Levensverhalen (pagina 1319)

op mijn tweede jaar gingen mijn ongetrouwde ouders uit elkaar. mijn vader is een zware alcoholist en snoof zo nu en dan een lijntje.. toen hij vast kwam te zitten kon mijn moeder van hem weggaan. Mijn moeder en ik verhuisde naar een klein dorpje en trokken in bij mijn moeders vader en zijn nieuwe vrouw. Mijn opa was een verwarde man die vaak erg agressief was tegenover het gezin. Mijn moeder was toen 22 en wilde nog van het jonge leven genieten waardoor ik opgevoed werd door mijn stiefoma die nooit kinderen heeft kunnen krijgen. Ze was van amerikaanse afkomst dus thuis was engels de voertaal waardoor ik op het moment dat ik naar school ging geen nederlands kon als nederlands meisje. Hierdoor werd ik erg gepest. op mijn 6e had mijn moeder een vriend gevonden aan de andere kant van het land waar we toen heen verhuisde. dat heeft een half jaar geduurd. Mijn moeder kwam erachter dat mijn 13-jarige stiefbroer mij misbruikte en is vertrokken. toen zijn we verhuisd naar een ander dorp waar mijn moeder was opgegroeid en huurde we een klein flatje. Mijn moeder kon de huur niet meer opbrengen en moesten we nogmaals intrekken bij mijn opa en stiefoma. Zij vonden dat het tot dan toe te hectisch was geweest voor een jong meisje van toen 7 jaar. inmiddels waren we ook al 5 keer verhuisd. Mijn opa en oma spanden een zaak aan tegen mijn moeder om het gezag over mij te krijgen en dat zorgde voor de nodige spanningen in huis. Mijn moeder kon het niet meer aan en de enige straf die ze kende was geweld waar ik ook mee werd geconfronteerd. als ik niet deed wat mijn famillie zei werd ik uren opgesloten in het kippenhok of de berging waarnaik er nog op werd geattendeerd hoe eng en donker het daar wel niet was.op de lagere school heb ik nooit vriendjes en vriendinnetjes gehad omdat ik raar was en vrij agressief. ik lijd namelijk aan het borderline-syndroom en ODD. Mijn moeder von op mijn 8e een nieuwe vriend waar ze gelijk mee ging samenwonen en nog geen jaar later waren ze getrouwd. deze man was een softie. zijn dag bestond uit werken squashen borrels en etenjes van de zaak.
ik had op dat moment van deze man 1 broertje en 1 zusje erbij gekregen. ik werd aan de kant gezet door de familie en mijn "ouders". ik hoorde er niet bij. vanaf dat moment ben ik altijd het zwarte schaap van de familie geweest. toch gingen mijn "ouders op mijn 10e weer uit elkaardoor een affaire van mijn moeder. deze man trok nogmaals gelijk bij ons in maar sloeg mijn moeder en ons zodanig dat we weer moesten verhuizen. dit maal kwamen we terecht in een stad waar mijn moeder met een andere man na 2 weken een huis kocht.ik ging naar school en er kwam een beetje regelmaat in mijn jonge leven. op de lagere school was ik het "probleemkind" van de klas. ik vocht met leraren en had een enorme grote mond. Met de hakken over de sloot kwam ik op de HAVO terecht en wilde ervoor gaan. Mijn moeder scheidde opnieuw door een affaire. Mijn toenmalige stiefvader had geen andere woonplek en mijn moeders minnaar ook niet dus woonden ze allebei bij mijn moeder. Dat zorgde uiteraard voor spanningen waardoor mijn moeder na 2 jaar weer terugviel op haar mishandelingen. Toen mijn stiefvader een woning had gevonden ging ik met hem mee waar mijn moeder het totaal niet mee eens was. daarom moest ik naar een opvangcentrum. ik was toch onhandelbaar. op school ging het precies hetzelfde, gevechten met leerlingen en leraren, schorsingen.. toen moest ik naar het ZMOK(Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen). bij die school stond een internaat waar ik na 4 andere opvangcentra geplaatst werd. Omdat ik nogal moeite had met