Levensverhalen (pagina 1314)

heb hele domme dingen gedaan heb een super vriendin en een prachtige kleine meid en nog krijg ik het in mn kop om domme dingen te doen twee goede vrienden hoe krijg je het voor elkaar weet het ge woon niet meer help

Ik heb na 38 jaar te horen gekregen dat ik het syndroom van asperger heb (een lichte vorm van autisme). Je zou zeggen dat het een opluchting moet zijn dat je weet wat je heb, maar zo voel ik het niet, mijn leven heeft geen waarde meer. Ik krijg psychische hulp maar dat is maar om de twee weken en verder moet je het maar uitzoeken. Na 15 jaar bij een baas te hebben gewerkt (wat ook niet van een leie dakje ging) kreeg ik vorig jaar te horen dat ik en meerdere mensen met mij hun baan verloren, door deze verandering (mensen met asperger kunnen niet tegen veranderingen) moest ik zoek naar een nieuwe baan. Dat is mij gelukt, maar het ging vanaf het begin al fout bij mijn nieuwe baan, ik voelde mij daar niet happy (ben in hetzelfde concern gebleven, maar ander bedrijf), wilde terug naar het vorige bedrijf. Kon niet omgaan met de mensen daar, ik kan niet tegen stressvolle situaties enz enz. Na 38 jaar te hebben gevochten tegen mijzelf en letterlijk te hebben overleefd, kwam ik eind vorig jaar in de ziektewet. Vandaar uit is er begin dit jaar vastgesteld dat ik een lichte vorm heb van autisme. Ik heb het gevoel dat mijn leven weg (wat dat dan ook mocht voorstellen, ik had al last van eenzaamheid, geen vrienden enz enz). De laatste tijd loop ik steeds meer rond met wat het leven nog voor zin heeft. Ik sta vaak als naar mijn werk ga, bij het treinstation, en denk dan als er een trein in volle vaart komt aanrijden, één stap naar links en alles is voorbij. Dat gevoel komt steeds vaker. Net zoals vandaag, ik zit na een tijd werken weer voor een week in de ziektewet aangezien ik een aanvaring had met een collega. Ik wil gewoon daar niet meer werken, maar ik ben bang dat ik alles kwijt raak wat ik heb. Ik heb mijn psygoloog gebeld maar die geeft aan dat ik toch maar weer moet gaan werken anders dan wordt het helemaal moeilijk om terug te gaan. Tevens vroeg ik om hulp voor een workcoah die jou helpt om met dit soort problemen samen met jou met je werkgever te praten, maar het lijkt wel of mij psygoloog denkt ik het niet zo moeilijk moet zijn, maar dat ik juist mijn probleem. Ik wil enigzins mijn leven terug zoals wat ik had voordat ik mijn baan kwijt raakte en nog niet wist wat ik had. (het klinkt allemaal heel kinderachtig, maar ik moet overal zelf achteraan, alles zelf uitzoeken, ik doe mijn hele leven alles alleen, en het komt letterlijk en figuurlijk mijn neus uit. Ik hoop dat ik eens de kracht vindt om van die pijnen af te komen, want anders dan zie ik het niet meer zitten. Want een leven als kluizenaar zie ik niet zitten.

ik heb 40 jaar overleeft. Ik een zelfmmord poging gedaan teon mijn vouw en ander dat Na een maand ongeluk gehad ben 87 %van mijn lijf verbrand. maar de zelfmoord poging heeft niets opgelos heeft het alleen maar moelijker gemaakt. Ik doe dat ik het nooit weer

Jezelf altijd tweede keus weten. Altijd weer verliefd zijn op iemand die je niet ziet zitten. Altijd het mikpunt van plagerijen van anderen zijn. Een sprankje hoop krijgen op de liefde om het vervolgens weer af te nemen. Jezelf waardeloos voelen omdat je geen succes hebt op geen enkel vlak in je leven. Geen vooruitzicht hebben. Niet weten hoe het verder moet. Niet weten waarom je toch verder moet gaan hopen als je van te voren toch weet dat je teleurgesteld gaat worden.

