Levensverhalen (pagina 1285)

Vandaag moest ik naar het detacherings buro om werk, ik heb momenteel geen werk namelijk, ik zoek het in archivering en dat is moeilijk.
Eenmaal binnen in de organisatie komt, heb hier zo'n hekel aan, je eigen presenteren, sterke, zwakke kanten, mens schij toch uit.
Ik moest een testje doen om te zien of ik het allemaal nog kon, uiteraard kon het accurater, tuurlijk, boeie, hety is in de organisatie toch eenmaal het trucje kennen de rest is copy werk!
Bah, en moet nog 40 jaar, waarom, ik heb er geen behoefte meer aan, onzin.
Ik heb geen materialistische behoeftes ben geen carriere perasoon, toch moet ik presteren, ik wil niet presteren, het draait allemaal om geld.
Het laatste wat ik zal doen als het me niet lukt is reizen naar Ierland, daar zwerven in de natuur en uiteindelijk een worden met de oceaan.
Het kan me allemaal niets meer schelen, ik hoopd dat mijn pa en ma en mijn broer het begrijpen, ik zal mezelf aan hun verklaren in een "afscheid"
Laat mij mezelf zijn, dat gun ik jullie ook!

Lastig is het, lastig om het op te schrijven. Want zelfs nu ik nog maar net begin
Weet ik al dat het erg moeilijk wordt om alles op te schrijven.

Ik heb nooit problemen gehad, sterker nog, het zat me altijd mee. Ik viel altijd
goed in de smaak bij de meisjes, kon goed leren, werd erg aardig gevonden.
Maar het laatste jaar gaat het erg lastig.

Ik voel me erg eenzaam. Terwijl ik weet dat ik erg populair ben. Veel mensen
vinden me aardig, en veel mensen willen mij graag zijn. Toch is er iets. Iets wat
niemand weet. Want iedereen denk dat ik erg gelukkig ben. Maar dat ben ik niet.

Ik voel me altijd erg eenzaam terwijl ik veel vrienden heb. Ik kan er sowieso al
4 opnoemen. Verder heb ik ook veel gewone vrienden. En toch blijf ik me eenzaam
voelen. een van de oorzaken is denk ik ook dat ik snel vrienden geen vrienden noem.
Want wanneer is iemand nou een vriend? Als je er goed mee kan praten, of als je hem
of haar kan uitnodigen. Dat vraag ik me ook af. Ik voel me op de meeste momenten ook
erg down.. Ik begin ook aan zelfmoordpogingen te denken.
Ik hoop dat iemand me kan helpen.
R.

Hallo aan een ieder dit dit leest.

