Levensverhalen (pagina 1315)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik weet niet wrm zo een leven ik hebt

IK word iedere dag door mijn sus en moeder en broer geslagen elke dag het zelf de probleem net sijn polieti bij ons geweest maar ik was boven op de pc nu dus omdat ik a5 jaar bent iedereen speelt baas over mij en ik heb van morgen schaar gepakt hebt in mijn buik gestoken maar ver durfte ik niet iedere avond bied ik dat ik niet meer wakker word want als ik mes of zo pakt kan ik niet doen ..........mijn leven wil jij niet leven ik heb veel dingen te seggn maar jah kan ik niet doen omdat ik geen kracht heb ik ben nueg moe kan niet een stypen maar jah ik wil nu slapen en nooiet meer wakker woorden .......................................
Datum:
21-08-2007
Naam:
wil ik niet geven
Leeftijd:
15
Provincie:
Anders

klote

heb hele domme dingen gedaan heb een super vriendin en een prachtige kleine meid en nog krijg ik het in mn kop om domme dingen te doen twee goede vrienden hoe krijg je het voor elkaar weet het ge woon niet meer help
Datum:
21-08-2007
Naam:
scorpion
Leeftijd:
26
Provincie:
Friesland

Eenzaamheid

Ik heb na 38 jaar te horen gekregen dat ik het syndroom van asperger heb (een lichte vorm van autisme). Je zou zeggen dat het een opluchting moet zijn dat je weet wat je heb, maar zo voel ik het niet, mijn leven heeft geen waarde meer. Ik krijg psychische hulp maar dat is maar om de twee weken en verder moet je het maar uitzoeken. Na 15 jaar bij een baas te hebben gewerkt (wat ook niet van een leie dakje ging) kreeg ik vorig jaar te horen dat ik en meerdere mensen met mij hun baan verloren, door deze verandering (mensen met asperger kunnen niet tegen veranderingen) moest ik zoek naar een nieuwe baan. Dat is mij gelukt, maar het ging vanaf het begin al fout bij mijn nieuwe baan, ik voelde mij daar niet happy (ben in hetzelfde concern gebleven, maar ander bedrijf), wilde terug naar het vorige bedrijf. Kon niet omgaan met de mensen daar, ik kan niet tegen stressvolle situaties enz enz. Na 38 jaar te hebben gevochten tegen mijzelf en letterlijk te hebben overleefd, kwam ik eind vorig jaar in de ziektewet. Vandaar uit is er begin dit jaar vastgesteld dat ik een lichte vorm heb van autisme. Ik heb het gevoel dat mijn leven weg (wat dat dan ook mocht voorstellen, ik had al last van eenzaamheid, geen vrienden enz enz). De laatste tijd loop ik steeds meer rond met wat het leven nog voor zin heeft. Ik sta vaak als naar mijn werk ga, bij het treinstation, en denk dan als er een trein in volle vaart komt aanrijden, één stap naar links en alles is voorbij. Dat gevoel komt steeds vaker. Net zoals vandaag, ik zit na een tijd werken weer voor een week in de ziektewet aangezien ik een aanvaring had met een collega. Ik wil gewoon daar niet meer werken, maar ik ben bang dat ik alles kwijt raak wat ik heb. Ik heb mijn psygoloog gebeld maar die geeft aan dat ik toch maar weer moet gaan werken anders dan wordt het helemaal moeilijk om terug te gaan. Tevens vroeg ik om hulp voor een workcoah die jou helpt om met dit soort problemen samen met jou met je werkgever te praten, maar het lijkt wel of mij psygoloog denkt ik het niet zo moeilijk moet zijn, maar dat ik juist mijn probleem. Ik wil enigzins mijn leven terug zoals wat ik had voordat ik mijn baan kwijt raakte en nog niet wist wat ik had. (het klinkt allemaal heel kinderachtig, maar ik moet overal zelf achteraan, alles zelf uitzoeken, ik doe mijn hele leven alles alleen, en het komt letterlijk en figuurlijk mijn neus uit. Ik hoop dat ik eens de kracht vindt om van die pijnen af te komen, want anders dan zie ik het niet meer zitten. Want een leven als kluizenaar zie ik niet zitten.
Datum:
21-08-2007
Naam:
sandra
Leeftijd:
38
Provincie:
Flevoland

over leven

ik heb 40 jaar overleeft. Ik een zelfmmord poging gedaan teon mijn vouw en ander dat Na een maand ongeluk gehad ben 87 %van mijn lijf verbrand. maar de zelfmoord poging heeft niets opgelos heeft het alleen maar moelijker gemaakt. Ik doe dat ik het nooit weer
Datum:
21-08-2007
Naam:
alex
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-brabant

Het leven is prachtig maar niet voor mij

Jezelf altijd tweede keus weten. Altijd weer verliefd zijn op iemand die je niet ziet zitten. Altijd het mikpunt van plagerijen van anderen zijn. Een sprankje hoop krijgen op de liefde om het vervolgens weer af te nemen. Jezelf waardeloos voelen omdat je geen succes hebt op geen enkel vlak in je leven. Geen vooruitzicht hebben. Niet weten hoe het verder moet. Niet weten waarom je toch verder moet gaan hopen als je van te voren toch weet dat je teleurgesteld gaat worden.