Why care? I want to fly away. This world is not for me. I should have been born an angel, then I would be at my father's side always and he would protect me.

i do not want to live like this anymore.

ik heb al heel mijn leven ruzie met mijn vader.. als ik ruzie met hem heb dan staa tmijn moeder achter hem. tog weet ik dat zij het niet zo beodelt. ik had vandaag weer zware rusie. nou mag ik ineens alls zelf betalen.. over de kleinste dingen maak hij zoo een groot probleem dat niet normaal is. ik vind dat de jeugt nu anders leeft dat dat hij deed. hij komt f*cking aan mijn salaris. hij haalt het eraf.. maar de rusie die er net was.. wil ik weg hier.. en nu weet iik het ook cker.. het liefst zou ik van een flat van 10 hoog spring. als me moeder er nie was had ik het szo gedaan. zij is naar mijn mening de eneige die nog van me houd. ookal ben ik er soms niet cker van.

Ik ben 20 jaar, en was een maand geleden zwanger. Ik noemde hem/haar Sam. omdat die naam unisex is.

Ik was al verliefd op de moment dat ik het wist dat ik zwanger was.

Mijn vriend, waar ik al bijna anderhalf jaar mee samen ben, zijn besluit stond al lang vast: abortus!

Terwijl ik van mening was, ik ben zo stom geweest het te laten gebeuren, dus laten we dit als volwassenen oplossen..

Mar wijn vriend zijn besluit stond vast, hij vulde onze avonden met mij te overtuigen dat het toch niet anders ging ec..

Dus ik ging over tot de abortus.
De fysieke pijn viel nog goed mee, maar de psychische terroriseert mij nog elke dag meer en meer.

Als ik een kind zie lopen op de straat verga ik al van de pijn.

Ik kan het gewoon niet aan !!!!!!!!!!

Het is gewoon niet draaglijk meer, ik ben nog altijd samen met mijn vriend want ik zie hem echt graag, maar gdv!

Het verscheurt me elke dag beetje bij beetje en het gaat niet meer.

Ik wil bij Sam zijn, en bij niemand anders.. !!!!!!!

Ik kan het mezelf gewoon niet vergeven!!!!!

Ik heb niet veel reden om nog door te gaan met dit leven, echt niet..

sorry mama, papa

Ik weet niet waar ik moet beginnen of waar het eindigt. Het is zo raar, er is een tijd geweest dat ik gelukkig was, dat alles goed was..maar daarna kwam die diepe dal waar ik nu weer uit probeer te krabbelen.

Het begon rond mijn 15e/16e, ik paste er nooit echt bij, was raar en overgevoelig. Ik hechtte veel waarden aan mijn vrienden die ik toendertijd had, tot een dag kwam dat ze me lieten vallen. Ik heb me nog nooit zo verraden gevoeld. Ik heb een lange strijd geleverd met mezelf, autogemutileerd om maar iets van verlichting te krijgen, geprobeerd meerdere malen om zelfmoord te plegen maar op de een of andere manier kon ik nog niet dood. De dingen die ik in mijn lichaam heb gegooid zouden me gedood moeten hebben, maar ik leef en adem nog steeds. Het was niet mijn tijd blijkbaar..

Nu ben ik zoveel jaren verder, het ging een tijd goed met me..was er echt uitgekrabbeld, een relatie opgebouwd, samenwonen..het ging goed met me. Totdat de keerslag weer kwam. Ik was niet gelukkig en dit had ook geen goed effect op mijn relatie. Ik vluchtte in de armen van een vriend die ik eerder had afgestoten aangezien hij te dichtbij kwam. Hij was iemand die me wel zag, die erdoor heen prikte en naar me luisterde...nu is alles anders. Hij is ook veranderd, maar niet ten goede. Ik ben verliefd op hem, althans denk verliefd ik weet het niet...het is mijn drugs. Ik heb mijn relatie achter gelaten, het huis uitgegaan en naar een andere stad verhuisd. Nu zit ik hier alleen en alles ging goed, totdat die jongen en ik een intiemere relatie kregen.

Nu weet ik niet meer wat ik moet doen, ik sta met mijn rug tegen de muur en heb het gevoel dat ik in elkaar gebeukt word en niet weg kan. Hij bedoelt het goed, maar kan me zo ontzettend pijn doen met zijn woorden dat ik af en toe er gewoon uit wil stappen. Ik heb geprobeerd met de 'relatie' te stoppen, maar dit gaat niet..zoals ik al zei ik ben verslaafd. Hij is een soort obsessie geworden maar het probleem is, ik hou dit niet langer vol. Voor hem ben ik een goede vriendin met wie hij intiem is wat hij kan zonder verliefd te zijn verder. Hij sluit zich ook onwijs af voor me en ik ben moe van het vechten tegen die muur....

