Levensverhalen (pagina 1282)

Bij het lezen van deze verhalen kreeg ik tranen in de ogen... Niet zo zeer tranen van verdriet, maar tranen van herkenning. Wetend dat ik niet de enige ben die zijn uitweg in iets anders zoekt dan drank.. Zelf heb ik al 2x een suicidepoging ondergaan... De eerste keer met een overdosis pillen, de 2de keer met polsen oversnijden...


Het begon allemaal in het 3de middelbaar. Ik was een gelukkig kind met veel vrienden... Ik leerde toen ook mijn eerste vriendje kennen (een superknappe jongen!). Het leven was rozegeur voor mij, er ging een nieuwe wereld open en ik had geen zorgen.. Toen hij het uitmaakte dacht ik dat het aan mij lag.. Ik begon een dieet dat uiteindelijke leide tot de welgekende ziekte "anorexia"... In die tijd verloor ik al mijn vrienden, en ging ik van een 'knap, zelfzeker,sociaal' meisje naar een 'mager, onzeker, lelijk' kind. Ik begon mezelf te snijden, bleef maandenlang in bed en had geen levenslust niet meer... uiteindelijk leidde dit allemaal tot vaginisme (voor mensen die dit niet weten; samentrekking van de bekkenbodemspieren door negatieve ervaringen of soms ook gewoon zonder dat de patient het wilt)... Bij mij was het het 1ste... Ik werd door mijn ex verplicht om seksuele handelingen te ondergaan (Dit was dus mijn 1ste keer, mijn ontmaagding)..Verder ben ik nog eens aangerand door een paar jongens op de burcht... Ik was nog maar een schim van de eens zo sociale 'ik'..

Vele mensen zeggen mij dat ik niet moet treuren omdat ze me een knap meisje vinden... Ze vinden me speciaal, sociaal en iemand die altijd lacht... Van mannelijke aandacht heb ik ook geen tekort... Om het cruw te zeggen kan ik naar het schijnt iedereen krijgen...
Maar dat is het hem juist, ik ben heel onzeker geworden en vind mezelf aartslelijk. Ik ga zelfs niet meer naar school omdat ik bang ben om over straat te lopen, mensen te moeten aankijken, laat staan te praten.. Als ik met iemand babbel lukt het me de 1ste minuut om wat zeker te zijn...Daarna verzin ik snel een smoes om terug naar mijn kamer "mijn veilig plekje" te kunnen gaan. Me op te sluiten in het donker en te snijden...

Ik was het echt beu, en dan vreesde ik het ergste dat mijn ouders me niet verstaan en me buiten hebben gesmeten.. Ik woon momenteel bij een vriendin die alleen woont.
Psychologen, seksuologen, dietisten, opnames,... Alles heb ik al geprobeert maar niets helpt. Daarom zoek ik mijn uitweg ook in zelfmoord, wetend dat ik waarschijnlijk veel verdriet zal aandoen aan de mensen die toch een beetje om mij geven, maar ik ben het leven gewoon beu. Kotsbeu weliswaar!

Aan alle anderen zou ik zeggen, hou de moed vast!! Na alle tegenslagen die een mens kan te verduren krijgen, komt hopelijk ooit een straaltje zonneschijn.

in het begin van het schooljaar voelde ik me echt goed het was leuk en ik zat eindelijk in een leuke school en klas en zat bij allemaal vrienden op school

maar opeen word ik in de gang aangevallen door iemand van de andere groep hij begint me te duwen en wil me slaan en schoppen ik kon de meeste slagen tegen houden

ik heb dat geweest gaan melden aan de leeraar dat ik dat lesuur had

in de speeltijd kwamen ze me teurg lastig vallen nu was het iemand van dubbel zo groot en dubbel zo breed en 1a2 jaar ouder dat ben ik dan gaan meldn aan de leerlingen begeleiding
eerst wist ik niet waarom dat ze me lastig vielen maar uiteindelijk wel het was omdat ik anders was omdat ik emo was omdat ik voor een anders gerne van muziek was

dan ben ik de donderdag tuisgebleven en vrijdag was er geen school
iemand van men klas is met die ene gaan prate en eeft gezegt tege me dat hij niet wist dat ik pijn had
dus ben ik de maandag terug naar school geweest
op school deden ze niets
heel de dag deden ze niets
hun klas had die dag een uur eerder gedaan met school
waneer dat ik naar huis mocht stonden ze me optewachten buiten toen hebben ze me willen meelokken naar dat bendje om me inelkaar te slaan en dat alllemaal op mijn verjaadag
maar ik ben kunnen wegrijden met m'n fiets die 1 heeft me zitten achtervolgen
hij heeft me willen van men fiets te duwen maar is zelf met z'n fiets neergegaan
maar door dat ongeval
heb ik horen zeggen dat zij vriend heeft gezegt die gaat dood

