Slaaf voor het leven ???
Hallo aan een ieder dit dit leest.
Ik weet nu nog niet, hoe ik dit allemaal ga, neerzetten, maar begin gewoon maar met een gedachte neer te zetten. Toen ik geboren werd, was ik een vrij persoon ( heel even maar ), maar zodra ik een naam had gekregen en werd in geschreven bij een gemeente, vanaf dat moment was ik Slaaf van een Systeem dat men Democratie noemt, vanaf dat moment, werd ik gevormd door de wetten en regels van het land en gelukkig ook door liefde en zorg van mijn ouders, ik had al een broer, hij was bij zijn geboorte een tweeling, maar 1 stierf er heel snel, mijn ouders wouden daarom graag een 2e kind, zodat ook mijn broer niet alleen zou zijn en dat werd ik, dus na al het verdriet, was er blijdschap met mijn komst. Twee jaar na mij kwam er een zusje bij (was niet gepland, maar ze waren er wel blij mee). Toen ik 3 a 4 jaar was Zijn we verhuisd naar een plaats boven in Groningen, mijn vader had daar een vaste baan gevonden, een nieuwe periode brak aan, kleuterschool, lagereschool (heb er 2 gehad) en daar begonnen voor mij de problemen zich al te vormen, we waren van huur naar koopwoning gegaan, mijn vader was arbeider, we woonde in een middenstandswijk en we waren geen Groningers, dus veel vrienden had ik niet, daarna ging ik naar een LTS, ik was niet goed in voetballen, was niet goed in de Groningse taal, dus viel al vaak buiten de boot en werd hierdoor erg onzeker, haalde lage resultaten op mijn raport, ben zelfs 1 jaar blijven zitten, ik werd veel gepest op school, voelde me niet geaccepteerd, thuis kreeg ik ook onbegrip voor mijn cijfers, ze wisten niet hoe hier goed mee om te gaan ("ouders" zijn is niet éénvoudig), na de LTS, ben ik op een K.M.B.O gegaan, ik was nog steeds onzeker en veel op mezelf, maar gelukkig in die tijd, ook al wat ouder en ging iets meer op in de groep, mijn resultaten op school gingen al stukken beter, maar omgaan en goede echte vrienden maken en die houden, Nee dat is tot op heden nog steeds laag tot middelmatig. Na het K.M.B.O, in 1985 ben ik in Dienst gegaan, eerst 4 maanden in Vught, daarna gelegerd in Seedorf en hier begon de ellende pas echt, ik had nog steeds niet geleerd hoe ik me geaccepteerd kon voelen, dus de ontdekking van de gokautomaat werd mijn manier van acceptatie, want daar speelde meer mensen op (en het was goed, voor mijn gevoel), ik begon ook met roken, want dat was stoer, dan hoorde je erbij (wat een leugen achteraf), maar ik werd verslaafd aan gokken en roken, maar mijn ouders mochten dit niet weten, want ik was het kind dat ze zo graag wouden hebben, ik heb hun en de rest van de familie hierin best wel kopzorgen bezorgd (gelukkig later ooit eens uitgesproken met mijn ouders) en dus teleur gesteld, dit was ook niet goed voor mijn ego. Na mijn Diensttijd, ben ik vrij snel op me eigen gaan wonen, maar al gauw bleek dit een ramp te worden, ik was erg losbandig, gokte veel, dronk veel, begon ook met hasj en weed (weet niet zeker of mijn ouder van de hasj en weed wisten en of weten), ik kreeg schulden, had weinig kontact met mijn familie, als ik mijn ouders tegen kwam, waren de woorden (helaas) vaak "leef je ook nog"(met andere woorden, we zien je zo weinig), dat maakte me nog onzekerder, ik zag door de bomen het bos niet meer, dacht vaak na over Zelfmoord, het speelde van dag tot dag door mijn hoofd, alles was een puinhoop, mijn woning, achterstand met rekeningen, totdat, onverwacht mijn Broer op de stoep stond, om te vragen wat er aan de hand was (daar was ik best blij mee), zo kreeg ik weer wat meer kontact met mijn Familie (Familie is belangrijk in je leven, als je ze nog hebt, zorg dan dat je ze houdt). Gelukkig