Ik ben een gevoelsmens, ik kan mensen 'lezen' althans ik voel vaak dingen aan hoe iemand zich voelt en daarom praten mensen vaak met me over hun problemen. HIj stoot me alleen maar meer af en ik kan het niet meer...ik ben op..ik wil eruit stappen omdat dat me de enige mogelijkheid lijkt om hier een einde aan te maken...

ik hoop dat ik de kracht hou om dit niet te doen, ik wil mijn ouders en zus niet zoveel pijn doen maar soms ben ik zo egoïstisch dat ik er niet aan denk en het wil doen...

Ik heb ooit gelezen dat god je nooit meer geeft dan je aankan...ik betwijfel dit..ik trek dit nl niet meer, ik ga er echt aan onderdoor..

Ik weet het zelf echt niet meer...
Ik heb 2 jaar gepraat bij spatie, daar konden ze me niet meer verder helpen.
En op een gegeven moment werd het te erg dat ik opgenomen moest worden, ik ben een halfjaar opgenomen geweest, gedwongen, omdat ik niet geholpen wou worden.. want het heeft toch geen zin meer.. En nu ben ik weer thuis, een paar dagen en hoef ik niet meer terug naar de crisisafdeling. Nu zit ik weer thuis en weet ik niet meer hoe ik verder moet, dat wist ik daar al niet maar ze hebben me daar bijna niet geholpen en ze willen me weer terug sturen naar spatie.. Ik heb daar helemaal geen vertrouwen meer in.. Voor mij hoeft het echt allemaal niet meer.. Het enige wat ik nog wil is dood zijn.. Het heeft toch allemaal geen nut meer.. Ik heb heel veel stoornissen en ben al vaak genoeg opgenomen en alles en niemand die me kan helpen. Dus wat heeft het nog voor nut? Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. De enige reden waarom ik nog leef zijn mijn ouders... Maar dat houd een keer op.. Want zo is me leven niet meer fijn en kan ik het allemaal niet meer aan.. Elke dag weer pijn en verdriet en alles. Heb zovaak geprobeerd zelfmoord te plegen. Overdosis 2x, voor de trein gestaan maar elke keer stopte hij weer op tijd omdat ze vanaf de instelling waar ik zat hadden gebeld dat ik er voor wou springen en toen kwam de politie me weer halen.. pols geprobeerd door te snijden, zoveel dingen.. pff heb het gewoon helemaal gehad.. Weet echt niet meer hoe ik verder moet en wat ik moet doen...

Ik hoop dat ik niemand kwets met dit berichtje, en ik weet ook niet of het wel goed is dat ik het hierneer zet, maar ik doe het toch..
Ik vind zelfmoord de lafste uitweg die er is.. want bekijk het nou eens van een anders kant, dan de kant van 'ik wil niet meer leven'.. Denk aan vrienden en familie, en de pijn dat het ze gaat bezorgen, ook al besef je dat nu nog niet. Er geven echt meer mensen om je dan je denkt.. Ik weet dat het moeilijk is om zo te denken als je het zelf allemaal niet meer ziet zitten, want ik heb zelf ook met zelfmoordneigingen rondgelopen.. Maar doordat ik er met vrienden over praatte, en zag hoe het ze van binnen kapot maakte, ben ik heel anders gaan denken.. Er zijn mensen die willen leven, maar door een ziekte of ongeluk niet meer kunnen leven.. En dan willen jullie je leven weggooien? Bedenk eerst eens hoeveel waarde een leven heeft, en hoe gelukkig andere zouden zijn als ze dat leven van jou mochten hebben. Hoe klote het leven ook is. voor alles is een oplossing.. sommige mensen vinden zichzelf sterk als ze zelf moord durven te plegen. mensen vinden dat je daar moed voor nodig hebt,, dat is ook zo, maar ik vind iemand veel sterker, als diegene vecht voor een beter bestaan, en vecht voor een toekomst.. Dan ben je sterk! Denk echt na voordat je het doet, want je doet er echt ontzettend veel mensen pijn mee! Als je in jezelf en je toekomst blijft geloven, kom je er uit.. Dat beloof ik jullie.

Sorry als ik mensen gekwetst heb met mijn mening.
xx

Lang verhaal... K weet niet. Ik schrijf het t liefst even zo op. Ik kan het verder niet goed, dus nu maar even in de vorm van een verhaal.