Ik weet nu nog niet, hoe ik dit allemaal ga, neerzetten, maar begin gewoon maar met een gedachte neer te zetten. Toen ik geboren werd, was ik een vrij persoon ( heel even maar ), maar zodra ik een naam had gekregen en werd in geschreven bij een gemeente, vanaf dat moment was ik Slaaf van een Systeem dat men Democratie noemt, vanaf dat moment, werd ik gevormd door de wetten en regels van het land en gelukkig ook door liefde en zorg van mijn ouders, ik had al een broer, hij was bij zijn geboorte een tweeling, maar 1 stierf er heel snel, mijn ouders wouden daarom graag een 2e kind, zodat ook mijn broer niet alleen zou zijn en dat werd ik, dus na al het verdriet, was er blijdschap met mijn komst. Twee jaar na mij kwam er een zusje bij (was niet gepland, maar ze waren er wel blij mee). Toen ik 3 a 4 jaar was Zijn we verhuisd naar een plaats boven in Groningen, mijn vader had daar een vaste baan gevonden, een nieuwe periode brak aan, kleuterschool, lagereschool (heb er 2 gehad) en daar begonnen voor mij de problemen zich al te vormen, we waren van huur naar koopwoning gegaan, mijn vader was arbeider, we woonde in een middenstandswijk en we waren geen Groningers, dus veel vrienden had ik niet, daarna ging ik naar een LTS, ik was niet goed in voetballen, was niet goed in de Groningse taal, dus viel al vaak buiten de boot en werd hierdoor erg onzeker, haalde lage resultaten op mijn raport, ben zelfs 1 jaar blijven zitten, ik werd veel gepest op school, voelde me niet geaccepteerd, thuis kreeg ik ook onbegrip voor mijn cijfers, ze wisten niet hoe hier goed mee om te gaan ("ouders" zijn is niet éénvoudig), na de LTS, ben ik op een K.M.B.O gegaan, ik was nog steeds onzeker en veel op mezelf, maar gelukkig in die tijd, ook al wat ouder en ging iets meer op in de groep, mijn resultaten op school gingen al stukken beter, maar omgaan en goede echte vrienden maken en die houden, Nee dat is tot op heden nog steeds laag tot middelmatig. Na het K.M.B.O, in 1985 ben ik in Dienst gegaan, eerst 4 maanden in Vught, daarna gelegerd in Seedorf en hier begon de ellende pas echt, ik had nog steeds niet geleerd hoe ik me geaccepteerd kon voelen, dus de ontdekking van de gokautomaat werd mijn manier van acceptatie, want daar speelde meer mensen op (en het was goed, voor mijn gevoel), ik begon ook met roken, want dat was stoer, dan hoorde je erbij (wat een leugen achteraf), maar ik werd verslaafd aan gokken en roken, maar mijn ouders mochten dit niet weten, want ik was het kind dat ze zo graag wouden hebben, ik heb hun en de rest van de familie hierin best wel kopzorgen bezorgd (gelukkig later ooit eens uitgesproken met mijn ouders) en dus teleur gesteld, dit was ook niet goed voor mijn ego. Na mijn Diensttijd, ben ik vrij snel op me eigen gaan wonen, maar al gauw bleek dit een ramp te worden, ik was erg losbandig, gokte veel, dronk veel, begon ook met hasj en weed (weet niet zeker of mijn ouder van de hasj en weed wisten en of weten), ik kreeg schulden, had weinig kontact met mijn familie, als ik mijn ouders tegen kwam, waren de woorden (helaas) vaak "leef je ook nog"(met andere woorden, we zien je zo weinig), dat maakte me nog onzekerder, ik zag door de bomen het bos niet meer, dacht vaak na over Zelfmoord, het speelde van dag tot dag door mijn hoofd, alles was een puinhoop, mijn woning, achterstand met rekeningen, totdat, onverwacht mijn Broer op de stoep stond, om te vragen wat er aan de hand was (daar was ik best blij mee), zo kreeg ik weer wat meer kontact met mijn Familie (Familie is belangrijk in je leven, als je ze nog hebt, zorg dan dat je ze houdt). Gelukkig