Levensverhalen (pagina 1318)

ik voel me slecht! ik ben een slecht persoon ik kwets mensen en stel ze alleen maar teleur. ik stel mijn ouders teleur met school. ik denk dingen die niet normaal zijn voor een persoon om te denken.Ik ben ooit met de vriendin van mijn beste vriend naar bed geweest en hem daarmee heel erg pijn gedaan. Ik ben al eerder vreemd gegaan bij een ander vriendin en nu dacht ik dat ik was veranderd ik wou het zo graag. ik had eindelijk iemand gevonden van wie ik hield en nu nog steeds en zij houd ook van mij. maar ik heb haar gekwetst ze vertrouwde mij en ik ben alsnog vreemdgegaan en ik heb zo spijt maar voel me zo slecht, gewoon een slecht persoon, dat ben ik. ik heb het beste ding van mijn leven verknoeit en ik heb zo spijt. maar ze kan me niet vergeven en dat als de zoveelste persoon die ik pijn heb gedaan! ik verdien niemand!

Mijn leven bestaat alleen maar uit fouten me ouders zeggen zelf dat ik foutje ben.
ik heb sociale problemen dus kan met nieman d contact onderhouden en krijg ruzie met iedereen. sinds ik bij een psy loop denkt iedereen dat ik de grootste idoot en sukkel ben die er is. iedereen behandelt met als een sukkel.er is in mij hele leven maar 1 iemand geweest die em geholpen heeft.
elke keer als ik me zelf iets wou aan doen stond zij me weer in de weg.
nu probeer ik uit huis weg te komen en in landmacht te komen om enige regelmaat in me leven te krijgen.
en hopelijk weer zelfvertrouwen te krijgen want door de jaren is dat hele maal weg.
het leven is zwaar en ergste is meeste mensen snappen je neit alleen die zelf meegemaakt hebben. de rest denkt dat je dom bent en behandelt je zo ook terwijl toch veel mensen met het probleem zit.

Ik Ben Een Meisje Van 14 & Heb Mijn Beste Vriendin [ Joyce 'kh ] Verloren .. Niet Geloven Dat Ze Er Niet Meer Is .. Ik Kon Altijd Bij Haar Terecht .. Maar Nu Is Ze Er Al Een Groote 4 Maand Niet Meer .. Ik Wil Naar Haar Toe .. Kan Niet Zonder Haar Leven! Maar Telkens Als Ik Probeer Mezelf Pijn Te Doen Begin Ik Te Huilen & Te Denken Wat Er Zou Gebeuren Als Ik Er Niet Meer Was .. Die Vriendin Die Dood Is Heeft Ook Zelfmoord Gepleegd & Ik Kan Het Niet Aanvaarden .. Ik Wil Echt Naar Haar Toe Maar Kan Hier Mijn Vrienden & Vriendinnen Niet Achterlaten .. IK Miss Haar Zo .. De Reden Waarom Ze Het Gedaan Heeft Weet Niemand .. Maar Ik Vraag Me 1000 Vragen Waarom!? Ooit Zal Ik Weer Bij Haar Zijn Dat Voel Ik ..

Mijn vriendin gaat het binnenkort doen.. het is al een half jaar aan de gang, en de eerste keer zijn we ook wel naar een leraar gestapt. iedereen dacht dat we onze leraar wel konden vertrouwen en dat ze het niet door zou vertellen. maar natuurlijk moest onze mentor er wel van weten. iedereen wou dat ze hulp kreeg.. alleen zij zelf was te koppig.. ze hate die vrouw die haar wou helpen en kwam ook niet meer opdagen bij die vrouw. nu we zomervakantie hebben is het weer zover. ze haat school en wil niet meer terug ale andere vriendinnen doen verschrikkelijk lullig en thuis kan ze het echt niet vinden. jullie hebben wel gelijk met al die mensen in arme landen die het nog slechter hebben dan wij hier. maar ik weet gewoon dat mijn vriendin het ook niet meer aankan.. omdat het al zolang duurt, tis verschrikkelijk k dat ze geen hulp wil. en ik ( met nog 2 andere meiden) hebben haar zovaak over proberen te halen om het juist niet te doen. maar ik kan haar niet dwingen. als zij echt zo'n shit leven heeft kan ik haar niet dwingen nog veder te gaan. dan zou ik haar alleen maar kapot maken. maar mijn vraag is dus.. wij weten nu met ons 3en dat onze vriendin het gaat doen.. zijn we dan medeplichtig?

ik weet niet als iemand dit gaat lezen?
maar ik heb toch niets meer te verliezen
-mijn grote liefde heeft me verlaten
- ik heb een gokprobleem
- heb een depressie
-veel geld verloren
-blowprobleem
en nu ga ik zelfs mijn grote liefde na het uitgaan niet meer spreken :( we nemen pauze, ik kan het niet meer:( heb al eens veel pillen ingenomen maar toen ging het door
woensdag begint mijn school weer.. maar ik heb nergens zin :( wie heeft wat aan mij
ik kan niks zonder mijn meisje :'( ik kan nix meer!