de autoriteiten daar werd ik op mijn 15e opgepakt en in jeugddetentie geplaatst voor "mijn eigen veiligheid". gelukkig mocht ik door goed gedrag na 5 maanden weer naar buiten. Maar eenmaal buiten ging ik verder met mijn oude leventje.. ik had meestal mijn eigen boontjes moeten doppen dus waarom nu niet? ik kwam weer terug bij mijn oude vriendengroep waarmee ik op een gegeven moment 15 a 20 jointjes op een dag rookte. ik wist dat dit niet goed was maar ik had niets anders. ik zat nogmaals in een internaat, ging niet naar school, en mijn moeder, die inmiddels alweer getrouwd was met mijn laatste stiefvader nadat haar minnaar haar huis in brand had gestoken, zag mij niet meer staan sinds ik uit huis was op 14 jarige leeftijd. toen het contact met mijn moeder herstelde na aandringen van leidinggevenden besloten we het te proberen.. ik trok weer in bij mijn moeder. nog geen twee weken daarna rende mijn stiefvader in een boze bui naar boven en trok ik uit automatisme een mes en dreigde hem neer te steken. dit was de druppel. dit kwam niet meer goed. na verschillende mislukte pogingen om kamers te huren woonde ik bij een vriendin en haar moeder.alles liep weer uit de hand en ik verpestte het door mijn vriendin aan te vallen. ik heb maanden van vrienden naar vrienden moeten trekken om een slaapplaats te hebben waar ik ook de nodige dingen voor moest doen. dat liep van sexuele handelingen tot criminaliteit. ikspeelde tegenover iedereen alsof het prima met mij ging.toen mijn moeders moeder erachter kwam hoe ik leefde nam ze mij in huis.ik wilde mijn leven na 19 verhuizingen op de rails zetten en dat lukte aardig. Een helpende instantie bood mij ditmaal hulp waar ik dacht iets aan te hebben. ik kon in een ander opvanghuis terecht waar ik toen ook heen ben gegaan omdat ik mijn oude oma en zieke stiefopa niet verder tot last wilde zijn.Ik ontmoette na vele vriendjes een jongen waar ik stapelverliefd op werd.we waren dag en nacht samen. Helaas dealde hij en had ook hij een ongeorganiseerd leven. hij was net vrijgekomen na een celstraf van 3 jaar wegens verkrachting en poging tot moord. In dat opvanghuis liep nogmaals alles uit de hand doordat ik een zwangere medewerkster heb aangevallen.ik verhuisde weer naar de andere kant van het land omdat ik niet nog eens vast wilde zitten. ik dook daar onder omdat de rechter had uitgesproken mij een straf van 6 maanden te geven en daarna een gesloten behandeling in de inrichting tot mijn 21e jaar. toch werd ik gevonden door een vechtpartij waar ik hoofddader van was. ik heb mijn 6 maanden uitgezeten. nogmaals in jeugddetentie. Mijn vriend met wie ik op dat moment nog steeds iets had kwam braaf iedere week op bezoek en nam kadootjes mee, schreef brieven en kaarten en gaf me valse hoop. hij was de enige die ik voor mijn gevoel nog had. Ik kwam gelukkig vrij op mijn 17e jaar door goed gedrag en had kunnen regelen dat ik een eigen kamertje kreeg in een stad nabij mijn moeders woonplaats. Toen ik mijn vriend belde dat ik vervroegd vrij kwam was hij dolblij en kwam dezelfde avond gelijk bij me langs. dat was de laatste keer dat ik iets heb gehoord. hij was ineens spoorloos verdwenen en ik ging eraan kapot. verder leek het heel goed te gaan. ik moest toch verder met mijn leven. nu had ik de kans. ik was bezig met een opleiding en werkte fulltime. Na 6 maanden kreeg ik te horen dat ik moest vertekken omdat de huizen zouden worden gesloopt. ik verhuisde naar een vriendin bij mijn moeder in de stad. dat was mijn laatste plek. na 1 maand had ze er genoeg van en kon ik vertrekken. en daar zit ik nu. zonder inkomen en slaapplaats. niet welkom bij mijn familie.. IK BEN OP!!

