Levensverhalen (pagina 1283)

Hoi.. Ik heb kut ouders die me naar een internaat hebben gestuurd omdat ze dachten dat dat beter voor mij was omdat ik de laatste tijd nogal in de shit zit. Ik heb wel eens zm gepleegd wat mislukte, ik spijbelde veel, sloeg mensen in elkaar en jatte dingen, ging met de verkeerde mensen om, gebruikte drugs en rookte. Thuis begrijpen ze niet dat het slecht gaat op school en dat ik het leven gewoon zat ben ze zeggen steeds we houden van je maar dat is gelul!!!! Ik heb veel erge dingen meegemaakt wat voor altijd op me netvlies blijft gebrand ik zit met veel dingen wat ik maar niet uit me hoofd kan krijgen. Ik ben vaak depri en agressief terwijl ik zelf niet eens weet waarom.. D. en ik zitten samen in een internaat en we worden er allebei knetter gek je hebt totaal geen eigen leven meer de mensen die hier werken maken je leven kapot en zeiken steeds maar aan je kop je mag bekant niks en ze zijn focking streng.. De jongeren hier op de groep waar ik zit zijn het er allemaal mee eens dat het hier kut is en het ergste is is dat ik niet naar huis kan ik zit hier vast en als ik wegloop naar huis dan moet ik als nog terug we kunnen geen kant op en daarom willen we zm plegen wat heeft het voor zin als je in een strafkamp zit waar je niks mag en je geen eigen leven meer hebt niks toch? Voor de jongeren die beslissen om naar een internaat te gaan of een gestoorde strafkamp zou ik vooral niet doen!

Soms zit ik ook wel aan zelfmoord te denken omdat ik het gewoon niet meer aankan alles is verpest

EErst me vader die me 3 jaar lang niet wou zien door zijn vrouw en nu woon ik bij hem maar heeft hij weer een nieuwe vrouw die alle aandacht op eist
en ben me allerbeste vriendin verloren door dat ik bij hem kwam wonen
Het doe echt pijn ik haat mezelf ik eenzaam en praat niet meer gouw tegen mensen maar sluit me zelf buiten of zonder me af het lijkt soms net alsof ik niet bestaa
maar ik kan me zusje en broertje het niet aandoen om me zelf te vermoorden want ze zijn hun vader al kwijt geraakt door een ongelluk & ik weet hoe verdrietig ze waren en ik ook
maar soms wil ik er gwn echt niet meer zijn en wou ik dat alles voorbij was
niet meer naar school niks meer doen wat je niet wilt heerlijk tog?

ik was 2 toen ik seksueel misbruikt werd door mijn opa. Dat samen met mijn zus tot mijn 10e. Ik ben op de basisschool altijd gepest en mijn bijnaam was poep- en piskoningin. Daarna naar een andere school en verhuizen. Andere omgeving misschien zou het helpen... Ook naar de psycholoog. Daar nieuwe school ook al gauw gepest. Niet veel vrienden. Vooral zogenaamde vrienden die me gebruikten. Toen de middelbare. In het eerste jaar opgenomen in psychiatrisch ziekenhuis. Ze wisten niet wat er aan de hand was. Het was gewoon aandacht trekken van mijn kant. uiteindelijk mijn ouders scheiden. We zaten met het hele gezin in een psychiatrisch ziekenhuis voor mij. Mijn vader hield het niet meer. Altijd boos. de glazen vlogen letterlijk door het huis. Toen er een tegen mij aankwam ben ik naar mijn kamer gerend. Ik heb uren aan mijn bureau gezeten. Toen zag ik de medicatie die ik had voor zogenaamd epilepsie wat ze dachten dat ik had terwijl dat niet zo was. Voor ik het door had, waren alle 43 pillen in mijn keel gegleden. Langzaam voelde ik mezelf wegzakken. Ik was half gelukkig. Een briefje aan mijn moeder geschreven. Toen ze het las heeft ze gelijk de ambulance gebeld
. Ik werd 3 weken later wakker uit mijn coma. Ik had erg veel geluk gehad zeiden ze. Had ik verder weg gewoond van het ziekenhuis had ik het niet gered. Ik vond het vreselijk en beloofde mezelf het nooit weer te doen. De jaren daarna werden echter niet beter. Ik verwisselde weer van scholen. Nu zit ik op het mbo terwijl ik vwo niveau aankan. Ondanks dat ik nu eindelijk op een leuke school zit gaat het slecht. Thuis is het gezeur. Mijn vader is in augustus overleden aan kanker. Binnen een jaar was hij weg. Ik ben doodsbang dat ik het ook krijg omdat het in de familie zit. mijn oma, mijn tante, mijn moeder, en dan mijn vader. Niemand heeft wat door. Ik heb me al die jaren verstopt achter een vrolijk masker. Ik snij mezelf in mijn polsen voor de pijn. Ik ben te laf om het goed te doen en wil eigenlijk ook nog niet dood. Toch begin ik steeds meer te twijfelen. Ik probeer steeds dieper in mijn polsen te snijden. De wondjes genezen steeds minder snel. Maar toch wil ik zo dood. Niemand heeft het door. Als iemand het over polsen doorsnijden heeft laat ik mijn andere pols zien die onaangeraakt is. Niemand kent me echt. Niemand weet echt hoe ik ben en hoe ik me voel. Wanneer neemt iemand me zoals ik echt ben?? Help ik weet het niet meer. Waarschijnlijk is het binnekort toch over.