Aan het einde van het fietspad kwam een meisje aanlopen. Ze had lang blond haar, een wijde spijkerbroek en een zwarte jas aan. Onder de spijkerbroek staken zwarte gympies uit, en bij elke stap die ze zette hoorde je de kettingen aan haar broek rinkelen. Haar ogen waren donker opgemaakt. Er hing een groot zwart kruis om haar nek. Niet dat ze geloofde. Of dat ze geloofde dat ze ooit nog ZOU geloven. Ze droeg het kruis gewoon. Met haar koptelefoon op liep ze de school binnen, de blikken van schoolgenoten vermijdend. “Gothic” werd er geroepen. Maar het meisje hoorde het niet door de harde muziek die uit haar koptelefoon knalde. “Hee, lelijke hoer!” Angstig keek het meisje op. Voor haar stond een meisje met lang bruin haar en een traininspak aan. “Hee Nora” zei het blonde meisje stil, en ze liep weer door. Maar Nora liep achter haar aan. “Wij gaan een Anti-Anouk-club oprichten. Iris, Marieke, Jochai en ik.” Het meisje vertrok geen spier. Maar van binnen brandde ze. Anouk, de zangeres op haar discman. Dat was de enige hoop die ze nog had. Als ze op school een kutdag had gehad, als ze thuiskwam en haar vader zat dronken op de bank, als ze in de war was met haar gevoel… Dan ging ze naar haar kamer, lag op bed en draaide nummers van Anouk. Kijkend naar de posters aan haar muur, huilde zij zichzelf dan in slaap. Anouk begreep haar gevoelens, Anouk was voor het meisje de enige die haar het idee gaf dat ze haar begreep.
“Een Anti-Anouk-club! Mieke! Hee hoer! Je luistert toch wel hè?” Maar Mieke reageerde niet. Ze liep door. Ze wilde rennen, maar dat lukte niet. Aan het eind stonden Jochai, Marieke en Iris namelijk al. De eerste trap rende Mieke op, en ze vervolgde die weg helemaal naar boven, naar de 3e verdieping.
Op de bovenste etage was het stil. Mieke besloot alvast bij het geschiedenislokaal te zitten. Ze zette opnieuw haar koptelefoon op en zocht naar een nummer dat haar geruststelde. Dromerig keek ze voor zich uit en verdiepte ze zich in het lied op haar discman. Vanuit haar ooghoeken zag ze schimmen aankomen. Ze sloot haar ogen, hopend dat het Jochai, Nora, Marieke of Iris niet waren. Voor de zekerheid stond Mieke met gebogen hoofd op en liep ze de andere kant op. Op dat moment viel ze met een harde smak op de grond. “Lekker hè, de vloer.” Hoorde ze een jongensstem zeggen. Ze keek op en zag een blonde jongen staan. Nathan. “Ik zorg er wel voor dat je niet wegloopt, lelijke hoer.” Zei hij. Hij zette zijn voet op Mieke’s rug. “Ze ligt, jongens.” Op datzelfde moment kwamen Marieke, Iris, Jochai en Nora aanlopen. “Geef mij die tas maar, kut gothic” siste Nora in Mieke’s oor. Nora pakte de tas en liep naar de trap. Ze opende de tas en pakte er een boek uit. “Wiskunde. Ach, dat haat je toch.” Nora spuugde twee keer in het boek en gooide hem van de trap af, op de begane grond. “En die cd’s van Anouk… Die zullen mooi klinken als ze vallen.” Riep ze naar Mieke, die nog steeds op de grond lag. Nora keek in de tas. “Mooi, er zitten er 3 in” fluisterde Nora, en ze gooide de tas naar beneden. “Haal ze maar weer op, meisje” lachte Marieke, die toe stond te kijken. Het hele groepje liep lachend weg. Mieke stond op en liep naar de trapleuningen toe. Ze keek naar beneden, waar haar tas lag. Met tranen in haar ogen liep ze naar beneden en pakte ze haar tas. Ze liep door naar de wc’s. Op het toilet zou ze even rust hebben. De deur ging op slot en ze ging even zitten. Verschillende gedachtes vlogen door haar hoofd. “Wat doe ik fout? Waarom leef ik nog? Waarom ik?” Voor ze het wist, had ze een spiegeltje uit haar tas gehaald en die kapot gegooid op de grond.
Wezenloos keek ze naar de scherven van de gebroken spiegel. Zonder er werkelijk bij na te denken, pakte ze één van de scherven en stroopte ze haar linker mouw op. Ze keek naar haar arm. “Rode strepen” dacht ze. “Elke met een betekenis.” Langzaam keek ze van streep naar streep. “Nathan. Nora. Jochai. De drank van papa. Het feit dat ik verliefd ben op een meisje. Nog meer Nora, nog meer Jochai. Iris, Marieke, Nigel.” En de rest… Daar kon Mieke niet zo snel op komen. “Maar 10 strepen meer of minder… dat ziet niemand.” Niemand zag de sneeën in haar arm, omdat ze altijd lange mouwen droeg. Ook in de zomer. Langzaam zette ze de scherf van de spiegel in haar pols. Ze drukte het er zo diep mogelijk in, en sneed hard een lijn naar de andere kant van haar pols. Een tweede snee kwam naast de eerste te staan. Een straaltje bloed liep naar beneden en druppelde op de grond, maar Mieke concentreerde zich niet op haar tranen of haar bloed. Ze concentreerde zich enkel nog op het snijden. Opeens klonken voetstappen. “Zo, jij zit daar lang! Amuseer je je?” klonk een stem. Het was Nora. Gelach klonk. Marieke en Iris, niet te missen. “Dan blijf je hier maar lekker zitten ook.” Mieke trok haar mauw omlaag en stopte de stukjes spiegel in haar tas. Ze probeerde de deur open te krijgen, maar dat lukte niet. De deur bleef dicht. “Haha, zielige kut gothic.” Lachte Iris. Ze deed de deur open. Ze liep naar voren en gaf Mieke een klap in haar gezicht. “Zo. Ik weet niet waar dat voor nodig was, maar het voelde wel goed.” Lachte Iris. Mieke deinsde achteruit, maar door een verkeerde draai met haar arm, waren even sneeën zichtbaar. Maar die bleven kennelijk onopgemerkt, want er werd niet op gereageerd. De deur knalde weer dicht en Mieke bleef zitten. Pas toen ze zeker wist dat iedereen weg was, kwam ze eruit. “Geschiedenis!” dacht ze. “Net op tijd!”

