Levensverhalen (pagina 145)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Uitzichtloos

Weer een nieuwe dag...

Na meerdere malen opnieuw te zijn begonnen in mijn leven, is het nu echt genoeg geweest. Wederom uitgelopen op een totale mislukking.
Ik wil niet meer.

Steeds weer had ik hoop op verbetering, maar die is er niet. Een diepgewortelde zelfhaat maakt dat ik niet echt gelukkig kan zijn.

Therapie zou ik inmiddels zelf kunnen geven.
Ik ken de theorie... Helaas ken ik ook de, voor mij niet werkende, therorie in de praktijk...
Er is geen hoop. Niet voor mij.

Liefde zal ik nooit vinden. Dat bestaat niet voor mij.
Ik ken een vorm van eigenliefde, een vorm van naasteliefde, maar het is gebasseerd op minderwaardigheidsgevoelens. Emotionele afhankelijkheid. Het is nep.

Mijn persoonlijkheid is "gestoord", zo ook mjjn gedachten en gevoelens.
Gevochten heb ik. Geknokt. Alles gegeven wat ik had om te kunnen en durven zijn, om ook te genieten van het/mijn leven.

Ter vergeefs.
De negatieve patronen zijn zo diep ingesleten, de zwakke punten zo overheersend, er is geen ontkomen
aan.

Afleiding kan het gelukkig laten lijken, maar de werkelijkheid en de realiteit is dat dat voor mij niet meer dan een tijdelijke vlucht is.
Echt gelukkig zijn bestaat niet in mijn leven.
Pijn en verdriet zijn altijd aanwezig.
Zelfs achter een masker van blijdschap en vrolijkheid...
Elke nieuwe dag weer...
Datum:
23-02-2016
Naam:
Slaapwandelaar
Leeftijd:
34
Provincie:
Friesland

Ik trek het niet meer.

Ja, waar moet ik nou beginnen?
Vorig jaar winter, alles ging goed op school, thuis en bij m'n paardjes.
Ik kreeg een nieuwe baan en een nieuwe vriend en eigenlijk binnen een week ging het slecht op school, ik kwam niet meer en ik heb m'n paarden verkocht.
Ik ben in maart weggelopen van huis, weg van al dat gezeik. Begrijp me niet verkeerd ik hou van mijn familie maar het gedoe eromheen werd ik gewoon weg moe van. Ik was op, het ging niet meer..
Nu is jeugdzorg erbij gekomen en die hebben vanalles geprobeerd, geen contact meer met m'n moeder geen ruzie meer.
Op het werk alles ging steeds slechter, ik trok het niet meer. Ik heb meerdere keren in mezelf gedacht of het nog wel zin heeft.. Of mensen me missen..
Nu even een sprong verder naar gister.
Ik had ruzie met mijn moeder omdat ik erachter gekomen ben dat ze mijn broertje van 13 onder druk zet. Nu heeft mijn moeder allemaal verwijten naar me toe gegooid. Ze houd niet van me en het maakte haar niets uit als ik dood ga.
Heeft alles nog wel zin..?
Datum:
23-02-2016
Naam:
Mighty
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

Wat voor zin heeft het leven!

