Levensverhalen (pagina 1317)

Mijn leven bestaat alleen maar uit fouten me ouders zeggen zelf dat ik foutje ben.
ik heb sociale problemen dus kan met nieman d contact onderhouden en krijg ruzie met iedereen. sinds ik bij een psy loop denkt iedereen dat ik de grootste idoot en sukkel ben die er is. iedereen behandelt met als een sukkel.er is in mij hele leven maar 1 iemand geweest die em geholpen heeft.
elke keer als ik me zelf iets wou aan doen stond zij me weer in de weg.
nu probeer ik uit huis weg te komen en in landmacht te komen om enige regelmaat in me leven te krijgen.
en hopelijk weer zelfvertrouwen te krijgen want door de jaren is dat hele maal weg.
het leven is zwaar en ergste is meeste mensen snappen je neit alleen die zelf meegemaakt hebben. de rest denkt dat je dom bent en behandelt je zo ook terwijl toch veel mensen met het probleem zit.

Ik Ben Een Meisje Van 14 & Heb Mijn Beste Vriendin [ Joyce 'kh ] Verloren .. Niet Geloven Dat Ze Er Niet Meer Is .. Ik Kon Altijd Bij Haar Terecht .. Maar Nu Is Ze Er Al Een Groote 4 Maand Niet Meer .. Ik Wil Naar Haar Toe .. Kan Niet Zonder Haar Leven! Maar Telkens Als Ik Probeer Mezelf Pijn Te Doen Begin Ik Te Huilen & Te Denken Wat Er Zou Gebeuren Als Ik Er Niet Meer Was .. Die Vriendin Die Dood Is Heeft Ook Zelfmoord Gepleegd & Ik Kan Het Niet Aanvaarden .. Ik Wil Echt Naar Haar Toe Maar Kan Hier Mijn Vrienden & Vriendinnen Niet Achterlaten .. IK Miss Haar Zo .. De Reden Waarom Ze Het Gedaan Heeft Weet Niemand .. Maar Ik Vraag Me 1000 Vragen Waarom!? Ooit Zal Ik Weer Bij Haar Zijn Dat Voel Ik ..

Mijn vriendin gaat het binnenkort doen.. het is al een half jaar aan de gang, en de eerste keer zijn we ook wel naar een leraar gestapt. iedereen dacht dat we onze leraar wel konden vertrouwen en dat ze het niet door zou vertellen. maar natuurlijk moest onze mentor er wel van weten. iedereen wou dat ze hulp kreeg.. alleen zij zelf was te koppig.. ze hate die vrouw die haar wou helpen en kwam ook niet meer opdagen bij die vrouw. nu we zomervakantie hebben is het weer zover. ze haat school en wil niet meer terug ale andere vriendinnen doen verschrikkelijk lullig en thuis kan ze het echt niet vinden. jullie hebben wel gelijk met al die mensen in arme landen die het nog slechter hebben dan wij hier. maar ik weet gewoon dat mijn vriendin het ook niet meer aankan.. omdat het al zolang duurt, tis verschrikkelijk k dat ze geen hulp wil. en ik ( met nog 2 andere meiden) hebben haar zovaak over proberen te halen om het juist niet te doen. maar ik kan haar niet dwingen. als zij echt zo'n shit leven heeft kan ik haar niet dwingen nog veder te gaan. dan zou ik haar alleen maar kapot maken. maar mijn vraag is dus.. wij weten nu met ons 3en dat onze vriendin het gaat doen.. zijn we dan medeplichtig?

ik weet niet als iemand dit gaat lezen?
maar ik heb toch niets meer te verliezen
-mijn grote liefde heeft me verlaten
- ik heb een gokprobleem
- heb een depressie
-veel geld verloren
-blowprobleem
en nu ga ik zelfs mijn grote liefde na het uitgaan niet meer spreken :( we nemen pauze, ik kan het niet meer:( heb al eens veel pillen ingenomen maar toen ging het door
woensdag begint mijn school weer.. maar ik heb nergens zin :( wie heeft wat aan mij
ik kan niks zonder mijn meisje :'( ik kan nix meer!