en juist op die periode is mijn overgrootvader ook nog eens overleden

en enkele dagen geleden ook in die periode

gaat het nu helemaal slecht tussen men ouders
mijn vader heeft mij en men moeder in de badkamer opgesloten maar daarvoor kreeg ik ook nog een klein houten krukje naar men hoofd gesmeten van men vader en daar was ik zo boos voor dat ik dat krukje gewoon terug heb gesmeten naar hem


enkele dagen geleden heb ik zelfmoord proberen te plegen maar dat is mislukt ik had de verkeerde pillen genomen en daardoor heb ik 2dagen liggen overgeven
en nu denk ik dat er iets mis is met me want ik denk dat er bloed bij zat bij dat overgeefsel en ik ben nu nog vermager ik weeg nu nog maar 53

ik zie het gwoon niet meer zitte met dat op school

ik ben zo gekwetst het afgelopen jaar het voelde alsof alles fout ging en zo voeld het nog steeds heb het idee dat er niemand is die mij begrijpt
ik heb andrehalf jaar een vriend gehad ik was harstikke gelukkig na een tijdje liep het niet meer zo goed er gingen verhalen rond over dat hij zou vreemd gaan wat ook zo was ik heb hem daarna nog een kans gegeven maar het ging weer uit veel ruzies.
we probeerde vrienden te zijn maar we kwamen elkaar tegen in de stad waar hij me aansprak met dat hij me heel erg miste en me ontzettend graag terug wou ik zei dat ik hem ook miste maar niet wist wat ik er mee moest het bleek dat hij dus nog een ander meisje had gebeld en had gzegd dat hij van der hield en mij in elkaar zou hebbe geslagen voor hem.. wat niet waar is...nu heeft hij een andere vriendin waar ik echt van walg is dat hij er zo makkelijk van af komt en dat doet me ondertussen ook ontzettend veel pijn.
ik voel me doodongelukkig en heb het idee dat niemand me meer aardig vind of zich intresseerd in mij ik ben gewoon kapot van elke keer die ontzettende pijn en huilbuien ik kan er gwn niet meer tegen
daarom denk k elke dag aan zelfmoord om me polsen open te snijden of net zoals me opa me op te hangen.

Mijn moeder is een paar maanden geleden overleden aan longkanker, deels haar eigen schuld want ze rookte al heel haar leven, en nu woon ik bij mijn stiefvader want bij mijn echte vader kan ik niet wonen want daar woont mijn broer en die heeft me mijn hele leven lang mishandelt! ik ben niet mooi veel te dik en mijn vriendinne peste me alleen maar!
mijn stiefvader verdient niet zo veel en waar we wonen is onwijs duur , maar hij geeft mij de schuld dat we niet veel geld hebben! niemand houd van mij of al ooid van mij houden en dat weet ik voor een feit.ik zeg dit niet om symathie op te wekken.
laura

Hoi.. Ik heb kut ouders die me naar een internaat hebben gestuurd omdat ze dachten dat dat beter voor mij was omdat ik de laatste tijd nogal in de shit zit. Ik heb wel eens zm gepleegd wat mislukte, ik spijbelde veel, sloeg mensen in elkaar en jatte dingen, ging met de verkeerde mensen om, gebruikte drugs en rookte. Thuis begrijpen ze niet dat het slecht gaat op school en dat ik het leven gewoon zat ben ze zeggen steeds we houden van je maar dat is gelul!!!! Ik heb veel erge dingen meegemaakt wat voor altijd op me netvlies blijft gebrand ik zit met veel dingen wat ik maar niet uit me hoofd kan krijgen. Ik ben vaak depri en agressief terwijl ik zelf niet eens weet waarom.. D. en ik zitten samen in een internaat en we worden er allebei knetter gek je hebt totaal geen eigen leven meer de mensen die hier werken maken je leven kapot en zeiken steeds maar aan je kop je mag bekant niks en ze zijn focking streng.. De jongeren hier op de groep waar ik zit zijn het er allemaal mee eens dat het hier kut is en het ergste is is dat ik niet naar huis kan ik zit hier vast en als ik wegloop naar huis dan moet ik als nog terug we kunnen geen kant op en daarom willen we zm plegen wat heeft het voor zin als je in een strafkamp zit waar je niks mag en je geen eigen leven meer hebt niks toch? Voor de jongeren die beslissen om naar een internaat te gaan of een gestoorde strafkamp zou ik vooral niet doen!

