Levensverhalen (pagina 129)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijn verhaal..

Hoi ik ben rachel
Ik ben 12
Mijn ouders gingen scheiden op jonge leeftijd
ik had t er toen zwaar mee toen ik ouder werd(6) Kwam mn moeder een nieuwe mamn tegen ze is met hem gaan trouwen vaak hadden ze ruzie waar ik bij was
Toen verhuisde we naar noorwegen mooi land was dat Maar met mij me moeder en zusje ging het net meer altijd ruzie had me moeder met me zusje ik was kapot !
Toen zijn we 3 x naar een opvang tehuis geweest omdat het te erg werd
We zijn even later na de 3e x gevlucht naar nederland ... alles leek goed te gaan
Tot hij ons op kwam zoeken toen zijn ze weer een relatie met elkaar aan gegaan
maar het ging weer uit na veel ruzie's me moeder heb ik nooit zo kapot zien gaan ..
Toen vond mn stiefvader een nieuwe vriendin Ze kwam uit rusland
Alleen toen wouden ze mijn zusje
Mn moeder werd gek !
Ze bestelde eten op haar rekening nummer 230 euro mn moeder is kapot ze oud zo houd zoveel van ons maar ik ben bang dat ik moet verhuizen ... weg van mijn familie
De rechtzaak is bijna
mijn moeder is misselijk gewoon
En ik heb nu ruzie met mijn vader
Ik vertelde hem dat k het bij hem niet leuk vond nu is hij boos en vedrietig ik bedoelde het nie zo maar hij laat t me niet uitleggen
Ik denk aan zelfmoord ...
Datum:
10-07-2016
Naam:
rachel
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland

Wat een rotleven

Het begon toe ik 1 1/2 was. Ik kreeg een chronische oorontsteking. Het was niet fijn en ik was vaak in het ziekenhuis. Later toen ik 3 was kwam mijn broertje te aarde, hij leek me lief en aardig. Maar dat bleek anders te zijn, hij pest me, hij scheldt me uit en doet me pijn. En het allerergste, mijn moeder is halfblind en raakt blind, mijn vader is altijd werken en mijn broertje maakt hier misbruik van. Telkens als hij een rotstreek met me uithaald weet hij het zo ver te brengen dat ik boos wordt. En tot mijn grote verbazing krijg ik altijd straf. IK weet niet meer hoe het verder moet en sta op het punt naar de middelbare school te gaan. Hopelijk veranderen ik en mijn gezin npg
Datum:
10-07-2016
Naam:
Joram
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

Moe, zo moe..

Onbegrijpelijk, ik voel mij zo vreemd, anderen om mij heen zullen nooit in dat veld kunnen zien.
Hulp zocht ik, een gesprekspartner, iemand...
Nu lijken nachtmerries dromen.
Kracht mis ik, kracht is overschat, verdwaald.
Alleen...
Lange tijd heb ik geprobeerd iets te voelen wat "normaal" is, geen resultaat.
Ik ben bang en kom steeds dichterbij een slotsom.
I wish, had ik maar, was het maar zo, als dan.....
Geen idee.
Tot mijn spijt en ook mijn genoegen een fijn eigen verhaal, voor het eerst.

Datum:
10-07-2016
Naam:
Bunchy
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

ik wil bij mijn man zijn

vorig jaar september 2015 is mijn man overleden hij was echt alles voor mij hij was al enige tijd ziek hartfalen en uitbehandelde copd hij heef van af april tot september heeft hij op de hospice geledgen ik was er bij toen hij stierf was echt heel indrukwekkend we waren bijna 30 getrouwd ik vind het leven zonder hem heel moeilijk denk vaak aan het beeindigen van mijn leven ik mis hem heel erg het lukt me niet om door te gaan heb medicijnen op gespaard dit is een hele korte versie van mijn verhaal
Datum:
09-07-2016
Naam:
margien
Leeftijd:
55
Provincie:
Overijssel

een normaal persoon

voordat ik m'n verhaal heb opgeschreven zag ik allemaal trieste verhalen met verschikkelijke dingen. Mijn leven is zo erg nog niet ik heb vrienden in vriendinnen die van me houden een lieve vader en moeder en drie geweldige zussen. een mooi huis een laptop een telefoon alles wat een gwn mens zou willen. maar toch vind ik mezelf terug in ongelukkigheid. wreedheid die ik niet verdien. op de basisschool ben ik gepest, ben uiteindelijk half groep zeven van school veranderd. maar dat dat gebeurd is blijft me nog altijd achtervolgen. nu op de middelbare school komen er een stuk meer problemen dan vroeger op m'n rug. ik ben niet normaal erg verliefd op een meisje die ik niet ken en mij waarschijnlijk haat. ik probeer te stoppen om over haar te denken maar dat lukt gwn niet, hoe hard ik het ook probeer. mijn minderjarige zus is alcoholverslaafd er is vaak ruzie in het huis, ze is in een coma geweest door alcohol en ik blijf met het gevoel rondlopen dat ze op een dat zal dood gaan door alcohol.