in die tijd leerde ik ook het Geloof kennen, ik heb toen mijn Hart aan God gegeven, en heb hulp gekregen in een opvangcentrum in Haarlem (helaas deze bestaat niet meer), hier heb ik 3 jaar doorgebracht, eindelijk een plaats waar ik samen met God en andere mede bewoners kon gaan werken aan een mogelijke toekomst, na die 3 jaar ben ik op kamers gegaan, ik was weer vrij (dacht ik), en deed een omscholing, kreeg tijdelijk werk, ging zondags naar de kerk, kreeg ander tijdelijk werk, dat ging al weer iets minder, ging weer roken (ook weed), ging iets minder naar de kerk(schuldgevoelens), ging weer wat vaker op stap, ging weer gokken (kon mijn tijd schijnbaar niet goed invullen), het ging weer slechter op het werk(was te onzeker, te zachtaardig, durfde niet te zeggen waar het op stond), kreeg weer achterstand met de verplichte betalingen (Slaaf van het systeem), moest het huis uit van de eigenaar, ik ben toen boven een kroeg gaan wonen(FOUT), dus als ik van het werk kwam, dan dook ik eerst de kroeg in, laten opschrijven, gokken, op het laatst zelfs geen geld meer voor de huur en totaal verkeerde (zo genaamde) vrienden, die woonde vrij op een stukje grond achteraf, daar ben ik gaan wonen in een caravan(6 maanden), lang leve de lol en helaas ook de oude goede XTC (beter niet kunnen doen), en werd er ook aangespoord tot (helaas) diefstal (sukkel dat ik was), mijn leven met God was terug naar af, ik voelde me doodongelukkig en had zelfs een misdaad tegen de kerk begaan(ga hier verder niet op in), maar ik wou er weg, ik moest dit ontvluchten, ik ben toen naar Christenlijke vrienden gegaan, heb daar mijn hart uitgestort, samen met die vriend (ben er nog dankbaar voor), ben ik naar de voorganger gegaan en heb mijn zonde jegens de kerk aan hem bekend en zou alle gevolgen aanvaarden, maar het is me vergeven(onbegrijpelijk die onvoorwaardelijke Gods liefde), daarna heb ik via het diaconie van de kerk een kamer gehad, in een huis met meer personen(heerlijk om aanspraak te hebben als je thuis bent), maar de duvel zit ook niet stil, ik rookte nog steeds weed, Ik had toch nog een deuk in mijn persoonlijkheid mee gekregen. Voor 7 jaar terug ben ik mee verhuisd met een deel van een bedrijf, naar Limburg, eindelijk een vaste baan (heerlijk), maar nu heb ik iets meer geleerd om niet alles voor zoete koek aan te nemen, dat heeft mij mijn baan gekost, ben weer los van God, want mijn kerk is niet hier, contacten vervagen, heb geen rijbewijs, ben dus afgezonderd, van familie en vrienden, woon alleen, heb hier de laatste 3 a 4 jaar mijn eigenwijsheid te veel naar buiten gebracht waardoor ik in meerdere bedrijven niet meer welkom ben, ik heb helaas geen vriendin en voel me erg alleen, mijn geloof is ook grotendeels vervlogen, door andere inzichten, waardoor ik moet vaststellen dat de Bijbel niet geheel Klopt en toch ???? ja ik heb geen toekomst perspectief, begin steeds meer af te glijden, denk steeds vaker aan Zelfmoord, kan de laatste tijd ook ingehouden WOEDE voelen, soms afreargeren, dan Moet er iets kapot, dit gaat Niet goed!!! Ik voel me niet begrepen, ik begrijp me zelf soms niet meer, heb nu weer schulden(Blowen veel te veel) ik zie het niet meer zo zitten, maar wil minimaal mijn ouders overleven, ik voel me zo Moe pfff, kan heel soms een traantje laten, maar ik durf niet aan mijn innerlijkste gevoelens toe te geven, ik ben Bang, Ik ben Niet Vrij, Ik Ben een Slaaf Van wetten en regels, waaraan ik niet kan Voldoen, Ik ben pas vrij als ik Dood ben of Zwerver wordt, zonder identiteit, maar de vraag blijft, Is Dood de Moeite Waard, dit leven is ook niks.
Datum:
23-09-2007
Naam:
Frans
Leeftijd:
42
Provincie:
Limburg