Soms zit ik ook wel aan zelfmoord te denken omdat ik het gewoon niet meer aankan alles is verpest

EErst me vader die me 3 jaar lang niet wou zien door zijn vrouw en nu woon ik bij hem maar heeft hij weer een nieuwe vrouw die alle aandacht op eist
en ben me allerbeste vriendin verloren door dat ik bij hem kwam wonen
Het doe echt pijn ik haat mezelf ik eenzaam en praat niet meer gouw tegen mensen maar sluit me zelf buiten of zonder me af het lijkt soms net alsof ik niet bestaa
maar ik kan me zusje en broertje het niet aandoen om me zelf te vermoorden want ze zijn hun vader al kwijt geraakt door een ongelluk & ik weet hoe verdrietig ze waren en ik ook
maar soms wil ik er gwn echt niet meer zijn en wou ik dat alles voorbij was
niet meer naar school niks meer doen wat je niet wilt heerlijk tog?

ik was 2 toen ik seksueel misbruikt werd door mijn opa. Dat samen met mijn zus tot mijn 10e. Ik ben op de basisschool altijd gepest en mijn bijnaam was poep- en piskoningin. Daarna naar een andere school en verhuizen. Andere omgeving misschien zou het helpen... Ook naar de psycholoog. Daar nieuwe school ook al gauw gepest. Niet veel vrienden. Vooral zogenaamde vrienden die me gebruikten. Toen de middelbare. In het eerste jaar opgenomen in psychiatrisch ziekenhuis. Ze wisten niet wat er aan de hand was. Het was gewoon aandacht trekken van mijn kant. uiteindelijk mijn ouders scheiden. We zaten met het hele gezin in een psychiatrisch ziekenhuis voor mij. Mijn vader hield het niet meer. Altijd boos. de glazen vlogen letterlijk door het huis. Toen er een tegen mij aankwam ben ik naar mijn kamer gerend. Ik heb uren aan mijn bureau gezeten. Toen zag ik de medicatie die ik had voor zogenaamd epilepsie wat ze dachten dat ik had terwijl dat niet zo was. Voor ik het door had, waren alle 43 pillen in mijn keel gegleden. Langzaam voelde ik mezelf wegzakken. Ik was half gelukkig. Een briefje aan mijn moeder geschreven. Toen ze het las heeft ze gelijk de ambulance gebeld
. Ik werd 3 weken later wakker uit mijn coma. Ik had erg veel geluk gehad zeiden ze. Had ik verder weg gewoond van het ziekenhuis had ik het niet gered. Ik vond het vreselijk en beloofde mezelf het nooit weer te doen. De jaren daarna werden echter niet beter. Ik verwisselde weer van scholen. Nu zit ik op het mbo terwijl ik vwo niveau aankan. Ondanks dat ik nu eindelijk op een leuke school zit gaat het slecht. Thuis is het gezeur. Mijn vader is in augustus overleden aan kanker. Binnen een jaar was hij weg. Ik ben doodsbang dat ik het ook krijg omdat het in de familie zit. mijn oma, mijn tante, mijn moeder, en dan mijn vader. Niemand heeft wat door. Ik heb me al die jaren verstopt achter een vrolijk masker. Ik snij mezelf in mijn polsen voor de pijn. Ik ben te laf om het goed te doen en wil eigenlijk ook nog niet dood. Toch begin ik steeds meer te twijfelen. Ik probeer steeds dieper in mijn polsen te snijden. De wondjes genezen steeds minder snel. Maar toch wil ik zo dood. Niemand heeft het door. Als iemand het over polsen doorsnijden heeft laat ik mijn andere pols zien die onaangeraakt is. Niemand kent me echt. Niemand weet echt hoe ik ben en hoe ik me voel. Wanneer neemt iemand me zoals ik echt ben?? Help ik weet het niet meer. Waarschijnlijk is het binnekort toch over.

