Levensverhalen (pagina 129)

Ik wil niet meer leven. Ik leef al te lang. Wat doe ik hier. Ik heb hier niets te maken.

ik ben een 20 jarige vrouw,

het begon op mij 14de verjaardag...

Ik ben begonnen met het verhaal op te schrijven wat ik al zo vaak aan mensen heb vertelt. Over hoe ik werd gepest of de dood van mijn vader of zelfs over mijn mislukte relatie waarbij ik van alleen wonen terug naar mijn moeder kon verhuizen.

Maar ik vertel hier liever over hoe ik mij voel. Want dit is een kant van het verhaal dat ik de mensen tot nu toe heb bespaart.

IK voel mij leeg, op. Alsof alles wat ik ooit was is weggezogen uit mijn lichaam. Op sommige avonden hoop ik om niet meer wakker te worden en ween ik tot ik slaap. Er hoeft niks gebeurt te zijn die dag. Het komt vanzelf. Ik heb fijn werk en ben sociaal. Ik heb nooit complexen gehad over mijn uiterlijk. Maar toch vind ik mezelf vaak niet goed genoeg voor de wereld. Alsof ik al heb gefaald door gewoon mij te zijn. Ik voel me vaak te veel. Alsof ik de lucht van iemand anders opgebruik. Ik ben moe en wil niet meer vooruit. Ik voel me eenzaam en elke keer dat ik denk het gaat veranderen wordt het erger. De mensen waar ik het meeste om geef duwen me weg en als ze dat niet doen leef ik in panische angst wachtend tot ze het wel doen. Ik ben op en vind de energie om te blijven hopen niet meer. Douchen is te veel, eten is te veel, leven is te veel, het enige dat ik wil is slapen.

Ik ben al jaren aan het piekeren, mijn hoofd stroomt vol met negatieve gedachtes, ik ben normaal iemand die juist van het leven geniet, maar doordat de gene waar ik zoveel om geef moe werd van al mijn negativiteit en depressiviteit heeft ze er voor gekozen om weg te gaan, ondanks we samen een huis 2 jaar geleden hebben gekocht. In de helse 5 maanden is er nooit contact met mij opgenomen. Ze rent weg voor de confrontatie met mij. Ik ben mezelf kwijt, ik loop dan ook bij het crisis centrum en probeer om er boven op te komen, het gaat soms goed maar meestal voel ik me zo klote dat ik het eigelijk allemaal niet meer aankan. Mijn droom huis kwijt, mezelf kwijt, me liefde kwijt, mijn baan kwijt, en mijn hele positieviteit verloren. Ik weet dat er mensen zijn die waarschijnlijk veel ergere dingen hebben meegemaakt. maar door anti deprisiva en mijn mentale situatie trek ik het gewoon niet meer. Iedereen probeert me te helpen, maar ik moet het tenslotte zelf doen natuurlijk. Ik ga zo even een rustig plekje zoeken. Iedereen doet zijn best, maar het is misschien beter om niemand meer pijn te doen. Het zal dan ook onbegrijpelijk zijn voor de gene die om mij geven. Maar mijn gevoel is niet meer belangrijk. Het spijt me !

Eindelijk heb ik gisterennacht ontdekt waar ik (in zéér extreme) mate aan leid: Maladaptive Daydream Disorder.
Ik lig hele dagen op bed teruggetrokken in een fantasiewereld icm een joint. Daardoor is mijn 'echte' leven eigenlijk niet meer aanwezig. Intussen stapelen nota's, post, rekeningen, etc zich op wat leidt tot stress (angsstoornis) en depressies.
Deze disorder is nog niet eens officieel, alleen in het Engels is er iets over te vinden. Er is geen behandling bekend. Als gezegd: dit is pas sinds enige jaren een thema binnen de psywereld. Zie het als een verslaving met een zeer sterke compulsieve stoornis.
Hoe fijn het ook is om te lezen dat er duizenden zijn die dit ook hebben is het idee dat er niet veel over bekend is en er dus nog geen echte therapien zijn erg hard. Sinds ik dit vanacht heb ontdekt viel er een rust over me: niet dat ik 'iets' heb maar eerder het gevoel dat ik nu 'terecht', zonder schuldgevoel uit het leven kan stappen.
Een half jaar geleden heb ik een uitvaartverzekering aangeschaft. Dit met het idee een jaar lang te gaan proberen iets aan dit probleem te doen en als dat niet lukt voor de trein te springen. Een jaar omdat dan pas uitgekeerd wordt bij zelfdoding. Ik laat al zoveel schulden achter dat ik niet ook nog de begrafenis op het dakje van mijn familie wil gooien. Alleen.. ik twijfel of ik februari wel ga halen.
Deze week ben ik weer naar het spoor gefietst. Ik weet nu perfect waar en hoe, alleen is het WANNEER de grote vraag. Het enige dat me zeker lijkt is dat ik niet lang meer op aarde ben. Ik heb me altijd voorgenomen te wachten totdat mijn ouders er niet meer zijn, maar ik weet niet of ik dat nog ga volhouden. Mijn ouders zullen kapot gaan, mijn vader waarschijnlijk sterven. Maar dan denk ik, asociaal: ik maak dat niet meer mee, want ik ben er dan toch niet meer. Zo aso. Aan de andere kant: ik ben iemand die zich zijn hele leven al wegcijferd voor anderen. Is het nu niet tijd om aan mezelf te denken?