.............Plezier! Ik weet niet meer wat dat is. 3 en half jaar geleden vertelde ik tegen mijn partner dat ik niet meer van haar hield. Nou ja dit gebeurd volgens de statistieken in 50% van de relaties. Om een lang verhaar kort te maken. mijn bedrijf stond aan de achterkant van de tuin, dus ik kwam elke dag vanuit een appartementje naar het bedrijf om te werken. Mijn ex bleef zolang met onze twee kinderen (Kim 8 jaar en Tijn 5 jaar) in het huis wonen. Tussen ons werd het vertrouwen steeds minder en na twee maanden kwam ik zoals altijd naar het bedrijf en zag dat er niemand in het huis aanwezig was. Ik ging kijken en tot mijn verbazing was het hele huis leeg en mijn ex en de kinderen waren spoorloos. Na weken zoeken kwam ik er achter dat ze met onze twee kinderen in een blijf van mijn lijf huis zat in Nijmegen en wij woonden in Almere. Dat is 150 KM van ons huis. Ik kon er met mijn pet niet bij, hoe was dit mogelijk. Mijn ex en ik zijn ruim 10 jaar samen geweest. We hadden zelden ruzie, er was geen geweld in welke vorm dan ook. Ik was met stomheid geslagen en ging naar onze huisarts. Hij was ook een goede kennis van ons. Wouter mijn arts vertelde mij dat mijn ex bij hem was geweest. Ze was helemaal ik in de war. Dit was allemaal 3,5 jaar geleden. Doordat ik mijn kinderen miste en ze ging zoeken liep mijn zaak niet meer omdat ik er niet meer was. De hypotheek kon niet meer betaald worden omdat mijn ex vlak voor ze weg ging alle rekeningen heeft geplunderd. Hierdoor ben ik failliet gegaan en heb ik een strafblad omdat ik mijn kinderen 1 weekend heb meegenomen naar huis omdat ik ze toen al ruim een jaar niet had gezien. Deze vrouw is zo gemeen, het is eigelijk niet eens meer menselijk te noemen. Er is nog veel meer aan de hand. Nu op dit moment zit ik ondergedoken omdat er schuldeiseres achter mij aan zitten. Het leven hoeft van mij niet meer. Werken gaat ook niet omdat ik dat van de GGD arts van de gemeente niet mag in mijn situatie. Elke dag wordt de sleur erger zonder geld en toekomst plannen. Wat heeft het leven voor zin als je je kinderen niet ziet en je alleen maar schulden hebt.

waar moet ik in geloven? het gaat helemaal fout in deze wereld. Mensen gaan steeds meer voor het grote geld , de natuur gaat er aan, mensen willen andere mensen onderdrukken en spelen spelletjes. Wat vind ik van religie? ik weet t niet. Ik heb bijna 5 jaar een hbo studie gevolgd alles gegeven en op het laatst overspannen. Te veel gegeven. Foute mannen die ik tegen kom keer op keer en te snel sex waardoor ik emotioneel onstabiel werd. Maar ik ga mijn koers wijzigen. Ik wil zo niet meer leven en ik probeer mezelf zoveel mogelijk weer gelukkig maken. Dus te kijken wat bij mij past en mezelf begrenzen . Mijzelf meer op de voorgrond weer te plaatsen ipv andere mensen.Ik had de grens nooit duidelijk voor mezelf.Altijd als ik me rot voelde veel drinken en dn voelde ik me nog rotter. Maar nu als ik me rot voelga ik juist niet meer drinken. Dan deal ik er mee in mijn hoofd. Ik ga een andere koers varen het is gebeurd ik doe weer wara ik zin in heb. Zoveel mogelijk en genieten van het leven. Ik weet dat het anders kan zijn omdat ik vroeger ook heel gelukkig was.

