Levensverhalen (pagina 145)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Leven

Mijn vriend heeft besloten dat hij niet meer verder wil met mij. Sinds ik dat weet is het alsof ik niet meer leef. Ik ben constant ongelukkig (daarvoor had ik ook al vaak donkere momenten) ik heb het idee dat ik nooit gelukkig ga kunnen zijn. Ik heb deze wereld niet veel te bieden. Het is al jaren dat er iets mis gaat in mijn leven.
Mijn vriend was mijn alles en mijn houvast en nu ik die ook kwijt ben weet ik niet wat ik moet doen. Ik heb niet gevraagd om op de wereld te lopen. Ik wil niet constant verdriet hebben
Datum:
28-02-2016
Naam:
Eeiro
Leeftijd:
25
Provincie:
België

Waarom ik?

Ik denk elke dag dat ik in het verkeerde gezin ben geboren, elke dag lig ik in mn bed op mn kamer te huilen. Ik ben moe van alles en van iedereen. Ik heb het gevoel dat ik iedereen tot last ben en het enige wat ik doe is andere mensen het leven zwaarder maken.
Mn ouders hebben me nooit liefde gegeven, van kleins af aan ben ik mishandelt en nu nog steeds. Ik kan nooit bij hun terecht met mijn problemen, dan maken zij het nog erger voor mij. Ik ben een paar maanden geleden zo erg mishandelt dat mijn hele gezicht onder de blauwe plekken was, het was zo erg. Ik snap het niet, waarom ben ik nou de gene die hier moet leiden? Ik heb 2 jaar geleden een vriendin gevonden via een online chat spel, en ik weet zeker dat zij de ware is voor mij. Ik weet zeker dat ik de rest van mijn leven met haar wil delen. Zij woont aan de andere kant van de wereld en ik hier. Dat is dan nog niet het probleem, mijn ouders hebben me 2 jaar lang gedwongen om niet met haar te praten. Ze verboden me om met haar te praten en ze hebben haar zelfs een keer uitgescholden via mijn naam. Natuurlijk lukt hun dat niet, we houden nog even veel van elkaar en elke dag een beetje meer. In de vakantie waren we naar Turkije, waar zijwoont.. Mn ouders wouden dus absoluut niet dat ik haar ging zien, dus wat had ik gedaan? Stiekem afgesproken, ik was zo zo blij toen ik haar voor het eerst zag, ik was nooit zo blij geweest en ik kan me het supergoed herinneren. Maar toen mijn ouders erachter kwamen, hadden ze mijn hele zomervakantie verpest, 5 weken lang. Ook werd mijn telefoon afgepakt, het enige wat ze deden was mij en haar uitschelden. En dit doen ze nog steeds elke dag. Waarom word mij niks gegund, waarom kan ik niet blij zijn net als elk ander mens? Ik ben bang, zo bang dat ik niet weet wanneer ik haar weer zie. Ik weet niet waar ik heen ga met mn leven. Waarom kan ik geen normaal leven hebben als elk ander normaal mens. Soms denk ik dat mijn leven een straf is, maar ik weet niet waarvoor. Was ik maar nooit geboren.

Datum:
26-02-2016
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Groningen

Gewoon pech

Mazzel en pech: uit welk milieu, geld, familie, liefde. Die mate van mazzel of pech dat is het lot, jouw lot. Erfelijkheid milieu opvoeding noodlot. Je bent veelal geen loser, maar je hebt pech. Wel een aantal escapes: zorg dat je niemand (in je hart) nodig hebt , wees sterk. Bedenk dat velen geliefden verliezen, je bent niet uniek. Er zijn veel mensen eenzaam, ook in een relatie. Zorg daar waar mogelijk voor activiteit en omslag. En ondanks al mijn kennis en vaardigheden ben ik er zat van. Bla bla bla. Zelfs bij op het einde nog manipulatief en zelfmedelijden.
Datum:
25-02-2016
Naam:
B
Leeftijd:
44
Provincie:
Groningen

Slechte reden

Ik heb vaak gedacht aan zelfmoord. Doordat ik niet lekker in m'n vel zit. School gaat ook slecht. Mijn moeder werd boos op me omdat ik slechte cijfers haal. Toen zei ze :'spring maar uit het raam'. Ik deed een poging maar ze greep me vast. Ze wil me niet dood. Maar die uitspraak van er raakte me... Ze zei ook dat ik niet mijn opa mag zien ( mijn opa woont in Spanje en ik zie hem bijna nooit). Daar werd ik zo verdrietig van dat ik haar wou slaan! Later die dag heb ik brand wonden op m'n arm gemaakt met een deo spuitbus....
Datum:
24-02-2016
Naam:
Lisa
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Wat nu?