Ik heb altijd stemmingswisselingen gehad, maar liet vaak niet blijken. Als jong kind heeft een oom mij op een zeer persoonlijk manier aangeraakt..heel intiem. Sindsdien heeft het mij veranderd maar ook door mijn huiselijke sfeer. Ene x was het harmonieus en de ander x was de huis te klein voor mijn moeder die inelkaar werd gebeukt door mijn vader. Oorzaak was vaak alcohol of jaloezie. Mijn moeder was slaafs en deed wat ze kon om het gezin bijeen te houden. Maar als het te veel werd dan vluchtte ze naar haar zussen en nam ze ons mee. Soms verbleven we in diverse "blijf van mijn lijf" huizen. Moeilijkste vond ik altijd om ergens opnieuw te beginnen en mensen te vertrouwen. Nieuwe vrienden op nieuwe scholen te maken. Daardoor werd ik gesloten en werd aangezien voor verlegen. Ik was nooit een prater geweest maar als oudste van het gezin heb ik alles moeten horen en meemaken en dat doet wel iets met je. Je kijkt anders naar de mensen en omgeving. Gelukkig hebben mijn broertjes en zusjes hier geen last van of zij staan sterker in hun schoenen dan ik. Volwassen worden was niet makkelijk voor mij omdat ik me een lelijk eendje vond en te dun. Ik voelde me nergens goed genoeg voor. Niet in de familie of daarbuiten. Ik ben altijd een middelmaat geweest, op school, werk, vrienden, familie, liefde en zelfs in mijn hobbies. Ik blonk nergens in uit. Mijn zelfbeeld was en is nog steeds te min voor me. Ook al zeggen mensen uit mijn omgeving dat ik mag wezen als persoon maar dat weegt niet op tegen hoe ik naar mezelf kijk. Mijn minderwaardigheid complex helpt me ook niet verder in het leven dus ik voel me een gevangene en gegijzeld in DIT leven. Ik kom niet verder in het leven en loop vast tegen een muur van verwachtingen, prestaties en daartegenover heb ik mijn angsten en alle andere tekortkomingen en mijn donkere gedachten over zelfmoord op diverse manieren. Voor de trein gooien, ophangen, polsen doorsnijden, slaaptabletten met alcohol etc.. Een x heb ik echt overwogen na een ruzie met mijn ouders maar de lef ontbrak me gewoon. Na diverse depressies en een zinloze leven en nergens voor om te leven ben ik weer op het punt aanbeland dat ik weer een poging ga wagen om uit het leven te stappen. Te veel verborgen pijn, verdriet en teleurstellingen. Heb geen rust en vrede in me en bovenal ik ben niet gelukkig. Ik weet niet wat gelukkig zijn inhoudt. Het gevoel te hebben dat je nergens bijhoort of deel maakt. Ik sta jaren langs de zijlijn in het leven, maatschappij en familie en maak niet echt deel meer van uit. De nut om te bestaan is er niet meer. Het enige wat ik wil "RUST & VREDE".
Datum:
22-02-2016
Naam:
SB
Leeftijd:
46
Provincie:
Zuid-holland

ik haat mijn leven

ik was samen met een jongen waarvan ik dacht dat het echt voor altijd ging blijven duuren we hebben zoveel dingen gedaan samen en nu heeft hij alles zomaar op ik voelde zoveel voor hem en we hadden samen iets spreciaals en ik kan echt niet elke dag blijven verdriet hebben mijn leven was zoveel mooier sinds we samen waren en nu ben ik hem kwijt ik zoek een manier (liefst zo pijnlijk mogenlijk) om zelfmoord te plegen kunnen jullie me helpen
Datum:
21-02-2016
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Geeft er iemand om mij?

