Levensverhalen (pagina 1318)

Mijn verhaal is al verteld, en dat vind je op deze site. Met mij gaat het nu super goed, en ik weet dat jullie dat ook allemaal kunnen. Ik lees hier sombere verhalen.. maar als je het slechtste hebt gehad komt er snel iets goeds. Overleef... voor jezelf alsjeblieft, zelfmoord is geen uitweg! Het is niks, je rent alleen maar weg van je problemen. Zo krijgt je ziel nooit rust... Je kunt het... als ik als 13 jarige het kan... dan kunnen jullie het ook... het is mij gelukt te stoppen met snijden... het is mij gelukt weer lief te hebben en het is mij gelukt om weer positief te denken.

Ik hoop zo erg dat dit jullie visie veranderd want voor iedereen is iets goeds weggelegd... Alleen moet je er zelf komen. Streef je dromen na, zoek de mensen op die je dierbaar zijn... Ze zullen je helpen! Automutilatie en zelfmoord zijn geen oplossingen , je maakt alles alleen maar erger.. hoe eerder je dat inziet hoe beter ...

JULLIE KUNNEN HET!!! ER IS ALtIJD HOOP!!! OOK VOOR DEGENE DIE HET DACHTEN KWIJT GERAAKT TE ZIJN!

Peace, love, empathy.

A friend

ik ben een pest kop altijd geweest maar iemand die ik peste heeft zelfmoord gepleegd en het dorp geeft het nu veel aandacht en nu keert iedereen zich tegen mij. zelfs mijn ouders willen me niet meer maar de mens maakt toch fouten. dus ik akn het neit meer hebben ik dnek dat ik nu als een zwakkere uit de samenleving net asl jullei die neit effe kunne nadenken en effe zouden door vechtne door een kut tijd want die gaat gewoon weer over. of naar een deskundige gaan nee ik ag semi populair doen op zelfmoord sites en zo me nog kutter te laten voelen mensen kom op krijg een leven en doe is neit zo triest je akn ook even normaal doen en over dingen praten en me verhaal boven is onzin amar ja