in die tijd leerde ik ook het Geloof kennen, ik heb toen mijn Hart aan God gegeven, en heb hulp gekregen in een opvangcentrum in Haarlem (helaas deze bestaat niet meer), hier heb ik 3 jaar doorgebracht, eindelijk een plaats waar ik samen met God en andere mede bewoners kon gaan werken aan een mogelijke toekomst, na die 3 jaar ben ik op kamers gegaan, ik was weer vrij (dacht ik), en deed een omscholing, kreeg tijdelijk werk, ging zondags naar de kerk, kreeg ander tijdelijk werk, dat ging al weer iets minder, ging weer roken (ook weed), ging iets minder naar de kerk(schuldgevoelens), ging weer wat vaker op stap, ging weer gokken (kon mijn tijd schijnbaar niet goed invullen), het ging weer slechter op het werk(was te onzeker, te zachtaardig, durfde niet te zeggen waar het op stond), kreeg weer achterstand met de verplichte betalingen (Slaaf van het systeem), moest het huis uit van de eigenaar, ik ben toen boven een kroeg gaan wonen(FOUT), dus als ik van het werk kwam, dan dook ik eerst de kroeg in, laten opschrijven, gokken, op het laatst zelfs geen geld meer voor de huur en totaal verkeerde (zo genaamde) vrienden, die woonde vrij op een stukje grond achteraf, daar ben ik gaan wonen in een caravan(6 maanden), lang leve de lol en helaas ook de oude goede XTC (beter niet kunnen doen), en werd er ook aangespoord tot (helaas) diefstal (sukkel dat ik was), mijn leven met God was terug naar af, ik voelde me doodongelukkig en had zelfs een misdaad tegen de kerk begaan(ga hier verder niet op in), maar ik wou er weg, ik moest dit ontvluchten, ik ben toen naar Christenlijke vrienden gegaan, heb daar mijn hart uitgestort, samen met die vriend (ben er nog dankbaar voor), ben ik naar de voorganger gegaan en heb mijn zonde jegens de kerk aan hem bekend en zou alle gevolgen aanvaarden, maar het is me vergeven(onbegrijpelijk die onvoorwaardelijke Gods liefde), daarna heb ik via het diaconie van de kerk een kamer gehad, in een huis met meer personen(heerlijk om aanspraak te hebben als je thuis bent), maar de duvel zit ook niet stil, ik rookte nog steeds weed, Ik had toch nog een deuk in mijn persoonlijkheid mee gekregen. Voor 7 jaar terug ben ik mee verhuisd met een deel van een bedrijf, naar Limburg, eindelijk een vaste baan (heerlijk), maar nu heb ik iets meer geleerd om niet alles voor zoete koek aan te nemen, dat heeft mij mijn baan gekost, ben weer los van God, want mijn kerk is niet hier, contacten vervagen, heb geen rijbewijs, ben dus afgezonderd, van familie en vrienden, woon alleen, heb hier de laatste 3 a 4 jaar mijn eigenwijsheid te veel naar buiten gebracht waardoor ik in meerdere bedrijven niet meer welkom ben, ik heb helaas geen vriendin en voel me erg alleen, mijn geloof is ook grotendeels vervlogen, door andere inzichten, waardoor ik moet vaststellen dat de Bijbel niet geheel Klopt en toch ???? ja ik heb geen toekomst perspectief, begin steeds meer af te glijden, denk steeds vaker aan Zelfmoord, kan de laatste tijd ook ingehouden WOEDE voelen, soms afreargeren, dan Moet er iets kapot, dit gaat Niet goed!!! Ik voel me niet begrepen, ik begrijp me zelf soms niet meer, heb nu weer schulden(Blowen veel te veel) ik zie het niet meer zo zitten, maar wil minimaal mijn ouders overleven, ik voel me zo Moe pfff, kan heel soms een traantje laten, maar ik durf niet aan mijn innerlijkste gevoelens toe te geven, ik ben Bang, Ik ben Niet Vrij, Ik Ben een Slaaf Van wetten en regels, waaraan ik niet kan Voldoen, Ik ben pas vrij als ik Dood ben of Zwerver wordt, zonder identiteit, maar de vraag blijft, Is Dood de Moeite Waard, dit leven is ook niks.