Ik woon in een vrij groot huis en schaam me er dood voor. ik neem nooit iemand mee naar huis en schepte dus nooit op. maar volgens sommige meide bij mij op school zocht ik ruzie met ze omdat ik zo 'arrogant ben'. Ze begonne me te slaan en te vernederen bij iedereen tot iedereen slap lag van het lachen.
Ik ben ook model,maar heb dat nooit verteld aan iemand bij mij op school. mense denken dan dat ik alles krijg zonder er wat voor te doen.

laatst werd ik zo vernederd, ik zat in de klas. een jongen uit me klas zat rukbewegingen naar me te maken en dat soort dingen. ik vond het ranzig en zei dat hij moest oprotten. verder lette ik niet op hem. Toen begon ie me etui af te pakken en wou 't niet terug geven. ik wou hem perse terug, zo kon ik niet verder werken en de leraar zou zo controleren! ik probeerde het terug te pakken, toen ging het mis. Hij werd agressief en begon stoelen om te schoppen. hij smeet me tas door de klas en alles viel eruit(ja ook de dingen waarvan je niet wilt dat medeklasgenoten het zien zoals tampons) ik stond machteloos in de klas, werd uitgescholden voor alle dingen die god verbood. toen kwam de leraar 'wat is hier aan de hand?' hij schrok duidelijk. een of ander snert joch uit me klas zei doodleuk 'ze gooit haar tas door de klas meneer!'
iedereen moest keihard lachen ook me 'vrienden'(ik kan op die jongen na met de hele klas opschieten)
ik barsten in tranen uit en rende de klas uit..

toen ik thuis kwam had ik het niet meer, ik heb me ouders huilend verteld dat het zo niet ging. ik werd al jaren gepest en vernederd. ze vonde dat ik overdreef.
die avond heb ik alle maal medicijnen geslikt(2 doosjes vol) maar iemand daarboven liet het niet toe dat ik zo zou eindigen, ik werd die uren doodziek. maar vechte me erdoorheen. de dokter noemt het een 'wonder van boven' want een normaal persoon zou dood zijn.

ik woon nu bij mijn oma en ik word niet meer gepest! ik schaam me ook niet meer voor me huis. ik ben nu gelukkig.

heey
ik ben een meisje van 16 jaar en ik word al jaren gepest op school ,zelfs thuis ontsnap ik niet aan de scheldwoorden van m'n broers
in de klas word ik gewoon genegeerd en heb ik niemnd om met te praten
naar school gaan is voor mij een HELL
ik heb wel een paar toff vriendinnen maar die zitten in een andere klas ,zelfs mijn vriendinnen worden gepest door mijn klasgenoten
ik vraag me altijd af "waarom ik??"
ik heb problemen op school met het vak frans ,ik heb een waarschuwing voor het vak wat wil zeggen als ik buis voor dat vak dat ik mijn jaar over moet doen en momenteel sta ik er heel slecht voor.
ik krijg ook vaak de schuld van iets dat mijn jongere broer gedaan heeft

ik doe echt mijn best om goed te doen voor iedereen maar altijd mislukt het
ik ben gewoon al die teleurstelling in mezelf beu

soms denk ik dat de wereld veel beter zou zijn zonder mij, dus wat doe ik hier eigenlijk nog????

ik wil dat het op een of andere manier ophoud,maar hoe?
ik weet goed genoeg dat zelfmoord geen optie is ,maar wat dan wel??