er is ook een meisje in mijn klas. heel erg stil geen echte vrienden of vriendinnen. hoe stil ze ook is ze is geen stom persoon, in tegenstelling is ze eigenlijk best wel aardig. ze is in het leven een stil persoon. maar toch door de buitengeslotenheid krijgt ze abnormaal veel haat op haar. mensen maken spottende foto's van haar en bewerken ze daarna op snapchat. een nare opmerking word door de stoere jongens uit onze klas ook best vaak door de klas heen gesmeten. ze wordt gepest maar de leraren doen er helemaal niks aan. met mijn geschiedenis met pesten is dit een pijnlijke situatie voor mij. ik zie mijn eigen vrienden dat arme meisje erg hard de grond in pesten. ik haat mijn vrienden , allemaal harteloos geen respect of medelijden. alleen maar spot. ik wil niet ingrijpen want straks gaan ze op mij keren en dan val ik net zoals op de basisschool weer in dat gat.

een ander meisje in de klas, zei heeft ook geen vrienden, maar in tegenstelling tot het andere meisje in onze klas dat gepest word krijgt deze haat omdat ze zelf iets heeft gedaan wat fout was. ik denk zelf dat ze spijt heeft. maar omdat ze geen vrienden heeft sneid ze zichzelf op haar armen en benen. ik ben zowat de enige die haar nog aardig vind en ik kan het soms gwn niet aanzien wat ze met haarzelf doet. ik weet niet wat ze voelt maar ik vrees dat ze op een dag zelfmoord zal plegen.


mijn leven is denk ik persoonlijk minder erg dan anderen mensen maar ik heb vaak toch de neiging om zelfmoord te plegen en ik haat mezelf er om dat ik zo'n ascosiale gedachte in mijn hoofd kan krijgen.
Datum:
09-07-2016
Naam:
thomas
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Het is genoeg

Geboren , lang geleden in Nederland blank, autochtoon dus niks te klagen? Maar: dominante, agressieve, manipulerende vader met een trauma vanuit een orthodox christelijke opvoeding. Van nature heb ik kennelijk een zwak karakter. Een ideale pispaal voor verzuurde, gefrustreerde ouders en onderwijzers en andere idioten die zo'n dromerig, stil jochie eens lekker willen afzeiken en crashen om zichzelf even beter te voelen.
School was een misslag, jong gaan werken, maar ook niks dan problemen.. Laag geschoold, niet passende functies, te bijdehand, conflicten met managers..
Voortdurend conflicten, stuklopende relaties met vrouwen. Depressies die bestreden worden met alcohol en binge drinken. Een periodieke alcoholverslaving tot gevolg.
Ik heb me enigszins kunnen ontwikkelen tot muzikant en heb er zelfs soms plezier in, het optreden, samen spelen, het organiseren, promoten.. Soms word ik enige tijd getolereerd, soms maar heel kort.. Het is natuurlijk lastig samenwerken met zo'n introverte, autistische weirdo..
Dat is zo'n beetje mijn leven. Het is geen leven. Het is genoeg zo.
Dank je wel dat ik even bij je mocht klagen. Het ga je goed. Voor mij is het genoeg zo.
Datum:
09-07-2016
Naam:
Martin
Leeftijd:
53
Provincie:
Zuid-holland

Omdat 't kan?

Ik wil niet meer leven. Ik leef al te lang. Wat doe ik hier. Ik heb hier niets te maken.
Datum:
08-07-2016
Naam:
Jourik
Leeftijd:
42
Provincie:
Noord-holland

emoties

ik ben een 20 jarige vrouw,

het begon op mij 14de verjaardag...

Ik ben begonnen met het verhaal op te schrijven wat ik al zo vaak aan mensen heb vertelt. Over hoe ik werd gepest of de dood van mijn vader of zelfs over mijn mislukte relatie waarbij ik van alleen wonen terug naar mijn moeder kon verhuizen.

Maar ik vertel hier liever over hoe ik mij voel. Want dit is een kant van het verhaal dat ik de mensen tot nu toe heb bespaart.