Heb het momenteel erg moeilijk. Kom net uit een psychotherapeutisch centrum. Heb daar 5 maanden verbleven. Maar kon daar niet echt aarden. Voelde me daar niet op mijn gemak. Had daar constant angsten. Een soort van druk. Ik kon het echt niet langer uithouden. Heb wel alle therapiën meegedaan en echt wel mijn best gedaan. Had ook geen problemen of conflicten met andere mensen. En toch kon ik me er niet veilig voelen. Ik ben er gewoon opgestapt omdat ik moreel compleet aan de grond zat. Zat al zelfmoordplannen te maken. En nu ben ik weer thuis. Maar ik ben niet genezen. Heb wel minder angst en de druk is weg. Overdag heb ik nog weinig last van angsten maar 's nachts word ik vaak overmand door angst en dan vind ik maar één middel die mijn angsten doen vervagen, en dat middel is alcohol. En ik ben nu al een paar weken elke nacht aan het drinken geslagen, maar ja, wat lost het op? Niks, ik ben het niet echt gewoon dus ik ben de dag erna een hele dag ziek. En ik heb niet veel zin om er nog een drankverslaving bij te nemen. Ik weet echt niet meer van welk hout pijlen te maken. Ik neem overdag wel temesta en buspar. Maar 's nachts kan ik de slaap niet echt vatten. Ik neem nochtans 2mg lorametzepam en een temesta van 2,5 mg maar ik word er niet echt rustig van. Ik weet niet of er nog opties zijn.
Ik ben nu al 10 jaar op de sukkel. En ik begin de moed serieus te verliezen. Weet ook niet goed hoeveel ik nog kan hebben. Ik ben de wanhoop nabij. Sorry, wou dit gewoon even kwijt. Als je zin hebt mag je me altijd mailen. Groetjes Leen.

sins mijn geboorte heb ik eigelijk alleen maar miserie gehad. mijn ouders hadden altijd ruzie. mijn moeder is al zolang ik weet alcoholist, en zij beweerde dat mijn vader haar sloeg. wie van je ouders moet je geloven als je zo klein bent? ik heb gezien hoe mijn vader een zelfmoordpoging ondernam. en bijna elke nacht werden ik en mijn broers wakker van het gebrul van mijn vader,het gekres van men moeder en het stukslaan van het meubilair. zo ben ik opgegroeit. mijn vader is een paar keer weggegaan maar kwam altijd trug voor ons. ik heb ook een paar keer voor een tijd bij men oma gewoond. rond men 10de zijn mijn ouders dan (eindelijk) gescheiden. we hebben toen echt alles weggedaan. het huis waar ik heel men leven had gewoond+alles wat er bij hoorde(we hadden zowat een kinderboerderij) en ik heb het daar heel lang moeilijk mee gehad. ik heb nooit met men ouders kunnen praten. men moeder drinkt en men vader is heel lang depressief geweest,dus ik had meer het gevoel dat ik voor men ouders moest zorgen in plaats van andersom. men hele leven doe ik alles in men 1tje. ik heb al van heel jong een eigen leventje eigelijk. nooit thuis,altijd weg. alles zelf oplossen. ik had geen ouders om op terug te vallen als ik problemen had. toen ik naar het middelbaar ging leerde ik de verkeerde vrienden kennen en ik begon te experimenteren met drugs. op school ging het ook slechter en slechter en ik zag hetzelfde bij mijn broers,terwijl wij eigelijk goede studenten waren. ik was na de scheiding ook de enige die nog naar mijn vader ging. daardoor ben ik jaren de \"pispaal\" van de famillie geweest. -->\"je broers krijgen zakgeld, jij niet want je gaat nog naar je vader\" enz...ik heb mezelf die periode ook verminkt. een jaar na de scheiding heeft mijn moeder mijn stiefvader leren kennen,waar ze bijna 6 jaar mee zou samen zijn. hij was eigelijk mijn vertrouwenspersoon. op hem kon ik reken. eindelijk iemand waar ik mee kon praten en die mij steunde. een paar