Ik woon in een vrij groot huis en schaam me er dood voor. ik neem nooit iemand mee naar huis en schepte dus nooit op. maar volgens sommige meide bij mij op school zocht ik ruzie met ze omdat ik zo 'arrogant ben'. Ze begonne me te slaan en te vernederen bij iedereen tot iedereen slap lag van het lachen.
Ik ben ook model,maar heb dat nooit verteld aan iemand bij mij op school. mense denken dan dat ik alles krijg zonder er wat voor te doen.

laatst werd ik zo vernederd, ik zat in de klas. een jongen uit me klas zat rukbewegingen naar me te maken en dat soort dingen. ik vond het ranzig en zei dat hij moest oprotten. verder lette ik niet op hem. Toen begon ie me etui af te pakken en wou 't niet terug geven. ik wou hem perse terug, zo kon ik niet verder werken en de leraar zou zo controleren! ik probeerde het terug te pakken, toen ging het mis. Hij werd agressief en begon stoelen om te schoppen. hij smeet me tas door de klas en alles viel eruit(ja ook de dingen waarvan je niet wilt dat medeklasgenoten het zien zoals tampons) ik stond machteloos in de klas, werd uitgescholden voor alle dingen die god verbood. toen kwam de leraar 'wat is hier aan de hand?' hij schrok duidelijk. een of ander snert joch uit me klas zei doodleuk 'ze gooit haar tas door de klas meneer!'
iedereen moest keihard lachen ook me 'vrienden'(ik kan op die jongen na met de hele klas opschieten)
ik barsten in tranen uit en rende de klas uit..

toen ik thuis kwam had ik het niet meer, ik heb me ouders huilend verteld dat het zo niet ging. ik werd al jaren gepest en vernederd. ze vonde dat ik overdreef.
die avond heb ik alle maal medicijnen geslikt(2 doosjes vol) maar iemand daarboven liet het niet toe dat ik zo zou eindigen, ik werd die uren doodziek. maar vechte me erdoorheen. de dokter noemt het een 'wonder van boven' want een normaal persoon zou dood zijn.

ik woon nu bij mijn oma en ik word niet meer gepest! ik schaam me ook niet meer voor me huis. ik ben nu gelukkig.

heey
ik ben een meisje van 16 jaar en ik word al jaren gepest op school ,zelfs thuis ontsnap ik niet aan de scheldwoorden van m'n broers
in de klas word ik gewoon genegeerd en heb ik niemnd om met te praten
naar school gaan is voor mij een HELL
ik heb wel een paar toff vriendinnen maar die zitten in een andere klas ,zelfs mijn vriendinnen worden gepest door mijn klasgenoten
ik vraag me altijd af "waarom ik??"
ik heb problemen op school met het vak frans ,ik heb een waarschuwing voor het vak wat wil zeggen als ik buis voor dat vak dat ik mijn jaar over moet doen en momenteel sta ik er heel slecht voor.
ik krijg ook vaak de schuld van iets dat mijn jongere broer gedaan heeft

ik doe echt mijn best om goed te doen voor iedereen maar altijd mislukt het
ik ben gewoon al die teleurstelling in mezelf beu

soms denk ik dat de wereld veel beter zou zijn zonder mij, dus wat doe ik hier eigenlijk nog????

ik wil dat het op een of andere manier ophoud,maar hoe?
ik weet goed genoeg dat zelfmoord geen optie is ,maar wat dan wel??

HELP!!

waar kan ik met mijn problemen heen???

Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 27 jaar en ik heb de beslissing genomen dat ik niet meer verder wil met mijn leven.
Eigenlijk mijn hele leven heb ik gewenst dat ik nooit geboren was.
Mijn ouders zijn hoog opgeleid en hadden deze verwachtingen ook voor mij en mijn broer. Mijn broer was als kind al een slimme jongen met een vlotte babbel en een leuk koppie. Ik was daarentegen verlegen, onzeker en zeker niet bijdehand. Bij mijn oma was mijn broer duidelijk favoriet. Dit was goed te merken wanneer er bijvoorbeeld cadeautjes werden uitgedeeld, hij kreeg dan een spelcomputer en ik een doosje stoepkrijt. In de zomer mocht mijn broer bij oma logeren en wanneer het mijn beurt was om te logeren was oma ziek of had ze geen tijd meer. Ik was nooit goed genoeg.

In ons gezin waren veel spanningen, mijn ouders bleven bij elkaar om de kinderen. Mijn vader was altijd weg en mijn moeder lag dronken of zwaar onder invloed van medicijnen op bed. Ze heeft me een aantal keer verweten dat ik bestond, omdat ze zonder kinderen weg kon gaan bij mijn vader. Mijn broer werd door oma of vriendjes liefdevol opgevangen en ik stond er alleen voor. Op school kon ik niet meekomen, ik was een van de domste kinderen uit de klas. In onze dorpsschool was destijds weinig begrip voor kinderen die moeite hadden met de stof, vaak werd ik temidden van alle kinderen in de klas door de leraar voor schut gezet wanneer ik voor de zoveelste keer een som fout had gemaakt. Dit maakte me zo onzeker. Vriendinnetjes had ik haast niet, een enkeling kwam wel eens met me mee naar huis, maar dat was omdat we een vrij groot huis hadden met mooi speelgoed wat erg aantrekkelijk was voor klasgenoten.
Op school ben ik ook erg gespest, niks was goed aan me, ik was te dun, mijn bril was lelijk, noem maar op. In groep 6 was een klasgenootje jarig en ging tracteren, toen hij langs mijn tafel liep met een tas vol lekkers zei hij: 'jij mag niet'. Niemand die daar wat van zei, ook de leraar niet.

