capaciteiten. wrm niet iemand anders uit mn familie..voelde me srs voor 1 jaar mooi..maar nu..kan mezelf niet eens meer in de spiegel bekijken. vind me zelf ook veelse dik!!! en weeg nnu 50..mensne zeggen dat ik dunn ben geworden..en dat ik er ziek uit zie. maar ik weet t gwn niet meer..ik heb t gevoel dat ik nog wel model kan worden maar alleen moet wachten op het moment..dat ik weer wordt gescout maar dan wel door een GOEDE MODELSCOUT..DUS KAN IK T NIET KWALIJK NEMEN OM DIKKER TE WRDEN..OOK IK MOET AFVALLEN. en die gedachte blijf ik bij me houden.

Ik was in school verliefd op een meisje, maar het was niet wederzijds. Dan zijn we later vrienden geworden, een tijdje geleden in de Zomervakantie heb ik een mail naar haar gestuurd maar dat kwam niet zo goed over. Ik heb daar heel veel spijt van maar het is te maat. Ik ben haar kwijt. Ze negeert me nu en ik wil liever niet meer leven.

niemand gelooft me en doet gemeen tegen me en ik krijg altijd gescheew thuis