Ik twijfel al jaren over zelfmoord, ik voel me zo egoïstisch om mezelf het leven te ontnemen, dat ik het nog steeds niet gedaan heb. Als ik op het punt sta spoken er allerlei gedachten door m'n hoofd. "Als het touw het niet begeeft dan gaat de haak wel kapot"
Ik kijk uit naar de dood, tot ik niet meer ongelukkig kan zijn, mijn familie is beter af zonder me. Ik weet dat ze verdrietig zullen zijn maar niet zo verdrietig als wanneer de teleurstelling na teleurstelling na teleurstelling binnen komt. Ik ben geen succesverhaal, ik heb een hoop problemen veroorzaakt.
Ik wil zo graag dood, zo graag.. Maar ik wil mijn ouders niet zo kapot maken
Wat moet ik nu?
Datum:
24-02-2016
Naam:
Elise
Leeftijd:
20
Provincie:
Overijssel

ik denk vaak aan zelfmoord

Ik heb zoveel meegemaakt in mijn leven dat ik het niet meer trek om verder te leven ik denk er hele dagen aan hoe ik het wil gaan doen maar ben nog te angstig bang dat het mislukt ik kan soms de pijn niet meer dragen
Datum:
23-02-2016
Naam:
adlin
Leeftijd:
33
Provincie:
Utrecht

Uitzichtloos

Weer een nieuwe dag...

Na meerdere malen opnieuw te zijn begonnen in mijn leven, is het nu echt genoeg geweest. Wederom uitgelopen op een totale mislukking.
Ik wil niet meer.

Steeds weer had ik hoop op verbetering, maar die is er niet. Een diepgewortelde zelfhaat maakt dat ik niet echt gelukkig kan zijn.

Therapie zou ik inmiddels zelf kunnen geven.
Ik ken de theorie... Helaas ken ik ook de, voor mij niet werkende, therorie in de praktijk...
Er is geen hoop. Niet voor mij.

Liefde zal ik nooit vinden. Dat bestaat niet voor mij.
Ik ken een vorm van eigenliefde, een vorm van naasteliefde, maar het is gebasseerd op minderwaardigheidsgevoelens. Emotionele afhankelijkheid. Het is nep.

Mijn persoonlijkheid is "gestoord", zo ook mjjn gedachten en gevoelens.
Gevochten heb ik. Geknokt. Alles gegeven wat ik had om te kunnen en durven zijn, om ook te genieten van het/mijn leven.

Ter vergeefs.
De negatieve patronen zijn zo diep ingesleten, de zwakke punten zo overheersend, er is geen ontkomen
aan.

Afleiding kan het gelukkig laten lijken, maar de werkelijkheid en de realiteit is dat dat voor mij niet meer dan een tijdelijke vlucht is.
Echt gelukkig zijn bestaat niet in mijn leven.
Pijn en verdriet zijn altijd aanwezig.
Zelfs achter een masker van blijdschap en vrolijkheid...
Elke nieuwe dag weer...
Datum:
23-02-2016
Naam:
Slaapwandelaar
Leeftijd:
34
Provincie:
Friesland

Ik trek het niet meer.

Ja, waar moet ik nou beginnen?
Vorig jaar winter, alles ging goed op school, thuis en bij m'n paardjes.
Ik kreeg een nieuwe baan en een nieuwe vriend en eigenlijk binnen een week ging het slecht op school, ik kwam niet meer en ik heb m'n paarden verkocht.
Ik ben in maart weggelopen van huis, weg van al dat gezeik. Begrijp me niet verkeerd ik hou van mijn familie maar het gedoe eromheen werd ik gewoon weg moe van. Ik was op, het ging niet meer..
Nu is jeugdzorg erbij gekomen en die hebben vanalles geprobeerd, geen contact meer met m'n moeder geen ruzie meer.
Op het werk alles ging steeds slechter, ik trok het niet meer. Ik heb meerdere keren in mezelf gedacht of het nog wel zin heeft.. Of mensen me missen..
Nu even een sprong verder naar gister.
Ik had ruzie met mijn moeder omdat ik erachter gekomen ben dat ze mijn broertje van 13 onder druk zet. Nu heeft mijn moeder allemaal verwijten naar me toe gegooid. Ze houd niet van me en het maakte haar niets uit als ik dood ga.
Heeft alles nog wel zin..?
Datum:
23-02-2016
Naam:
Mighty
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

Wat voor zin heeft het leven!

