Levensverhalen (pagina 1315)

ik heb al heel mijn leven ruzie met mijn vader.. als ik ruzie met hem heb dan staa tmijn moeder achter hem. tog weet ik dat zij het niet zo beodelt. ik had vandaag weer zware rusie. nou mag ik ineens alls zelf betalen.. over de kleinste dingen maak hij zoo een groot probleem dat niet normaal is. ik vind dat de jeugt nu anders leeft dat dat hij deed. hij komt f*cking aan mijn salaris. hij haalt het eraf.. maar de rusie die er net was.. wil ik weg hier.. en nu weet iik het ook cker.. het liefst zou ik van een flat van 10 hoog spring. als me moeder er nie was had ik het szo gedaan. zij is naar mijn mening de eneige die nog van me houd. ookal ben ik er soms niet cker van.

Ik ben 20 jaar, en was een maand geleden zwanger. Ik noemde hem/haar Sam. omdat die naam unisex is.

Ik was al verliefd op de moment dat ik het wist dat ik zwanger was.

Mijn vriend, waar ik al bijna anderhalf jaar mee samen ben, zijn besluit stond al lang vast: abortus!

Terwijl ik van mening was, ik ben zo stom geweest het te laten gebeuren, dus laten we dit als volwassenen oplossen..

Mar wijn vriend zijn besluit stond vast, hij vulde onze avonden met mij te overtuigen dat het toch niet anders ging ec..

Dus ik ging over tot de abortus.
De fysieke pijn viel nog goed mee, maar de psychische terroriseert mij nog elke dag meer en meer.

Als ik een kind zie lopen op de straat verga ik al van de pijn.

Ik kan het gewoon niet aan !!!!!!!!!!

Het is gewoon niet draaglijk meer, ik ben nog altijd samen met mijn vriend want ik zie hem echt graag, maar gdv!

Het verscheurt me elke dag beetje bij beetje en het gaat niet meer.

Ik wil bij Sam zijn, en bij niemand anders.. !!!!!!!

Ik kan het mezelf gewoon niet vergeven!!!!!

Ik heb niet veel reden om nog door te gaan met dit leven, echt niet..

sorry mama, papa

Ik weet niet waar ik moet beginnen of waar het eindigt. Het is zo raar, er is een tijd geweest dat ik gelukkig was, dat alles goed was..maar daarna kwam die diepe dal waar ik nu weer uit probeer te krabbelen.

Het begon rond mijn 15e/16e, ik paste er nooit echt bij, was raar en overgevoelig. Ik hechtte veel waarden aan mijn vrienden die ik toendertijd had, tot een dag kwam dat ze me lieten vallen. Ik heb me nog nooit zo verraden gevoeld. Ik heb een lange strijd geleverd met mezelf, autogemutileerd om maar iets van verlichting te krijgen, geprobeerd meerdere malen om zelfmoord te plegen maar op de een of andere manier kon ik nog niet dood. De dingen die ik in mijn lichaam heb gegooid zouden me gedood moeten hebben, maar ik leef en adem nog steeds. Het was niet mijn tijd blijkbaar..

Nu ben ik zoveel jaren verder, het ging een tijd goed met me..was er echt uitgekrabbeld, een relatie opgebouwd, samenwonen..het ging goed met me. Totdat de keerslag weer kwam. Ik was niet gelukkig en dit had ook geen goed effect op mijn relatie. Ik vluchtte in de armen van een vriend die ik eerder had afgestoten aangezien hij te dichtbij kwam. Hij was iemand die me wel zag, die erdoor heen prikte en naar me luisterde...nu is alles anders. Hij is ook veranderd, maar niet ten goede. Ik ben verliefd op hem, althans denk verliefd ik weet het niet...het is mijn drugs. Ik heb mijn relatie achter gelaten, het huis uitgegaan en naar een andere stad verhuisd. Nu zit ik hier alleen en alles ging goed, totdat die jongen en ik een intiemere relatie kregen.

Nu weet ik niet meer wat ik moet doen, ik sta met mijn rug tegen de muur en heb het gevoel dat ik in elkaar gebeukt word en niet weg kan. Hij bedoelt het goed, maar kan me zo ontzettend pijn doen met zijn woorden dat ik af en toe er gewoon uit wil stappen. Ik heb geprobeerd met de 'relatie' te stoppen, maar dit gaat niet..zoals ik al zei ik ben verslaafd. Hij is een soort obsessie geworden maar het probleem is, ik hou dit niet langer vol. Voor hem ben ik een goede vriendin met wie hij intiem is wat hij kan zonder verliefd te zijn verder. Hij sluit zich ook onwijs af voor me en ik ben moe van het vechten tegen die muur....