Mijn verhaal is al verteld, en dat vind je op deze site. Met mij gaat het nu super goed, en ik weet dat jullie dat ook allemaal kunnen. Ik lees hier sombere verhalen.. maar als je het slechtste hebt gehad komt er snel iets goeds. Overleef... voor jezelf alsjeblieft, zelfmoord is geen uitweg! Het is niks, je rent alleen maar weg van je problemen. Zo krijgt je ziel nooit rust... Je kunt het... als ik als 13 jarige het kan... dan kunnen jullie het ook... het is mij gelukt te stoppen met snijden... het is mij gelukt weer lief te hebben en het is mij gelukt om weer positief te denken.

Ik hoop zo erg dat dit jullie visie veranderd want voor iedereen is iets goeds weggelegd... Alleen moet je er zelf komen. Streef je dromen na, zoek de mensen op die je dierbaar zijn... Ze zullen je helpen! Automutilatie en zelfmoord zijn geen oplossingen , je maakt alles alleen maar erger.. hoe eerder je dat inziet hoe beter ...

JULLIE KUNNEN HET!!! ER IS ALtIJD HOOP!!! OOK VOOR DEGENE DIE HET DACHTEN KWIJT GERAAKT TE ZIJN!

Peace, love, empathy.

A friend

ik ben een pest kop altijd geweest maar iemand die ik peste heeft zelfmoord gepleegd en het dorp geeft het nu veel aandacht en nu keert iedereen zich tegen mij. zelfs mijn ouders willen me niet meer maar de mens maakt toch fouten. dus ik akn het neit meer hebben ik dnek dat ik nu als een zwakkere uit de samenleving net asl jullei die neit effe kunne nadenken en effe zouden door vechtne door een kut tijd want die gaat gewoon weer over. of naar een deskundige gaan nee ik ag semi populair doen op zelfmoord sites en zo me nog kutter te laten voelen mensen kom op krijg een leven en doe is neit zo triest je akn ook even normaal doen en over dingen praten en me verhaal boven is onzin amar ja