Mijn verhaal is al verteld, en dat vind je op deze site. Met mij gaat het nu super goed, en ik weet dat jullie dat ook allemaal kunnen. Ik lees hier sombere verhalen.. maar als je het slechtste hebt gehad komt er snel iets goeds. Overleef... voor jezelf alsjeblieft, zelfmoord is geen uitweg! Het is niks, je rent alleen maar weg van je problemen. Zo krijgt je ziel nooit rust... Je kunt het... als ik als 13 jarige het kan... dan kunnen jullie het ook... het is mij gelukt te stoppen met snijden... het is mij gelukt weer lief te hebben en het is mij gelukt om weer positief te denken.

Ik hoop zo erg dat dit jullie visie veranderd want voor iedereen is iets goeds weggelegd... Alleen moet je er zelf komen. Streef je dromen na, zoek de mensen op die je dierbaar zijn... Ze zullen je helpen! Automutilatie en zelfmoord zijn geen oplossingen , je maakt alles alleen maar erger.. hoe eerder je dat inziet hoe beter ...

JULLIE KUNNEN HET!!! ER IS ALtIJD HOOP!!! OOK VOOR DEGENE DIE HET DACHTEN KWIJT GERAAKT TE ZIJN!

Peace, love, empathy.

A friend

ik ben een pest kop altijd geweest maar iemand die ik peste heeft zelfmoord gepleegd en het dorp geeft het nu veel aandacht en nu keert iedereen zich tegen mij. zelfs mijn ouders willen me niet meer maar de mens maakt toch fouten. dus ik akn het neit meer hebben ik dnek dat ik nu als een zwakkere uit de samenleving net asl jullei die neit effe kunne nadenken en effe zouden door vechtne door een kut tijd want die gaat gewoon weer over. of naar een deskundige gaan nee ik ag semi populair doen op zelfmoord sites en zo me nog kutter te laten voelen mensen kom op krijg een leven en doe is neit zo triest je akn ook even normaal doen en over dingen praten en me verhaal boven is onzin amar ja