Why care? I want to fly away. This world is not for me. I should have been born an angel, then I would be at my father's side always and he would protect me.

i do not want to live like this anymore.
Datum:
21-08-2007
Naam:
Michaella
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-holland

klote

ik heb al heel mijn leven ruzie met mijn vader.. als ik ruzie met hem heb dan staa tmijn moeder achter hem. tog weet ik dat zij het niet zo beodelt. ik had vandaag weer zware rusie. nou mag ik ineens alls zelf betalen.. over de kleinste dingen maak hij zoo een groot probleem dat niet normaal is. ik vind dat de jeugt nu anders leeft dat dat hij deed. hij komt f*cking aan mijn salaris. hij haalt het eraf.. maar de rusie die er net was.. wil ik weg hier.. en nu weet iik het ook cker.. het liefst zou ik van een flat van 10 hoog spring. als me moeder er nie was had ik het szo gedaan. zij is naar mijn mening de eneige die nog van me houd. ookal ben ik er soms niet cker van.
Datum:
21-08-2007
Naam:
gwn mij
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Ik kan mezelf niet vergeven dat ik mijn kindje heb gedood

Ik ben 20 jaar, en was een maand geleden zwanger. Ik noemde hem/haar Sam. omdat die naam unisex is.

Ik was al verliefd op de moment dat ik het wist dat ik zwanger was.

Mijn vriend, waar ik al bijna anderhalf jaar mee samen ben, zijn besluit stond al lang vast: abortus!

Terwijl ik van mening was, ik ben zo stom geweest het te laten gebeuren, dus laten we dit als volwassenen oplossen..

Mar wijn vriend zijn besluit stond vast, hij vulde onze avonden met mij te overtuigen dat het toch niet anders ging ec..

Dus ik ging over tot de abortus.
De fysieke pijn viel nog goed mee, maar de psychische terroriseert mij nog elke dag meer en meer.

Als ik een kind zie lopen op de straat verga ik al van de pijn.

Ik kan het gewoon niet aan !!!!!!!!!!

Het is gewoon niet draaglijk meer, ik ben nog altijd samen met mijn vriend want ik zie hem echt graag, maar gdv!

Het verscheurt me elke dag beetje bij beetje en het gaat niet meer.

Ik wil bij Sam zijn, en bij niemand anders.. !!!!!!!

Ik kan het mezelf gewoon niet vergeven!!!!!

Ik heb niet veel reden om nog door te gaan met dit leven, echt niet..

sorry mama, papa
Datum:
21-08-2007
Naam:
sarah
Leeftijd:
20
Provincie:
België

zoveel pijn..

Ik weet niet waar ik moet beginnen of waar het eindigt. Het is zo raar, er is een tijd geweest dat ik gelukkig was, dat alles goed was..maar daarna kwam die diepe dal waar ik nu weer uit probeer te krabbelen.

Het begon rond mijn 15e/16e, ik paste er nooit echt bij, was raar en overgevoelig. Ik hechtte veel waarden aan mijn vrienden die ik toendertijd had, tot een dag kwam dat ze me lieten vallen. Ik heb me nog nooit zo verraden gevoeld. Ik heb een lange strijd geleverd met mezelf, autogemutileerd om maar iets van verlichting te krijgen, geprobeerd meerdere malen om zelfmoord te plegen maar op de een of andere manier kon ik nog niet dood. De dingen die ik in mijn lichaam heb gegooid zouden me gedood moeten hebben, maar ik leef en adem nog steeds. Het was niet mijn tijd blijkbaar..

Nu ben ik zoveel jaren verder, het ging een tijd goed met me..was er echt uitgekrabbeld, een relatie opgebouwd, samenwonen..het ging goed met me. Totdat de keerslag weer kwam. Ik was niet gelukkig en dit had ook geen goed effect op mijn relatie. Ik vluchtte in de armen van een vriend die ik eerder had afgestoten aangezien hij te dichtbij kwam. Hij was iemand die me wel zag, die erdoor heen prikte en naar me luisterde...nu is alles anders. Hij is ook veranderd, maar niet ten goede. Ik ben verliefd op hem, althans denk verliefd ik weet het niet...het is mijn drugs. Ik heb mijn relatie achter gelaten, het huis uitgegaan en naar een andere stad verhuisd. Nu zit ik hier alleen en alles ging goed, totdat die jongen en ik een intiemere relatie kregen.

