Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 27 jaar en ik heb de beslissing genomen dat ik niet meer verder wil met mijn leven.
Eigenlijk mijn hele leven heb ik gewenst dat ik nooit geboren was.
Mijn ouders zijn hoog opgeleid en hadden deze verwachtingen ook voor mij en mijn broer. Mijn broer was als kind al een slimme jongen met een vlotte babbel en een leuk koppie. Ik was daarentegen verlegen, onzeker en zeker niet bijdehand. Bij mijn oma was mijn broer duidelijk favoriet. Dit was goed te merken wanneer er bijvoorbeeld cadeautjes werden uitgedeeld, hij kreeg dan een spelcomputer en ik een doosje stoepkrijt. In de zomer mocht mijn broer bij oma logeren en wanneer het mijn beurt was om te logeren was oma ziek of had ze geen tijd meer. Ik was nooit goed genoeg.
In ons gezin waren veel spanningen, mijn ouders bleven bij elkaar om de kinderen. Mijn vader was altijd weg en mijn moeder lag dronken of zwaar onder invloed van medicijnen op bed. Ze heeft me een aantal keer verweten dat ik bestond, omdat ze zonder kinderen weg kon gaan bij mijn vader. Mijn broer werd door oma of vriendjes liefdevol opgevangen en ik stond er alleen voor. Op school kon ik niet meekomen, ik was een van de domste kinderen uit de klas. In onze dorpsschool was destijds weinig begrip voor kinderen die moeite hadden met de stof, vaak werd ik temidden van alle kinderen in de klas door de leraar voor schut gezet wanneer ik voor de zoveelste keer een som fout had gemaakt. Dit maakte me zo onzeker. Vriendinnetjes had ik haast niet, een enkeling kwam wel eens met me mee naar huis, maar dat was omdat we een vrij groot huis hadden met mooi speelgoed wat erg aantrekkelijk was voor klasgenoten.
Op school ben ik ook erg gespest, niks was goed aan me, ik was te dun, mijn bril was lelijk, noem maar op. In groep 6 was een klasgenootje jarig en ging tracteren, toen hij langs mijn tafel liep met een tas vol lekkers zei hij: 'jij mag niet'. Niemand die daar wat van zei, ook de leraar niet.
Een kind dat zo alleen is, is een gemakkelijke prooi om misbruik van te maken en dat gebeurde toen ik 10 jaar oud was door een man die verbonden was aan mijn basisschool. Een tijd lang heeft hij de meest gore dingen met mij uitgespookt en natuurlijk was ik te bang om dit aan iemand te vertellen.
Mijn leven was een hel.
Gelukkig gingen we verhuizen naar een andere plaats en was ik verlost van het misbruik. Ik was inmiddels op de middelbare school terecht gekomen en kon met veel moeite de Mavo. Zeker voor mijn vader was ik een mislukkeling, omdat ik niet, net als mijn broer VWO deed. Op school had ik geen vrienden en werd ik opnieuw gepest. De situatie thuis was ondragelijk, mijn ouders hadden dagelijks slaande ruzie. Leuke dingen, zoals uitjes waren er nooit.
Sociaal heb ik me nooit goed ontwikkeld, waardoor ik altijd ontzettend eenzaam op mijn kamertje zat. Ik wilde zo graag ergens bij horen, maar ik bezat de vaardigheden niet om er iets van te maken.
Na de Mavo ging ik naar de Havo. Ik heb me in die tijd kapot gewerkt en haalde tot ieders verbasing mijn examen. Mijn vader heeft nooit de moeite genomen om naar mijn diploma uitreiking te gaan, want het was Havo en geen VWO.
Na de Havo ben ik een MBO-opleiding gaan doen, maar ik struikelde over de theorie. Hier werd ik enorm depressief van en eindelijk nam mijn moeder het voor me op en ze liet me testen. het bleek dat ik een hoog iq had, maar veel problemen had zoals dislectie en fysieke problemen waardoor ik moeilijk kon leren. Dit was een grote opluchting voor me....ik was niet dom!
De jaren erna heb ik me opnieuw kapot gewerkt en heb twee HBO-opleidingen afgerond. Mijn vader is nu trots op me (niet om wie ik ben maar omdat ik 2 HBO-opleidingen heb afgerond).
Na mijn studie heb ik wel een stuk of 100 afwijzingen gehad op sollicitaties. Ik doe nu al twee jaar laaggeschoold werk en een paar weken geleden heb ik mijn ontslag gekregen. Ik ben zelfs voor dit werk niet goed genoeg! Inmiddels zit ik ook diep in de schulden.
Alle energie die ik jarenlang in studies heb gestoken is voor niets geweest. Nergens word ik aangenomen, omdat niemand mij wil, ik ben er zo moedeloos van.
Binnenkort moet ik gaan aankloppen bij de sociale dienst om geld en dit is voor mij echt een dieptepunt wat ik niet meer wil meemaken.
Op sociaal gebied heb ik ook niet veel om voor te leven. Ik heb een lieve vriend (ex-vriend) die er altijd voor me is. Ik ben als de dood om hem te verliezen, maar ik weet ook dat hij verder wil met zijn leven. Zijn vriendschap met mij belemmert hem om verder te bouwen aan zijn leven.
Mijn ouders zijn inmiddels gescheiden, mijn vader heeft een nieuwe partner die mij niet mag. Mijn moeder laat weinig meer van zich horen en mijn broer heeft het helemaal gemaakt met een fantastische baan waarvoor hij 60 uur in de week werkt. Verder heb ik een vriendin en dat is mijn sociale netwerkt. Met feestdagen zoals oud en nieuw, Kerst Sinterklaas zit ik altijd alleen, omdat niemand het de moeite waard vindt om deze dagen met mij te vieren.
Hobbies heb ik niet. Meestal zit ik uit verveling voor de tv. Ik lieg wanneer mensen vragen wat mijn hobbies zijn, ik wil niet overkomen als een kneus die geen hobbies heeft. Ik heb echt van alles geprobeerd om hobbies te krijgen (sportclubs bezocht etc) maar dat liep ook steeds op een mislukking uit.
Tot slot, waarom wil ik dood? Omdat ik moe ben van het alsmaar strijden en niets te bereiken, tegen muren aan te lopen en uiteindelijk altijd maar alleen te zijn...........
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.