Ik hoop dat iemand geintereseerd is in mijn verhaal. Ik wil het niet kort maken want het voluit schrijven kan een hele opluchting zijn. Ik heb 4 jaar geleden, toen ik in het eerste middelbaar zat, een lieve vrouw leren kennen:Anja. Zij was mijn lerares Godsdienst. Het klikte echt tussen ons. Ik gaf haar tekeningen en elke keer als we elkaar tegenkwamen, lachten we naar elkaar. Toen ik in het 2de middelbaar zat, kreeg ik geen les meer van haar. Ik had haar in mijn vriendenboekje laten schrijven en zo ben ik aan haar adres geraakt. Ik schreef een briefje naar haar en ik kreeg er 1 terug. We zagen elkaar nog op school en toen was ik erachter gekomen dat ze zwanger was. Ze had geen gemakkelijke zwangerschap. Ze had zelfs suikerziekte tijdens haar zwangerschap. Ik bleef haar schrijven tot na haar bevalling. Ik belde haar op om te vragen of ik haar zoontje eens mocht bezoeken. Ik had haar een bos rozen gekocht en ze was er zo blij mee. Het was echt zalig om bij haar te zijn. Ze gaf me het gevoel dat ik het waard ben om te leven. ZE betekende alles voor me. IK vertelde haar al mijn geheimen. We zouden nog eens afspreken met elkaar. Dat is er niet van gekomen. Ze zei dat ze te weinig tijd haar maar ik denk daar anders over. Leerkrachten en leerlingen mogen nu eenmaal niet bevriend zijn. Ze beseffte dat ze door mij uitnodigen in haar huis ze te ver was gegaan. Ik heb me toen heel triestig gevoelt en besloten dat ik haar uit men leven wou. Ze verdiende me niet. Ze kon toch eerlijk zijn tegenover mij? Ze kwetste me nog meer met me niet de waarheid te vertellen en gwn een smoesje te verzinnen. Ik zag haar nog af en toe eens op school en had het daar wel heel moeilijk mee. En zij ook. Ze wist ook niet zo goed hoe ze moest reageren. We waren een maand verder en ik zag haar nooit meer op school. Ik begon me zorgen te maken maar wou haar uit men leven houden dus ik liet het maar zo. en Toen is alle miserie begonnen. Er is iets gebeurt dat ik moeilijk kon verwerken. Ik kon er niet over praten met mijn ouders en ik had niemand anders. Geen vrienden. Ik heb altijd al vriendinnen moeten loslaten, heel mijn leven lang. Kheb ook nog nooit liefde gekend in mijn leven. En dat is de reden waardoor ik depresief ben geworden. Ik heb een 2de vertrouwenspersoon nodig en ik kan die nergens vinden. Ik heb alleen mijn mama maar soms is dat niet genoeg. Het duurde heel lang voor ik zelf door had dat ik in een depressie zat. Ik was helemaal geisoleerd geraakt, lag alleen maar in mijn bed ganse dagen lang en at bijna nooit iets. Ik dufde gewoon niet meer naar school gaan. Ik kon de sociale druk niet meer aan. Ik barste s'morgens in tranen uit omdat ik niet naar school wou. Soms had ik zelfs zonder enige reden ineens een hevige huilbui. Toen besliste mijn mama om naar de dokter te gaan. Die heeft dan gezegt dat ik best naar een psychologe zou gaan. het begon terug wat beter te gaan. Mama zei tegen me dat ze me nog iets moest vertellen maar dat ze wou wachten tot ik wat stabieler was. Ze zei dat ze wist wat er al die maanden met Anja aan de hand was. Ze had een postnatale depressie en daarom gaf ze een tijdje geen les meer. Ik voelde me trg verbonden met haar. Aangezien ik van school ging veranderen was er geen probleem meer om vriendinnen te zijn. Dus ik schreef een briefje. 3 weken lang was het heel stil en ik kreeg het terug heel moeilijk. Ik dacht weer veel aan zelfmoord en lag weer uren te huilen in mijn bed. Waarom kreeg ik nu geen briefje terug? uiteindelijk kon ik het niemeer houden. Ik wou weten wat er aan de hand was. Ik belde haar op. Ze zei dat ze nog geen tijd had gehad om een briefje terug te sturen.Ik heb een half uur lang met haar gebabbeld aan de telefoon. Het klikte zo goed. Het was precies of we waren al jarenkang vriendinnen.Ze vroeg achter mijn E-mailadres zodat ze me een mailtje kon sturen. Een dag later kwam ik haar tegen in het shoppingscenter. Ze zag er goed uit! ze was helemaal terug. Die lieve lach, altijd zo goed gezind. Ze is altijd heel belangerijk voor me geweest. Ik kan haar vertrouwen alleen... Ze is 35 en heeft een gezin en ik pas daar niet echt in. Ze heeft heel weinig tijd. Ik zou haar alles willen zeggen wat ik heb doorgemaakt en vertellen dat ik nog steeds zwarte gedachten heb... Ik wou dat ik in haar armen kon liggen, niks zeggen en toch voelen wat de ander bedoelt. Gewoon bij haar zijn. Ze geeft me kracht om verder te leven. En ik heb die kracht nodig en ik heb ze nie. Het is al weer 2 weken geleden en ik heb nog steeds geen mailtje gehad. Ze zal het waarschijnlijk te druk hebben. Ik ben nu eenmaal niet zo belangerijk voor haar.
Ik wou dat ik evenveel voor haar betekende als zij voor mij. Maar ik weet dat dat niet zo is. Het klinkt mss alsof ik verliefd ben maar dat is het niet hoor. Zij is mijn 2de vertrouwenspersoon, mijn zielsverwante. Maar dat is niet wederzijds. Ik ben gewoon een vriendin van haar. Ik wou dat ze wist hoeveel ze voor mij betekende. Ik mis haar zo! Ik voel me heel alleen. Ik kan niet praten over mijn gevoelens. Mijn mama wil het wel verstaan maar ze kan het niet. Elke nacht dromen over je zelfmoodpoging. Elke ochtend opstaan en denken: Ben ik nu nog steeds niet dood? S'avond in bed huilen en jezelf snijden. Niemand kan het snappen als je het zelf niet mee gemaakt hebt. Weet er iemand hier wat ik moet doen i.v.m Anja? Zou ik haar eens bellen? Proberen afspreken en zeggen hoeveel ze voor me betekend? Of gewoon wachten op een mailtje dat nog zo ver weg is ? help me please ik ben het ten einde raad...

t begon toen ik gepest werdt op school door een stom groepje jongens, ik heb geen vrienden, heb nooit liefde gehad, iedereen gaf mij altijd de schuld, ik kan alles NIET meer aan! t liefst wou ik dat ik NIET bestond! ik ben alles gewoon spuugzat geworden, t liefst wil ik zelfmoord plegen zodat ik van alles af ben! ik wil t eeuwige rust! wil weg van deze stomme aarde!