IK voel mij leeg, op. Alsof alles wat ik ooit was is weggezogen uit mijn lichaam. Op sommige avonden hoop ik om niet meer wakker te worden en ween ik tot ik slaap. Er hoeft niks gebeurt te zijn die dag. Het komt vanzelf. Ik heb fijn werk en ben sociaal. Ik heb nooit complexen gehad over mijn uiterlijk. Maar toch vind ik mezelf vaak niet goed genoeg voor de wereld. Alsof ik al heb gefaald door gewoon mij te zijn. Ik voel me vaak te veel. Alsof ik de lucht van iemand anders opgebruik. Ik ben moe en wil niet meer vooruit. Ik voel me eenzaam en elke keer dat ik denk het gaat veranderen wordt het erger. De mensen waar ik het meeste om geef duwen me weg en als ze dat niet doen leef ik in panische angst wachtend tot ze het wel doen. Ik ben op en vind de energie om te blijven hopen niet meer. Douchen is te veel, eten is te veel, leven is te veel, het enige dat ik wil is slapen.
Datum:
07-07-2016
Naam:
anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

Waarom zou ik het niet doen ?

Ik ben al jaren aan het piekeren, mijn hoofd stroomt vol met negatieve gedachtes, ik ben normaal iemand die juist van het leven geniet, maar doordat de gene waar ik zoveel om geef moe werd van al mijn negativiteit en depressiviteit heeft ze er voor gekozen om weg te gaan, ondanks we samen een huis 2 jaar geleden hebben gekocht. In de helse 5 maanden is er nooit contact met mij opgenomen. Ze rent weg voor de confrontatie met mij. Ik ben mezelf kwijt, ik loop dan ook bij het crisis centrum en probeer om er boven op te komen, het gaat soms goed maar meestal voel ik me zo klote dat ik het eigelijk allemaal niet meer aankan. Mijn droom huis kwijt, mezelf kwijt, me liefde kwijt, mijn baan kwijt, en mijn hele positieviteit verloren. Ik weet dat er mensen zijn die waarschijnlijk veel ergere dingen hebben meegemaakt. maar door anti deprisiva en mijn mentale situatie trek ik het gewoon niet meer. Iedereen probeert me te helpen, maar ik moet het tenslotte zelf doen natuurlijk. Ik ga zo even een rustig plekje zoeken. Iedereen doet zijn best, maar het is misschien beter om niemand meer pijn te doen. Het zal dan ook onbegrijpelijk zijn voor de gene die om mij geven. Maar mijn gevoel is niet meer belangrijk. Het spijt me !
Datum:
07-07-2016
Naam:
Ross
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-holland

Maladaptive Daydream Disorder

Eindelijk heb ik gisterennacht ontdekt waar ik (in zéér extreme) mate aan leid: Maladaptive Daydream Disorder.
Ik lig hele dagen op bed teruggetrokken in een fantasiewereld icm een joint. Daardoor is mijn 'echte' leven eigenlijk niet meer aanwezig. Intussen stapelen nota's, post, rekeningen, etc zich op wat leidt tot stress (angsstoornis) en depressies.
Deze disorder is nog niet eens officieel, alleen in het Engels is er iets over te vinden. Er is geen behandling bekend. Als gezegd: dit is pas sinds enige jaren een thema binnen de psywereld. Zie het als een verslaving met een zeer sterke compulsieve stoornis.
Hoe fijn het ook is om te lezen dat er duizenden zijn die dit ook hebben is het idee dat er niet veel over bekend is en er dus nog geen echte therapien zijn erg hard. Sinds ik dit vanacht heb ontdekt viel er een rust over me: niet dat ik 'iets' heb maar eerder het gevoel dat ik nu 'terecht', zonder schuldgevoel uit het leven kan stappen.
Een half jaar geleden heb ik een uitvaartverzekering aangeschaft. Dit met het idee een jaar lang te gaan proberen iets aan dit probleem te doen en als dat niet lukt voor de trein te springen. Een jaar omdat dan pas uitgekeerd wordt bij zelfdoding. Ik laat al zoveel schulden achter dat ik niet ook nog de begrafenis op het dakje van mijn familie wil gooien. Alleen.. ik twijfel of ik februari wel ga halen.
Deze week ben ik weer naar het spoor gefietst. Ik weet nu perfect waar en hoe, alleen is het WANNEER de grote vraag. Het enige dat me zeker lijkt is dat ik niet lang meer op aarde ben. Ik heb me altijd voorgenomen te wachten totdat mijn ouders er niet meer zijn, maar ik weet niet of ik dat nog ga volhouden. Mijn ouders zullen kapot gaan, mijn vader waarschijnlijk sterven. Maar dan denk ik, asociaal: ik maak dat niet meer mee, want ik ben er dan toch niet meer. Zo aso. Aan de andere kant: ik ben iemand die zich zijn hele leven al wegcijferd voor anderen. Is het nu niet tijd om aan mezelf te denken?
Datum:
07-07-2016
Naam:
Andy
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.