Hello..

Ik ben een jonge dame van 19 en ben getrouwd. Alleen weet i niet of ik spijt heb of dat karma me gepakt heeft..

The story..

Ik had die dag een catering met me beste vriendin. Ik was toen nog 16... Naja zij had een broer en die zou ons naar huis brengen. Allemaal heel leuk en fijn. Toen ie kwam was ie met zn vriendinnetje en kwamen laat. Naja hij zette me thuis af en begon me te volgen op instagram. Naja dus toen ging ik naar me vriendin toe, en hij deed open. En keek me aan van " ik ken jou van ergens" en ik zei ook heel bruut " je haalde me op van me werk remember?" " ohjaaaaaa" zei hij Naja met de dag begonnen we elkaar wat beter leren kennen. We spraken een keertje alleen af.. En wat echt raar was, was dat we el-ke-keer om het zelfde lachte.. Nja iedereen zag t gewoon! We waren voor elkaar gemaakt.. Maar er waren geen emoties. Iedereen raadde ons aan om met elkaar te gaan maar we zagen elkaar als vrienden gewoon echt besties weetje, hij haalde bijv maandverbanden en chocola midden in de nacht en bracht t. Hij bestelde bijna elke keer eten voor me gewoon onverwachts.. Ik heb letterlijk alles meegemaakt met hem. Hij was (is) me steun en toeverlaat ik had niemand nodig toen zolang ik hem had!!! En iedereen zag dat ie ook echt van me hield, ja ik ook van hem alleen ik liet t niet zien. Ik had t express steeds over me ex en dat raakte hem omdat ik dan emo word.. Ik deed echt gemeen tegen hem, ik liet hem huilen omdat me ex me wou spreken en liet hem stikken.. Ik weet t.. Ik was een t*fuswijf. En me vrienden werden boos op me. "Jij verdient hem niet" zeiden ze.. Naja toen we een keertje ruzie kregen om een tattoo.. Heeft hij een tattoo gezet.. Met onze eerste voorletters........... Ik wou mezelf afmaken, heel raar van me.. Ineens ging t niet goed tussen mij en me vrienden en me moeder ( ik leef alleen met me ma) dus rende weg. En werd gevonden door een kennis van me ma.. Gosh en 3 x raden.. Ik werd verliefd. En hij ook.. En omdat ik een stomme keus had gemaakt ( me vrienden vergeten) ben ik gaan trouwen.. Zodat ik een reden heb om niet met ze te praten.. Zo stom van me he?
Sinds ik ben getrouwd slaat hij me om de kleinste dingen.. Bijv.. Zijn neefje van 2 was in de woonkamer en ik stootte me teen en zei "verdomme" en hij zei " let op je kanker taalgebruik" naaaa £{^{$~+{+^~$&€@€-): denk je toch? Ik zei " hoor je wat je zegt?" Naja toen kreeg ik m.. En ik woon nu met zijn moeder thuis.. Ik mag me moeder niet eens zien omdat zij anders een slecht beeld over hem zou geven?????? Like wtf. Naja sindsdien denk ik elke dag aan me zielmaatje me alles.. Ik heb zelfs zn auto vernield en hij heeft me nog nooit geslagen, een keer geschreeuwd tot ik ging huilen.. Hij werd gewoon gek... Omdat ie dat deed.. Goshh ik krijg nu tranen.. En me man.. Nah die houdt niet van me.. Ik mag niks hebben geen telefoon geen instagram geen Facebook geen whatsapp geen snapchat geen twitter NIKS en ik mag nooit op zn telefoon kijken.. Hij accp zn ex op fb alsof ik stof ben.. En als ik wil scheiden.. Wilt hij me eerst helemaal de kanker inslaan zegt ie voor dat ie me los laat..