HELP!!

waar kan ik met mijn problemen heen???

Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 27 jaar en ik heb de beslissing genomen dat ik niet meer verder wil met mijn leven.
Eigenlijk mijn hele leven heb ik gewenst dat ik nooit geboren was.
Mijn ouders zijn hoog opgeleid en hadden deze verwachtingen ook voor mij en mijn broer. Mijn broer was als kind al een slimme jongen met een vlotte babbel en een leuk koppie. Ik was daarentegen verlegen, onzeker en zeker niet bijdehand. Bij mijn oma was mijn broer duidelijk favoriet. Dit was goed te merken wanneer er bijvoorbeeld cadeautjes werden uitgedeeld, hij kreeg dan een spelcomputer en ik een doosje stoepkrijt. In de zomer mocht mijn broer bij oma logeren en wanneer het mijn beurt was om te logeren was oma ziek of had ze geen tijd meer. Ik was nooit goed genoeg.

In ons gezin waren veel spanningen, mijn ouders bleven bij elkaar om de kinderen. Mijn vader was altijd weg en mijn moeder lag dronken of zwaar onder invloed van medicijnen op bed. Ze heeft me een aantal keer verweten dat ik bestond, omdat ze zonder kinderen weg kon gaan bij mijn vader. Mijn broer werd door oma of vriendjes liefdevol opgevangen en ik stond er alleen voor. Op school kon ik niet meekomen, ik was een van de domste kinderen uit de klas. In onze dorpsschool was destijds weinig begrip voor kinderen die moeite hadden met de stof, vaak werd ik temidden van alle kinderen in de klas door de leraar voor schut gezet wanneer ik voor de zoveelste keer een som fout had gemaakt. Dit maakte me zo onzeker. Vriendinnetjes had ik haast niet, een enkeling kwam wel eens met me mee naar huis, maar dat was omdat we een vrij groot huis hadden met mooi speelgoed wat erg aantrekkelijk was voor klasgenoten.
Op school ben ik ook erg gespest, niks was goed aan me, ik was te dun, mijn bril was lelijk, noem maar op. In groep 6 was een klasgenootje jarig en ging tracteren, toen hij langs mijn tafel liep met een tas vol lekkers zei hij: 'jij mag niet'. Niemand die daar wat van zei, ook de leraar niet.

Een kind dat zo alleen is, is een gemakkelijke prooi om misbruik van te maken en dat gebeurde toen ik 10 jaar oud was door een man die verbonden was aan mijn basisschool. Een tijd lang heeft hij de meest gore dingen met mij uitgespookt en natuurlijk was ik te bang om dit aan iemand te vertellen.
Mijn leven was een hel.

Gelukkig gingen we verhuizen naar een andere plaats en was ik verlost van het misbruik. Ik was inmiddels op de middelbare school terecht gekomen en kon met veel moeite de Mavo. Zeker voor mijn vader was ik een mislukkeling, omdat ik niet, net als mijn broer VWO deed. Op school had ik geen vrienden en werd ik opnieuw gepest. De situatie thuis was ondragelijk, mijn ouders hadden dagelijks slaande ruzie. Leuke dingen, zoals uitjes waren er nooit.
Sociaal heb ik me nooit goed ontwikkeld, waardoor ik altijd ontzettend eenzaam op mijn kamertje zat. Ik wilde zo graag ergens bij horen, maar ik bezat de vaardigheden niet om er iets van te maken.
Na de Mavo ging ik naar de Havo. Ik heb me in die tijd kapot gewerkt en haalde tot ieders verbasing mijn examen. Mijn vader heeft nooit de moeite genomen om naar mijn diploma uitreiking te gaan, want het was Havo en geen VWO.
Na de Havo ben ik een MBO-opleiding gaan doen, maar ik struikelde over de theorie. Hier werd ik enorm depressief van en eindelijk nam mijn moeder het voor me op en ze liet me testen. het bleek dat ik een hoog iq had, maar veel problemen had zoals dislectie en fysieke problemen waardoor ik moeilijk kon leren. Dit was een grote opluchting voor me....ik was niet dom!

De jaren erna heb ik me opnieuw kapot gewerkt en heb twee HBO-opleidingen afgerond. Mijn vader is nu trots op me (niet om wie ik ben maar omdat ik 2 HBO-opleidingen heb afgerond).