Ik hoop dat iemand geintereseerd is in mijn verhaal. Ik wil het niet kort maken want het voluit schrijven kan een hele opluchting zijn. Ik heb 4 jaar geleden, toen ik in het eerste middelbaar zat, een lieve vrouw leren kennen:Anja. Zij was mijn lerares Godsdienst. Het klikte echt tussen ons. Ik gaf haar tekeningen en elke keer als we elkaar tegenkwamen, lachten we naar elkaar. Toen ik in het 2de middelbaar zat, kreeg ik geen les meer van haar. Ik had haar in mijn vriendenboekje laten schrijven en zo ben ik aan haar adres geraakt. Ik schreef een briefje naar haar en ik kreeg er 1 terug. We zagen elkaar nog op school en toen was ik erachter gekomen dat ze zwanger was. Ze had geen gemakkelijke zwangerschap. Ze had zelfs suikerziekte tijdens haar zwangerschap. Ik bleef haar schrijven tot na haar bevalling. Ik belde haar op om te vragen of ik haar zoontje eens mocht bezoeken. Ik had haar een bos rozen gekocht en ze was er zo blij mee. Het was echt zalig om bij haar te zijn. Ze gaf me het gevoel dat ik het waard ben om te leven. ZE betekende alles voor me. IK vertelde haar al mijn geheimen. We zouden nog eens afspreken met elkaar. Dat is er niet van gekomen. Ze zei dat ze te weinig tijd haar maar ik denk daar anders over. Leerkrachten en leerlingen mogen nu eenmaal niet bevriend zijn. Ze beseffte dat ze door mij uitnodigen in haar huis ze te ver was gegaan. Ik heb me toen heel triestig gevoelt en besloten dat ik haar uit men leven wou. Ze verdiende me niet. Ze kon toch eerlijk zijn tegenover mij? Ze kwetste me nog meer met me niet de waarheid te vertellen en gwn een smoesje te verzinnen. Ik zag haar nog af en toe eens op school en had het daar wel heel moeilijk mee. En zij ook. Ze wist ook niet zo goed hoe ze moest reageren. We waren een maand verder en ik zag haar nooit meer op school. Ik begon me zorgen te maken maar wou haar uit men leven houden dus ik liet het maar zo. en Toen is alle miserie begonnen. Er is iets gebeurt dat ik moeilijk kon verwerken. Ik kon er niet over praten met mijn ouders en ik had niemand anders. Geen vrienden. Ik heb altijd al vriendinnen moeten loslaten, heel mijn leven lang. Kheb ook nog nooit liefde gekend in mijn leven. En dat is de reden waardoor ik depresief ben geworden. Ik heb een 2de vertrouwenspersoon nodig en ik kan die nergens vinden. Ik heb alleen mijn mama maar soms is dat niet genoeg. Het duurde heel lang voor ik zelf door had dat ik in een depressie zat. Ik was helemaal geisoleerd geraakt, lag alleen maar in mijn bed ganse dagen lang en at bijna nooit iets. Ik dufde gewoon niet meer naar school gaan. Ik kon de sociale druk niet meer aan. Ik barste s'morgens in tranen uit omdat ik niet naar school wou. Soms had ik zelfs zonder enige reden ineens een hevige huilbui. Toen besliste mijn mama om naar de dokter te gaan. Die heeft dan gezegt dat ik best naar een psychologe zou gaan. het begon terug wat beter te gaan. Mama zei tegen me dat ze me nog iets moest vertellen maar dat ze wou wachten tot ik wat stabieler was. Ze zei dat ze wist wat er al die maanden met Anja aan de hand was. Ze had een postnatale depressie en daarom gaf ze een tijdje geen les meer. Ik voelde me trg verbonden met haar. Aangezien ik van school ging veranderen was er geen probleem meer om vriendinnen te zijn. Dus ik schreef een briefje. 3 weken lang was het heel stil en ik kreeg het terug heel moeilijk. Ik dacht weer veel aan zelfmoord en lag weer uren te huilen in mijn bed. Waarom kreeg ik nu geen briefje terug? uiteindelijk kon ik het niemeer houden. Ik wou weten wat er aan de hand was. Ik belde haar op. Ze zei dat ze nog geen tijd had gehad om een briefje terug te sturen.Ik heb een half uur lang met haar gebabbeld aan de telefoon. Het klikte zo goed. Het was precies of we waren al jarenkang vriendinnen.Ze vroeg achter mijn E-mailadres zodat ze me een mailtje kon sturen. Een dag later kwam ik haar tegen in het shoppingscenter. Ze zag er goed uit! ze was helemaal terug. Die lieve lach, altijd zo goed gezind. Ze is altijd heel belangerijk voor me geweest. Ik kan haar vertrouwen alleen... Ze is 35 en heeft een gezin en ik pas daar niet echt in. Ze heeft heel weinig tijd. Ik zou haar alles willen zeggen wat ik heb doorgemaakt en vertellen dat ik nog steeds zwarte gedachten heb... Ik wou dat ik in haar armen kon liggen, niks zeggen en toch voelen wat de ander bedoelt. Gewoon bij haar zijn. Ze geeft me kracht om verder te leven. En ik heb die kracht nodig en ik heb ze nie. Het is al weer 2 weken geleden en ik heb nog steeds geen mailtje gehad. Ze zal het waarschijnlijk te druk hebben. Ik ben nu eenmaal niet zo belangerijk voor haar.
Ik wou dat ik evenveel voor haar betekende als zij voor mij. Maar ik weet dat dat niet zo is. Het klinkt mss alsof ik verliefd ben maar dat is het niet hoor. Zij is mijn 2de vertrouwenspersoon, mijn zielsverwante. Maar dat is niet wederzijds. Ik ben gewoon een vriendin van haar. Ik wou dat ze wist hoeveel ze voor mij betekende. Ik mis haar zo! Ik voel me heel alleen. Ik kan niet praten over mijn gevoelens. Mijn mama wil het wel verstaan maar ze kan het niet. Elke nacht dromen over je zelfmoodpoging. Elke ochtend opstaan en denken: Ben ik nu nog steeds niet dood? S'avond in bed huilen en jezelf snijden. Niemand kan het snappen als je het zelf niet mee gemaakt hebt. Weet er iemand hier wat ik moet doen i.v.m Anja? Zou ik haar eens bellen? Proberen afspreken en zeggen hoeveel ze voor me betekend? Of gewoon wachten op een mailtje dat nog zo ver weg is ? help me please ik ben het ten einde raad...

t begon toen ik gepest werdt op school door een stom groepje jongens, ik heb geen vrienden, heb nooit liefde gehad, iedereen gaf mij altijd de schuld, ik kan alles NIET meer aan! t liefst wou ik dat ik NIET bestond! ik ben alles gewoon spuugzat geworden, t liefst wil ik zelfmoord plegen zodat ik van alles af ben! ik wil t eeuwige rust! wil weg van deze stomme aarde!

