Mijn verhaal begint eigenlijk op mijn veertiende. Ik lees hier ook veel verhalen van mensen van die leeftijd. Ik was al een tijdje depri, al was er niemand die dat zo noemde toen. Ik voelde me eenzaam, snapte gewoon niet waarom. Er ontstond langzaamaan een verwijdering tussen mij en mijn ouders, maar er was geen duidelijke reden voor.
Nu zie ik heel duidelijk dat de depressie begon toen ik betrokken raakte in occulte zaken.
Maar goed, ik sukkelde een beetje voort, tot ik hoorde over zelfmoord. Ik dacht er steeds meer over na. Het was wel een taboe. Nu praat iedereen er zo'n beetje over. Uiteindelijk heb ik een poging gedaan, die mislukte, anders schreef ik hier nu niet. Mijn mes was bot en ik werd gesnapt. Mijn ouders werden ingelicht. Toen kwam voor mij een schok: ze vonden het verschrikkelijk! Ze hielden van mij! Toen besefte ik dat ik het niet nog eens kon proberen. Ik wilde eigenlijk wel graag praten over waarom ik die poging had gedaan, maar mijn ouders vroegen er niet eens naar. Ik voelde me zo verlaten en gevangen tegelijk. Ik werd eigenlijk afgewezen en wilde heel graag wegkruipen voor altijd. En aan de andere kant kon dat dus niet meer, want dan zouden mijn ouders zo'n verschrikkelijk verdriet hebben. Zo sukkelde ik dus maar weer verder. Na een dik jaar kreeg ik een paar vriendinnen erbij. En aan de oppervlakte ging het wel beter. Maar de binnenkant bleef hetzelfde. Praten over de poging kwam niet eens in me op. Mijn ouders praatten er niet eens over. De leegte van binnen bleef ook. Ik was onzeker over alles, mijn uiterlijk, want ik dacht dat ik lelijk was, wie ik was, wat ik leuk vond, of ik wel aardig gevonden werd. Ik kon gewoon mezelf niet zijn. Aan de andere kant moest ik mezelf nog ontdekken. Daarbij nog de hele hormonale verandering. Nee, van binnen wilde ik dolgraag dood.
De jaren verliepen en ik probeerde van alles om de leegte van binnen te vullen. Het lukte altijd maar tijdelijk. Altijd kwam weer die gedachte, de melancholie. Het slokte me op. Ik raakte meer en meer geïsoleerd. Uiteindelijk kon ik nog niet eens meer over koetjes en kalfjes praten.
Ik kwam langzaam aan tot de conclusie dat ik eigenlijk niet dood wilde, maar dat ik een ander leven wilde leiden dan ik deed!
Tot overmaat van ramp kwam mijn lievelingsneef om bij een fiets ongeluk in de bergen. Na al die jaren mezelf in te hebben gehouden, kwam dat verlangen naar de dood in volle hevigheid terug. Het scheelde niet veel of ik had mezelf voor een auto gegooid. Toen ging ik studeren in Maastricht en een jaar of twee bleef het nog hetzelfde. Tot ik een jongen ontmoette die de rust in zijn hart had, waar ik al die tijd naar had verlangd. Ik snapte niet hoe hij dat voor elkaar had gekregen. Hij nodigde mij eens uit voor een bijeenkomst van zijn kerk. Ja, ik geloofde niet in God, hoor.
Maar toen ik daar luisterde naar die prediker, ik kende hem niet, maar die preek ging over mij! Ik heb daar Jezus aangenomen. Verder snapte ik er nog niet veel van. Maar ik zal je vertellen: het veranderde ALLES! De onzekerheid was patsboem weg. Want ik wist: GOD HOUDT VAN MIJ!!! De doodwens was weg. Zonder dat ik met de mensen daar er over sprak wist ik dat God bestond en dat als ik zelfmoord zou plegen, ik niet bij God in de hemel zou komen. Maar ik wist, zelfmoord, dat was niet meer nodig. Zeven lange jaren had ik verlangd naar de dood. Ik kan zeggen dat ik echt ben bevrijd. Vanaf die dag dat ik koos voor Jezus heeft Hij mij geholpen en mijzelf verandert, en dat veranderde weer sommige van mijn omstandigheden.
Niet alles hoor, soms zaten dingen toch tegen.
Het stomme was, dat ik altijd dacht dat ik gelukkig moest zijn, dat ik me altijd gelukkig moest voelen. Dat was wat de televisie programma's mij vertelden. Maar dat is onzin. Mijn geluk is ook niet afhankelijk van mijn omstandigheden. Ik heb nog wel wat vervelende dingen en moeilijke situaties meegemaakt. Maar ik weet gewoon dat het goed met me gaat.
Ik ben echt mezelf geworden. En dat is heel fijn. Ik hoop dat wie dit leest er iets aan heeft. Je bent altijd welkom met vragen. Onthoud dat het leven ieder iets te bieden heeft. Ook al heb je een slechte start. De tienerjaren hebben vaak hele hoge ups en hele lage downs. Had iemand mij maar verteld dat dat allemaal overgaat, toen ik een jaar of twaalf was.
Nogmaals als je eens wilt kletsen,
dan wil ik er voor je zijn.
Groetjes,
Ellen
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.