Na mijn studie heb ik wel een stuk of 100 afwijzingen gehad op sollicitaties. Ik doe nu al twee jaar laaggeschoold werk en een paar weken geleden heb ik mijn ontslag gekregen. Ik ben zelfs voor dit werk niet goed genoeg! Inmiddels zit ik ook diep in de schulden.
Alle energie die ik jarenlang in studies heb gestoken is voor niets geweest. Nergens word ik aangenomen, omdat niemand mij wil, ik ben er zo moedeloos van.
Binnenkort moet ik gaan aankloppen bij de sociale dienst om geld en dit is voor mij echt een dieptepunt wat ik niet meer wil meemaken.

Op sociaal gebied heb ik ook niet veel om voor te leven. Ik heb een lieve vriend (ex-vriend) die er altijd voor me is. Ik ben als de dood om hem te verliezen, maar ik weet ook dat hij verder wil met zijn leven. Zijn vriendschap met mij belemmert hem om verder te bouwen aan zijn leven.

Mijn ouders zijn inmiddels gescheiden, mijn vader heeft een nieuwe partner die mij niet mag. Mijn moeder laat weinig meer van zich horen en mijn broer heeft het helemaal gemaakt met een fantastische baan waarvoor hij 60 uur in de week werkt. Verder heb ik een vriendin en dat is mijn sociale netwerkt. Met feestdagen zoals oud en nieuw, Kerst Sinterklaas zit ik altijd alleen, omdat niemand het de moeite waard vindt om deze dagen met mij te vieren.

Hobbies heb ik niet. Meestal zit ik uit verveling voor de tv. Ik lieg wanneer mensen vragen wat mijn hobbies zijn, ik wil niet overkomen als een kneus die geen hobbies heeft. Ik heb echt van alles geprobeerd om hobbies te krijgen (sportclubs bezocht etc) maar dat liep ook steeds op een mislukking uit.

Tot slot, waarom wil ik dood? Omdat ik moe ben van het alsmaar strijden en niets te bereiken, tegen muren aan te lopen en uiteindelijk altijd maar alleen te zijn...........

Ik heb er geen zin meer in, ik word altijd maar rood op de raarste momenten hoe kan ik nog langer doorleven.

grof taal gebruik? nou weiger me dan maar!! tering wereld is het ik zie het al jaren niet meer zitten ik zit al minstens 13 jaar in therapy en het helpt geen reet ik geloof ondertussen nergens meer in. ik heb het sinds 3 weken op gegeven me overal uit laten schrijven bij alle instanties en ben mezelf behoorlijk bewust aan het slopen vanaf nu .. tiefus voor alles en iedereen niks gaat mij ooit nog helpen... het duurt me allemaal veel te lang 13 jaar zoek ikal hulp ben het zat...... deze text is vast te haatdragend grof of bevat taal gebruik wat niet op deze site thuis hoort sooo fuck you all !!! ik hoop dat ik snel sterf

Hallo ik Ben Mike

Ik weet niet wat er aan de hand is....
maar op dit moment keerd alles tegen me
de vraag is waarom ??
niemand kan et zeggen...
Ik denk wel es van waarom leef ik nog
maar aan de andre kant wil ik ook me dierbaren niet kwijt en dat is het probleem
ik kom steeds uit op het woord Waarom ??

vanaf mijn 10e gaat mijn leve al nergens meer over.. ik moest van mijn 10 tot me 15e me pa verzorgen en mijn zusje opvoede.. me pa mishandelde mij geestelijk en lichamelijk en, in diezelfde vijf jaar, mishandelde de ex van me ma me sexueel.. toen ik 15 was kwam ik in een crisisopvang.. daarna bijna een jaar in een jeugdgevangenis, daarna bijna een jaar in een besloten inrichting en nu in één of ander klote huis.. ze hebben net ontdekt datk borderline heb en ik moet voor 2 jaar naar een psychiatrische kliniek om mijn verleden te verwerke!!.. ik krab, kras en snijd mezelf helemaal open... slaap niej meer.. en ik kan er allemaal nixx aan doen.. mensen proberen me te helpe.. maar t lukt niej.. en als ik naar die kliniek moet.. wordk alleen maar gekker.. dus.. mensen... wat heb mijn leven voor nut? HELEMAAL NIKS..