Bij geschiedenis aangekomen, zaten Nora en Jochai alweer te lachen. Mieke keek wanhopig naar de leraar, maar die had kennelijk niks door. Mieke ging zitten. Nora liep voorbij. “Hee lelijk meisje.” Fluisterde ze. “Weet je wat jij moet doen?” Mieke keek op. “Zelfmoord plegen” vervolgde Nora. Mieke keek weg en pakte haar discman. “Negeer je me, trut?! Vieze smerige kutgothic, ik wacht wel op je, op het schoolplein. Dan maken we helemaal kapot.” Siste Nora. Ze spuugde op Mieke’s tafel en liep door.

Aan het einde van de schooldag liep Mieke verslagen naar huis. Zonder echte zin om naar huis te gaan. Gewoon omdat ze wist wat er zou gebeuren.
Ze opende de voordeur en rende snel naar boven. "MIEKE! Je zou om 3 uur thuis zijn, en wat is het nu?! 5 over 3!" Haar vader praatte met een dubbele tong, en dat kon maar een betekenis hebben. Mieke keek naar de slaapkamer van haar ouders en zag bierflesjes liggen. Haar vader kwam al naar boven. "Stuk ongeluk dat je bent! Heb je weer ruzie geschopt op school ofzo, dat je zo laat bent?! Jij zal je diploma nooit halen, kreng!" riep hij, en hij liep weer naar beneden om de fles jenever leeg te drinken.
Terwijl Mieke op haar kamer Anouk zat te draaien, bleef haar vader beneden drinken. "HEE! ZET DIE TERINGHERRIE ZACHTER! ik zeg het nog EEN keer!" Mieke's vader stormde de kamer in en begon Mieke te slaan. Ze viel omver en kroop weg in een hoekje. Ze smeekte haar vader huilend of hij wilde stoppen, maar hij reageerde niet. Hij begon haar te schoppen en te schelden, en Mieke bleef in het hoekje liggen.

...
En tot daar hou ik het, want dit is er dus zo ongeveer aan de hand. Ik heb periodes dat ik me beter voel, omdat het verhaal van Nora nu achter me ligt, maar ik heb soms van die periodes dat het opeens maandenlang niet goed gaat. En ik heb me in die maanden redelijk weten te houden, maar per periode gaat het gewoon slechter met me. En ik weet niet wat ik eraan moet doen. En elke keer denk ik meer aan zelfmoord. Ik heb het al 3x geprobeerd in de badkamer. Maar elke keer kwam net mijn vader thuis van zijn werk. Dus dan kon het weer niet. Rende ik gewoon naar mn slaapkamer en moest ik de rest van de dag doorkomen met Anouk. Mjah.. ehm.. dat was het wel.
-XxX- Mieke