Ben op deze site uitgekomen omdat ik me vandaag weer rot slecht voel al enkele dagen alles slaat tegen en herinneringen komen allemaal te samen op.. Ik denk alleen maar aan slecht en kan niet meer positief denken ik haat me zelf zo zeer...
Denk ook dat niemand echt om me geeft heb geen zin om hier nog te zijn ik denk veel aan zelfmoord heb alleen bang.. Bang voor wat volgt of voor de pijn..

ik ging een jaar met een jongen. ik ging 9 maanden met hem dat het uit raakt tussen mijn, hem. een paar dagen daarna kwam ik er achter dat ik zwanger was van hem, ik vertellend het hem. hij reageerde geschroken, begon me uit te schelden, zijn dat het kindje niet van hem was. ik was er zo van geschroken. dat ik een hypo krijg er van. de dag daarna ging ik naar het graaf van mijn opa. samen met mijn zussen. halen wegen die loop was ik uit geput ik kon niet meer veder lopen. dus we besloten halewegen terug te gaan. we ging naar huis toen. ik ging douche. ik trok me kleding uit en zal dat ik bloed aan het verliezen was. schreeuwde na me moeder en die kwam, die zijn dat ik me kindje aan het verliezen was. die zondag is een zondag dat ik nooit meer zal er vergeten. ik was om 22.09 me kindje verloren in de w.c was mijn kindje. hoe kon dat. ik hab de dag daarna de dockter gebeld toen moest na de dockter, toen kwam ik daar toen hij de dockter me meente door gestuur na de ziekenhuis. en krijg te horen dat me eienstokken onstoken waren, dat ze over een paar dagen na dat ze minder dik waren me daarmoeder leeg spuiten. ik belde de dag daarna me ex vrienden en zijn dat hij blij was dat me kindje was overleden was. en dat hij een zorg minder heeft. want als het kindje er nog was had hij er niet voor gezorgt. toen kreeg ik te horen dat hij een nieuw vriendin hab. die zijn de hele tijd dat ze blij was dat het kindje bood was. na dat gaaf ik hem een 2 kans om te bewijzen dat hij wel van mijn hield. toen ging het helemaal fout. omdat hij me helemaal naar beneden haalde. hij zijn dat ik dik was, dom was en dat hij een relatie achter me rug hab met me best vriendin. ik was zo in de waar dat ik niet meer wist wat ik beed. ik wou alleen maar bood gaan na me kindje toen. voor mijn gevoel hab me kindje me nodig. maar een paar dagen later probeer je iegen leven te kijken. je was het waard om hem de macht te geven over jouw leven, ik dacht bij me zelf nee. hij heeft al genoeg van me af genoemen. maar 1 dingen krijgt hij niet van me af en dat is mijn leven. ik moet veder met mijn leven. en laat je door niemand echt helemaal niemand na beneden halen, iedereen is uniek, iedereen heeft speciaal talente. gebruikt ze en laat je zelf niet naar beneden halen door niemand. hou je hoofd in de lucht. laat je niks wijs maken. iederen is uniek.

Onze zoon hing zich op, de sekteleider van mijn vrouw legt de oorzaak bij mij, heeft mijn zuster en zwager op de hand, ik werd gearresteerd, de afscheidsbrief van mijn zoon werd opgeëist, ik wilde een overdosis insuline spuiten (ik heb suikerziekte), wilde dood, kwam in de isoleercel op de psychiatrie terecht, kwam thuis en kreeg van mijn zuster en zwager op mijn donder, wilde praten met een dominee, die mijn zus zei dat ze me dood moest laten vallen, wat zwart op wit staat, die dominee liegt alles aan elkaar vast, dat mag hij van mijn zwager, mijn moeder heeft me de familie uit gezet, terwijl ze weet dat mijn zus, zwager en die dominee samen alles aan elkaar vast gelogen hebben over haar, maar ze is te bang om de waarheid te zeggen.
Alles kwijt, vrouw, zoon, familie, werk, dood gewenst door zes mensen, wat zwart op wit staat. Aangiftes daarvan bij de politie worden afgewezen. Je gaat maar één keer dood, maar graag zou ik een half jaar dood willen zijn, een winterslaap vanaf nu tot april 2008 of zo.
Als ik op een perron sta en de trein komt eraan dan heb ik wel de neiging om ervoor te springen. Daarom ben ik bang op het station. Op hoge flats durf ik ook niet op bezoek te gaan, bang om impulsief van de galerij te springen. Hulp gevraagd bij SOS telefoondienst, Leger des Heils, politie, huisarts van mijn moeder, maar alles werkt averechts tot nu toe.