Soms vraag ik me af of dat er iemand zou missen.., Mijn ouders zijn gescheiden...Mijn vader & stiefmoeder zeggen: Als je bij je moeder wilt wonen ga je geadopteerd worden enz.. Het erge is dat mijn halfbroer ook geadopeerd is (bij een tante maar nu woont hij terug met mijn moeder...) Dus ik kan dat voor hebben , dus dat risico ga ik het liefst niet nemen. Ik kan ook bij mijn vader & mijn stiefmoeder wonen maar daar is het ook niet prettig... ;( Vroeger was mijn stiefmoeder vriendelijk tegen mij. Ze had ook een zoon! We waren alle 4 blij! Maar dan is mijn stiefbroer verhuist naar een ander land .., en daardoor werd mijn stiefmoeder strenger tegen mij (dat vond ik niet zo erg) Maar na een tijdje ging ze al uitschelden ( onnozele geit, trut,...) en at ik altijd alleen aan tafel terwijl mijn vader en stiefmoeder in de zetel zaten te eten , daardoor werd ik onzeker en wou ik niet meer studeren en eten. Ik werd ook op school gepest en mijn vriendinnen waren vals. Na een tijdje werd mijn stiefmoeder oma. Toen het kind werd geboren werd er minder gekeken naar mij. En in elke winkel waar mijn vader & stiefmoeder kwamen, keken ze naar babyspullen voor het kind. Ik was niet echt jaloers maar toch vond ik het niet leuk, als ik iets vroeg zeiden ze nee ! terwijl dat kind speelgoed kreeg van €100 (ongeveer) en ik vroeg nochtans goedkope dingen. Bij kerst zijn ze lief en op mijn verjaardag ook daarna kon ik het vergeten! Elke keer dat mijn stiefbroer kwam waren ze ook lief en mocht ik aan tafel mee-eten.Ze waren weg , alleen aan tafel en BAM! Scheldwoorden. Paar dagen geleden schreef ik een brief voor mezelf met alle negatieve en positieve dingen van mijn ouders, ik was juist klaar met de negatieve dingens te schrijven over mijn stiefmoeder en vader en toen moest ik eten.. Ik kwam naar boven en vergat het blad en ging spelen op de PC . Mijn stiefmoeder leesde het perongeluk (paar dagen erna) en was boos omdat ze alleen de negatieve dingens zag over hun.. Ze was zo boos dat ze me aan het uitschelden was en ze zei zelfs (waar ik heel verdrietig van werd) dat mijn vader zelfmoord wou plegen en ze zei dat dat door mij is. Terwijl zij hem alles zegt (hij is bang van de ruzie's tussen ons, hij doet niks tegen mij)
Ik werd bang en toen dacht ik meer en meer aan zelfmoord . Even later moest ik weer gaan eten en ze zei dat ik waarschijnlijk naar mijn moeder moet..Ik wil niet bij haar wonen ze is wel vriendelijk maar omdat mijn stiefmoeder al die dingen had gezegt over haar.. dacht ik goed na (Deze ruzie was zelf haar fout omdat ze mijn brieven leest) en toen had ik een paar grote vragen : Waarom leef ik ? Waarom gebeurt dit met mij? Waarom kan ik niet gelukkig zijn?
Datum:
20-02-2016
Naam:
-
Leeftijd:
13
Provincie:
België

geen zin meer om verder te leven

Ik ben al vanaf dat ik in groep 4 zit gepest. Ze scholden me uit. Maakten roddels over mij (dus dingen die helemaal niet waar zijn). Ze hielden me tegen als ik naar huis wilde fietsen. Ik had geen vrienden in de klas. Niemand kwam voor me op, en de juffrouw deed er niets aan. Ze deed net of ze het niet hoorde. Door dat pesten werden mijn cijfers veel lager. Omdat ik me niet meer kon concentreren. Toen ben ik blijven zitten in groep 4. Dus kwam ik in een andere klas. Op het begin had ik daar wel een vriendin. En het leek veel beter te gaan. Tot dat iemand weer begon. Mijn vriendin was bang om ook gepest te worden dus, durfde ze niet voor mij op te komen. Dat ging in groep 5 ook weer verder. In groep 6 ben ik naar een andere school gegaan omdat het pesten alleen maar erger werd. Na een jaar ging ik weer terug naar die school(de reden daarvan weet ik niet meer) het pesten begon gewoon weer opnieuw. In groep 7 werdt ik ook door de zelfde kinderen weer gepest. Ik dacht steeds aan zelfmoord. Dus een keer naar school wilde ik voor de trein springen. Maar de trein kwam niet. Achteraf natuurlijk gelukkig! Ik werd ook gepest omdat ze me lelijk vonden en dat zeiden ze ook elke dag tegen me. En als we bij gymnastiek in groepjes moesten was ik altijd als laatste over. Ik heb ook medicijnen en ze zeiden heel vaak als iemand druk was. Moet je een pilletje vragen aan Anna. Dan moest iedereen lachen. De juffrouw zei dat ook best vaak tegen die kinderen. Ze zei dan moet je een pilletje van Anna. Toen ik naar het voortgezet onderwijs ging begon het weer. Ik had wel een vriendin maar op een duur wilde ze niet meer met me omgaan omdat ze bang was dat ze zelf ook gepest zou worden als ze bij mij om zou gaan. Ik merkte steeds meer dat niemand met mij om wilde gaan. En als we in groepen een opdracht moesten doen deden de kinderen uit mijn groepje het altijd met tegenzin om te zeggen: kom maar bij ons in het groepje. Daardoor kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik lelijk was, niets kon, nutteloos was. En beter dood kon zijn. Want ze zouden het niet eens merken denk ik als ik dood zou zijn. Alleen zouden ze het merken als de me wilden pesten. Ik heb heel vaak het gevoel dat niemand om me geeft. In klas 2 ging het weer het zelfde. Alleen er kwam drie nieuwe kinderen in de klas. Ze gingen in persoonlijke papieren van mij kijken. Hebben ze gestolen uit een kluis. Er stond vanalles op over mij. Ze hebben de papieren gekopieerd en aan iedereen die er 1 wilde hebben uit gedeeld. Alle dingen die niemand hoeft te weten lagen over straat. School deed er niets aan. Ik fiets me meiden mee maar op eens fietsen er ook jongens mee. Ik moest de hele weg naar huis alleen fietsen(voor de andere fietsen) want de meiden en jongens wilden naast elkaar en als ik er dan tussen ga fietsen maken ze stomme opmerkingen. Maar als ik zeg dat ik niet mee wil fietsen, heb ik niemand meer. Hun doen wel iets normaler dan de anderen.
Datum:
19-02-2016
Naam:
anna
Leeftijd:
14
Provincie:
Drenthe