Ik ben een gevoelsmens, ik kan mensen 'lezen' althans ik voel vaak dingen aan hoe iemand zich voelt en daarom praten mensen vaak met me over hun problemen. HIj stoot me alleen maar meer af en ik kan het niet meer...ik ben op..ik wil eruit stappen omdat dat me de enige mogelijkheid lijkt om hier een einde aan te maken...

ik hoop dat ik de kracht hou om dit niet te doen, ik wil mijn ouders en zus niet zoveel pijn doen maar soms ben ik zo egoïstisch dat ik er niet aan denk en het wil doen...

Ik heb ooit gelezen dat god je nooit meer geeft dan je aankan...ik betwijfel dit..ik trek dit nl niet meer, ik ga er echt aan onderdoor..

Ik weet het zelf echt niet meer...
Ik heb 2 jaar gepraat bij spatie, daar konden ze me niet meer verder helpen.
En op een gegeven moment werd het te erg dat ik opgenomen moest worden, ik ben een halfjaar opgenomen geweest, gedwongen, omdat ik niet geholpen wou worden.. want het heeft toch geen zin meer.. En nu ben ik weer thuis, een paar dagen en hoef ik niet meer terug naar de crisisafdeling. Nu zit ik weer thuis en weet ik niet meer hoe ik verder moet, dat wist ik daar al niet maar ze hebben me daar bijna niet geholpen en ze willen me weer terug sturen naar spatie.. Ik heb daar helemaal geen vertrouwen meer in.. Voor mij hoeft het echt allemaal niet meer.. Het enige wat ik nog wil is dood zijn.. Het heeft toch allemaal geen nut meer.. Ik heb heel veel stoornissen en ben al vaak genoeg opgenomen en alles en niemand die me kan helpen. Dus wat heeft het nog voor nut? Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. De enige reden waarom ik nog leef zijn mijn ouders... Maar dat houd een keer op.. Want zo is me leven niet meer fijn en kan ik het allemaal niet meer aan.. Elke dag weer pijn en verdriet en alles. Heb zovaak geprobeerd zelfmoord te plegen. Overdosis 2x, voor de trein gestaan maar elke keer stopte hij weer op tijd omdat ze vanaf de instelling waar ik zat hadden gebeld dat ik er voor wou springen en toen kwam de politie me weer halen.. pols geprobeerd door te snijden, zoveel dingen.. pff heb het gewoon helemaal gehad.. Weet echt niet meer hoe ik verder moet en wat ik moet doen...

Ik hoop dat ik niemand kwets met dit berichtje, en ik weet ook niet of het wel goed is dat ik het hierneer zet, maar ik doe het toch..
Ik vind zelfmoord de lafste uitweg die er is.. want bekijk het nou eens van een anders kant, dan de kant van 'ik wil niet meer leven'.. Denk aan vrienden en familie, en de pijn dat het ze gaat bezorgen, ook al besef je dat nu nog niet. Er geven echt meer mensen om je dan je denkt.. Ik weet dat het moeilijk is om zo te denken als je het zelf allemaal niet meer ziet zitten, want ik heb zelf ook met zelfmoordneigingen rondgelopen.. Maar doordat ik er met vrienden over praatte, en zag hoe het ze van binnen kapot maakte, ben ik heel anders gaan denken.. Er zijn mensen die willen leven, maar door een ziekte of ongeluk niet meer kunnen leven.. En dan willen jullie je leven weggooien? Bedenk eerst eens hoeveel waarde een leven heeft, en hoe gelukkig andere zouden zijn als ze dat leven van jou mochten hebben. Hoe klote het leven ook is. voor alles is een oplossing.. sommige mensen vinden zichzelf sterk als ze zelf moord durven te plegen. mensen vinden dat je daar moed voor nodig hebt,, dat is ook zo, maar ik vind iemand veel sterker, als diegene vecht voor een beter bestaan, en vecht voor een toekomst.. Dan ben je sterk! Denk echt na voordat je het doet, want je doet er echt ontzettend veel mensen pijn mee! Als je in jezelf en je toekomst blijft geloven, kom je er uit.. Dat beloof ik jullie.

Sorry als ik mensen gekwetst heb met mijn mening.
xx

Lang verhaal... K weet niet. Ik schrijf het t liefst even zo op. Ik kan het verder niet goed, dus nu maar even in de vorm van een verhaal.