Ik ben klaar met dit leven weetje, me hart ligt bij me soulmate en zolang ik hem niet heb.. Wil ik er niet meer zijn..

Bye.

Ik ben klaar... k strijd en ik strijd maar.... elke dag weer.... ben seksueel misbruikt, gepest, inelkaar geslagen zowel vroeger als nu, mensen vertrouwd die ik dus totaal niet moest vertrouwen. Ik ben er klaar mee... en dan zegt een psycholoog dat ik maar socialer moet worden want ja iedereen moet toch iemand hebben.... nou laat het maar... het is dat ik 2 kids heb waarvoor ik moet doorgaan anders hoefde het voormij niet meer.... ben het zat met deze wereld en deze mensen.

Ik ben 17 jaar en ik voel me al voor 4 of jaar depressief. Ik weet niet meer hoe het is om gelukkig te zijn. Veel psychotische klachten, en alles wat ik doe, denk en ben haat ik. Nooit begrijpt er iemand me. Ik wil nooit wakker zijn maar ik kan niet slapen, ik word moe van wakker zijn en iets doen, ik word moe van ademen en van kijken. Ik word zelfs moe van het kijken maar de binnenkant van me ooglid. Feberuari 2015 vertelde ik aan me moeder dat ik niet gelukkig was en ik ging naar de huisarts en ik kwam bij een psycholoog, toen een andere, nog een andere en zo maar door tot ik uit eindelijk iets van 30 verschillende mensen me verhaal uit heb moeten leggen in 1 jaar, dat zelfde jaar ben ik gestart met anti-depressiva en anti-psychotica maar het hielpt niet dus was ik ermee gestopt. Gesprekken hielpen ook niet. Niks hielp. In september ben ik opgenomen in het UMC op de psychatrie afdeling voor 6 weken, dat was niet leuk. Ik heb 1000e keren aan god gevraagd of die me kan helpen maar die maakt het alleen maar erger dus proeerde ik te stoppen met in hem geloven maar hij gaat niet uit me hoofd, hij laat me niet met rust. Voor de afgelopen 2 jaar vraag ik iedere avond voordat ik wil gaan slapen of hij me de volgende ochtend niet wakker kan maken. En als ik dan een keer iets leuks heb in me leven probeert god het weer op de meest negatieve manier te zetten als maar kan. Ik heb in 2015 ook 2 zelfmoordpogingen gedaan. Na me 2e poging was ik in het ziekenhuis met 2 naalden voor vloeistof in me armen terwijl me ouders naar me keken, maar niks konden zeggen. Soms werd ik zo gek dat me broer me moest vast houden en me ouders alleen maar huilen. En in feberuari 2016 zeiden me artsen dat ze me niks meer te bieden hadden om me te helpen. En toen voelde ik me heel diep in een put, ik ben 17 jaar met zelfmoordgedachtes iedere dag, en artsen vertellen me dat ze me niet kunnen helpen, ik was helemaal verdwaald ik voel me zo leeg. Dus in maart 2016 ben ik 3 maanden naar het buitenland gegaan om te vluchten van me leven hier, en het was een heel klein beetje beter daar. Maar nu ben ik weer terug en alles is weer precies het zelfde. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben te moe om nog lang in leven te blijven.