Zelfmoord

Ik haal slechte punten op school en ik leer maar ik blijf slechte punten halen.
Mijn vader reageert elke keer hevig dat ik albijna een hart aanval krijg.
Hij bezorgt me trauma's bij elk slecht punt.
Men moeder is dan rustiger maar toch nog te ruw. Ik kan dit niet meer aan en ik wil niet zo leven.
Datum:
17-02-2016
Naam:
wird klap
Leeftijd:
14
Provincie:
België

geen idee

ik heb geen idee wat ik moet doen mijn verhaal is dat ik vanaf kinds af aan mishandeld ben en gepest werd heb adhd en dat maakte het niet makkelijker ik heb mijn uitweg gezocht in de drugs ik blow elke dag en heb egt heel veel moeite om niet terug te gaan in de hard drugs ik woon alleen heb 2 egte vrienden maar de eenzaamheid kickt in ik heb voor me gevoel niks meer om voor te leven het is allemaal kut en het leven is een doorlopende circel komt geen end aan ik ben daarnaast erg ontevreden over meself het word met de dag moeilijker om te laggen maar selfmoord daar denk ik heel veel aan maar ik kan het niet omdat ik nog een broer en een zusje heb en die 2 vrienden dan dan voelen hun zig weer kut omdat ik dan selfmoord heb gepleegt zit best wel met een kut verhaal
Datum:
17-02-2016
Naam:
jermaine
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

alone :(

hee,
ik had een 'vriendin' en een 'vriendje'. alleen die vriendin had bedacht dat alles wat ik haar in vertrouwen vertelde, gelogen was. de hele klas denkt nu dat ik gelogen heb over mijn beste vriendin in de MH17, mijn tumor in mijn hersenen. en een heel erg lang verhaal over bedreigingen. toen heeft ze mijn vriendje overgehaald om het uit te maken met. mij. dat heeft hij gedaan via whatsapp. echt laf. nu wil niemand in de klas met me om gaan. het liefst wil ik zelfmoord plegen of naar een andere school gaan. ben nu al een paar dagen aan het spijbelen. FACK DOBBE EN RIEVE.
Datum:
17-02-2016
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

Gedicht

Gedicht.
I lost a future
I lost a friend
I am losing myself
How do i begin?
Bullied through the ground.
Mother is sick
And all of that
while i am fat.
Ugly and no were to bein' seen
Scars on my arms.
Mental in the head.
Crazyness toke over my hole head.
My arms hurt my skin is dying
And that all of my terible youth
I have some great times thats for sure
But i can not deal with the pain
, Ik moet denken.
Datum:
17-02-2016
Naam:
Anne
Leeftijd:
11
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.