Ik heb altijd stemmingswisselingen gehad, maar liet vaak niet blijken. Als jong kind heeft een oom mij op een zeer persoonlijk manier aangeraakt..heel intiem. Sindsdien heeft het mij veranderd maar ook door mijn huiselijke sfeer. Ene x was het harmonieus en de ander x was de huis te klein voor mijn moeder die inelkaar werd gebeukt door mijn vader. Oorzaak was vaak alcohol of jaloezie. Mijn moeder was slaafs en deed wat ze kon om het gezin bijeen te houden. Maar als het te veel werd dan vluchtte ze naar haar zussen en nam ze ons mee. Soms verbleven we in diverse "blijf van mijn lijf" huizen. Moeilijkste vond ik altijd om ergens opnieuw te beginnen en mensen te vertrouwen. Nieuwe vrienden op nieuwe scholen te maken. Daardoor werd ik gesloten en werd aangezien voor verlegen. Ik was nooit een prater geweest maar als oudste van het gezin heb ik alles moeten horen en meemaken en dat doet wel iets met je. Je kijkt anders naar de mensen en omgeving. Gelukkig hebben mijn broertjes en zusjes hier geen last van of zij staan sterker in hun schoenen dan ik. Volwassen worden was niet makkelijk voor mij omdat ik me een lelijk eendje vond en te dun. Ik voelde me nergens goed genoeg voor. Niet in de familie of daarbuiten. Ik ben altijd een middelmaat geweest, op school, werk, vrienden, familie, liefde en zelfs in mijn hobbies. Ik blonk nergens in uit. Mijn zelfbeeld was en is nog steeds te min voor me. Ook al zeggen mensen uit mijn omgeving dat ik mag wezen als persoon maar dat weegt niet op tegen hoe ik naar mezelf kijk. Mijn minderwaardigheid complex helpt me ook niet verder in het leven dus ik voel me een gevangene en gegijzeld in DIT leven. Ik kom niet verder in het leven en loop vast tegen een muur van verwachtingen, prestaties en daartegenover heb ik mijn angsten en alle andere tekortkomingen en mijn donkere gedachten over zelfmoord op diverse manieren. Voor de trein gooien, ophangen, polsen doorsnijden, slaaptabletten met alcohol etc.. Een x heb ik echt overwogen na een ruzie met mijn ouders maar de lef ontbrak me gewoon. Na diverse depressies en een zinloze leven en nergens voor om te leven ben ik weer op het punt aanbeland dat ik weer een poging ga wagen om uit het leven te stappen. Te veel verborgen pijn, verdriet en teleurstellingen. Heb geen rust en vrede in me en bovenal ik ben niet gelukkig. Ik weet niet wat gelukkig zijn inhoudt. Het gevoel te hebben dat je nergens bijhoort of deel maakt. Ik sta jaren langs de zijlijn in het leven, maatschappij en familie en maak niet echt deel meer van uit. De nut om te bestaan is er niet meer. Het enige wat ik wil "RUST & VREDE".
Datum:
22-02-2016
Naam:
SB
Leeftijd:
46
Provincie:
Zuid-holland

ik haat mijn leven

ik was samen met een jongen waarvan ik dacht dat het echt voor altijd ging blijven duuren we hebben zoveel dingen gedaan samen en nu heeft hij alles zomaar op ik voelde zoveel voor hem en we hadden samen iets spreciaals en ik kan echt niet elke dag blijven verdriet hebben mijn leven was zoveel mooier sinds we samen waren en nu ben ik hem kwijt ik zoek een manier (liefst zo pijnlijk mogenlijk) om zelfmoord te plegen kunnen jullie me helpen
Datum:
21-02-2016
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.