Op de basisschool had ik veel problemen met mijn lichaam. Dat is natuurlijk niet raar, welk meisje heeft dat nou niet gehad... Ik was altijd wat flinker dan de rest en mensen zagen mij daarom altijd als pispaaltje. Er werden dingen naar me geschreeuwd zoals "vet zwijn" en "dikke hoer". Maar erger waren de dingen die ze in m'n oor fluisterde terwijl iemand anders mij vast hield. Ik was bijvoorbeeld een dag met een vriendinnetje op de skatebaan en toen kwam er een groepje op me af en hebben me onder gesmeerd met mayonaise. Ik moest dat als een waarschuwing zien. Toen ik thuis kwam was m'n moeder razend. Niet de meisjes die me dat hadden aan gedaan, maar op mij. Ik was ten slotte de gene die op de skatebaan kwam, terwijl ze me dat had verboden. Ik was niet boos op die meisjes, niet op mijn moeder maar op mezelf. Het was ten slotte mijn eigen schuld dat ik dik was. Dit is door gegaan tot ik naar de middelbare school ging. Ik vond dit een moeilijke stap, aan de ene kant omdat ik mensen niet vertrouwde en bang was dat mensen me hier weer gingen pesten, en aan de andere kant omdat mijn oma in de vakantie was overleden. Dit gebeurde 2 weken voor ik naar de grote nieuwe school ging. Ik was verlegen, meed oogcontact en durfte niets te zeggen in mijn nieuwe klas. Ik had zelf wel in de gaten dat niemand graag contact met mij wou zoeken omdat ik het immers zelf ook niet wou. Ik zat meestal alleen in de pauzes, terwijl ik anderen over mij hoorde roddelen. Ik heb zelfs een paar pauzes in de week op de toiletten gegeten omdat ik bang was dat mensen me raar aan zouden kijken. Aan het einde van het schooljaar liep ik naar de wc en hing er een papiertje op met "Eva's tafel"... 3 weken ben ik ziek thuis gebleven, ookal wist mama zelf ook wel dat ik niet echt ziek was. Ze vroeg me alleen nooit iets. Of het nou desinteresse was? Geen idee. Zo voelde het wel... Toen ik weer naar school ging was het rustig maar ik bleef naar een uitweg zoeken om maar niet in de aula te hoeven zitten. Ik ben die pauze naar buiten gegaan om een stukje te gaan lopen en toen zag ik een paar meisjes een sigaret roken. Ik liep er snel voorbij maar ik werd geroepen. Ik zat al 7 maanden bij ze in de klas maar ze kwamen niet verder dan: " hé meisje!". Ik heb die pauze met ze mee gerookt en veel pauzes daarna ook. Natuurlijk was ik als de dood dat mam er achter zou komen, dus stonden we met z'n alle aan het einde van de pauzes voor de spiegels om onszelf onder te spuiten met deodorant. Dat was voor het eerst dat ik dacht vrienden te hebben. Dat ze op 12 jarige leeftijd rookten als een ketter en elke vrijdag lam in het parkje zaten deed me toen weinig. Ik hoorde erbij. In het begin van het derde jaar Havo had ik ruzie gekregen met die meisjes, wat een einde maakten aan een stabiel sociaal leven. Ik had toen ooit gehoord van een meisje dat ze zichzelf had gesneden en dat het haar hielp om te gaan met bepaalde dingen. Ik was bereid om het een kans te geven. Het was best eng om een mes over mijn eigen huid heen te halen. Het was niet diep en er bleef nauwelijks een litteken over. In de loop van dat jaar werd het snijden erger. Iemand had ooit mijn pols gezien en daar een opmerking over gemaakt, dus durfde ik mezelf daar niet te snijden. Nu begon ik op mijn rechter bovenbeen. Hoe ik mezelf daar verwondde vond ik toen der tijd fascinerend. Ik vond het geweldig hoe het bloed langs mijn been liep en hoe diep de sneeën waren. Waar ik niet aan had gedacht was het feit dat ik met volleybal een kort broekje aan moest. Mijn vader was coach en heeft dit toen een keer gezien. Dit was het begin van een periode van mentorgesprekken, huisartsen, schooldokters, vertrouwenspersonen en psychologen. Ik was toen 15 en kreeg vaak genoeg te horen dat ik niet wist wat echte problemen waren en dat ik mezelf aanstelde. Ik zat gewoon in de puberteit. Ook vertelden mijn ouders me vaak zat dat ik gewoon om aandacht moest vragen als ik dat zo nodig wilde. Ik voelde me op dot punt zo in de steek gelaten door iedereen. Ik had echter een vriendin waar ik altijd wel bij gerecht kon. Een marrokkaans meisje die het altijd met iedereen kon vinden. Ik benijdde haar. Ze was ten slotte alles wat ik wilde zijn en tegelijkertijd alles wat ik niet was. Omdat ik bij mijn psycholoog emdr therapie kreeg was ik vaak op school een emotioneel wrak. daar kwam ook nog bij dat ik te horen had gekregen dat mijn vader kanker had. Ik had me tot dat moment altijd kunnen vermannen met in mijn achterhoofd de gedachte: "shit happens". Tot ik op een dag in de geschiedenis les kwam en mijn huiswerk was vergeten. Ik kreeg een hele preek en barste in tranen uit. Niemand wist iets van mijn situatie, dus ik kom hem ook niets kwalijk nemen. Ik vond zijn vermogen om zich even in mijn schoenen te verplaatsen natuurlijk op dat moment vreselijk, maar nogmaals, ik kon hem niets kwalijk nemen. Mijn Marrokaanse vriendin stapte op dat moment naar me toe, zei dat ik effe de klas uit moest lopen en dat ze zo naar me toe kwam. Ik deed dat. Op het moment dat ik de deur sloot hoorde ik haar tekeer gaan tegen de geschiedenis leraar en plotseling voelde ik me geliefd. Er was dus echt iemand die om me gaf. Ik kwam vaak bij haar thuis, waar haar moeder vaak Marokkaanse lekkernijen aan het maken was. Ik