maanden geleden boterde het niet meer zo goed tussen mijn moeder en stiefvader. net voor de vakantie,de nacht voor ik mijn 1ste exaam van mijn eindexames moest afleggen, heeft hij een zelfmoordpoging ondernomen. hij heeft eenj tijd in een coma gelegen. ik heb mijn examens niet meer meegedaan. mijn vader heeft het geluk terug gevonden maar woont ver weg. bij mijn moeder komen we amper rond om eten te kopen. mijn moeder is zwaar depressief en ik maak me ook zorgen om men broers. mijn jongste broertje zit nu in een instelling. sins een half jaar heb ik een vriend. mijn 1ste serieuze relatie.bij hem voelde ik mij voor het 1st gelukkig. maar na die zelfmoordpoging gaat het niet meer zo goed. ik was mezelf ook niet.. het is voor ons ook zo moeilijk om elkaar te begrijpen. zijn ouders zijn stinkendrijk en zijn leven gaat van een leien dakje. bij ons wordt elke cent 3 keer omgedraait voor hij wordt uitgegeven en mijn leven is 1 grote puinhoop! hij begrijpt dat niet. ik zie hem echt graag maar het gaat gewoon niet meer. das echt frustrerend en ik wordt daar wanhopig van! ik heb het gevoel dat elke keer als het even goed is,het weer van me wordt afgepakt. en dat is al heel men leven zo! ik heb 0,0% zelfvertrouwen en heb ook geen zin meer in de toekomst. ik heb echt moeite om gelukkig te zijn. ik heb vaak aan zelfmoord gedacht maar kon dat altijd bedwingen. de vraag is alleen hoelang ik dat nog kan!

Mijn verhaal begint eigenlijk op mijn veertiende. Ik lees hier ook veel verhalen van mensen van die leeftijd. Ik was al een tijdje depri, al was er niemand die dat zo noemde toen. Ik voelde me eenzaam, snapte gewoon niet waarom. Er ontstond langzaamaan een verwijdering tussen mij en mijn ouders, maar er was geen duidelijke reden voor.
Nu zie ik heel duidelijk dat de depressie begon toen ik betrokken raakte in occulte zaken.
Maar goed, ik sukkelde een beetje voort, tot ik hoorde over zelfmoord. Ik dacht er steeds meer over na. Het was wel een taboe. Nu praat iedereen er zo'n beetje over. Uiteindelijk heb ik een poging gedaan, die mislukte, anders schreef ik hier nu niet. Mijn mes was bot en ik werd gesnapt. Mijn ouders werden ingelicht. Toen kwam voor mij een schok: ze vonden het verschrikkelijk! Ze hielden van mij! Toen besefte ik dat ik het niet nog eens kon proberen. Ik wilde eigenlijk wel graag praten over waarom ik die poging had gedaan, maar mijn ouders vroegen er niet eens naar. Ik voelde me zo verlaten en gevangen tegelijk. Ik werd eigenlijk afgewezen en wilde heel graag wegkruipen voor altijd. En aan de andere kant kon dat dus niet meer, want dan zouden mijn ouders zo'n verschrikkelijk verdriet hebben. Zo sukkelde ik dus maar weer verder. Na een dik jaar kreeg ik een paar vriendinnen erbij. En aan de oppervlakte ging het wel beter. Maar de binnenkant bleef hetzelfde. Praten over de poging kwam niet eens in me op. Mijn ouders praatten er niet eens over. De leegte van binnen bleef ook. Ik was onzeker over alles, mijn uiterlijk, want ik dacht dat ik lelijk was, wie ik was, wat ik leuk vond, of ik wel aardig gevonden werd. Ik kon gewoon mezelf niet zijn. Aan de andere kant moest ik mezelf nog ontdekken. Daarbij nog de hele hormonale verandering. Nee, van binnen wilde ik dolgraag dood.
De jaren verliepen en ik probeerde van alles om de leegte van binnen te vullen. Het lukte altijd maar tijdelijk. Altijd kwam weer die gedachte, de melancholie. Het slokte me op. Ik raakte meer en meer geïsoleerd. Uiteindelijk kon ik nog niet eens meer over koetjes en kalfjes praten.