Ik hoop dat iemand geintereseerd is in mijn verhaal. Ik wil het niet kort maken want het voluit schrijven kan een hele opluchting zijn. Ik heb 4 jaar geleden, toen ik in het eerste middelbaar zat, een lieve vrouw leren kennen:Anja. Zij was mijn lerares Godsdienst. Het klikte echt tussen ons. Ik gaf haar tekeningen en elke keer als we elkaar tegenkwamen, lachten we naar elkaar. Toen ik in het 2de middelbaar zat, kreeg ik geen les meer van haar. Ik had haar in mijn vriendenboekje laten schrijven en zo ben ik aan haar adres geraakt. Ik schreef een briefje naar haar en ik kreeg er 1 terug. We zagen elkaar nog op school en toen was ik erachter gekomen dat ze zwanger was. Ze had geen gemakkelijke zwangerschap. Ze had zelfs suikerziekte tijdens haar zwangerschap. Ik bleef haar schrijven tot na haar bevalling. Ik belde haar op om te vragen of ik haar zoontje eens mocht bezoeken. Ik had haar een bos rozen gekocht en ze was er zo blij mee. Het was echt zalig om bij haar te zijn. Ze gaf me het gevoel dat ik het waard ben om te leven. ZE betekende alles voor me. IK vertelde haar al mijn geheimen. We zouden nog eens afspreken met elkaar. Dat is er niet van gekomen. Ze zei dat ze te weinig tijd haar maar ik denk daar anders over. Leerkrachten en leerlingen mogen nu eenmaal niet bevriend zijn. Ze beseffte dat ze door mij uitnodigen in haar huis ze te ver was gegaan. Ik heb me toen heel triestig gevoelt en besloten dat ik haar uit men leven wou. Ze verdiende me niet. Ze kon toch eerlijk zijn tegenover mij? Ze kwetste me nog meer met me niet de waarheid te vertellen en gwn een smoesje te verzinnen. Ik zag haar nog af en toe eens op school en had het daar wel heel moeilijk mee. En zij ook. Ze wist ook niet zo goed hoe ze moest reageren. We waren een maand verder en ik zag haar nooit meer op school. Ik begon me zorgen te maken maar wou haar uit men leven houden dus ik liet het maar zo. en Toen is alle miserie begonnen. Er is iets gebeurt dat ik moeilijk kon verwerken. Ik kon er niet over praten met mijn ouders en ik had niemand anders. Geen vrienden. Ik heb altijd al vriendinnen moeten loslaten, heel mijn leven lang. Kheb ook nog nooit liefde gekend in mijn leven. En dat is de reden waardoor ik depresief ben geworden. Ik heb een 2de vertrouwenspersoon nodig en ik kan die nergens vinden. Ik heb alleen mijn mama maar soms is dat niet genoeg. Het duurde heel lang voor ik zelf door had dat ik in een depressie zat. Ik was helemaal geisoleerd geraakt, lag alleen maar in mijn bed ganse dagen lang en at bijna nooit iets. Ik dufde gewoon niet meer naar school gaan. Ik kon de sociale druk niet meer aan. Ik barste s'morgens in tranen uit omdat ik niet naar school wou. Soms had ik zelfs zonder enige reden ineens een hevige huilbui. Toen besliste mijn mama om naar de dokter te gaan. Die heeft dan gezegt dat ik best naar een psychologe zou gaan. het begon terug wat beter te gaan. Mama zei tegen me dat ze me nog iets moest vertellen maar dat ze wou wachten tot ik wat stabieler was. Ze zei dat ze wist wat er al die maanden met Anja aan de hand was. Ze had een postnatale depressie en daarom gaf ze een tijdje geen les meer. Ik voelde me trg verbonden met haar. Aangezien ik van school ging veranderen was er geen probleem meer om vriendinnen te zijn. Dus ik schreef een briefje. 3 weken lang was het heel stil en ik kreeg het terug heel moeilijk. Ik dacht weer veel aan zelfmoord en lag weer uren te huilen in mijn bed. Waarom kreeg ik nu geen briefje terug? uiteindelijk kon ik het niemeer houden. Ik wou weten wat er aan de hand was. Ik belde haar op. Ze zei dat ze nog geen tijd had gehad om een briefje terug te sturen.Ik heb een half uur lang met haar gebabbeld aan de telefoon. Het klikte zo goed. Het was precies of we waren al jarenkang vriendinnen.Ze vroeg achter mijn E-mailadres zodat ze me een mailtje kon sturen. Een dag later kwam ik haar tegen in het shoppingscenter. Ze zag er goed uit! ze was helemaal terug. Die lieve lach, altijd zo goed gezind. Ze is altijd heel belangerijk voor me geweest. Ik kan haar vertrouwen alleen... Ze is 35 en heeft een gezin en ik pas daar niet echt in. Ze heeft heel weinig tijd. Ik zou haar alles willen zeggen wat ik heb doorgemaakt en vertellen dat ik nog steeds zwarte gedachten heb... Ik wou dat ik in haar armen kon liggen, niks zeggen en toch voelen wat de ander bedoelt. Gewoon bij haar zijn. Ze geeft me kracht om verder te leven. En ik heb die kracht nodig en ik heb ze nie. Het is al weer 2 weken geleden en ik heb nog steeds geen mailtje gehad. Ze zal het waarschijnlijk te druk hebben. Ik ben nu eenmaal niet zo belangerijk voor haar.
Ik wou dat ik evenveel voor haar betekende als zij voor mij. Maar ik weet dat dat niet zo is. Het klinkt mss alsof ik verliefd ben maar dat is het niet hoor. Zij is mijn 2de vertrouwenspersoon, mijn zielsverwante. Maar dat is niet wederzijds. Ik ben gewoon een vriendin van haar. Ik wou dat ze wist hoeveel ze voor mij betekende. Ik mis haar zo! Ik voel me heel alleen. Ik kan niet praten over mijn gevoelens. Mijn mama wil het wel verstaan maar ze kan het niet. Elke nacht dromen over je zelfmoodpoging. Elke ochtend opstaan en denken: Ben ik nu nog steeds niet dood? S'avond in bed huilen en jezelf snijden. Niemand kan het snappen als je het zelf niet mee gemaakt hebt. Weet er iemand hier wat ik moet doen i.v.m Anja? Zou ik haar eens bellen? Proberen afspreken en zeggen hoeveel ze voor me betekend? Of gewoon wachten op een mailtje dat nog zo ver weg is ? help me please ik ben het ten einde raad...

t begon toen ik gepest werdt op school door een stom groepje jongens, ik heb geen vrienden, heb nooit liefde gehad, iedereen gaf mij altijd de schuld, ik kan alles NIET meer aan! t liefst wou ik dat ik NIET bestond! ik ben alles gewoon spuugzat geworden, t liefst wil ik zelfmoord plegen zodat ik van alles af ben! ik wil t eeuwige rust! wil weg van deze stomme aarde!

Mensen, iedereen kent pieken, en iedereen ken dalen..
En wanneer je dalen hebt gekend zul je pas de mooie momenten kostbaar en mooi gaan vinden..
En voor iedereen gaan er nog mooie dingen gebeuren, als je maar doorzet..