Mensen, iedereen kent pieken, en iedereen ken dalen..
En wanneer je dalen hebt gekend zul je pas de mooie momenten kostbaar en mooi gaan vinden..
En voor iedereen gaan er nog mooie dingen gebeuren, als je maar doorzet..

op mijn tweede jaar gingen mijn ongetrouwde ouders uit elkaar. mijn vader is een zware alcoholist en snoof zo nu en dan een lijntje.. toen hij vast kwam te zitten kon mijn moeder van hem weggaan. Mijn moeder en ik verhuisde naar een klein dorpje en trokken in bij mijn moeders vader en zijn nieuwe vrouw. Mijn opa was een verwarde man die vaak erg agressief was tegenover het gezin. Mijn moeder was toen 22 en wilde nog van het jonge leven genieten waardoor ik opgevoed werd door mijn stiefoma die nooit kinderen heeft kunnen krijgen. Ze was van amerikaanse afkomst dus thuis was engels de voertaal waardoor ik op het moment dat ik naar school ging geen nederlands kon als nederlands meisje. Hierdoor werd ik erg gepest. op mijn 6e had mijn moeder een vriend gevonden aan de andere kant van het land waar we toen heen verhuisde. dat heeft een half jaar geduurd. Mijn moeder kwam erachter dat mijn 13-jarige stiefbroer mij misbruikte en is vertrokken. toen zijn we verhuisd naar een ander dorp waar mijn moeder was opgegroeid en huurde we een klein flatje. Mijn moeder kon de huur niet meer opbrengen en moesten we nogmaals intrekken bij mijn opa en stiefoma. Zij vonden dat het tot dan toe te hectisch was geweest voor een jong meisje van toen 7 jaar. inmiddels waren we ook al 5 keer verhuisd. Mijn opa en oma spanden een zaak aan tegen mijn moeder om het gezag over mij te krijgen en dat zorgde voor de nodige spanningen in huis. Mijn moeder kon het niet meer aan en de enige straf die ze kende was geweld waar ik ook mee werd geconfronteerd. als ik niet deed wat mijn famillie zei werd ik uren opgesloten in het kippenhok of de berging waarnaik er nog op werd geattendeerd hoe eng en donker het daar wel niet was.op de lagere school heb ik nooit vriendjes en vriendinnetjes gehad omdat ik raar was en vrij agressief. ik lijd namelijk aan het borderline-syndroom en ODD. Mijn moeder von op mijn 8e een nieuwe vriend waar ze gelijk mee ging samenwonen en nog geen jaar later waren ze getrouwd. deze man was een softie. zijn dag bestond uit werken squashen borrels en etenjes van de zaak.
ik had op dat moment van deze man 1 broertje en 1 zusje erbij gekregen. ik werd aan de kant gezet door de familie en mijn "ouders". ik hoorde er niet bij. vanaf dat moment ben ik altijd het zwarte schaap van de familie geweest. toch gingen mijn "ouders op mijn 10e weer uit elkaardoor een affaire van mijn moeder. deze man trok nogmaals gelijk bij ons in maar sloeg mijn moeder en ons zodanig dat we weer moesten verhuizen. dit maal kwamen we terecht in een stad waar mijn moeder met een andere man na 2 weken een huis kocht.ik ging naar school en er kwam een beetje regelmaat in mijn jonge leven. op de lagere school was ik het "probleemkind" van de klas. ik vocht met leraren en had een enorme grote mond. Met de hakken over de sloot kwam ik op de HAVO terecht en wilde ervoor gaan. Mijn moeder scheidde opnieuw door een affaire. Mijn toenmalige stiefvader had geen andere woonplek en mijn moeders minnaar ook niet dus woonden ze allebei bij mijn moeder. Dat zorgde uiteraard voor spanningen waardoor mijn moeder na 2 jaar weer terugviel op haar mishandelingen. Toen mijn stiefvader een woning had gevonden ging ik met hem mee waar mijn moeder het totaal niet mee eens was. daarom moest ik naar een opvangcentrum. ik was toch onhandelbaar. op school ging het precies hetzelfde, gevechten met leerlingen en leraren, schorsingen.. toen moest ik naar het ZMOK(Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen). bij die school stond