Ik kwam langzaam aan tot de conclusie dat ik eigenlijk niet dood wilde, maar dat ik een ander leven wilde leiden dan ik deed!
Tot overmaat van ramp kwam mijn lievelingsneef om bij een fiets ongeluk in de bergen. Na al die jaren mezelf in te hebben gehouden, kwam dat verlangen naar de dood in volle hevigheid terug. Het scheelde niet veel of ik had mezelf voor een auto gegooid. Toen ging ik studeren in Maastricht en een jaar of twee bleef het nog hetzelfde. Tot ik een jongen ontmoette die de rust in zijn hart had, waar ik al die tijd naar had verlangd. Ik snapte niet hoe hij dat voor elkaar had gekregen. Hij nodigde mij eens uit voor een bijeenkomst van zijn kerk. Ja, ik geloofde niet in God, hoor.
Maar toen ik daar luisterde naar die prediker, ik kende hem niet, maar die preek ging over mij! Ik heb daar Jezus aangenomen. Verder snapte ik er nog niet veel van. Maar ik zal je vertellen: het veranderde ALLES! De onzekerheid was patsboem weg. Want ik wist: GOD HOUDT VAN MIJ!!! De doodwens was weg. Zonder dat ik met de mensen daar er over sprak wist ik dat God bestond en dat als ik zelfmoord zou plegen, ik niet bij God in de hemel zou komen. Maar ik wist, zelfmoord, dat was niet meer nodig. Zeven lange jaren had ik verlangd naar de dood. Ik kan zeggen dat ik echt ben bevrijd. Vanaf die dag dat ik koos voor Jezus heeft Hij mij geholpen en mijzelf verandert, en dat veranderde weer sommige van mijn omstandigheden.
Niet alles hoor, soms zaten dingen toch tegen.
Het stomme was, dat ik altijd dacht dat ik gelukkig moest zijn, dat ik me altijd gelukkig moest voelen. Dat was wat de televisie programma's mij vertelden. Maar dat is onzin. Mijn geluk is ook niet afhankelijk van mijn omstandigheden. Ik heb nog wel wat vervelende dingen en moeilijke situaties meegemaakt. Maar ik weet gewoon dat het goed met me gaat.
Ik ben echt mezelf geworden. En dat is heel fijn. Ik hoop dat wie dit leest er iets aan heeft. Je bent altijd welkom met vragen. Onthoud dat het leven ieder iets te bieden heeft. Ook al heb je een slechte start. De tienerjaren hebben vaak hele hoge ups en hele lage downs. Had iemand mij maar verteld dat dat allemaal overgaat, toen ik een jaar of twaalf was.

Nogmaals als je eens wilt kletsen,
dan wil ik er voor je zijn.

Groetjes,
Ellen

Ik heb borderline.Niemand die mijn begrijpt.Het enige wat helpt is alochol.Ik heb niemand meer behalve mn familie maar die moet wel van me houden.Ik wil dood heel graag maar weet nie hoe/Kan nie tegen bloed of pijn.wat moet ik doen Is er niemand die mij begrijpt?Er is mij drie jaar geledn hulp beloofd en sinds dien is het alleen maar erger geworden.heb sex met iedereen,laat mij geuiken,doe mezelf emotioneel pijn.Ik wil nie meer wat moetb ik doen>NIX HELPT

Fuck it, het heeft toch geen enkel nut. Waarom jezelf nog verder kapot maken met valse hoop? Life's a gift, society a bitch! En al kan het leven nog wel zo'n mooi geschenk zijn, voor sommige is het hel!
Hopelijk wordt ik deze keer niet door de mensen van de site geweigerd. Fuck it!