kwam altijd binnen met een knuffel en ik voelde me thuis. Dit was alleen niet voor een lange periode want mijn vriendin kreeg een dag voor mijn verjaardag een herseninfarct. Een 16 jarig meisje kreeg een herseninfarct. Ik zat sowieso 3 keer per week bij haar aan het ziekenhuisbed. Ik kon haar ten slotte niet verliezen. Ze had 3 operaties gehad om de druk af te nemen die haar hersenen afgaven op haar schedel. Bij de derde verloor ik hoop. Ik had geen zin meer om naar school te gaan, waar ik toch weer alleen aan tafel zou lunchen, als ik al aan een tafel durfte gaan zitten... Ik vond het steeds moeilijker om maar de psycholoog te gaan omdat ik beter aan het worden was. Ten minste dat probeerde ik iedereen te laten denken. Het ging alleen maar slechter met me. Ik had veel moeite met het feit dat heg zomer was. Ik had namelijk mijn enkel, bovenbeen, pols, buik en heup onder de littekens zitten. Zie ze maar te verbergen als het 35 graden is. Daarom ging ik mezelf snijden op plekken waar niemand ze kon zien. Die niemand kon zien tot ik een vriend had, wat trouwens niet lang stand hield. Hij was al snel op me uit gekeken. En wat die littekens betrefte: die waren raar en vies. Ik was behoorlijk gekwetst ookal dacht ik er zelf precies hetzelfde over. Een paar maanden later was mijn vriendin erg vooruit gegaan en ging het daarbij ook beter met mij. Ik ging over naar de 4e en kreeg contact met wat leuke mensen dat jaar. Het was een vrij rustig jaar. Ik was gestopt bij de psycholoog en richtte me op mijn muziek. Hierdoor gingen mijn cijfers wel dramatisch omlaag, maar dat vond ik prima. In de loop van mijn examenjaar ging het wel weer achteruit. Ik viel weer terug in een depressie en deed mezelf steeds meer pijn. Tegen het eind van het jaar ontmoette ik een jongen met best heftige emotionele problemen waar ik mezelf vaak in terug zag. Ik begon stiekem van em te houden maar ik was bang dat als ik te dicht bij hem zou komen, die emoties ook dichter bij zouden komen. Daar had ik geen behoefte aan. Bovendien was ik bang dat als hij me echt zou leren kennen, hij mij zou verlaten dus was ik hem voor. In deze periode blowde ik veel, niet dat dat een slecht ding was. In tegendeel. Ik voelde me vrij. Ik voelde niks meer. Maar doordat ik emotioneel niet stabiel was vielen de drugs vaak slecht. Dus ben ik gestopt met het regelmatig nemen van een joint. Ik wilde aan mezelf gaan werken, en bij mijn laatste sessie bij de psycholoog had ze gezegd dat ik mensen op moest zoeken als het slecht met me ging. Dit deed ik. Ik belde mijn vriendin af en toe als het heel slecht ging. Ik kon het alleen niet helpen dat ik me keer op keer weer schuldig voelde dat ik dat deed. Ze had ten slotte wel wat anders aan haar hoofd. Ik had besloten dat ik niet goed was voor het herstel van mijn vriendin, en deed afstand van haar. Ze was er kapot van en dacht dat ze iets verkeerd had gedaan. Ze vroeg herhaaldelijk aan me of ik het wilde uitleggen maar dat wilde ik niet. Ik durfte het niet. Ik heb haar pijn gedaan. De dag erna heb ik een overdosis slaappillen ingenomen. Ik had mezelf alleen eerst moeten inlezen, want net slaappillen van de Kruidvat ga je niet dood. M'n bed was alleen een zooitje en ik moest m'n roes uitslapen. Mijn ouders waren woedend. Mam vroeg me hoe ik het in mijn hoofd kon halen om ze zoveel pijn te doen. Dat is wat ik doe. Ik doe mensen pijn. Ik zie mezelf graag als een goed mens maar dat ben ik niet. Deze gedachte deelde ik met mijn psycholoog. (Ja, ik zat alweer bij de psycholoog). Ik moest allemaal vragenlijsten invullen en testen doen, wat voor een diagnose zorgde: manisch depressief. Wat dat inhield? Geen idee. Ik wist alleen dat als je eenmaal een etiketje met een moeilijke naam opgeplakt kreeg, je pillen moest gaan slikken. Dat was ook zeker het geval. En inderdaad hielp het tegen ups en downs. Ook tegen de ups, want ik had een leeg gevoel. Ik was mezelf niet meer. Ik had geen zin meer om muziek te luisteren, laat staan om zelf te maken, ik kreeg geen woord meer op papier, terwijl ik voorheen uren kon schrijven. Het was weer tijd om me te vermannen. Ik moest wel want ik werd praktisch gedwongen. Rond deze tijd moest ik een studiekeuze gaan maken. Ik vond niks meer leuk, dus dat was een lastige kwestie. Ik heb altijd een maatschappelijk werker willen worden, maar daar heb ik vanaf gezien. Ik herkende mezelf altijd wel als zo'n persoon waar mensen graag hun problemen bij neerleggen of mee willen praten. En ik kan ook mensen helpen. Ik kan het emotioneel alleen niet aan.
Nu ben ik 18. Er wordt van me verwacht dat ik nu zelf een oplossing zoek voor mijn problemen. Dat hebben mijn ouders me wel laten weten: ik sta er alleen voor. Ik heb mijn oplossing gevonden. Ik kan nu zeggen dat niemand me gaat missen en dat ik niets waard ben, maar dat is niet zo. Familie en vrienden zullen er kapot van zijn, maar het is en blijft mijn beslissing. Ik kies mijn eigen einde. Weliswaar een open einde, maar daar kan ik mee leven...
Ik wil dit delen zodat mensen weten dat ze er niet alleen in staan. Misschien dat iemand zich in dit verhaal herkent. Als je iemand hebt om mee te praten, ga dat dan doen. Ik had daar niet veel geluk in maar zorg dat het voor jou niet te laat is om te praten. Sterkte en succes
X Eef