Mensen, iedereen kent pieken, en iedereen ken dalen..
En wanneer je dalen hebt gekend zul je pas de mooie momenten kostbaar en mooi gaan vinden..
En voor iedereen gaan er nog mooie dingen gebeuren, als je maar doorzet..

op mijn tweede jaar gingen mijn ongetrouwde ouders uit elkaar. mijn vader is een zware alcoholist en snoof zo nu en dan een lijntje.. toen hij vast kwam te zitten kon mijn moeder van hem weggaan. Mijn moeder en ik verhuisde naar een klein dorpje en trokken in bij mijn moeders vader en zijn nieuwe vrouw. Mijn opa was een verwarde man die vaak erg agressief was tegenover het gezin. Mijn moeder was toen 22 en wilde nog van het jonge leven genieten waardoor ik opgevoed werd door mijn stiefoma die nooit kinderen heeft kunnen krijgen. Ze was van amerikaanse afkomst dus thuis was engels de voertaal waardoor ik op het moment dat ik naar school ging geen nederlands kon als nederlands meisje. Hierdoor werd ik erg gepest. op mijn 6e had mijn moeder een vriend gevonden aan de andere kant van het land waar we toen heen verhuisde. dat heeft een half jaar geduurd. Mijn moeder kwam erachter dat mijn 13-jarige stiefbroer mij misbruikte en is vertrokken. toen zijn we verhuisd naar een ander dorp waar mijn moeder was opgegroeid en huurde we een klein flatje. Mijn moeder kon de huur niet meer opbrengen en moesten we nogmaals intrekken bij mijn opa en stiefoma. Zij vonden dat het tot dan toe te hectisch was geweest voor een jong meisje van toen 7 jaar. inmiddels waren we ook al 5 keer verhuisd. Mijn opa en oma spanden een zaak aan tegen mijn moeder om het gezag over mij te krijgen en dat zorgde voor de nodige spanningen in huis. Mijn moeder kon het niet meer aan en de enige straf die ze kende was geweld waar ik ook mee werd geconfronteerd. als ik niet deed wat mijn famillie zei werd ik uren opgesloten in het kippenhok of de berging waarnaik er nog op werd geattendeerd hoe eng en donker het daar wel niet was.op de lagere school heb ik nooit vriendjes en vriendinnetjes gehad omdat ik raar was en vrij agressief. ik lijd namelijk aan het borderline-syndroom en ODD. Mijn moeder von op mijn 8e een nieuwe vriend waar ze gelijk mee ging samenwonen en nog geen jaar later waren ze getrouwd. deze man was een softie. zijn dag bestond uit werken squashen borrels en etenjes van de zaak.
ik had op dat moment van deze man 1 broertje en 1 zusje erbij gekregen. ik werd aan de kant gezet door de familie en mijn "ouders". ik hoorde er niet bij. vanaf dat moment ben ik altijd het zwarte schaap van de familie geweest. toch gingen mijn "ouders op mijn 10e weer uit elkaardoor een affaire van mijn moeder. deze man trok nogmaals gelijk bij ons in maar sloeg mijn moeder en ons zodanig dat we weer moesten verhuizen. dit maal kwamen we terecht in een stad waar mijn moeder met een andere man na 2 weken een huis kocht.ik ging naar school en er kwam een beetje regelmaat in mijn jonge leven. op de lagere school was ik het "probleemkind" van de klas. ik vocht met leraren en had een enorme grote mond. Met de hakken over de sloot kwam ik op de HAVO terecht en wilde ervoor gaan. Mijn moeder scheidde opnieuw door een affaire. Mijn toenmalige stiefvader had geen andere woonplek en mijn moeders minnaar ook niet dus woonden ze allebei bij mijn moeder. Dat zorgde uiteraard voor spanningen waardoor mijn moeder na 2 jaar weer terugviel op haar mishandelingen. Toen mijn stiefvader een woning had gevonden ging ik met hem mee waar mijn moeder het totaal niet mee eens was. daarom moest ik naar een opvangcentrum. ik was toch onhandelbaar. op school ging het precies hetzelfde, gevechten met leerlingen en leraren, schorsingen.. toen moest ik naar het ZMOK(Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen). bij die school stond een internaat waar ik na 4 andere opvangcentra geplaatst werd. Omdat ik nogal moeite had met de autoriteiten daar werd ik op mijn 15e opgepakt en in jeugddetentie geplaatst voor "mijn eigen veiligheid". gelukkig mocht ik door goed gedrag na 5 maanden weer naar buiten. Maar eenmaal buiten ging ik verder met mijn oude leventje.. ik had meestal mijn eigen boontjes moeten doppen dus waarom nu niet? ik kwam weer terug bij mijn oude vriendengroep waarmee ik op een gegeven moment 15 a 20 jointjes op een dag rookte. ik wist dat dit niet goed was maar ik had niets anders. ik zat nogmaals in een internaat, ging niet naar school, en mijn moeder, die inmiddels alweer getrouwd was met mijn laatste stiefvader nadat haar minnaar haar huis in brand had gestoken, zag mij niet meer staan sinds ik uit huis was op 14 jarige leeftijd. toen het contact met mijn moeder herstelde na aandringen van leidinggevenden besloten we het te proberen.. ik trok weer in bij mijn moeder. nog geen twee weken daarna rende mijn stiefvader in een boze bui naar boven en trok ik uit automatisme een mes en dreigde hem neer te steken. dit was de druppel. dit kwam niet meer goed. na verschillende mislukte pogingen om kamers te huren woonde ik bij een vriendin en haar moeder.alles liep weer uit de hand en ik verpestte het door mijn vriendin aan te vallen. ik heb maanden van vrienden naar vrienden moeten trekken om een slaapplaats te hebben waar ik ook de nodige dingen voor moest doen. dat liep van sexuele handelingen tot criminaliteit. ikspeelde tegenover iedereen alsof het prima met mij ging.toen mijn moeders moeder erachter kwam hoe ik leefde nam ze mij in huis.ik wilde mijn leven na 19 verhuizingen op de rails zetten en dat lukte aardig. Een helpende instantie bood mij ditmaal hulp waar ik dacht iets aan te hebben. ik kon in een ander opvanghuis terecht waar ik toen ook heen ben gegaan omdat ik mijn oude oma en zieke stiefopa niet verder tot last wilde zijn.Ik ontmoette na vele vriendjes een jongen waar ik stapelverliefd op werd.we waren dag en nacht samen. Helaas dealde hij en had ook hij een ongeorganiseerd leven. hij was net vrijgekomen na een celstraf van 3 jaar wegens verkrachting en poging tot moord. In dat opvanghuis liep nogmaals alles uit de hand doordat ik een zwangere medewerkster heb aangevallen.ik verhuisde weer naar de andere kant van het land omdat ik niet nog eens vast wilde zitten. ik dook daar onder omdat de rechter had uitgesproken mij een straf van 6 maanden te geven en daarna een gesloten behandeling in de inrichting tot mijn 21e jaar. toch werd ik gevonden door een vechtpartij waar ik hoofddader van was. ik heb mijn 6 maanden uitgezeten. nogmaals in jeugddetentie. Mijn vriend met wie ik op dat moment nog steeds iets had kwam braaf iedere week op bezoek en nam kadootjes mee, schreef brieven en kaarten en gaf me valse hoop. hij was de enige die ik voor mijn gevoel nog had. Ik kwam gelukkig vrij op mijn 17e jaar door goed gedrag en had kunnen regelen dat ik een eigen kamertje kreeg in een stad nabij mijn moeders woonplaats. Toen ik mijn vriend belde dat ik vervroegd vrij kwam was hij dolblij en kwam dezelfde avond gelijk bij me langs. dat was de laatste keer dat ik iets heb gehoord. hij was ineens spoorloos verdwenen en ik ging eraan kapot. verder leek het heel goed te gaan. ik moest toch verder met mijn leven. nu had ik de kans. ik was bezig met een opleiding en werkte fulltime. Na 6 maanden kreeg ik te horen dat ik moest vertekken omdat de huizen zouden worden gesloopt. ik verhuisde naar een vriendin bij mijn moeder in de stad. dat was mijn laatste plek. na 1 maand had ze er genoeg van en kon ik vertrekken. en daar zit ik nu. zonder inkomen en slaapplaats. niet welkom bij mijn familie.. IK BEN OP!!