ik ben mijn vreind kwijt en dat wil ik niet ik heb het al gebrobeerd om zelfmoord maar het lukte niet en ik wil het wel want zonder hem wil ik niet leven jij is de einige die ik heb en van jou en hij is alles help mij om zelfmoord teplegen of hoe ik hem terug krijg

3 jaar terug begon het allemaal... mijn moeder kreeg een depressie en lag altijd maar in de woonkamer te slapen... ze wou niet meer bij me vader slapen. ik had wel door dat ze gingen scheiden. waarom zou ze anders niet bij mijn vader willen slapen. op dat moment kon ik met niemand praten me vader werkte van 12 uur "smiddags" tot 2 uur "savonds"
in totaal 14 uur.
dus hij was er nooit. elke dag at ik kant en klaar eten. dat vaak bedorven was. daarom at ik bijna niets. alleen tegen mijn kat kon ik alles vertellen "J" (ik ga niet de naam schrijven) altijd als ik huilde kwam hij om mij te troosten. maar hij was oud en ik wist dat hij niet lang meer zou leven. toen hij overleed, begon ik mezelf te pijnigen. ik pakte een schaar en sneed, of ik ging expres van de trap struikelen. ik deed alles voor pijn. alsof het mijn lichaam kon beheersen van woede uitbarstingen. toen een paar maanden later was niets veranderd. niemand merkte het want ik ben heel goed in pijn verbergen. ik heb vaak op het balkon gezeten en naar buiten gestaard, toen begon ik paniek aanvallen te krijgen. me vader had al gezegt dat ze gingen scheiden. en ik begreep het. maar vanbinnen was ik allang dood. het heeft 2 jaar geduurt tot de scheiding voltooid was. ik ging bij me vader wonen in "B" en me moeder ging wonen in "D" ik was bang dat ik mijn vader verloor want ik zag hem nooit, toen begon ik pas echt met messen glasscherven en vanalles in mijn armen te zetten. ik kon niet slapen. ik had iets nodig dat mij beschermde. mijn katten. die berschermde mij hielden van mij. ik was erg dun geworden. en ik had geen fut meer. toen dacht ik ik maak er een einde aan. maar ik werd verstoord. er was een vrouw in mijn vaders leven gekomen "Z" ik had zo een hekel aan die vrouw. ik begon met roken en was vaak dronken. ze wou atijd nutteloze gesprekken houden en ik kon er niet meer tegen ze probeerde mijn moeder te zijn DAT WIJF moest oprotten. na een tijdje kreeg ik ruzie met me vader want hij wou bij haar slapen. en ik wou in mijn eigen vertrouwde huisje blijven. voor de eerste keer in mijn leven was ik bang voor hem geworden. mijn leven, mijn schepper deed alsof ik dood kon vallen. toen ben ik naar mijn moeder gegaan en daar gebleven. mijn katten zaten nog in dat huis en daardoor kreeg ik het gevoel dat ik depressief werd. ik moest ze bij me hebben. hun maakten mijn bestaan. na veel gezijk kon ik mijn katten meenemen naar mijn moeder. ze waren aardig ondervoed en ik voelde hun pijn. ik begon vrienden te maken op school(mijn moeder was niet meer depressief toen ze alleen ging wonen) en ik zei tegen mijn moeder dat ik met ze naar de strand ging. me moeder vond het best. ik zou daarna doorgaan naar mijn vader en "S" waar ik nogsteeds een bloedhekel aan heb. in de tram had ik een boete want ik was vergeten dat ik moest afstempelen. toen ik bij me vader was had ik hem gesmeekt dat hij mijn moeder niet had gebeld. dat had hij dus wel. mijn moeder belde mij en begon te schelden en me uit te "hoeren" ik kon er niet tegen ik rende naar de wc en pakte mijn zakmes. je raad het verder wel. daarna heb ik neidig mijn tas ingepakt. mijn vader had me nognooit zo angstig gezien. hij zei dat hij mijn moeder zou bellen en zou zeggen dat ik even tijd nodig had. bij mijn moeder kreeg ik weer een paniek aanval. maar ik heb nu leren omgaan met mijn angsten. je moet gewoon je rug recht zetten en van de kleine dingen genieten. mijn verhaal is niet zo heftig als dat van anderen. MAAR JE MOET GEWOON DENKEN IK ZET DOOR!
XkusX B