Ik voel me zo ellendig van binnen, alsof niemand meer naar me wilt luisteren, het gevoel dat ik gedistantieerd ben van de mensheid dat ik er niet meer bij hoor. Dit gevoel draag ik dalijks met me mee, en iets zegt me de heletijd maak er een einde aan, jou leven is niets meer waard. Het begon allemaal vorig jaar nadat ik op straat ben gezeg door een huisgenoot waar ik goed mee bevriend was. Er ontstond een akkevietje waardoor alles escaleerde voor mij. Ik ben toen me buit kwijt geraakt en me persoonlijke spullen. Sinds dien is mijn hele wereld in elkaar gestort. Elke keer wanneer ik mijn verhaal probeerde te doen dan namen mensen afstand van me omdat ik te negatief ben. Ik heb zelf nooit de gelegenheid gekregen om mijn verhaal te doen behalve bij een psycholoog die er zelf ook geen raad mee wist. De band met me ouders is ook zeer slecht, omdat zij niet begrijpen in welke situatie ik in zat. Iedereen om mij heen maakt gebruikt van mijn portemonee, ik kan niet meer vertrouwen zelf me ouders niet. Ik zit in de ziektewet uitkering waar ik zelf ook helemaal gek word van alle regeltjes. Zelf kan ik niet werken met de trauma die ik vorig jaar heb opgelopen.. Ik ben gewoon helemaal op mijn dromen zijn weg.. geen zin meer om beter te worden en te leven

Leeg gevoel, onrustige gedachten.
Dood zijn als enige optie zien.. er is geen uitweg meer.
De wereld zal niemand missen, die geen bijdrage eraan toegevoegd heeft.
Eén brok ellende zijn, blok aan het been zijn voor anderen.
Geen waardering voor de goede bijdragen.
Stemmen in het hoofd die vertellen wat allemaal fout gaat.. negatieve gedachten.

Rust is het enige wat alles oplost.. alleen maar rust.

Kalmte die mijn hoofd doordringt.
Kalmte die mijn lichaam doordringt.
Kalmte die mijn ziel doordringt.
Geef mij rust, gun mij rust.

Help?