Aan het einde van het fietspad kwam een meisje aanlopen. Ze had lang blond haar, een wijde spijkerbroek en een zwarte jas aan. Onder de spijkerbroek staken zwarte gympies uit, en bij elke stap die ze zette hoorde je de kettingen aan haar broek rinkelen. Haar ogen waren donker opgemaakt. Er hing een groot zwart kruis om haar nek. Niet dat ze geloofde. Of dat ze geloofde dat ze ooit nog ZOU geloven. Ze droeg het kruis gewoon. Met haar koptelefoon op liep ze de school binnen, de blikken van schoolgenoten vermijdend. “Gothic” werd er geroepen. Maar het meisje hoorde het niet door de harde muziek die uit haar koptelefoon knalde. “Hee, lelijke hoer!” Angstig keek het meisje op. Voor haar stond een meisje met lang bruin haar en een traininspak aan. “Hee Nora” zei het blonde meisje stil, en ze liep weer door. Maar Nora liep achter haar aan. “Wij gaan een Anti-Anouk-club oprichten. Iris, Marieke, Jochai en ik.” Het meisje vertrok geen spier. Maar van binnen brandde ze. Anouk, de zangeres op haar discman. Dat was de enige hoop die ze nog had. Als ze op school een kutdag had gehad, als ze thuiskwam en haar vader zat dronken op de bank, als ze in de war was met haar gevoel… Dan ging ze naar haar kamer, lag op bed en draaide nummers van Anouk. Kijkend naar de posters aan haar muur, huilde zij zichzelf dan in slaap. Anouk begreep haar gevoelens, Anouk was voor het meisje de enige die haar het idee gaf dat ze haar begreep.
“Een Anti-Anouk-club! Mieke! Hee hoer! Je luistert toch wel hè?” Maar Mieke reageerde niet. Ze liep door. Ze wilde rennen, maar dat lukte niet. Aan het eind stonden Jochai, Marieke en Iris namelijk al. De eerste trap rende Mieke op, en ze vervolgde die weg helemaal naar boven, naar de 3e verdieping.
Op de bovenste etage was het stil. Mieke besloot alvast bij het geschiedenislokaal te zitten. Ze zette opnieuw haar koptelefoon op en zocht naar een nummer dat haar geruststelde. Dromerig keek ze voor zich uit en verdiepte ze zich in het lied op haar discman. Vanuit haar ooghoeken zag ze schimmen aankomen. Ze sloot haar ogen, hopend dat het Jochai, Nora, Marieke of Iris niet waren. Voor de zekerheid stond Mieke met gebogen hoofd op en liep ze de andere kant op. Op dat moment viel ze met een harde smak op de grond. “Lekker hè, de vloer.” Hoorde ze een jongensstem zeggen. Ze keek op en zag een blonde jongen staan. Nathan. “Ik zorg er wel voor dat je niet wegloopt, lelijke hoer.” Zei hij. Hij zette zijn voet op Mieke’s rug. “Ze ligt, jongens.” Op datzelfde moment kwamen Marieke, Iris, Jochai en Nora aanlopen. “Geef mij die tas maar, kut gothic” siste Nora in Mieke’s oor. Nora pakte de tas en liep naar de trap. Ze opende de tas en pakte er een boek uit. “Wiskunde. Ach, dat haat je toch.” Nora spuugde twee keer in het boek en gooide hem van de trap af, op de begane grond. “En die cd’s van Anouk… Die zullen mooi klinken als ze vallen.” Riep ze naar Mieke, die nog steeds op de grond lag. Nora keek in de tas. “Mooi, er zitten er 3 in” fluisterde Nora, en ze gooide de tas naar beneden. “Haal ze maar weer op, meisje” lachte Marieke, die toe stond te kijken. Het hele groepje liep lachend weg. Mieke stond op en liep naar de trapleuningen toe. Ze keek naar beneden, waar haar tas lag. Met tranen in haar ogen liep ze naar beneden en pakte ze haar tas. Ze liep door naar de wc’s. Op het toilet zou ze even rust hebben. De deur ging op slot en ze ging even zitten. Verschillende gedachtes vlogen door haar hoofd. “Wat doe ik fout? Waarom leef ik nog? Waarom ik?” Voor ze het wist, had ze een spiegeltje uit haar tas gehaald en die kapot gegooid op de grond.
Wezenloos keek ze naar de scherven van de gebroken spiegel. Zonder er werkelijk bij na te denken, pakte ze één van de scherven en stroopte ze haar linker mouw op. Ze keek naar haar arm. “Rode strepen” dacht ze. “Elke met een betekenis.” Langzaam keek ze van streep naar streep. “Nathan. Nora. Jochai. De drank van papa. Het feit dat ik verliefd ben op een meisje. Nog meer Nora, nog meer Jochai. Iris, Marieke, Nigel.” En de rest… Daar kon Mieke niet zo snel op komen. “Maar 10 strepen meer of minder… dat ziet niemand.” Niemand zag de sneeën in haar arm, omdat ze altijd lange mouwen droeg. Ook in de zomer. Langzaam zette ze de scherf van de spiegel in haar pols. Ze drukte het er zo diep mogelijk in, en sneed hard een lijn naar de andere kant van haar pols. Een tweede snee kwam naast de eerste te staan. Een straaltje bloed liep naar beneden en druppelde op de grond, maar Mieke concentreerde zich niet op haar tranen of haar bloed. Ze concentreerde zich enkel nog op het snijden. Opeens klonken voetstappen. “Zo, jij zit daar lang! Amuseer je je?” klonk een stem. Het was Nora. Gelach klonk. Marieke en Iris, niet te missen. “Dan blijf je hier maar lekker zitten ook.” Mieke trok haar mauw omlaag en stopte de stukjes spiegel in haar tas. Ze probeerde de deur open te krijgen, maar dat lukte niet. De deur bleef dicht. “Haha, zielige kut gothic.” Lachte Iris. Ze deed de deur open. Ze liep naar voren en gaf Mieke een klap in haar gezicht. “Zo. Ik weet niet waar dat voor nodig was, maar het voelde wel goed.” Lachte Iris. Mieke deinsde achteruit, maar door een verkeerde draai met haar arm, waren even sneeën zichtbaar. Maar die bleven kennelijk onopgemerkt, want er werd niet op gereageerd. De deur knalde weer dicht en Mieke bleef zitten. Pas toen ze zeker wist dat iedereen weg was, kwam ze eruit. “Geschiedenis!” dacht ze. “Net op tijd!”