.............Plezier! Ik weet niet meer wat dat is. 3 en half jaar geleden vertelde ik tegen mijn partner dat ik niet meer van haar hield. Nou ja dit gebeurd volgens de statistieken in 50% van de relaties. Om een lang verhaar kort te maken. mijn bedrijf stond aan de achterkant van de tuin, dus ik kwam elke dag vanuit een appartementje naar het bedrijf om te werken. Mijn ex bleef zolang met onze twee kinderen (Kim 8 jaar en Tijn 5 jaar) in het huis wonen. Tussen ons werd het vertrouwen steeds minder en na twee maanden kwam ik zoals altijd naar het bedrijf en zag dat er niemand in het huis aanwezig was. Ik ging kijken en tot mijn verbazing was het hele huis leeg en mijn ex en de kinderen waren spoorloos. Na weken zoeken kwam ik er achter dat ze met onze twee kinderen in een blijf van mijn lijf huis zat in Nijmegen en wij woonden in Almere. Dat is 150 KM van ons huis. Ik kon er met mijn pet niet bij, hoe was dit mogelijk. Mijn ex en ik zijn ruim 10 jaar samen geweest. We hadden zelden ruzie, er was geen geweld in welke vorm dan ook. Ik was met stomheid geslagen en ging naar onze huisarts. Hij was ook een goede kennis van ons. Wouter mijn arts vertelde mij dat mijn ex bij hem was geweest. Ze was helemaal ik in de war. Dit was allemaal 3,5 jaar geleden. Doordat ik mijn kinderen miste en ze ging zoeken liep mijn zaak niet meer omdat ik er niet meer was. De hypotheek kon niet meer betaald worden omdat mijn ex vlak voor ze weg ging alle rekeningen heeft geplunderd. Hierdoor ben ik failliet gegaan en heb ik een strafblad omdat ik mijn kinderen 1 weekend heb meegenomen naar huis omdat ik ze toen al ruim een jaar niet had gezien. Deze vrouw is zo gemeen, het is eigelijk niet eens meer menselijk te noemen. Er is nog veel meer aan de hand. Nu op dit moment zit ik ondergedoken omdat er schuldeiseres achter mij aan zitten. Het leven hoeft van mij niet meer. Werken gaat ook niet omdat ik dat van de GGD arts van de gemeente niet mag in mijn situatie. Elke dag wordt de sleur erger zonder geld en toekomst plannen. Wat heeft het leven voor zin als je je kinderen niet ziet en je alleen maar schulden hebt.