Nu weet ik niet meer wat ik moet doen, ik sta met mijn rug tegen de muur en heb het gevoel dat ik in elkaar gebeukt word en niet weg kan. Hij bedoelt het goed, maar kan me zo ontzettend pijn doen met zijn woorden dat ik af en toe er gewoon uit wil stappen. Ik heb geprobeerd met de 'relatie' te stoppen, maar dit gaat niet..zoals ik al zei ik ben verslaafd. Hij is een soort obsessie geworden maar het probleem is, ik hou dit niet langer vol. Voor hem ben ik een goede vriendin met wie hij intiem is wat hij kan zonder verliefd te zijn verder. Hij sluit zich ook onwijs af voor me en ik ben moe van het vechten tegen die muur....

Ik ben een gevoelsmens, ik kan mensen 'lezen' althans ik voel vaak dingen aan hoe iemand zich voelt en daarom praten mensen vaak met me over hun problemen. HIj stoot me alleen maar meer af en ik kan het niet meer...ik ben op..ik wil eruit stappen omdat dat me de enige mogelijkheid lijkt om hier een einde aan te maken...

ik hoop dat ik de kracht hou om dit niet te doen, ik wil mijn ouders en zus niet zoveel pijn doen maar soms ben ik zo egoïstisch dat ik er niet aan denk en het wil doen...

Ik heb ooit gelezen dat god je nooit meer geeft dan je aankan...ik betwijfel dit..ik trek dit nl niet meer, ik ga er echt aan onderdoor..
Datum:
21-08-2007
Naam:
lena
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-holland

een meisje van 18

Ik weet het zelf echt niet meer...
Ik heb 2 jaar gepraat bij spatie, daar konden ze me niet meer verder helpen.
En op een gegeven moment werd het te erg dat ik opgenomen moest worden, ik ben een halfjaar opgenomen geweest, gedwongen, omdat ik niet geholpen wou worden.. want het heeft toch geen zin meer.. En nu ben ik weer thuis, een paar dagen en hoef ik niet meer terug naar de crisisafdeling. Nu zit ik weer thuis en weet ik niet meer hoe ik verder moet, dat wist ik daar al niet maar ze hebben me daar bijna niet geholpen en ze willen me weer terug sturen naar spatie.. Ik heb daar helemaal geen vertrouwen meer in.. Voor mij hoeft het echt allemaal niet meer.. Het enige wat ik nog wil is dood zijn.. Het heeft toch allemaal geen nut meer.. Ik heb heel veel stoornissen en ben al vaak genoeg opgenomen en alles en niemand die me kan helpen. Dus wat heeft het nog voor nut? Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. De enige reden waarom ik nog leef zijn mijn ouders... Maar dat houd een keer op.. Want zo is me leven niet meer fijn en kan ik het allemaal niet meer aan.. Elke dag weer pijn en verdriet en alles. Heb zovaak geprobeerd zelfmoord te plegen. Overdosis 2x, voor de trein gestaan maar elke keer stopte hij weer op tijd omdat ze vanaf de instelling waar ik zat hadden gebeld dat ik er voor wou springen en toen kwam de politie me weer halen.. pols geprobeerd door te snijden, zoveel dingen.. pff heb het gewoon helemaal gehad.. Weet echt niet meer hoe ik verder moet en wat ik moet doen...
Datum:
21-08-2007
Naam:
M.
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

...

Ik hoop dat ik niemand kwets met dit berichtje, en ik weet ook niet of het wel goed is dat ik het hierneer zet, maar ik doe het toch..
Ik vind zelfmoord de lafste uitweg die er is.. want bekijk het nou eens van een anders kant, dan de kant van 'ik wil niet meer leven'.. Denk aan vrienden en familie, en de pijn dat het ze gaat bezorgen, ook al besef je dat nu nog niet. Er geven echt meer mensen om je dan je denkt.. Ik weet dat het moeilijk is om zo te denken als je het zelf allemaal niet meer ziet zitten, want ik heb zelf ook met zelfmoordneigingen rondgelopen.. Maar doordat ik er met vrienden over praatte, en zag hoe het ze van binnen kapot maakte, ben ik heel anders gaan denken.. Er zijn mensen die willen leven, maar door een ziekte of ongeluk niet meer kunnen leven.. En dan willen jullie je leven weggooien? Bedenk eerst eens hoeveel waarde een leven heeft, en hoe gelukkig andere zouden zijn als ze dat leven van jou mochten hebben. Hoe klote het leven ook is. voor alles is een oplossing.. sommige mensen vinden zichzelf sterk als ze zelf moord durven te plegen. mensen vinden dat je daar moed voor nodig hebt,, dat is ook zo, maar ik vind iemand veel sterker, als diegene vecht voor een beter bestaan, en vecht voor een toekomst.. Dan ben je sterk! Denk echt na voordat je het doet, want je doet er echt ontzettend veel mensen pijn mee! Als je in jezelf en je toekomst blijft geloven, kom je er uit.. Dat beloof ik jullie.

Sorry als ik mensen gekwetst heb met mijn mening.
xx
Datum:
21-08-2007
Naam:
Just me
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.