Bij geschiedenis aangekomen, zaten Nora en Jochai alweer te lachen. Mieke keek wanhopig naar de leraar, maar die had kennelijk niks door. Mieke ging zitten. Nora liep voorbij. “Hee lelijk meisje.” Fluisterde ze. “Weet je wat jij moet doen?” Mieke keek op. “Zelfmoord plegen” vervolgde Nora. Mieke keek weg en pakte haar discman. “Negeer je me, trut?! Vieze smerige kutgothic, ik wacht wel op je, op het schoolplein. Dan maken we helemaal kapot.” Siste Nora. Ze spuugde op Mieke’s tafel en liep door.

Aan het einde van de schooldag liep Mieke verslagen naar huis. Zonder echte zin om naar huis te gaan. Gewoon omdat ze wist wat er zou gebeuren.
Ze opende de voordeur en rende snel naar boven. "MIEKE! Je zou om 3 uur thuis zijn, en wat is het nu?! 5 over 3!" Haar vader praatte met een dubbele tong, en dat kon maar een betekenis hebben. Mieke keek naar de slaapkamer van haar ouders en zag bierflesjes liggen. Haar vader kwam al naar boven. "Stuk ongeluk dat je bent! Heb je weer ruzie geschopt op school ofzo, dat je zo laat bent?! Jij zal je diploma nooit halen, kreng!" riep hij, en hij liep weer naar beneden om de fles jenever leeg te drinken.
Terwijl Mieke op haar kamer Anouk zat te draaien, bleef haar vader beneden drinken. "HEE! ZET DIE TERINGHERRIE ZACHTER! ik zeg het nog EEN keer!" Mieke's vader stormde de kamer in en begon Mieke te slaan. Ze viel omver en kroop weg in een hoekje. Ze smeekte haar vader huilend of hij wilde stoppen, maar hij reageerde niet. Hij begon haar te schoppen en te schelden, en Mieke bleef in het hoekje liggen.