waar moet ik in geloven? het gaat helemaal fout in deze wereld. Mensen gaan steeds meer voor het grote geld , de natuur gaat er aan, mensen willen andere mensen onderdrukken en spelen spelletjes. Wat vind ik van religie? ik weet t niet. Ik heb bijna 5 jaar een hbo studie gevolgd alles gegeven en op het laatst overspannen. Te veel gegeven. Foute mannen die ik tegen kom keer op keer en te snel sex waardoor ik emotioneel onstabiel werd. Maar ik ga mijn koers wijzigen. Ik wil zo niet meer leven en ik probeer mezelf zoveel mogelijk weer gelukkig maken. Dus te kijken wat bij mij past en mezelf begrenzen . Mijzelf meer op de voorgrond weer te plaatsen ipv andere mensen.Ik had de grens nooit duidelijk voor mezelf.Altijd als ik me rot voelde veel drinken en dn voelde ik me nog rotter. Maar nu als ik me rot voelga ik juist niet meer drinken. Dan deal ik er mee in mijn hoofd. Ik ga een andere koers varen het is gebeurd ik doe weer wara ik zin in heb. Zoveel mogelijk en genieten van het leven. Ik weet dat het anders kan zijn omdat ik vroeger ook heel gelukkig was.

Heb het momenteel erg moeilijk. Kom net uit een psychotherapeutisch centrum. Heb daar 5 maanden verbleven. Maar kon daar niet echt aarden. Voelde me daar niet op mijn gemak. Had daar constant angsten. Een soort van druk. Ik kon het echt niet langer uithouden. Heb wel alle therapiën meegedaan en echt wel mijn best gedaan. Had ook geen problemen of conflicten met andere mensen. En toch kon ik me er niet veilig voelen. Ik ben er gewoon opgestapt omdat ik moreel compleet aan de grond zat. Zat al zelfmoordplannen te maken. En nu ben ik weer thuis. Maar ik ben niet genezen. Heb wel minder angst en de druk is weg. Overdag heb ik nog weinig last van angsten maar 's nachts word ik vaak overmand door angst en dan vind ik maar één middel die mijn angsten doen vervagen, en dat middel is alcohol. En ik ben nu al een paar weken elke nacht aan het drinken geslagen, maar ja, wat lost het op? Niks, ik ben het niet echt gewoon dus ik ben de dag erna een hele dag ziek. En ik heb niet veel zin om er nog een drankverslaving bij te nemen. Ik weet echt niet meer van welk hout pijlen te maken. Ik neem overdag wel temesta en buspar. Maar 's nachts kan ik de slaap niet echt vatten. Ik neem nochtans 2mg lorametzepam en een temesta van 2,5 mg maar ik word er niet echt rustig van. Ik weet niet of er nog opties zijn.
Ik ben nu al 10 jaar op de sukkel. En ik begin de moed serieus te verliezen. Weet ook niet goed hoeveel ik nog kan hebben. Ik ben de wanhoop nabij. Sorry, wou dit gewoon even kwijt. Als je zin hebt mag je me altijd mailen. Groetjes Leen.