Al maanden denk eraan om een einde te maken aan me leven....in het begin nooit echt fanatiek om het te doen maar hoe meer het gevoel van verdriet en en verlaten voelen terug komt hoe beter het klinkt er uit te stappen...te stoppen met me leven...altijd dacht ik dat mensen die een einde maakte aan hun leven alleen maar aandacht wilde, maar het tegendeel is waar en ik kan er over meepraten, ik wil uit het leven omdat ik het gewoon niet meer wil zien.. ik wil eruit stappen ik wil van die berg afspringen en naar een andere wereld toe, de angst om het te doen is allang weg! de vraag alleen is een beetje is het dat waard daar struikel ik een beetje over, ik probeer mezelf gelukkig te dwingen maar het gaat niet mischien komt het wel gewoon niet voor mij goed... dat kan ook! kijk ik wacht ook niet te lang want ik voel me met de dag slechter en slechter, elke keer als ik in bed lig hoop ik in slaap te vallen en nooit meer wakker te worden. ach weetje achter elke wolk schijnt de zon alleen dat hou ik me al 5 maanden voor om maar aan wat anders te denken! maar echter dit veranderd mijn gevoel niet! helemaal niet gewoon

Hallo . ik vind het echt geweldig dat jullie deze site hebben! ik zit overal mee . ik zit nu in het laatste jaar van school. ik voel me zo klote, ik ben gewend om hoog te staan op school .. ik zat eerst op een andere school en op deze school werd ik aan het end van mijn jaar helemaal gepest. oa geroddeld etc, en durfde niet meer naar school. ik heb flink met mezelf in de knoop gezeten, nu nog steeds. & aan het begin van dit schooljaar ging het goed, alleen er komen steeds meer dingen bij. iedereen uit mn klas probeerd me zo ontzettend min te maken. ik kan jammer genoeg nie tbij anderen in de klas. soms heb ik ruzie hier met kinderen. Het doet me zeer, heel erg zeerr .. soms denk ik, ik spring voor de trein, heeft mijn maat ook gedaan.. Maar ik denk elke seconde van de dag aan zelfmoord, en aan mijn problemen. nix kan me helpen. ik wil niet meer, terwijl ik zo´n super leven thuis heb .. vaarwel verleden, ik ga de toekomst in, ergens anders dan hierr ..

Ik heb op dit moment zoveel puistjes littekens en kuiltjes in mijn gezicht ik kan er niet meer tegen, naar arts gaan helpt niet er zijn behandelingen die helpen maar die doen ze niet want het wordt niet vergoed ik durf niet meer eens de straat op , ik heb voor de zoveelste keer zelfmoord neigingen laatst stond ik al bij ut spoor.

Vijf jaar terug overleed me vader ..steun van fam hoefde ik niet te verwachten ..drie jaar terug verloor ik mijn kindje ..steun van mijn familie hoefde ik toen ook niet te verwachten.Vorig jaar overleed me enigste oma ..en hier weer je begrijpt hem al.Mijn moeder die jaren lang(ruim 30 jaar) alcoholist was is nu bijna vijf jaar van de drrank ..sinds een paar maanden zit ik tijdelijk bij haar in huis nu vorig week is ze geholpen vermoedelijk kwaadaardig ..me broer komt wel een paar keer in de week ..me zus heb ik gezien met de dag van de operatie verder nog niet ..ook hier hoef ik geen steun te verwachten er wordt niet over gepraat ..mijn relatie is een puinhoop..niemand begrijpt me...voel me alleen..alles in mijn leven is van me afgepakt 24 jaar oud ..geen vader geen kind geen oma en waarschijnlijk straks geen moeder meer! Nog steeds na 3 jaar een schuld aan het afbetalen ..geen toekomst ..waarom nog wachten...wachten op de laatste klap die mijn ter gronde richt..snap niet wat ik zo verkeerd heb gedaan om dit mee te maken