...
En tot daar hou ik het, want dit is er dus zo ongeveer aan de hand. Ik heb periodes dat ik me beter voel, omdat het verhaal van Nora nu achter me ligt, maar ik heb soms van die periodes dat het opeens maandenlang niet goed gaat. En ik heb me in die maanden redelijk weten te houden, maar per periode gaat het gewoon slechter met me. En ik weet niet wat ik eraan moet doen. En elke keer denk ik meer aan zelfmoord. Ik heb het al 3x geprobeerd in de badkamer. Maar elke keer kwam net mijn vader thuis van zijn werk. Dus dan kon het weer niet. Rende ik gewoon naar mn slaapkamer en moest ik de rest van de dag doorkomen met Anouk. Mjah.. ehm.. dat was het wel.
-XxX- Mieke

Ik weet niet waarom ik dit hier neertyp, want waarschijnlijk zal het toch niets helpen. Maar ikloopal enkele weken/maanden met de gedachte van zelfmoord te plegen. Dit komt doordat twee maanden geleden het gedaan was tussen mij en m'n vriendinnetje, Bo. Voor onze relatie waren we al twee jaar beste maatjes. Onze relatie zelf duurde maar 5 dagen, maar toch waren dat de 5 mooiste dagen van m'n leven. Maar vooral de 6de dag, de1ste dag dus nadat het gedaan was met de relatie, zal me nog lang bijblijven. Toen kwam ze namelijk voor het eerst bij me slapen. Beetje raar zul je denken, maargoed. Die avond hebben we ons héél goed geamuseerd. En diezelfde nacht nog hebben we gevreeën. Het was mijn eerste keer, en waarschijnlijk ook mijn laatste keer. Maar het was subliem, dat was voor mij een droom die uitkwam, want ik was al verliefd op haar van dag 1 dat ik haar zag. Later, ongeveer 4 dagen denk ik, was het de laatste schooldag bij ons. Ik had een C-attest, ik moet dus mijn jaar overdoen. Voor de tweede keer al. Daardoor werd ik een beetje depressief, omdat ik de klas waar ik ondertussen al 4 jaar bijzat moest achterlaten en ook mijn beste vrienden + Bo, haar moest ik ook achterlaten, zij allen hadden een A-attest en mochten dus verder naar het 6de middelbaar. Dat waren dus twee dingen die samenkwamen, het einde van de relatie én dat C-attest. Daardoor werd ik dus depressief, en daar kan zij niet goed tegen. Ze had me al zoveel geholpen uit voorgaande slechte momenten. Zij deed alles voor mij, ook al was ze niet verliefd op me. Zij is alles voor mij, maargoed dat is nog niet het hele verhaal. Het vervolg luidt als volgt: Aangezien ik haar twee maanden niet kon zien, aangezien ik in Antwerpen woon & zij in Dendermonde, kon ik haar dus enkel op msn aanspreken. Maar op msn heb je geen intonatie en dergelijke waardoor je conversatie niet altijd evengoed te verstaan is en waardoor er dus vele misverstanden uitkomen. Zo gebeurde het ook bij mij. Op een moment was ik zo depressief dat ik 5 dagen niets van me liet horen, zelf niet tegen haar, mijn ouders of andere personen. De dag daarop kwam ik terug op msn met als gevolg dat iedereen me natuurlijk aansprak over waar ik was. Eens dat gedaan was begon ik opnieuw volle moed aan een 'babbel' met Bo. Dat eindigde alles behalve goed. Ik ging al wenend mijn bed in, ze stuurde me om nog even op msn te komen om het voor eens en altijd uit te praten (ook al hadden we toen nog geen echte ruzie). Ik kwam terug op msn, met tegenzin, want ik wist dat het erger ging worden en dat werd het ook. Want op een bepaald moment die avond was ik zo emotioneel kapot dat ik zei dat ik geen vrienden meer met haar wou zijn omdat ik haar wou vergeten, en omdat als ik haar dan eenmaal vergeten was haar terug zou tegenkomen en opnieuw verliefd zou worden. Maar dat was uiteraard niet gemeend, maar waarom ik dat zei snap ik zelf nog altijd niet. Daarom is zij nog altijd boos op me, zij die zoveel voor me gedaan had, ze had me geholpen met alles, werd zomaar afgedankt.. Sinds die avond ben ik elke avond opnieuw met tranen in mijn bed gekropen en heb ik me geen ene keer meer kunnen amuseren, want dat gaat niet zonder haar. Een paar weken later was het dan Pukkelpop, nog niet zolang geleden dus. Daar keken we allbei (ik & bo) al naar uit van september. Zij had zelf haar ticket voor Rock Werchter verkocht zodat ze met mij meekon naar Pukkelpop, waar ik de laatste dag ook 18 jaar werd. Daarvoor wouden zij en enkele vrienden iets heel speciaals voor me doen, maar door die ruzie ging dat nimeer door. Ik had mijn eigen verjaardag dus zelf verkloot. En ik kan je verzekeren, je 18de verjaardagen verkloten is een héél rot gevoel. Maargoed, de tweede avond op Pukkelpop (van 17op 18 augustus) was ik zat, en geen klein beetje. Toen kwam zij ook opdagen, ik had pas na een half uur door dat zij het was. Ze had nog niets tegen me gezegd, wel tegen mijn vrienden. Maar dat is niet het erge daaraan. Het erge wat gebeurde die avond is dat ik haar heb verweten van slet, hoer en stom wicht. Ik heb haar die avond blijkbaar ook een stamp in haar maag verkocht en op haar gespuwd. Zonder dat ik het wist. Uiteraard waren die dingen allemaal niet gemeend, en dat kan ze nog begrijpen, omdat het door de drank kwam. Maar toch wil ze nog altijd niets met me te maken hebben. Zij zei zelf die avond dat ze me liever dood dan levend had. En vanaf toen was het voor me duidelijk, ik zou sterven, voor haar. Daar zouden we dan beide beter van worden. Zij kan dan terug opgelucht leven zonder altijd mijn gezeur, en ik kan dan eindelijk eens zonder al die vele tranen en verdriet gaan slapen. Gisteren stuurde ik haar nog een mailtje om het toch nog eens te proberen goed te maken, maar zonder succes. Ze stuurde terug dat ze het niet meer ziet zitten om nog vrienden met me te zijn. En dat ze niet denkt dat het ooit nog gaat goedkomen tussen ons. Dan was het voor mij wel duidelijk wat me toen stond. Doodgaan. Je zult nu misschien zeggen dat het beter is dat ik haar gewoon vergeet, maar dan nog, dan kom ik haar elke dag tegen op school en leef ik met de gedachte dat ik mijn beste maatje ooit, diegene die ik alles vertelde, zelf dingen die mijn ouders niet van me weten, verweten & geslagen zou hebben. En daar kan ik niet mee leven. Zij is werkelijk alles voor mij, ik zou alles voor haar doen, maar niets lijkt goed genoeg om het terug goed te maken. :-( Ik zie haar doodgraag !