een internaat waar ik na 4 andere opvangcentra geplaatst werd. Omdat ik nogal moeite had met de autoriteiten daar werd ik op mijn 15e opgepakt en in jeugddetentie geplaatst voor "mijn eigen veiligheid". gelukkig mocht ik door goed gedrag na 5 maanden weer naar buiten. Maar eenmaal buiten ging ik verder met mijn oude leventje.. ik had meestal mijn eigen boontjes moeten doppen dus waarom nu niet? ik kwam weer terug bij mijn oude vriendengroep waarmee ik op een gegeven moment 15 a 20 jointjes op een dag rookte. ik wist dat dit niet goed was maar ik had niets anders. ik zat nogmaals in een internaat, ging niet naar school, en mijn moeder, die inmiddels alweer getrouwd was met mijn laatste stiefvader nadat haar minnaar haar huis in brand had gestoken, zag mij niet meer staan sinds ik uit huis was op 14 jarige leeftijd. toen het contact met mijn moeder herstelde na aandringen van leidinggevenden besloten we het te proberen.. ik trok weer in bij mijn moeder. nog geen twee weken daarna rende mijn stiefvader in een boze bui naar boven en trok ik uit automatisme een mes en dreigde hem neer te steken. dit was de druppel. dit kwam niet meer goed. na verschillende mislukte pogingen om kamers te huren woonde ik bij een vriendin en haar moeder.alles liep weer uit de hand en ik verpestte het door mijn vriendin aan te vallen. ik heb maanden van vrienden naar vrienden moeten trekken om een slaapplaats te hebben waar ik ook de nodige dingen voor moest doen. dat liep van sexuele handelingen tot criminaliteit. ikspeelde tegenover iedereen alsof het prima met mij ging.toen mijn moeders moeder erachter kwam hoe ik leefde nam ze mij in huis.ik wilde mijn leven na 19 verhuizingen op de rails zetten en dat lukte aardig. Een helpende instantie bood mij ditmaal hulp waar ik dacht iets aan te hebben. ik kon in een ander opvanghuis terecht waar ik toen ook heen ben gegaan omdat ik mijn oude oma en zieke stiefopa niet verder tot last wilde zijn.Ik ontmoette na vele vriendjes een jongen waar ik stapelverliefd op werd.we waren dag en nacht samen. Helaas dealde hij en had ook hij een ongeorganiseerd leven. hij was net vrijgekomen na een celstraf van 3 jaar wegens verkrachting en poging tot moord. In dat opvanghuis liep nogmaals alles uit de hand doordat ik een zwangere medewerkster heb aangevallen.ik verhuisde weer naar de andere kant van het land omdat ik niet nog eens vast wilde zitten. ik dook daar onder omdat de rechter had uitgesproken mij een straf van 6 maanden te geven en daarna een gesloten behandeling in de inrichting tot mijn 21e jaar. toch werd ik gevonden door een vechtpartij waar ik hoofddader van was. ik heb mijn 6 maanden uitgezeten. nogmaals in jeugddetentie. Mijn vriend met wie ik op dat moment nog steeds iets had kwam braaf iedere week op bezoek en nam kadootjes mee, schreef brieven en kaarten en gaf me valse hoop. hij was de enige die ik voor mijn gevoel nog had. Ik kwam gelukkig vrij op mijn 17e jaar door goed gedrag en had kunnen regelen dat ik een eigen kamertje kreeg in een stad nabij mijn moeders woonplaats. Toen ik mijn vriend belde dat ik vervroegd vrij kwam was hij dolblij en kwam dezelfde avond gelijk bij me langs. dat was de laatste keer dat ik iets heb gehoord. hij was ineens spoorloos verdwenen en ik ging eraan kapot. verder leek het heel goed te gaan. ik moest toch verder met mijn leven. nu had ik de kans. ik was bezig met een opleiding en werkte fulltime. Na 6 maanden kreeg ik te horen dat ik moest vertekken omdat de huizen zouden worden gesloopt. ik verhuisde naar een vriendin bij mijn moeder in de stad. dat was mijn laatste plek. na 1 maand had ze er genoeg van en kon ik vertrekken. en daar zit ik nu. zonder inkomen en slaapplaats. niet welkom bij mijn familie.. IK BEN OP!!