Een kind dat zo alleen is, is een gemakkelijke prooi om misbruik van te maken en dat gebeurde toen ik 10 jaar oud was door een man die verbonden was aan mijn basisschool. Een tijd lang heeft hij de meest gore dingen met mij uitgespookt en natuurlijk was ik te bang om dit aan iemand te vertellen.
Mijn leven was een hel.

Gelukkig gingen we verhuizen naar een andere plaats en was ik verlost van het misbruik. Ik was inmiddels op de middelbare school terecht gekomen en kon met veel moeite de Mavo. Zeker voor mijn vader was ik een mislukkeling, omdat ik niet, net als mijn broer VWO deed. Op school had ik geen vrienden en werd ik opnieuw gepest. De situatie thuis was ondragelijk, mijn ouders hadden dagelijks slaande ruzie. Leuke dingen, zoals uitjes waren er nooit.
Sociaal heb ik me nooit goed ontwikkeld, waardoor ik altijd ontzettend eenzaam op mijn kamertje zat. Ik wilde zo graag ergens bij horen, maar ik bezat de vaardigheden niet om er iets van te maken.
Na de Mavo ging ik naar de Havo. Ik heb me in die tijd kapot gewerkt en haalde tot ieders verbasing mijn examen. Mijn vader heeft nooit de moeite genomen om naar mijn diploma uitreiking te gaan, want het was Havo en geen VWO.
Na de Havo ben ik een MBO-opleiding gaan doen, maar ik struikelde over de theorie. Hier werd ik enorm depressief van en eindelijk nam mijn moeder het voor me op en ze liet me testen. het bleek dat ik een hoog iq had, maar veel problemen had zoals dislectie en fysieke problemen waardoor ik moeilijk kon leren. Dit was een grote opluchting voor me....ik was niet dom!

De jaren erna heb ik me opnieuw kapot gewerkt en heb twee HBO-opleidingen afgerond. Mijn vader is nu trots op me (niet om wie ik ben maar omdat ik 2 HBO-opleidingen heb afgerond).

Na mijn studie heb ik wel een stuk of 100 afwijzingen gehad op sollicitaties. Ik doe nu al twee jaar laaggeschoold werk en een paar weken geleden heb ik mijn ontslag gekregen. Ik ben zelfs voor dit werk niet goed genoeg! Inmiddels zit ik ook diep in de schulden.
Alle energie die ik jarenlang in studies heb gestoken is voor niets geweest. Nergens word ik aangenomen, omdat niemand mij wil, ik ben er zo moedeloos van.
Binnenkort moet ik gaan aankloppen bij de sociale dienst om geld en dit is voor mij echt een dieptepunt wat ik niet meer wil meemaken.

Op sociaal gebied heb ik ook niet veel om voor te leven. Ik heb een lieve vriend (ex-vriend) die er altijd voor me is. Ik ben als de dood om hem te verliezen, maar ik weet ook dat hij verder wil met zijn leven. Zijn vriendschap met mij belemmert hem om verder te bouwen aan zijn leven.

Mijn ouders zijn inmiddels gescheiden, mijn vader heeft een nieuwe partner die mij niet mag. Mijn moeder laat weinig meer van zich horen en mijn broer heeft het helemaal gemaakt met een fantastische baan waarvoor hij 60 uur in de week werkt. Verder heb ik een vriendin en dat is mijn sociale netwerkt. Met feestdagen zoals oud en nieuw, Kerst Sinterklaas zit ik altijd alleen, omdat niemand het de moeite waard vindt om deze dagen met mij te vieren.

Hobbies heb ik niet. Meestal zit ik uit verveling voor de tv. Ik lieg wanneer mensen vragen wat mijn hobbies zijn, ik wil niet overkomen als een kneus die geen hobbies heeft. Ik heb echt van alles geprobeerd om hobbies te krijgen (sportclubs bezocht etc) maar dat liep ook steeds op een mislukking uit.

Tot slot, waarom wil ik dood? Omdat ik moe ben van het alsmaar strijden en niets te bereiken, tegen muren aan te lopen en uiteindelijk altijd maar alleen te zijn...........