het is begonnen toen ik 10 was denk ik. ik werd vaak gepest enzo en thuis was het al niet veel beters! mijn ouders sloegen mij vaak voor niks.ik heb ook nog een zus en een broer mijn zus is nu 18 en zij is niet vaak meer thusi en mijn broer is 12 en hij mag heel veel van thuis en krijgt alles wat hij wil!ik slaap in onze opgeruimde kelder en mag bijna nooit het huis uit of met vrienden weg gaan ik voel mij echt opgesloten en dus is voor mij de enige oplossing mijn pijn verdrijven door te snijden! ik kan bij niemand terecht met mijn problemen want zij begrijpen mij tog niet.dus stoppen doe ik ook niet!

ik was ook depri en alles zat. tot ik gevoelloos ben geworden, ge leerd het u zelf, denk niet aan pijn en , warm koud , niet lachen , niet tv kijke en vooral niet nadenke, als je da 6maanden volhoud , dan heb je een aan en uitknop, daarmee bedoel ik, dat als je alles zat zijt, dat ge gewoon aan niks denkt, en geloof me, ik ben echt bekend geworden door mijn gevoelloosheid. en nu ga ik verder niks doen , groete cg

ik zit en de put en weel heel erg diep
ik zal bij het begin beginnen
mijn moeder werd toen ik 8 was ongeneeselijk ziek wat inhield dat ik als klein kind de volledige zorg van míjn moeder en huishouden op me kreeg
in die tijd waren mijn ouders uit mekaar
mijn vader kwam terug en toen begon het gezeik
ik had geen leven meer thuis ruzies voor het minst geringste ik kon niets goed doen en werd geestelijk mishandeld door mijn vader
mijn moeder stierf uiteindelijk toen ik 18 was
ik heb toen mijn man lern kennen en met hem kreeg ik 2 kinderen
nu 8 en 6
na mijn 1e bevalling was ik in een postnatalee depressie terecht gekomen wegens niet verwerkte toestanden
ik ben hier goed uitgekomen
toen bleek dat mijn jongste zoon autistsich was kreeg ik een nieuwe schok te verwerken dit ging moeizaam
nu 8 jaar later zit ik in de wsnp moet ik gaan werken en moeten mijn kinderen naar de opvang en dit is iets dat ik iet goed op een rijtje krijg
ik zou er het liefst vandaag nog uit stappen