sins mijn geboorte heb ik eigelijk alleen maar miserie gehad. mijn ouders hadden altijd ruzie. mijn moeder is al zolang ik weet alcoholist, en zij beweerde dat mijn vader haar sloeg. wie van je ouders moet je geloven als je zo klein bent? ik heb gezien hoe mijn vader een zelfmoordpoging ondernam. en bijna elke nacht werden ik en mijn broers wakker van het gebrul van mijn vader,het gekres van men moeder en het stukslaan van het meubilair. zo ben ik opgegroeit. mijn vader is een paar keer weggegaan maar kwam altijd trug voor ons. ik heb ook een paar keer voor een tijd bij men oma gewoond. rond men 10de zijn mijn ouders dan (eindelijk) gescheiden. we hebben toen echt alles weggedaan. het huis waar ik heel men leven had gewoond+alles wat er bij hoorde(we hadden zowat een kinderboerderij) en ik heb het daar heel lang moeilijk mee gehad. ik heb nooit met men ouders kunnen praten. men moeder drinkt en men vader is heel lang depressief geweest,dus ik had meer het gevoel dat ik voor men ouders moest zorgen in plaats van andersom. men hele leven doe ik alles in men 1tje. ik heb al van heel jong een eigen leventje eigelijk. nooit thuis,altijd weg. alles zelf oplossen. ik had geen ouders om op terug te vallen als ik problemen had. toen ik naar het middelbaar ging leerde ik de verkeerde vrienden kennen en ik begon te experimenteren met drugs. op school ging het ook slechter en slechter en ik zag hetzelfde bij mijn broers,terwijl wij eigelijk goede studenten waren. ik was na de scheiding ook de enige die nog naar mijn vader ging. daardoor ben ik jaren de \"pispaal\" van de famillie geweest. -->\"je broers krijgen zakgeld, jij niet want je gaat nog naar je vader\" enz...ik heb mezelf die periode ook verminkt. een jaar na de scheiding heeft mijn moeder mijn stiefvader leren kennen,waar ze bijna 6 jaar mee zou samen zijn. hij was eigelijk mijn vertrouwenspersoon. op hem kon ik reken. eindelijk iemand waar ik mee kon praten en die mij steunde. een paar maanden geleden boterde het niet meer zo goed tussen mijn moeder en stiefvader. net voor de vakantie,de nacht voor ik mijn 1ste exaam van mijn eindexames moest afleggen, heeft hij een zelfmoordpoging ondernomen. hij heeft eenj tijd in een coma gelegen. ik heb mijn examens niet meer meegedaan. mijn vader heeft het geluk terug gevonden maar woont ver weg. bij mijn moeder komen we amper rond om eten te kopen. mijn moeder is zwaar depressief en ik maak me ook zorgen om men broers. mijn jongste broertje zit nu in een instelling. sins een half jaar heb ik een vriend. mijn 1ste serieuze relatie.bij hem voelde ik mij voor het 1st gelukkig. maar na die zelfmoordpoging gaat het niet meer zo goed. ik was mezelf ook niet.. het is voor ons ook zo moeilijk om elkaar te begrijpen. zijn ouders zijn stinkendrijk en zijn leven gaat van een leien dakje. bij ons wordt elke cent 3 keer omgedraait voor hij wordt uitgegeven en mijn leven is 1 grote puinhoop! hij begrijpt dat niet. ik zie hem echt graag maar het gaat gewoon niet meer. das echt frustrerend en ik wordt daar wanhopig van! ik heb het gevoel dat elke keer als het even goed is,het weer van me wordt afgepakt. en dat is al heel men leven zo! ik heb 0,0% zelfvertrouwen en heb ook geen zin meer in de toekomst. ik heb echt moeite om gelukkig te zijn. ik heb vaak aan zelfmoord gedacht maar kon dat altijd bedwingen. de vraag is alleen hoelang ik dat nog kan!